Δευτέρα 25 Μάρτη. Για την Ουάσιγκτον είνα σχετικά εύκολο να παίξει στην περιοχή τον ιστορικό της ρόλο, τον ρόλο του νεκροθάφτη της (παλιάς) “διεθνούς νομιμότητας”, υπό τον όρο, φυσικά, ότι μελλοντικά γεγονότα θα καταχώσουν την τωρινή πειρατεία. Είναι σχετικά εύκολο επειδή η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, ο πολεμικός της στόλος έχει ακόμα την υπεροπλία, και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ την υπογραφή “διαταγμάτων”…

Για το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς όμως δεν υπάρχει “νίκη” εδώ, άσχετα με τα όποια πανηγύρια στο Τελ Αβίβ. Όσες υπογραφές κι αν βάλει το ψόφιο κουνάβι, για να κρατήσει ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όντως την γη που τώρα του χαρίζει ο σύμμαχός του θα πρέπει να βρεθεί στη μεριά των τελικών νικητών του 4ου παγκόσμιου· όποτε υπάρξουν τέτοιοι. Για να κρατήσει τις “κτήσεις” του αυτό το καθεστώς χρειάζεται, οπωσδήποτε, μια κάποια “διεθνή νομιμότητα” που να τις αναγνωρίσει σαν έδαφός του· κι όχι τα διατάγματα του ψόφιου κουναβιού. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ισραηλινό καθεστώς θα βρεθεί με την μεριά των νικητών μελλοντικά. Δεν είναι βέβαιο αν θα έχει καν και καν αξία η τελική έκβαση: πρόκειται για ένα κράτος πολύ μικρό (εδαφικά) για να αναλαμβάνει τον ρόλο όχι του “προκεχωρημένου φυλακίου της δύσης” στη μέση Ανατολή, αλλά (πια) της “προπορευόμενης μπουλντόζας” της Ουάσιγκτον…

Όχι μόνο δεν “λύνει κανένα απ’ τα σοβαρά υπαρξιακά του προβλήματα” το ισραηλινό καθεστώς… αλλά μάλλον τα επιδεινώνει, έχοντας “βάλει όλα τα λεφτά του” στο αμερικανικό χαρτί / στις αμερικανικές κάνες και αρβύλες. Μπορεί, προς το παρόν, να ελπίζει ίσως σε κάποιου είδους “ανοχή” τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Όταν, όμως, επισημοποιείται η κατάκτηση εδαφών μέσα σ’ έναν εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο, η οποιαδήποτε “ανοχή” είναι, απλά, θέμα τακτικής. Και η τακτική είναι πάντα προσωρινή.

Το βασικό γεγονός είναι ότι σήμερα, με τα συγχαρίκια και τις αγκαλιές ψόφιου κουναβιού – Netanyahou, και τα δύο κράτη αποχωρούν απ’ τον οηε· με έναν «μεταμοντέρνο» τρόπο… Δεν θα το βροντοφωνάξουν· αυτά είναι «παλιές μέθοδοι». Ωστόσο περί αυτού πρόκειται.

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Δεν τιμά, βέβαια, την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας… Ωστόσο, είναι πολύ πιο εύκολο για τα κράτη μέλη της ε.ε. το τι θα κάνουν με την “αγγλική περίπτωση”, σε σχέση με το τι θα κάνουν με την “κινεζική περίπτωση”. Λογικό: ο κινεζικός καπιταλισμός απλώνεται δυναμικά (οικονομικός ιμπεριαλισμός λέγεται αυτό) – ενώ για τον αγγλικό ούτε ο πιο φανατικός εθνικιστής δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο αυτούς τους καιρούς.

Ο ιταλικός καπιταλισμός είναι εδώ και κάποια χρόνια ένα είδος outsider στον διεθνή καταμερισμό· σίγουρα με βάση την ιστορία του. Παρότι κρατάει ακόμα μια θέση στους G7 είναι αμφίβολο αν την αξίζει… Μια σύγκριση των εταιρειών σημαία που είχε στα ‘70s με την τωρινή κατάσταση είναι αρκετή. Κι ακριβώς επειδή βουλιάζει στη «σχετική υποτίμησή του» στην παγκόσμια διάστρωμάτωση, οι τωρινές ακροδεξιές πολιτικές του βιτρίνες αποφάσισαν ότι μόνο κέρδος θα έχουν αν πιαστούν, σαν από σωσίβιο, απ’ την κινεζική επέκταση. Απ’ το γιγα-σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού», ή αλλιώς την Belt and Road Initiative.

Είναι γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο ιταλικός καπιταλισμός έχει πράγματι παραγωγικές (και καταναλωτικές) δυνατότητες που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Το ότι ο Xi βρίσκεται στη Ρώμη για να υπογράψει δεκάδες συμφωνίες οικονομικής, εμπορικής, βιομηχανικής συνεργασίας είναι (ή φαίνεται πειστικά) μια win – win διαδικασία: το κινεζικό καπιταλιστικό «όραμα» (!!!) όπου «όλοι κερδίζουν» (γκούχου γκούχου…) μπορεί όντως να βρει στην ιταλική περίπτωση μια απόδειξη.

Το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο, που από στρατιωτική άποψη κοιτάει προς Ουάσιγκτον μεριά για όσο, τουλάχιστον, η αμερικανική υπεροπλία στη Μεσόγειο και στην αφρική φαίνεται ισχυρή, όταν αναρωτιέται για το μέλλον του στον διεθνή οικονομικό καταμερισμό φαίνεται πως απαντάει: ας επωφεληθούμε απ’ την κίνα. Λογικό απ’ την μεριά του. Μόνο που αυτό δημιουργεί επιπλοκές στο κατά πόσον τα κράτη μέλη της ε.ε. θα έχουν ενιαία στάση απέναντι στον κινεζικό καπιταλιστικό επεκτατισμό.

