Όταν μια πεταλούδα φταρνίζεται

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα smart τηλεχειριστήρια iphone της smart apple, εκτός από αμερικάνικα (σύμφωνα με το σήμα κατατεθέν…) είναι ελκυστικά (και) στους κινέζους καταναλωτές…

Όχι, όμως, και χωρίς ισάξιους ανταγωνιστές. Έτσι, ένας μικρός αριθμός τέτοιων (κινέζων) καταναλωτών, ας πούμε λίγα εκατομμύρια (όντως μικρός αριθμός…) ίσως σκέφτηκε τους τελευταίους μήνες ότι δεν θα αγοράσει το τελευταίο μοντέλο της apple. Όχι επειδή δεν έχει λεφτά, αλλά να… Επειδή αυτός ο ψοφιοκούναβος νομάρχης των ηπα όλο βρίζει και απειλεί…

Έπειτα… Η αμερικανική εταιρεία είχε πρόβλεψη για τζίρο το 4ο τρίμηνο του ’18 στα 90 με 95 δις (δολάρια). Αλλά έπιασε «μόλις» 85. Πέντε ή δέκα δισεκατομύρια δολάρια λιγότερα, λόγω μείωσης των πωλήσεων στην κίνα, δεν χρεωκοπούν ένα εταιρικό κτήνος σαν την apple. Ρίχνουν όμως κατακόρυφα την τιμή της μετοχής της. Και επειδή στον κόσμο του πεπιεσμένου αέρα (: χρηματιστήρια) τα εταιρικά δοχεία συγκοινωνούν μεταξύ τους, ένα γκρεμοτσάκισμα της μετοχής της apple αυξάνει τη νευρικότητα των bots και των χειριστών τους γενικά. Οπότε (χτες) η μετοχή της apple έπεσε 10%, ο γενικός δείκτης των τεχνολογικών εταιρειών (nasdaq) έπεσε 3%· και υπήρξαν πολλές ακόμα παράπλευρες απώλειες του ίδιου τύπου. Όχι κραχ βέβαια, αλλά μια κάποια βύθιση…

Φυσικά στο πεπιεσμένο και αέρινο οικοσύστημα των χρηματιστηρίων αυτά τα ξεφουσκώματα (και τα ανάποδα φουσκώματα) είναι συνηθισμένα· η χαρά των τζογαδόρων. Απ’ την άλλη, όταν υπάρχουν παρατεταμένα «κακά νέα» πάνε και κολλάνε πάνω τους κι άλλα «κακά νέα»· κι έτσι βγαίνουν στο μεϊντάνι οι μοιρολογήστρες: φταίει ο εμπορικός πόλεμος (του ψόφιου κουναβιού) λένε…

Θα μπορούσε να είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη στον global καπιταλισμό… Ένα περιστατικό ρουτίνας ή κάτι χειρότερο. Ή, ίσως, ένα μικρό (πολύ μικρό…) δείγμα «ασύμμετρης απάντησης» απ’ την μεριά του Πεκίνου στους εκβιασμούς της Ουάσιγκτον… Και στη σύλληψη της αρχιστελέχους της huawei…

Το γράψαμε με αφορμή το «ζήτημα ταϊβάν» αλλά έχει γενικότερη αξία: αρκεί να κτυπήσουν λίγοι (μερικά εκατομμύρια δηλαδή) κινέζοι τα πόδια τους στη θάλασσα· θα σηκωθεί πολύ μεγάλο κύμα…

Πως είναι το motto της «θεωρίας του χάους»; Όταν φταρνιστεί μια πεταλούδα παθαίνει πλευρίτη μια αγέλη ψόφια κουνάβια;

Κάπως έτσι..

Όταν η θάλασσα δεν κάθεται ήσυχη…

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα πιο πάνω είναι αποσπάσματα επικά (από εθνική άποψη) των μέσων του περασμένου Οκτώβρη. Στη συνέντευξη που είχε ακολουθήσει την αγαπητική συνάντηση του τενεκεδένιου δεξιού έλληνα πρωθ, του άλλου δεξιού ελληνοκύπριου προέδρου με τον χασάπη της αιγύπτου, ο έλληνας το είχε δηλώσει με τον στόμφο ερασιτέχνη τοπογράφου: το αργότερο ως το τέλος της χρονιάς θα έχει οριοθετηθεί η αοζ Αθήνας / Καΐρου…

Το 2018 τέλειωσε (όπως και ο ογκόλιθος, που τότε, στις 15 Οκτώβρη, ήταν ακόμα υπ.εξ.) αλλά η οριοθέτηση “αντιστέκεται”. Επειδή – σύμφωνα με την καθεστωτική αργκώ – υπάρχουν κάποιες “τεχνικές δυσκολίες”. Τι είδους άραγε νάναι αυτές; Δεν κάθεται καλά ο χάρακας πάνω στο νερό;

