Category: Ασταμάτητη μηχανή

Νοσταλγία…

Τετάρτη 24 Γενάρη. Την ίδια ιστορική στιγμή που ο αμερικανικός καπιταλισμός προσπαθεί να οχυρωθεί απέναντι στους ανταγωνιστές του, τα κινεζικά μυαλά της IT εγκαταλείπουν την Silicon Valley και επαναπατρίζονται! Διάφοροι κινεζικοί «τεχνολογικοί γίγαντες», εταιρείες σαν την Baidu, την Tencent και την Alibaba, προϊόντα μιας μεθοδικής κρατικής πολιτικής του Πεκίνου, έχουν διαμορφώσει ήδη γύρω τους ένα επεκτεινόμενο «οικοσύστημα» ερευνητικών κέντρων, πυρήνων καινοτομίας, start ups και χρηματοδοτικών κεφαλαίων που συναγωνίζεται στα ίσια (αν δεν έχει ξεπεράσει ήδη) την αμερικανική κοιλάδα της σιλικόνης.

Παρότι ο κινεζικός καπιταλισμός ήρθε σαν trailer στον τεχνοεπιστημονικό 21ο αιώνα, όχι μόνο έχει το εγχώριο δυναμικό που του επιτρέπει να καλύπτει το ένα μετά το άλλο όλα τα κενά του, αλλά έχει κι εκείνο το μέγεθος «εσωτερικής αγοράς» μπροστά στην οποία εκείνο που προσπαθεί να προστατεύσει η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού (και ίσως θα ήθελε να υπερασπιστεί και η ε.ε.) είναι επαρχιωτισμός. Κι ας μην μιλήσουμε για την διεθνή αγορά, όπου η σχέση τιμής / ποιότητας γέρνει σταθερά όλο και περισσότερο υπέρ του κινεζικού (και ευρύτερα ασιατικού, γύρω του) καπιταλισμού και των εμπορευμάτων του.

Το κινεζικό “thousand talents plan”, ένα σχέδιο προσέλκυσης όχι μόνο κινέζων τεχνοεπιστημόνων της διασποράς αλλά και οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου θα ήθελε να δουλέψει στην κίνα, χρονολογείται απ’ το 2008. Δέκα χρόνια φαίνεται ότι αποδίδει μια χαρά· σε κλίμακα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε.

Τι να σκέφτεται ο «τρελλός σκύλος» Jim Mattis και οι άλλοι δύο της αμερικανικής μιλιταριστικής “τριανδρίας” για όλα αυτά;

Συρία

Τετάρτη 24 Γενάρη. Ενώ ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του συνεχίζει την εισβολή στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, οι ypg του αμερικανικού στρατού, μέσω του καινούργιου εκπροσώπου τους Keno Gabriel (ίσως ψευδώνυμο), έκαναν καταγγελία κατά της Μόσχας. «Μας πρόδωσε» είναι το συμπέρασμα τους.

Εκείνο που προδίδει και θα προδώσει τα εύλογα κουρδικά δικαιώματα σε μια ενιαία συρία δεν είναι, βέβαια, η Μόσχα. Αλλά η λογική του “εργολάβου” (proxy) που έχει υιοθετήσει το pkk και όλες οι «μεταμορφώσεις» του. Ποια καταγγέλουν σαν «προδοσία της Μόσχας» στον θύλακα της Afrin; Το ότι απέσυρε τις μερικές δεκάδες «συμβούλους» που είχε στείλει εκεί πριν κάμποσους μήνες. Συνεπώς οι ypg παραδέχονται ότι ψάχνουν για «προστασία». Εκείνη της Μόσχας δεν βγήκε, ελπίζουν όμως ότι θα βγει αυτή της Ουάσιγκτον…