Όμως και οι επιπλοκές αυτές είναι εύλογες, στο βαθμό που το project europe δεν είναι ένα «ολοκληρωμένο, ενοποιημένο καπιταλιστικό πεδίο». Για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο (ή και το Λονδίνο) προτιμούν να στήσουν 5G δίκτυα με την συμμετοχή της Hauwei κι ας λυσσάει η Ουάσιγκτον· για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο δεν κάνει πίσω στην τροφοδοσία του με φυσικό αέριο απ’ την ρωσία μέσω nord stream 2 κι ας κτυπιέται η Βαρσοβία, για τον ίδιο λόγο η Ρώμη επιλέγει μια στρατηγική οικονομική συμμαχία με το Πεκίνο, χωρίς να ρωτάει την γνώμη της εσθονίας ή της λετονίας.

Εκείνος που θα έπρεπε να ανησυχεί απ’ την επίσκεψη Xi στη Ρώμη είναι… το ελλαδιστάν. Η cosco ήρθε στον Πειραιά επειδή έφυγε απ’ τη Νάπολη στης οποίας το λιμάνι είχε το κεντρικό ευρωπαϊκό hub της (άλλη φορά τα ενδιαφέροντα αυτής της ιστορίας…). Ακόμα και για την διακίνηση κινεζικής (ή ασιατικής) προέλευσης εμπορευμάτων προς την κεντρική ευρώπη ή και τα βαλκάνια, η ιταλική χερσόνησος είναι σαφώς καλύτερα τοποθετημένη γεωγραφικά απ’ την ελληνική. Η Βενετία, η Γένοβα και η Τεργέστη, όλα λιμάνια, είναι μέσα στα τωρινά deal που συζητούν Xi και Conte. Ο πρώτος μιλάει για «νέα φάση της Belt and Riad, στη θάλασσα, στην ξηρά, στις μεταφορές, στο διάστημα και στον πολιτισμό»… Θα μπορούσε η στρατηγική οικονομική σχέση της Ρώμης με το Πεκίνο να σημαίνει έναν σταδιακό μαρασμό της σημασίας του Πειραιά;

Αν αγνοείτε το πως και γιατί έγινε η μετακόμιση απ’ τη Νάπολη μην απαντήσετε «όχι»…. Ο Xi έκανε ειδική επίσκεψη στο Παλέρμο, το οποίο σε απλή γλώσσα σημαίνει ότι θα τον ενδιάφερε η συνεργασία με την σικελική μαφία, μετά το «σπάσιμο» της cosco με την ναπολιτάνικη.

Αν ευοδωθούν αυτοί οι προσανατολισμοί, η ελληνική μαφία – είναι βέβαιο – θα αποκτήσει προβλήματα… Στον “κύκλο εργασιών” της, και όχι μόνο.

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Μετά την θριαμβευτική επίσκεψή του στη Ρώμη ο Xi θα πάει (μέσω Μονακό!) στο Παρίσι. Ο «μικρός Λουδοβίκος» Macron, σαν τωρινός εκπρόσωπος του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, βρίσκεται σε διαφορετική θέση απ’ τις ιταλικές βιτρίνες – κι όχι για ιδεολογικούς λόγους. Το Παρίσι δεν παραδέχεται την διεθνή υποτίμησή του – και ο στρατός που έχει αμολύσει στην υποσαχάρια αφρική, στις πρώην γαλλικές αποικίες, το αποδεικνύει. Μπορεί ο εφιάλτης του Παρισιού να είναι το Βερολίνο· μπορεί να προσπαθεί να κάνει την αδυναμία δύναμη με «ευρωπαϊκά οράματα» (μόνο στα μέτρα του!), αλλά είναι σίγουρο ότι απέναντι στο Πεκίνο έχει – ή θα ήθελε να έχει – μια πιο ευέλικτη στάση. Άλλοτε «ευκαιρία» (: η κινεζική αγορά) και άλλοτε «αντίπαλος». Σίγουρα στην Αφρική.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με τη Ρώμη, το Παρίσι θέλει οπωσδήποτε να κρατήσει τα αγέρωχα προσχήματά του. Μπορεί; Μεσοπρόθεσμα ναι. Όμως υποθέτουμε ότι τα αφεντικά του γαλλικού κεφάλαιου δεν είναι ηλίθια. Ισχύει; Θα φανεί. Αν, σε δέκα χρόνια (μια λογική μονάδα χρόνου) το ιταλικό κεφάλαιο έχει αναγεννηθεί χάρη στις συνεργασίες του με το κινεζικό, ο πρώτος που θα το καταλάβει θα είναι το γαλλικό! Σε ότι αφορά τους «περιφερειακούς ανταγωνισμούς» κανείς απ’ τους δύο, ούτε το Παρίσι ούτε η Ρώμη, δεν κρύβουν εδώ και χρόνια τον εκνευρισμό τους έναντι του άλλου. Και, προοπτικά, η οικονομική αποικιοποίηση της βόρειας αφρικής είναι ένα απ’ τα πεδία σύγκρουσης και μεταξύ τους. Προς το παρόν το Παρίσι έχει το πάνω χέρι (περίπτωση λιβύης). Αλλά για πάντα;

Αν οι κινεζικοί δρόμοι φτάσουν ως την “ιταλική μπότα”, το Παρίσι θα πρέπει να βάλει χαλινάρια στους ιταλο-δράκους… (Μόνο η υπεροψία του γαλλικού καπιταλισμού θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι τέτοιο…)