Πέρα απ’ το γνωστό (με βάση τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για πολλές παρόμοιες περιπτώσεις) ότι, δηλαδή, το Καστελόριζο ανήκει στον γεωλογικό φλοιό της τουρκίας και δεν δικαιούται αοζ, ή, πιο σωστά, στη βάση αυτού του γεγονότος, ο Μουμπάρακ, ο προηγούμενος χουντικός χασάπης του Καΐρου (του οποίου διάδοχος είναι ο τωρινός, ο Sisi) είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι του 2009 διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, για την οριοθέτηση των μεταξύ τους ζωνών “αποκλειστικής εκμετάλλευσης” στην ανατολική Μεσόγειο. Εν γνώσει, και με σιωπηλή συμφωνία του τότε ελληνικού γκουβέρνου…

Το να γίνονται (από το 2009 ως το 2011) τέτοιες διαβουλεύσεις μεταξύ Καΐρου και Άγκυρας σημαίνει ένα απλό πράγμα: το αιγυπτιακό καθεστώς δεν λάμβανε στα σοβαρά υπόψη του την ελληνική φαντασίωση για ύπαρξη “αοζ Καστελορίζου”! Γιατί αν το έκανε, το τουρκικό καθεστώς θα είχε ελάχιστη αοζ στη Μεσόγειο, και καθόλου σύνορα με την αιγυπτιακή! Εννοείται ότι ανάλογη ήταν η άποψη και του Μόρσι (του μόνο εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, μετά την επανάσταση του 2011, που ανέτρεψε με πραξικόπημα ο Sisi το καλοκαίρι του ’13).

Αυτή είναι ιστορικά η άποψη του Καΐρου για το θέμα… Για λόγους που αφορούν μόνο την ελληνική εθνικιστική παράνοια (και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ή και φαντασιώσεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους) οι φαιορόζ εμφανίζονται να πιστεύουν ότι ο Sisi είναι τόσο «αντι-τούρκος» ώστε να κάνει την χάρη στην Αθήνα να αποδεχτεί τα δικά της θεωρήματα για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… Και να συμφωνήσει σε μια «οριοθέτηση» που θα είναι αφενός εκτός διεθνούς νομοθεσίας και αφετέρου (στην ουσία) κήρυξη πολέμου στην Άγκυρα! Χωρίς να κερδίσει κάτι, εκτός απ’ την χημεία μ’ έναν ογκόλιθο (που πάει κι αυτός…)

Χμμμ… Υπάρχει, όντως, μια «τεχνική δυσκολία»! Ο Sisi είναι φασίστας, είναι εγκληματίας, είναι κατά συρροή φονιάς – αλλά ηλίθιος δεν είναι! Η ελληνική φαεινή ιδέα «μαζεύουμε όλους τους αντι-τούρκους της περιοχής, συμμαχούμε μαζί τους, και η ανατολική Μεσόγειος θα γίνει δική μας» είναι κατάλληλη σαν ιδεολογικό κουτόχορτο εσωτερικής κατανάλωσης – δεν έχει σχέση, όμως, με την πραγματικότητα. Ο Sisi και η χούντα του είναι, πράγματι, στα μαχαίρια με το τουρκικό καθεστώς, μιας και αυτό το τελευταίο υποστηρίζει την (απαγορευμένη αλλά μαζική) μουσουλμανική αδελφότητα στην αίγυπτο… Επειδή, όμως, τα πράγματα έχουν έτσι, και επειδή ο Sisi και οι χουντικοί του Καΐρου είναι υποχρεωμένοι να κοιτάνε μόνιμα πίσω απ’ την πλάτη τους (για να προλάβουν την ανατροπή τους), το τελευταίο που θα ήθελε είναι να κηρύξει «θαλάσσιο πόλεμο» στην Άγκυρα, για τις αοζ, μόνο και μόνο επειδή οι φαιορόζ εκπροσωπούν το εθνικό εφοπλιστικό τους κεφάλαιο! Μάλλον το αντίθετο είναι στα συμφέροντά του: αποφυγή έξτρα περιττών τριβών με οποιονδήποτε, και σίγουρα με την Άγκυρα – ειδικά τώρα πια…

Η ελληνική ιμπεριαλιστική εθνικοφροσύνη έχει πολλά και σημαντικά χαρακτηριστικά παραφροσύνης. Τα έχει επιδείξει ξανά και ξανά σ’ όλη την ιστορία της – ας μην αρχίσουμε εδώ τα παραδείγματα… Δουλεύει συνήθως (αν και όχι πάντα) πολύ καλά «προς τα μέσα», ειδικά όταν δεν έχει σοβαρό ταξικό αντίπαλο.