Διάφοροι αναλυτές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) έχουν δηλώσει κατά καιρούς με μεγάλη σιγουριά ότι η Μόσχα υποστήριζε τους ypg… Καθότι πολεμούσαν κατά του isis… Την προέλευση αυτού του ψέμματος δεν την ξέρουμε με σιγουριά, την υποψιαζόμαστε. Όμως η μόνη λογική σκέψη είναι ότι η Μόσχα ανεχόταν (και δεν «υποστήριζε») τους ypg, στον ίδιο ακριβώς βαθμό που το έκανε το καθεστώς Άσαντ. Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι απ’ την αρχή της εξέγερσης κατά του καθεστώτος, το 2011, όταν οι διαδηλώσεις εναντίον του ήταν μαζικές και ειρηνικές, οι κούρδοι της συρίας ΔΕΝ συμμετείχαν σ’ αυτές. Έμειναν απ’ έξω. Επιπλέον, στην εξέλιξη της καταστολής και, στη συνέχεια, του (αρχικά) συριακού εμφύλιου, οι κούρδοι ζήτησαν και πήραν απ’ τον Άσαντ επιπλέον δικαίωματα: βασικά την αστυνόμευση των περιοχών τους. Ο Άσαντ ευχαρίστως τους την έδωσε αφού έτσι μπορούσε να αποσύρει τον στρατό του απ’ αυτές τις περιοχές. Για να τον ρίξει αλλού.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι σύριοι κούρδοι δεν συγκρούστηκαν ουσιαστικά όλα αυτά τα χρόνια με το καθεστώς Άσαντ, η Μόσχα (όπως άλλωστε και η Τεχεράνη) είχαν μια λίγο πολύ ουδέτερη σχέση μαζί τους. Αυτή άλλαξε ότι έγινε σαφές ότι το συριακό pkk θα συνέχιζε μια υπόγεια σχέση που είχε αποκτήσει από πολύ νωρίτερα με την ισραηλινή mossad, μπαίνοντας φανερά στην υπηρεσία της Ουάσιγκτον.

Ούτε η Μόσχα (ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Άγκυρα, ούτε η Δαμασκός) θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν ή να υποστηρίξουν α) την δημιουργία κράτους ή μισοκράτους, κουρδικού ή οτιδήποτε άλλο, στη συριακή επικράτεια· και β) την παραχώρηση εδάφους για αμερικανικές βάσεις, και μάλιστα «αόριστης διάρκειας». Για να μην συμβεί το πρώτο στην επικράτειά της η Μόσχα έχει «ματώσει» (και έχει σκοτώσει μαζικά) στον Καύκασο, ειδικά στην τσετσενία· πως θα μπορούσε, λοιπόν, να ευλογήσει κάτι που θα ξαναάνοιξε (η Ουάσιγκτον καραδοκεί!) το ζήτημα νέων κρατών τόσο στον Καύκασο όσο και στα δυτικά της κινεζικής επικράτειας; Το μέγιστο που θα μπορούσε να δεχτεί (και η Άγκυρα με προσοχή, η Τεχεράνη με μεγάλη δυσκολία…) θα ήταν μια κάποια περιφερειακή αυτοδιοίκηση, κάτω, όμως, από μια στιβαρή ενιαία κεντρική συριακή κυβέρνηση, με ενιαίο συριακό στρατό, συριακή συνοριοφυλακή, διοίκηση, εφορία, εξωτερική πολιτική, κλπ κλπ. Και, φυσικά, καμία αμερικανική βάση…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά τα αφεντικά των ypg! Και, ας το ξαναπούμε, θα μπορούσαν να έχουν κάνει εντελώς διαφορετικές επιλογές απ’ το να μπουν υπό τις διαταγές της Ουάσιγκτον. Απ’ την στιγμή που διάλεξαν usa ήξεραν επίσης πολύ καλά ότι ο θύλακας της Afrin μετράει ανάποδα τον χρόνο. Το τι παραμύθια διαδίδουν για να κρατήσουν τον κόσμο τους, αυτό είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση… Και οι καταγγελίες για «προδοσία» είναι, απλά, απόδειξη της δικής τους εθελοδουλείας.

Μεγαλειώδες!

Τρίτη 23 Γενάρη. Ο Παναγιώτης είναι 26 χρονών. Όλοι τον φωνάζουν με το όνομά του: Παναγιώτη. Η μάνα του τον λέει Τάκη και ο κολλητός του Πάνο, αλλά κανείς δεν έχει αμφιβολία πως τον λένε.

Υπάρχει και η θεία Λίτσα. Για την θεία Λίτσα ο Παναγιώτης είναι αβάπτιστος. Τον αποκαλεί “μπέμπη”. Κατά καιρούς αρχίζει την πάρλα “πότε θα το βαφτίσουμε το παιδί;”, και “πως θα το βγάλουμε;”. Όταν μερακλώνει, φτιάχνει και επιχειρήματα. Γιατί πρέπει να το πούμε Κώστα… Όχι! Καλύτερα να το πούμε Ελένη…

Η θεία Λίτσα έχει ρετάρει. Τα έχει χάσει. Έχει βαρέσει μπιέλα. Είναι βλαμμένη. Το ξέρουν οι πάντες στη γειτονιά, κι ακόμα μακρύτερα. Όταν, όμως, η θεία Λίτσα αρχίζει την παραλήρημά της (για το πως θα βαφτιστεί ο Παναγιώτης), κι αρχίζει και χειρονομεί δεξιά κι αριστέρα, οι καλοί, “δημοκρατικοί” τρόποι επιβάλλουν σχόλια του είδους “ααααα… μεγαλειώδες!”

