Φαραώ 1

Κυριακή 21 Απρίλη. Τον Erdogan, που είναι εχθρός, οι έλληνες πατριώτες (υπάρχουν άλλοι πλην περιθωριακών;) τον αποκαλούν «σουλτάνο». Τον χουντοκαραβανά χασάπη της αιγύπτου όμως, τον Sisi, που είναι φίλος, δεν θα τον πουν «φαραώ». Παρότι κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό.

Με μια διαδικασία highspeed express, ο Sisi προχωράει στην ισοβιότητά του σαν «εκλεγμένος πρόεδρος». Την περασμένη Τρίτη το κοινοβούλιό του ψήφισε υπέρ συνταγματικών αλλαγών, και από χθες (και σήμερα) ο λαός καλείται να τις εγκρίνει σε «δημοψήφισμα». Θα το κάνει, ασφαλώς, ίσως με ένα ποσοστό γύρω στο 97,8%. Σύμφωνα με το προηγούμενο (προφανώς ατελές) σύνταγμα οι προεδρικές θητείες ήταν 4ετείς και στο μέγιστο 2. Ο Sisi θα έπρεπε να σχολάσει το 2022. Με τις «βελτιώσεις» (που ασφαλώς θα εγκριθούν…) οι θητείες γίνονται 6ετείς, αλλά για τον Sisi (που είναι στο πόστο μετά το πραξικόπημα του καλοκαιριού του 2013 και βρίσκεται ήδη στην αρχή της δεύτερης θητείας αφου ο λαός των εξέλεξε πάλι πέρυσι με 97,8%…) το κοντέρ μηδενίζει, και οι 2 εξαετίες μετράνε απ’ το 2018. Συνεπώς, 6+6=12, 12 + 2018= (υπολογίζει πως με άνεση θα είναι πρόεδρος ως το) 2030. Την υγειά του να έχει ο άνθρωπος, και τις κάνει 10ετείς τις θητείες του το 2029… Και πριν κλείσει τα μάτια του να ορίσει κληρονόμο κάποιον γυιό του.

Για να γίνουν όλα όπως πρέπει, χρειάστηκαν και μερικά έκτακτα μέτρα. Όποιος είχε αντίθετη γνώμη με την μακροημέρευση της Sisi δικτατορίας δέθηκε (για το καλό του)· απαγορεύτηκε να γίνει οποιαδήποτε καμπάνια κατά των αλλαγών· και μπλοκαρίστηκαν 37.000 sites και blogs για να μην συγκεντρωθούν ηλεκτρονικά υπογραφές εναντίον. Ψιλοπράγματα δηλαδή για μια χούντα που έχει 60.000 πολιτικούς κρατούμενους.

Δεν είναι τυχαίο που ο Sisi είναι φίλος κι αδελφός των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών λακέδων τους. Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να σκεφτεί ότι σαν αληθινός φαραώ αξίζει να φτιάξει την μεγαλύτερη πυραμίδα ever, με τα κεφάλια των αντιπάλων του εννοείται. Δεν είναι μια καλή εργολαβία δημοσίων έργων αυτή;

Γιατί να μην την διεκδικήσουν ελληνικές εταιρείες; Εδώ η στασυ (και η τερνα) θέλουν να φτιάξουν ένα σιδηροδρομικό τείχος στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη· με μια πυραμίδα στην έρημο θα υπάρξει πρόβλημα;

(φωτογραφία: Δολοφόνος με χαμόγελο; Όχι. Γνήσιος υπηρέτης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Γι’ αυτό πληρώνεται, αυτό κάνει…

Η φωτογραφία είναι απ’ το καλοκαίρι του 2015. Τότε που ήταν όλα τόσο μα τόσο “αριστέρα” – ε;)

Φαραώ 2

Κυριακή 21 Απρίλη. Κατά την γνώμη σας σε πόσα χρόνια θα έχει ανατραπεί (και ενδεχομένως κρεμαστεί) ο φαραώ Sisi; Σε πάνω από 5 ή σε λιγότερα; Διαισθητικά η ασταμάτητη μηχανή τείνει προς την δεύτερη εκδοχή. Σαν απόδειξη, προς το παρόν, έχει την αμετροέπειά του: μόνο όποιος φοβάται το αύριο βάζει την καρέκλα του να ατενίζει το 2030…