Προς τα έξω όμως…. Σκοντάφτει πάνω σε «τεχνικές δυσκολίες»…

… συντηρεί την ένταση!

Σάββατο 5 Γενάρη. Η φράση είναι κλισέ εδώ και χρόνια. “Η τουρκία συντηρεί την ένταση”… Το εθνικό κοπάδι νανουρίζεται όταν μαθαίνει ότι “η τουρκία συντηρεί την ένταση…” Είναι κάτι σαν “ο δίπλα ξανα-ροχαλίζει”: σε εκνευρίζει μεν, αλλά έχεις αποκτήσει μια σχέση οικειότητας με το αναπνευστικό του…

Θυμάστε μήπως ότι στις 17 Δεκέμβρη (ημέρα Δευτέρα) έγινε σε θάλασσα που η Λευκωσία θα ήθελε να θεωρεί “στη δικαιοδοσία” της μια τουρκο-αμερικανική άσκηση, χωρίς να ερωτηθεί (η Λευκωσία); Η οποία, κατά το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο, ήταν fake, καρα-fake, και ποτέ δεν έγινε, και σιγά μην έγινε, και οι σχετικές φωτογραφίες ήταν ένα άθλιο κόπε – πάστε της μοχθηρής Άγκυρας;

Φυσικά η άσκηση εκείνη είχε γίνει – «ανέλαβε την ευθύνη» ο αμερικανικός 6ος στόλος, διοχετεύοντας επιπλέον φωτογραφίες. Οι οποίες κάπου καταχωνιάστηκαν απ’ τα πατριωτικά δημαγωγικά μέσα… Τελικά, χτες, η «τελευταία τιμή» που ήταν διατεθειμένο να παραδεχτεί το ελληνικό κράτος / παρακράτος για εκείνο το «περιστατικό» είναι το πιο πάνω απόσπασμα απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» (και τον αρμόδιο εκπρόσωπο του υπ.αμ…. – φωτογραφία πάνω): μια τυπική συνάντηση έγινε τότε…

Όμως δεν ήταν αυτό το τέλος του μαρτυρίου. Προχτές ξανάγινε τέτοια τουρκο-αμερικανική ναυτική άσκηση (ή “τυπική συνάντηση”). «Παράνομη» φυσικά… Πού νομίζετε; ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ!!! ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ!!! (2η και 3η φωτογραφία).

Ω θεοί!!! Σε περιοχή (που υποτίθεται) ανήκει στο ελλαδιστάν· στην δικαιοδοσία του και, φυσικά, στην αοζ του!!! Χωρίς να ερωτηθεί η Αθήνα! Ωωωωω! Δηλαδή ο ατλαντικός σύμμαχος, που τόσα έχουν επενδυθεί επάνω του για το σχέδιο «η ανατολική Μεσόγειος δεν χωράει την τουρκία», κάνει τα αντίθετα;;; Οιμέ!!!

Ναι, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα! Αν, στην εκτός διεθνούς νομοθεσίας διεκδίκηση μιας «ελληνικής αοζ» που (να) συνορεύει με μια «νοτιοκυπριακή αοζ» αποκλείοντας το τουρκικό καθεστώς απ’ την Μεσόγειο, το βαρύ χαρτί, η «πιστοποίηση», ήταν ο αμερικανικός 6ος στόλος, ε, αυτό δεν παίζει! Μέσα σε δυο βδομάδες, μία στα δυτικά της κύπρου και μία στα νότια του Καστελόριζου, αυτός ο θρυλικός 6ος στόλος επιβεβαίωσε τ’ αντίθετα. Λογικό, για όποιον έχει σχέση με την πραγματικότητα. Προδοτικό για τους υπόλοιπους.

Συνεπώς; Βρισκόμαστε σε ένα «σημείο καμπής»; Θα ξαναγίνουν οι αμερικάνοι «φονιάδες των λαών»; Θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου; Κι αν υπάρχει τέτοιος πειρασμός ποιοί θα υιοθετήσουν τον ορφανό ελληνικό ιμπεριαλισμό στην ανατολική Μεσόγειο; Η Μόσχα; Αποκλείεται… Το Βερολίνο; Ούτε γι’ αστείο… Το Παρίσι; Σιγά… Το Πεκίνο; Αστείο…

Καλύτερα να το καταπιεί η πατρίς: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι η μόνη λύση συμμαχίας. Και ο ισραηλινός φυσικά… (Είναι ο Pence μια τελευταία ελπίδα;)

Μόνο που αν μαζευτούν σε μια παρέα οι χρεωκοπημένοι δεν φτιάχνουν τράπεζα…

Αλί και τρισαλί! Πούναι ο έλληνας υπ.εξ. να αναλάβει καταιγιστική δράση; Ογκόλιθε!!! Πάρε τηλέφωνο τον φίλο σου τον Πομπηία!