Αυτή η “καλωσύνη” δεν οφείλεται στο ότι κάποτε θα έρθει στα συγκαλά της, αρκεί να την πάρει κανείς με το μαλακό. Όχι. Τα έχει χάσει όχι επί 27 αλλά επί 150 χρόνια… Το επιχείρημα είναι “ότι ο γιατρός είπε να της λέμε ναι”. Αλλά το αληθινό κίνητρο είναι ότι η θεία Λίστα έχει κομπόδεμα. Το οποίο ψειρίζουν διάφοροι…

(φωτογραφία: Κάπως έτσι φαντάζεται η θεία Λίτσα τα βαφτίσια του “μπέμπη”. Είναι και της εκκλησίας βλέπετε…)

Με πεσμένα τα φτερά και το μυαλό θολό – αλλά με εθνική συνέχεια…

Τρίτη 23 Γενάρη. Απ’ το 1992 ως το 1995 οι “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” φώναζαν πακέτο το “η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία”. Το σχέδιό τους προέβλεπε την διάλυση του μακεδονικού κράτους μετά από εισβολή του σερβικού στρατού απ’ τον βορρά και “ανθρωπιστική εισβολή” του ελληνικού απ’ το νότο. “Απελευθέρωση” ταυτόχρονα από βορρά και νότο… Στην τελική μοιρασιά του μακεδονικού κράτους Βελιγράδι και Αθήνα θα έδιναν κάτι και στα Τίρανα, αλλά μόνο αν αυτά έδιναν κάτι απ’ το νότο τους στην Αθήνα…

Ο σερβικός στρατός δεν επιτέθηκε ποτέ· και, για κάποια φάση προς το καλοκαίρι του 1995, ο Μιλόσεβιτς από “φίλος και αδελφός” έγινε στα μέρη μας “προδότης”… Αντί γι’ αυτόν ήρθαν αυτοπροσώπως οι αμερικάνοι, με επικεφαλής τον “μάγο Χόλμπρουκ”. Και η “ενδιάμεση συμφωνία”: διάλυση του μακεδονικού κράτους γιοκ!

Απο τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το μακεδονικό κράτος πέρασε μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση (περισσότερα σε μελλοντικό sarajevo.pdf) – αλλά δεν διαλύθηκε… Επιπλέον, έχει αναγνωριστεί από 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (ηπα, αγγλία, ρωσία και κίνα) και άλλα 140 κράτη μέλη του με το συνταγματικό του όνομα. Μεταξύ αυτών η σερβία, η βουλγαρία, η τουρκία και η αλβανία…

Εν έτει 2018 το “η λύση είναι μία…” δεν ακούγεται. Η θεία Λίτσα είναι σταθερά και μόνιμα εκτροχιασμένη αλλά δεν διαφημίζει κάποια νέα σύνορά της… Συνεπώς τι επιδιώκουν αυτοί που βρίσκονται από πίσω της; Ελπίζουν ακόμα στη διάλυση και την μοιρασιά του εδάφους της δημοκρατίας της μακεδονίας; Για να το θέσουμε διαφορετικά: αν η ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της δημοκρατίας της μακεδονίας με το όνομά της από ΕΝΑ (1) κράτος (το ελλαδιστάν) αφήνει περιθώρια και ελπίδες για την μελλοντική διάλυσή της, μήπως Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της από ΕΚΑΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ (145) κράτη του πλανήτη συνεπάγεται 145 φορές το αντίθετο απ’ τον ελληνικό μύχιο πόθο; Ή μήπως το ελλαδιστάν είναι το κέντρο του κόσμου, η χρυσή βίδα του σύμπαντος, και μπορεί να ονειρεύεται (και να απαιτεί) ό,τι γουστάρει;

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά το παραλήρημα διάφορων μεγαφώνων των υπηρεσιών ασφαλείας (του τύπου professor Μάζης…) θα συμπεράνει πως ναι. Το ντόπιο βαθύ κράτος (ή το μεγαλύτερο τμήμα του) όσο βλέπει τους μεγάλους συμμάχους (την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ) να διαλύουν (ή να προσπαθούν να διαλύσουν) διάφορα κράτη στην ευρύτερη περιοχή (συρία, ιράκ…) τόσο ελπίζει ότι κάποτε θα ευλογήσουν και την διάλυση του μακεδονικού κράτους. Μπορεί ακόμα και του τουρκικού (να γιατί οι τουρκοι χουντικοί είναι «φίλοι μας»!…). Εκείνο που στριφογυρίζει συνέχεια στα κεφάλια τους είναι μία, και μόνο μία λέξη: διάλυση! Διάλυση, διάλυση, διάλυση!!!

