Tag: ε.ε.

Ψηφιακές φυλακές

 

Πέμπτη 2 Ιούλη. Το (ψηφιακό) φακέλωμα των πάντων, μέσω μιας «ψηφιακής ταυτότητας υγείας», δεν είναι όνειρο μόνο του κυρ Βασίλη του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων και όλων εκείνων των αφεντικών που εκπροσωπεί. Είναι απόφαση της ε.ε.! Και είναι απόφαση που έχει ληφθεί ΠΡΙΝ εμφανιστεί ο τσαχπίνης! Στις 12 Σεπτέμβρη του 2019, μετά από μια συνάντηση αξιωματούχων της ε.ε. και του π.ο.υ. με θέμα «τον παγκόσμιο εμβολιασμό», οι ευρωτεχνοκράτες και φύλακες της υγείας μας παρουσίασαν ένα πλάνο, ένα χρονοδιάγραμμα γι’ αυτό το ψηφιακό φακέλωμα υγείας – σε κλίμακα ε.ε. Μεταφράζουμε ενδεικτικά τις αριστερές στήλες (αποσπάσματα αυτού του οργανογράμματος) απ’ τις πιο πάνω φωτογραφίες. Ο τονισμός με bold είναι του πρωτότυπου:

– Να αναπτυχθούν οδηγίες της ΕΕ για την δημιουργία συνολικών πληροφοριακών ηλεκτρονικών συστημάτων ανοσοποίησης για την αποτελεσματική επίβλεψη των προγραμμάτων ανοσοποίησης.

– Να εξεταστεί η δυνατότητα ανάπτυξης μιας κοινής κάρτας / διαβατηρίου εμβουλιασμού για τους πολίτες της ΕΕ (που θα λαμβάνει υπόψη τα πιθανά διαφορετικά εθνικά συστήματα εμβολιασμού και) θα είναι συμβατό με τα πληροφοριακά ηλεκτρονικά συστήματα ανοσοποίησης, και θα είναι αναγνωρίσιμη για χρήση στα σύνορα, χωρίς να επαναλαμβάνεται αυτή η δουλειά σε εθνικό επίπεδο.

– Να αναπτυχθούν οδηγίες για το ξεπέρασμα των νομικών και των τεχνικών εμποδίων που εμποδίζουν την διαλειτουργικότητα των εθνικών πληροφορικών συστημάτων ανοσοποίησης, εξαιτίας των κανόνων της προστασίας προσωπικών δεδομένων, όπως έχει σχεδιαστεί στην Επιτροπή Επικοινωνιών για να επιτρέπει την ψηφιακή μεταφορά [των δεδομένων] υγείας και φροντίδας στην Ενιαία Ψηφιακή Αγορά, ενισχύοντας τους πολίτες και δημιουργώντας μια υγιέστερη κοινωνία.

– Δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος διαμοιρασμού πληροφοριών εμβολιασμού.

Όπως είναι ολοφάνερο, αυτό το φακέλωμα επικεντρώνεται … στους εμβολιασμούς. (Άρα και στις “απειλές υγείας” που εμπίπτουν στη διαχείριση μέσω εμβολίων). Όχι σε άλλες αρρώστιες. Όχι σε καρδιακά, καρκίνους, αυτοάνοσα ή ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις… Αλλά επειδή η γενικευμένη ψηφιοποίηση και ψηφιακή εκμετάλλευση των πληροφοριών υγείας ενδιαφέρει εντονότατα τις ασφαλιστικές εταιρείες (και τους εργοδότες), το πλάνο για το ψηφιακό φακέλωμα με βάση τα εμβόλια, με όλον του τον πλούτο, μπορεί να θεωρηθεί με σιγουριά ο προπομπός.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Πρώτον, αυτά είναι σχεδιασμοί οριστικοποιημένοι το φθινόπωρο του 2019, και δεν έχουν καμμία σχέση με covid-19, έχουν όμως άμεση σχέση με την κερδοφορία των φαρμακοβιομηχανιών. Δεύτερον, όπως φαίνεται και απ’ τα χρονοδιαγράμματα, ο covid-19 και, ουσιαστικά, η υγιεινιστική τρομεκστρατεία, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να επιταχυνθούν τα βήματα. «Αν όχι τώρα πότε;» θα πρέπει να είναι το motto…

Τρίτον, αυτοί οι σχεδιασμοί γίνονταν ήδη πριν ένα χρόνο τουλάχιστον ερήμην των υπηκόων. Είναι εύλογο το γιατί. Στο τρίτο απ’ τα πιο πάνω σημεία φαίνεται καθαρά πως θεωρούνται εμπόδιο οι κανόνες που θέσπισε οριστικά μόλις πρόσφατα (το 2018) ο «ευρωπαϊκός κανονισμός προστασίας προσωπικών δεδομένων» (general data protection regulation / GDPR), που είναι εξαιρετικά αυστηρός σε σχέση (ειδικά) με την προστασία των προσωπικών δεδομένων υγείας. Ακόμα κι αν δεν έχουν καταλάβει όλοι τι συμβαίνει με την (καπιταλιστική) εκμετάλλευση των προσωπικών δεδομένων, μια δημόσια συζήτηση για το ψηφιακό φακέλωμα υγείας θα έδινε την ευκαιρία για την αποκάλυψη της αντιδραστικότητας και των πραγματικών στόχων του.

Αντί, λοιπόν, να εκτεθούν σε μια κοινωνική αντιπολίτευση που θα ήταν συντριπτική σε βάρος τους, τα συγκεκριμένα ευρωαφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος προτιμούσαν ήδη απ’ το περασμένο φθινόπωρο την «υπόγεια δράση».

Έχετε τώρα, ακόμα, αμφιβολίες για τους λόγους που φούσκωσαν σε βαθμό κακουργήματος και «εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας» την υποτιθέμενη απειλή του covid-19; Έχετε αμφιβολίες για τους λόγους που κατασκευάστηκαν οι «κοινές δεξαμενές», για το τι υπηρετούσαν και τι υπηρετούν οι δημαγωγοί, για ποιο σκοπό τα θηριώδη ψέμματα, η τρομοπροπαγάνδα, από που κατευθύνονται σαν μαριονέτες οι προφήτες της Αποκάλυψης και οι ιερείς της Σωτηρίας, κλπ κλπ;

Ακόμα και τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας θα μπορούσαν να σοκαριστούν απ’ το μέγεθος της απύθμενης ανοησίας τους!!! (Αλλά πώς να τα βάλει κανείς με το μέγεθος του απύθμενου Εγώ του που εννοείται πως είναι πανέξυπνο, πανέμορφο κι αλάνθαστο;)

Η στόχευση

Σάββατο 30 Μάη. Απ’ την στιγμή που διαπιστώσαμε, μελετώντας τα λεγόμενα των παικτών του Event 201, ότι ο έλεγχος της διαδικτυακής πληροφόρησης (… στην περίπτωση μιας επιδημίας εντός ή εκτός εισαγωγικών… αλλά γιατί μόνον εκεί;) έχει γίνει πια ζήτημα πρώτης γραμμής, και απ’ την στιγμή που είναι γνωστό ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πόλεμο που κηρύσσουν τ’ αφεντικά, παρακολουθήσαμε (σιωπηλά…) το τι συνέβαινε στη διάρκεια των πραξικοπημάτων από αυτήν την άποψη. Συνέκλιναν, άραγε, τα κράτη προς τον έλεγχο και σ’ αυτόν τον τομέα;

Αυτό που συνέβη ως τώρα (και έγινε συστηματικά, μεθοδικά, με σχέδιο) είναι ότι όλα τα καθεστωτικά μήντια λειτούργησαν σχεδόν μονομπλοκ, σ’ όλα τα (ευρωπαϊκά) κράτη που μπορούμε να ξέρουμε, ακολουθώντας / υπηρετώντας την καθεστωτική γραμμή περί Αποκάλυψης, Αρμαγεδώνα, κλπ. Εκεί που υπήρξε κάποιος πλουραλισμός (συμπεριλαμβανομένων των «θεωριών συνωμοσίας»…) ήταν στον κυβερνοχώρο. Αν υπήρξε «αχίλλειος πτέρνα» στην δημαγωγία, αυτή βρισκόταν εκεί: στο πως οι αιρετικοί «ειδικοί» κατάφεραν να κυκλοφορήσουν, όσο κυκλοφόρησαν, τις κριτικές τους απόψεις. Είναι ακριβώς η περιοχή όπου εκκρεμεί ο κεντρικός έλεγχος!

Οι βλακώδεις και μικρόνοες «κατηγορίες» που άκουσε η ασταμάτητη μηχανή είναι χάδια μπροστά στην μεταχείριση που είχε, για παράδειγμα, ένας ειδικός καθόλα αναγνωρισμένος, του βεληνεκούς του Sucharit Bhakdi, στη γερμανία. (Πρόκειται για αυτόν που είχε προκαλέσει ανοικτά την Μέρκελ και την γερμανική κυβέρνηση για το πραξικόπημα α λα γερμανικά – σχετικό video στο εξ οικείων τα βέλη, ξανά, Τετάρτη 1 Απρίλη).