Η καθεστωτική πολιτική σαν τέχνη

Παρασκευή 4 Γενάρη. Εκδοτήρια εισιτηρίων ζωγραφιστά. Γιατί όχι και σταθμοί ζωγραφιστοί; Γιατί όχι και τραίνα ζωγραφιστά;

Ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός ανέβηκε πίστα. Είπε ότι έκανε εγκαίνια του metro στη Σαλονίκη. Αλλά έκανε εγκαίνια σε μια (εφήμερη) έκθεση ζωγραφικής με θέμα «σταθμός μετρό». Η φιγούρα του παλιού πολιτευτή (που έταζε γεφύρια μαζί με τα ποτάμια τους και σχολεία μαζί με τα παιδιά τους) αναβαθμίστηκε. Τώρα έχει και ντεκόρ. Σκηνοθεσία.

Έγινε post – post modern. Δεν υπάρχει πραγματικότητα, ή δεν υπάρχει μόνο μία τέτοια. Υπάρχουν και οι «εναλλακτικές πραγματικότητες» – που θα έλεγε και το ψόφιο κουνάβι (πρωτοπόρο!). Τί σημασία έχει τι είναι τι; Σημασία έχει τι πουλιέται.

Κάθε εμπόριο για καλό…

(φωτογραφία: Μπροστά η λινάτσα με τα ζωγραφιστά εκδοτήρια, για τις ανάγκες των εγκαινίων – και πίσω το γιαπί.

Το τραίνο δεν θα σφυρίξει τρεις φορές. Σφυρίζει αδιάφορα…)

Η στρατολογία σαν διαφημιστική εκστρατεία

Παρασκευή 4 Γενάρη. Ο αγγλικός στρατός δεν υστερεί σε post – post μοντερνιές. Εκείνα τα «κατατάξου, η πατρίδα σε χρειάζεται!» πάλιωσαν. Τώρα η έκκληση γίνεται σε υποκουλτούρες – ο στρατός θα σε αξιοποιήσει… Θα μπορούσε να λέει «…θα σε αξιοποιήσει μαλάκα!» αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αντιεμπορικό.

Εμπορικό είναι αυτό: έλα εσύ κολλημένε με τις selfie (δηλαδή: κομπλεξικέ) – ο στρατός χρειάζεται την αυτοπεποίθησή σου· έλα εσύ κολλημένε με το κινητό σου (δηλαδή: εξαρτημένε) – ο στρατός χρειάζεται την προσήλωσή σου· έλα εσύ εξαρτημένε με το gaming – ο στρατός χρειάζεται την στοχοθεσία του· έλα εσύ καραγκιόζη του σχολείου – ο στρατός χρειάζεται το «πνεύμα» σου· έλα εσύ ψωνισμένε – ο στρατός χρειάζεται το έλεός σου…

Είναι ενδιαφέρον το ότι ο αγγλικός στρατός δεν επιστρατεύει ιδεολογία του είδους «η πατρίς κινδυνεύει» για να τραβήξει στο χακί ανειδίκευτο ή ειδικευμένο κρέας. Απευθύνεται σ’ έναν γαλαξία μητροπολιτικών τεχνικών και κοινωνικών «προβληματοποιήσεων» του 21ου αιώνα, προκειμένου να τις αξιοποιήσει στον δικό του «καταμερισμό εργασίας». Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι ο αγγλικός στρατός προσπαθεί να προβληθεί σαν επιχείρηση: ούτε η «αυτοπεποίθηση», ούτε η «προσήλωση», ούτε η «στοχοθεσία», ούτε το «πνεύμα», ούτε το «έλεος» έχουν σχέση με δολοφονίες… Ε; “Δουλειά γραφείου”; Ή δουλειά σφαγείου με πόστα remote control; Μωρέ έλα εσύ και τι σε νοιάζει!

Οπωσδήποτε αυτή η πλαστοποίηση (λινάτσες με γραφεία για γιάπηδες στην πύλη των στρατοπέδων…) δεν θεωρείται προβληματική. Αν όλοι αυτοί κι αυτές που θα τσιμπίσουν αρχίσουν να αυτοκτονούν μετά την λήξη των συμβολαίων τους, ποιό (θα) είναι το θέμα; Κανένα απολύτως!

