Tag: αγγλία

Πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος (1)

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.21) >> Οι ύαινες βρυχώνται (Μην πει κανείς «δεν ήξερα, δεν άκουσα…»)

Λοιπόν, αυτός (τον ξέρετε) τον Απρίλη του 2024 ήταν ελαφρώς χεσ…νος:

Υπάρχουν όμως κι αυτές οι (διανοητικές) «διαταραχές» των πολιτικών βιτρινών, που γίνονται όλο και πιο βαριές με το πέρασμα του χρόνου. Ο ίδιος τύπος λοιπόν, τον Δεκέμβρη του 2024 παραδεχόταν αυτό:

«Κάνουμε proxy πόλεμο – με την ρωσία»…

Δεν έχει σημασία!!! Ο πόλεμος είναι η υγεία της μηχανής! Και μια χαλασμένη μηχανή, οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί, θέλει οπωσδήποτε πόλεμο – πόλεμο – πόλεμο! Για την ακρίβεια: προς το παρόν γαυγίζει:

Τον αναγνωρίσατε: είναι ο πολωνός πρωθυπουργός: Τι είναι η ειρήνη; (λέει) Το μεσοδιάστημα των πολέμων… (Α, εντάξει. Γιατί εμείς νομίζαμε ότι…)

Αυτά τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Και νάτον πάλι, πριν 4 ημέρες – πιο κατατοπιστικός:

Παρέα με τους κοκάκηδες του Λονδίνου και του Παρισιού και την ξαναεκλεγμένη της μολδαβίας (που παρά τα νατοϊκά αισθήματά της δεν δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό…) ο κύριος Tusk υπενθυμίζει ότι οι σκέψεις των ευρωπαϊκών πληθυσμών πρέπει να γίνουν πολεμοκάπηλες – αλλιώς…

Θα «χρειαστούν θυσίες». Τα αφεντικά των ευρωπαϊκών καπιταλισμών (και οι βιτρίνες τους) θέλουν να προωθήσουν (στην θέση των «ελευθεριών» και των «δικαιωμάτων») την προτεραιότητα της θυσίας. Θυσιαστείτε (για εμάς) ρε κακομαθημένοι μαλάκες! Τί σας ζητάμε;;;

Εδώ ένα ακόμα γραβατωμένο αστέρι της πολεμοκαπηλείας. Ο κύριος Stoltenberg, πρώην γ.γ. του νατο και νυν υπ.οικ. της νορβηγίας:

Θα σας φτωχύνουμε ρε μαλάκες, αυτό θα κάνουμε!

Να και η μοχθηρή και ανεγκέφαλη αλεπού, ο εχθρός, στις 2 Οκτώβρη απ’ την Μόσχα – όλο ειρωνεία:

«Μπετόναρισμα»

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.23) >> Το έχουμε υποστηρίξει κάμποσες φορές άμεσα ή έμμεσα, ας το κάνουμε άλλη μια: καθώς οι δυτικές ολιγαρχίες (αυτές που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες»…) ηττώνται στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (και πρόκειται να ηττηθούν ακόμα περισσότερο) μια «γραμμή σωτηρίας» έχουν: να «μπετονάρουν» η κάθε μια το εσωτερικό της, ιδεολογικά, θεσμικά, διανοητικά – και οπωσδήποτε εργασιακά.

Αυτό δεν θα αντιστρέψει την παρακμή τους. Θα επιτρέψει όμως στα αφεντικά τους να ελπίζουν σε μια «εσωτερική σταθεροποίηση διαρκείας» πάνω στην οποία μελλοντικά ίσως καταφέρουν να κτίσουν κάποιου είδους «ανάστασης».

Το να γίνουν οι ολιγαρχίες-που-παριστάνουν-τις-δημοκρατίες απολυταρχίες

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη

Δευτέρα 22 Σεπτέμβρη (01.07) >> Η λεγόμενη «αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους» απ’ το Λονδίνο και το Παρίσι δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την αναγνώριση ενός πτώματος 30 (ή 80…) χρόνων απ’ τους ίδιους τους δολοφόνους. Για να ταφεί επίσημα. Το Παρίσι ήταν εκείνο που προσέφερε άφθονο know how για την «κρυφή» κατασκευή ατομικών βομβών του Τελ Αβίβ ήδη απ’ την δεκαετία του 1950. Το Παρίσι επίσης (μαζί με την Ουάσιγκτον) ήταν που παριστάνοντας τον «ειρηνευτή» έκανε πλάτες στην ισραηλινή εισβολή στον λίβανο (και, μεταξύ άλλων, στη σφαγή των παλαιστινίων αμάχων προσφύγων στη Sabra και στην Shatila) την δεκαετία του 1980 – μέχρι που αναγκάστηκαν και οι δύο να πάρουν μαλλιοκούβαρα τους στρατούς τους απ’ την Βηρυτό εξαιτίας της αντιστασιακής δράσης. Όσο για το Λονδίνο; Ό,τι και να θυμίσει κανείς είναι λίγο.

Αν λοιπόν σ’ αυτήν την «απόφαση» πρέπει να αναγνωριστεί κάτι πέρα απ’ την ενδημική πλέον νεκροφιλία των δυτικών αφεντικών, είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που πουλιέται. Μαζί με την εικονική «αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους» (και τους εντελώς αντιπαλαιστινιακούς όρους που την συνοδεύουν….) σερβίρεται και η de facto αναγνώριση του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος ως κατοχικού. De facto με την έννοια ότι κανένας απ’ τους δυτικούς «νονούς» δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια να αναγκάσει το ισραηλινό φασισταριό να κάνει μισό βήμα πίσω∙ πολύ λιγότερο πρόκειται να τιμωρήσει τους γενοκτόνους.

