Μια όαση σταθερότητας (κάτι σαν βάση δηλαδή)

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Οι εξελίξεις αυτές φωτίζουν ακόμα καλύτερα το περιεχόμενο της συνάντησης του ισραηλινού “mad dog” υπ.αμ. Lieberman με τον ψεκασμένο (και) προχτές, και ξανά με τον ψεκασμένο και τον ελληνοκύπριο υπ.αμ. (και) χτες. Το χθεσινό τριγωνικό ραντεβού έγινε για πρώτη φορά στο ελληνικό υπουργείο άμυνας, για να μπορούν να πάρουν μέρος «φυσιολογικά» και οι ντόπιοι αρχικαραβανάδες, μαζί με τους ισραηλινούς που έφερε μαζί του ο Lieberman. Αλλά ένα τέτοιο ραντεβού λίγο απέχει απ’ το να είναι «συμβούλιο πολέμου» εν τη γενέσει του. Έστω κι αν οι εμπλεκόμενοι δεν πρόκειται να πολεμήσουν φανερά μαζί…

Τι κουβέντιασαν υπό την αιγίδα, προφανώς, του ισχυρότερου στρατιωτικά απ’ τους τρεις, δηλαδή του Lieberman; Είναι στοιχειωδώς εύλογο το να αγνοήσει κανείς τις αποπροσανατολιστικές δηλώσεις τους, που είναι όλο «αγάπες και λουλούδια»… Το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος (και σε βαθμό ανάλογο με το ελάχιστο μέγεθός του το ελληνοκυπριακό) θα χρειαστεί (και θέλουν…) να προσφέρει / ουν κάποιου είδους υποστήριξη στον ισραηλινό στρατό (βασικά στην αεροπορία του, αυτήν που εκπαιδεύεται εδώ και καιρό στα μέρη μας…) σε περίπτωση… Επίθεσης στο λίβανο; Επίθεσης στο λίβανο που θα αντιμετωπιστεί όχι μόνο απ’ την Χεζμπ’ αλλάχ αλλά και από συμμάχους της;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς, όπως δεν ξέρουμε το timing της «ανάγκης» του ισραηλινού μιλιταρισμού. Πότε; Πως; Μόνο τις γενικές γραμμές καταλαβαίνουμε· αλλά είναι αρκετές! Ας σημειωθεί επιπλέον ότι ο φίλος και αδελφός του ελληνικού βαθέος κράτους Νετανιάχου έχει κάτι προβληματάκια με κάτι «σκανδαλάκια»: τέτοια ζόρια (μαζί με τα πραγματικά αφεντικά κάθε καπιταλιστικού σχηματισμού) σπρώχνουν τους πολιτικούς frontmen σε επιλογές που αν μεν πετύχουν τους κάνουν ήρωες· κι αν αποτύχουν τους ρίχνουν στο γκρεμό που έτσι κι αλλιώς τους περίμενε.

Δεν κουβεντιάζουν οι «πολιτικοί υπεύθυνοι» και οι καραβανάδες του ανατολικομεσογειακού «τριγώνου» για το «πόσο γλυκειά είναι η σταθερότητα» στον κόσμο! Τα ντόπια αφεντικά, μαθημένα εδώ και σχεδόν δύο αιώνες να επιπλέουν στους παγκόσμιους συσχετισμούς / ανταγωνισμούς πουλώντας γεωπολιτική θέση και απολαμβάνοντας τις ανάλογες γεωπολιτικές προσόδους, έχουν συμμαχήσει με εκείνους που την έχουν βγάλει με παρόμοιο τρόπο στην περιοχή εδώ και δεκαετίες (το ισραηλινό καθεστώς και την αιγυπτιακή χούντα), καθεστώτα δηλαδή που υποτιμώνται ανάλογα και ψάχνουν να βρουν «μια θέση στον 21ο αιώνα» καθώς ο κύριος αρμός των παγκόσμιων ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων φεύγει απ’ την ζώνη ανατολική Μεσόγειος / μέση Ανατολή, μετακομίζοντας στον Ειρηνικό. Ο καθένας απ’ τους τρεις συν ένα (Αθήνα, Τελ Αβίβ, Κάιρο + Λευκωσία) ζει την δική του γεωπολιτική παρακμή· ελπίζουν ότι μαζί θα καταφέρουν να ανατιμηθούν. Και είναι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / εθνικισμός / ρατσισμός που δίνει τον τόνο, είναι αυτός που βρίσκεται στο τιμόνι, γιατί αυτός επείγεται περισσότερο αυτήν την περίοδο: έχει ηττηθεί στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης, ένα πεδίο μάχης που ήταν για δαύτον το μεγάλο κόλπο, και δεν μπορεί να περιμένει πολύ να εδραιωθεί η ήττα του.