Θα ανακουφιστεί ο προϋπολογισμός για τους βετεράνους· ο αγγλικός, όπως ο αμερικανικός… Λίγο είναι αυτό;

“Αντι-ιταλοί”

Παρασκευή 4 Γενάρη. Στο γνωστό μοτίβο της φασιστικής ιδεολογικής αντιστροφής / πανούκλας ο Salvini ετοιμάζεται να στείλει στα δικαστήρια τους δημάρχους του Παλέρμο, της Φλωρεντίας και της Νάπολι· επειδή συνεχίζουν πρακτικές φιλικές προς τους μετανάστες / πρόσφυγες. Ο δήμαρχος της Νάπολι Luigi de Magistris δήλωσε για παράδειγμα ότι θα ανοίξει το λιμάνι στα πλοία των μκο διάσωσης – ακυρώνοντας την γενική δολοφονική απαγόρευση ελλιμενισμού τους στην ιταλία. «Αυτοί που βοηθούν τους παράνομους μετανάστες μισούν τους ιταλούς» δήλωσε ο φασίστας υπ.εσ.

Οι φασίστες είναι αδίστακτοι – και η ιταλική περίπτωση χρειάζεται την προσοχή μας. Όχι μόνο επειδή το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι φαιορόζ βιτρίνες του είναι ήδη συγχρονισμένες στη «γραμμή Salvini», στη «ζούλα», όσο μπορούν (και μπορούν…), αφήνοντας επιπλέον πολύτιμη παρακαταθήκη και κληρονομιά στους επόμενους του γκουβέρνου. Αλλά και επειδή η σύγκρουση στην ιταλική περίπτωση είναι εσω-θεσμική. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κρατικός αντιμεταναστευτικός (και αντι-μουσουλμανικός) ρατσισμός σημαδεύει όχι μόνο στις θάλασσες ή στα ποτάμια (π.χ. Έβρος) αλλά και πολύ ψηλότερα. Στοχεύει στην «εσωτερική εκκαθάριση» των δυτικών καθεστώτων. Στην εγκληματική εσωτερική πειθάρχηση. Με την φοβέρα και τις απειλές· ή με την βαρεμάρα και την κούραση…

Σ’ αυτές τις συνθήκες τα κινηματικά καθήκοντα (αν και για όσους υπάρχουν ακόμα τέτοια…) γίνονται πολύ πιο σύνθετα. Επειδή, απ’ την μια μεριά δεν μπορούν να λείψουν από κανένα μέτωπο της σύγκρουσης· αλλά επειδή απ’ την άλλη πρέπει να κρατήσουν την αυτονομία τους απέναντι σε οποιονδήποτε θεσμό εξουσίας.

(Ξέρουμε ότι μάταια τα δημοσιοποιούμε αυτά. Όμως όσο περνάει απ’ το χέρι μας δεν τα λέμε στα χαμένα… Και επειδή δεν τα λέμε στα χαμένα, μια ερώτηση που θα την προεκτείνουμε στο μέλλον: όλοι αυτοί, όσοι και όποιοι, ξέπλυναν ουσιαστικά τον ντόπιο φαιορόζ αντιμεταναστευτικό ρατσισμό / φασισμό, αποφεύγοντας πεισματικά να υποδείξουν συγκεκριμένα τους κανίβαλλους εδώ και 3 – 3,5 χρόνια, όταν οι επόμενοι συνεχίσουν το έργο, θα βγουν να το παίξουν “αντιφασίστες”;)

(φωτογραφία: Ο Salvini στο φυσικό του περιβάλλον, με το φυσικό του ύφος).

Μία η Παλαιστίνη – παντού

Παρασκευή 4 Γενάρη.

Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στην πρώτη γραμμή στη λωρίδα της Γάζα, στις 14 Δεκέμβρη. Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται – σε λίγο θα κλείσει ένας χρόνος διαδηλώσεων, δολοφονιών, αδιαπραγμάτευτης αντίστασης…

 

Το σπίτι μιας χήρας στον προσφυγικό καταυλισμό al- Amari κοντά στη Ramallah, κατεστραμμένο απ’ τον ισραηλινό στρατό, στις 15 Δεκέμβρη. Ο γυιός της πέταξε ένα μάρμαρο από μια ταράτσα και σκότωσε έναν ισραηλινό στρατιώτη, στη διάρκεια συγκρούσεων μετά από εισβολή του στρατού στον καταυλισμό. Αυτό λέγεται «ισραηλινή δικαιοσύνη» – όχι ναζισμός.

 

Διαδήλωση / κηδεία του 18χρονου Ayman Shubeir στην Deir al-Balah, στη λωρίδα της Γάζα, στις 22 Δεκέμβρη. Είναι ένας απ’ τους 295 παλαιστίνιους διαδηλωτές που δολοφόνησε ο ισραηλινός στρατός μέσα στο 2018 στη λωρίδα της Γάζα (κυρίως) και στη δυτική Όχθη. Οι τραυματισμένοι είναι πάνω από 29.000, εκ των οποίων οι 6.000 από κανονικά πυρά στη λωρίδα της Γάζα.