Τα ευρωπαϊκά αφεντικά των θεοναζί συνεχίζουν σταθερά να αντιστρέφουν την πραγματικότητα πλέκοντας και μπαλώνοντας όσο και όπως μπορούν τον ιστό της υπεράσπισης των συμφερόντων τους στη δυτική Ασία, αυτή την φορά όχι με τον παραδοσιακό ιμπεριαλιστικό τρόπο που τόσο καλά ξέρουν αλλά τώρα δεν μπορούν (με τους κατοχικούς στρατούς τους) αλλά μέσω αναθέσεων και υπεργολαβιών στους θεοναζί. Δεν είναι μυστικό:

Η ερώτηση που θα έπρεπε όχι απλά να απασχολεί αλλά να βασανίζει όσους / όσες δηλώνουν υποστήριξη στους Παλαιστίνιους και στις Παλαιστίνιες δεν είναι αν τέτοιες «αναγνωρίσεις» θα έχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Αλλά πως είναι δυνατό ύστερα από σχεδόν 2 χρόνια καθημερινών σφαγών και εντυπωσιακά μεγάλων διαδηλώσεων υπό την Παλαιστινιακή σημαία σχεδόν σ’ όλο τον πλανήτη, τα δυτικά αφεντικά

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

QUAD

Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη (00.09) >> «Αυτό έχουμε, και μας αρέσει». Σίγουρα;

Προσπαθώντας να φτιάξουν ένα «νατο του ειρηνικού» κατά του Πεκίνου, Ουάσιγκτον και Λονδίνο (το δεύτερο είναι το άλλοτε αποικιοκρατικό αφεντικό που ποτέ δεν έπαψε να έχει «ειδικές» σχέσεις με το Ν. Δελχί) ενέταξαν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο στην λεγόμενη QUAD. Μια «τετράδα» κρατών (ιαπωνία, αυστραλία, ηπα και ινδία) με σκοπούς εντελώς αγαθούς και υπεράνω υποψίας: τον έλεγχο του ινδικού και του ειρηνικού ωκεανού. Αυτό ξεκίνησε το 2022, επί νυσταλέου Jo.

Αλλά το Ν. Δελχί δεν θα επέλεγε ποτέ στα σοβαρά να υπαχθεί (στρατιωτικά και γεωπολιτικά) κάτω απ’ τις διαταγές οποιουδήποτε, και σε καμία περίπτωση των ηπα. Το ινδικό κράτος / κεφάλαιο έχει την δική του μακριά και έντονη ιστορία ουδετερότητας, αφού υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «κινήματος των αδεσμεύτων κρατών» απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέσα στη δίνη του λεγόμενου «ψυχρού» (3ου παγκόσμιου για εμάς) πολέμου. Εκατόν είκοσι (120) κράτη απ’ όλες τις ηπείρους συμμετείχαν σ’ αυτό το «κίνημα», που τυπικά υπάρχει ακόμα (τελευταία φορά συνεδρίασαν οι εκπρόσωποί του το 2019), αν και χωρίς την παλιά του αίγλη.

Στους διαμορφούμενους καινούργιους συσχετισμούς μέσα στον καπιταλιστικό πλανήτη το Ν. Δελχί έχει ακόμα λιγότερους λόγους να γίνει εξάρτημα των δυτικών (αμερικανικών ή ευρωπαϊκών) συμφερόντων και ενεργειών. Κράτησε την εξαιρετική σχέση του με την Μόσχα απ’ την οποία αγοράζει όπλα, με την οποία κατασκευάζει όπλα∙ και τα διυλιστήριά του έγιναν ο (με μεγάλη κερδοφορία) μεσάζοντας στην διακίνηση και προς ευρώπη μεριά του «απαγορευμένου» ρωσικού πετρελαίου και των προϊόντων του: δεν είναι «ρωσικά», είναι «ινδικά»!

Με την QUAD να παραπαίει (η διακριτική αποστασιοποίηση του Ν. Δελχί απ’ τον εντεινόμενο αμερικανοαγγλικό μιλιταρισμό είναι μία αιτία αν και όχι η μοναδική…) η Ουάσιγκτον θυμήθηκε ότι πρέπει …. να τιμωρήσει το Ν. Δελχί. Και να πως βρήκε την αιτία:

O Navarro είναι ένας διαταραγμένος «σύμβουλος» του αλλοπρόσαλλου ψόφιου κουναβιού: αν το Ν. Δελχί «στηρίζει την ρωσία στο ουκρανικό πεδίο μάχης αγοράζοντας το ρωσικό πετρέλαιο» τι κάνει η Ουάσιγκτον που αγοράζει το ρωσικό (επεξεργασμένο) ουράνιο για τους αντιδραστήρες της;

Προφανώς το ινδικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να δεχθεί τέτοια «καουμποϋλίκια». Και το έδειξε στην Tianjin – είναι άλλωστε μέλος του SCO. Ως εκεί. Αυτό δεν σημαίνει α) ότι εντάχθηκε σε κάποια ευρασιατική στρατιωτική συμμαχία, και β) ότι από δω και στο εξής θα βρίσκεται στο πλευρό του Πεκίνου. Μάλλον εκείνο που κάνει ο Modi ως πολιτική βιτρίνα είναι να ψάξει αν και που υπάρχει «έξτρα χώρος» σ’ αυτόν τον πλανήτη για τις εξαγωγές του ινδικού κεφαλαίου: για την τεράστια βιομηχανία ρούχων, για την τεράστια βιομηχανία ηλεκτρονικών ανταλλακτικών κλπ κλπ.

Έτσι, αμέσως μετά την επιστροφή Modi στο Ν. Δελχί ο υπ.εξ. του S. Jaishankar είχε κανονίσει επίσκεψη του γερμανού υπ.εξ. Johann Wadephul. Ο οποίος μπορεί να μην έχει το μεγαλείο της προκατόχου του αγαπημένης Annalena, αλλά είναι άξιος εκφραστής της πολεμοκάπηλης ρητορικής του τσουρομαδηΜέρτς. Μόνο που ξέροντας την σχέση Ν. Δελχί – Μόσχας ο υπ.εξ. προτίμησε να πιάσει στο στόμα του το Πεκίνο:

… Συμφωνούμε με την ινδία και πολλές άλλες χώρες ότι πρέπει να υπερασπιστούμε την διεθνή τάξη, και ότι επίσης πρέπει να την προστατέψουμε απ’ την κίνα. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μας προσέγγιση … Βλέπουμε την κίνα σα συστημικό αντίπαλο….

Μετά την συνάντησή του με τον Wadephul ο Modi έριξε ένα τηλέφωνο και στην σπουδαία Ursula για να την καθησυχάσει (;;) επιβεβαιώνοντας την ινδική ουδετερότητα στον πόλεμο στην ουκρανία. Προφανώς δεν χάρηκε η σπουδαία… Αλλά αν ήταν δυνατόν το ινδικό κράτος / κεφάλαιο να «αγαπήσει» περισσότερο τις Βρυξέλες απ’ την Ουάσιγκτον, αυτό θα μπορούσε ίσως να εκτιμηθεί. Ίσως…

Για το ευρασιατικό project μια έντιμη ουδετερότητα του Ν. Δελχί είναι ευπρόσδεκτη: όσο καλπάζουν οι δυτικές φαντασιώσεις μεγαλείου άλλο τόσο περισσεύει ο ρεαλισμός στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στην Τεχεράνη, στην Ισλαμαμπάντ. Ξέρουν, καταλαβαίνουν, κατανοούν ότι το ινδικό κράτος / κεφάλαιο θα προστατέψει κι αυτό τα δικά του συμφέροντα σ’ έναν ταραγμένο κόσμο. Αρκεί να είναι τα δικά του…