(φωτογραφία: Οι μουσαμάδες ήταν τυπωμένοι, έτοιμοι – και Τρίτη βράδυ είχαν κρεμαστεί. Τα αραβικά μας δεν βοηθάνε, αλλά το νόημα το πιάνουμε: Sisi for ever…)

Σύστημα D

Κυριακή 21 Απρίλη. Ποτέ δεν κατάλαβε η ασταμάτητη μηχανή πως είναι δυνατόν να μετριέται η «μαύρη οικονομία» αφού δεν καταγράφεται πουθενά στα συγκεντρωτικά κιτάπια κάποιου κρατικού υπουργείου οικονομικών. Αλλά, ευτυχώς, κανείς δεν ασχολείται με τις αμφιβολίες μας… Έτσι το 2009 ο οασε (σοβαρός οργανισμός χωρίς αμφιβολία…) εκτιμούσε ότι περίπου 1,8 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι (τότε το σχεδόν μισό της εργατικής δύναμης του πλανήτη) βιοπορίζονταν εκτός κιταπιών – σε «ανεπίσημες», «αόρατες» (απ’ τα κρατικά λογιστήρια) και χωρίς καμμία περίπτωση «έμμεσου μισθού» δουλειές. Για το 2020 ο ίδιος σοβαρός τεχνοκρατικός οργανισμός εκτιμούσε ότι τα 2/3 της παγκόσμιας εργατικής δύναμης θα βρίσκεται σ’ αυτήν την «ζώνη». Χαράς ευαγγέλια!

Επειδή ακόμα και το άγνωστο και απροσδιόριστο πρέπει να βαφτίζεται (για να δείχνει του χεριού μας), αυτή η τεράστια ζώνη ονομάζεται «Σύστημα D». Για να αποδειχθεί σε όσους δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο τέτοιων βαφτισιών, το “D” προέρχεται απ’ την γαλλική λέξη débrouillard. Που σημαίνει “αυτοδύναμος”, “ανεξάρτητος”, κάτι τέτοιο. Ω τα θαύματα των ονοματοδοσιών! Όπως η σωματεμπορία απέκτησε το πολύ πιο εξευγενισμό, αόριστο και ασαφές όνομα trafficking (κάτι σαν «μεταφορές»;) έτσι και το μεροδούλι μεροφάι χωρίς προοπτική (εκτός απ’ τα κέρδη του όποιου αφεντικού) ονομάζεται «αυτοδυναμία», «ανεξαρτησία»… κλπ.

Δεν είναι ατύχημα η μετονομασία. Το «σύστημα D» είναι το όνειρο του νεοφιλελευθερισμού: αγορά εργασίας χωρίς καμμία «ρύθμιση», δηλαδή εμπόδια, δηλαδή με ωμούς συσχετισμούς δύναμης (αρκεί να είναι υπέρ των αφεντικών). Πόσο πάει; Πόσα θες; Τόσα – για σήμερα… Αύριο; Αν αρρωστήσεις; Αν κτυπήσεις; Δεν πληρώνω. Δεν σε ξέρω.

Το «σύστημα D» δεν είναι η ευχάριστη καινοτομία για το μέλλον. Είναι η αναβίωση του καπιταλιστικού παρελθόντος, πριν η τάξη μας οργανωθεί, σηκώσει το συλλογικό της μπόι, και αρχίσει να απαιτεί δυναμικά. Η διατίμηση στην αγορά (: πιάτσα) του εργαζόμενου κρέατος (πλέον: και του εργαζόμενου πνεύματος), ωμά, χωρίς δεσμεύσεις για τα αφεντικά, έχει υπάρξει η αρχή της καπιταλιστικής εποποιίας.

Είναι ίσως γι’ αυτό που ο σοβαρός οασε καταφέρνει να μετρήσει αυτό το απροσδιόριστο: για να το διαφημίσει σαν μέγεθος, άρα σαν κανονικότητα…

Αν κάποιος σε πατάει στο σβέρκο μην ανησυχείς φίλε. Είσαι στο «σύστημα D» μαζί με μερικά δισεκατομμύρια ακόμα. No problem, χαμογέλα: νοιώσε την χαρά την πλειοψηφίας…