Σ’ αυτήν την πρώτη φάση της υγιεινιστικής εκστρατείας, ο έλεγχος όσων είχαν τεκμηριωμένη και ρεαλιστική άποψη εναντίον της τρομοεκστρατείας, έγινε μ’ έναν διπλό τρόπο: αφενός μέσω της διασποράς διάφορων πανηλίθιων «θεωριών συνωμοσίας», και αφετέρου με την συστηματική και προβοκατόρικη «δυσφήμιση». Όλοι οι εθελοντές, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, οπαδοί του κράτους έφτιαξαν μια «κοινή δεξαμενή» (κατ’ αναλογία εκείνης των νεκρών…) για να πετάνε εκεί, σαν συνωμοσιολόγους, «ψεκασμένους», «χριστιανοταλιμπάν», «οπαδούς του Τραμπ», όσους απειλούσαν την ενιαία κρατική / καπιταλιστική αλήθεια.

Αστυνομικά, απαγορευτικά μέτρα δεν γνωρίζουμε να πάρθηκαν σ’ αυτή τη φάση. Αλλά, εκτιμάμε, ότι αυτό είναι μια μεταβατική περίοδος. Πιθανότατα (γιατί όχι;) στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών να έγινε αθόρυβα η απαραίτητη «καταγραφή των άπιστων και των αιρετικών» (σε κάθε κράτος) – εν όψει της συνέχειας.

Γιατί θα υπάρξει συνέχεια, δεν έχουμε αμφιβολίες. Ακόμα και τα «ψηφιακά» καμώματα του ψόφιου κουναβιού, που είναι άσχετα μεν με τον covid-19 είναι όμως σχετικότατα με τις ανάγκες γενικής (καπιταλιστικής) επιτήρησης, υποδεικνύουν την κατεύθυνση…

Post covid-19 σημαίνει…

Δευτέρα 25 Μάη. Καθώς η διαχείριση του τσαχπίνη covid-19 φεύγει (στον καπιταλιστικό βορρά…) σταδιακά απ’ το πρώτο στάδιο, αυτό των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων, για να περάσει στο δεύτερο, αυτό της «λυτρωτικής σωτηρίας» με την μορφή εμβολίου (υποθέτουμε), θα πρέπει να είστε έτοιμοι για να δείτε την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση να οξύνεται.

Σαν «δυτικοί» (έστω κατά φαντασίαν…) ζούμε υπό την επιρροή της δυτικής δημαγωγίας για το θέμα. Σ’ αυτό το μέρος του πλανήτη η κεφαλαιοποίηση του τρόμου δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. (Για λογαριασμό του άλλωστε δουλεύουν όλα). Στην προσπάθειά του όχι μόνο να κερδοφορήσει (με κάθε δυνατό τρόπο) αλλά να αποκτήσει μια τέτοια ηγεμονία εκτός καπιταλιστικού βορρά ώστε να ανασχέσει, όσο περισσότερο μπορεί, την κινεζική καπιταλιστική επέκταση.

Αλλά υπάρχουν ήδη εσωτερικά προβλήματα. Οι δυτικές big pharma μαζί με τις δυτικές big tech έχουν ξεχυθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου αφενός για να εφαρμοστούν μόνιμα πια τα πρώτα μέτρα του καθολικού ψηφιακού πανοπτικού· και αφετέρου για την κατασκευή ενός αποτελεσματικού εμβολίου πριν οι πληθυσμοί αποκτήσουν φυσική ανοσία. Ωστόσο οι διάφορες μορφές καχυποψίας έως και εχθρότητας και προς τα δύο είναι κάτι παραπάνω από ορατές. Ειδικά σε ότι αφορά το εμβόλιο, τα παπαγαλάκια θα προσπαθήσουν να τσουβαλιάσουν όσους είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί απέναντι σε κάτι που θα εμφανιστεί (αν…) μέσα στους επόμενους λίγους μήνες στο γνωστό «αντι-εμβολιαστικό κίνημα», συνωμοσιολογικό ήδη, πολύ πριν τον covid-19.

Αλλά όχι! Οι σοβαρές επιφυλάξεις οφείλονται αλλού και είναι καλά θεμελειωμένες. Πρώτον, παρότι γίνονται έρευνες εδώ και πολλά χρόνια, οι δυτικές φαρμακοβιομηχανίες δεν έχουν καταφέρει να φτιάξουν κανένα εμβόλιο έναντι κορονοϊών. Είτε ήπιων (όπως οι ρινοϊοί) είτε σοβαρών (όπως ο sars). Γενικά μιλώντας υπάρχει ακόμα σημαντική άγνοια στους ειδικούς τους για το πως δρουν αυτοί οι ιοί και για το πως τους αντιμετωπίζει το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. Δεύτερον, κι αυτό είναι σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο, η μεθοδοδολογία έρευνας – και – εφαρμογής που χρησιμοποιούν ήδη οι δυτικές big pharma έχει πολλή απ’ την τεχνική που λέγεται «ψηφιακή προσομοίωση» – για να κερδίσουν χρόνο αποφεύγοντας χρονοβόρες δοκιμές πεδίου. Έχει πολύ συνεργασία με τις big tech… Όμως αυτές οι δοκιμές δεν είναι πολυτέλεια που μπορούν να την ξεφορτωθούν. Είναι απαραίτητες για κάθε φάρμακο. Και είναι ακόμα περισσότερο απαραίτητες για κάτι που θα είναι εντελώς καινούργιο και, αν έχει δυτική προέλευση, θα είναι βιοτεχνολογικό προϊόν, με κάμποση γενετική στη «δικαιολόγησή του». (Αναφερόμαστε στην mRNA τεχνολογία που δοκιμάζεται τώρα…)

Υπάρχει όμως, πια, σοβαρός ανταγωνιστής και σ’ αυτόν τον τομέα: ο κινεζικός καπιταλισμός. (Το γεγονός ότι ο covid-19 πρωτοεμφανίστηκε σε κινέζικο έδαφος και αντιμετωπίστηκε κατ’ αρχήν εκεί ήταν μαχαιριά στην καρδιά των δυτικών επιχειρηματικών σχεδιασμών…). Οι ειδικοί του κινέζικου κράτους έχουν μια σειρά πλεονεκτήματα. Πρώτον, ένα χρονικό προβάδισμα, εφόσον είχαν τη δυνατότητα να κάνουν έρευνες και δοκιμές σε πραγματικά κρούσματα τουλάχιστον 1,5 μήνα πριν τους δυτικούς. Δεύτερον, τα ινστιτούτα και οι επιχειρήσεις τους δεν βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους· συνεπώς ο παράγοντας «ανθρώπινο κεφάλαιο» μπορεί να συνεργαστεί, να συγκεντρωθεί και να αξιοποιηθεί πολύ καλύτερα απ’ ότι στη δύση. Τρίτον δείχνουν να προτιμούν παλιότερες και πιο δοκιμασμένες και «βατές» τεχνολογίες, για ένα εμβόλιο που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί σ’ όλον τον πλανήτη. Οι δικές τους έρευνες κινούνται στην κλασσική μέθοδο πρόκλησης αντισωμάτων και T ανοσοκυττάρων.

Ως εδώ το ζήτημα θα φαινόταν σαν τυπικός τεχνολογικός ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Βγάλτε το «τεχνολογικός» γιατί υπάρχουν πολύ περισσότερα. Μιλώντας μέσω video πριν μια βδομάδα στην «world health assemply», την συνέλευση των μελών του «παγκόσμιου οργανισμού υγείας» δηλαδή, ο «αυτοκράτορας» Xi δήλωσε ότι αν η κίνα βρει ένα αποτελεσματικό εμβόλιο, θα το θεωρήσει «παγκόσμιο δημόσιο αγαθό». Global public good (στα αγγλικά).