Το ελληνικό κρατικό / καπιταλιστικό / μαφιόζικο καθεστώς ούτε θέλει ούτε μπορεί να βρει μια άλλη γραμμή αναβάθμισης μέσα στον διεθνή καταμερισμό καπιταλιστικής εξουσίας όπως αυτός διαμορφώνεται και θα διαμορφωθεί στον 21ο αιώνα. Είναι κάτι που δεν το έκανε ποτέ, ούτε τον 19ο, ούτε τον 20ο. Πάντα την έβγαζε απ’ τις διεθνείς συγκρούσεις που, στο βαθμό που είχαν την ευρωπαϊκή ήπειρο σαν τον βασικότερο πόλο τους, είχαν στρατηγικές εντάσεις και στην ευρύτερη περιοχή. Στα κινούμενα γεωπολιτικά όρια των άλλοτε “μεγάλων δυνάμεων” και των αποικιών τους προς τα πετρελαϊκά κοιτάσματα…

Στη «μαύρη» του πλευρά το ελληνικό καθεστώς έχει τοποθετηθεί, απ’ τα ‘90s και μετά, στη «διεθνή του οργανωμένου εγκλήματος», κυρίως σαν πλυντήριο και σαν λαθρεμπορικό hub κάθε είδους. Στη «λευκή» προσπαθεί να κρατηθεί στον αφρό μέσω συμμαχιών με «ομοιοπαθούντες»… Με την ελπίδα ότι η «θαλάσσια δύναμη», δηλαδή οι ηπα (όσο παραμένουν τέτοια) θα ευαρεστηθούν να δώσουν κάτι τις…

Οπότε, όσοι / όσες είναι εχθροί (και) της ντόπιας καθεστωτικής «εξωτερικής πολιτικής» δεν πρέπει να μετράνε μέρες, ούτε να μαδάνε μαργαρίτες. Τα δεδομένα είναι ολοφάνερα… Κι ακόμα πιο φανερό είναι το ποιοι αποδεικνύονται και θα αποδειχθούν με ακόμα πιο δραματικό τρόπο οι ασυγχώρητα αυνάνες της ιστορίας, αργά ή γρήγορα. Εμείς, όπως πάντα· ποιοί άλλοι;

(φωτογραφίες: Πάνω: έρχονται!!! Στη μέση: πολεμικό συμβούλιο· για την “ειρήνη” πάντα… Κάτω: Το διαπιστώσαμε με καθυστέρηση: πριν την «τριμερή των καραβανάδων», στις 2 Νοέμβρη, είχε γίνει στη Λευκωσία η «τριμερής των βιτρινών». Των κοινοβουλίων ισραήλ, ελλάδας, νότιας κύπρου.

Δεν είναι σκέτος «γάμος συμφέροντος». Υπάρχει αίσθημα!)

Σημαίνουσες διαφορές

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Όταν λευκοί, πρωτοκοσμικοί, ακόμα και δηλωμένοι φασίστες, πυροβολούν και σκοτώνουν στο ψαχνό πρωτοκοσμικούς, είναι μεμονωμένες περιπτώσεις «ψυχικά διαταραγμένων». Μπορούν να επιδιώξουν, μάλιστα, ελαφρυντικά στις δίκες τους. Όταν λευκοί, πρωτοκοσμικοί, ακόμα και δηλωμένοι φασίστες, σκοτώνουν στο ψαχνό βομβαρδίζοντας, στη χειρότερη γι’ αυτούς περίπτωση οι δολοφονημένοι είναι «παράπλευρες απώλειες». Δεν χρειάζονται καν ελαφρυντικά για τους δράστες· δεν φταίνε…

Κι όταν σκουρόχρωμοι σκοτώνουν στο ψαχνό είναι «τρομοκράτες του isis» (παλιότερα της αλ-Κάιντα). Συμπεραίνει κανείς ότι η «ψυχική διαταραχή» είναι το μονοπώλιο των λευκών, πρωτοκοσμικών· και πάλι μόνο αν δρουν εκτός διαταγών.

