Καταλωνία 3

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η Guarda Civil είναι μισητή στην Καταλωνία, και όχι μόνο: είναι το παραστρατιωτικό σώμα (δίκην αστυνομίας) του Φράνκο, που διατηρήθηκε στη συνέχεια. Το γεγονός ότι πήρε εντολές να δράσει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Απέναντι σε ένα προβληματικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα (αυτό της ανεξαρτητοποίησης) το ισπανικό κράτος φρόντισε να παρατάξει κάτι πολύ χειρότερο, βγαλμένο απ’ τα σιχαμένα βάθη του: αστυνομία με διαταγές συμπεριφοράς «κατάστασης πολιορκίας».

Αυτή είναι η «φύση» του! Κι όπως ο σπορπιός στο γνωστό γνωστό ανέκδοτο δεν μπορεί να την αφήσει στην άκρη…

(Υ.Γ. Το πολίτευμα στην ισπανία είναι κοινοβουλευτική μοναρχία. Έχει βασιλιά και παλάτι, πράγμα κακόγουστο έτσι κι αλλιώς. Ο δεξιός Ραχόι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, που στέκεται στη θέση της χάρη στην «διακριτική» στάση των σοσιαλδημοκρατών. Επιπλέον αυτός και το κόμμα του είναι βουτηγμένοι ως τις ρίζες των μαλλιών τους στα σκατά – σε σκάνδαλα εντός ή εκτός εισαγωγικών που είναι τόσο μεγάλα και τόσο πολλά ώστε μόνο μια πορωμένη εκλογική βάση μπορεί να είναι στήριγμα και αποκούμπι τους. Ε, είναι «στη φύση» τέτοιων μαγαζιών να πορώνουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους· και η «επιχείρηση Καταλωνία» είχε / έχει και αυτή την χρησιμότητα… Ίσως κυρίως αυτήν…)

Ατυχήματα;

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Οι αμερικανο-νοτιοκρεατικές ασκήσεις τέλειωσαν με ηπιότερα (σε σχέση με το 2015) πολεμικά “περιστατικά” – παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς του ψόφιου κουναβιού. Ο αυτοκράτορας Κιμ έχει υποσχεθεί ωστόσο ότι θα συνεχίσει τις εκτοξεύσεις πυραύλων.

Μήπως παρατρίβεται στην γκλίτσα; Αυτοί οι πύραυλοι που πέφτουν διαλυμένοι στη θάλασσα μπορεί να μην σημαδεύουν κάποιον στρατιωτικό στόχο… αλλά η θάλασσα δεν είναι άδεια. Θα μπορούσε κάποιος, κατά λάθος, να σκάσει πάνω σε κανά εμπορικό· ακόμα και σε γιώτ. Υπάρχουν, φυσικά, θαλάσσιοι δρόμοι οριοθετημένοι. Αλλά εδώ τρακάρουν αμερικανικά πολεμικά με εμπορικά· πολύ θέλει;

Και τότε η Ουάσιγκτον θα είχε μια ευκαιρία να διατρανώσει ότι “υπερασπίζεται την ελευθερία της ναυσιπλοΐας” στον ειρηνικό… Κάνοντας όχι γενική επίθεση στην Πγιονγκγιάνγκ αλλά κάτι σαν “κτύπημα παραδειγματικής τιμωρίας”.

Αυτό, φυσικά, είναι ένα ενδεχόμενο… Ποιος, όμως, μπορεί να αποκλείσει ένα τέτοιου είδους λάθος; Ίσως το Πεκίνο πρέπει να πείσει τον αυτοκράτορα Κιμ να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά του σκουπίδια του στη θάλασσα. Ό,τι ήταν να αποδείξει τώρα το απέδειξε… Τα “ατυχήματα” δεν τον βολεύουν…

Προσεχώς, σε ένα σινεμά (κάπου μακρυά… )

