Τετάρτη 26 Ιούλη. Εύλογη η προσπάθεια των φαιορόζ να πουλήσουν κάτι σαν «επιτυχία». Δοκίμασαν την «αναδιάρθρωση του χρέους» (ενώ ήξεραν ότι αυτή ΔΕΝ θα γινόταν την περασμένη άνοιξη), ύστερα δοκίμασαν την «συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ε.κ.τ.» (ενώ ήξεραν επίσης ότι αυτή ΔΕΝ θα γινόταν την περασμένη άνοιξη), δοκίμασαν με τα ψέμματα δηλαδή. Και τώρα να: με 4,62% ρολάρουν το ομόλογο του 4,95% που είχαν βγάλει (για τους ίδιους λόγους: για να πουλήσουν success) οι φαιοπράσινοι το ’14. Γιατί, όμως, πιστεύουν ότι αυτή τους η (αγχωμένη) «έξοδος στις αγορές» θα αγοραστεί απ’ το πόπολο; Αν το πόπολο καταλάβαινε από τέτοια είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα χαιρόταν. Αλλά ότι θα θύμωνε.

Να πως έχουν τα πράγματα. Το ελλαδιστάν έχει δανειστεί με τόσο χαμηλό επιτόκιο (1 και κάτι) το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος όσων χρωστάει (απ’ τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης – esm) ώστε είναι εντελώς απίθανο να βρει ποτέ αγοραία επιτόκια τόσο χαμηλά, όταν με το καλό «απελευθερωθεί απ’ τα δεσμά των μνημονίων». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν θα δανείζεται (απ’ τους εμπόρους χρήματος) για να ρολάρει τα χρέη του προς τον esm το «εθνικό χρέος» θα μεγαλώνει – και δεν θα μικραίνει! Όταν δανείζεσαι με 3,5%, ή 3%, ή και 2,5% (ανάβεις καπνογόνα τότε!) για να ξεχρεώσεις δανεικά με 1,3% το χρέος σου μεγαλώνει. Στοιχειώδες.

Υπάρχει ένας, και μόνον ένας τρόπος για να μην συμβεί αυτό. Αν πρέπει να ξεχρεώσει η Αθήνα 1000 την Χ στιγμή να μην δανείζεται ξανά 1000 (με μεγαλύτερο επιτόκιο) αλλά π.χ. 800 (πάντα με το μεγαλύτερο επιτόκιο). Και τα υπόλοιπα να τα συμ-πληρώνει απ’ τα έσοδά της. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει να έχει σταθερά, κάθε χρόνο, επί πολλές δεκαετίες πλεονάσματα! Υπ’ αυτήν και μόνον αυτήν την προϋπόθεση θα γίνει εφικτό το δημόσιο χρέος να μειώνεται, ακόμα κιαν τα (καινούργια) αγοραία δάνεια έχουν αισθητά μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ τα (παλιά) πολιτικά δάνεια, του esm.

Είναι, όμως, εφικτό το να έχει το ελληνικό κράτος μόνιμα, σταθερά, κάθε χρόνο, για τις επόμενες δεκαετίες, πραγματικά (και όχι λογιστικά / εικονικά, όπως τώρα) πλεονάσματα; Στη θεωρία, και μόνο στη θεωρία, κάτι τέτοιο είναι πιθανό αν αυτά τα πλεονάσματα δεν (πρέπει να) είναι υψηλά – και ο παγκόσμιος καπιταλισμός προχωράει σε ίσιωμα κι όχι σε “χώμα”. Εκεί, στο θέμα του ύψους των αναγκαίων πλεονασμάτων, υπάρχει η αντίθεση εκτιμήσεων και προβλέψεων μεταξύ δντ και ευρωπαίων…

Στην ιστορία όμως, στην ιστορία του ελληνικού κράτους, αυτό είναι απλά αδύνατο! Η ιστορία του ελληνικού κράτους και του πολιτικού προσοδισμού του, η ιστορία για το πως “κρατιούνται” οι εσωτερικές ισορροπίες και πως γίνονται οι εκδουλεύσεις, είναι μια ιστορία μόνιμων ελλειμμάτων και χρεών. Ακόμα κι αν για ένα, δύο, ή τρία χρόνια εμφανίζει λογιστικό πλεόνασμα (όπως κάνει τώρα), αυτό είναι ένα διάλειμμα, του στυλ “κάνω τον φρόνιμο”. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί συνταχνιακών συμφερόντων και η ηθική του προσοδισμού θα νικήσουν ξανά, όπως κάνουν εδώ και 180 χρόνια.

