American millennials

Πέμπτη 7 Μάρτη. Θα το περιμένατε για το ελλαδιστάν… Αλλά για το ψοφιοκουναβιστάν; Και όμως:

… Προσπαθήστε για μια στιγμή να μη σας κατακλύσει το αίσθημα της πίκρας, και σκεφτείτε πόσο ανελέητα είναι τα οικονομικά σας όταν αγωνίζεσθε να τα φέρετε βόλτα σε αυτή τη χώρα σήμερα. Οι μισθοί είναι στάσιμοι, ενώ το κόστος των ακινήτων, της περίθαλψης και της φροντίδας για τα παιδιά έχει εξακοντιστεί. Όπως αναφέρεται στα πορίσματα πρόσφατης οικονομικής ανάλυσης, “για τους Αμερικάνους που είναι κάτω των 40 ετών ο 21ος αιώνας μοιάζει με μια μακράς διαρκείας ύψεση”.

Σύμφωνα με έκθεση του 2018 … περισσότεροι απ’ τους μισούς Αμερικανούς (53%) ηλικίας 21 – 37 ετών έχουν δεχτεί κάποιο είδος οικονομικής αρωγής από γονείς, κηδεμόνες ή συγγενείς από τότε που έγιναν 21 ετών. Αυτό μπορεί να σημαίνει την πληρωμή του κινητού τηλεφώνου (41%), τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τους λογαριασμούς φυσικού αερίου (32%), το ενοίκιο (40%) ή την ασφάλεια ζωής (32%).

… Πέραν της οικονομικής στήριξης, πρέπει να αναφερθεί και η παροχή δωρεάν υπηρεσιών. Η κ. Πάλμερ, 39 ετών, λέει πως το ότι οι γονείς της προσέχουν τα παιδιά της 20 – 25 ώρες δωρεάν τον μήνα, συνέβαλε στο να αποφασίσουν με τον σύντροφό της να κάνουν και τρίτο παιδί. Εάν έπρεπε να πληρώνει μπέιμπι σίτερ, θα σήμαινε δαπάνες 6.000 δολαρίων τον χρόνο….

Αυτά γράφτηκαν στους καθεστωτικούς new york times πριν λίγες μέρες. Δεν αφορούν την καθαρή εργατική τάξη των ηπα, εκείνες και εκείνους που οργανώθηκαν στον «πόλεμο για 15 δολάρια ωρομίσθιο» νικώντας. Δεν αφορούν ούτε τα γκέτο, το προλεταριάτο της οικονομίας του εγκλήματος. Αφορούν τους «σπουδαγμένους», αυτούς με τουλάχιστον ένα τριτοβάθμιο δίπλωμα· ένα σοβαρό κομμάτι της «μεσαίας τάξης» (ή της I gonna be…). Είναι επιβαρυμένοι συχνά με ένα φοιτητικό δάνειο κάποιον δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, το οποίο κανονικά ήλπιζαν ότι θα ξεχρεώσουν εύκολα χάρη στους καλούς μισθούς στελεχών που θα έπαιρναν μετά τις σπουδές… Και τώρα είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την «παγίδα χρέους», απ’ την οποία αρκετοί (λένε οι ειδικοί των τραπεζών) μπορεί να μην βγουν ποτέ. Είναι, για να το πούμε με λίγες λέξεις, η υποθηκευμένη πρωτοκοσμική μεσαία τάξη του ψοφιοκουναβιστάν.

Η έρευνα δεν αναφέρεται στην πολιτική και ιδεολογική σύνθεση αυτού του «τρύπιου» (απ’ την άποψη των προοπτικών ανόδου) κοινωνικού στρώματος. Είναι εύλογο να μην είναι ενιαία, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλον τον κόσμο. Έχουν κοινά (π.χ. «απεχθάνονται την βία»…), όμως άλλοι μπορεί να είναι συντηρητικοί, και άλλοι liberals (με κάποια «αριστερή» απόχρωση).

Όταν, όμως (από ανάγκη; από ανάγκη…) η σωτηρία έρχεται απ’ τον οικογενειακό πατερναλισμό (χωρίς αυτό να θεωρείται τιμητικό) γιατί αυτά τα εκατομμύρια των αδικημένων, των λίγο πολύ ναυαγισμένων στην «αγορά εργασίας» την οποία οι γονείς τους (baby boomers…) στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να μην αναζητήσουν κάποιου είδους κρατικό πατερναλισμό; Με ανταλλάγματα βέβαια: κάποιες ελευθερίες προς χάρην εγγυήσεων ασφάλειας στην εργασιακή / μισθολογική διαδρομή… Γιατί όχι;

Είναι μια στρατιά πικραμένων, απογοητευμένων, εσωτερικά θυμωμένων υπετροφικών, υπερεπενδεδυμένων Εγώ… Μια εθνικά κατανεμημένη αλλά ουσιαστικά πρωτοκοσμική διεθνής των έκπτωτων αγγέλων…