Όμως, θα το επαναλάβουμε, ο πλανήτης γη δεν χωράει όλη την εκρηκτική παραγωγικότητα της εργασίας της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης, και – κυρίως – όλες τις παραγωγές-κάτω-από-εθνικές-σημαίες-και-στρατούς. Πράγμα που σημαίνει ότι η καταστροφή κάποιων είναι αναπόφευκτη – άλλωστε η καταστροφή είναι οργανικό τμήμα του καπιταλισμού…

Εν τω μεταξύ, μέσα στην μελαγχολία για «την αλλαγή του κόσμου», διέφυγε της προσοχής των εντόπιων εθνικοφρόνων αυτό, που συνέβη επίσης στην Tianjin:

Αν δεν μας γελούν τα μάτια μας πρόκειται για συνάντηση πολυμελών αντιπροσωπειών του «αιώνιου εχθρού» και του «σου κάνουμε πόλεμο». Τι να συνωμοτούν πάλι αυτοί; Δεν διαλύθηκε το «μπλοκ της Αστάνα» όπως έλεγαν τόσες φήμες κι αναλύσεις; Δεν έχουν καταρρεύσει ακόμα αυτοί οι αλιτήριοι;

Οι καλύτερες 7άδες…

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.37) >> Στην τέχνη και όχι μόνο.

1954: ο μεγάλος ιάπωνας σκηνοθέτης Akiro Kurosawa δημιουργεί τους «Επτά Σαμουράι»:

1960: ο αμερικάνος σκηνοθέτης John Sturges αντιγράφει την ιδέα του Kurosawa και σκηνοθετεί το «Και οι επτά ήταν υπέροχοι» (The Magnificent Seven) ως «γουέστερν» που διαδραματίζεται στα σύνορα μεξικό – ηπα, με ένα εντυπωσιακό καστ:

2025: η Ιστορία και η δυτική παρακμή σκηνοθετούν το μοναδικό, το ανεπανάληπτο «Και οι επτά ήταν λιώμα» (The Stoned Seven) που διαδραματίζεται μέσα στο «άσπρο σπίτι», του οποίου τα γνωστά πλάνα είναι το trailer του έργου.

Κάποιοι παλιοχαρακτήρες παρατήρησαν εύστοχα πως τόσες πολλές πολιτικές βιτρίνες μαζεύονται «ακαριαία και αυτόματα», χωρίς πολύμηνη προεργασία, μόνο σε κηδείες!.. Ακριβώς έτσι!!!  

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος φυσιογνωμιστής για να καταλάβει. Αρκεί να είδε τις βιντεοσκοπήσεις αυτού του «ραντεβού-με-την-ιστορία», την συμπεριφορά και τα λεγόμενα του ψόφιου κουναβιού, και τις αντιδράσεις των πολιτικών βιτρινών / εκπροσώπων άλλοτε τρανών ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών.

Δείτε, για παράδειγμα, τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα να αγριοκοιτάει τον συμπότη του τοξικό του Κιέβου καθώς εκείνος «κάτι λέει εκτός γραμμής» μετά την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι:

Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά το ότι το ψόφιο κουνάβι, ενώ μιλούσε με τους stoned seven (φώτο επάνω) τους παράτησε λέγοντας «πάω να μιλήσω με τον Putin» – και γύρισε μετά από ούτε λίγο ούτε πολύ 40 λεπτά∙ ενόσω αυτοί απλά περίμεναν τρώγοντας τα νύχια τους…

Οι δυτικοί δημαγωγοί, θα πρέπει να το έχετε καταλάβει κατ’ αρχήν, εκτός από ηλίθιοι και άσχετοι (μαζί και τα δύο) είναι, μερικές φορές, και ντροπαλοί. Για παράδειγμα, στα μέρη μας και (απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε σ’ όλη την πολεμόκαβλη ευρώπη) ντράπηκαν να παραδεχτούν ότι την περασμένη Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2025, διάφοροι ευρωπαίοι ηγέτες έφαγαν στην Ουάσιγκτον μια ξεγυρισμένη ροχάλα – απ’ το ψόφιο κουνάβι. Η ροχάλα αφορούσε το ουκρανικό πεδίο μάχης, σίγουρα. Αλλά κυρίως ήταν εκδήλωση εκείνου που έχουμε ονομάσει όξυνση των ενδοδυτικών αντιθέσεων. Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει.

Έγκαιρα, πριν 2 βδομάδες, στις 11 Αυγούστου, εν όψει του «ραντεβού στην Αλάσκα», ο διαλεκτικός ιστορικός υλισμός μας είχε συμβουλέψει να γράψουμε μεταξύ άλλων κι αυτό:

… Τι επιπλέον θέλει λοιπόν τώρα ο Putin μέσω αυτού του ραντεβού με το ψόφιο κουνάβι; 

Μπορεί να θέλει να το στηρίξει σε μια μάλλον δύσκολη στροφή της πρώτης του χρονιάς στη δεύτερη θητεία: είναι ένας πρόεδρος ιδανικός για να υπονομεύσει απ’ τα μέσα την αμερικανική ηγεμονία καθώς προσπαθεί να την αναδιαρθρώσει / «επισκευάσει», αλλά δεν πατάει καλά! Όμως θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η Μόσχα κάλλιστα (και κυρίως) θα ήθελε την όξυνση των ενδοδυτικών (ακόμα και των ενδοαμερικανικών) αντιθέσεων γύρω απ’ την έκβαση στο ουκρανικό πεδίο μάχης και την παραδοχή (ή μη) της ήττας εκεί…

Φυσικά αυτά θεωρούνται «περιθωριακές» εκτιμήσεις – δεν μας πειράζει. (Ζούμε μ’ αυτό!) Τα σημαντικά είναι:

α) ότι η ροχάλα της 18ης Αυγούστου έρχεται μόλις 3 χρόνια μετά απ’ αυτά:

και πάμπολλα παρόμοια περί «ενότητας», «γροθιάς» της δύσης κατά της Μόσχας κλπ, όλο το 2022, το 2023, το 2024…

β) είναι κατευθείαν συνέπεια της στρατηγικής ήττας ΟΛΩΝ των δυτικών ιμπεριαλισμών στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙

γ) είναι κατευθείαν συνέπεια του ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «πρόλαβε» να διαχειριστεί αυτή την ήττα πρώτος (αυτό το «πρόλαβε» χρειάζεται παραπάνω εξήγηση…) και, προφανώς (δεν υπάρχει άλλος τρόπος) κανιβαλίζοντας τους ευρωπαίους συμμάχους του∙ και

δ) του γεγονότος ότι από στρατηγική άποψη η όξυνση-των-ενδο-δυτικών (και ενδοαμερικανικών…) αντιθέσεων στο έδαφος αυτής της ήττας είναι (για τον διαλεκτικό, ιστορικό υλισμό μας…) η ουσιαστική επιδίωξη της Μόσχας (ειδικά) και των μελών του ευρασιατικού project (γενικά) στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτός (έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν…) είναι ο ένας απ’ τους δύο σοβαρούς λόγους που η Μόσχα «τραβάει» αυτόν τον πόλεμο τόσο πολύ χρονικά: «πόλεμος τριβής» όχι απλά κατά του ουκρανικού στρατού, αλλά (κυρίως) κατά του-ουκρανικού-στρατού-ως-εργολάβου-του-νατο, άρα κατά του νατο ως πολιτικοστρατιωτικού μπλοκ.