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Να μια ταινία που (θα) είναι πολύ δύσκολο να την δείτε στα μέρη μας. Sarajevo March: ένα φιλμ ντοκυμαντέρ του βόσνιου κινηματογραφιστή Ersan Bayraktar, για την πολιορκία του Sarajevo απ’ τους σερβοφασίστες (και όλον τον «πολιτισμένο κόσμο») απ’ το 1992 ως το 1995. Ο τίτλος της ταινίας / ντοκυμαντέρ (παίχτηκε στο πρόσφατο διεθνές φεστιβάλ σινεμά στο Sarajevo) αφορά την μεγάλη διαδήλωση στις 5 Απρίλη του 1992, στο Sarajevo, υπέρ της πολυεθνικής βοσνίας. Μια διαδήλωση που έπνιξαν στο αίμα οι ελεύθεροι σκοπευτές μπράβοι του φίλου και αδελφού των ελλήνων Ράντοβαν Κάραζιτς…

Το φιλμ δείχνει τις εμπειρίες και τις διηγήσεις ανδρών και γυναικών που επέζησαν της σχεδόν 4χρονης πολιορκίας και της σφαγής – της μεγαλύτερης σε διάρκεια στη σύγχρονη ιστορία: αυτά που ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός βολεύεται να υποστηρίζει ότι «δεν έγιναν ποτέ»…

Εικοσιδύο ή εκατονεικοσιδύο χρόνια μετά θα πρέπει, εμείς οι «τρίτοι», να ξεχάσουμε; Όχι. Ισχύει πάντα ότι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία…

Ένας αγαθός γίγαντας (της εξωτερικής πολιτικής)

Παρασκευή 1 Σεπτέμβρη. … Χαίρομαι … που δικαιώθηκε η πολιτική μας της μη επέμβασης στα εσωτερικά της χώρας σας… Δήλωση υψηλού επιπέδου! Μπορείτε να την φανταστείτε, απ’ το στόμα κάποιου, π.χ. αμερικάνου ή γερμανού, να αφορά το ελλαδιστάν; “Χαίρομαι που δεν ανακατευόμαστε στα εσωτερικά σας…. γιατί, φυσικά, θα μπορούσαμε… αλλά θα στεναχωριόμουν πολύ τότε…”

Αυτή την υπεροπτική στάση εκδήλωσε ο ογκόλιθος Nick thε greek απ’ τα Σκόπια. Έχοντας εκτιμήσει ότι η στάση του “τσαμπουκά” που κράτησε εναντίον της Άγκυρας ώστε να βουλιάξει η πιο πρόσφατη “προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού” δεν θα δουλέψει στο “μακεδονικό” (την καινούργια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του μακεδονικού κράτους την “αγαπάνε” όλοι αυτήν την περίοδο, εκτός απ’ την Μόσχα βέβαια…) εφαρμόζει άλλη τακτική. Του “γλυκούλη γείτονα”. Ο οποίος όμως, υπηρετώντας τα συμφέροντα του ελληνικού βαθέος κράτους, βάζει προϋποθέσεις (όπως έκανε και με το “κυπριακό”). Οι απαιτήσεις της Αθήνας εδώ είναι: να κάνει η κυβέρνηση Zaev «χειρονομίες καλής θέλησης»…

«Αθώο» ακούγεται… Όσο «αθώο» ακουγόταν το «να φύγει ο τουρκικός στρατός απ’ την κύπρο Τώρα!»… Αλλά είναι δηλητηριώδες. Γιατί αυτό που απαιτεί το ελληνικό κράτος και το βάζει σαν προϋπόθεση για να κουβεντιάσει το θέμα του «ονόματος» είναι η εκκαθάριση των συμβόλων του «μεγαλεξανδρινού» μεγαλοϊδεατισμού των Σκοπίων… τα οποία υποστηρίζει με φανατισμό η ακροδεξιά αντιπολίτευση του πρώην πρωθ. Gruevski (άσπονδου φίλου της ελληνικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής). Με απλά λόγια αυτό που ζητάει η Αθήνα ονομάζοντάς το «χειρονομίες καλής θέλησης» είναι αφορμές για ανανέωση της εσωτερικής έντασης μέσα στην επικράτεια του μακεδονικού κράτους!