Είναι «πολιτικό κεφάλαιο»…

(φωτογραφία: Η πολιτειακή κυβέρνηση της Φλόριντα, υπό την πίεση των εταιρειών δανεισμού, ακύρωσε προχτές τις άδειες άσκησης επαγγέλματος σε 1000 γιατρούς και νοσοκόμους / ες επειδή είχαν σταματήσει να πληρώνουν τις δόσεις των φοιτητικών τους δανείων…)

Μillennials γενικά

Πέμπτη 7 Μάρτη. Είναι απίθανο κάποια ταχύρρυθμα αντι-μαθήματα περί καπιταλισμού να τους βοηθούσαν πρακτικά. Επειδή τέτοιου είδους αντι-γνώση θα απαιτούσε απ’ αυτές κι αυτούς να προδώσουν την τάξη τους· να φτύσουν τα όνειρα κοινωνικής ανόδου και ευμάρειας πάνω στα οποία έκτισαν τις ζωές τους (με πτώματα άλλων, αγνώστων, στα θεμέλια). Θα έπρεπε να απεκδυθούν όλα τα στολίδια του νεοφιλελεύθερου Εγωϊσμού τους, όχι για να κάνουν παραχωρήσεις στον ανατέλλοντα νεο-κρατισμό, αλλά για να εξοπλιστούν (συλλογικά) εναντίον του· και όχι μόνον.

Το να κρατούν τόσα εκατομμύρια πρωτοκοσμικών στην ίδια αγκαλιά σπουδαίες ελπίδες και απογοητεύσεις, λαμπρά όνειρα και ματαιώσεις, δεν είναι σωσίβιο. Πολύ πιθανότερο είναι δηλητήριο. Για παράδειγμα ο κυνισμός, που είναι βασικό εργαλείο και συναισθηματικός εξοπλισμός υπέρ της κοινωνικής ανόδου (όταν υπάρχουν τέτοιες προοπτικές) δεν “μαραίνεται” μόλις σπάσει η σκάλα – προς – τα – επάνω. Φωλιάζει και εκδηλώνεται (δαγκώνοντας) όπου βρει· ακόμα και τους ίδιους τους φορείς του.

Αδιέξοδο; Όχι ακριβώς. Τα αντιμαθήματα περί καπιταλισμού δείχνουν τι ακριβώς χρειάζεται για να ξανα-ανοίξουν οι προοπτικές: ένα γερό “ξεκαθάρισμα” τόσο σε “ανθρώπινο κεφάλαιο” όσο και σ’ όλες τις υπόλοιπες μορφές του κεφάλαιου. Ένα “γκρέμισμα” τέτοιας κατάλληλης κλίμακας ώστε οι “προοπτικές” να ξανα-αποκτήσουν, πάνω απ’ τα ερείπια και τους τάφους, ένα “σημείο φυγής” στο βάθος – του – ορίζοντα.

Δεν είναι παρήγορο. Αλλά οι millennials του κόσμου δεν είναι « της γης οι κολασμένοι»· και δεν θέλουν να απασχολούνται με τέτοια φριχτά ενδεχόμενα. Στον πυρήνα του turbo-ατομισμού βρίσκεται πάντα η ελπίδα «εγώ θα τα καταφέρω», κι ας γίνει κόλαση (για τους άλλους)…

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει μια σοφία· σοφία δόλια, επειδή κρύβει το γιατί συμβαίνει έτσι: επειδή η ελπίδα σκοτώνει τα πάντα στο πέρασμά της…

Οι “μοναχοφάηδες”

Πέμπτη 7 Μάρτη. Και “ξαφνικά”, ο “εκτελεστής” της πιο πρόσφατης αποτυχίας των διαπραγματεύσεων για το “κυπριακό” και σκληρός αντιτούρκος, έγινε … ρεαλιστής! Ουάου! Μιλώντας στο διεθνές φόρουμ των Δελφών ο ογκόλιθος Nick the greek δήλωσε αφενός ότι “μην τα θέλουμε όλα δικά μας, έχει και η τουρκία δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο” (έεελααα;!!) αφετέρου ότι το Καστελόριζο, “ε, μπορεί να μην έχει και την αοζ που λέμε”… (τα λόγια δικά μας, το νόημα δικό του).