Λιβύη

Κυριακή 21 Απρίλη. Οποία τιμή! Κοτζάμ ψόφιο κουνάβι επικοινώνησε τηλεφωνικά πριν λίγες ημέρες με ποιον; Αυτόν τον τρομοκράτη, τον στρατηγό Khalifa Haftar της λιβύης, που βρίσκεται στα περίχωρα της Τρίπολης (αν και προς το παρόν δυσκολεύεται να την καταλάβει…). Μα δεν είναι ο Haftar asset του Παρισιού, και της Μόσχας (και του Καΐρου, και του Ντουμπάι), ε; Πως είναι δυνατόν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος να τηλεφωνεί σ’ έναν τύπο που δεν είναι τίποτα επίσημα, δεν λέγεται καν Guaido, και τα έχει βρει με τους εχθρούς (προκειμένου για την Μόσχα);

Είναι και παραείναι! Το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακες πίσω και γύρω του) προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι διεθνούς ηγεμονίας με βαρέλια πετρελαίου. Αν ο Haftar μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή ροή του λιβυκού oil στη διεθνή αγορά, ίσως και μια κάποια αύξησή της, τότε η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα επιβάλει ακόμα περισσότερες τιμωρίες («κυρώσεις») στις εξαγωγές της Τεχεράνης και του Καράκας. Χωρίς να ανέβουν οι τιμές του πετρελαίου – κάτι που καθόλου δεν θέλει.

Φαίνεται παρακμιακή σαν εξωτερική πολιτική – και είναι. Το Καράκας και η Τεχεράνη παρακάμπτουν τις «τιμωρίες» τους, μέσω Μόσχας και Πεκίνου. Στα αδιέξοδά του το ψοφιοκουναβιστάν, μην μπορώντας πια να συγκρατήσει συμμάχους και να εμποδίσει εχθρούς μέσω «κυρώσεων», φτάνει στο σημείο να ευλογεί έναν τύπο (τον Haftar) που αύριο θα δώσει «διευκολύνσεις» στον ρωσικό στρατό.

Ουαί τοις ηττημένοις!

Greek souvlaki riot…

Σάββατο 20 Απρίλη. Υπάρχουν τα διάφορα, υπάρχουν και τα αδιάφορα. Υπάρχουν τα ιερά, υπάρχουν τα όσια, υπάρχουν και τα ιερά πούναι μαζί και όσια. Το πιτόγυρο και το πίτα – καλαμάκι είναι ένα απ’ τα τελευταία· αν και ένα καλό ποσοστό των πελατών των σουβλαδίτζικων είναι vegetarian (ή άφραγκοι): χωρίς κρέας, μόνο πατάτες και αλοιφές…

Αλλά, για τον χαβαλέ του πράγματος, για τις selfies και για τα «ήμουν κι εγώ εκεί», ενδεχομένως και για την απελευθέρωση της (αναμφίβολα) καταπιεσμένης συνθηματολογικής / ποιητικής ικανότητας του πλήθους, μια πανεθνική και πανταξική συγκέντρωση για τα σουβλάκια (ενάντια στην αύξηση της τιμής τους στα ψητοπωλεία) είναι αυτό που χρειάζεται ο λαός και ο τόπος. Είναι άνοιξη, τα λουλούδια ανθίζουν, οι μελισσούλες πετάνε – καιρός να πεταχτούν και μερικές καλές έμμετρες «μαλακιούλες». Η ημερομηνία είναι σωστή: να έχει τελειώσει η νηστεία (για όσους την κάνουν), νάχουν ανάψει οι σούβλες και τα κοκορέτσια. Και ο τόπος διαμαρτυρίας; Ιδανικός! Η πλατεία Συντάγματος… Θα πρέπει να παραταχτούν στην περίμετρο της συμβολικής πολιτικής καρδιάς της πόλης όλες οι καντίνες. Φτιάχνοντας «βρώμικα» σε τιμή κόστους. Για όλο το λαό!

Διεθνής είδηση θα γίνει – καμμία αμφιβολία. Αν κάποιοι φορέσουν και κίτρινα γιλέκα η διεθνοποίηση θα είναι … to the point!

(Πολλά έχουμε κάνει κι ακόμα περισσότερα έχουμε δει. Εμπρηστικά πιτόγυρα (μολότοφ με τζατζίκι) όχι. Ανοίγεται όμως πεδίο δράσης λαμπρό!