(Το νατο έπρεπε να διαλυθεί αμέσως μετά την διάλυση του «συμφώνου της Βαρσοβίας», τον Ιούλιο του 1991. Αλλά όχι. Τα μέλη του προτίμησαν το αντίθετο. Έκαναν χρήση του «δικαιώματος του νικητή»: κάνω ό,τι θέλω όποτε θέλω, όπως θέλω. Δεν πέρασε ποτέ απ’ το μεθυσμένο μυαλό τους πως θα έρθει η στιγμή που ως ηττημένοι θα βρουν μπροστά τους το «δικαίωμα του νικητή», απ’ την αντίπαλη μεριά.

Τώρα όλα τα παπαγαλάκια και οι δημαγωγοί καταγγέλλουν τον Putin ότι είναι «αυταρχικός», «εγκληματίας», «κυνικός», και «αρνείται να διαπραγματευτεί» – χαρακτηρισμούς που παρεπιπτόντως δεν τους ξεστόμισαν ποτέ για τον Bush Β, τον Obama και την Clinton ούτε στο αφγανιστάν, ούτε στο ιράκ, ούτε στη λιβύη…

Αν η ιδιοτέλεια είναι χαρακτηριστικό όσων θεωρούν ότι δεν έχουν αντιπάλους, η μνήμη χρυσόψαρου είναι το προσόν όσων ζουν στη γυάλα. Η Μόσχα διαπραγματευόταν ακόμα και ως τον Μάρτη του 2022 – μάταια. Αλλά ήδη απ’ το 2007, απ’ την «σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου», ο Putin είχε καλέσει / προκαλέσει τα αφεντικά των δυτικών ιμπεριαλισμών να αναθεωρήσουν∙ τον ειρωνεύτηκαν.

Ο καιρός πέρασε και οι δυτικοί γιόρταζαν τα βίτσια και την «δύναμή» τους. Ώσπου η γυάλα τους άρχισε να ραγίζει. Ήδη το νατο ρευστοποιείται. Αργά και σταθερά. Τρία τουλάχιστον κράτη / μέλη του δεν έχουν κηρύξει κανέναν πόλεμο στη ρωσία. Κι αυτό ήταν η αρχή…

Όχι, το νατο δεν θα καταρρεύσει με πάταγο! Μάλλον θα απονευρώνεται, θα αντικαθίσταται ad hoc από άλλες, μικρότερες συμμαχίες, ενώ θα παραμένει στην κορνίζα ως σκέτο όνομα…)

Το «ραντεβού στην Αλάσκα» στις 14 Αυγούστου ήταν το άναμμα των τελευταίων μέτρων του φυτιλιού (του φυτιλιού του οποίου την ύπαρξη προσπαθούν να κρύψουν οι δημαγωγοί…) απ’ την μεριά της Μόσχας. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον; Φαίνεται ότι τα κίνητρα είναι αρκετά ταπεινά και σχετίζονται με την σχέση του ψόφιου κουναβιού με τους maga ψηφοφόρους του και με τα ζόρια που τραβάει ειδικά με το «σκάνδαλο Epstein». Αλλά και με το γεγονός ότι έγινε genocide Don χωρίς να μπορεί να το κοντρολάρει∙ υποχρεώσεις γαρ. Πράγμα που επίσης δεν αρέσει στη maga βάση του. Θα μπορούσε λοιπόν να πρόκειται για εκδήλωση του γνωστού, του δεδομένου τυχοδιωκτισμού του.

Ωστόσο, όπως έχει δείξει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού απ’ την αρχή, από την περιβόητη ομιλία του αντιπρόεδρου Vance στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» στις 14 Φλεβάρη (2025), απ’ την στιγμή που εξαφανίστηκε η προοπτική του «κοινού» πλιάτσικου στην (διαλυμένη…) ρωσική επικράτεια (κι αυτό έγινε σαφές αν και ανομολόγητα ήδη απ’ τα τέλη του 2023…) το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να αντιμετωπίζει τα παρακμιακά / κολαούζοι ευρωπαϊκά κράτη με την όξυνση του τρόπου του νυσταλέου Jo: σαν «αποικίες», στις οποίες – άμα είναι σκόπιμο – κάνουμε ακόμα και ανοικτό σαμποτάζ…

(Όταν η παντοδύναμη τότε πρωθ. στο Βερολίνο Merkel ανακάλυψε ότι η cia είχε παγιδεύσει το τηλέφωνό της, δέχτηκε την ψευτοσυγγνώμη του Obama και το βούλωσε. Όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωσε έμμεσα αλλά καθαρά στα τέλη Φλεβάρη του 2022 ότι οι αγωγοί nord stream θα «τελειώσουν» έχοντας δίπλα του τον θλιβερό «άσσος στο ημίχρονο δύο τελικό» Scholz, ο αδύναμος πλέον γερμανός πρωθ. δεν έβγαλε κιχ. Κι όταν λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη του 2022, οι αγωγοί ανατινάχτηκαν μποϋκοτάροντας βασικούς τομείς της γερμανικής βιομηχανίας, η υπ.εξ. και ο υπ.οικ. της κυβέρνησής του μόνο που δεν είπαν «usa σε ευχαριστούμε!». Καμιά άλλη ευρωπαϊκή πολιτική βιτρίνα δεν διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτήν την προβοκατόρικη πολεμική πράξη κατά «συμμάχων»∙ μόνο όλες μαζί ετοίμασαν άλλο ένα «πακέτο κυρώσεων» κατά της Μόσχας…)

Μια ακόμα απόδειξη της όξυνσης των ενδο-δυτικών, ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (η οποία φυσικά δεν υποδεικνύεται στα μέρη μας…) είναι πως απ’ τις 20 Ιούλη η επικεφαλής του συνόλου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών Tulsi Gabbard έχει απαγορεύσει την παροχή οποιασδήποτε πληροφορίας (σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για την ουκρανία) στο σύνολο των συμμαχικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανόμενων των «five eyes», δηλαδή της αγγλίας, του καναδά, της αυστραλίας και της νέας ζηλανδίας.