Αλλά οι δολοφονίες σχεδόν 300 διαδηλωτών στην «εγγύς ανατολή», στην Παλαιστίνη, ειδικά όταν γίνονται από ένα τόσο και τέτοιο πρωτοκοσμικό κράτος, δεν έχουν αξία μπροστά σε, ας πούμε, ένα μικροαστικό show τύπου «κίτρινα γιλέκα». Μιλώντας πιο γενικά: η ρητή ή άρρητη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πρωτοκοσμικών (των ελλήνων συμπεριλαμβανόμενων) είναι: καλύτερα να δολοφονούνται ΕΚΕΙ παρά να δραπετεύουν, να διαφεύγουν, και να έρχονται ΕΔΩ.

Καλύτερα να τους σκοτώνουν οι φασίστες εκεί παρά να πέσει το βάρος των δολοφονιών τους στους φασίστες εδώ.

Επίσης, σε ότι αφορά ειδικά το ελληνικό κράτος / παρακράτος: «τι ωραία που έχουμε συμμάχους αληθινούς χασάπηδες, αυτούς στο Τελ Αβίβ και τους άλλους στο Κάιρο! Πόσα μαθαίνουμε απ’ αυτούς τους έμπειρους!..»

Το χρυσό (;) δωμάτιο με τους καθρέφτες…

Πέμπτη 3 Γενάρη. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου αντισημιτικό… Είναι κι άλλοι…

Με βάση τον κρατικίστικο, ρατσιστικό και αντεστραμμένο ορισμό περί «αντισημιτισμού» που λανσάρει το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του, η unesco είναι «αντισημιτικός οργανισμός». Οπότε το 2017 δήλωσε την αποχώρησή του απ’ αυτόν – που έγινε οριστικά, σύμφωνα με το καταστατικό του οργανισμού, στο τέλος του 2018. Μαζί αποχώρησε και η Ουάσιγκτον. Πριν, απ’ το 2011 (με κυβέρνηση Obama) ηπα και ισραήλ είχαν πάψει να πληρώνουν τις εισφορές τους στην unesco… Επειδή δέχτηκε την «παλαιστίνη» (την ποιά;) σαν «πλήρες μέλος».

Οι αφορμές έχουν αξία μόνο σαν επιβεβαίωση μιας ιδεολογικής παράνοιας, αναμενόμενης από καθεστώτα ρατσιστικά, μιλιταριστικά – που χάνουν το «πάνω χέρι» όπως είχαν μάθει. Ο Netanyahou για παράδειγμα, απέρριψε τον περασμένο Σεπτέμβρη την πρόσκληση της unesco να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο για τον αντισημιτισμό, επειδή – προφανώς – θα αφορούσε τον πραγματικό αντισημιτισμό, κι όχι την ισραηλινή θηριώδη αντιστροφή της έννοιας και της ιστορίας.

Το πιο ενδιαφέρον πάντως είναι ότι η σταδιακή διάλυση όλο και περισσότερων πολυμερών οργανισμών και συμφωνιών, που μορφοποιούσαν (μερικές φορές ουσιαστικά, άλλες φορές συμβολικά) την «παγκόσμια τάξη» μετά το τέλος του Β παγκόσμιου, γίνεται από θέσεις αδυναμίας. Παρότι τα «αναθεωρητικά» κράτη (πρώτα και κύρια οι ηπα και μετά το ισραήλ) παριστάνουν ότι νοιώθουν τόσο δυνατά ώστε να «ξεπερνούν» δεσμεύσεις και συμφωνίες που, έτσι λένε, τα φρενάρουν στις επιδιώξεις τους (πάντα για το καλό της ανθρωπότητας)…

Αυτή καθεαυτή η «παγκόσμια τάξη», όποια μορφή κι αν έχει, είναι – μάρτυρας η ιστορία – μια ενδιάμεση κατάσταση. Έχουν υπάρξει διάφορες τέτοιες περίοδοι, στην καπιταλιστική ιστορία, απ’ τον 19ο αιώνα και μετά. Πάντα μεσολαβούσαν ανάμεσα στην οριστικοποίηση κάποιων συσχετισμών δύναμης και την ανάδυση νέων και ρευστών τέτοιων· αμφισβητήσεων, προκλήσεων – τελικά πολέμων. Για να λυθούν οι λογαριασμοί του ποιος είναι ποιος….