Γίνεται ακόμα πιο αδύνατο το να υπάρχουν μόνιμα πλεονάσματα ως το 2060 εξαιτίας του γεγονότος ότι καμία απ’ τις “μνημονιακές κυβερνήσεις” δεν φρόντισε να εξορθολογίσει τόσο τα έσοδα όσο και τα έξοδά της, ώστε να εξασφαλίσει μακροβιότητα στα κρίσιμης σημασίας πλεονάσματα. Οι εφοπλιστές έχουν καθαρίσει, οι παπάδες έχουν καθαρίσει, το κτηματολόγιο σέρνεται, κλπ κλπ.

Αυτά όλα τα ξέρουν πολύ καλά τόσο οι ευρωπαίοι εταίροι, όσο και οι διεθνείς έμποροι χρήματος. Οι πρώτοι δείχνουν ότι θέλουν να ξεφορτωθούν πια το ελλαδιστάν, κατ’ αρχήν απ’ τον πολιτικό δανεισμό. Οι δεύτεροι περιμένουν, και θα περιμένουν πάντα. Μπορεί να μην είναι το ίδιο λυσσασμένοι όσο το 2009 και το 2010 και το 2011, αλλά δεν θα είναι ποτέ “γενναιόδωροι”! Εκτός αν μεσολαβήσει κάποια τόσο μεγάλη παγκόσμια καταστροφή, ώστε τα δάνεια προς το ελλαδιστάν να γίνουν παντελώς αδιάφορα σαν “απόδοση”.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Και το μόνο για το οποίο μπορούν να πανηγυρίζουν πραγματικά οι φαιορόζ είναι ότι κάποια στιγμή θα αντικατασταθούν, οπότε δεν θα έχουν μπελάδες με τις “αγορές” που τώρα υμνούν σαν όαση απελευθέρωσης – σαν μαλάκες που είναι (και με το συμπάθειο δηλαδή)!!!

Κανονικά τα επιτόκια με τα οποία τους δάνεισαν χτες και τα όποια μελλοντικά, ακόμα κι αν είναι κάπως χαμηλότερα, θα έπρεπε να τους θυμίζουν ότι η επόμενη “μεγάλη κρίση χρέους” του ελλαδιστάν είναι κάπου μπροστά. Αλλά, προφανώς, ακόμα κι αν ζουν τότε, θα έχουν κάνει τα κουμάντα τους…

Τρίτη 25 Ιούλη. Στο συριακό πεδίο μάχης οι εξελίξεις είναι σε σημαντικό βαθμό (αν και όχι καθολικά) υπέρ του Άσαντ και των συμμάχων του.

Στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία, εκεί που η Ουάσιγκτον εκπαίδευε τους proxies της μέχρι που κυκλώθηκε και το σχέδιο για τον έλεγχο των συνόρων απέτυχε, ο φιλικός προς τον Άσαντ στρατός (ιρανοί φρουροί της επανάστασης, Χεζμπ’ αλλάχ, ιρακινοί πολιτοφύλακες) καταλαμβάνει τα εδάφη που κατείχε ο φιλικός προς τις ηπα f.s.a. ενώ ανατολικότερα προχωράει σταθερά προς την στρατηγικής σημασίας Abu Kamal, δίπλα στα σύνορα με το ιράκ και πάνω στον Ευφράτη. Η κατάσταση μεταξύ των proxies που οι ηπα εγκατέλειψαν πρέπει να είναι άσχημη, αν κρίνουμε απ’ το γεγονός ότι ανακοίνωσαν την διακοπή των σχέσεών τους με τους αμερικάνους (!).