Ανοίγεται επίσης η δυνατότητα μιας δυναμικής, σκληρής αντισπισιστικής αντισυγκέντρωσης. Ή, ίσως, μιας “τελικής αναμέτρησης”…)

… against Mediterranean tide

Σάββατο 20 Απρίλη. Είναι καλό που οι πανέλληνες έχουν σε υψηλή προτεραιότητα το στομάχι τους (όχι, όμως, σε τόσο υψηλή ώστε να μαγειρεύουν). Γιατί θα μπορούσαν να ανησυχούν για την άλλη άκρη του πεπτικού τους συστήματος – με το συμπάθειο.

Υπάρχουν κάποια ανησυχητικά στοιχεία για το τελευταίο – παρότι το φιλότιμο φαιορόζ γκουβέρνο προσπαθεί να ξεγελάσει την γεωπολιτική πραγματικότητα του 4ου παγκόσμιου σκαρώνοντας διάφορες «τριμερείς» συναντήσεις στα πέριξ (Αθήνα και Λευκωσία εμφανίζονται πάντα μαζί, μπας και πείσουν ότι έχουν έναν κάποιο καπιταλιστικό όγκο), εκτός των στρατηγικών τέτοιων.

Η πρώτη περίπτωση είναι του σύμμαχου, φίλου και αδελφού χουντοκαραβανά Sisi. Ισχύει εδώ και δεκαετίες (η ασταμάτητη μηχανή είχε, απλά, υποχρέωση να το θυμίσει, και το έχει κάνει έγκαιρα) ότι η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού καθεστώτος δεν ήταν ποτέ «φανατικά φιλοδυτική» – εν προκειμένω φιλοαγγλική ή/και φιλοαμερικάνικη. Το Κάιρο παίζει σε όσα ταμπλώ είναι διαθέσιμα, και έχει το σχετικό know how για τέτοιο παιχνίδι. Σε ότι αφορά την γειτονική λιβύη για παράδειγμα κινείται συγχρονισμένο με το Παρίσι και τη Μόσχα – αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του Λονδίνου ή/και της Ουάσιγκτον.

Αυτό θα ήταν δευτερεύον αν δεν συνέβαινε το Κάιρο να «αποχωρήσει» πρόσφατα απ’ τον σχεδιασμό του «αραβικού νατο» (κατά της Τεχεράνης) που προωθούσε ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Παρά τις στρατιωτικές του ασκήσεις παρέα με τον ελληνικό, ο αιγυπτιακός στρατός δεν είναι ιδιαίτερα αξιόμαχος: όπως συμβαίνει με όλες τις χούντες, είναι ικανός μόνο στην «εύκολη δουλειά» της εσωτερικής καταστολής… Παρ’ όλα αυτά είναι (ήταν) ο μακράν μεγαλύτερος και καλύτερα εξοπλισμένος υποψήφιος για την κουστωδία του «αραβικού νατο». Χωρίς αυτόν, «αραβικό νατο» γιοκ! Όσο κι αν οι μισθοφόροι πιλότοι του Ντουμπάι εκπαιδεύονται παρέα με ισραηλινούς στο φιλόξενο ελλαδιστάν.

Η αποχώρηση του χουντοκαραβανά Sisi απ’ τον αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικό σχεδιασμό κατά της Τεχεράνης έχει κάποιες εξηγήσεις (δεν θα τις παραθέσουμε εδώ)· κυρίως, όμως, είναι επίδειξη ρεαλισμού. Απ’ την άλλη μεριά καταστρέφει τον δεύτερο κύκλο στρατιωτικής οχύρωσης της ανατολικής Μεσογείου. Κατά συνέπεια το θέμα αφορά και τις ελπίδες ή/και τους σχεδιασμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κινείται στη γραμμή Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ.