Αντίθετα, η «τρομοκρατική προδιάθεση» είναι η επιβράβευση του έργου των διαφόρων υπηρεσιών…

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλα αυτιά. Οπότε μοιάζει με τεθωρακισμένη σαρανταποδαρούσα

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Στη ζούλα, χωρίς την δέουσα προβολή (στην πραγματικότητα: χωρίς καμία προβολή ή δημοσιότητα!) ήρθε χτες στην Αθήνα ο άλλος μεγάλος φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους και των φαιορόζ βιρτινών της: ο ακροδεξιός, ρατσιστής υπ.αμ. του ισραήλ Avigdor Lieberman. (H “σιωπή των αμνών”, των ντόπιων μικρών και μεγάλων κοπαδιών, καθώς σπρώχνονται σταθερά και προσεκτικά στις αναγκαιότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι από μόνη της πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Την πολεμάμε, αλλά…)

Εννοείται ότι ο ψεκασμένος έσταζε μέλι στις δηλώσεις του: «Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ έχει συστηματοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια – και ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια – μέσα από προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας. Θέλω να πω ότι διαπιστώσαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση αυτών των προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν ανταλλάξει πολύτιμες επιχειρησιακές και διδακτικές εμπειρίες και διαθέτουν ήδη ένα υψηλό επίπεδο διαλειτουργικότητας.

Εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις των δύο χωρών έχουν οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Έτσι, λοιπόν, χτίζουμε με το Ισραήλ έναν πυλώνα σταθερότητας, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά και τις άλλες moderate χώρες της Μέσης Ανατολής.

Οι σχέσεις των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, έχουν σφυρηλατηθεί κυριολεκτικά δια «πυρός και σιδήρου», σε δύσκολες εποχές. Έχουμε υποφέρει και οι δύο λαοί τα ίδια δεινά, έχουμε συνεργαστεί και αλληλοβοηθηθεί πολλές φορές μέσα στην ιστορία μας και έχουμε αποδείξει ο ένας για τον άλλον την αξιοπιστία και τη φιλία μας.”

Το ότι ο ψεκασμένος υιοθετεί την ορολογία της Ουάσιγκτον (περί “moderate”, όπως η αιγυπτιακή χούντα προφανώς· ποιο κράτος, όμως, δεν είναι “moderate”;) δεν εκπλήσσει. Ο στρατιωτικός και πολιτικός άξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ είναι ορατός από παντού, αν και ειδικά η Ουάσιγκτον δεν τον χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν συγκινείται ιδιαίτερα…

Σήμερα θα έρθει στην Αθήνα και ο Χριστόφορος Φωκαΐδης, ο υπ.αμ. της νότιας κύπρου. Ο άξονας θα γίνει “τρίγωνο”, αν και το μιλιταριστικό καθετώς του Τελ Αβίβ έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει βασικά απ’ τη νότια κύπρο: ένα αεροδρόμιο για περίπτωση ανάγκης. Για την περίπτωσή, δηλαδή, που τα πολεμικά του θα εμπλακούν σε αερομαχίες και δεν θα έχουν καύσιμα για να γυρίσουν πίσω στις βάσεις τους…

Αυτά… Αλλά να μην το πάρει κανείς χαμπάρι απ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους σωτήρες μας ότι θα έρθει ο Lieberman στην Αθήνα; Θα φταίει η πραγματική (πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις κατάρες), η αυθεντική εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, που εμποδίζει την ορατότητα… Τι άλλο μπορεί να φταίει άραγε; Ε;

(Ααα: υποθέτουμε, πως όταν θα φύγει απ’ την Αθήνα ο «τρελός σκύλος» του Τελ Αβίβ, κάτι θα ειπωθεί…)

(φωτογραφία: πανευτυχής ο ψεκασμένος ανταλλάσσει δωράκια…)

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλη ουρά. Οπότε δεν μοιάζει με καμήλα

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Εκείνο που δεν θα πει η εθνικά υπεύθυνη δημαγωγία / αποπληροφόρηση (κομματική, μηντιακή, κλπ) είναι ότι ο ελληνικός στρατός συμμετέχει από προχθές σε «ασκήσεις» στο ισραήλ. Για την ακρίβεια: «στην μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση» στην ιστορία του κράτους.

