Πέμπτη 12 Απρίλη. Προφανώς τα κολακευτικά του ψόφιου κουναβιού δεν αφορούσαν τον Πούτιν. Δεν είναι «νέος», αυτό είναι σίγουρο· το «ωραίος» είναι ζήτημα γούστου· όσο για το «έξυπνος»; Υπάρχει εξυπνότερος άνθρωπος στον πλανήτη απ’ τον τωρινό αμερικάνο πρόεδρο; Για τον μέσο Tomahawk (όνομα κλεμμένο απ’ τους ιθαγενείς της αμερικανικής ηπείρου, μετά την εξόντωσή τους…) πρόκειται, και το ψόφιο κουνάβι νοιώθει περήφανο γι’ αυτόν. Κάποιοι σεξιστές (αλλά όχι εμείς!) θα του έλεγαν τι να τον κάνει…

Σε κάθε περίπτωση, και παρότι το αμερικανικό πεντάγωνο συγκεντρώνει αρκετούς πλωτούς εκτοξευτές πυραύλων στην ανατολική Μεσόγειο (καμιά δεκαριά κομμάτια, ανάμεσά τους κι ένα αεροπλανοφόρο που πλησιάζει, λένε ότι θα χρειαστεί κάμποσες ημέρες για να είναι σε θέση βολής…), θα μπορούσε να υπάρξει κάτι σαν απρόοπτη «ανατροπή»: αν οι δύο επιτροπές ειδικών του «οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων» που θα βρίσκονται σήμερα και αύριο στην Douma δεν βρουν ίχνη «χημικής επίθεσης». Η επιμονή της Μόσχας ότι δεν έγινε τέτοια (ενώ θα μπορούσε να υποστηρίζει ότι έγινε, αλλά απ’ τους αντικαθεστωτικούς) είναι χαρακτηριστική. Θα διακινδύνευε να διαψευστεί; Όχι, γιατί αν οι τεχνοκράτες του οηε βρουν «ίχνη» μιας τέτοιας επίθεσης θα είναι αργά για την Μόσχα να κάνει «κωλοτούμπα» υποστηρίζοντας «α ναι; τότε είναι δουλειά των ανταρτών!».

Ωστόσο η ρητορική βεβαιότητα α) περί επίθεσης με χημικά και β) περί ενοχής του καθεστώτος Άσαντ γι’ αυτήν (όπως πάντα χωρίς κανένα λογικό όφελος υπέρ του…) είναι τόσο έντονη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο (αυτή η πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας γίνεται όλο και πιο θλιβερή· όσο ο υπ.εξ. της όλο και περισσότερο κωμικός…) – το Παρίσι έχει κάνει ένα μικρό βηματάκι πίσω σ’ αυτή τη φάση – ώστε έχουμε αμφιβολίες για το αν ο αμερικανικός και ο αγγλικός ιμπεριαλισμός έχουν περιθώρια να πουν «ντάξει, λάθος κάναμε – ειρήνη ημίν!».

Είναι παλιό, αλλά χρήσιμο: μέχρι και την τελευταία ημέρα πριν την εισβολή του αμερικανικού στρατού στο ιράκ, το 2003, οι επιθεωρητές του οηε για τα πυρηνικά, τα χημικά και τα βιολογικά όπλα επέμεναν ότι απ’ τις δικές τους έρευνες δεν προέκυπτε καθόλου ότι το καθεστώς του Χουσεΐν είχε τέτοια (πράγμα που αποδείχθηκε περίτρανα αργότερα). Η Ουάσιγκτον όμως (μαζί με το Λονδίνο και την Μαδρίτη τότε, συν κάποιους βασσάλους απ’ την ανατολική ευρώπη) είχε πάρει τις αποφάσεις της. Και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω, ακόμα κι αν άνοιγε ο ουρανός και εμφανιζόταν ο ίδιος ο μεγαλοδύναμος λέγοντας ότι ο Χουσεΐν είναι ο δεύτερος γυιός του…