Ουπς; Τί είναι αυτό;

(φωτογραφίες: Ιταλοί και κίνα με διαφορά 6 αιώνων. Πάνω, πίνακας με το καραβάνι των Niccolo και Maffeo Polo να διασχίζει την ασία. Κάτω ο ιταλός πρωθ. Conte υποδέχεται τον περασμένο Μάρτη την κινεζική βοήθεια ειδικών για την αντιμετώπιση του covid-19…)

Το διπλό αφεντικό 7

Κυριακή 10 Μάη. Η μαζική τεχνητή ανεργία που δημιουργήθηκε πρόσφατα απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα εμφανίζεται σαν “παράπλευρη απώλεια”, σαν η ανεπιθύμητη μεν αλλά αναγκαστική συνέπεια μιας εκστρατείας για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ήταν πράγματι τέτοια η εκστρατεία; Η απάντηση είναι στρατηγικής σημασίας. Όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες πλευρές της αναδιάρθρωσης έτσι κι εδώ η “ένωση φίλων της καραντίνας” είναι υποχρεωμένη να δεχτεί ότι η μαζική κατασκευή ανεργίας ήταν ανεπιθήμητη απ’ τα κράτη και τα αφεντικά· να τα “συγχωρήσει” γι’ αυτήν την “παράπλευρη απώλεια”· και, έστω κάπως δύσθυμα, να αποδεχθεί την “κρατική φροντίδα” έτσι όπως εμφανίζεται μαζικά πια σαν δεύτερο αφεντικό. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να διαμαρτυρηθούν, ζητώντας περισσότερη (σε φράγκα…) τέτοια “κρατική φροντίδα”. (Το κόμμα της Κουμουνδουρου σίγουρα!) Αν όμως, όπως έχουμε υποστηρίξει, τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ΔΕΝ είχαν (ή είχαν ελάχιστη) σχέση με την “προστασία της δημόσιας υγείας”, τότε τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SURE, που εγκρίθηκε πρόσφατα μ’ ένα συνολικό κατ’ αρχήν προϋπολογισμό 100 δισεκατομυρίων ευρώ, είναι η πιο πρόσφατη τέτοια έφοδος του “δεύτερου αφεντικού” στην “αγορά εργασίας” σε κλίμακα ε.ε. Τα αρχικά του ονόματος προέρχονται απ’ το support to mitigate unemployment risks in an emergency (υποστήριξη στον μετριασμό των κινδύνων ανεργίας σε περίπτωση ανάγκης). Είναι γενίκευση της βασικής ιδέας (αν και όχι αναγκαστικά των επιμέρους χαρακτηριστικών) του γερμανικού kurzarbeit, ενός προγράμματος που εφάρμοσε το Βερολίνο στη διάρκεια της κρίσης 2008 – 2009. (Αυτήν την ιστορικότητα την κρατάμε).

Στο πρωτότυπο kurzarbeit το γερμανικό κράτος επιδοτούσε τους γερμανούς εργοδότες για να πληρώνουν ένα ποσοστό του μισθού που έκοβαν μαζί με τον αντίστοιχο χρόνο εργασίας. Αυτό για ένα διάστημα 12 μηνών το μέγιστο, με την δυνατότητα να επεκταθεί για άλλους 12.

Για παράδειγμα, αν ένας μισθωτός είχε μισθό 1200 ευρώ για 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και, λόγω δυσκολιών του αφεντικού (λόγω «κρίσης» δηλαδή…) έπεφτε στις 20 ώρες (είτε με εκ περιτροπής εργασία, είτε με μείωση στο μισό του καθημερινού ωραρίου) παίρνοντας πια 600 ευρώ, απ’ τα υπόλοιπα 600 που θα «έχανε» απ’ τον μισθό του το γερμανικό κράτος επιδοτούσε το αφεντικό για να πληρώνει το 60%. Δηλαδή 360 ευρώ (67% για όσους / όσες είχαν προστατευόμενα μέλη). Συνεπώς ο μισθωτός δούλευε 20 ώρες και έπαιρνε 600 ευρώ απ’ το αφεντικό του + 360 απ’ το κράτος = 960. «Μια χαρά» θα πει όποιος (απερίσκεπτα…) αντιλαμβάνεται τον μισθό σαν ένα μάτσο χαρτονομίσματα, αδιάφορο από που προέρχονται και σε τι αναφέρονται.

Δεν ήταν αυτή όλη η ιστορία. Εφόσον ο μισθωτός δούλευε λιγότερο (το μισό) είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο… Και θα έπρεπε να είναι διαθέσιμος για κρατικά προγράμματα μετεκπαίδευσης… (Ας πούμε μια μορφή της «δια βίου εκπαίδευσης»). Δεν υπάρχει κάτι κτυπητά εχθρικό σε ένα τέτοιο deal απ’ την μεριά του κράτους: σου δίνω μεν κάποια λεφτά αλλά αν σε φωνάξω να αποκτήσεις επιπλέον γνώσεις / δεξιότητες να τσακιστείς να έρθεις. Υπάρχουν όμως δύο τουλάχιστον δεδομένα. Πρώτον, ότι το κράτος δεν μοιράζει λεφτά με ανεύθυνο τρόπο· μέσω αυτής της γενναιοδωρίας έχει στο τραπέζι του την οργάνωση του συνόλου της εργασίας… Και, δεύτερον, ακριβώς επειδή αυτό έχει στο τραπέζι του, επιβάλλει την μετεκπαίδευση, εν όψει (για παράδειγμα…)μιας πιθανής μελλοντικής «αλλαγής αντικειμένου εργασίας»…

Στην ευρωπαϊκή εκδοχή, του SURE, δημιουργήθηκε αυτό το ταμείο των 100 δις απ’ όπου τα εθνικά κράτη θα παίρνουν δάνεια για να κάνουν αυτό που έκανε το γερμανικό με το kurzarbeit. Όχι, υποχρεωτικά, πληρώνοντας το 60% (για το ελλαδιστάν ακούγεται και η εκδοχή 40% – ίσως επειδή δεν υπάρχει ούτε αξιόπιστη υποδομή μετεκπαιδεύσεων ούτε και γενικό σχέδιο για τις μελλοντικές κατευθύνσεις των «ροών εργασίας»…)

Αφού, λοιπόν, το μοντέλο του διπλού αφεντικού προϋπήρχε δοκιμασμένο με επιτυχία (σίγουρα στη γερμανία), επιτρέπεται να αναρωτηθούμε αν πράγματι η ξαφνική τεχνητή διόγκωση του «εφεδρικού στρατού των ανέργων» μέσω των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ήταν τόσο αθέλητη, τόσο ανεπιθύμητη «παράπλευρη» συνέπεια όσο παρουσιάζεται, δικαιολογημένη απ’ τις ανάγκες του «πολέμου». Όχι, μην πάει το μυαλό σας σε συνωμοσίες και καταχθόνια κρυφά σχέδια «εξολόθρευσης»!!! Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα και γνωστά – σε όσους θέλουν να ξέρουν και να καταλαβαίνουν…

Α) Το μοντέλο του διπλού αφεντικού εμφανίστηκε σε «ανυποψίαστη» ιστορική στιγμή, σαν μέθοδος ενεργητικής διαχείρισης της ανεργίας / εργασίας ή, σύμφωνα με την δική μας αυτόνομη εργατική άποψη σαν μέθοδος «κεντρικού ελέγχου της αγοράς εργασίας» απ’ το κράτος, για λογαριασμό της πολιτικής αδρανοποίησης και της ελεγχόμενης υποτίμησης μεγάλου μέρους των εργατών / εργατριών.

Β) Στην γερμανική του εκδοχή (kurzarbeit) το μοντέλο αποδείχθηκε πετυχημένο στη διάρκεια της πιο πρόσφατης όξυνσης της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης (2008 …). Ποιά ήταν η επιτυχία του; Αν ρωτήσετε τους ειδικούς του γερμανικού κράτους θα απαντήσουν «δεν αυξήθηκε αφόρητα η ανεργία ή/και η φτώχια της εργατικής τάξης». Αν ρωτήσετε εμάς (και κάποιους ελάχιστους μέσα στη γερμανία…) η επιτυχία του ήταν πολιτικότατη! Ήταν πως η γερμανική εργατική τάξη αρνήθηκε να αρπάξει την ευκαιρία της «κρίσης» και να απαιτήσει / επιβάλλει αυτό που έπρεπε και ήταν προς το συμφέρον της – παρότι της προτάθηκε (το ποιο ήταν αυτό προσεχώς…)

Γ) Ένα καινούργιο ξέσπασμα της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής «κρίσης» ή/και η επερχόμενη τεχνολογική αναδιάρθρωση (4η βιομηχανική επανάσταση) έχουν αναγγελθεί πολύ πριν τον covid-19! Και, μαζί τους, η ραγδαία αύξηση της (τεχνολογικής) ανεργίας στους δυτικούς καπιταλισμούς. Κυρίως η μεγαλύτερη πόλωση ανάμεσα σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες γνωσιολογικά skilled αλλά και άνεργους «Εαυτούς – Κεφάλαια» απ’ την μια (το κοινωνικό υλικό της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας by the way…) και τις όχι-και-πολύ-καλοπληρωμένες ή με-προοπτικές «θέσεις εργασίας» απ’ την άλλη. (Σε ικανό βαθμό ακόμα κι εκείνες τις δουλειές που τώρα κάνουν μετανάστες / μετανάστριες αλλά που μελλοντικά θα πρέπει να κάνουν εντόπιοι, χωρίς αύξηση του «εργατικού κόστους» για τα αφεντικά…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα πιο οξυδερκή ανάμεσα στα αφεντικά (και τις πολιτικές τους βιτρίνες) αγνοούσαν (πριν τον covid-19…) ότι σύντομα θα κληθούν να διαχειριστούν σε μεγάλη κλίμακα και για πολύ χρόνο την αγορά εργασίας σχεδόν στο σύνολό της, απονευρώνοντας προληπτικά τις όποιες εργατικές ριζοσπαστικοποιήσεις θα μπορούσαν να γεννηθούν! Όχι!! Επικίνδυνοι είναι, όχι βλάκες!