Δεν είναι μόνοι τους οι πιλότοι του ψεκασμένου. Συμμετέχουν επίσης αντίστοιχοι απ’ τις ηπα, την πολωνία, την γαλλία, την ιταλία, την γερμανία και την ινδία (για πρώτη φορά, συμμετέχει με ένα μεταγωγικό…). Η άσκηση λέγεται “μπλε σημαία», γίνεται απ’ την ισραηλινή βάση “Ovda” (στα νότια, κοντά στην Ερυθρά θάλασσα), και ξεκίνησε σαν “κάθε δύο χρόνια” το 2013. Συμμετέχει (κατά τους ισραηλινούς) και ένα κράτος ακόμα, του οποίου το όνομα δεν λένε, ούτε βάζουν τη σημαία του στη διακόσμηση του αεροδρομίου τους. Αν είναι αλήθεια, θα μπορούσε ο έβδομος “σύμμαχος” να έρχεται απ’ το Ριάντ ή τα εμιράτα.

Στην διάρκεια της 11ήμερης άσκησης, όλοι οι άλλοι «παίζουν» τους εχθρούς του ισραήλ, ώστε να αλληλοεκπαιδευτούν στις αερομαχίες.

(φωτογραφία: Από παλιότερη συνάντηση των “συμμάχων”. Ένας κι ένας…)

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλη καμπούρα. Οπότε μοιάζει με ραχητικό χταπόδι

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Η συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι ετεροβαρής. Όπως άλλωστε και η συμμαχία της με την Ουάσιγκτον. Το γεωπολιτικό προσοδικό μοντέλο, η σταθερά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απ’ την δημιουργία του κράτους και μετά, έχει ξεπέσει. Αφού το κέντρο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού απομακρύνεται γρήγορα απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο) έχοντας μετακινηθεί στον δυτικό Ειρηνικό και την ανατολική Ασία. Ακόμα και στην έμμεση αναμέτρηση ρωσίας και κίνας απ’ την μια μεριά με τις ηπα απ’ την άλλη στο συριακό πεδίο μάχης, η χρησιμότητα του ελληνικού οικοπέδου περιοριζόταν σε ένα δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα, το αεροδρόμιο στη Σούδα (οι αμερικάνοι έχουν μεγάλη βάση στο κατάρ, χρησιμοποιούν βάσεις στη σαουδική αραβία και στην ιορδανία, ενώ κατά καιρούς περνάει από ‘κει και κανά αεροπλανοφόρο τους). Κι ούτε λόγος για τον ρόλο του ντόπιου πολιτικού προσωπικού: η βασική του συμμετοχή είναι το να βασανίζει τους πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ.

Ένα πρόχειρο αλλά χαρακτηριστικό δείγμα του τι σημαίνει η ανισομέρεια στη συμμαχία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ είναι η ταχύτητα με την οποία απλώθηκε στα μέρη μας η krav maga. Ποιος ήταν ο στόχος της mossad με την προώθηση της «πολεμικής τέχνης» των ισραηλινών κομμάντο στην ελλάδα; Όχι να διαλέξει «εκλεκτούς» για τον ισραηλινό στρατό… Ούτε να βγάλει λεφτά… Εκείνο που επεδίωκε (και πέτυχε) ήταν να δημιουργήσει «βάσεις δεδομένων» από «φίλους / πελάτες», και να στρατολογήσει κατά βούληση «συνεργάτες» ανάμεσά τους.

Έκανε κάτι ανάλογο το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος στην ισραηλινή επικράτεια; Όχι – εκτός αν προωθεί το εμπόριο με τσολιαδάκια…

Συρία – ιράκ

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Σωστά το γράφαμε προχτές. Τμήματα της Χεζμπ’ αλλάχ και του συριακού στρατού έχουν περάσει τα συρο-ιρακινά σύνορα για να δράσουν μαζί με τμήματα των ιρακινών pmu που, ανεβαίνοντας βόρεια μέσα στο συριακό έδαφος, βρίσκονται λίγο έξω απ’ την συριακή συνοριακή πόλη Abu Kamal. Ενώ εκτός απ’ τα ρωσικά και ιρακινά βομβαρδιστικά κτυπούν τις θέσεις του isis στην πόλη. Είναι ένα είδος de facto «στρατιωτικής ενοποίησης» τμημάτων του ιρακινού, συριακού ‘n’ friends στρατού, με στόχο την αποκατάσταση της χερσαίας επικοινωνίας ανάμεσα στη Βαγδάτη και στην Δαμασκό.