Έτσι αναδεικνύεται το βρώμικο νόημα της δήλωσης περί «…. μη επέμβασης στα εσωτερικά της χώρας σας…» που, αν ήταν κυριολεκτική, θα ήταν απλά ηλίθια. Το νόημα είναι το ανάποδο: θα σπρώξουμε όσο μπορούμε τα πράγματα ώστε να γίνετe μπίλιες· ζητώντας σας «χειρονομίες καλής θέλησης» που αν πάτε να τις κάνετε θα ανάψουν τα αίματα των (κρυφά φίλων μας) ακροδεξιών αντιπάλων σας…

Στρατοαστυνομία

Παρασκευή 1 Σεπτέμβρη. Αν ο εξοπλισμός μιας αστυνομίας τείνει (ή έχει φτάσει) να είναι ο ίδιος με του (στρατιωτικού) πεζικού, τότε αυτό σημαίνει ότι η αντίστοιχη κοινωνία βρίσκεται ήδη σε σκληρό (και ένοπλο) εμφύλιο. Είναι τέτοια η περίπτωση των ηπα; Όχι. Δεν έχει σημασία. Η δημόσια τάξη εξοπλίζεται σαν δύναμη κατοχής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να χάσουν το δίκιο τους!!!

Το ψόφιο κουνάβι είναι η πιο πρόσφατη πολιτική βιτρίνα που “ανεβάζει πίστα” σ’ αυτήν την διαδικασία: ελικόπτερα blackhawk, πολυβόλα, ρουκετοβόλα, εκρηκτικά, τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, ακόμα και τανκς «εγκρίθηκαν» πρόσφατα απ’ τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα και τον πρόεδρό τους σαν αστυνομικός εξοπλισμός. Αυτά σε ένα κράτος όπου δια νόμου η αστυνομία έχει δικαίωμα να πυροβολήσει και να σκοτώσει οποιονδήποτε μαύρο προσπαθήσει να διαφύγει από μια προσαγωγή ή σύλληψη τρέχοντας…

Φαίνεται ωστόσο ότι η ακόμα εντονότερη στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής αστυνομίας δεν έχει καμμία σχέση με τον “βαρύ οπλισμό των εγκληματιών”. Το πράγμα πάει ως εξής: γίνονται καινούργιες και ακριβότερες αγορές όπλων απ’ την αστυνομία (τις αστυνομίες πιο σωστά, αφού κάθε πολιτεία έχει την δική της), είτε απευθείας είτε μέσω του υπουργείου άμυνας· αυτό είναι το κίνητρο των επιχειρήσεων στρατιωτικού υλικού που “πιέζουν”· ο υπερεξοπλισμός και η ανάλογη εκπαίδευση αλλάζει την “κουλτούρα” των μπάτσων, που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να δρουν σαν πεζοναύτες στην κατοχή του ιράκ· συμπεριφέρονται έτσι, και το νομοθετικό (που είχε πριν φροντίσει για την στρατιωτικοποίησή τους) τους αθωώνει για τις δολοφονίες, επιβεβαιώνοντας ότι το shoot to kill είναι το βασικό τους καθήκον.

Το ότι ο στρατιωτικός εξοπλισμός της αστυνομίας κατά κύριο λόγο λαδώνει τα ταμεία των εταιρειών φαίνεται από διάφορα περιστατικά:

Στο Montgomery County, του Τέξας, ο σερίφης έχει στη διάθεσή του ένα πανάκριβο uav αξίας 300.000 δολαρίων, σαν αυτά που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός για να σκοτώνει «τρομοκράτες» στο αφγανιστάν και στο πακιστάν… Η πόλη που αστυνομεύει έχει πληθυσμό μόλις 35.000 ανθρώπους…

Στην Augusta, στο Maine, με πληθυσμό λιγότερο από 20.000 άτομα, όπου δεν έχει σκοτωθεί κανένας μπάτσος την ώρα της δουλειάς εδώ και 125 χρόνια, ο σερίφης αγόρασε 8 αλεξίσφαιρα γιλέκα των 1.500 δολαρίων το καθένα.

Στην Des Moines, στην Iowa, η αστυνομία αγόρασε δύο ρομπότ εξουδετέρωσης βομβών, αξίας 180.000 δολαρίων το ένα. Χρειάζεται υπόδειξη; Ποτέ δεν έχει μπει κάπου βόμβα στην Iowa…

Ένας σερίφης στην Αριζόνα διαθέτει ένα σύγχρονο στρατιωτικό τανκ.