Στα βόρεια, και πάλι ο φιλικός προς τον Άσαντ στρατός, με την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας, υπερφαλάγγισε τις θέσεις που ελέγχουν οι φιλοαμερικανικές ypg στα νότια της Raqqa, λίγο έξω απ’ την πόλη, και έφτασε στον Ευφράτη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (και εφόσον αυτές οι θέσεις κρατηθούν) κόβεται οποιαδήποτε δυνατότητα του isis να υποχωρήσει απ’ την Raqqa προς την Deir ez-Zor. Αλλά, παρεπιπτόντως, φαίνεται ότι ο isis κρατάει σταθερά τις θέσεις του στην παλιά πόλη της Raqqa, προκαλώντας πονοκέφαλο στις ypg και στους αμερικάνους. (Είχαμε κάνει μια γενική πρόβλεψη για ένα τέτοιο ενδεδόμενο όπου ο isis θα καθυστερούσε σημαντικά τα αμερικανικά σχέδια…)

Εκεί που το πράγμα θα ζορίσει είναι στον θύλακα του Idlib. Ο Άσαντ φόρτωνε την περιοχή με κάθε ένοπλη ομάδα που δεχόταν να παραδώσει τις θέσεις της οπουδήποτε αλλού στη δυτική συρία· και ήταν πολλοί που υποστηρίζαν ότι μετά το Aleppo θα στραφεί σ’ αυτήν την συγκέντρωση αντικαθεστωτικών, στο Idlib, για να την “ισοπεδώσει”. Δεν το έκανε. Τους άφησε να αλληλοσκοτωθούν μετά την μεταστροφή των proxies του κατάρ.

Όμως σ’ αυτόν τον «εμφύλιο» μεταξύ αντικαθεστωτικών στη ζώνη του Idlib νικητές προς το παρόν (;) είναι οι υποστηριζόμενοι απ’ το Ριάντ – παρότι η Άγκυρα μετέφερε στην περιοχή ενισχύσεις προς τους αντιπάλους τους (και διακριτικά / ανομολόγητα συνέταιρους της «συμφωνίας της Αστάνα»). Έτσι, αυτή τη στιγμή, παρότι προχωράει προς τα ανατολικά, ο Άσαντ έχει αυτό το θέμα στα δυτικά: το Idlib. Απ’ όπου μπορεί να υποστεί επιθέσεις αντιπερισπασμού στα, ας πούμε, “μετόπισθεν”. Στην Hama κατά κύριο λόγο, και στην Homs.

Δεν ξέρουμε τι περιθώρια υπάρχουν να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο πιθανό πρόβλημα απ’ τον στρατό του Άσαντ και των συμμάχων του, που έχει επικεντρωθεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα. Εκτός αν πάρουν την εργολαβία οι ρώσοι μόνοι τους – μισθοφόροι και μη – με διακριτικές τουρκικές βοήθειες…

(φωτογραφία: για να μην υπάρχει κάποια αμφιβολία για το ποιος είναι ο «αρχιστράτηγος» στο συριακό πεδίο μάχης, στη μεριά του Άσαντ, το ρωσικό ανώτατο επιτελείο δίνει περιοδικά συνεντεύξεις τύπου για την κατάσταση επί του εδάφους, μαζί με χάρτες. Αυτός πιο πάνω είναι χθεσινός.

Αν τα ρωσικά σας δεν σας βοηθούν, με ροζ χρώμα είναι οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του, με ανοικτό icy white στα βόρεια οι δύο περιοχές των ypg, με αποχρώσεις του γαλάζιου (και του μωβ στο νότο) οι περιοχές που ελέγχουν ακόμα οι αντικαθεστωτικοί – το Idlib είναι η πιο σκούρα ζώνη στα βορειοδυτικά – ενώ το σκούρο μωβ/μπλε βόρεια είναι η περιοχή που ελέγχει η Άγκυρα με τους δικούς της proxies.)

Τρίτη 25 Ιούλη. Είναι φαντασίωση, ουτοπία· ακόμα και ανέκδοτο θα μπορούσε να είναι. Σίγουρα είναι ρεφορμισμός· (από δω το πάμε, απο ‘κει το πάμε…) Έχουμε την επίγνωση! Το χρησιμοποιούμε ωστόσο σαν μέτρο: αν ένα παντοδύναμο τζίνι επέτρεπε σε έναν τολμηρό βασιλιά να κάνει μία και μόνο μία σοβαρή μεταρρύθμιση στο παρακμιακό βασίλειό του, αυτή θα έπρεπε να αφορά την «νομοθεσία / απονομή δικαιοσύνης». Ο ρόλος που παίζουν αυτά τα συστήματα στις ανθρώπινες κοινωνίες, είτε πρόκειται για εθιμικές κατασκευές είτε για προϊόντα κάποιου απρόσωπου ορθολογισμού / εξισωτισμού, σπάνια γίνεται κατανοητός στους καπιταλιστικούς καιρούς μας. Επειδή, φυσικά, ξέρουμε και ισχύει ότι «η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, ήταν και είναι ταξική». Ξέρουμε επίσης τα λόγια του Ντάριο Φο για τους δικαστές. Όμως ΔΕΝ είναι μόνο αυτοί η περιβόητη «δικαιοσύνη». Είναι ένα πολύ ευρύτερο πλέγμα…