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ίδιο αυτό ελληνικό βαθύ κράτος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προέβλεπε (και κατά καιρούς συνεχίζει) το «μέλλον της ευρωζώνης» και της ε.ε.: διάλυση! Με κορύφωση την επική διαπραγμάτευση του κυρ Γιάνη οι «προβλέψεις» τους μια μόνο κατάσταση εύχονταν, σ’ αυτήν ήλπιζαν: την διάλυση… Ακόμα και για την κίνα αν οι ελληνικές υπηρεσίες και τα παπαγαλάκια τους έπρεπε να κάνουν «ανάλυση», στο ίδιο φιλοαμερικανικό συμπέρασμα θα κατέληγαν: διάλυση… Δεν θα κέρδιζαν κάτι άμεσα, αλλά δεν έχουν και κάποιο άλλο «αναλυτικό εργαλείο», ούτε άλλο σεγοντάρισμα στον «μεγάλο σύμμαχο»…

Υπάρχει κάποιος, έστω ελάχιστος, ρεαλισμός πίσω από τέτοιες μονομανίες; Ή μήπως η προσμονή (που και που: υποδαύλιση…) «διαλύσεων» (που θα γίνουν με τέτοιο τρόπο ώστε το ελλαδιστάν να βγάλει το κάτι τις του) είναι κάτι μεταξύ μαζικής σύγχισης και ακόμα μαζικότερης ψύχωσης;

Η ελληνική ιμπεριαλιστική ιστορία σαν ψύχωση

Τρίτη 23 Γενάρη. Αν ασχοληθεί κανείς με την ιστορία του ελληνικού κράτους με κριτική, εργατική προσέγγιση θα καταλάβει: αυτό το κράτος έχει φτιαχτεί και επεκταθεί ως τα σημερινά του σύνορα, κατά το μεγαλύτερο μέρος της έκτασής του, από μια διάλυση που έγινε σε διαδοχικές φάσεις: την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Μέσα σ’ αυτήν την ιστορία του “επεκτείνομαι καθώς ο εχθρός διαλύεται” υπάρχουν δύο ολοκάθαρα σκέλη. Όποτε το ελλαδιστάν στοιχήθηκε με ισχυρότερους συμμάχους και τα δικά τους συμφέροντα (κάποια ή κάποιες “μεγάλες δυνάμεις”) πήρε το κάτι τις του απ’ αυτήν την διάλυση. Όποτε προσπάθησε μόνο του έσπασε τα μούτρα του…

Θα παρατηρούσε κάποιος ότι η η διάλυση αυτοκρατοριών και η δημιουργία “εθνικών κρατών” πάνω στα κομμάτια τους είναι πράγματι μια ιστορική φάση του καπιταλιστικού κόσμου, απ’ τον 19ο αιώνα ως τον Α παγκόσμιο πόλεμο. Δύο “διαλύσεις” που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η διάλυση δύο ομόσπονδων πολυεθνικών κρατών, της εσσδ και της γιουγκοσλαβίας, ανήκει σε διαφορετικό ιστορικό κύκλο. Και πάντως καθόλου δεν προδιαγράφει ότι κάθε «εθνικό ή πολυεθνικό κράτος» απέναντι στο οποίο ένα άλλο «εθνικό κράτος» έχει βλέψεις είναι καταδικασμένο να διαλυθεί!

Η ιστορία, όμως, του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, που είναι (αυτός ο γεωπολιτικός προσοδισμός) η αιτία ύπαρξης του ελληνικού κράτους, είναι ενσωματωμένη σε τέτοιο βαθμό ιδεολογικά, ακόμα και απ΄το μεγαλύτερο μέρος των ντόπιων αφεντικών (ειδικά των «μικρομεσαίων») ώστε είναι αδύνατο να φανταστούν κάποια «αξία» στο οικόπεδό τους χωρίς την προοπτική εδαφικής επέκτασης. Άρα χωρίς την υποχρεωτική «διάλυση» κάποιου άλλου, γύρω.