Αυτό το intelligence blackout (προς … τους «συμμάχους») δεν είναι ένα απλό ψοφιοκουναβικό καπρίτσιο. Ούτε «κρίση εμπιστοσύνης». Είναι μάλλον προσπάθεια να περιοριστούν οι τρικλοποδιές που διάφοροι τέτοιοι «σύμμαχοι» (ειδικά το Λονδίνο) είναι ικανοί και διατεθειμένοι να βάζουν. Όμως αυτή η συσκότιση ίσως αποδειχθεί όχι μόνο ένας τρόπος του “daddy” για να κάτσουν-ήσυχα-τα-παιδιά. Αλλά κι ένας τρόπος να στραπατσαριστούν περισσότερο πέφτοντας το ένα πάνω στο άλλο…

Τελευταίο, μια ερώτηση που κανείς δεν κάνει (οπότε κανείς δεν απαντάει): πού ήταν η Βαρσοβία; Πού ήταν ο πρωθυπουργός Tusk; Γιατί δεν συμμετείχε σ’ αυτό το show της 18ης Αυγούστου στην Ουάσιγκτον το κράτος / κεφάλαιο με (μακράν) τον μεγαλύτερο στρατό στην ευρώπη; Τι γνώμη έχει η Βαρσοβία για τις ακροβασίες των «προθύμων» αλλά και για το μέλλον της περιοχής γύρω του;

(Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι η Βαρσοβία βρίσκεται πολύ κοντύτερα στο «εκεί που συμβαίνει» σε σχέση με το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο∙ και, φυσικά, όντας πλέον μια «μεγάλη δύναμη» για τα ευρωπαϊκά και τα νατοϊκά δεδομένα, δεν σκοπεύει να ξεπέσει στην ανοησία των λιλιπούτειων βαλτικών επαρχιών / κρατών. Καθώς το καθεστώς του Κιέβου βρίσκεται ουσιαστικά υπό κατάρρευση, η αρχική πολωνική «θερμή υποστήριξη» του 2022 και του 2023 έχει αντικατασταθεί από έναν κάποιο ρεαλισμό: ποιο θα είναι το όφελος να ξεπλένουμε ακόμα τους οπαδούς του Bandera; ποιο θα είναι το όφελος να λουστούμε την ήττα παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει; ποιο θα είναι το όφελος να γίνουμε πρώτη γραμμή κατά της ρωσίας; είναι η διακριτική βάση του…)

Ουκρανικό πεδίο μάχης: ερωτήσεις κι απαντήσεις 2

Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.12) >> Αφού φαίνεται πως απέτυχε το κόλπο «εκεχειρία – εκεχειρία – εκεχειρία τώρα∙ για να στείλουμε στρατό να κατακτήσουμε και να μοιραστούμε όση ουκρανία έχει μείνει!», το καινούργιο παιχνιδάκι είναι «στρατός – στρατός – στρατός για να φυλάει την ειρήνη»!!! Ή, στην αργκώ του δυτικού ιμπεριαλιστικού υπόκοσμου, εγγυήσεις ασφάλειας…. (Άλλος θέλει να σώσει τις μπίζνες της blackrock στην ουκρανία… Άλλος θέλει να κρύψει ότι έχει καταχραστεί καμιά 50 δις δολάρια απ’ τα «παγωμένα» περιουσιακά στοιχεία της Μόσχας στην κεντρική του τράπεζα… Γενικά μιλώντας οι «εγγυήσεις ασφαλείας» όπως τις επιδιώκουν αφορούν την δική τους ασφάλεια και μόνο!!)

Ένα ένα λοιπόν. «Εγγυήσεις ασφάλειας» (που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αφορούν το …. «παλαιστινιακό κράτος»!…) δίνονται σε κράτος που έχει κηρύξει ουδετερότητα, και ως εκ τούτου έχει περιορισμένες δυνατότητες να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι εξωτερικής απειλής. Ουδετερότητα σημαίνει: όχι συμμετοχή σε οποιονδήποτε στρατιωτικό συνασπισμό / συμμαχία, όχι σε οποιονδήποτε ξένο στρατό στην επικράτεια, και περιορισμένο σε μέγεθος και οπλισμό «εθνικό στρατό». Ουδετερότητα-της-ουκρανίας με δυτικούς στρατούς στο έδαφός της απλά δεν είναι ουδετερότητα. Μπορεί να ειπωθεί «κατοχή» ή μπορεί να ειπωθεί «ένταξη στο νατο»… Σε καμία περίπτωση ουδετερότητα!!!

Το ουκρανικό σύνταγμα του 1994 προέβλεπε ουδετερότητα… Μετά το φασιστικό πραξικόπημα του 2014 το άρθρο περί ουδετερότητας καταργήθηκε, και αντικαταστάθηκε με άλλο άρθρο που λέει «θέλουμε νατο». (Να πάει χαμένο τέτοιο πραξικόπημα;;;)

Συνεπώς, πριν τις «εγγυήσεις ασφαλείας» πρέπει το Κίεβο να (ξανα)αλλάξει το σύνταγμά του για να (ξανα)ενσωματώσει την ουδετερότητα. Αυτό είναι κατ’ αρχήν εύκολο (το ουκρανικό σύνταγμα είναι … ακορντεόν!). Αρκούν 300+ ψήφοι (απ’ τους 450) στην ουκρανική βουλή σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις της, και η έγκριση απ’ το συνταγματικό δικαστήριο. (Μπορείτε να φανταστείτε πόσοι θα είναι συγκεντρωμένοι απ’ έξω και τι θα κάνουν «ενάντια στην προδοσία»;)

Για την αναγνώριση της ρωσικής Κριμαίας τα πράγματα είναι ακόμα πιο ζόρικα. Χρειάζεται δημοψήφισμα που να πει «ναι» συν αλλαγή στο σύνταγμα (όπως πιο πάνω) που έχει κάμποσα άρθρα σχετικά ειδικά με την (ουκρανική) Κριμαία. (Μπορείτε να φανταστείτε τις προ-δημοψηφισματικές εκστρατείες;;;;; Μπορείτε να φανταστείτε τι θα ακολουθήσει ένα πιθανό «ναι»;)

Τώρα: τόσο η Μόσχα όσο και το Κίεβο έχουν συμφωνήσει για τον χαρακτήρα και τις αρμοδιότητες των «εγγυητριών δυνάμεων» (σε μια ουδέτερη ουκρανία)!!! Που; Πότε;