Ειδωμένη σα σύνολο η ελληνική «παραγωγή νόμων / εφαρμογή τους» είναι η κολασμένη καρδιά όχι απλά μιας δομής ταξικής αλλά, επιπλέον μια κοινωνίας πολιτικού προσοδισμού. Στις νομικές σχολές διδάσκεται φευγαλέα αυτό που λέγεται «πολυνομία», σαν παθολογικό δεδομένο, που απλά, με τον καιρό, γίνεται ακόμα πιο γάγκρενα. Όμως το γεγονός είναι ότι η «πολυνομία» και η επιτηδευμένη αργκώ της νομοθεσίας κάνει απροσπέλαστους και ακατανόητους για τον «κοινό άνθρωπο» ακόμα και τους πιο στοιχειώδεις νόμους· αυτό το γεγονός, αυτή η εκβιασμένη, επιβεβλημένη άγνοια, είναι ο χωροχρόνος όπου πιάνουν δουλειά οι ειδικοί, δικηγόροι και δικαστές. Για να «πουλήσουν» οι μεν μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια πόρτα, μια εξαίρεση εδώ· για να επιβάλλουν οι δε μια αγορασμένη ή διατεταγμένη ερμηνεία εκεί. Μ’ αυτόν τον τρόπο η «ταξική δικαιοσύνη» α λα ελληνικά αφήνει που και που περάσματα για κάποιους πιο πληβείους, πράγμα που την κάνει να φαίνεται «δημοκρατική». Όμως ταυτόχρονα οι επαγγελματίες της φροντίζουν να τυλίγουν τα πάντα με τον ιστό των ειδικοτήτων τους. Η ελληνική (κοινωνική) δικομανία είναι απλά η έκφραση της διάλυσης των κοινωνικών τρόπων εξομάλυνσης των διαφορών και της μικροαστικής εκτόξευσης προς τον ιστό του δικαστηρίου. Ίσως η λέξη “δικομανία” να μην είναι καν ακριβής. Πρόκειται, μάλλον, για την αποδοχή της γενικευμένης μεσολάβησης των ειδικών, ξεκινώντας απ’ τους βουλευτές / νομοθέτες και τα “προεδρικά διατάγματα” και φτάνοντας ως τους πταισματοδίκες, στην πρωταρχική αίσθηση του δικαίου.

Είναι λοιπόν εύλογο ότι οποιαδήποτε σοβαρή και γενναία μεταρρύθμιση σ’ αυτήν την μία και μοναδική ευκαιρία που θα έδινε το τζίνι, θα ήταν στο ελλαδιστάν μακρόχρονη, δύσκολη, συγκρουσιακή. Το αποτέλεσμα δεν θα έφτανε ποτέ στην απλότητα των βιβλικών «δέκα εντολών». Αλλά θα μπορούσε να μειώσει δραστικά την δικαιϊκή εξουσία των ειδικών και των κυκλωμάτων τους, που κάνουν την ταξική δικαιοσύνη να είναι και τοξική. Θα μείωνε, επίσης, δραστικά τον αριθμό αυτών των επαγγελματιών· να ένας λόγος ανελέητου “κλαδικού” πολέμου εκ μέρους τους!

Δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο για λογαριασμό της αυτοδικίας (καμία οργανωμένη κοινωνία, ακόμα και η πλέον αναρχική, δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο!) αλλά υπέρ της κοινωνικής δικαιϊκής «αυτο-πεποίθησης». Σε τελευταία ανάλυση, σε έναν απλουστευμένο και προσιτό ορίζοντα νόμων, τα εργατικά δίκαια θα μπορούσαν να είναι πιο συμπαγή και εύστοχα. Γιατί η σχέση του πραγματικού συντάγματος (των ταξικών σχέσεων δύναμης) με το τυπικό περιλαμβάνει, για τα ντόπια αφεντικά, κι αυτό το όπλο: την θολούρα, την απροσδιοριστία και την «ευελιξία» του τυπικού…

Εν τω μεταξύ η νομοθεσία (σαν θέσμιση αλλά και σαν συλλογική ηθική) έχει να αντιμετωπίσει τόσες «προκλήσεις» απ’ την εξελισσόμενη καπιταλιστική αλλαγή παραδείγματος, έτσι ώστε και μόνο η σκέψη ότι οι όποιες απαντήσεις θα προστεθούν στο ήδη υπάρχον ελληνικό «δικαιϊκό σώμα» είναι τόσο αισιόδοξη όσο το να φοράει κανείς σε ένα πτώμα βατραχοπέδιλα περιμένοντας ότι έτσι θα εξερευνήσει τους βυθούς…

Τρίτη 25 Ιούλη. Τι σχέση έχει μ’ αυτήν την ρεφορμιστική φαντασίωση ο δήθεν «πόλεμος» των πολιτικών βιτρινών για «το καλό της ελληνικής δικαιοσύνης»; Καμία. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Οι φαιορόζ ακολουθούν την πάγια ακροδεξιά εθνική γραμμή και εδώ: θέλουν «τους δικούς» τους στα πόστα. Και ξεμαλλιάζονται με τους αντιπάλους τους – σαν συμμορίες που συγκρούονται για εδαφοκυριαρχία.

Γιατί αυτή η φλογερή επιθυμία είναι ακροδεξιά; Επειδή υποδεικνύει ότι οι πολιτικές βιτρίνες μπορούν να είναι ιδιοκτήτες και καθοδηγητές τμημάτων του βαθέος κράτους – εν προκειμένω του δικαστικού συστήματος· ενώ η πραγματική σχέση είναι ανάποδη! Μ’ αυτήν τους την υπόδειξη οι βιτρίνες «πείθουν» τον κάθε μικροαστό υποτελή ότι, εν τέλει, μπορεί να γίνει μικρο-ιδιοκτήτης κάποιου βαθυκρατικού κόκκου, όταν τον χρειαστεί. Αν όχι απευθείας σίγουρα μέσω των «εκπροσώπων» του. Έτσι επιτρέπεται στον κάθε μικροαστό να ελπίζει σε μια «υπέρ του εξαίρεση» ενώ λιβανίζει ουσιαστικά τον σκληρό κρατικό πυρήνα, ακόμα κι αν αυτός είναι παρανοϊκός στο σύνολό του.

Δεν έχουμε (δεν είχαμε ποτέ) αυταπάτες για το ποιον της «πρώτης φοράς αριστεράς» – και των ακροδεξιών συμμάχων της. Οφείλουμε ωστόσο να το υποδεικνύουμε, απ’ την εργατική θέση μας.

Επειδή η πλαστογραφία δεν είναι πλέον αδίκημα. Είναι προσόν.

Τρίτη 25 Ιούλη. Επιμένει ο Έσπεν Άιντε ότι η Άγκυρα κουβέντιαζε προοπτικά την αποχώρηση του στρατού της και την αντικατάσταση του συστήματος εγγυήσεων του ’63 στον τελευταίο «γύρο διαπραγματεύσεων» στο Κραν Μοντάνα…. εκνευρίζοντας τον έναν μετά τον άλλο τους περήφανους εκπροσώπους της ελληνικής εθνικής γραμμής. Η πιο πρόσφατη αναφορά του έγινε χτες… απ’ την Λευκωσία, μετά την συνάντησή του με τον Αναστασιάδη.