Δεν τσίμπισε αλογόμυγα τον ογκόλιθο. (Θα πέθαινε!) Ούτε τον κουτσούλισε το άγιο ιπτάμενο ποντίκι (: περιστέρι) να λουστεί την επιφοίτηση. Στο Sarajevo 135a τα εξηγήσαμε έγκαιρα. Εκείνο, πάντως, που επιβεβαιώνει την ανάλυσή μας, δεν είναι τα λεγόμενα ενός ογκόλιθου, ακόμα κι αν είναι πρώην υπ.εξ. και παραμένει κυβερνητικός βουλευτής. Είναι η cool (έως πολύ cool…) αντίδραση της κουλοδεξιάς αντιπολίτευσης, είτε επίσημη είτε μέσω διάφορων δημαγωγών της. Κάτι μεταξύ «αυτά δεν τα κουβεντιάζουμε στο τραπέζι την ώρα του φαγητού» και «τι εννοείτε δηλαδή;» Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο μπορούσε να διακρίνει κανείς τις προηγούμενες ημέρες, είτε πίσω απ’ τις γραμμές είτε μπροστά, μισόλογα του είδους «μα δεν είπαμε ποτέ ότι η τουρκία δεν έχει δικαίωματα… απλά είναι παλιο-μαξιμαλιστές…» ή/και “καλά, αν υπήρχε απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου θα την σεβόμασταν ακόμα κι αν ήταν εναντίον μας, αλλά δεν υπάρχει…”

Θαύμα! (Λέμε τώρα…)

Απ’ την άλλη μεριά ο υποάξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ γίνεται διαρκώς και χοντρύτερος. Με όλα τα σημαντικά ελληνικά ιμπεριλιαστικά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο να μπαίνουν στην κατάψυξη, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι έχει μείνει για τον ελληνο-ισραηλινό άξονα από μιλιταριστική άποψη. Η απάντηση δεν είναι (κι ούτε θα είναι μελλοντικά) απλή.

Πρώτον, επειδή δεν εξαρτιέται μόνο απ’ τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα· εξαρτιέται και απ’ τα ισραηλινά, με το Τελ Αβίβ (σε ότι αφορά το πολεμικό ναυτικό του) να είναι σε ακόμα πιο αδύναμη θέση απ’ το ελλαδιστάν. Κάποια στιγμή (θυμηθείτε το) θα εξαρτιέται κυρίως απ’ τα ισραηλινά. Και δεύτερον (το έχουμε πει) παρότι το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μπορεί να χάνει την αντιτουρκική αιχμή του (που ενδιέφερε, κυρίως, το ελλαδιστάν), δεν παύει να έχει ενδιαφέρον για την Ουάσιγκτον. Συνεπώς ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός μπορεί να χάνει το καλάθι, αλλά επιδιώκει ακόμα κανά ζευγάρι αυγά.

Οι αρμόδιοι δημαγωγοί άρχισαν να κορδώνονται με την προοπτική ελληνο-ισραηλινής κατασκευής συστήματος ραντάρ στην ανατολική Κρήτη. «Κατασκευή ραντάρ» σημαίνει και «συνδιαχείριση». Ελληνο-ισραηλινή «συνδιαχείριση ραντάρ» σημαίνει ισραηλινή στρατιωτική βάση (στην ανατολική Κρήτη). Ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη σημαίνει ακόμα πιο βαθιά εμπλοκή του ελλαδιστάν στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι κάτι εκτός λογικής ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δείχνει προχωρημένο. Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να σιγουρευτούμε για το αν πρόκειται για κάτι σοβαρό ή για προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.

Ωστόσο το γεγονός είναι ότι η ιδέα, στον πυρήνα της, αφορά ισραηλινή στρατιωτική βάση στην Κρήτη· όχι ελληνική στην έρημο Negev…

Κάτι σημαίνει αυτό, ε;

5G

Πέμπτη 7 Μάρτη. Αν οι ηπα θέλουν να σταματήσουν την κίνα, πρέπει να γίνουν … κίνα! Σημειώστε, παρακαλούμε, αυτή τη φράση – προέρχεται από ψοφιοκουναβικούς «κύκλους». Οι ηπα, βέβαια, δεν μπορούν να «γίνουν κίνα» ούτε σε έκταση ούτε σε πληθυσμό. Που μπορούν; Σαν μοντέλο «κρατικοποίησης».

Πιθανότατα θα ανατριχιάσετε: «κρατικοποιήσεις» στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού; (Έχουμε πει από εδώ ορισμένα πράγματα επ’ αυτού, θα συνεχίσουμε εν μέρει εδώ και εν μέρει στο Sarajevo.pdf). Το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού σκέφτεται, ωστόσο, ακριβώς αυτό, εν όψει της προεκλογικής του εκστρατείας για τις εκλογές του 2020: την κρατικοποίηση της ανάπτυξης των δικτύων 5G στις ηπα!