Όμως οι συσχετισμοί του 2018 διαφέρουν αισθητά από εκείνους πριν 15 χρόνια, το 2003. Τότε η Ουάσιγκτον βρισκόταν ακόμα στην αρχή του «προληπτικού πολέμου» της (με τον κωδικό «αντιτρομοκρατία») και μπορούσε να αδιαφορήσει για τις «αποδείξεις» που θα δικαιολογούσαν τον ιμπεριαλισμό της, βασιζόμενη στο ότι δεν έχει αντίπαλο. Τώρα βρίσκεται μετά το τέλος του, έχει μισο-ηττηθεί σ’ αυτόν (όχι άμεσα, στρατιωτικά…) και, κυρίως, έχει απέναντί της ένα διαμορφωμένο μπλοκ αντιπάλων. Το δείχνει το ίδιο το «αμυντικό δόγμα» της. Ένα μπλοκ αντιπάλων που είναι σε θέση να επωφεληθεί τα μέγιστα απ’ την εξαπάτηση και τον πολεμικό τυχοδιωκτισμό του «άξονα»· και να επωφεληθεί τοις μετρητοίς. Μην το ξεχνάει κανείς: η μέση Ανατολή είναι μόνο μια άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης· όχι το σύνολό της. Η οικτρή διάψευση των αμερικανικών, αγγλικών και ισραηλινών θεωρημάτων για την Douma θα διατρέξει σαν ηλεκτρικό ρεύμα όλη την γραμμή, ως την άλλη άκρη της.

Πράγμα που σημαίνει ότι: ακόμα κι αν την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι νέοι, ωραίοι και έξυπνοι πύραυλοι του ψοφιοκουναβιστάν έχουν αρχίσει να κτυπάνε στη συρία (λέμε «αν»), αν αύριο, μεθαύριο ή παραμεθαύριο οι τεχνοκράτες του οηε πουν «δεν βρήκαμε τίποτα στην Douma» (υπό την προϋπόθεση ότι θα φτάσουν εκεί…) η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ θα έχουν υποστεί τεράστια ήττα. Σε live παγκόσμια μετάδοση…

(φωτογραφία: Τόπο στα νειάτα – παναθεμά τα!)

Πέμπτη 12 Απρίλη. Τα πιο πάνω δεν έχουν συνυπολογίσει ρωσικά αντίποινα. Για την ακρίβεια: η ανάλυσή μας δεν τα χρειάζεται.

Υπάρχει όμως κάτι που έχουμε υποχρέωση απέναντί σας να το θυμήσουμε: το «βαρύ οπλοστάσιο» των united states είναι το πλωτό ιππικό τους. Οι στόλοι τους – ποιος δεν το ξέρει; Κάποιοι το ξέρουν τόσο καλά ώστε να έχουν φροντίσει για την «ασύμμετρη» αντιμετώπισή του. Δύο τουλάχιστον κράτη έχουν αναπτύξει ειδικές πολεμικές τεχνολογίες για να τα βάλουν με το αμερικανικό θαλάσσιο πυροβολικό. Έχουν και τα δύο ένα κοινό: μακρυά παράλια εκτεθειμένα σε αντίπαλο ναυτικό. Το ένα κράτος λέγεται κίνα. Πείτε ότι δεν εμπλέκεται άμεσα στην αντιμετώπιση του αμερικανικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο. Το άλλο λέγεται ιράν. Το αφορά το θέμα;

Το αφορά – και πολύ. Για 1 + 1 λόγο. Πρώτον επειδή κρέμεται στο κλαρί: σε μερικές βδομάδες το ψόφιο κουνάβι θα ανακοινώσει αν θα κηρύξει (έμμεσα αλλά σαφώς) τον πόλεμο στην Τεχεράνη, όπως άλλωστε επιθυμεί με μεγάλη κάψα ο σύμμαχος ισραήλ. Και δεύτερον επειδή ο καυγάς στη συρία και στη ανατολική Μεσόγειο γίνεται (και) για το ιρανικό φυσικό αέριο (ή/και πετρέλαιο): να μην φτάσει ποτέ προς ευρώπη μεριά.

Η ιρανική πολεμική τεχνολογία είναι γνωστό απ’ το 2015 ότι έχει «αναπτύξει» (ακριβώς εναντίον αμερικανικών πλωτών στόχων) την τορπίλλη “hoot”, βασισμένη στην ρωσική va-11 Shkval. Η τορπίλη “hoot” κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από 360 χιλιόμετρα την ώρα, αξιοποιώντας το φαινόμενο της «υπερσπηλαίωσης» δηλαδή την δημιουργία «θύλακα ατμού» γύρω απ’ την τορπίλη ώστε να μειώνονται σημαντικά οι τριβές της με το νερό. Ποιές είναι οι νεώτερες τεχνολογικές εξελίξεις που είναι διαθέσιμες προς χρήση δεν ξέρουμε. Όμως τι θα συνέβαινε αν κάποιες τέτοιες updated τορπίλες, με «συριακή σημαία» ασφαλώς, κτυπούσαν κάποιο ή κάποια απ’ τα αμερικανικά πλωτά πυροβολεία, μετά από μια αμερικανική πυραυλική επίθεση;