Μια σειρά αστυνομικές διευθύνσεις, στις πολιτείες Jefferson County, New York, Boise and Nampa, Idaho, Indiana και High Springs διαθέτουν βαριά τεθωρακισμένα με ειδική θωράκιση για να αντέχουν σε νάρκες. Είναι το είδους που είχαν φτιαχτεί για να αντιμετωπίζουν τις αυτοσχέδιες roadside βόμβες στο ιράκ και στο αφγανιστάν. Το καθένα στοιχίζει 500.000 δολάρια. Το τμήμα δημόσιας τάξης του πανεπιστημίου του Ohio αγόρασε επίσης ένα τέτοιο, δικαιολογώντας την κίνηση με το επιχείρημα ότι «θα χρησιμοποιηθούν στη διάσωση αστυνομικών σε περιπτώσεις ομηρίας, και σε βομβιστικές επιθέσεις»… Πράγματα που, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο στα αμερικανικά πανεπιστήμια!

Αν ένας συνολικός απολογισμός δείχνει την κλίμακα του πράγματος, ιδού: απ’ το 1990 και μετά το αμερικανικό υπουργείο άμυνας έχει μεταφέρει στις τοπικές αστυνομικές διευθύνσεις όλων των αμερικανικών πολιτειών στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 4,2 δισεκατομυρίων δολαρίων.

Το αποτέλεσμα; Το περιγράφει μια σχετική έρευνα του πανεπιστημίου του Stratford: η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας μετατρέπει κάθε πρόβλημα δημόσιας τάξης – ακόμα και την φασαρία μιας παρέας μεθυσμένων νεαρών που φεύγουν από ένα πάρτυ – σε καρφί που πρέπει να καρφωθεί μ’ ένα πολυβόλο AR-15…

Plain ψοφιοκουναβικά

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Αυτός είναι αγράμματος· αλλά κι εκείνοι που τον ακούνε δεν πάνε πίσω. Κατά το ψόφιο κουνάβι η καταστροφή απ’ τον τυφώνα Harvey είναι επική! (epic!)

Όμως καμμία καταστροφή δεν μπορεί να είναι «επική»! Έπος, για να το πούμε απλά, είναι μια μεγάλου μεγέθους λογοτεχνική φόρμα που διηγείται κάτι σπουδαίο – ανθρώπινο έργο ή κατόρθωμα. Κατά συνέπεια το επίθετο επική χρησιμοποιείται μόνο για το (λογοτεχνικό) είδος επική ποίηση. Καταχρηστικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τα αντικείμενα της επικής ποίησης / του έπους. Μπορεί να πει κανείς, για παράδειγμα, «επική επίθεση», εννοώντας ότι αυτή η επίθεση ήταν τόσο αμφίρροπη, μακρόχρονη, αβέβαιης κατάληξης και οι δύο πλευρές έδειξαν τέτοια γενναιότητα, ώστε για να την διηγηθούν κάποιοι θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα επικό ποίημα, επικό μυθιστόρημα (ή, έστω, φιλμ).

Σε μια φυσική καταστροφή «επική» θα μπορούσε να αποδειχθεί η ανθρώπινη προσπάθεια να αντιμετωπιστεί. Η ίδια η καταστροφή όχι! «Επική» πλημμύρα; «Επικός» σεισμός; Μόνο επι(ει)κώς ηλίθιοι θα το έλεγαν και θα το δέχονταν…

Βόρεια κορέα

Πέμπτη 31 Αυγούστου. “Ήταν πολύ ψηλά”. “Έτρεχε πολύ”. “Πέρασε γρήγορα”. “Δεν απειλούσε την ιαπωνία”. Αυτές ήταν οι εκτιμήσεις και οι απαντήσεις διάφορων “ειδικών” του Τόκιο στην απορία αν ο πιο πρόσφατος βορειοκορεατικός πύραυλος μπορούσε να καταρριφθεί. Όντως τα 550 χιλιόμετρα είναι ψηλά, πολύ ψηλά. (“Θα γεμίζαμε το διάστημα σκουπίδια απ’ την διάλυση του πυραύλου” ήταν μια οικολογική απάντηση… Ο.Κ.!) Και τα σκάρτα 2 λεπτά που κράτησε η πτήση του πάνω απ’ την ιαπωνική επικράτεια ένα “σύντομο πέρασμα” – μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου…