Γιατί, όμως, δεν είναι οι «νέοι αμφισβητίες» της προηγούμενης «παγκόσμιας τάξης» (π.χ. το Πεκίνο) που την προβοκάρουν με καταγγελίες και αποχωρήσεις και είναι οι παλιοί ωφελημένοι; Ειδικά το Τελ Αβίβ θα έπρεπε να εκδηλώνει απεριόριστη ευγνωμοσύνη για τον οηε και όλες τις υπηρεσίες του: μπορεί, μεν, να βγάζουν κατά καιρούς ανακοινώσεις και ψηφίσματα που στρέφονται κατά του ρατσισμού του, αλλά αυτά είναι σκέτα χαρτιά. Ένας σωρός άχρηστων «αποφάσεων». Ποτέ ο οηε δεν διανοήθηκε να επιβάλλει στο Τελ Αβίβ ούτε ένα ψήφισμά του… Όπως ποτέ δεν διανοήθηκε η υπηρεσία ατομικής ενέργειας (του οηε κι αυτή) να απαιτήσει την επιθεώρηση των «κρυφών» (ο κόσμος τόχει τούμπανο…) ισραηλινών πυρηνικών εγκαταστάσεων, επιβάλλοντας αυστηρές κυρώσεις σε αντίθετη περίπτωση. Το εποικιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος χρωστάει τα πάντα στον οηε και στη χρήσιμη «κομψή αδράνεια» των μελών του, που του έχει εξασφαλίσει ένα καθεστώς «εξαίρεσης» για 7 δεκαετίες… Γιατί, λοιπόν, τσινάει τώρα, παρέα με την Ουάσιγκτον, και δεν βρίσκει αυτήν την μακρόχρονη οηέδικη προσφορά του γούστου του;

Ίσως επειδή αυτοί είναι που βιάζονται (καθώς η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση τους αφήνει μικρά περιθώρια), πριν παλιώσουν και ξεπεραστούν ακόμα περισσότερο, να «λύσουν τους λογαριασμούς» τους (τους ιμπεριαλιστικούς τέτοιους) βγάζοντας τα γάντια της διπλωματίας και φορώντας τα γάντια με τις σιδερογροθιές.

Καίνε τις παλιές γέφυρες για να φτιάξουν (ελπίζουν) δικές τους, αποκλειστικά στα μέτρα τους. Έχουν όμως, πλέον, υπολογίσιμους αντιπάλους…

160 χιλιόμετρα μακριά

Πέμπτη 3 Γενάρη. Η ήττα του αμερικανικού (και ισραηλινού, και σαουδαραβικού) σχεδιασμού για την μέση Ανατολή δεν είναι το τέλος του 4ου παγκόσμιου! Υπάρχουν άλλα σημεία του πλανήτη που είναι στρατηγικής σημασίας για την Ουάσιγκτον (αν και όχι για το Τελ Αβίβ…): η Αφρική και, δηλωμένα, η ανατολική Ασία.

Σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο οι εξελίξεις είναι αργές, όχι δραματικές – αλλά πάντως όχι υπέρ της Ουάσιγκτον. Το έχουμε σημειώσει από καιρό, και θα το ξανασημειώσουμε: το έσχατο (γεωγραφικό) σημείο «εγκλωβισμού» του Πεκίνου απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον είναι η ταϊβάν. Μια ομιλία του Xi προς το κόμμα του, πριν έξι μέρες, το υπενθύμισε: «Το Πεκίνο θέλει την επανένωση με την ταϊβάν στο μοντέλο ‘ένα κράτος – δύο συστήματα’…» Ο σκοπός παραμένει η ειρηνική επανένωση… Αλλά η κίνα διατηρεί το δικαίωμα να πάρει «όλα τα απαραίτητα μέσα» για την επανένωση. Το «όλα τα απαραίτητα» είναι ευφημισμός του «στρατιωτικά» – από κανέναν δεν διέφυγε αυτή η λεπτομέρεια…

Απ’ την άποψη του διεθνούς status η Ταιπέϊ είναι, από το 1949, κάτι σαν την τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου: οργανωμένη σαν κανονικό κράτος, χωρίς να αναγνωριστεί σαν τέτοιο απ’ τον οηε… Μόνο 17 κράτη έχουν πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με το ταϊβανέζικο κράτος, και τα πιο υπολογίσιμα ανάμεσά τους είναι η παραγουάη, η νικαράγουα, η ονδούρα και η γουατεμάλα. Α, και το βατικανό… Έχει εν τω μεταξύ προλάβει να αλλάξει δυο φορές ονόματα. Αρχικά λεγόταν «εθνικιστική κίνα», αργότερα «φορμόζα» – τώρα ταϊβάν…