Και επειδή δεν είναι βλάκες θα τολμούσαμε αυτήν την ιδιαίτερα αιρετική άποψη (αλλά τι περιμένετε απ’ την ασταμάτητη μηχανή;): το ότι προέκυψε μαζικό πρόβλημα / ανάγκη μεγάλης έκτασης «κεντρικής» διαχείρισης της αγοράς εργασίας εξαιτίας «υγιεινιστικών απειλών» είναι κάτι σαν θείο δώρο! Είναι θείο δώρο για δύο τουλάχιστον λόγους. Πρώτον επειδή ξεκίνησε ήδη χάρη στον covid-19 αυτό που θα ξεκινούσε αργά ή γρήγορα με άλλες αφορμές (μάλλον γρήγορα παρά αργά…)· και δεύτερον επειδή έχει ξεκινήσει καλυμένο με τα πιο αποτελεσματικά από πειθαρχική άποψη επιχειρήματα! Για την υγεία ρε γαμώτο!

Ε;

(συνέχεια στα επόμενα)

(φωτογραφία: Ζήτω η διαταξική υγιεινιστική ενότητα! Τελικά κάτι τέτοιοι κορονοϊοί, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να εφευρεθούν…)

 

Το διπλό αφεντικό 4

Παρασκευή 8 Μάη. Τα λίγα αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα απ’ το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο (δες το διπλό αφεντικό 1 έως 3, χτες) δείχνουν πως η μετάβαση απ’ την “παθητική” πολιτική επιδότησης των ανέργων στην “ενεργητική” πολιτική διαχείρισης του εφεδρικού στρατού (των ανέργων), μια μετάβαση που ήδη εξελίσσεται (με διαφορετικούς ρυθμούς αλλά εξελίσσεται) σε διάφορα δυτικά κράτη, δεν είναι η ηθικοπλαστική εκστρατεία κατά των “τεμπέληδων” που κάνουν “κατάχρηση του κράτους πρόνοιας”. Είναι Αλλαγή Παραδείγματος.

Ακόμα και υπό κεϋνσιανές προδιαγραφές (και όμοια υπό νεο-φιλελεύθερες), τα λεγόμενα “δημοκρατικά” καθεστώτα της δύσης αναγνώριζαν ότι το υποκείμενο εργάτης / εργάτρια, μισθωτός / μισθωτή, είναι ελεύθερος (έστω σε εισαγωγικά αν συνυπολογίσουμε τους ενδημικούς καταναγκασμούς του καπιταλισμού…) να επιλέγει το είδος της δουλειάς που μπορεί (ή θέλει) να κάνει· και τον εργοδότη. Το σχήμα ότι δύο ελεύθεροι παράγοντες, δηλαδή αυτός που θέλει να αγοράσει εργατική δύναμη κι αυτός που θέλει να πουλήσει την εργατική του δύναμη, συναντιώνται και διαπραγματεύονται την τιμή του “εμπορεύματος εργατική δύναμη” είναι το βασικό συστατικό εκείνου που ονομάζεται “αγορά εργασίας”.

Υπό νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές μάλιστα (τις τελευταίες δεκαετίες) η ύπαρξη συνδικάτων που διαπραγματεύονται αυτήν την τιμή (και τα υπόλοιπα: συνθήκες εργασίας, κλπ) θεωρήθηκε ανάθεμα για την ομαλή λειτουργία μιας πλήρως ελεύθερης “αγοράς εργασίας”. Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί και πολιτικοί υποστήριζαν ότι η ύπαρξη των συνδικάτων εμποδίζει την “ένας προς έναν” διαπραγμάτευση για την τιμή και τους όρους αξιοποίησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη, που είναι η μόνη εντελώς ελεύθερη διαδικασία, δημιουργώντας καρτέλ (εργατικό)…. Πάνω στην ίδια σύλληψη της “ελευθερίας πώλησης της εργατικής δύναμης” στήθηκε και όλη η ρητορική περί Ανθρώπινου Κεφαλαίου, που έχει υπάρξει το διαμάντι στο στέμμα του νεοφιλελευθερισμού… Και, ως γνωστόν, έγινε με ενθουσιασμό δεκτή απ’ τους πάντες. “Δεξιούς” κι “αριστερούς”…

Το να εμφανίζεται, λοιπόν, στη σκηνή η μορφή – κράτος σαν ο αποφασιστικός μηχανισμός διαχείρισης των ανέργων σημαίνει, επίσης, ότι η μορφή – κράτος αναλαμβάνει να γίνει εσωτερικό δομικό στοιχείο της “αγοράς εργασίας”. Όχι σαν κανονικός εργοδότης· όχι με “προσλήψεις στο δημόσιο”. Αλλά σαν “στρατηγός” που έχει βρει τρόπο να κατευθύνει τμήματα του “εφεδρικού στρατού” προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριλαμβανόμενης οπωσδήποτε της καθαρά ιδιωτικής σφαίρας του καπιταλισμού.

Ποιός είναι ο τρόπος; Και ποιό είναι το βαθύτερο πολιτικό νόημα αυτής της κρατικής “ενεργητικής διαχείρισης”;

Το διπλό αφεντικό 5

Παρασκευή 8 Μάη. Η υπαρκτή ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο η μορφή – κράτος έχει υλοποιήσει ήδη σε κάποιο βαθμό αυτήν την Αλλαγή Παραδείγματος (και ετοιμάζεται για πολύ περισσότερα) είναι κάτι που μοιάζει σε επιδόματα. Ενώ όμως η λέξη “επίδομα” θυμίζει το παλιό μοντέλο, την οικονομική στήριξη δηλαδή εκείνων που έχουν βρεθεί εκτός “αγοράς εργασίας”, η λειτουργία είναι ανάποδη. Τώρα (εδώ και καιρό σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη) το κρατικό επίδομα δίνεται υπό τον όρο της εργασίας· της εργασίας, μάλιστα, που πιθανότατα υποδεικνύει η ίδια η μορφή – κράτος.

Ήταν, άραγε, αναγκαστική αυτή η λειτουργική αντιστροφή επειδή οι άνεργοι / ες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα είχαν γίνει τεμπελχανάδες που την κουτσοέβγαζαν με τα “επιδόματα ανεργίας” αράζοντας στα πάρκα; Τέτοια ήταν η ρητορική απ’ την μεριά των κράτων στη διάρκεια της μετάβασης απ’ το ένα Παράδειγμα (την “επιδότηση της ανεργίας”) στο άλλο (την “επιδότηση της εργασίας”). Και έμοιαζε πειστική, ταΐζοντας τον κοινωνικό δαρβινισμό: γιατί εμείς που δουλεύουμε να πληρώνουμε, μέσω των κρατήσεων που γίνονται στους μισθούς μας, αυτά τα κοπρόσκυλα που βαριούνται να δουλέψουν;

Παρότι η ηθική της εργασίας (σε καπιταλιστικές, εμπορευματικές συνθήκες) χρησιμοποιείται πράγματι και απ’ τα αφεντικά και απ’ το κόμμα τους (το κράτος), δεν ήταν “ανήθικα” τα κράτη όταν επιδοτούσαν-τους- ανέργους! Εκείνο που άλλαξε ήδη απ’ τα τέλη του 20ου αιώνα, κι εκείνο που διείδε το γερμανικό κράτος έγκαιρα, δεν ήταν η αύξηση της “ανηθικότητας” μεταξύ των (πιθανών, μελλοντικών) μισθωτών… Ήταν η αλλαγή της σύνθεσης της (νέας) εργατικής τάξης. Ήταν η επιτυχία της μαζικής μικροαστικοποίησής της! Όλο και πιο “φορτωμένοι” με πτυχία, σπουδές και πιστοποιητικά γνώσεων νεαροί και νεαρές, όλο και περισσότεροι τέτοιοι, που αρνούνταν να δουλέψουν σε τομείς που θεωρούσαν υποτιμητικούς για τα προσόντα τους.