Η Τεχεράνη ίσως πολύ θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, για παραπάνω από έναν λόγους. Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον θα το απευχόταν με κάθε τρόπο. Όπως συνέβη διαδοχικά πρώτα μ’ ένα ισραηλινό f-35 και ύστερα μ’ ένα f-16 που τα «κατέβασε» η συριακή αντιαεροπορική άμυνα, έτσι και με τον αμερικανικό στόλο, η υπεροψία της υπεροπλίας έχει ένα αδύνατο σημείο: ακόμα και οι «γρατζουνιές» (που χαλάνε την ιδέα της απόλυτης υπεροχής…) γίνονται λόγος σοβαρός οπισθοχώρησης. Αν ο συριακός στρατός (με ιρανικές και, ενδεχομένως ρωσικές αλλά όσο γίνεται πιο αφανείς βοήθειες) μπορεί έστω να «γρατζουνίσει» τον αμερικανικό στόλο στην ανατολική Μεσόγειο, τότε αυτός ο στόλος δεν είναι ασφαλής. Κι αν δεν είναι ασφαλής ακόμα και απέναντι σ’ έναν σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο, τότε…

Τα παραπάνω δεν είναι πρόβλεψη. Είναι «άσκηση σκέψης» όσο πιο κοντά γίνεται στα πραγματικά δεδομένα του συριακού πεδίου μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Αν είναι «νόμιμο», για παράδειγμα, τα αγγλικά υποβρύχια να πιάνουν θέσεις στην ανατολική Μεσόγειο, άλλο τόσο «νόμιμη» είναι η αντιμετώπιση της αμερικανο-αγγλο-ισραηλινής κατοχής αυτής της θαλάσσιας περιοχής… (Kι ας μην πούμε για το πόσο συντρίμια θα έκανε μια τέτοια τορπίλη τα ελληνικά όνειρα / σχέδια για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»).

Είναι άσκηση σκέψης (κάποιος μπορεί να την χαρακτηρίσει ακόμα και «ευφάνταστη»…) για κάτι που είναι πολύ πραγματικό: ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου είναι, για μεν την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ (ακόμα και το Παρίσι – άντε και για την Αθήνα…) μια θέση οπισθοχώρησης / άμυνας μετά την ήττα στη συρία· για δε το «ευρασιατικό μπλοκ» ένα ακόμα μέτωπο προώθησης. Αφού τα γάντια έχουν βγει, κι αφού ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει χάσει το «κατά της τρομοκρατίας» και εμφανίζεται όλο και περισσότερο σαν αυτό που ήταν πάντα, γυμνός, ωμός, σαν ενδοκαπιταλιστικός δηλαδή, δεν θα έπρεπε να αποκλείσει κανείς εκείνες τις κινήσεις που είναι game changers.

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μια δήλωση του ισραηλινού υπ.εξ. φασίστα Liberman (γνωστός φίλος κι αδελφός του ελληνικού βαθέος κράτους) αξίζει (έχουμε τη γνώμη) πολύ. Την περασμένη Κυριακή δήλωσε ότι «ο πρόεδρος Trump δεν ρώτησε την άποψη του ισραήλ πριν ανακοινώσει τα σχέδιά του για την απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία». Προσθέτοντας ότι «θα δράσουμε «μόνοι» μας εναντίον διάφορων εχθρών». (Συγκρατείστε ότι αυτή η δήλωση έχει πιθανόν στις 7 Απρίλη…)

Πράγματι, η ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού ότι θα αποσύρει, και μάλιστα «πολύ γρήγορα» τον στρατό του απ’ τη συρία, και ότι «ας αναλάβουν άλλοι» έκανε εντύπωση· ακόμα κι αν με το «ας αναλάβουν άλλοι» εννοούσε μισθοφόρους και τον ισραηλινό στρατό. Η αντίδραση της στρατιωτικής «πολυανδρίας» πίσω του γι’ αυτήν την ανακοίνωση, σε μια γκάμα από ενοχλημένη αμηχανία μέχρι διακριτική διάψευση, ενίσχυσε το ενδεχόμενο το ψόφιο κουνάβι να σόλαρε· εκτός αν τον συμβούλεψε κάποια ερωμένη. (Γινόταν και παλιά αυτό, με τους «αυτοκράτορες»…).