Στρατηγικός τομέας για την εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης οι 5G τεχνολογίες, στον οποίο οι αμερικανικές εταιρείες, παρά τις «υποσχέσεις» τους, βρίσκονται πίσω – σίγουρα απ’ την κινεζική Huawei, που έχει γίνει εφιάλτης (για το αμερικανικό καθεστώς). Η κρατικοποίηση της ανάπτυξης των σχετικών τεχνολογιών και της εγκατάστασης των δικτύων, σύμφωνα με την ρητορική του ψοφιοκουναβικού επιτελείου, θα επιτάχυνε την διαδικασία… Όχι μόνο για να μην μείνει για καιρό πίσω η αμερικανική ενδοχώρα, αλλά και για μπορέσουν οι αμερικανικές εταιρείες να πάρουν καλά κομμάτια της παγκόσμιας αγοράς· κάτι που τώρα (και στο κοντινό μέλλον) δεν μπορούν.

Και οι εταιρείες; Σύμφωνα με την ιδέα, το κράτος θα τους παραχωρεί «δικαίωματα χρήσης» του κρατικού δικτύου· και, προφανώς, θα πουλάνε και τις εφαρμογές τους, στην αγορά του internet of things, (στο πόπολο). Σ’ αυτή τη φάση αντιδρούν στην κρατικοποίηση· όμως συμβαίνει έτσι σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, και οι αντιδράσεις δεν προδικάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων.

Η «τρύπα» σ’ αυτόν τον σχεδιασμό είναι ο χρόνος. Αν οι αμερικανικές εταιρείες δεν καταφέρουν να γίνουν ανταγωνιστικές στις 5G τεχνολογίες άμεσα, το 2021 (το νωρίτερο που μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, αν φυσικά συγκινήσει τους ψηφόφορους) μπορεί να είναι αργά. Ειδικά για τους συσχετισμούς στην παγκόσμια αγορά. Εκτός αν το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να ασκήσει κάποια ιδιαίτερη “προεδρική εξουσία” άμεσα.

Είτε άμεσα είτε σε δυο χρόνια, για τον εσωτερικό έλεγχο (όχι απλά τον «τεχνολογικό» αλλά τον έλεγχο επί της κοινωνίας…) μια χαρά θα δούλευε η συγκεκριμένη κρατικοποίηση…

Κάτι σημαίνει αυτό, ε;

Καραγκιόζηδες (με πυρηνικά)…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Με τούτα και με τ’ άλλα οι νεώτερες γενιές θα διαφθαρούν! Θα νομίζουν ότι πραξικόπημα είναι … δηλώσεις και τιτιβίσματα…

Η Ουάσιγκτον λογάριαζε (και προσπάθησε να το μεθοδεύσει) σε μακελειό στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, μέσα σε κούτες από φρυγανιές, γάλατα και ενεργειακά μπισκότα. Απέτυχε. Ο Guaido την είχε κάνει στην κολομβία εν όψει του «μακελειού» για να το παίξει μετά «εξόριστος ματωβαμένος πρόεδρος» (που χρειάζεται στρατό για να εισβάλει / επιστρέψει στο Καράκας). Απέτυχε κι αυτός.

Να μείνει εκτός βενεζουέλας σαν «αυτοεξόριστος πρόεδρος», μετά από εκείνη την αποτυχία, θα σήμαινε απλά την εξαφάνισή του. Τα αφεντικά του του υπέδειξαν να γυρίσει πίσω, και να γίνει «θύμα της δικτατορίας Μαδούρο» (αφού υπήρχε δικαστική απαγόρευση εξόδου του απ’ τη βενεζουέλα). Ήταν μια ακόμα ελπίδα του ψοφιοκουναβιστάν: ότι ο Guaido θα συλληφθεί και θα γίνει «ήρωας». Απέτυχαν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και η μαριονέτα του.

Όλα αυτά είναι κωμικά για μια παρακμιακή υπερδύναμη που άλλοτε, όταν ήταν στα πάνω της, οργάνωνε ή/και στήριζε τα πραξικοπήματα (στη λατινική αμερική σίγουρα) με σφαγές και κάθε είδους βαρβαρότητα, σα να ήταν βόλτα στην εξοχή. Τώρα; Τώρα περιμένει να κάνει κάποιο «λάθος» το καθεστώς Μαδούρο, για να έχει να φωνάζει…

Τώρα, λοιπόν, που ο Guaido έχει ελευθερία κινήσεων (και για όσο την έχει…), τι παριστάνει μέσα στη βενεζουέλα; Στην καλύτερη των περιπτώσεων τον «επικεφαλής της αντιπολίτευσης» – τίποτα παραπάνω. Ας το επαναλάβουμε: μετά την 23 Γενάρη που αυτοστέφτηκε βασιλιάς, και μετά την post modern «αναγνώρισή» του από διάφορες παρακμιακές πολιτικές βιτρίνες, κάθε μέρα που περνάει όλος αυτός ο συφερτός χάνει την «δυναμική» που πήγε να δημιουργήσει.