Υπήρχε, πάντως, κι ένας ακόμα λόγος για να μην δοκιμαστεί καν η κατάρριψή του: κι αν αποτυγχάναμε; Όντως. Αν τα αμερικανικά αντιπυραυλικά συστήματα αποδεικνύονταν άχρηστα, αυτό θα ήταν πολύ κακό. Και τους αμερικάνους κατασκευαστές και για τους ιάπωνες αγοραστές. Θα ήταν αντίστροφα πολύ καλό για το βορειοκορεατικό καθεστώς…

Συνεπώς το καλύτερο που έκανε το ιαπωνικό καθεστώς ήταν … να τρομοκρατήσει τους υπηκόους του! Με μηνύματα στα κινητά τους και άλλα παρόμοια κόλπα. Για κάτι που ήταν “πολύ ψηλά”, “έτρεχε πολύ”, “πέρασε γρήγορα” και “δεν απειλούσε την ιαπωνία”… Αυτά, φυσικά, ούτε τα ήξερε ούτε μπορούσε να τα εκτιμήσει η μάζα των υπηκόων. Το δικό της μερίδιο στην υπόθεση ήταν ο φόβος. Ο απλός φόβος. Μόνον αυτός.

Που θα κεφαλαιοποιηθεί· αλλιώς είναι άχρηστος. Είτε με αγορά περισσότερων αμερικανικών συστημάτων αβέβαιης αποτελεσματικότητας. Είτε με την παραγωγή ντόπιων. Είτε και με τα δύο.

Ημέρα της ανεξαρτησίας

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Προφανώς αυτή είναι η εθνική επέτειος των “άλλων”. Των απέναντι. Πράγματι. Στις 30 Αυγούστου γιορτάζεται στην τουρκία η “ημέρα της ανεξαρτησίας”: η οριστική ήττα του ελληνικού στρατού στη μάχη του Τουμπλού Μπουνάρ (Dumplupinar), το 1922. Ήταν η τελευταία απελπισμένη μάχη ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου 110% ελληνικού: χωρίς επίγνωση και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μετά την ήττα εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει ό,τι απέμεινε απ’ τον ελληνικό στρατό ήταν αυτό που έκανε: να υποχωρήσει άτακτα και τρέχοντας προς την Izmir (Σμύρνη), 300 χιλιόμετρα πίσω, καίγοντας και καταστρέφοντας ότι είχε μείνει όρθιο απ’ την αρχική προέλασή του. Με την ελπίδα να καθυστερήσει την τελική προώθηση του στρατού του Κεμάλ, μέχρι να βρει έναν τρόπο να περάσει και την θάλασσα.

Οι έλληνες έχουν σαν εθνική επέτειο την έναρξη ενός πολέμου που κατέληξε σε κάποιου είδους εθνική ανεξαρτησία χάρη στην στρατηγικής σημασίας εμπλοκή του στρατού των μεγάλων δυνάμεων: 25 Μάρτη 1821. Είναι, ως προς το περιεχόμενο της γιορτής, μια χαλκευμένη επέτειος· αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι μια ελληνική γενέθλια «εθνική γιορτή»: να έχει μέσα και παπάδες.

Οι τούρκοι έχουν την δική τους εθνική επέτειο έναν αιώνα μετά, για το τέλος ενός πολέμου που κατέληξε στην δική τους εθνική ανεξαρτησία χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια (στο πεδίο της μάχης) από κανέναν: 30 Αυγούστου 1922. Η τουρκική επέτειος δεν έχει παπάδες… Επιπλέον εκείνο που το σύγχρονο τουρκικό κράτος θεωρεί ότι ξεφορτώθηκε το 1922 δεν είναι μόνο ή τόσο οι έλληνες αλλά κυρίως τα αφεντικά τους: οι άγγλοι…

Δεν είναι, πάντως, μόνο αυτή η ασυμμετρία των δύο «ημερών ανεξαρτησίας». Για τους έλληνες σχεδόν δυο αιώνες μετά, η εθνική ιδεολογία παραμένει αρρωστημένα τουρκοφοβική. Για τους τούρκους το ελληνικό κράτος είναι έως και αδιάφορο σαν αντίπαλος. Στη διάρκεια των εορτασμών θυμούνται, φυσικά, όσα έκανε ο ελληνικός στρατός σαν κατοχικός· δεν ήταν λίγα… Κι ως εκεί.