Ο οποίος θύμωσε τόσο ώστε μέσω του κυβ. Εκπροσώπου Χριστοδουλίδη απαίτησε απ’ τον ειδικό μεσολαβητή του οηε «να βγάλει τον σκασμό». Δεν το είπε έτσι. Το είπε πιο ευγενικά. Το σχετικό απόσπασμα απ’ το ρεπορτάζ του ρ.ι.κ. είναι αυτό:

«Αν συνεχιστούν αυτές οι αναφορές, δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή από το να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του Κραν Μοντανά» ανέφερε ο κ. Χριστοδουλίδης. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης όπως είπε, προέβη σε αυστηρό διάβημα προς τον κ. Άιντε γι’ αυτές του τις αναφορές και μάλιστα κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχαν στο Προεδρικό μέσα από τις πολλές ερωτήσεις και τις πολλές απαντήσεις, επιβεβαιώθηκε ότι ο λόγος αποτυχίας του Κραν Μοντανά ήταν η εμμονή της Τουρκίας για συνέχιση εγγυητικών δικαιωμάτων.

Φυσικά αυτό το τελευταίο είναι το ελληνικό άλλοθι. Αφού, λοιπόν, είναι τόσο σίγουρη η Λευκωσία, γιατί απειλεί ότι “θα αναγκαστεί να βγάλει πρακτικά στη φόρα” ΑΝ Ο ΑΙΝΤΕ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ; Γιατί δεν τα δημοσιοποιεί τώρα;

Προσέξτε όμως πως, πάνω στη βιασύνη, μπορεί να ξεφύγει ακόμα και από ελληνοκύπριους καθεστωτικούς η επιβεβαίωση στο Άιντε. Συμφωνα με χτεσινό ρεπορτάζ της ηλεκτρονικής έκδοσης της καθεστωτικής “καθημερινής” (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

… Ο κ. Χριστοδουλίδης ανέφερε, τέλος, ότι «όταν ο γ.γ. των Ηνωμένων Εθνών, μετά από συζήτηση τεσσάρων και πλέον ωρών, άρχισε να καταγράφει τη στρατηγική συμφωνία που όλοι ευελπιστούσαν να πετύχουν στην Ελβετία, μετά από την πρώτη αναφορά σε σχέση με τον τερματισμό της συνθήκης εγγυήσεων και των παρεμβατικών δικαιωμάτων, υπήρξε αντίδραση από τον κ. Τσαβούσογλου. Και ήταν πολλοί στο δείπνο, οι οποίοι άκουσαν την αντίδραση του κ. Τσαβούσογλου, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί από την πρώτη μέρα»….

Αυτό λέει και ο Άιντε!!! Ακριβώς αυτό: ότι η Άγκυρα ήθελε «βάθος χρόνου»! Κι αυτό είναι που εκνευρίζει αφάνταστα τους διαχειριστές της «εθνικής γραμμής». Αν και δεν περιμένουμε να τους ρωτήσει κανείς στα ίσια, δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί τους χαλάει μια συμφωνία αποστρατιωτικοποίησης της κύπρου μέσα σε, π.χ., δέκα χρόνια!

Ούτε βέβαια μπορούν να αφήσουν την ελάχιστη υποψία ότι δουλεύουν ΚΑΙ για τους άγγλους και τις βάσεις τους στην κύπρο!!!

Τρίτη 25 Ιούλη. Ακόμα χειρότερο: μετά την συνάντησή του και με τον Ακιντζί, ο άτιμος ο Άιντε είπε κι αυτά (σε δημοσιογράφους):

… Ο κ. Ακιντζί, ο τ/κ διαπραγματευτής Οζντίλ Ναμί και η ομάδα του υπήρξαν πολύ σοβαροί και πολύ προσηλωμένοι και επεξεργάστηκαν πολλές ιδέες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, καθώς και στο Κραν Μοντάνα…

Μήπως έχει γίνει ο οηε “ανθελληνικός”; Δεν ξέρουμε, αλλά ο πιο καλός να ξέρει θα πρέπει να είναι αυτός ο φίλος των ελληνοκυπρίων και των ελλήνων, ο Λίμπερμαν. Ο άνθρωπος μάλαμα υπουργός στρατιωτικών της ισραηλινής κυβέρνησης. Αφού ο οηε έχει γίνει εντελώς “αντι-ισραηλινός” γιατί να μην είναι και “ανθελληνικός”;

Φίλοι και σύμμαχοι είναι, ας μαζευτούν από Αθήνα, Τελ Αβίβ και Λευκωσία να το κουβεντιάσουν πως θα συνετίσουν αυτούς τους παλιανθρώπους… Ας φωνάξουν και τον Σίσι στην παρέα· κάποια ιδέα θα έχει κι αυτός.