Και το μπλοκ του Καράκας; Η Μόσχα έδωσε συγχαρητήρια στον Μαδούρο που δεν έδεσε τον Guaido…

Κάνουν πλάκα δηλαδή…

(Σε 4 ημέρες, στις 9 Μάρτη, το ερχόμενο Σάββατο, ο Guaido καλεί τους οπαδούς του να διαδηλώσουν .. υπέρ της «προεδρίας» του, και της Ουάσιγκτον… Την ίδια ημέρα, επέτειο θανάτου του Chavez (πέθανε πριν 6 χρόνια), ο Μαδούρο καλεί αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις: εναντίον των αμερικάνων και των υπαλλήλων τους.

Τα γραφεία στοιχημάτων ας ετοιμαστούν να βγάλουν λεφτά μέσω πονταρισμάτων στις απαντήσεις της ερώτησης «ποιοί θα είναι περισσότεροι»…)

… και δυνατές αναμνήσεις…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή ο εθνικός σύμβουλος John Bolton συνεντευξιάστηκε στο cnn. Ο Bolton είναι 70 χρονών, και στο πόστο που βρίσκεται είναι μια παρηγοριά το να ατενίζει το σπουδαίο παρελθόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι σίγουρο ότι η νοσταλγία βοηθάει στην οξύτητα του πνεύματος (εννοούμε: μπορεί και να έχει αρχίσει να τα χάνει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος στην Ουάσιγκτον…). Να μια ενδιαφέρουσα και δηλωτική στιχομυθία:

Bolton: […] Νομίζω ότι απ’ την στιγμή που τα περισσότερα απ’ τα twetts μου γράφονται επίσης και στα ισπανικά, επειδή θέλουμε να απευθυνθούμε ειδικά στη λατινικοαμερικάνικη κοινή γνώμη, ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά απ’ την πολιτική αριστέρα, στο ημισφαίριό μας και σ’ όλο τον κόσμο, καταλαβαίνει τώρα ότι το αποτυχημένο πείραμα του Hugo Chavez και του Nicolas Maduro πρέπει να τελειώσει.

Έτσι, θα ήθελα να δω τον κατά το δυνατόν μεγαλύτερο συνασπισμό που μπορούμε να φτιάξουμε, για να αντικαταστήσουν τον Maduro, για να αντικαταστήσουμε ολόκληρο το διεφθαρμένο καθεστώς. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.…

Δημοσιογράφος: Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι η υποστηρίξη των ΗΠΑ σε άλλους βίαιους δικτάτορες σ’ όλο τον κόσμο υπονομεύει την αξιοπιστία της δήλωσης που κάνετε;

Bolton: Όχι, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι είναι χωριστά θέματα. Και, κοιτάχτε, νομίζω ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις Δόγμα Μονρόε. Αυτή [σ.σ.: εννοεί την βελεζουέλα] είναι μια χώρα του δικού μας ημισφαιρίου. Είναι στόχος των αμερικάνων προέδρων απ’ την εποχή του Ronald Reagan το να έχουμε ένα εντελώς δημοκρατικό ημισφαίριο.

Το τόνισα πρόσφατα, στο τέλος της περσινής χρονιάς, ότι έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην τρόικα της τυρανίας, που περιλαμβάνει την Κούβα, την Νικαράγουα και τον Μαδούρο. Ένα μέρος του προβλήματος στη Βενεζουέλα είναι η έντονη παρουσία των Κουβανών, με 20.000 έως 25.000 Κουβανούς στρατιωτικούς εκεί, σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν γίνει γνωστές.

Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο. Και γι’ αυτό προωθούμε αυτές τις πολιτικές.

Δύο τα κρατούμενα: πρώτον ο Bolton σηκώνει την κόκκινη σημαία επικεφαλής της μεγάλης πορείας της ανατροπής του Μαδούρο!!… Και δεύτερον, η προσπάθεια αναβίωσης του «Δόγματος Μονρόε»: το 1823 (πριν διακόσια χρόνια…) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος James Monroe (οι ηπα είχαν τότε τα 2/3 της σημερινής έκτασης και ήταν κατοικημένες μόνο στην ανατολή…) δήλωσε ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να πάρουν τον έλεγχο οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια ή στη νότια αμερική θα θεωρηθεί εχθρική κίνηση προς τις ηπα». Ήταν η αντι-αποικιακή φάση της αμερικανικής ιστορίας. Πριν 200 χρόνια.

Το «δόγμα Μονρόε» εξελίχτηκε, φυσικά, στο αντίθετό του, ειδικά στον 20ο αιώνα: στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Ουάσιγκτον πάνω στη λατινική Αμερική – με ολοκληρωτικά καθεστώτα, στρατούς και «αποσπάσματα θανάτου», και όχι με ισπανόφωνα tweets.