Καθώς οι επιζώντες ένοπλοι του isis υποχωρούν και αποχωρούν απ’ το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης δεν εξαφανίζονται. Από στρατιωτική άποψη είναι πολύτιμα assets, αφού έχουν μεγάλη εμπειρία. Αρκετοί, άλλωστε, δεν ήταν ούτε σύριοι ούτε ιρακινοί. Κάπου αλλού ζούσαν, έχουν συγγενείς, οικογένειες…

Τα ευρωπαϊκά καθεστώτα πουλάνε την απειλή ότι όσοι «τζιχαντιστές» προέρχονται απ’ τον πρώτο κόσμο θα επιστρέψουν· με «κακούς σκοπούς». Το θεωρούμε μάλλον απίθανο. Το να μετατραπούν σε «κοιμισμένους ένοπλους» είναι το δυσκολότερο ενδεχόμενο. Το ευκολότερο είναι να προωθηθούν σε περιοχές όπου θα μπορούν να δράσουν με τρόπο ανάλογο μ’ εκείνον στη μέση Ανατολή: ομαδικά, κρατώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εκτάσεις, οργανώνοντας υποδομές, κλπ. Και τέτοια «θέατρα πολέμου» σαν δυνατότητες απορρόφησης των ενόπλων του isis που περίσσεψαν απ’ τη μέση Ανατολή υπάρχουν. Απ’ το αφγανιστάν (όπου, όμως, οι εχθρικοί προς τον isis ταλιμπάν έχουν ήδη το πάνω χέρι) μέχρι τη νοτιοανατολική ασία. Ίσως ίσως και στον Καύκασο ή αλλού στην κεντρική Ασία· αν και η Μόσχα και το Πεκίνο τους περιμένουν…

Το σημαντικότερο που θα κρίνει τέτοιες «αποσπάσεις» και «μεταθέσεις» είναι η χρηματοδότηση. Που σημαίνει: η γεωπολιτική στόχευση της Ουάσιγκτον, μέσω του σαουδαραβικού πορτοφολιού…

Όμως καθώς το «κράτος του isis» εξαφανίζεται απ’ τη μέση Ανατολή, εκτός απ’ το Ριάντ (που ζει, μάλλον, ένα είδος «επιθανάτιου ρόγχου» σε αργή κίνηση…) και κάποιος ακόμα, της γειτονιάς, έχει εκνευριστεί: το Τελ Αβίβ. Το ότι απ’ τη μεριά προσπαθεί (με μάλλον άγαρμπο τρόπο) να στηρίξει βιαστικά τον «πρίγκηπα Salman» και, μέσω αυτού, να προκαλέσει τριβές στο λίβανο (εκτός απ’ το να εξασφαλίσει αεροπορική βάση στην αραβική χερσόνησο) θεωρούμε ότι δείχνει αυτόν τον εκνευρισμό. Μεταξύ άλλων δείχνει ότι η οπτική του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ έχει θολώσει…

Τι να κουβεντιάζει, άραγε, το ισραηλινό καθεστώς με το ελληνικό, εν όψει των ακόμα χειρότερων καιρών που το πρώτο έχει ανάγκη στη μέση Ανατολή;

First we take Manhattan…

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Το είχαμε στα σκαριά, έτσι κι αλλιώς. Ούτε σαν επέτειο, ούτε σαν μνημόσυνο. Απλή σύμπτωση – συμβαίνουν κι αυτά.

Leonard Cohen λοιπόν. Πρώτα στο San Sebastian, στη χώρα των Βάσκων. Ύστερα απ’ τους R.E.M. Κι αν θέλετε κι άλλο, απ’ τον Joe Cocker.

Και καλή βδομάδα.

Ιβηρική

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Για πολιτική βιτρίνα που θα μπορούσε να κάνει βόλτες στο προαύλιο κάποιας φυλακής ο Rajoy καλά τα έχει καταφέρει: έβγαλε απ’ την «αντιμετώπιση της καταλανικής παρανομίας» κάμποσο πολιτικό κέρδος. Η «ανεξαρτησιακή» πολιτική ελίτ της Καταλωνίας και οι οπαδοί της, ήθελαν δεν ήθελαν, ανέστησαν κάποιον που θα έπρεπε να είναι (πολιτικά) νεκρός.