(Εδώ που τα λέμε: θα πρέπει να φωνάξουν και τον κυρ Γιάνη. Είναι πανέξυπνος, τετραπέρατος, πειστικός, ικανότατος στις αναμετρήσεις με θηρία· κι έχει και μαγνητοφωνάκι…)

Δευτέρα 24 Ιούλη. Γιατί θυμώνει τόσο πολύ το ελληνικό υπ.εξ. με τον ειδικό διαμεσολαβητή του οηε για το κυπριακό Έσπεν Άιντε; Γιατί προσπαθεί να τον βγάλει «τρελό»; Γιατί βγάζει αφρούς; Γιατί τρέχει δίπλα σε κοτζάμ ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, για βοήθεια, ο κοτζάμ αρχιτράγος νότιας κύπρου;

Απλός ο λόγος. Σαν υπεύθυνος των τελευταίων (δήθεν) «διαπραγματεύσεων», αυτών που ξανατορπίλισε ο ελληνικός και ο ελληνοκυπριακός «τσαμπουκάς», και σαν ουδέτερος ξέρει ότι αυτά που λέει ο Nick the greek και ο Αναστασιάδης περί (δήθεν) τουρκικής τορπίλης είναι ψέμματα. Κι ενώ δεν θέλει να τους βγάλει κανονικά στη σέντρα, δεν μπορεί παρά να αφήνει που και που να του «ξεφεύγουν» μερικά μισόλογα. Που έχουν την σημασία τους.

Η τελευταία τέτοια μισο-κουβέντα ήταν σε συνέντευξη που έδωσε χτες στη νοτιοκυπριακή εφημερίδα «πολίτης». Αν συνδυάσει κανείς αυτό που μισοείπε ο Άιντε μ’ αυτά που έχουν διαρρεύσει τουρκικές και τουρκοκυπριακές «πηγές» φαίνεται ότι η Άγκυρα ήταν διατεθειμένη να κουβεντιάσει το ζήτημα της απόσυρσης του στρατού της απ’ την βόρεια κύπρο, καθώς και το θέμα των «εγγυήσεων», αλλά όχι σαν όρο «της πρώτης ημέρας». Αυτό που υποστηρίζει η Άγκυρα είναι ότι θα πρέπει να κυλήσει η πολιτική και κοινωνική καθημερινότητα στην ενοποιημένη κύπρο (αν ποτέ υπάρξει τέτοια) ώστε να νοιώσουν ασφαλείς οι τουρκοκύπριοι και μετά να αποσύρει εντελώς τον στρατό της. Εννοείται ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει απ’ την αρχή με μια μερική αποχώρηση…

Αυτά ενοχλούν πολύ τον ελληνικό (και τον ελληνοκυπριακό) φασισμό / εθνικισμό. Τον ενοχλούν γιατί χαλάνε τις δικαιολογίες του· τα άλλοθί του. Φυσικά μέσα στις επικράτειές τους οι συγκεκριμένοι «σκληροί διαπραγματευτές» μπορούν να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όταν όμως έρχεται ένας «ουδέτερος», «τρίτος» και τους μισοεκθέτει, γίνονται έξαλλοι. Φοβούνται, άλλωστε και τα χειρότερα: μήπως ανοίξει κανονικά το στόμα του…

Το δόγμα του ελληνικού εθνικισμού το ξέρουμε, καθώς διαπερνά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ελληνικού κράτους: «αν δεν μας βολεύει η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν!»

(Εν τω μεταξύ ας το επαναλάβουμε: η Άγκυρα μπορεί, όποτε θέλει, να αποσύρει ένα καλό μέρος του στρατού της απ’ την βόρεια κύπρο, χωρίς να έχει κάποιες συνέπειες. Εκτός, φυσικά, ότι θα θορυβηθεί η οικονομία που έχει αναπτυχθεί γύρω απ’ τα στρατόπεδα.

Αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο είμαστε περίεργοι τι θα σκαρφιστεί η «εθνική γραμμή» για …καταγγείλει την απόσυρση!)