Αφού, λοιπόν, ο Bolton σηκώνει (ή έτσι νομίζει) την κόκκινη σημαία, ενημερώνει τους λατινοαμερικάνους (συνολικά) τι τους περιμένει: μια αναβίωση του πιο αιμοβόρου παρελθόντος τους. Κι αν ξεχάστηκαν νομίζοντας ότι αυτό έληξε, τους καλεί να θυμηθούν πριν είναι αργά…

Αν οι Bolton, Pompeo, Abrams και σία δεν έχουν αρχίσει να τα χάνουν (δικαιολογημένο έτσι κι αλλιώς), τότε έχουν αναλάβει την υπόγεια προώθηση του βιβλίου Οι ανοικτές φλέβες της λατινικής Αμερικής, του Eduardo Galeano. Έτσι ώστε ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να μάθουν τι σημαίνει «δημοκρατικό ημισφαίριο» με τον τρόπο που το εννοούν οι πιο πάνω…

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Ο Tusk (πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου) προειδοποίησε ότι «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» σκοπεύουν να επηρεάσουν τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt (ένας απ’ τους μακελάρηδες της Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνιόμαστε…) έγινε πολύ πιο συγκεκριμένος: η Μόσχα θα επέμβει στις ελληνικές εκλογές. Είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα;

Έχουμε την εντύπωση πως όχι. Ο Tusk ανέφερε σαν παράδειγμα επηρεασμού από «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» το δημοψήφισμα για το Brexit… Εννοεί προφανέστατα τον αμερικάνο φασίστα Steve Bannon (κι αυτούς απ’ την Ουάσιγκτον που βρίσκονται πίσω του) και την «λέσχη» ονόματι «the movement» που έχει στήσει με σκοπό να στηρίξει οικονομικά και οργανωτικά τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, εν όψει των ευρωεκλογών. Το δήλωσε, άλλωστε, ο ίδιος ο Bannon: ότι σκοπεύει να αρχίσει προεκλογική τουρνέ στην ευρώπη, και να οργανώσει ένα μεγάλο ακροδεξιό συνέδριο στις Βρυξέλες το αργότερο στις αρχές Μάη. Έχει τις φιλοδοξίες του. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είχε δηλώσει στο politico ότι ελπίζει «τα λαϊκίστικα κόμματα να κερδήσουν το 30% των ψήφων». Σε χθεσινή δήλωσή του ανέβασε το ποσοστό στο 50%…

Ο Tusk, φυσικά, δεν είναι ανόητος. Έκανε την προειδοποίηση επειδή τα ακροδεξιά «λαϊκίστικα» μορφώματα έχουν ένα προβληματάκι σχετικά: απ’ την μια μεριά θέλουν τα αμερικάνικα λεφτά, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούν να πουν ανοικτά ότι ακολουθούν την αντιευρωπαϊκή «γραμμή Bannon», αφού αυτό τους ξεβρακώνει στο εμπόριο εθνικισμού που κάνουν…

Ο Pyatt τι είναι, όμως; Έκανε ρελάνς στη δήλωση Tusk (που αφορά τις ευρωεκλογές και το σύνολο της ευρώπης) και στα υπονοούμενά του για την αμερικανική ακροδεξιά δείχνοντας το ελλαδιστάν και την Μόσχα σαν προβοκάτορα;

Ή νοιώθει σαν στο σπίτι του στα μέρη μας (οπότε λέει και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα) ή έχει αρχίσει να ανεβάζει πυρετό…

Τα υπερτροφικά Εγώ 1

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν διαβάσατε τα αποσπάσματα απ’ την κινεζική λαϊκή ημερησία που δημοσιεύσαμε το περασμένο Σάββατο θα καταλάβατε ποιο είναι το δίπολο πολιτικής εξουσίας που παρουσιάζει η καθεστωτική εφημερίδα. Απ’ την μια μεριά ο “σοφός ηγεμόνας” (εν προκειμένω το κράτος / κόμμα) που φροντίζει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά για το καλό του λαού· το κινεζικό μοντέλο. Απ’ την άλλη η δημοκρατία των υπετροφικών Εγώ που θεωρούν ότι έχουν άποψη για τα πάντα· ή, οπωσδήποτε, για οτιδήποτε κληθούν να “απαντήσουν” μέσω ψήφου· το δυτικό μοντέλο…

Το ότι ένα καθεστωτικό «μέσο» υπερασπίζεται το καπιταλιστικό καθεστώς που του αναλογεί δεν είναι περίεργο. Το γεγονός, όμως, ότι είναι εύκολο να περιγελάσει την δημοκρατία των ψηφοφόρων, το απαύγασμα δηλαδή της ιστορικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας που ονομάστηκε «δημοκρατία», είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Επειδή μπορεί (ένα κινεζικό «μέσο») να υποδείξει πράγματι την παρακμή. Και μάλιστα στους ναούς αυτής της «δημοκρατίας»: το αγγλικό και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.