Επιπλέον, η τουρκική νίκη του ’22 και η ανάδυση του κοσμικού εθνικισμού, υπό τον Κεμάλ, απ’ την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, μετά το 2002, απ’ την θρησκευτική πολυεθνική προσέγγιση των ισλαμοδημοκρατών. Ο εθνικισμός αντίθετα είναι η μοναδική και αιώνια «κεντρική ιδέα» του ελληνικού κράτους, των υπηκόων του – και των παπάδων του!

Παραπάνω συγκρίσεις; Πολλές και ενδιαφέρουσες, αλλά δεν υπάρχει χώρος εδώ.

(φωτογραφία: ο Ερντογάν και αρχικαραβανάδες αποχωρούν χτες απ’ το μαυσωλείο του Ατατούρκ, μετά το επετειακό μνημόσυνο).

Γη και επιχειρήσεις

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Απ’ το 1974 και μετά, στη διαιρεμένη κύπρο, υπήρχαν ακίνητα και χωράφια των ελληνοκυπρίων που βρίσκονταν στην τουρκοκυπριακή ζώνη και, ανάλογα, ακίνητα και χωράφια τουρκοκυπρίων που βρίσκονταν στην ελληνοκυπριακή επικράτεια.

Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ακίνητα είναι εξαιρετικά ισχυρά και ενεργά ακόμα και μετά από πολλές δεκάδες χρόνια. Προφανώς εν όψει της πιθανότητας να γινόταν κάποτε όχι η “επίλυση του κυπριακού” αλλά κάποια συμφωνία που θα επέτρεπε την ανταλλαγή των περιουσιών, αυτές θα έπρεπε να μην “επαναϊδιωτικοποιηθούν” από νέους ιδιοκτήτες.

Στο νότο δημιουργήθηκε μια υπηρεσία “κηδεμονίας των τ/κ περιουσιών” που είχε την ευθύνη να παραχωρεί την χρήση (όχι την ιδιοκτησία) τέτοιων ακινήτων σε ελληνοκύπριους πρόσφυγες απ’ τον βορρά. Στη λογική ότι αν κάποτε αναγκάζονταν να φύγουν απ’ αυτά θα ήταν για να πάνε στα δικά τους (στα πλαίσια κάποιας συμφωνίας). Σε εξαιρετικές και ειδικές περιπτώσεις, αυτή η διαχειριστική υπηρεσία θα μπορούσε να παραχωρήσει την χρήση τέτοιων τ/κ ιδιοκτησίας ακινήτων στο (νοτιο)κυπριακό κράτος ή σε αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης. Και πάλι προσωρινά, όσο μακρόχρονο κι αν ήταν αυτό το “προσωρινά”…

Έγινε έτσι; Όχι. Πρόσφατα ο δήμαρχος Πάφου έβγαλε στον αφρό την συστηματική “καταπάτηση” τέτοιων εκτάσεων τ/κ ιδιοκτησίας από μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Προφανώς αυτό έγινε με “λάδωμα” εκεί που έπρεπε, στη διαχειρίστρια υπηρεσία.

Συνηθισμένα και ελληνικά αυτά. Μόνο που εδώ υπάρχει μια “εθνική προέκταση”. Αυτοί οι businessmen καταπατητές είναι οι τελευταίοι που θα ήθελαν «λύση του κυπριακού»! Εφόσον θα έπρεπε η γη που εκμεταλλεύονται να δοθεί πίσω στους ιδιοκτήτες της. Και έχουν αρκετά φράγκα για να πληρώνουν μήντια και λακέδες διαφόρων ειδών…

Αποκαλύπτονται έτσι, για άλλη μια φορά, τα ευγενή ελατήρια των «πατριωτών»… Παρακαλούμε τον ογκόλιθο Nick the greek να τους τιμήσει με επίσημο τρόπο…

Βόρεια κορέα

Τετάρτη 30 Αυγούστου. Είναι συστατικό της μαζικής δημαγωγίας η κινδυνολογία. Δεν είναι μόνο η τακτική δόση φόβου που χρειάζονται οι υποτελείς για να “κοιτάνε τη δουλειά τους” (και την οικογένειά τους) αποκλειστικά. Είναι και η τακτική δόση σύγχισης που εξασφαλίζει ότι δεν θυμούνται και δεν μπορούν να κρίνουν μόνοι τους.