Δευτέρα 24 Ιούλη. Δεδομένου ότι ο Nick the greek υπηρετεί πιστά την «εθνική γραμμή» στο τομέα του, δεν κινδυνεύει απ’ τις αποκαλύψεις του κυρ Γιάνη. Άλλοι, συμπεριλαμβανόμενου του εξοχότατου / ασχετότατου, ίσως γελοιοποιούνται. Η σκηνή, για παράδειγμα, που (τι έπιναν εκείνο το βράδυ;) διαδραματίζεται σαν φαντασίωση, με τον πρωθυπουργό της χώρας να σέρνει ουρλιάζοντας τον κεντρικό τραπεζίτη, τον αντ’ αυτού να κάνει κάτι πιο δυναμικό σε βάρος του (τι άραγε;) και έναν πρώην “αστυνομικό συντάκτη” (γραφείο τύπου των υπηρεσιών δηλαδή…) να φωνάζει απ’ το βάθος “και μια βόμβα στα πόδια δεν θα ήταν άσχημη ιδέα!”, αυτή η σκηνή λοιπόν θα ήταν πολύ δραματική σα νούμερο της επιθεώρησης· πριν 50 ή 60 χρόνια. Το 2014 δεν ήταν καν b.

Το άσχημο είναι κάτι τέτοιους “τσαμπουκάδες”, θεωρούμενους ως (καθεστωτική) “πολιτική”, τους περιγράφει ένας (πρώην) asset που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος, εδώ και πολλά χρόνια, απ’ το πόπολο, ένας «σχεδόν επαναστάτης» δηλαδή· κι όχι κανάς μνησίκακος αντίπαλος.

Η φαιδρότητα των ατόμων και των αντιλήψεών τους στη φαιορόζ διοίκηση είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το γεγονός ότι τα «υποκειμενικά χαρακτηριστικά» των ανθρώπων ήταν εύκολα εντοπίσιμα πολύ νωρίς· πριν καν φτάσουν στις κυβερνητικές καρέκλες. Σαν (χάρτινο) Sarajevo κάναμε τότε καινούργιους εχθρούς επειδή αναλύαμε, κόντρα στο εθνοπατριωτικό ρεύμα, την επικινδυνότητα (για την τάξη μας) του κόμματος της δραχμής· έστω, των συγκεκριμένων εκπροσώπων του.

Μέσα στα υπόλοιπα είχαμε θυμίσει, ωστόσο, και κάτι που θεωρούμε πως έχει στρατηγική σημασία για τις επιλογές του ντόπιου βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Η ασχετοσύνη επιδείχθηκε πανηγυρικά τα 2,5 χρόνια που η Κουμουνδούρου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Πριν ανέβει στο γκουβέρνο. Ξέρει ή έμαθε ποτέ κανείς οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια, εκείνο το διάστημα, να «εγκλιματιστούν» τα χωρίς καμία εμπειρία στελέχη της στα πραγματικά δεδομένα, εντός και εκτός συνόρων, στα δεδομένα με βάση τα οποία θα κυβερνούσαν; Όχι!

Γιατί, λοιπόν, το βαθύ κράτος / κεφάλαιο έδωσε τις ευλογίες του σ’ αυτήν την υποτιθέμενη «αλλαγή φρουράς» τον Γενάρη του 2015; Προφανώς τα πραγματικά αφεντικά είχαν τους λόγους τους να εγκρίνουν τύπους που θα τα έκαναν σκατά ακόμα και σε διαχείριση περίπτερου.

Αυτό είναι που διαφεύγει και διαστρέφει (κατά την γνώμη μας) την ιστορική πραγματικότητα. Οι φαιορόζ εμφανίστηκαν σαν «τομή» στην α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μόνο «αλλαγή σκυτάλης»· και μια φτηνή λύση θεαματικής ανανέωσης της βιτρίνας. Που ευλογήθηκε προκαταβολικά απ’ όλους τους μηχανισμούς. Παπάδες, εφοπλιστές, παρακρατικούς, αφεντικά διαφόρων ειδών…

Όμως αυτό κρύβεται, ακόμα και πίσω από «αποκαλύψεις» που μπορεί να κάνει ένας Γιάνης. Οπότε η πραγματική συνέχεια της καθεστωτικής πολιτικής μένει αόρατη. Και, υποθέτουμε, όταν υπάρξει καινούργια «αλλαγή», πάλι θα είναι πολλοί που θα φάνε το όποιο παραμύθι την συνοδεύσει. (Ή την αφοδεύσει. Διαλέγετε και παίρνετε!)