Στα τέλη Μάρτη του 2022, στην Istanbul!!! (Τότε η Μόσχα ήταν διατεθειμένη να αφήσει όλο το ουκρανικό έδαφος εκτός απ’ την Κριμαία και το αντάρτικο Donbass – ελάχιστη γη σε σχέση με όση έχει καταλάβει ως τώρα…)

Ιδού το ντοκουμέντο (και αξιοποιείστε τα αγγλικά σας):

Μπορείτε να διακρίνετε σ’ αυτή τη συμφωνία:

– τις πιθανές «εγγυήτριες δυνάμεις» (άρθρο 2)…

– τις όχι μιλιταριστικές υποχρεώσεις του ουδέτερου Κιέβου με τον κατηγορηματικό αποκλεισμό παρκαρίσματος μη ουκρανικού στρατού στην ουκρανική επικράτεια (άρθρο 4)…

– την διαδικασία επέμβασης των «εγγυητριών δυνάμεων» σε περίπτωση ανάγκης (άρθρο 5)…

– την έναρξη ισχύος της συμφωνίας για τις «εγγυήτριες δυνάμεις» μετά την συνταγματική τακτοποίηση της ουδετερότητας (άρθρο 7)…

Με δεδομένο ότι το Κίεβο συμφωνούσε σ’ αυτά (τα περισσότερα ήταν δικές του προτάσεις!) στα τέλη Μάρτη του 2022 γιατί θα τα απέρριπτε σήμερα;;; Ωωωω! Επειδή τα απέρριψε και τότε, μετά την εντολή της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου!… Επειδή σήμερα τα δεδομένα είναι πολύ χειρότερα από τότε, άρα πρέπει να κρυφτεί η γυμνή ήττα!… Και, τέλος, επειδή οι σύμμαχοι (οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί) θα πονέσουν πολλές φορές παραπάνω σήμερα σε σχέση με την άνοιξη του 2022!…

Είναι ωστόσο δυνατόν να γίνει η όποια ουκρανική επικράτεια parking νατοϊκού στρατού; Όχι!!! Τότε; Γιατί επιμένουν οι παρακμιακοί κοκάκηδες των δυτικών ιμπεριαλισμών; Για να καταγγείλουν (για μια ακόμη φορά) τον «εγκληματία Putin που εμποδίζει την ειρήνη» και να συντηρήσουν την απειλή του «επερχόμενου εχθρού» ώστε να διευκολύνουν και να δικαιολογήσουν την στρατιωτικοποίησή τους…

Για δυο λεπτά όμως. Το 2024, μ’ ένα ανεπανάληπτο tour στην ευρώπη, του οποίου την πυκνότητα θα ζήλευαν και οι Rolling Stones, ο τοξικός του Κιέβου υπέγραψε με τις αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες όχι μία, όχι δύο, αλλά τριανταδύο (32) πανομοιότυπες «συμφωνίες συνεργασίας για την ασφάλεια»!!! Παρακαλούμε προσέξτε:

12 Γενάρη 2004 με την αγγλία∙ 16 Φλεβάρη 2024 με γαλλία και γερμανία∙ 23 Φλεβάρη 2024 με δανία∙ 24 Φλεβάρη 2024 με καναδά και ιταλία∙ 1 Μάρτη 2024 με ολλανδία∙ 3 Απρίλη 2024 με φινλανδία∙ 11 Απρίλη 2024 με λετονία∙ 27 Μάη 2024 με ισπανία∙ 28 Μάη 2024 με βέλγιο και πορτογαλία∙ 31 μάη 2024 με σουηδία, νορβηγία και ισλανδία∙ 13 Ιούνη 2024 με ηπα και ιαπωνία∙ 27 Ιούνη 2024 με εσθονία, λιθουανία και ε.ε. (;)∙ 8 Ιούνη 2024 με πολωνία∙ 10 Ιούλη 2024 με λουξεμβούργο∙ 11 Ιούλη 2024 με ρουμανία∙ 18 Ιούλη 2024 με τσεχία και σλοβενία∙ 4 Σεπτέμβρη 2024 με ιρλανδία∙ 9 Οκτώβρη 2024 με κροατία∙ 17 Οκτώβρη με ελλαδιστάν∙ 27 Νοέμβρη 2024 με βουλγαρία∙ 16 Γενάρη 2025 με αγγλία (εδώ η συμφωνία είναι για 100 χρόνια!!!)∙ 21 Γενάρη 2025 με αλβανία∙ 15 Μάη 2025 με μαυροβούνιο… (Μόνο η άνω Πετρομαγούλα δεν υπέγραψε…)

Τόσες διμερείς συμφωνίες «συνεργασίας για την ασφάλεια» δεν αρκούν; Τόσο ανασφαλής είναι ο τοξικός του Κιέβου;

Χμμμμ… Η αλήθεια είναι ότι όλες αυτές οι συμφωνίες ΔΕΝ αφορούν τον τρέχοντα πόλεμο! (Τρελοί ήταν όλοι αυτοί που τις υπέγραψαν;) Αφορούν ένα μελλοντικό πολεμικό ενδεχόμενο, όταν, αν και εφόσον ο τωρινός τελειώσει. Όμως και πάλι: δεν θα ήταν όλες αυτές οι συμφωνίες ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας στην περίπτωση που η Μόσχα έκανε την αποκοτιά να ξαναεπιτεθεί;

Φαίνεται ότι οι άσπρες σκόνες και το Θέαμα έχουν ποτίσει τις κορυφές των δυτικών πολιτικών εξουσιών. Η υπογραφή τέτοιων «10 ετών συμφωνιών συνεργασίας ασφάλειας» έγινε κάτι σαν μόδα το 2024∙ και πως να πεις «όχι» στον μελλοντικό νικητή της ρωσίας, στον ακρίτα συνοριοφύλακα των «δημοκρατιών» της ευρώπης;

Αλλά έχουν ξεχαστεί. Δεν μνημονεύονται. Είναι σα να μην υπάρχουν. Κάπως έτσι, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη του 2025, «πρόθυμοι» (κι απρόθυμοι) συνεχίζουν τα μπρος πίσω στις ασκήσεις επί χάρτου, για το πως (δήθεν) θα προστατέψουν την «ειρήνη-στην-ουκρανία», αυτήν την ειρήνη που μαχαίρωσαν ξανά και ξανά όταν είχε όρους που θα γίνονταν εύλογα αποδεκτοί απ’ τους ουκρανούς. Και στην οποία το μόνο που μπορούν πια να συνεισφέρουν είναι το να κοιτάξουν τα χάλια τους.