Αν, πράγματι, ο ένδοξος αμερικάνος πρόεδρος «γλύστρισε» πατώντας πάνω στο υπερτροφικό του εγώ, κάποιοι θα έπρεπε να τον μαζέψουν με τρόπο κατηγορηματικό. (Έχει κι αυτές τις κλιμακούμενες εκκρεμότητες με κάτι ανακριτές…) Και ο πιο κατάλληλος τρόπος για τέτοιο συμμάζεμα είναι «κάτι» που θα παρακινήσει το ίδιο υπετροφικό ψοφιοκουναβικό εγώ όχι να πάρει τον στρατό απ’ την συρία, αλλά στείλει ακόμα περισσότερο.

Έχουμε τα γεγονότα και ταιριάζουν· μάλιστα δεν είναι καν πρωτότυπα: μια προβοκάτσια που θα μπορούσε να συζητάει και το ψόφιο κουνάβι πριν λίγο καιρό, αλλά έγινε τώρα, επειδή – όπως είπε ο Liberman – «δεν μας ρώτησε…». Και άρα… “Δρούμε, μόνοι μας, χωρίς να τον ρωτήσουμε…”

Το σοβαρό ερώτημα δεν είναι αν ταιριάζουν τα πρόσφατα γεγονότα γύρω απ’ την Douma σε μια εσωτερική αμερικανο-ισραηλινή πραξικοπηματική «διόρθωση» της λανθασμένης ψοφιοκουναβικής δήλωσης περί «στρατιωτικής απόσυρσης απ’ την συρία». Αλλά αν η ιμπεριαλιστική πολιτική ενός κράτους σαν τις ηπα διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο! Εδώ η ορθόδοξη, γραμμική, αυστηρά ντετερμινιστική ανάλυση σηκώνει τα χέρια!!!

Όχι εμείς…. Με δεδομένα όσα όσα σημαντικά και καίρια προσφέρει μια τέτοια ανάλυση (για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) δεν πρέπει να μας διαφεύγουν δύο επιπλέον ζητήματα. Πρώτον οι καπιταλιστικές αντιθέσεις όχι μόνο μεταξύ αντίπαλων εθνοκρατικών σχηματισμών αλλά και στο εσωτερικό τους. Και δεύτερον ο περιορισμένος μεν απ’ τα γενικά συμφέροντα και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά καθοριστικός αν έχουν μια κάποια εξουσία, έστω και τυπική, ρόλος των ατόμων – στην ιστορία. Την ιστορία ειδικά αυτών των ανταγωνισμών.

Υπάρχουν άφθονα τέτοια στοιχεία και παραδείγματα, απ’ την πολύ πρόσφατη διεθνή ιστορία. Δεν θα αναφέρουμε κανένα· μπορείτε να τα βρείτε εύκολα. Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το γεγονός ότι σολάροντας (ανεξήγητα…) το ψόφιο κουνάβι σχετικά με το συριακό πεδίο μάχης, παρακινούμενο ίσως από ένα μονοκόμματο επιχειρηματικό πνεύμα «εξοικονόμησης δυνάμεων και εξόδων», έθεσε εν αγνοία του σε επείγουσα κίνηση μηχανισμούς και σχέδια κυκλωμάτων του βαθέος αμερικανικού κράτους (και των συμμάχων του στη μέση Ανατολή…) που υπήρχαν μεν έτσι κι αλλιώς, χωρίς όμως να έχουν συγκεκριμένη «ημερομηνία έναρξης».