Για να το πούμε διαφορετικά. Αυτή η μυθικά ελεύθερη “αγορά εργασίας”, όπου δήθεν ελεύθερα συναντιούνται αυτοί που πουλάνε κι αυτοί που αγοράζουν εργατική δύναμη (συμπεριλαμβανομένων των γνώσεων, των ταλέντων, των διαθέσεων…) για να διαπραγματευτούν ένας προς έναν την τιμή της, άρχισε να γίνεται “προβληματική” για την πραγματική ταξική διαστρωμάτωση του post-industrial, τριτογενοποιημένου καπιταλισμού, απ’ την στιγμή που μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσα στις «προσδοκίες» των εκατομμυρίων Εαυτών Κεφάλαιο και την παραγωγική δομή και πραγματικότητα. Μέσα στον εφεδρικό στρατό, μέσα στους επιδοτούμενους ανέργους, δεν ήταν πια μόνο ανειδίκευτοι ή μισο-ειδικευμένοι βιομηχανικοί εργάτες των οποίων τα αφεντικά είχαν βαρέσει κανόνι. Ήταν, όλο και περισσότερο, skilled ή και high skilled εν δυνάμει καλοπληρωμένοι μισθωτοί του τριτογενούς, που προτιμούσαν τα όποια επιδόματα ανεργίας απ’ την εμπλοκή σε «βρώμικες», «κουραστικές», «σωματικές» δουλειές, που υποτιμούσαν τα προσόντα και την ιδέα που είχαν διαμορφώσει για τους Εαυτούς τους. Η μηχανή της εκπαίδευσης, έχοντας γίνει η ίδια ένας εμπορευματικός κύκλος ανεξάρτητος απ’ τις “ανάγκες της αγοράς εργασίας”, ξέρναγε και ξερνάει πολλοί περισσότερους Εαυτούς-Κεφάλαια απ’ όσους μπορούν να αξιοποιηθούν σαν τέτοιοι…

Αυτή η ανισορροπία έμελλε να γίνει εντονότερη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’00 εξαιτίας εκείνου που ονομάστηκε τεχνολογική ανεργία. Πρακτικά, εκείνος ή εκείνη που αποφασίζει να σπουδάσει το Α ή το Β, κάνει τις επιλογές του με βάση τα κριτήρια που έχει (ή νομίζει πως έχει) απ’ την γνώση που έχει (ή νομίζει πως έχει) για την αγορά εργασίας την στιγμή που αποφασίζει. Μετά από 8 ή 10 χρόνια, όταν πια θεωρεί εαυτόν/ήν «έτοιμο για την επαγγελματική εκτόξευση» τα δεδομένα της αγοράς εργασίας μπορεί να έχουν αλλάξει. Αλλάζουν, μάλιστα, όλο και πιο γρήγορα…

Ο όρος «τεχνολογική ανεργία» λοιπόν δεν θα έπρεπε να εννοηθεί με την στενή έννοια του οι μηχανές πετούν τους ανθρώπους έξω απ’ τις δουλειές. Αλλά υπό την ευρεία έννοια του η διαρκής τεχνολογική αναδιάρθρωση δημιουργεί μόνιμη ρευστότητα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της (καπιταλιστικής) αγοράς εργασίας· και αυτή η ρευστότητα είναι πάντα μεταγενέστερη, ετεροχρονισμένη σε σχέση με την στιγμή που το Εγώ Κεφάλαιο επιλέγει τις γνωσιολογικές επενδύσεις που θα κάνει.

Ακριβώς γι’ αυτό η ενεργητική διαχείριση της ανεργίας / εργασίας απ’ την μορφή – κράτος εμφανίστηκε μαζί με επιπλέον εξαρτήματα. Όπως η δια βίου εκπαίδευση… Τίποτα δεν κρύφτηκε απ’ την μεριά των κρατών / αφεντικών. Το γεγονός ότι τα περισσότερα παρανοήθηκαν απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των ενδιαφερόμενων, αφορά δυστυχώς αυτούς κι αυτές. Εμάς δηλαδή…

(συνέχεια στα επόμενα…)

Γιατί η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ;

Σάββατο 4 Απρίλη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής τα πρώτα καρφιά στο φέρετρο του νεο-φιλελευθερισμού (όχι ως ιδεολογίας για γενική κοινωνική χρήση, αλλά στην καρδιά του: ως οικονομικού manual) μπήκαν φανερά και δημόσια εκείνον τον όχι μακρινό χειμώνα του 2008 – 2009, μετά την χρεωκοπία της Lehman bros, όταν εφευρέθηκε το too big to fail… Όταν, δηλαδή, τα κράτη, σαν «κεντρικοί οικονομικοί παράγοντες» ανέλαβαν την «διάσωση» ιδιωτικών επιχειρήσεων που διαφορετικά θα χρεωκοπούσαν. Πουθενά στις οικονομικές «οδηγίες χρήσης» είτε του νεο-φιλελευθερισμού (είτε και του παραδοσιακού φιλελευθερισμού) δεν θα βρει κανείς κάτι του είδους «ναι μεν η αγορά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τις οικονομικές σχέσεις και τις επιχειρήσεις… αλλά αν κάποιες είναι too big, τότε η αγορά πρέπει να βγάζει τον σκασμό!..». Πρακτικά η διαχείριση εκείνου του κύματος κρίσης σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, με τον ρόλο των κρατών και των κεντρικών τραπεζών, ήταν διαζύγιο με τα οικονομικά ήθη και έθιμα του νεο-φιλελευθερισμού. Η μορφή – κράτος εγκαινίασε την «επιστροφή» της πριν μια δεκαετία· και κανείς δεν έδωσε σημασία…

Δεν ήταν μόνο πολλές (ιδιωτικές) τράπεζες που διασώθηκαν τότε απ’ τους κρατικούς προϋπολογισμούς και το «φτηνό χρήμα» που άρχισαν να παράγουν με τον τόνο οι όποιες κεντρικές τράπεζες. Ήταν και μια σειρά άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες, δίπλα στο «too big to fail» απέκτησαν μερικά ενδιαφέροντα υποκοριστικά. Στρατηγικής σημασίας ή εθνικοί πρωταθλητές για παράδειγμα. Αν αναγνώριζε κανείς την πραγματική θέση αυτών των χειρισμών, την παγκόσμια όξυνση, δηλαδή, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα καταλάβαινε τι σήμαιναν: η μορφή-κράτος, σαν «συλλογικός καπιταλιστής» αναλάμβανε ανοικτά την ευθύνη να «προστατέψει» συγκεκριμένους κλάδους (ή/και συγκεκριμένα μαγαζιά μέσα σ’ αυτούς) απ’ τα δεινά της (παγκόσμιας) ελεύθερης αγοράς… Να τους «περιθάλψει» όταν ηττώνται σ’ αυτήν την αρένα· να τους «ενισχύσει» με διάφορους τρόπους (από φορολογικές εξυπηρετήσεις ως επιδοτήσεις διαφόρων ειδών), κλπ κλπ.

Αν αυτή η διαδικασία πέρασε απαρατήρητη (οπωσδήποτε απ’ την εργατική κριτική – αλλά τι λέμε τώρα;) η ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού στον προεδρικό θρόνο στις ηπα, και οι σαφέστατα προστατευτικές επιλογές του εναντίον όσων θεωρούνται επίσημα απ’ την Ουάσιγκτον οικονομικοί ή/και γεωπολιτικοί ανταγωνιστές, τράβηξαν την προσοχή… για να λοιδωρηθούν. Βλακώδες! Ο νεο-φιλελευθερισμός ΔΕΝ ήταν ποτέ ένα «δόγμα παντός καιρού»!!! Ήταν μια «οικονομική ορθοδοξία» που εξυπηρετούσε τους αρχικούς εμνευστές του (τις ηπα και την αγγλία) μόνο στο βαθμό που θα είχαν το πάνω χέρι στον παγκόσμιο καπιταλισμό! Ήταν πολιτικό δόγμα· με «οικονομικά περιεχόμενα» βέβαια (και όχι μόνον «οικονομικά», αλλά και «κοινωνικά» – βιοπολιτικά!), οπωσδήποτε όμως εντελώς πολιτικό. Στο βαθμό που ορισμένοι καπιταλισμοί (και σίγουρα οι «γονείς» της νεο-φιλελευθέρης ορθοδοξίας) θα συναντούσαν σοβαρά εμπόδια έως και επικίνδυνες απειλές από ανταγωνιστές τους, το δόγμα θα πήγαινε στα σκουπίδια. Σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο – αλλά θα πήγαινε!!!

Ξέρουμε ότι αυτός ο ανταγωνιστής όχι μόνο αναδύθηκε (κι αυτό ήταν πρακτικά αναπόφευκτο!) αλλά και ότι διαθέτει όλα τα καπιταλιστικά εχέγγυα ηγεμονίας. Εκείνο, ωστόσο, που σόκαρε σχεδόν το σύνολο των δυτικών αφεντικών (νεο-φιλελεύθερων με τον turbo αγγλοσαξονικό τρόπο ή ορντο-φιλελεύθερων με τον κεντροευρωπαϊκό) ήταν η ταχύτητα αυτής της ανάδυσης! Την οποία δεν πρόλαβαν να σταματήσουν… Το έχουμε ξαναπεί, αλλά η ιστορική ακρισία δεν βοηθάει στην εκτίμηση των πραγμάτων: μέσα σε μόλις μια δεκαετία, απ’ το 2009 ως το 2019, ο κινέζικος καπιταλισμός εκτινάχτηκε στην κορυφή κάθε επιμέρους καπιταλιστικού κλάδου, τόσο με ποιοτικά όσο και με ποσοτικά κριτήρια – και δεν βρίσκεται καν στο τέλος, στο υψηλότερο σημείο, αυτής της ανοδικής τροχιάς… Ενόσω τα κράτη του δυτικού (ημιξεπερασμένου πια) νεο-φιλελευθερισμού προσπαθούσαν να μερεμετήσουν τις ζημιές απ’ την πιο πρόσφατη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο απέδειξε πρακτικά (προκαλώντας σοκ και δέος) ότι το κράτος-κόμμα, ο «κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας» και τα «πενταετή πλάνα», που είχαν συνδεθεί με την κατάρρευση του σοβιετικού παραδείγματος, όχι μόνο παρήγαγαν αξιόλογη «ανάπτυξη» και «κοινωνική ευημερία» αλλά ξεπερνούσαν κατά πολύ τις «παραγωγικές δυνατότητες» του καπιταλισμού της κλασσικής φιλελεύθερης αγοράς…

(φωτογραφία: Αφίσα μιας αμερικάνικης ταινίας, του 2011. Μία απ’ τις αξιοπρόσεκτες ικανότητες της κινηματογραφικής βιομηχανίας των ηπα ήταν ότι μπορούσε να βγάζει λεφτά πουλώντας, σαν θέαμα, ακόμα και τις αμερικανικές κωλοτρυπίδες. Αυτό, φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι επρόκειτο για τα οπίσθια της αυτοκρατορίας. Αν χάσει αυτό το status, αυτή την αναγνώριση; Θα ενδιαφέρεται μελλοντικά κανείς για το τι συμβαίνει στο αμέρικα;)

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (6): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας

Δευτέρα 30 Μάρτη. Όσοι / όσες είδατε (ή σκοπεύετε να δείτε: αν δεν βλέπετε τους υπότιτλους πατήστε το κομβίον cc …) τα 2 video απ’ την «άσκηση» του Event 201, θα μείνατε με την εντύπωση ότι «κάποιοι ειδικοί γυμνάζονται» με τον καλό σκοπό να συμβάλλουν στην ανάσχεση μιας μελλοντικής (σε σχέση με τον Οκτώβρη του ’19) πανδημίας, όντας fit όταν έρθει το κακό – για το καλό της ανθρωπότητας. Πράγματι, επιφανειακά, αυτό είναι το θέμα. Αλλά μόνον επιφανειακά λέμε. Στην ουσία της η άσκηση εκείνη (και ο «λόγος για την πανδημία» όλων των ειδικών, τότε και σήμερα) αφορά την αναδιάρθρωση της εξουσίας – μέσα από (και χάρη σε) «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης»…

Αυτό που κατάφερε να διακρίνει η ασταμάτητη μηχανή πίσω απ’ τον «λόγο για την πανδημία» τόσο του σεναρίου όσο και των συγκεκριμένων 15 «εξοχοτήτων» του Event 201 ήταν τουλάχιστον 3 δέσμες θεμάτων που σχετίζονται με τις εξουσίες στον καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα: θέματα πολιτικής εξουσίας σε κλίμακα πλανήτη και επιμέρους εθνικών κρατών· θέματα γεωπολιτικής· και θέματα ελέγχου των πληροφοριών. Υπάρχουν πολλές άλλες εξίσου βασικές δέσμες θεμάτων, που έχουν εξίσου σημαντική σχέση με τις εξουσίες, και δεν πιάστηκαν στο Event 201. Κυρίως τα θέματα τα σχετικά με την αναδιάρθρωση της εργασίας / απόσπαση υπεραξίας. Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν την απουσία.

Ας αρχίσουμε με τον τρόπο που η γεωπολιτική ήταν παρούσα στο Event 201· φωτίζοντας το γιατί η πραγματική εξέλιξη του covid-19 αχρήστεψε (όχι βάσει σχεδίου…) το θεμέλιο των ιδεών και των προτάσεων που έκαναν οι «παίκτες» της συγκεκριμένης άσκησης.

Το σενάριο που αναπαριστούσε την έκρηξη μιας φονικής πανδημίας κορονοϊού στο Event 201 ήθελε την αφετηρία της κάπου στον «παγκόσμιο νότο» (βραζιλία, χοιροτρόφοι, μεγα-παραγκου-πόλεις της λατινικής αμερικής). Η αρχική του διασπορά και η πιθανολόγηση της μεγαλύτερης φονικότητάς του αφορούσε επίσης αυτή τη ζώνη του πλανήτη: τις «χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος» με «τα ανεπαρκή συστήματα δημόσιας υγείας»… Αργότερα, φυσικά, πάντα σύμφωνα με το σενάριο, η Απειλή του Θανάτου απλωνόταν και στον καπιταλιστικά αναπτυγμένο βορρά. Όμως αυτός, επειδή έχει το τεχνολογικό know how και τους πόρους, έγκαιρα προειδοποιημένος απ’ την «έκρηξη» αλλά και τις άοκνες προσπάθειες όσων υπηρετούν την πρόνοια του κεφαλαίου, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) έτοιμος…

Στο σενάριο του Event 201 και σ’ όλες τις ιδέες / προτάσεις της άσκησης, το θεώρημα ενός παγκόσμιου νότου (: γεννάει θανατηφόρες επιδημίες απ’ την μια μεριά, που διασπείρονται όμως σ’ όλο τον πλανήτη απ’ την άλλη) υποβόσκει. Απ’ την μεριά τους οι «παίκτες» ανήκουν όλοι / όλες (λόγω επαγγελματικών θέσεων) στην κατηγορία των εκπροσώπων είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων, είτε πολυεθνικών οργανισμών. (Εκπρόσωπος των βραζιλιάνων χοιροτρόφων δεν είχε θέση στην άσκηση…) Συνεπώς μπορούν να μιλούν για «παγκόσμιο πρόβλημα» (η «πανδημία») εννοώντας μια ορισμένη πολικότητα αυτής της global κατανομής εξουσίας και πλούτου, ανάμεσα σ’ έναν φτωχό νότο που προκαλεί σοβαρά προβλήματα και έναν πλούσιο βορρά που κάνει ότι μπορεί για να τα λύσει…

Σ’ αυτό το σχήμα ξεχυλίζει η καλωσύνη, η ανθρωπιά (και η υπεροχή) του βορρά. Γι’ αυτό, όταν οι ιδέες / προτάσεις των «παικτών» συγκλίνουν στην ανάγκη ενός «ενιαίου / παγκόσμιου κέντρου επιχειρήσεων» για την «αντιμετώπιση της πανδημίας» (είτε πρόκειται για τις ροές ιατρικών εφοδίων / φαρμάκων, είτε πρόκειται για ροές χρήματος) η μόνη αντιδικία μεταξύ τους είναι αν είναι καλύτερος γι’ αυτή τη δουλειά ο οηε ή ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας! Διεθνείς οργανισμοί, δηλαδή, που ελέγχονται απ’ τα κράτη και τα αφεντικά του βορρά… Κατά τα λοιπά υπονοούν πως εφόσον αυτός ο καπιταλιστικός βορράς συμφωνήσει για την δημιουργία ενός τέτοιου «ενιαίου / παγκόσμιου κέντρου επιχειρήσεων», τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν τον δρόμο (και πιθανόν να συναντήσουν τα εμπόδια) μιας τυπικής ανθρωπιστικής εκστρατείας – για το καλό της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, τα «κράτη που πιθανόν κρύβουν υλικά και φάρμακα διαταράσσοντας τις γραμμές τροφοδοσίας», κράτη «εγωϊστικά και αντικοινωνικά» δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να είναι αυτά των οποίων οι ειδικοί έχουν δημιουργήσει το «κέντρο» – έτσι δεν είναι;

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (7): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας συνέχεια

Δευτέρα 30 Μάρτη. Η πραγματικότητα διέψευσε αυτήν την «δυτική» εννόηση του κόσμου. Ο covid-19 ΔΕΝ «έσκασε» κάπου στον παγκόσμιο νότο, αλλά σε μια απ’ τις καρδιές του υπεραναπτυγμένου καπιταλιστικού βορρά: στην κινεζική Wuhan. Πρόκειται για ένα απ’ τα διαμάντια στο στέμμα του επελαύνοντα κινεζικού καπιταλισμού: το μεγαλύτερο «εσωτερικό» λιμάνι της κίνας, με χαλυβδουργεία και αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά επίσης εργοστάσια οπτικoηλεκτρονικής τεχνολογίας, φαρμακοβιομηχανίες, επιχειρήσεις βιολογικής μηχανικής, νέων υλικών, και εφαρμογών προστασίας του περιβάλλοντος. Στην Wuhan επίσης υπάρχουν joint ventures των ιαπωνικών honda και nissan αλλά και της γαλλικής peugeot-citroen.

Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός ΔΕΝ ανάβλυσε απ’ τις ευαίσθητες ψυχές των πρωτοκοσμικών το αλτρουϊστικό αίσθημα του λευκού και του μεγάλου φορτίου που κουβαλάει, «να σώσει τον κόσμο»!!! Οι οργανωτές και οι “παίκτες” του Event 201 δεν πετάχτηκαν σαν ελατήρια φωνάζοντας: Wuhan ερχόμαστε, είμαστε μαζί σου!! Έγινε το αντίθετο: έσκασε ο αντι-σινικός ρατσισμός, που οφείλεται στον απειλητικό και επεκτατικό δυναμισμό του κινεζικού κεφάλαιου / κράτους. Άλλωστε μόλις λίγο πριν τα μαντάτα για την «επιδημία» στη Wuhan η συζήτηση στα δυτικά επιτελεία (πολιτικά, ασφαλίτικα και στρατιωτικά) ήταν πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η Huawei για τα 5G δίκτυά τους, και πόσο «λίγο» ή «πολύ» θα έπρεπε να την κρατήσουν μακρυά, με τον κίνδυνο να μείνουν πολύ πίσω στην 4η βιομηχανική επανάσταση! (Ή οποία, τελικά, ξεκίνησε πανηγυρικά σε ασιατικό έδαφος…)

Συνεπώς, επί 1,5 μήνα (Γενάρη και το μεγαλύτερο μέρος του Φλεβάρη) έγιναν τα εξής, μαζί και ταυτοχρόνως. Πρώτον, ο «φονιάς κορονοϊός» θεωρήθηκε χαιρέκακα σαν «κινεζικό πρόβλημα» που θα γονατίσει τον κινεζικό καπιταλισμό (γράφτηκαν πολλά φωτισμένα άρθρα δυτικών «ειδικών» επ’ αυτού!). Δεύτερον, το Πεκίνο άρχισε να κατηγορείται είτε ότι «δεν κάνει ό,τι πρέπει» (και άρα αδιαφορεί για τον υπόλοιπο πλανήτη που θα μολυνθεί) είτε ότι «κάνει υπερβολικά πολλά» (εναντίον των ατομικών ελευθεριών των πολιτών του…). Τρίτον, το Πεκίνο δεν ζήτησε την βοήθεια κανενός εθνικού ή διεθνούς οργανισμού. Τέταρτον, ανέλαβε την «αντιμετώπιση του κακού» με ίδια μέσα, (και με τον τρόπο που μπορεί ένα κράτος που ήδη ελέγχει ψηφιακά το κοινωνικό εργοστάσιό του…) έχοντας υπόψη ότι πέρα απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την αντιμετώπιση μιας, όπως αποδεικνυόταν μέρα με την ημέρα, μάλλον ήπιας επιδημίας (αρχικά όλα ήταν άγνωστα για τον κορονοϊό) έδινε εξετάσεις κρατικής / καπιταλιστικής αποτελεσματικότητας σε on line παγκόσμια θέα…

Η «ατυχία» του να εμφανιστεί ο συγκεκριμένος κορονοϊός όχι στα χοιροτροφεία της βραζιλίας ή στα μαντριά της σιέρα λεόνε όπως ήθελε το Event 201 (και όχι μόνο…) αλλά στον νο 1 επίφοβο ανταγωνιστή του δυτικού καπιταλισμού, έκοψε ακαριαία τις φιλάνθρωπες διαθέσεις που εκδηλώθηκαν στο Event 201!!! Οι “παράπλευρές συνέπειες” όμως αυτού του γεωπολιτικού ατυχήματος αποδείχθηκαν ακόμα πιο σημαντικές. Πρώτον, τα δυτικά καθεστωτικά μήντια υπερ-φούσκωσαν την “απειλή” του “κινέζικου ιού”, μέσα στην αντισινική μέθη και στην επιθυμητή (επερχόμενη) κατάρρευση του κινέζικου καπιταλισμού… (Θυμάστε το συστηματικό body counting των νεκρών και των κρουσμάτων στην Wuhan τον Γενάρη και τον Φλεβάρη;). Δεύτερον, τα δυτικά (δημόσια) ιατρικά συστήματα θεώρησαν υποτιμητικό να στείλουν εκπροσώπους τους για να εκπαιδευτούν – τουλάχιστον – στα (πολύμορφα όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων) ιατρικά εγχειρήματα και μεθόδους για την αντιμετώπιση είτε των ήπιων είτε των σοβαρών κρουσμάτων στην Wuhan και οπουδήποτε αλλού στην κίνα.

Στο αντίποδα, δρώντας κάτω απ’ τα επιτιμητικά δυτικά βλέμματα, το κινεζικό κράτος κατάφερε να εμφανίσει ένα Παράδειγμα πετυχημένης αντιμετώπισης. Το «κινέζικο παράδειγμα» είχε πολλά. Είχε μαζικές εφεδρείες στρατιωτικών γιατρών και μεγάλα νοσοκομεία που στήνονταν σε χρόνο μηδέν, είχε μαζική επιτήρηση με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είχε απαγορεύσεις κυκλοφορίας και μαζικούς κατ’ οίκον περιορισμούς, είχε όμως και παραδοσιακή κινεζική ιατρική, ή/και τολμηρές μαζικές θεραπευτικές χρήσεις της βιταμίνης C. Απ’ όλα όσα είχε το “κινέζικο παράδειγμα βιοπολιτικής” οι δυτικοί, που απογοητευμένοι έβλεπαν τις προβλέψεις τους για κατάρρευση να καταρρέουν οι ίδιες αλλά το κορονοϊό να φτάνει στα μέρη τους, κράτησαν είτε το πιο εύκολο, είτε εκείνο που είχαν ήδη κατά νου: τα μη ιατρικά μέσα (για τα οποία γίνονται νύξεις και στο Event 201), δηλαδή την δημόσια τάξη, τον κρατισμό, στις πιο βίαιες μορφές του “σε καιρό ειρήνης”, εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον.

Σε “καιρό ειρήνης” είπαμε; Κανένα πρόβλημα: η μία πολιτική βιτρίνα μετά την άλλη άρχισαν να κηρύσσουν “πόλεμο στον αόρατο εχθρό”!!!! Και, φυσικά, οι “πειθαρχημένοι στρατιώτες” ξεφύτρωσαν από παντού – ακόμα κι απο εκεί που δεν τους περίμενε κανείς.

Ο φόβος τρώει τα σωθικά!

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (8): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας τέλος (προς το παρόν)

Δευτέρα 30 Μάρτη. Υπήρχε άφθονη γεωπολιτική βεβαιότητα στα θεμέλια του Event 201. Αόρατη, επειδή θεωρείται αυτονόητη… Κι ακριβώς πάνω της στηνόταν ένα είδος υγιεινιστικού globalism (την ώρα που οι γενικές καπιταλιστικές τάσεις είναι αντίθετες….) Με «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης κρίσεων» στα μέτρα της δυτικής ιατρικής, των δυτικών φαρμακοβιομηχανιών, των δυτικών μεταφορικών πολυεθνικών, κλπ κλπ. Οι υπόλοιποι; Θα «επιστρατεύονταν» – για το καλό της ανθρωπότητας (και της δυτικής υπεροχής).

Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς αντίθετα. Πριν το κινέζικο κεφάλαιο / κράτος «κάνει εντελώς την δουλειά του», έχοντας όμως διαμορφώσει ένα μοντέλο δράσης (που έφτασε στη δύση λειψό…), αυτό που στο δυτικό ημισφαίριο είχε εικονογραφηθεί ήδη σαν «φονική / καταστροφική επιδημία – η τιμωρία των θεών της δύσης στην καπιταλιστική αναίδεια της κίνας» – άρχισε να φτάνει σ’ αυτό ακριβώς το υπερφίαλο μέρος του κόσμου. Την δύση. Τι να κάνουν οι δυτικοί δημαγωγικοί μηχανισμοί; Να το «γυρίσουν» λέγοντας εντάξει ρε παιδιά, δεν είναι κάτι σπουδαίο; Πρακτικά δεν προλάβαιναν καν. Τα πρώτα κρούσματα εντοπίστηκαν στη γαλλία στις 24 Γενάρη, στη γερμανία στις 27, στην αγγλία, στην ιταλία και στην ισπανία στις 31… Ο πρώτος νεκρός που χρεώθηκε στον covid-19 ανακοινώθηκε στη γαλλία στις 14 Φλεβάρη και στην ιταλία στις 21 του μήνα – όλα στην κορύφωση της αντισινικής δημαγωγίας για φονιά ιό (που θα τσακίσει τον αυτοκρατόρα Xi!)