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.28) >> Είναι πολύ συγκινητικό! Πάρα πολύ συγκινητικό!!! Διάφοροι επώνυμοι ευρωπαίοι κοκάκηδες απειλούν (: «παναία μου!!!!») ότι θα αναγνωρίσουν Παλαιστινιακό κράτος!!!! Θα το «αναγνωρίσουν» λένε σε κανά δυο μήνες, αν ο θεοναζί, απαρτχάιντ σύμμαχός τους συνεχίσει την λιμοκτονία των φυλακισμένων στη λωρίδα της Γάζα…

Ωωωω! Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους τους!! Πολύ γενναιόδωρο!!!

Στο χάρτη κάτω μπορείτε να δείτε πόσα κράτη στον πλανήτη είχαν αναγνωρίσει «παλαιστινιακό κράτος» ως τον περασμένο Μάρτη:

Είναι αυτά με το σκούρο πράσινο χρώμα. Σύνολο; 147 (από τα 193 που δηλώνουν μέλη του οηε….). Μάλιστα, «παλαιστινιακό κράτος» ανακηρύχτηκε απ’ την PLO στις 15 Νοέμβρη του μακρινού 1988, και ως το τέλος εκείνης της χρονιάς είχε «αναγνωριστεί» από 78 κράτη…

Και λοιπόν; Οι δυτικές βιτρίνες-στην-άσπρη-σκόνη (δηλαδή τα αφεντικά που αντιπροσωπεύουν) «απειλούν» ότι θα κάνουν τώρα εκείνο που άλλα κράτη έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες∙ και που αποδεδειγμένα δεν έχει καμιά πρακτική σημασία! Και δεν έχει καμία πρακτική σημασία επειδή «παλαιστινιακό κράτος» ακόμα και στα σύνορα του 1967 (άπειρες αποφάσεις του οηε μιλούν γι’ αυτά τα σύνορα!!) σημαίνει ότι (σήμερα) περίπου 700.000 έποικοι θα πρέπει να ξεκουμπιστούν και να φύγουν απ’ την δυτική Όχθη – την οποία έχουν «απαλλοτριώσει»! Πράγμα που σημαίνει ότι οι δυτικοί σύμμαχοι του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, θα αναγκάσουν τον πολύτιμο σύμμαχό τους (τόσο πολύτιμο ώστε να τον υποστηρίζουν για να κάνει αυτά που κάνει…) να εγκαταλείψει και την δυτική Όχθη και όλα τα «μεγάλα» σχέδιά του…

Δεν είναι συγκινητικό; Δεν είναι συγκλονιστικό; Οι δυτικοί κοκαϊνομανείς-στην-εξουσία νομίζουν ότι μπορούν να «ξεπλυθούν» για την πολλαπλή συνέργειά τους στο Παλαιστινιακό Ολοκαύτωμα κοροϊδεύοντας ασύστολα, αναγνωρίζοντας ένα «παλαιστινιακό κράτος» (και το Κουίσλινγκ καθεστώς του μαζί…) που στη Γάζα είναι νεκροταφείο-σε-αναμονή και στη δυτική Όχθη – εκτός Ramallah – «οικόπεδο για  real estate»….

Ααααα: για να δείξουν αυτήν την καλοσύνη οι δυτικοί κοκάκηδες βάζουν έναν όρο στους φυλακισμένους: να αφοπλιστεί, να διαλυθεί, να εξαφανιστεί η ένοπλη αντίστασή τους… (Διότι «αναγνώριση κράτους» στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν σημαίνει καθόλου και αναγνώριση ένοπλου σώματος / στρατού – μην τρελαθούμε κιόλας, ε;;)

Αυτή η αντίσταση είναι που έχει εξελιχθεί σε μεγάλο εφιάλτη τους! Δεν κάμπτεται με τίποτα, προκαλεί διαρκώς απώλειες στον κατοχικό στρατό, αναγκάζοντάς τον να πνίγεται σε μια 7η Οκτώβρη μεγάλης διάρκειας! Αν οι ξυπόλυτοι τα καταφέρνουν απέναντι στον «ισχυρότερο στρατό στη μέση Ανατολή» (και τους συμμάχους του…) τότε;;;;

Αυτό το περίεργο άσπρο πακέτο που θάβουν οι αντάρτες είναι ένας αυτοσχέδιος «πιεζοηλεκτρικός» πυροδοτικός μηχανισμός! Αποτελείται από 2 τάβλες και ανάμεσα, σα σάντουιτς, είναι ένα απλό ηλεκτρικό κύκλωμα. Όταν περάσει από πάνω κάποιο βαρύ όχημα, π.χ. τανκ ή τεθωρακισμένο, πιέζεται το λίγο χώμα που σκεπάζει πρόχειρα τον μηχανισμό, που με τη σειρά του πιέζει την πάνω τάβλα προς τα κάτω. Έτσι «κλείνει» το κύκλωμα και πυροδοτείται η βόμβα-δρόμου. Η οποία έχει φτιαχτεί από την «γέμιση» άσκαστων θεοναζί βομβών.

«Χαμηλή» τεχνολογία είπατε; Ναι. Υψηλή εφευρετικότητα όμως!!  (Η συγκεκριμένη ενέδρα στήθηκε στις 22 Ιούλη 2025)

Business as usual

Δευτέρα 4 Αυγούστου (00.09) >> Τι θα κρατήσει άραγε η ιστορία; Το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι πήγε στην περιουσία του στη Σκωτία (κάτι χρεωκοπημένες επιχειρήσεις γκολφ, που θέλει να τις σώσει προωθώντας εκεί κάποιο “open” το γρηγορότερο…), και «δέχτηκε στο μαγαζί του» τόσο την πολιτική βιτρίνα του Λονδίνου, όσο και την εκλεκτή κυρία Ursula. Δεν συνηθίζονται αυτά: οι «ξένοι ηγέτες» πηγαίνουν στα μέγαρα που είναι οι «ντόπιοι» – όχι το ανάποδο. Το ανάποδο λέγεται «φτύσιμο» – αλλά μπορεί να ψιχαλίζει…

Τον κοκάκια του Λονδίνου το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι τον ήθελε για να σώσει τις επιχειρήσεις του. Την εκλεκτή της ε.ε. την ήθελε για να υπογράψει μια ακόμα «συμφωνία» ενδοδυτικού κανιβαλισμού. (Σας έχουμε μιλήσει γι’ αυτόν εδώ απ’ την εποχή της ανατίναξης του nord stream 2).