Το ψόφιο κουνάβι είναι απλά βιτρίνα. Συμβαίνει, όμως, να είναι μια ναρκισιστική βιτρίνα, για την οποία απαιτείται διαρκής έλεγχος. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν αμερικάνοι πρόεδροι που ήταν άοσμοι και άγευστοι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι τέτοιος! Το γεγονός ότι μπορεί και να «ξεφεύγει» το συμπεραίνουμε όχι απ’ τις δηλώσεις του για την αμερικανική απόσυρση απ’ την συρία αλλά απ’ την ευκολία που οι δαιμόνιοι απεσταλμένοι της Σεούλ τον «τούμπαραν», ώστε να δεχτεί με καμάρι μια συνάντηση με τον Kim “rocket man”, χωρίς προϋποθέσεις… Καταστρέφοντας (συμβολικά κατ’ αρχήν) την αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική στην ανατολική ασία εδώ και δυο δεκαετίες· αναγκάζοντας τα αμερικανικά επιτελεία να ψάχνουν τρόπο να «μαζέψουν» αυτό το «χωρίς προϋποθέσεις» – ή να σαμποτάρουν αποτελεσματικά ένα τέτοιο ραντεβού. Γιατί τούμπαρε τόσο εύκολα (και solo) το ψόφιο κουνάβι; Επειδή είναι τόσο ματαιόδοξος σαν προσωπικότητα ώστε «πείστηκε» ότι θα είναι ο αμερικάνος πρόεδρος που θα λύσει «το πρόβλημα των πυρηνικών της βόρειας κορέας», γινόμενος πολύ ανώτερος απ’ όλους τους προηγούμενους αμερικάνους πρόεδρους! «Λίγο» για το πόστο του, «πολύ» για την προσωπικότητά του!!! (Ώρες ώρες μοιάζει σαν ο πιο πρόσφατος εραστής της εξουσίας που θέλει να αποδείξει ότι είναι ανώτερος απ’ όλους όσους προηγήθηκαν…)

Τα ίδια προκύπτουν απ’ τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει εναντίον, σχεδόν, των πάντων. Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος των δασμών εξυπηρετεί συγκεκριμένα αμερικανικά καπιταλιστικά συμφέροντα· καθόλου, όμως, όλα! Επιπλέον η δήλωσή του «οι εμπορικοί πόλεμοι κηρύσσονται εύκολα και θα τους κερδίσω» δείχνει απεριόριστο ναρκισσισμό και ασχετοσύνη. Τέτοια δήλωση δεν θα έκαναν τα αμερικανικά αφεντικά που εξυπηρετούνται απ’ τους δασμούς στις εισαγωγές!

Αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ουάσιγκτον, ο χωροφύλακας της μέσης Ανατολής (το Τελ Αβίβ) δεν πάσχει καθόλου από τέτοιες «ταλαντώσεις»!!! Έχει σαφείς στόχους, διακομματικά «ευλογημένους» και ικανότητα όχι μόνο στρατηγικής αλλά και ελιγμών (αρκεί να μην βρει μπροστά του σοβαρό αντίπαλο, όπως συμβαίνει τώρα…) Σε κάθε περίπτωση το «δεν μας ρώτησε…» του Liberman έχει λογικά και συνέχεια: «…. και μαλακία του….».

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει κάθε καλή διάθεση να επανορθώσει…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Παλιάτσος πρώτης γραμμής, χωρίς όμως την ψοφιοκουναβική φήμη, είναι και ο γάλλος πρόεδρος Macron. Ο γαλλικός καπιταλισμός (τον οποίο εκπροσωπεί σα «γενικό σύνολο») λαχανιάζει και χάνει διαρκώς έδαφος στην παγκόσμια ιεραρχία όσο προχωράει ο 21^ος αιώνας. Και ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron έχει αναλάβει να διασώσει την «γαλλόσφαιρα», πρώτα στην υποσαχάρια αφρική (σχετικά ευκολότερη αλλά καθόλου απλή δουλειά…) και, εσχάτως, στη μέση Ανατολή.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έχασε» την Δαμασκό (με την οποία είχε μακρόχρονη σχέση) αφήνοντάς την στις αμερικανικές, ισραηλινές και σαουδαραβικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια. Και τώρα, που «άλλαξε το κόλπο», προσπαθεί να ξαναχωθεί στην συριακή επικράτεια, με τον πιο ταπεινωτικό (για φοβερούς και τρομερούς γάλλους ιμπεριαλιστές) αλλά και αόρατο ακόμα τρόπο: πίσω απ’ τις πλάτες της Ουάσιγκτον… Σε στυλ «άσε αφεντικό, θα καθαρίσω εγώ».