Δεν είναι, όμως, μόνο το Κάιρο. Είναι και η Βηρυτός. Ο plus 1 της συμμορίας των 3, ο γνωστός «πομπηίας», πήγε στη διάρκεια μιας μεσανατολικής τουρνέ του στη Βηρυτό πριν ένα μήνα. Στις 22 και στις 23 Μάρτη. Για να τρίξει τα δόντια στο λιβανέζικο καθεστώς, εναντίον κατ’ αρχήν της Χεζμπ’ αλλάχ, μετά κατά της Μόσχας και του Πεκίνου, και εν τέλει κατά του υπόλοιπου μπλοκ της Αστάνα. Απέτυχε μετ’ επαίνων. Λίγες μέρες μετά ο λιβανέζος πρόεδρος Aoun υπέγραφε συμφωνίες στη Μόσχα με την rosneft για την επέκταση των πετρελαϊκών υποδομών του λιβάνου. Ακόμα χειρότερα: ρωσικές εταιρείες είναι πολύ πιθανό να κλείσουν συμβόλαια «έρευνας και ανάπτυξης» υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη λιβανέζικη αοζ – δύο εκ των οποίων, όμως, βρίσκονται σε μια περιοχή που το Τελ Αβίβ θέλει να κλέψει σε βάρος της Βηρυτού, αξιοποιώντας (εκτός διεθνούς νομιμότητας, αλλά…) μια συμφωνία οριοθέτησης των αοζ με … την Λευκωσία.

Σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις υπάρχουν στέρεα τωρινά δεδομένα, όπως υπάρχουν και πολλά «θα». Στο συνδυασμό τους ωστόσο επιβεβαιώνουν επίμονα μια τάση που καθόλου δεν αρέσει στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, και στον υποάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ: την αυξανόμενη «επιρροή» τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (και των συμμάχων τους), κατ’ αρχήν σε project οικονομικού ενδιαφέροντος, τα οποία όμως αν χρειαστεί (το Καράκας είναι ένα καλό παράδειγμα) έχουν και στρατιωτική ουρά. Η παροχή «στρατιωτικών διευκολύνσεων» (όχι βάσεων, για όνομα του θεού!) στον ρωσικό στρατό τόσο απ’ το λιβανέζικο όσο και από το αιγυπτιακό καθεστώς είναι πάντα πάνω στο τραπέζι, έστω κι αν δεν εμφανίζεται σαν άμεση προτεραιότητα.

Όλα αυτά είναι «μπερδεμένα». Διάφορα κι αδιάφορα. Γιατί να διαδηλώσει το πλήθος στο Σύνταγμα κατά της κρεατομηχανής της εθνικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής; Καλύτερα να διαδηλώσει για το ακριβό κρέας στα σουβλάκια.

Εδώ που τα λέμε: το κρέας των υπηκόων πάντα φτηνό ήταν. Και γίνεται φτηνότερο όσο περνάει ο καιρός. Δεν θα ακριβύνει…

Η σάρκα των συναισθημάτων, της ηθικής, της πολιτικής και διανοητικής ακεραιότητας – αυτή η σάρκα είναι που ψήνεται, κομματιάζεται, και σερβίρεται «τυλιχτή» πρώτη πρώτη.

Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ – και περισσότερα

Σάββατο 20 Απρίλη. Τις επόμενες ημέρες (η ακριβής ημερομηνία δεν λέγεται, για λόγους ασφαλείας…) ο Kim της Πγιονγκγιάνγκ θα συναντήσει τον Putin της Μόσχας – επισκεπτόμενος «κάπου» την ρωσία. (Ίσως το Βλαδιβοστόκ). Ουάου! Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση – και η διεθνής συγκυρία θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει «αναγκαία». Αν όχι για την ουσία, σίγουρα για τις εντυπώσεις.

Η ρωσία έχει σύνορα με την βόρεια κορέα. Χερσαία σύνορα που δεν ελέγχονται απ’ την Ουάσιγκτον είναι (ή μπορεί να γίνουν) πολύτιμα. Όχι, δεν εννοούμε ότι η Μόσχα θα σπάσει τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ – το κάνει ήδη.

Νοτιότερα ίσως μπαίνει σε κίνηση μια διαδικασία με ιστορικό βάθος και τωρινό πολιτικό βάρος. Εκατόν τρεις (103) βιετναμέζοι, επιζώντες του πολέμου στο βιετνάμ ή/και μέλη των οικογενειών τους, απ’ τους 9000 που σφάχτηκαν απ’ τον νοτιοκορεατικό στρατό (σύμμαχο, τότε, του αμερικανικού) σε 17 (βορειο)βιετναμέζικα χωριά, ζητούν απ’ την κυβέρνηση του Moon να αναγνωρίσει την σφαγή, να ερευνήσει για τους υπεύθυνους, μια επίσημη συγγνώμη και αποζημιώσεις.