Δυο ή τρεις μήνες πριν, εκείνο που είχε μπροστά του ο Rajoy ήταν τα πάνω από 60 «σκάνδαλα» στα οποία εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη του «λαϊκού κόμματος». Πρόκειται για συστηματικές «μαύρες» χρηματοδοτήσεις από διάφορες εταιρείες για να παίρνουν δουλειές του δημοσίου – πράγμα τόσο γνωστό διαχρονικά και στα μέρη μας.

Μία απ’ αυτές τις εταιρείες λέγεται Indra, και είναι ένας τεχνολογικός κολοσσός, μισοκρατικής – μισοϊδιωτικής ιδιοκτησίας, που αναλαμβάνει την διοργάνωση κάθε είδους εκλογών στην ισπανία. Η Indra φέρεται να έσπρωξε στο κόμμα του Rajoy 600.000 ευρώ, μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο off shore μαγαζιών. Τώρα η Indra πρόκειται να οργανώσει τις εκλογές στην Καταλωνία, στις 21 Δεκέμβρη…. Είναι κι αυτό μια απόδειξη του τι αγνόησαν (;) στη Βαρκελώνη εδώ και μήνες…

Ενόσω ο Puigdemont και οι 4 υπουργοί του περιμένουν την απόφαση των βέλγων δικαστών υπέρ ή κατά της έκδοσής τους (μια πρώτη απόφαση αναμένεται σήμερα – ακόμα, όμως, κι αν είναι υπέρ, η διαδικασία θα κρατήσει τουλάχιστον τρεις μήνες…) και ενόσω οι οπαδοί της Barca κρεμάνε πανιά υπέρ της «δικαιοσύνης» (η «ανεξαρτησία» έχει φύγει απ’ την ημερήσια διάταξη), το ισπανικό καθεστώς τρίβει τα χέρια του: η ατζέντα των μεγαλύτερων «ανεξαρτησιακών» καταλανικών κομμάτων έχει αφήσει την «ανεξαρτησία» στην άκρη, και στις εκλογές θα επιδιώξει την επαναφορά της προηγούμενης αυτο-διοίκησης και την αποφυλάκιση των όποιων «πολιτικών κρατουμένων».

Βλέπει κανείς άλλον νικητή απ’ αυτή την ιστορία εκτός απ’ τον Rajoy;

Ελληνική εθνική ποιότητα

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη όπως επίσης και ο καναδάς τόλμησαν να κάνουν κριτική σε ποιον νομίζεται, αν είναι δυνατόν; Στον «στρατηγό Sisi»! Μην φανταστείτε ότι είπαν κάτι χοντρό. Απλά διαμαρτυρήθηκαν για την σύλληψη του δικηγόρου Ibrahim Metwally.

Ο Ibrahim Metwally δημιούργησε πριν 4 χρόνια στην αίγυπτο την “ένωση οικογενειών εξαφανισμένων”, με αφορμή την “εξαφάνιση” του γυιού του τότε. Οι μπάτσοι του Sisi τον έδεσαν στο αεροδρόμιο πριν ταξιδέψει στη Γενεύη για να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο του οηε για τις βίαιες εξαφανίσεις. Αυτό έγινε στις 10 Σεπτέμβρη. Από τότε είναι προφυλακισμένος κατηγορούμενος για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» (κατά του καθεστώτος) και «συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση». Το επιπλέον έγκλημά του ήταν ότι βοηθούσε ιταλούς δικηγόρους που προσπαθούν να μαζέψουν στοιχεία για την δολοφονία του Regeni, τον Γενάρη του 2016.

Ποιά ήταν αυτά τα 4 ευρωπαϊκά κράτη; Η γερμανία, η ιταλία, η ολλανδία και η αγγλία. Το Κάιρο, φυσικά, δεν μασάει από τέτοια: κάλεσε τους πρεσβευτές τους για να τους τραβήξει τ’ αυτί.