Δεν είναι μυστικό ότι οι ηπα και η αγγλία υπήρξαν πρωτοπόροι του νεοφιλελευθερισμού, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80. Όχι απλά και μόνο σαν «οικονομική διαχείριση» των προβλημάτων που είχαν προκαλέσει οι εργατικές αρνήσεις λίγο νωρίτερα. Αλλά και σαν ιδεολογία γενικής χρήσης. Οι ύμνοι στο άτομο και στην ατομικότητα έγιναν στον ύψιστο πολιτικά βαθμό απ’ το στόμα της Θάτσερ, νωρίς νωρίς στην πρώτη της πρωθυπουργία: δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα είπε θριαμβολογώντας…. Οι “γιάπηδες” ήταν το πρώτο ανθρωπολογικό είδος που ο Θατσερισμός έκανε πετυχημένη εξαγωγή στα ’80s και στα ’90s…

Ο «τουρμπο – ατομικισμός» υπήρξε ο κινητήρας και η νομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, και απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το μόνο «ιερό» στο οποίο θα άξιζε να προσφέρει ο καθένας θυσίες (των άλλων κατά προτίμηση…) – ένα ιερό με παγκόσμια ακτινοβολία. Η ένταση και η έκταση στις οποίες τα μυθοποιημένα Εγώ και τα «ατομικά συμφέροντα» κάθε είδους έγιναν η κυρίαρχη νόρμα διέφεραν φυσικά ανάλογα με την ιστορία κάθε κοινωνικού σχηματισμού. Ως το 2008 – 2009 πάντως, μέσα από διαδοχικές «κρίσεις» και «ανακάμψεις», καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός έμοιαζαν οι δύο όψεις του ενός, μοναδικού και παγκόσμιας αξίας νομίσματος.

Στην πράξη βέβαια η μορφή κράτος όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε απ’ τις δυτικού τύπου «δημοκρατίες», αλλά ακόμα και στον «αναρχοφιλελευθερισμό» των ηπα κράτησε τα στρατηγικά του καθήκοντα. Δημόσιας τάξης σε μεγάλο βαθμό (το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» έχει αμερικανική καταγωγή…), αλλά και διεξαγωγής «προληπτικών» πολέμων…

Οι εξελίξεις στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (και η διακριτική ανανέωση της σύμφυσης ανάμεσα σε κράτη, αφεντικά «εθνικούς πρωταθλητές» και μήντια) φαινόταν ικανή να προχωράει παράλληλα με το μαζικό νεοφιλελεύθερο ντοπάρισμα των Εγώ. Η πραγματική κρίση άρχισε να εκτυλίσσεται υπόγεια, σαν «αύξηση της δυσπιστίας» ή «κρίση εμπιστοσύνης» (της κοινωνικής βάσης απέναντι στις εξουσιαστικές κορυφές) όταν, στην πρώτη δεκαετία του ’00, η ιδέα πως κάθε επόμενη γενιά υπετροφικών Εγώ θα ανεβαίνει ψηλότερα (κοινωνικά, οικονομικά, συμβολικά) απ’ την προηγούμενη (τους γονείς) άρχισε να σκοτεινιάζει διεθνώς: δεν υπήρχε, πια, χώρος για όλους…

Θυμάστε την «γενιά των 700 ευρώ»; Δεν ήταν ελληνική αποκλειστικότητα…

Τα υπερτροφικά Εγώ 2

Τρίτη 5 Μάρτη. Οι επικλήσεις προς την μορφή κράτος να “λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων” (νέων πτυχιούχων και πολυπτυχιούχων, άρα με εξαιρετικές ατομικές φιλοδοξίες) άρχισε να ξαναγίνεται κοινοτοπία, σε μια θεαματική μεν αλλά απαρατήρητη στροφή 180 μοιρών: ήταν αυτό ακριβώς το κράτος που λίγο νωρίτερα, στα ‘90s, είχε δοξαστεί επειδή δεν θα ανακατευόταν στρατηγικά στην «αγορά εργασίας»· και περιοριζόταν μόνο στο να μην ξαναγίνουν οι εργατικές οργανώσεις (τα συνδικάτα δηλαδή) «καρτέλ» κρατώντας ψηλά μισθούς και μεροκάματα, εμποδίζοντας έτσι (όπως έλεγε το manual…) τα αφεντικά να κάνουν τις «νέες επενδύσεις» τους … που θα περιόριζαν την ανεργία…