Μετά από τόσα χρόνια «υπομονής», το τι θα κάνει το Πεκίνο με την ταϊβάν εξαρτιέται απ’ το τι θα κάνει η Ουάσιγκτον με την ταϊβάν. Και πόσο θα βιαστεί να το κάνει. Η τωρινή ταϊβανέζικη κυβέρνηση (υπό την Tsai Ing-wen) είναι εθνικιστική (και φιλοαμερικάνικη) σε σχέση με το αντιπολιτευόμενο κόμμα KMT (εξίσου εθνικιστικό, αλλά σε ασιατικό και άρα πιο φιλοκινεζικό προσανατολισμό), που θεωρείται πιθανό να κερδίσει τις εκλογές του 2020. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, σε καιρούς σαν τους τωρινούς, το Πεκίνο θα ήθελε να «χάσει την υπομονή» του κάποια στιγμή, με προοπτική να έχει ένα στέρεο αποτέλεσμα (σε σχέση με την ταϊβάν) τέτοιο που θα κρατήσει την Ουάσιγκτον μακριά.

Η Tsai Ing-wen λέει ότι διατίθεται να συζητήσει με το Πεκίνο, αλλά μόνο σαν δύο κράτη, ίσα μεταξύ τους… Αν η Ουάσιγκτον δεν αξιοποιήσει αυτήν την ιδέα “ισότητας” ως το 2020, το Πεκίνο θα μπορέσει να συγκρατήσει την υπομονή του για δυο χρόνια ακόμα. Αλλιώς…

(160 χιλιόμετρα είναι η απόσταση των δυτικών ακτών της ταϊβάν απ’ τις ανατολικές της κίνας. Ένα παλιό ανέκδοτο έλεγε ότι αν ποτέ το Πεκίνο αποφασίσει να ενώσει δια της βίας το νησί με την ενδοχώρα δεν θα χρειαστεί να στείλει στρατό. Θα ήταν αρκετό λίγα εκατομμύρια κινέζοι να κτυπήσουν τα πόδια τους στη θάλασσα, στις δικές τους παραλίες απέναντι απ’ την ταϊβάν. Το κύμα που θα σηκωνόταν θα ήταν αρκετό για μια «καινούργια αρχή» στο νησί…)

Φυτευτό – για σίγουρο

Πέμπτη 3 Γενάρη. Αν το επαινέσουμε (σαν εύχρηστο) θα κατηγορηθούμε για τεχνοφετιχιστές… Αν το καταγγείλουμε («σαν «χάραγμα του σατανά»!) θα κατηγορηθούμε για τεχνοφοβικοί…

Στριμωγμένοι απ’ αυτά τα δεδομένα (λέμε τώρα…) αρκούμαστε στο να χαζεύουμε ένα επιχείρημα: «για να μην το χάσω» (ή «για να μην μου το κλέψουν»). «Για να μην…» βάλτο κάτω απ’ το πετσί! Ενδιαφέρουσα εξέλιξη – απ’ την άποψη της ανθρωποβλακείας που, αλλοίμονο, είναι το βασικότερο πολεμικό πλεονέκτημα του είδους μας απέναντι σ’ όλα τα άλλα είδη του πλανήτη.

Για σκεφτείτε το! «Για να μην το χάσεις…» κάντο injection, βάλτο μέσα στο στόμα, ράφτο στο μπουφάν, δέστο με αλυσίδα και σέρνε το πίσω σου! Κάπως περιορισμένη (στο χώρο) αυτή η αντίληψη για την ασφάλεια της ατομικής ιδιοκτησίας… Αλλά και πάλι «ο κόσμος εξελίσσεται»… Στην ιστορική φάση της απώλειας κάθε σωματικής αυτονομίας, στην ιστορική φάση της καθολικής cyber αποικιοποίησης των σωμάτων, αυτά ακριβώς τα σώματα προτείνονται σαν ο έσχατος προστάτης της ιδιοκτησίας (των data τους…)!!! Ουάου!!! Ανήκουν στη μεγα-μηχανή, αλλά παραμυθιάζονται ότι είναι οι ιδιοκτήτες των μικρο-αποφύσεών της! Ξανά ουάου!!!

Τι να μην χάσεις; Το αμάξι. Τα κλειδιά. Το παιδί. Τον χρόνο. Τον προσανατολισμό σου…

Ω ναι!!! Θεοί της τεχνολογίας μπορείτε να κάνετε όλες τις αυταπάτες κι όλες τις ψευδαισθήσεις μικροτσίπ; Μπορείτε να τις φυτέψετε υποδόρεια, ώστε κανείς να μην τις χάνει κανείς πια; Να τις έχει εξασφαλισμένες και στον ύπνο του;

Κι ύστερα, ό,τι μείνει απ’ το ανθρώπινο τομάρι, μπορείτε να το κάνετε touch screen; Να βλέπουμε selfies στο selfie κελί μας;

Ω θεοί του κεφάλαιου!!! Κάντε κι άλλα θαύματα!!!