Το βορειοκορεατικό καθεστώς εκτόξευσε χτες έναν πύραυλο που “πέρασε πάνω απ’ την ιαπωνία”! Ουάου! (Εκτιμάται ότι ήταν της κατηγορίας που θα μπορούσε να κτυπήσει και το Guam· αλλά η χθεσινή βολή ήταν σε εντελώς άσχετη κατεύθυνση). Πριν λίγες ημέρες είχε δοκιμάσει τρεις βαλιστικούς μικρού βεληνεκούς, για τους οποίους κανείς δεν ξέρει πάνω από που πέρασαν… Τρεις φορές ουάου!!! Πάντως σε καμία περίπτωση οι πύραυλοι δεν σημάδευαν αμερικάνικο, ιαπωνικό ή νοτιοκορεάτικο στόχο. Κι αυτό είναι που έχει σημασία. Ειδικά μετά απ’ το ξεκαθάρισμα που έκανε το Πεκίνο· ξεκαθάρισμα που όλοι οι δημαγωγοί και “αναλυτές” παραλείπουν να υπενθυμίζουν.

Στις 12 Αυγούστου (Να είσαι σίγουρος ότι:) γράφαμε:

… Η κίνα θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ότι αν η βόρεια κορέα εκτοξεύσει πυραύλους που απειλούν αμερικανικό έδαφος και οι ηπα απαντήσουν, η κίνα θα μείνει ουδέτερη. Αν οι ηπα και η νότια κορέα ξεκινήσουν επιθέσεις και προσπαθήσουν να ανατρέψουν το καθεστώς της βόρειας κορέας και να αλλάξουν την πολιτική κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο, η κίνα θα τους εμποδίσει…

Αυτό ήταν απόσπασμα από άρθρο των global times, μιας αγγλόφωνης ιντερνετικής έκδοσης της κινεζικής «λαϊκής ημερησίας», που είναι όργανο του κ.κ. της κίνας. Ουσιαστικά ήταν η “ανεπίσημα” διατυπωμένη θέση του κινεζικού καθεστώτος.

Λοιπόν: πριν 2 ολόκληρες βδομάδες, όταν το ψόφιο κουνάβι και ο Κιμ συναγωνίζονταν σε απειλές, το Πεκίνο ξεκαθάρισε το εξής απλό, που συνιστά και το «πλαίσιο» του τι είναι δυνατόν να συμβεί στην κορεατική χερσόνησο:

Α) Αν η Πγιονγκγιάνγκ επιτεθεί πρώτη σε αμερικανικό στόχο, τότε το Πεκίνο θα κάτσει στην άκρη, και οι ηπα μπορούν να απαντήσουν όπως νομίζουν…

Β) Αν, όμως, η Πγιονγκγιάνγκ ΔΕΝ στραφεί κατά αμερικανικού (ή ιαπωνικού, ή νοτιοκορεατικού) στόχου και επιτεθεί πρώτη η Ουάσιγκτον, τότε το Πεκίνο θα «χωθεί». Συνεπώς οι ηπα θα βρεθούν σε πόλεμο και με την κίνα…

Απείλησε κανέναν ο πύραυλος που πέρασε πάνω απ’ την ιαπωνία; Όχι. Συνεπώς όχι έναν αλλά δεκαέναν μπορεί να ρίξει, με τέτοιον τρόπο, η Πγιονγκγιάνγκ! Ειδικά αν γίνονται τον ίδιο καιρό (τώρα δηλαδή, ως το τέλος του μήνα) στρατιωτικές ασκήσεις ηπα – νότιας κορέας… «Κάντε καταγγελίες, κάντε μηνύσεις, κάντε δεήσεις, κάντε συμβούλια ασφαλείας του οηε, κάντε ό,τι νομίζετε· επίθεση, όμως, στη βόρεια κορέα δεν σας επιτρέπουμε». Αυτό έχει πει το Πεκίνο, και το άκουσαν εκεί που πρέπει. Αυτό ισχύει.

(Δεν θα ήταν δυνατόν, ωστόσο, να επιδιώξει η Ουάσιγκτον πόλεμο με το Πεκίνο «μέσω βόρειας κορέας»; Θεωρητικά ναι. Όταν και αν συμβεί κάτι τέτοιο, πάντως, δεν θα έχει μόνο τις «δυνάμεις» που έχει τώρα στην περιοχή. Θα έχει πολλαπλάσιες. Και μια τέτοια προετοιμασία δεν κρύβεται… )