Χωρίς το φροντιστήριο στην κίνα τα υπεροπτικά δυτικά συστήματα παρέλειψαν ίσως το σημαντικότερο μέτρο αρχικής ανάσχεσης της εξάπλωσης: την προστασία των γιατρών και των νοσοκόμων! Οι κινέζοι γιατροί (αλλά και οι λοιποί αξιωματούχοι) τραβούσαν τα μαλλιά τους φωνάζοντας ξανά και ξανά “μα τι κάνετε;” Σιγά… Διάφορα δυτικά νοσοκομεία έγιναν έτσι βασικός (αν και όχι ο μοναδικός) ιμάντας μετάδοσης του covid-19… Και, επιπλέον, προκλήθηκαν προβλήματα στη λειτουργία τους· αυτό ενόσω οι δημαγωγοί παιάνιζαν αλύπητα το εμβατήριο “θάνατος – θάνατος!”, επιβαρύνοντας με περιττές επισκέψεις “φορέων” αυτά ακριβώς τα νοσοκομεία… Φουσκώνοντας τεχνητά την ζήτηση ιατρικής φροντίδας μέσω της τρομοεκστρατείας που συνέχιζε (και συνεχίζει …) απτόητη, και χωρίς να μπορούν να αυξήσουν ανάλογα την προσφορά (να εισάγουν μερικές χιλιάδες κινέζους στρατιωτικούς γιατρούς; α πα πα!) τα δυτικά κράτη κατέστρεψαν μόνα τους το ιερό δισκοπότηρο της “ισορροπίας της αγοράς”!!! Δεν θα ήταν αναγκαία, κατά συνέπεια, η επιθετική / απαγορευτική επανεμφάνιση της μορφής – κράτος;

Εν τω μεταξύ αυτά τα δυτικά κράτη (των οποίων επιχειρηματικά μεγαλοστελέχη “έπαιξαν τους σωτήρες” στο Event 201) άρχισαν να αποδεικνύονται ανίκανα αν όχι να «κάνουν τη δουλειά» τους», σίγουρα να βοηθήσουν οποιονδήποτε άλλον!! Και τότε, εν μέσω της «καταστροφής του κόσμου» λόγω covid-19, η αποκάλυψη των πραγματικών συσχετισμών άρχισε να κορυφώνεται. Το Πεκίνο, έχοντας το πλεονέκτημα ότι ήταν το «πρώτο κύμα» του οποίου ο καπιταλισμός μόνο εν μέρει κτυπήθηκε και άρχισε ύστερα την ανάρρωση· η Μόσχα, που πήρε πολύ νωρίς συμβουλευτικά και οργανωτικά μέτρα, με αποτέλεσμα να έχει σ’ αυτή τη φάση κάποιο «περίσσευμα πόρων» (γιατρών και υλικών)· και η μικροσκοπική Αβάνα με τον παγκόσμια γνωστό δυναμισμό της σε ιατρική εκπαίδευση και ιατρική τεχνογνωσία, έγιναν οι καλοί Σαμαρείτες του πλανήτη!! Ποιός ζητάει βοήθεια; Η ιταλία; Το ιράν; Κράτη της υποσαχάριας αφρικής; Η ισπανία; Ποιό «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης υγιεινιστικών κρίσεων» και φούμαρα; Ποιές φαντασιώσεις του Event 201; Η κίνα, η ρωσία και η κούβα ήταν που βρέθηκαν σε κατάσταση emergency help! Shit!!!

Στη δυτική ιμπεριαλιστική ορολογία αυτό έχει όνομα, και κάποτε (;) ήταν το δυτικό υπερ-ατού κυριαρχίας. Λέγεται soft power… Τώρα τόσο εντός ε.ε. όσο και στις ηπα κυριαρχεί πανικός απ’ την επίδειξη της κινεζικής (κυρίως) και της ρωσικής (δευτερευόντως) soft power! Είναι το ευρασιατικό μπλοκ διάβολε! Ο ισπανός Josep Borrell, “υπ.εξ. της ε.ε.”, δεν θα μπορούσε να δείξει πιο καθαρά το ότι υπάρχουν πια πολύ σοβαρότερα ζητήματα σε σχέση με την εξουσία στον πλανήτη απ’ την ανάσχεση ενός τσαχπίνη κορονοϊού. Μόλις προχθές δήλωσε:

… Βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια μάχη πρωτοβουλιών, στις οποίες ο χρόνος είναι κρίσιμος παράγοντας… Η κίνα επιθετικά προωθεί το μήνυμα ότι αντίθετα με τις ηπα, είναι υπεύθυνος και αξιόπιστος εταίρος…. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κινεζική «πολιτική της γενναιοδωρίας», γιατί απαξιώνει την ε.ε. σαν τέτοια και στιγματίζει όλους τους ευρωπαίους σα να είναι όλοι φορείς του ιού…

Κι άλλη “μάχη”; Κι άλλος “πόλεμος”; Παγκόσμιος;

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αυτή η «δόλια» πολιτική της γενναιοδωρίας όταν με ένα απλό τηλεφώνημα στον Xi Jinping ο ισπανός πρωθυπουργός Pedro Sanchez «έκλεισε» στις 25 Μάρτη (κάλλιο αργά παρά ποτέ;) 550 εκατομμύρια μάσκες, 5,5 εκατομύρια γρήγορα τεστ, 950 αναπνευστήρες και 11 μύρια ζευγάρια γάντια; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αυτή η soft power όταν μ’ ένα απλό τηλεφώνημα του ιταλού πρωθ. Conte στο Πεκίνο σκάνε στην ιταλία 10.000 μηχανήματα αναπνευστικής υποστήριξης για εντατικές, 2 μύρια μάσκες προσώπου, 20.000 στολές προστασίας και μερικές δεκάδες κινέζοι γιατροί / ειδικοί, βετεράνοι πια της «μάχης στη Wuhan»; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί καν και καν η ρωσική soft power όταν αυτή τη στιγμή την ιατρική δράση στο «κέντρο του ιταλικού κυκλώνα», στο Bergamo, την έχουν αναλάβει όχι αμερικάνοι, όχι γάλλοι, όχι γερμανοί, όχι άγγλοι αλλά ρώσοι στρατιωτικοί γιατροί; Πώς να αντιμετωπιστεί η «καλωσύνη» του καπιταλισμού; Να πεις: «καλύτερα ο θάνατος παρά οι κινεζικοί αναπνευστήρες»; Ούτε οι αμερικάνοι κοκκινόσβερκοι δεν θα το έλεγαν…

Πολύ δύσκολο. Το εύκολο είναι να κατηγορούνται (το Πεκίνο και η Μόσχα) για …παραπληροφόρηση… (Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα!)

Ααα: η κυρία Ursula von der Leyen, αφού ευχαρίστησε προχτές το Πεκίνο για την βοήθεια που προσφέρει σε ευρωπαϊκά κράτη, ιδιαίτερα στην ιταλία και την ισπανία (οι καλοί τρόποι πάνω απ’ όλα!), ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή «γεωπολιτική επιτροπή» για τον covid-19… και γενικά. Κάπως μπαγιάτικη ιδέα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις: ας πάρει την σύνθεση του Event 201, ας διώξει τους αμερικάνους μάνατζερ αντικαθιστώντας τους με ευρωπαίους, και θα έχει μία. Που καλό θα ήταν να μην σπάσει το κεφάλι της για ένα «νέο σχέδιο Marshall» όπως κάποιοι απ’ το Event 201. Υπάρχει τέτοιο σχέδιο πολλές φορές μεγαλύτερο απ’ το αμερικανικό μετά τον Β παγκόσμιο, στα αγγλικά επίσημα λέγεται «belt ‘n’ road initiative» (κοινώς «δρόμοι του μεταξιού») και έχει αρχίσει να αποκτάει και έναν κλάδο δημόσιας υγείας…

Παλιοκατάσταση… (Ακόμα και ο Bill Gates, σε προχθεσινή του συνέντευξη απ’ τον κατ’ οίκον περιορισμό του σε κάποια απ’ τις πολυτελείς βίλες του, σε κάθε δεύτερη πρότασή του (τρόπος του λέγειν) ήταν αναγκασμένος να αναφέρει «την πείρα της κίνας». Ο.Κ. Αλλά το «made in china 2025» επιταχύνεται. Και δεν θα σκοντάψει πάνω στην microsoft…)

(πάνω: Ο βρετανός David Bowie διηγείται σε γαλλικό κοινό πως έμαθε απ’ την china girl το μάθημα: Σσσσσσσσσστ!)