Αφού πρώτα το Παρίσι κατηγόρησε ευθέως την Μόσχα για «υποστήριξη» της υποτιθέμενης «συριακής επίθεσης με χημικά» στην Douma, χτες το γύρισε. «Η γαλλία και οι σύμμαχοί της θα αποφασίσουν τις επόμενες ημέρες (ουάου! είναι η γαλλία στο κέντρο και γύρω γύρω κάτι σύμμαχοι, σαν τις ηπα π.χ…..) για την απάντησή μας. Δεν πρόκειται να στοχεύσουμε συμμάχους του καθεστώτος, ούτε να επιτεθούμε σε οποιονδήποτε, αλλά μάλλον να κτυπήσουμε τις χημικές ικανότητες του καθεστώτος….» δήλωσε ο Macron. «Δεν θέλουμε κλιμάκωση…»

Ουάου!!! Ώστε το Παρίσι ξέρει ότι το καθεστώς Άσαντ έχει κάπου κρυφά εργοστάσια παραγωγής χημικών όπλων; Και γιατί δεν το λέει τόσο καιρό ώστε να τα καταστρέψει (μαζί με τους συμμάχους το, πάντα!!!) και να γλυτώσουν οι άμαχοι, τα παιδιά και οι γυναίκες; Το σόι σοσιαλιστικός κυνισμός είναι αυτός;

Επειδή το ψόφιο κουνάβι, σαν αρχιστράτηγος του αμερικανικού στρατού, κυριαρχεί ακόμα στη σκηνή, κανείς δεν δίνει σημασία στον ψόφιο ασβό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, τον αρχιστράτηγο Macron. Όπως συμβαίνει και με την αγγλίδα αρχιστράτηγο και το δικό της επιτελείο, έτσι και οι “λεπενικοί δημοκράτες” κρύβονται πίσω απ’ τις «φαρδιές πλάτες» του ψοφιοκουναβιστάν (ελπίζοντας να κληρονομήσουν κάτι απ’ την παγκόσμια περιουσία του…).

Δεν παύει, ωστόσο, να είναι ο Macron ο κλόουν πολιτικός επικεφαλής ενός «εθνικού καπιταλισμού» επικίνδυνου μεν αλλά και σε παρακμή. Μπορεί να ελπίζει ότι συμμετέχοντας στο πλάι του αφεντικού (της Ουάσιγκτον) στην “τιμωρία” του Άσαντ θα συγκρατήσει (το αφεντικό). Αυτό δεν είναι πρωτοφανές στην καθεστωτική πολιτική· ωστόσο το Παρίσι δεν έκανε το ίδιο το 2003, όταν οι τότε αμερικάνοι συντηρητικοί ετοίμαζαν την “σοκ και δέος” επίθεσή του κατά του ιράκ.

Είναι λοιπόν τόσο κλόουν ώστε να δηλώσει στον τοξικό πρίγκηπα (σε ποιον; στο πελατάκι της πολεμικής του βιομηχανίας και όχι μόνο: deal 18 δις δολαρίων, βασικά για όπλα, υπέγραψε χτες ο τοξικός στο Παρίσι – άλλο αν θα υλοποιηθούν…) ότι «η στρατηγική του αντίληψη (του τοξικού…) για περιορισμό της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή, η οποία μπορεί να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέσω τρομοκρατίας τον βρίσκει σύμφωνο». Σαν φτηνός και καταγέλαστος πλασιέ ο «αρχιστράτηγος Macron» λέει στον τοξικό (που σήμερα είναι αύριο δεν είναι…) αυτά που θέλει να ακούσει, εκνευρίζοντας τον παραδοσιακό του σύμμαχο (την Τεχεράνη), στον οποίο αύριο θα λέει ψιθυριστά «ντάξει, λέμε και καμιά μαλακία», για να μην χάσει τα πλούσια συμβόλαια των γαλλικών εταιρειών για σοβαρές μπίζνες στο αναπτυσσόμενο καπιταλιστικά ιράν.

Αλλά βέβαια τι είναι ο «αρχιστράτηγος Macron»; Ο διάδοχος ενός καπιταλισμού που στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο είχε συμμαχήσει και με τις δύο πλευρές, μπας και την βγάλει. Και μια κυβέρνηση του Βισύ είχε, και έναν «αντιγερμανό» Ντε Γκώλ…

Δουλεύουν πάντα αυτά τα κόλπα; Θα φανεί…

(φωτογραφία πάνω: ο σαουδαραβας και ο γάλλος αρχιστράτηγος με το επαγγελματικό ύφος τους.