Υπάρχει ήδη νοτιοκορεατικό κίνημα υπέρ τους· και δεν αποκλείεται ο Moon να ανταποκριθεί σε κάποιοα βαθμό (ειδικά όταν η Σεούλ μαζί με την Πγιονγκγιάνγκ έχουν ανάλογες δίκαιες αξιώσεις σε βάρος του Τόκιο για την κατοχή της κορεατικής χερσονήσου). Το ενδιαφέρον (το δικό μας οπωσδήποτε) βρίσκεται όμως πιο πέρα: στη σχέση του τωρινού βιετναμέζικου καθεστώτος με την Ουάσιγκτον και στις εύλογες μνήμες (και όχι μόνο) των αμερικανικών σφαγών εκεί, απ’ το 1962 ως το 1975. Η απαίτηση απέναντι στη Σεούλ θα πρέπει να είναι ο προπομπός των απαιτήσεων απέναντι στην Ουάσιγκτον – κι αυτές οι τελευταίες, αν ποτέ διατυπωθούν, θα είναι τέτοιου μεγέθους ώστε δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις συνέπειές τους…

Το καθεστώς της νότιας κορέας ήταν δικτατορικό συνεχώς ως το 1987 – «προϊόν», αν μπορεί κανείς το πει έτσι, του διαρκούς 3ου παγκόσμιου πολέμου στην ανατολική ασία, και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η διαίρεση της κορεατικής χερσονήσου είναι το έσχατο απομεινάρι εκείνης της εποχής· το οποίο η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει με νύχια και δόντια.

Οι απαιτήσεις των 103 βιετναμέζων σημαίνει πολύ περισσότερα από μια υπόθεση «εθνικής δικαίωσης» όπως, ίσως, νομίζουν όσοι σκέφτονται ελληνικά. Είναι ανάκληση όλης της ιστορίας μιας μεγάλης έκτασης της ανατολικής ασίας κάτω απ’ τις προσταγές, της αρβύλες και τις βόμβες της Ουάσιγκτον και των τότε συμμάχων της (σαν διάδοχης αποικιοκρατικής δύναμης μετά την γαλλία, την αγγλία, την ολλανδία…)

Το τι μπορεί να πυροδοτήσει μια τέτοια ανάκληση της ανατολικοασιατικής συλλογικής μνήμης σε μια ιστορική περίοδο όπου η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κρατήσει την επιρροή της εκεί απειλώντας νέους πολέμους, θα φανεί. Σιγά σιγά ή και πιο γρήγορα.

Εβραίοι ενάντια στον εθνικισμό

Παρασκευή 19 Απρίλη. Η κρατική δημαγωγία και τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλλουν την απαγόρευση: καμμία κριτική στον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους, καμμία υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, είναι «αντισημιτισμός».

Τους ξεβρακώνει και η Ιστορία! Σήμερα το βράδυ στις 7.30 (αυστηρά), στο ΕΜΠ, καθώς εξελίσσεται το project Παρασκευές για την Παλαιστίνη / ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει την ιστορία δύο εβραϊκών αντι-εθνικιστικών οργανώσεων. Της Bund, της μεγάλης σοσιαλιστικής οργάνωσης των εβραίων εργατών της ανατολικής Ευρώπης στις πρώτες δεκαετίες του του 20ου αιώνα. Και της Matzpen, της δυναμικής ισραηλινής / αραβικής οργάνωσης της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του ’60….

Η γνώση είναι δύναμη!

Προκλήσεις και προκλησάρες

Παρασκευή 19 Απρίλη. Αν τουρκικά αεροπλάνα πετούν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά απ’ το ελικόπτερο που μεταφέρει έναν έλληνα αρχικαραβανά στα Δωδεκάνησα, αυτό είναι «πρόκληση»; Μα τι λέτε; Εδώ την άλλη φορά πετούσαν 6,5 χιλιόμετρα μακριά απ’ το πρωθυπουργικό αεροπλάνο (δεν τα έβλεπες ούτε με κυάλια) και ο π.ε.τ. αυτοχρίστηκε «εθνικός ήρωας» (που γλύτωσε απ’ του αιώνιου εχθρού τα δόντια…)· στα 2 χιλιόμετρα θα κολλήσουμε;

Παραλίγο! Παραλίγο να μείνουμε χωρίς πρωθυπουργό και χωρίς ΓΕΣ!