Υπερτροφικά και φιλόδοξα Εγώ, έτοιμα να αλληλοκατασπαραχτούν στην «αγορά εργασίας» και, κυρίως, να «φάνε» τους πιο αδύναμους· αλλά και αναζήτηση εκ νέου ενός κάποιου (ασαφούς) κρατικού πατερναλισμού… Αυτός ο συνδυασμός εκδηλώθηκε «πολιτικά / ιδεολογικά»: μια σταδιακή και σταθερή στροφή προς τα «δεξιά», όχι στην «ορθόδοξη» νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αλλά σε μια επιμειξία της με κάποιον α λα καρτ (;) κρατισμό. Αυτό το κράμα, με τη νοσταλγία του κρατισμού, αποτέλειωσε το θόλωμα του βούρκου της πάλαι ποτέ κρατικίστικης αριστέρας· με αποτέλεσμα οπαδοί και ψηφοφόροι να πηδούν εύκολα και χαριτωμένα απ’ τη μια μεριά στην άλλη…

Κι ενώ ο δυτικός καπιταλισμός υποχρεώνεται να περιορίσει τα «μερίσματα» που μπορεί να μοιράζει στους υποτελείς επειδή υποχωρεί η παγκόσμια ηγεμονία του / λεηλασία του πλανήτη, ο δυναμικά και, κυρίως, θεαματικά, αστραπιαία και ηγεμονικά ανερχόμενος κινεζικός καπιταλισμός εμφανίζεται σαν αντι-παράδειγμα. Όχι ιδεολογικά (όπως ο καταναλωτικός ασκητικός του σοβιετικού, γραφειοκρατικού καπιταλισμού) αλλά πραγματιστικά: ανερχόμενα επίπεδα κατανάλωσης plus κόμμα – κράτος.

Είναι ένα αντι-παράδειγμα που δεν απέχει τόσο πολύ όσο φαίνεται απ’ την τρέχουσα κατάσταση των «αγωνιών» της δύσης· έχει, όμως, ακόμα διαφορές ιστορικού χαρακτήρα με κάποιο βάρος. Το κινεζικό μίγμα επιδεικνύει φανερά και με αυτοπεποίθηση τον συγκεντρωτισμό της πολιτικής (και οικονομικής) εξουσίας που στην δύση κρύβεται πίσω … απ’ τα «likes» των ψηφοφοριών – και της δημαγωγίας. Απ’ την άλλη όχι απλά αναγνωρίζει αλλά αξιοποιεί δυναμικά την «δημοκρατία της κατανάλωσης» – το πεδίο δηλαδή που τα υπετροφικά Εγώ των υποτελών μπορούν να αναζητούν την ικανοποίησή τους.

Το πλεονέκτημα του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου είναι ότι εφαρμόζεται και λειτουργεί σε (εκτεταμένες) περιοχές του κόσμου που δεν έχουν ιστορική παράδοση «φιλελευθερισμού» με την δυτική έννοια: είναι γνωστό ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ότι μπορούσε επί αιώνες για να κρατήσει την όποια «δημοκρατία» σαν αποκλειστικά δικό του προνόμιο. Και τα κατάφερε.

Απ’ την μεριά τους όμως τώρα αρκετά απ’ τα δυτικά αφεντικά και ένα ικανό μέρος των δυτικών υπηκόων έχουν αρχίσει να «ζηλεύουν» (ομολογημένα ή ανομολόγητα μικρή σημασία έχει) αυτήν την δυναμική, αποτελεσματική καπιταλιστική απολυταρχία που έρχεται απ’ την Ανατολή… Και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η δική τους “δημοκρατία” (ολιγαρχία στην πράξη) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φράγμα…

Ο φόρος της βροχής

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν είναι κάποιος μακριά μπορεί να θαυμάσει την εφευρετικότητα των κυνηγών φόρων. Ο Phil Murphy, κυβερνήτης του New Jersey (δημοκρατικός) θα ανέβαινε στο βάθρο – αν υπήρχε πρόνοια για την βράβευση των πιο προχωρημένων φορολογικών ιδεών.

Ο «φόρος της βροχής» που προωθεί θα φορολογεί τα σπίτια με βάση την μη κατοικίσιμη και μη χωμάτινη επιφάνειά τους (ας πούμε ανοικτό πάρκινγκ ή στρωμένα μονοπάτια). Επειδή (λέει το σκεπτικό του «φόρου της βροχής») το βρόχινο νερό που πέφτει σε τέτοιες επιφάνειες μολύνεται καθώς κυλάει προς το αποχετευτικό δίκτυο, συνεπώς επιβαρύνει την πολιτεία με τα έξοδα καθαρισμού του (στις εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού). Τα έσοδα απ’ τον «φόρο της βροχής» θα πάνε (είπε ο κυρ Phil) στη βελτίωση του αποχετευτικού συστήματος του New Jersey…

Θα επιστρέψουν οι προς φορολόγιση στην παμπάλαιη λύση της στέρνας, να μαζεύουν το «νερό τους» απ’ την βροχή για να μην επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό της πολιτείας; Ή θα αρχίσουν λειτανείες ζητώντας απ’ τον μεγαλο-ανύπαρκτο να σταματήσει εντελώς τις βροχές;

Άβυσσος η αμερικανική ψυχή. Και πιθανόν τρύπια…