κάτω: ο τοξικός χωρίς τα ρούχα της δουλειάς, στο μουσείο του Λούβρου χτες. Μοιάζει με έλληνα μαγαζάτορα της πλατείας του Κορυδαλλού, αλλά δεν πρέπει να ξεπέφτουμε σε τέτοιες απλουστεύσεις…)

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μπορείτε να θυμηθείτε πότε ακούσατε για τελευταία φορά ότι στη συρία γίνεται «ένας πόλεμος της πολιτισμένης ανθρωπότητας κατά της απάνθρωπης τρομοκρατίας»; Μην κουραστείτε. Είναι πολύ καιρό τώρα που η μαζική λέξη “isis” έχει εξαφανιστεί απ’ τα σχετικά πολεμικά ανακοινωθέντα· ή, αν αναφέρεται, είναι παρεπιπτόντως. Τώρα συμβαίνει αυτό που έγκαιρα και λογικά σημειώσαμε εδώ πριν κάτι καιρούς: λιγότερο proxy και αρκετά πιο άμεση αντιπαράθεση μεταξύ πρωτοκοσμικών κρατών / συμμαχιών…

Αυτήν την εξέλιξη την προκάλεσε η νίκη του μπλοκ της Αστάνα, στρατιωτική αλλά όχι μόνο. Συνεπώς ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και η υπόλοιπη παρέα που τρέχει να «χωθεί στη φάση» άμεσα, τύπου Παρίσι και Λονδίνο) κινείται «αναγκαστικά» – και δεν έχει σπουδαία περιθώρια να υποχωρήσει κρατώντας κάποια προσχήματα. Δεν είναι αδύνατο να κάνει πίσω. Είναι δύσκολο, και με κόστος.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτή η «όαση σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή όπως θεωρεί τον εαυτό του το ελλαδιστάν; Είναι επιβάτης του «άξονα», και καθόλου όαση! Είναι “ορμητήριο”, είναι “αποθήκη”, είναι και “ξεκούραση των πολεμιστών” – αν χρειαστεί. Είναι ο παρακμιακός καραβανιέρης που has already eaten the camels and the “queue”, και τώρα ψάχνει δουλειά για τα σκυλιά του που γαυγίζουν…

Όλο το γκουβέρνο, τόσο οι φαιορόζ όσο και το υπόλοιπο «πολιτικό φάσμα», με όλη την δημαγωγία του, κάνει ό,τι μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο πόπολο η ελληνική συμμαχία με τον «άξονα (διαρκώς και σαφέστερα συμμετοχή στον 4^ο παγκόσμιο), μιας και – είναι η αλήθεια – δεν διαθέτει κάποια ιδεολογία που να εμπνεύσει την «συστράτευση» με ό,τι πιο φασιστικό διαθέτει η μέση Ανατολή.

Πως γίνεται το ξεκάρφωμα; Με πολύ κλάμα!!! Σ’ αυτή τη φάση παίζει το έργο «τα δύο παληκάρια μας που…» Ψοφάει το πόπολο για μελόδραμα, ψοφάει και για αντιτουρκισμό, οπότε η δουλειά του ξεκαρφώματος πάει σφαίρα. Προϋπόθεση (και κρυφή ευχή των αφεντικών και των διαχειριστών του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού); Να μείνει ψύχραιμη η Άγκυρα και να συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά που ασχολείται πραγματικά ως τώρα…

Μορφή «ψόφιου κοριού» έχει σ’ αυτή τη φάση ο ελληνικός ιμπεριαλισμός! Δίνει τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ ό,τι χρειάζονται (γη, θάλασσα, αέρα, υποδομές…) και δεν θέλει να το φωνάζει.

Θα αφήσουμε, λοιπόν, αυτήν την βρώμικη, κρατική και καπιταλιστική ελληνική εθνική σιωπή / συνενοχή, να γίνει ο επιτάφιος πολλών ακόμα, αρχίζοντας απ’ την Παλαιστίνη και φτάνοντας ως τα μέρη μας;

(φωτογραφία: Αποκλειστικότητα της ασταμάτητης μηχανής: τουρκικό ελικόπτερο πλησιάζει την ελληνική «όαση σταθερότητας»… Δύο είναι τα ενδεχόμενα: είτε μεταφέρει 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, οπότε θα γίνει δεκτό με τιμές· είτε πεθύμησε την δροσιά της όασης σταθερότητας, οπότε ο ελληνικός στρατός – που δεν υπάρχει πουθενά στα Δωδεκάνησα, σύμφωνα με τις διεθνείς συμφωνίες… – θα του ρίξει στον αέρα για να του τον κόψει… Τον αέρα…)