Οι 15% δασμοί στις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα (είπε η εκλεκτή…) ήταν το μη χείρον βέλτιστον… Δεν είπε όμως όλη την αλήθεια. Κάποιος άλλος αξιωματούχος της ε.ε. το έκανε:

Δεν είναι [οι ταρίφες…] μόνο για το εμπόριο: Είναι για την ασφάλεια, είναι για την Ουκρανία, είναι για την τρέχουσα γεωπολιτική αστάθεια είπε ο Maros Sefcovic, ο επίτροπος εμπορίου της ε.ε., σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλες την Δευτέρα. Είπε ότι δεν θα μπει στις λεπτομέρειες όλων όσων κουβεντιάστηκαν με τον κ. Trump την Κυριακή, «αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν ήταν μόνο για το εμπόριο».

Η ε.ε. (ή η εκλεκτή και οι φίλοι της) έχουν αποφασίσει να «πληρώνουν προστασία» στην Ουάσιγκτον – άσχετα με το ποιος κάθεται στο άσπρο σπίτι. Έναντι «κινδύνων» και «απειλών» που φτιάχνουν μόνοι τους γιατί έτσι θεωρούν ότι θα βρουν την ιμπεριαλιστική τους φόρμα. Κάποιοι λεπτολόγοι υποστηρίζουν ότι αυτήν την φόρμα ψάχνουν∙ ότι τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια / αφεντικά χρειάζονται χρόνο για να διεκδικήσουν με αξιώσεις την «ηγεμονία στον πλανήτη» στη θέση των παρακμιακών ηπα∙ και ότι ως τότε σκύβουν το κεφάλι και πληρώνουν – πιο σωστά βάζουν τους υπηκόους τους να πληρώνουν και τον «καινούργιο σερίφη στην πόλη» και τον φιλόδοξο ευρω-διάδοχό του. (Μοιάζει μάλλον με παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βρει η ψυχή του…)

Εν τω μεταξύ σφίγγουν τα λουριά – ή προσπαθούν. Τώρα χρειάζονται (ξανά) κρέας στους στρατούς τους, ειδικά στο πεζικό. Θα γίνουν – γίνονται – αλλαγές∙ θα οργανωθούν προπαγανδιστικές εκστρατείες∙ θα γίνει ψηφιακή η μηχανο-οργάνωση της «κατάταξης» για να εντοπίζονται ευκολότερα και πληρέστερα οι απρόθυμοι∙ οι «υποχρεώσεις» αντικαθιστούν τα «δικαιώματα» όπως το είπε έγκαιρα ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα∙ θα γίνει πολύ must το πόστο του καραβανοχειριστή drones (με το παραμύθι ότι είναι ασφαλές πόστο και δεν κινδυνεύει απ’ τον εχθρό…) κλπ κλπ…

Η πατρίς κινδυνεύει – έχουμε αστάθεια (και το παλάτι έξοδα)…

Φακελωμένη αλληλεγγύη…

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.28) >> Με πολύ, πάρα πολύ διακριτικό τρόπο είχαμε διατυπώσει στο κοντινό παρελθόν τις επιφυλάξεις μας για το πολιτικό βάθος εκείνων που οργάνωναν τις (πράγματι μεγάλες αλλά και άνευρες) διαδηλώσεις συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / στις Παλαιστίνιες τους τελευταίους 20 μήνες σε διάφορα σημεία της ευρώπης. Οι πληροφορίες που είχαμε έδειχναν την καθολική κυριαρχία της «ψηφιοποίησης» ως οργανωτικού μοντέλου, και ταυτόχρονα την απουσία δομών άμεσης και ζωντανής επαφής και σχεδιασμού – με την εξαίρεση, πιθανά, κάποιων κινητοποιήσεων σε πανεπιστήμια.

Ώσπου το mintpress έκανε πριν λίγες μέρες μια σειρά αποκαλύψεων σχετικά με την Palestine Solidarity Campaign, την μεγαλύτερη τέτοια οργάνωση στην αγγλία:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δούλευε ρε! Το παλάτι έχει έξοδα!

Δευτέρα 7 Ιούλη (00.19) >> Στη γερμανία και στην αγγλία «επιτρέπεται σε ιδιαίτερες περιπτώσεις» ο εργοδότης να απαιτεί δουλειά 60 ωρών την εβδομάδα… Ο don Rico & Co που έχει την ευρωπρωτοπορεία στο αίμα του θέλει να το πάει στις 65 ώρες – την εβδομάδα. Πουθενά στην καπιταλιστική δύση το «δουλειά από ήλιο σε ήλιο» (ή από φεγγάρι σε φεγγάρι) δεν σερβίρεται ως σκάστε και δουλεύετε μέχρι τελικής πτώσης. Παντού είναι τυλιγμένο σε διάφορα ακατανόητα που καταλήγουν … στο «όφελος του εργαζόμενου»….

Επί τουλάχιστον 15 χρόνια (αν όχι περισσότερο), ειδικά μέσα και μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 – 2009 όταν ο σύγχρονος δυτικός καπιταλισμός έδειξε για μια σύντομη μονάδα χρόνου τα βρωμερά σωθικά του (ακριβώς όπως προβλέπεται απ’ το μαρξιανό manual!!!) οι δυτικές εργατικές τάξεις αντί να γίνουν «δι’ εαυτές» έκαναν μια ακόμα βαθύτερη βουτιά στον υπόκοσμο-του-Θεάματος. Δεν επιστράτευσαν ούτε οργανώθηκαν γύρω απ’ τα δικά τους αμιγώς εργατικά συμφέροντα αδιαφορώντας (ή, ακόμα καλύτερα, δείχνοντας απόλυτη εχθρότητα) για τα «εθνικά προβλήματα λόγω κρίσης», με όποια μορφή κι αν προβάλλονταν. Τα ίδια και χειρότερα έγιναν όταν τους είπαν ότι «θα πεθάνουν» αν δεν «πολεμήσουν τον αόρατο εχθρό», την ώρα που περνούσε στην επίθεση το βιο-πληροφορικο-μιλιταριστικό κεφάλαιο.

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτήν την (επιτρέψτε μας) κατάντια, και είναι δυσάρεστη. Υπάρχουν όμως και συνέπειες. Όταν τα αφεντικά βγάζουν τα τελευταία γάντια του άλλοτε «κοινωνικού συμβολαίου» και φωνάζουν «θα δουλεύετε όσο και όπως θέλουμε εμείς … «για το καλό σας», τελεία και παύλα!» εκπληρώνουν απλά τον ταξικό τους ρόλο. Ωμά, βίαια, αδιαπραγμάτευτα, μαφιόζικα. Το ότι η δική μας τάξη εγκατέλειψε την δική της αδιαλλαξία δεν σημαίνει ότι και τα αφεντικά θα κάνουν το ίδιο!

Εκεί βρισκόμαστε: υπό καπιταλιστική / κρατική κατοχή και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε…