Χωρίς πλεονέκτημα έδρας

Παρασκευή 19 Απρίλη. Μπας και δεν το είπαμε; Το είπαμε. Πριν σχεδόν 4 βδομάδες, στις 27 Μάρτη (: προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι). Τι είπαμε;

… (Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Τώρα ο asset 1 αντεπιτίθεται (όντας προφανώς σε αποστολή…), μέσα σ’ έναν όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά πάντως ικανό χειρισμό στον οποίο εμπλέκονται διάφοροι (και πρώην «φίλοι» δημαγωγοί, «φίλοι» του φαιορόζ γκουβέρνου εννοούμε…). Φυσικά ο asset 1 (και όχι μόνον αυτός) ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα είπε χτες. Ας πούμε ότι εκτόξευσε προειδοποιητικές βολές…

Να επαναλάβουμε πολύ περιληπτικά το πνεύμα όσων γράφουμε απ’ τις αρχές του 2015 (αναλυτικότερα στο χάρτινο Sarajevo, στην ασταμάτητη μηχανή με την συντομία των σχολίων): όταν βλέπεις «αριστερούς» (κατά δήλωσή τους…) να αγκαλιάζονται και να ξαναγκαλιάζονται με φασίστες για να κυβερνήσουν, κι εσύ απλά κρατάς την μύτη σου (επειδή, συν τοις άλλοις, το βαθύ κράτος / κόμμα της δραχμής έχει αμολήσει έναν Γιάνη, πράγμα που τονώνει την βλαμμένη «εθνική» ή/και «επαναστατική» περηφάνειά σου) έχεις όλα τα προσόντα του χρήσιμου ηλίθιου. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι το βαθύ κράτος και τις τακτικές του όταν εμφανίζεται πεντακάθαρα μπροστά σου, δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Κι αυτό έγινε – και τέλειωσε – απ’ τις 5 Μάη του 2010 ως τις 26 Γενάρη του 2015. Με διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς…

Μοιάζει να συνδέουμε «ετερόκλητα» δεδομένα… Όχι! Υπάρχει ένα «μαύρο δίκτυο» που συνδέει αυτά τα «ετερόκλητα». Ένα «μαύρο δίκτυο» του οποίου η γενική επίγνωση απ’ την μεριά μας επέτρεψε πριν 4 βδομάδες να υπονοήσουμε: καλά, θα πέσει γέλιο…

Και πέφτει… Για παράδειγμα, αυτό το περί «μεταχρονολογημένων αποκαλύψεων» (υπάρχουν και «προχρονολογημένες αποκαλύψεις»; απ’ όσο ξέρουμε μόνο μία και διάσημη: η Αποκάλυψη του Ιωάννη…) έχει την ίδια γραμματική και νοηματική προέλευση με την «διάτρηση», και άλλες καινούργιες και ολόφρεσκιες λέξεις της εξουσίας… Το σίγουρο όμως είναι ένα: το noor 1 είναι υπόθεση του καλοκαιριού του 2014, πριν απ’ τα θερμά και φιλικά σούρτα φέρτα του asset 1 στο παλάτι… Οι τωρινές φαιορόζ καταγγελίες για τους 2 τόνους πρέζα του noor 1 είναι, λοιπόν, όχι «μεταχρονολογημένες» αλλά συνένοχα καθυστερημένες. Και δεν είναι η μοναδική συνενοχή αυτή.

Υπάρχουν, τελικά, και σοβαρά έως πολύ σοβαρά ζητήματα στο βάθος…

(Αν τα πιο πάνω σας φαίνονται «ιερογλυφικά» φταίει πως έτσι ακριβώς πρέπει να φαίνονται! Η αποκωδικοποίηση θέλει τον κόπο της· και ιστορική γνώση…)

Τίνος αιώνα το deal;

Παρασκευή 19 Απρίλη. Ήταν πριν ένα χρόνο ή μήπως πριν ενάμισυ; Προς τα πίσω ο χρόνος της αποκάλυψης του περιβόητου «deal του αιώνα» που μαστορεύει η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους, χάνεται μέσα στην ομίχλη. Η πανηγυρική αναγγελία του έχει ανακοινωθεί τουλάχιστον 4 φορές ως τώρα (μπορεί και παραπάνω, έχουμε χάσει στο μέτρημα) και πάντα αναβάλλεται. Φυσικά οι αιώνες δεν τελειώνουν. Και έχουν απεριόριστη υπομονή και κανένα φθόνο μεταξύ τους…

Η πιο πρόσφατη αναγγελία για το “deal” ήταν «αμέσως μετά τις εκλογές, για να μην τις επηρεάσουμε». Τις (ας πούμε) εκλογές στο Τελ Αβίβ, στις 9 Απρίλη – συγκινητική η δημοκρατική ευαισθησία του βασιλικού γαμπρού Jared Kushner…

Αλλά το «μετά τις εκλογές» φτάνει μέχρι «πριν τις επόμενες». Ο βασιλογαμπρός ξανα-ανέβαλε την ανακοίνωση για κάπου τον Ιούνη. Τι του λείπει απ’ το σχέδιό του; Νέος είναι, πλούσιος είναι, άτυπος υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν είναι, τι του λείπει;

Χάνει λάδια;

Σε περίπτωση που σας χρειαστεί

Παρασκευή 19 Απρίλη. Κολλήσατε στη λάσπη, στο χιόνι, στην άμμο και χρειαζόσαστε τράβηγμα; Χρειαζόσαστε κουβάλημα ή άλλες βαριές δουλειές; Το ρομποτικό τετράποδο (άλλοι λένε ότι είναι σκύλος, άλλοι ότι είναι μουλάρι…) της Boston Dynamics, με όνομα SpotMini, βγαίνει πλέον απ’ τις γραμμές παραγωγής και δέχεται παραγγελίες. Ζυγίζει 30 κιλά, έχει ύψος 80 πόντους, μπορεί να σηκώσει γύρω στα 15 κιλά (για κουβάλημα απ’ το σούπερ μάρκετ μια χαρά είναι!), μπορεί να πιάσει ή/και να σηκώσει πράγματα χάρη στους βραχίονές του με 5 βαθμούς ελευθερίας, έχει κάμερες stereo και βάθους πεδίου, αισθητήρες θέσης / δύναμης στα πόδια του, δεν τρώει, δεν χέζει, έχει όλες τις χάρες της ρομποτικής – και κάτι ακόμα, εφιαλτικό: σοβαρές πιθανότητες να «πιάσει» στην αγορά… Είτε σ’ αυτή τη μορφή του, είτε σε κάποια διάδοχη.

Το τρέχον μοντέλο δεν δαγκώνει, αλλά μην αποκλείσετε στο κοντινό μέλλον να δείτε ταμπέλες σε πλούσιες αυλόπορτες του είδους «Caution! Spot inside!». Κι άμα σε φερμάρει το SpotMini…

Εν τω μεταξύ, προς το παρόν, η εταιρεία το διαφημίζει σαν χρήσιμο στο κτίσιμο πυραμίδων: στη δεκάδα (με τιμή χοντρικής) τα SpotMini μπορούν να σέρνουν ογκώδεις πέτρες πάνω σε καρούλια (με μια ελάχιστη ανηφόρα μιας μοίρας…) χωρίς μαστίγια και παρόμοια βία – και με στρατιωτικό βηματισμό, που πείθει για την αξία του πράγματος…

Δεν σας θυμίζουν τεράστιες ακρίδες;

Η πίσω αυλή

Πέμπτη 18 Απρίλη. … Σήμερα με υπερηφάνεια το δηλώνουμε, για να το ακούσουν όλοι: το δόγμα Monroe είναι ζωντανό και μια χαρά… Τάδε έφη ο σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Το βροντοφωνάζει όμως για να το ακούσει ο ίδιος: η λατινική αμερική έχει πάψει προ πολλού να είναι η «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, κι αυτό πολλά χρόνια πριν φτάσει στο Καράκας ή στην Αβάνα ρωσικός ή/και κινέζικος στρατός.

Απόδειξη είναι τα μέτρα τιμωρίας που παίρνει η Ουάσιγκτον. Μπήκε και η κούβα στον κατάλογο της «οργανισμού κρατών στο ένα πόδι» (απο ‘δω και στο εξής ο.κ.ε.π.), αντιστρέφοντας την πολιτική των δημοκρατικών επί Obama, που ήταν υπέρ της σταδιακής εξομάλυνσης των σχέσεων ηπα – κούβας. Γιατί είναι αυστηρό το ψοφιοκουναβιστάν απέναντι στην Αβάνα; Επειδή υποστηρίζει το Καράκας… Και απέναντι στη Μανάγκουα; Επειδή έχει φιλικές σχέσεις με την Αβάνα…

Αυτό δεν είναι έκφραση του «ελέγχω την πίσω αυλή μου». Αλλά του ότι «δεν ξέρω τι να κάνω με τα ζιζάνια που πολλαπλασιάζονται στον κήπο μου»…. Κι όταν το Πεκίνο καταδέχεται να σχολιάσει τις καταγγελίες του ψοφιοκουναβιστάν για τα κινεζικά ζιζάνια στη λατινική αμερική απαντάει: αυτά είναι βλακείες…

Cool…

Μπλοκ της Αστάνα

Πέμπτη 18 Απρίλη. Ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif βρέθηκε χτες στην Άγκυρα, για τετ α τετ συνάντηση πρώτα με τον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu και μετά με τον Erdogan. Περιεχόμενο; Σύμφωνα με τον Zarif:

Είχα μια μακριά συζήτηση με τον Bashar Assad. Θα μεταφέρω τις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης στον κ. Erdogan. (Εύλογα, με την συγκατάθεση του Assad….)

Παρότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού εδώ και χρόνια «σε επίπεδο ειδικών αντιπροσώπων» είναι η πρώτη φορά, αν δεν κάνουμε λάθος, που η Τεχεράνη εμφανίζεται στο ανώτατο “επίπεδο” σαν ταχυδρόμος μεταξύ των δύο καθεστώτων.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τις εξελίξεις. Θεωρούμε πιθανό ωστόσο ότι το μπλοκ της Αστάνα πρέπει να επιταχύνει την εξομάλυνση στο συριακό έδαφος, με πρώτο ζήτημα τον θύλακα του Idlib. Όσο η Δαμασκός έχει αυτήν την τρύπα στην αποκατάσταση της κυριαρχίας της (η βόρεια – βορειοανατολική συρία, υπό τις ypg και τον αμερικανικό στρατό, είναι διαφορετική ιστορία) τόσο ζητήματα όπως η ισραηλινή προσάρτηση του Golan θα δείχνει δευτερεύον ζήτημα. Αλλά αυτή η προσάρτηση (και ό,τι άλλο ακολουθήσει) είναι μέρος της αμερικανο-ισραηλινό-σαουδαραβικής (κάποια ερωτηματικά γι’ αυτήν την τελευταία) τακτικής· και, κατά συνέπεια, το να ξοδεύονται δυνάμεις στο Idlib εμποδίζοντας την πολιτική ομαλοποίηση στη επικράτεια του Άσαντ (ένα σχέδιο ειρήνευσης, εκλογές, κλπ) λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ αυτής της τακτικής.

Οι «λεπτομέρειες» που μνημόνευσε χτες ο Zarif θα πρέπει να αφορούν οπωσδήποτε και τον θύλακα του Idlib, με τους υποστηριζόμενους απ’ την Άγκυρα ένοπλους…

Ελληνική φιλοξενία

Πέμπτη 18 Απρίλη. Αν έχεις 250.000 να αγοράσεις κάποιο ακίνητο στην ελλάδα, τότε εξασφαλίζεις σπέσιαλ βίζα (και ελευθερία κινήσεων στην ε.ε.) για τον εαυτό σου και όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς σου, ανιόντες και κατιόντες. Αν δεν έχεις, τότε θα πεταχτείς (μαζί με τους όποιους συγγενείς σου…) σε κάποια ανθρώπινη στοίβα, ή και χωματερή. Και επειδή θα πρέπει να βρεις τα απαραίτητα για την απόδρασή σου («παράνομη» προφανώς) θα εγκληματοποιηθείς – για να έχει να λέει το ντόπιο φασισταριό στις hard και light εκδοχές του, δηλαδή οι πολιτικές εκφράσεις του εντόπιου κρατικοποιημένου οργανωμένου εγκλήματος.

Αυτό υπήρξε η υποδειγματική εθνική πολιτική του φαιορόζ γκουβέρνου (της «αριστεράς» α λα Κουμουνδούρου, εννοείται…) για πάνω από 4 χρόνια. Είναι – λέμε – μια πολύ χειροπιαστή και αιμοβόρα έκφανση του εσωτερικού ιμπεριαλισμού: η πολωμένη, άγρια, εγκληματική διάκριση των Άλλων με βάση τα πορτοφόλια τους. Απο κει και πέρα εκείνοι (οι ντόπιοι) που βγάζουν λεφτά απ’ τις κυριλέ διαδικασίες της «χρυσής βίζας» και οι άλλοι (επίσης ντόπιοι) που βγάζουν λεφτά απ’ την εγκληματοποίηση των αιχμάλωτων μεταναστών / προσφύγων, είναι μορφές του «διάχυτου» (από κοινωνική άποψη) εθνικού καπιταλισμού: η οργανικά συμπληρωματική σχέση μεταξύ τους έχει διαφύγει της κριτικής. Αλλά δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που διαφεύγει….

Εκείνο που επίσης έχει διαφύγει – κι αυτό αφορά τον ιμπεριαλισμό προς τα έξω – είναι η «μεγάλη αγκαλιά» (ως προς τις εθνοκρατικές συμμετοχές) της πρόσφατης πολυεθνικής στρατιωτικής άσκησης Ηνίοχος. Είναι η άλλη εκδοχή της «ελληνικής φιλοξενίας», όπου στις ντόπιες θάλασσες, στους κάμπους και στα βουνά (που χωράνε άφθονοι “χρυσοί επενδυτές” και στοιβάζονται οι “ξένοι” προλετάριοι…) ασκούνται φιλόδοξοι πιλότοι διαφόρων εθνικοτήτων. Πάντα για το καλό της «ειρήνης». Κυριλέ. (Φέρτε για λίγο την εικόνα στο μυαλό σας: από πάνω γυμνάζονται πολεμικά και απο κάτω ζουν στα κάγκελα φυγάδες πολέμων: ελλαδιστάν…)

Φέτος, για πρώτη φορά, με απαίτηση των συμμάχων της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, πήραν μέρος στον «Ηνίοχο» και (μισθοφόροι;) πιλότοι του Ντουμπάι. Των «ενωμένων αραβικών εμιράτων». Ισραηλινοί και «εμιρατιανοί» πιλότοι πέταξαν –«ασκήθηκαν» δηλαδή – μαζί πάνω απ’ την Πελοπόννησο.

«Και τι έγινε;» θα πείτε… Είναι η πρώτη φορά που επισημοποιείται η συνεργασία του ισραηλινού στρατού με έναν αραβικό – αυτό έγινε!!! Και επειδή κάτι τέτοιο είναι σκάνδαλο (με βάση την ιστορία της μέσης Ανατολής στον 20ο αιώνα…) μόνο σ’ ένα τόσο φιλόξενο μέρος σαν ελλαδιστάν θα μπορούσε να συμβεί. Είναι κάτι σαν «επισημοποίηση ενός συνεσταλμένου και κάπως κρυφού φλερτ»: χρειάζεται το κάτι τις απ’ το ελληνικό βουκολικό feeling για να δέσει. Έστω κι αν πρόκειται να ξεράσει θάνατο. Ή, ειδικά γι’ αυτό.

Υπάρχει και διατίθεται χύμα και δωρεάν άφθονη εικονική πραγματικότητα σ’ αυτά εδώ τα μέρη. Κι αν ξεχάστηκαν («εθνικά» πάντα) εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που έπρεπε να πάνε, άρον άρον, στο Ριάντ (ή και αλλού), το ελλαδιστάν δεν παύει να είναι ο ορισμός εκείνου που ο π.ε.τ. (και κάθε pet) ονομάζει «πυλώνας σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο».

Γίνονται βαρυσήμαντοι γάμοι στρατιωτικοί / πολεμικοί στην κορυφή του πυλώνα – και σας έχουν ακάλεστους κάτω, στην απόξω, να κοιτάτε όπου δείχνει το δάχτυλο…

Πρωτοκοσμικός εκφασισμός 1

Τετάρτη 17 Απρίλη. Πώς είναι όταν στις δημοκρατικές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εκλογές οι διαγκωνιζόμενοι υποψήφιοι κάνουν αγώνα για να αποδείξουν πόσο περισσότερο φασίστες είναι οι μεν σε σχέση με τους δε; Οι «τύποι» είναι στη θέση τους: προεκλογική περίοδος, υποψηφιότητες, συγκεντρώσεις, λογίδρια, φανφάρες, κάλπες… Και η ουσία επίσης είναι στη θέση της: διαγωνισμός χασάπηδων για το ποιος θα πάρει την εξουσιοδότηση του «λαού».

Στον ιστορικό φασισμό (στον οποίο περιλαμβάνουμε όλες τις χούντες του 20ου αιώνα, όπου γης) το «τυπικό» δεν περιλάμβανε «γιορτή της δημοκρατίας». Επειδή, ακόμα κι αν οι ανθρωποφάγοι σε οποιαδήποτε κοινωνία είχαν ρεύμα, ήταν σίγουρο ότι υπήρχαν άλλοι τόσοι αντίπαλοί τους. Πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά, αισθητικά. Συνεπώς η κεντρική εξουσία διαμορφωνόταν μέσω του αποκλεισμού οποιουδήποτε πλουραλισμού – της απαγόρευσης εκείνου που στη Δύση μάθαμε να αποκαλούμε «δημοκρατία».

Το ισραηλινό καθεστώς δεν είναι έτσι. Υπάρχει ένας γαλαξίας ακροδεξιών κομμάτων με ποικιλία. Άλλο υποστηρίζει τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας – μαζί με την εξόντωση των παλαιστινίων. Άλλο, αντίθετα, υποστηρίζει τις οικογενειακές αξίες – μαζί με την εξόντωση των παλαιστινίων. Ένα τρίτο μπορεί να υποστηρίζει τα δικαιώματα της lgbt κοινότητας – μαζί με την εξόντωση των παλαιστίνιων. Ενώ ένα τέταρτο μπορεί να υποστηρίζει την ποινικοποίηση των σεξουαλικών παρεκλήσεων – μαζί με την εξόντωση των παλαιστινίων. Άφθονη δημοκρατία – μαζί με την εξόντωση των…

Υπήρξε ένας μείζων υποψήφιος πρωθυπουργός επικεφαλής ενός «αντιπολιτευόμενου» συνασπισμού, ο (πρώην) στρατηγός Benny Gantz, τον οποίο ο αντίπαλός του (και τελικός νικητής) Netanyahou κατηγορούσε για «κεντροαριστερό». Το βασικό videospot αυτού του «κεντροαριστερού», η σφαγή στη Γάζα το 2014 (το είδατε, υποθέτουμε, εδώ πριν λίγο καιρό), θα ήταν υπεραρκετό για να καταδικαστεί σε ισόβια για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – αλλά όχι. Όχι πια· όχι σ’ αυτήν την κοινωνία· όχι απ’ τους συμμάχους του ισραηλινού κράτους· όχι, πια, απ’ οπουδήποτε στον πλανήτη.

Αυτός ήταν ο … «κεντροαριστερός» υποψήφιος…. Αν ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β «έντυνε» την προεκλογική του εκστρατεία το 2004 με ένα βίντεο απ’ την σφαγή που έκανε ο στρατός του στην ιρακινή Fallujah τον Απρίλη του 2003, θα είχαν σηκωθεί όλες οι πέτρες του πλανήτη εναντίον του… Όχι πια, «ποτέ και πουθενά». Το ισραηλινό καθεστώς είναι η «αιχμή του δόρατος», ξεπερνώντας τα κολαστήρια / «μαύρες τρύπες» τύπου Γκουαντανάμο του αμερικανικού καθεστώς και τις προβλέψεις του «patriot act»… Έχει γίνει η αυλαία. Επειδή είναι πρωτοκοσμικό και επειδή είναι «δημοκρατικό»…

Συνεπώς, ενώ η χούντα του Sisi δεν είναι ανοικτά «παράδειγμα προς μίμηση» (είναι, πάντως, από βολική έως συμμαχική), το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι.

(φωτογραφία: «Selfie» απ’ την Fallujah τον Απρίλη του 2003…)

Πρωτοκοσμικός εκφασισμός 2

Τετάρτη 17 Απρίλη. Ο ισραηλινός Gideon Levy, μόνιμος συνεργάτης της κεντρώας εφημερίδας Ha’aretz, γύρω στα 65, που ξεκίνησε δηλώνοντας «πατριώτης ισραηλινός» και έχει φτάσει στο σημείο να υποστηρίζει ότι η μόνη του ελπίδα είναι το διεθνές κίνημα BDS, δείχνει τρομαγμένος μ’ αυτά που ζει. Σ΄ένα πρόσφατο μετεκλογικό άρθρο του με τίτλο «η νέα εξαθλιωμένη ισραηλινή δημοκρατία» γράφει μεταξύ άλλων:

… Η Δεύτερη [ισραηλινή] Δημοκρατία δεν θα κρύβει πια αυτά που συμβαίνουν στην αυλή της, ούτε θα προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί…. Η Πρώτη Δημοκρατία χαρακτηριζόταν από ένα μίγμα πραγματικότητας και εξαπάτησης: η μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή αλλά, πριν απ’ όλα, με στρατιωτική διακυβέρνηση σε αραβικές περιοχές, κι ύστερα με στρατιωτική δικτατορία στα κατεχόμενα εδάφη. Ήταν η αγαπημένη στη μέση Ανατολή αλλά επίσης το τελευταίο αποικιοκρατικό καθεστώς στον κόσμο.

Όλα αυτά τέλειωσαν. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συνέχεια της προηγούμενης, αλλά πιο δυνατή, πιο υπερεθνικιστική και ρατσιστική, λιγότερο δημοκρατική και νόμιμη. Και, πρέπει να το παραδεχτώ, θα είναι πιστότερη αντανάκλαση της πραγματικότητας…

Η φωτιά που ξεκίνησε στη διάρκεια της προηγούμενης κυβέρνησης θα εξαπλωθεί. Τα δικαστήρια, τα μήντια, οι ομάδες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η αραβική κοινότητα θα την νοιώσουν γρήγορα…. Το αεροδρόμιο Ben Gurion θα κλείσει ακόμα περισσότερο σε όσους κάνουν κριτική στο καθεστώς. Οι μκο θα βγουν εκτός νόμου. Οι άραβες θα αποκλειστούν ακόμα περισσότερο απ’ ότι τώρα, για να καταλάβουν τι σημαίνει εβραϊκό κράτος με μόνο εβραίους βουλευτές….

Ο Levy (κι όχι μόνον αυτός) θεωρεί ότι τώρα πια κάποιες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου μπορούν να τα «βρουν» με το ισραηλινό καθεστώς· επειδή τους μοιάζει όλο και περισσότερο.

Ο έλληνας σύμμαχος συμφωνεί…

Το ελληνικό καθεστώς

Τετάρτη 17 Απρίλη. Πολλοί, πιθανότατα και κάποιοι / ες που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, πιστεύουν (θέλουν να πιστεύουν) ότι αν κάποιος αγκαλιάσει έναν φασίστα (μπορεί και περισσότερους…) έχει κάθε περιθώριο και δικαίωμα να ισχυρίζεται, παρ’ όλα αυτά, ότι είναι «γνήσιος δημοκράτης» – μπορεί και «προοδευτικός».

Δεν επαληθεύεται στην καθημερινή ζωή! Φιλίες με φασίστες δεν κάνει κανένας αν δεν είναι ομοϊδεάτης – είτε το δείχνει είτε όχι. Γιατί θα έπρεπε να ισχύει κάτι άλλο στη «ζωή» των διακρατικών σχέσεων και συμμαχιών; Επειδή τα κράτη και οι «εθνικές πολιτικές» τους είναι οππορτουνιστικές ενώ η καθημερινή ζωή όχι; Χα!

Ο μόνος λόγος είναι αυτός: επειδή στην μικρούλα ζωή μας δεν βλέπουμε (και δεν θέλουμε να δούμε) τι σημαίνει η σφικτή αγκαλιά του κράτους που χρηματοδοτούμε σαν φορολογούμενοι / ες και σαν υπήκοοι με άλλα κράτη – συμπεριλαμβανόμενων καθαρόαιμα φασιστικών.

Θα είχε νόημα, άραγε, να δηλώνει κανείς αντιφασίστας, δημοκράτης, κομμουνιστής, αναρχικός στη γερμανία ή στις ηπα του 1970 και να κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο για τις σχέσεις του κράτους «του» με την τότε χούντα στην ελλάδα; Δεν θα ήταν καταγέλαστος, γελοίος, και τελικά τσατσορούφιανος, όποιος υποστηρίζε ότι «εγώ ασχολούμαι με τον φασίστα του οικοδομικού μου τετραγώνου, παραπέρα δεν με νοιάζει», ε; Θα ήταν….

Όταν τα αμερικάνικα ή τα ισραηλινά ή ποιός ξέρει ποιά άλλα πολεμικά και πληρώματα εκπαιδεύονται στα μέρη μας δεν μοιάζει σα να έρθει ένας φασίστας να «εκπαιδευτεί» σε δολοφονίες στο γραφείο, στο μπαρ, στη βιοτεχνία, στην εταιρεία που δουλεύουμε – αυτό είναι σίγουρο… Για την ακρίβεια: το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει η ίδια αμεσότητα, η ίδια εγγύτητα, η ίδια στενά εμπειρική συνάφεια με τους δράστες και τους στόχους του εγκλήματος.

Όμως φτάσαμε στον 21ο αιώνα, μετά από πολλές δεκαετίες σκληρών ταξικών / κοινωνικών αγώνων και δυναμικού διεθνισμού, για να νομιμοποιήσουμε την πεποίθηση πως σημασία έχει μόνον ό,τι βρίσκεται σε απόσταση 2 ή 3 μέτρων απ’ τη μύτη μας; Αν η απάντηση είναι «ναι», όποιος / όποια το λέει, ας το ξεκαθαρίσουμε: το να έχεις μια «ακτίνα ενδιαφέροντος» όση επιτρέπει το Εγώ σου είναι ήδη σπονδή στον νεο – νεο – φασισμό. Και κανείς δεν πρόκειται να κρυφτεί πίσω απ’ τις καλές προθέσεις του «έντιμου κυρ Παντελή» του 21ου αιώνα. Καμμία εντιμότητα!

Η συμμαχία του ελληνικού κράτους με το ισραηλινό, με το αμερικάνικο, και με το αιγυπτιακό δεν είναι «μια φράση στις ειδήσεις». Συγκροτείται από οικονομικά συμφέροντα, σχέσεις εργασίας, σχέσεις ζωής και θανάτου, μαζικές υποτιμήσεις (χρηματικές αλλά, επίσης, διανοητικές, ηθικές, συναισθηματικές) που δουλεύονται και εφαρμόζονται πρώτα και κύρια στο εσωτερικό κάθε επικράτειας. Είναι αόρατες; Έτσι λένε… Είναι αναίμακτες; Έτσι λένε… Είναι αδιάφορες; Έτσι λένε…

Εμείς θα το πούμε με δυο κουβέντες: ο ιμπεριαλισμός εκτός συνόρων είναι πάντα, πρώτα και κύρια, πετυχημένος ιμπεριαλισμός εντός συνόρων! Διανοητικός, ηθικός, συναισθηματικός, ιδεολογικός ιμπεριαλισμός των αφεντικών εναντίων της οικουμενικής εργατικής συνείδησης – εκεί που ασκούν την εξουσία τους. Εναντίον των δικών τους προλετάριων….

Κι έτσι, οι εκατομμύρια μικρές (: μικροαστικές) σφαίρες ακτίνας 2 ή 3 μέτρων απ’ την ακτίνα της μύτης του καθενός, οι μπουρμπουλήθρες που είναι σίγουρες ότι έχουν κάποιο «άσυλο», αποδεικνύονται λάδι στη μηχανή του εγκλήματος.

Norte Dame

Τετάρτη 17 Απρίλη. Μια φωτιά είναι μια φωτιά. Μια φωτιά σε ένα μνημείο είναι φωτιά σε ένα μνημείο. Μια φωτιά σ’ ένα χριστιανικό μνημείο, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φωτιά σ’ ένα χριστιανικό μνημείο.

Με το συμπάθειο, αλλά η «παγκόμια συγκίνηση» για την φωτιά στη Norte Dame είναι, απλά, δημαγωγική προβοκάτσια. Η φωτογραφία με τον σταυρό μέσα στην μισοκαμμένη εκκλησία (όργανο βασανιστηρίων που έκανε top ιερό σύμβολο η πιο διεστραμμένη θρησκεία ever) είναι σκέτη προπαγάνδα.

Με όλο τον σεβασμό (ή την φιλική ανοχή…) στα μνημεία όλων των πολιτισμών όλου του πλανήτη, για τα οποία ωστόσο ισχύει (κατά πως έλεγε ένας Walter Benjamin) ότι … δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας, για την ασταμάτητη μηχανή ισχύουν αδιαπραγμάτευτα τα λόγια ενός τούρκου κομμουνιστή:

… Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό

πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο

είναι ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να βαδίζει,

είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Οι γάλλοι υπήκοοι χρηματοδοτούν και στηρίζουν τον στρατό τους να σκοτώνει στη ζώνη του Sahel. Και τώρα φλέγονται από εθνική συγκίνηση και ενότητα γύρω από μια εκκλησία… (Για να συνεχίσει ο στρατός τους να σκοτώνει).

Ακόμα κι αν έτσι γουστάρουν, αυτό δεν είναι «παγκόσμια υπόθεση»!

Το ξέρουμε με βεβαιότητα. Το ξέρουν και πολλοί / πολλές ακόμα.