Αφού έχει την φιλία και την εκτίμηση του ψόφιου κοριού, του ογκόλιθου, του ψεκασμένου και όλων των υπόλοιπων της “ελληνικής πολιτικής σκηνής”, τι έχει να φοβάται η χούντα του Καΐρου;

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Προσπαθώντας να στερέωσει τον θρόνο του ο «πρίγκηπας» Mohammed Bin Salman μοιάζει να ανοίγει σχεδόν όλα τα χαρτιά του μαζί, έχοντας ένα εξάσφαιρο στο τραπέζι· που μπορεί όμως να εκπυρσοκροτήσει. Το Σάββατο το μεσημέρι “απέλυσε” τον πρωθυπουργό του λιβάνου. Σε ένα “σκηνικό” (κυριολεκτικά) που ούτε η μαφία δεν θα καταδεχόταν να γίνει γνωστό, ο Saad Hariri ταξίδεψε στο Ριάντ επειγόντως, στις 4 Νοέμβρη, αφού την προηγούμενη ημέρα, στις 3 Νοέμβρη, είχε συναντηθεί στη Βηρυττό (ερχόμενος και πάλι απ’ το Ριάντ) με τον Ali Akbar Velayati, υψηλόβαθμο σύμβουλο του ιρανού αρχιπαπά Khameini, με σκοπό να τον πείσει να σταματήσει να υποστηρίζει (η Τεχεράνη) τους Houthi στην υεμένη. Ο Hariri απέτυχε στην αποστολή που του είχε αναθέσει ο Salman (και τι άλλο θα γινόταν;) και παρότι πρωθ. του λιβάνου ανακλήθηκε στη σαουδική αραβία, και το Σάββατο το μεσημέρι ανακοίνωσε την παραίτησή του απ’ το Ριάντ, από σαουδαραβικό κανάλι. (Δεν είναι σίγουρο αν τον σημάδευαν όπλα… Είπε, πάντως, ότι η ζωή του κινδυνεύει… εννοώντας στην Βηρυττό…). Παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος, όπως δήλωσε, εναντίον της Τεχεράνης, που ανακατεύεται στα εσωτερικά του λιβάνου.

Οι αντάρτες της υεμένης (εναντίον των οποίων έχουν εκστρατεύσει οι μισθοφόροι που λέγονται «στρατός της σαουδικής αραβίας» ρημάζοντας την χώρα) είχαν ένα σχόλιο να κάνουν: έριξαν το βράδυ έναν τουλάχιστον βαλλιστικό πύραυλο στο αεροδρόμιο του Ριάντ· κάτι που γίνεται πρώτη φορά αυτά τα χρόνια του πολέμου. Κάτι που, επίσης, δείχνει ότι τα σαουδαραβικά παλάτια δεν στέκονται καλά στη θέση τους. (Το καθεστώς υποστηρίζει ότι κατέρριψε τον πύραυλο, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο…). Επιπλέον, οι Houthi έριξαν ένα ελικόπτερο κοντά στα σύνορα υεμένης – σαουδικής αραβίας, μέσα στο οποίο ήταν ένας κυβερνήτης πρίγκηπας και διάφοροι άλλοι αξιωματούχοι του Ριάντ.

Προφανώς χεσμένος ο Salman υπέγραψε αργά τη νύχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή την σύλληψη διάφορων πριγκήπων απ’ την μεγάλη βασιλική οικογένεια των Σαούντ, καθώς και κάμποσων υψηλόβαθμων αξιωματούχων, υπουργών και βαθύπλουτων. Οι συλλήψεις και φυλακίσεις παρουσιάστηκαν την Κυριακή σαν «εκστρατεία κατά της διαφθοράς» – πολύ συγκινητικό, πράγματι.

Οι καλοθελητές θα προβάλλουν αυτές τις εξελίξεις σαν επιβεβαιώση της «σταθερότητας» και των «μεταρρυθμίσεων» που φέρνει ο Salman. Ο βασικότερος καλοθελητής είναι το Τελ Αβίβ, που προσβλέπει στον 32χρονο (με το θέμα στη μύτη…) σαν τσάτσο του στη χερσόνησο. Ωστόσο δεν φαίνεται κάτι άλλο εκτός από σπασμωδικές κινήσεις, που αναβλύζουν απ’ τον φόβο. Κι ενώ διάφοροι διεθνείς έμμισθοι δημαγωγοί αναρωτιούνται για την «σταθερότητα» στο λίβανο μετά την απόλυση του Hariri (επειδή, προφανώς, τους βολεύει ένας «εμφύλιος» στο λίβανο), εκείνο που τρίζει όλο και πιο δυνατά είναι η σαουδαραβική πετροχούντα.