«Δεν μπορούν να φανταστούν κάτι άλλο εκτός απ’ την διάλυση των άλλων»! Η «φαντασία» (δηλαδή η ιμπεριαλιστική ιδεολογία) έχει υλικό ρόλο σε πολλές κοινωνίες. Ακόμα κι όταν δεν μπορεί το ελλαδιστάν να ασκήσει και να χορτάσει τις όποιες ιμπεριαλιστικές του ορέξεις, επειδή δεν υπάρχουν στον ορίζοντα οι κατάλληλοι διεθνείς συσχετισμοί (δηλαδή τα συγκεκριμένα συμφέροντα κάποιας «μεγάλης δύναμης»), ακόμα και τότε κύριοι και υποτελείς φαντάζονται! Και οι φαντασιώσεις τους γίνονται υλική, πραγματική πολιτική, με δύο τρόπους. Πρώτον σαν ιμπεριαλισμός προς τα μέσα, εντός συνόρων – εναντίον της εργατικής τάξης και της πολιτικής αυτονομίας της. Δεύτερον σαν συντήρηση εκκρεμοτήτων (με τους όποιους πιθανούς, μελλοντικούς «στόχους»).

Για παράδειγμα το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει καταργήσει την «εμπόλεμη κατάσταση» με το αλβανικό κράτος, που κρατάει απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο! Εδώ και πάνω από 70 χρόνια η Αθήνα βρίσκεται τυπικά σε εμπόλεμη κατάσταση με τα Τίρανα!! Έχει, αυτό, κάποιο πρακτικό νόημα; Ναι: η Αθήνα αρνείται να οριοθετήσει με ακρίβεια τα χερσαία σύνορα της επικράτειάς της με τα Τίρανα… εν όψει, πού ξέρεις, μιας ευκαιρίας «κάποτε» να κατακτηθεί η νότια αλβανία («βόρεια ήπειρος»…) Τέλειωσε ο Β, τέλειωσε και ο Γ, προχωράει ο Δ, το ελλαδιστάν “δεν”!!!

Είναι παρανοϊκό; Ναι. Όμως είναι αυθεντικά ελληνικό!!! Και δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο…

Οι μαζικές ψυχώσεις σαν καθεστωτική πολιτική

Τρίτη 23 Γενάρη. Δεν είναι μόνο οι hard core φασίστες αλλά και πολλοί περισσότεροι «πατριώτες», που πιστεύουν ότι η Istanbul είναι «ελληνική». Δεν θα έκαναν, ίσως, συλλαλητήρια για να διατρανώσουν την «ελληνικότητά» της με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά κατά βάθος πιστεύουν ότι κάποτε θα «απελευθερωθεί». Είναι μια εθνική φαντασίωση εν υπνώσει: ο πληθυσμός της Istanbul είναι 1,5 φορά το σύνολο του ελληνικού, κι αν χρειαζόταν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους έλληνες «απελευθερώτες» της μόνο με ροχάλες…

Μπορεί να μην «σπρώχνει» κανείς να γίνει υλική (δηλαδή: πολιτική με όρους ιμπεριαλισμού και εξουσίας) δύναμη η «ελληνικότητα της Istanbul», όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να το πετύχει υπέρ της «ελληνικότητας της μακεδονίας». Ως γνωστόν (στον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά ποιος ασχολείται με δαύτον όταν παραληρεί η θεία Λίτσα;) υπάρχει όχι μία αλλά τρεις μακεδονίες. Η μακεδονία του Αιγαίου (στην ελλάδα), η μακεδονία του Πιρίν (στην βουλγαρία) και η μακεδονία του Βαρδάρη (η σημερινή δημοκρατία της μακεδονίας). Με δεδομένο ότι ο όρος «μακεδονία» αφορά κατ’ αρχήν γεωγραφικό προσδιορισμό, η φράση «η μακεδονία είναι μία και ελληνική» σημαίνει ότι το ελλαδιστάν διεκδικεί τα εδάφη και των άλλων δύο. Αυτό και μόνον αυτό.

Αυτή είναι η στρατηγική φαντασίωση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Η τακτική φαντασίωση είναι ότι η ελληνική μαύρη αντίδραση μπορεί να βαφτίζει όποιον θέλει, όπως θέλει… Αλλά, προσέξτε: δεν ασχολείται με την μακεδονία του Πιρίν!!! Γιατί; Επειδή τα αφεντικά των ιμπεριαλιστικών ονειρώξεων το θεωρούν πολύ δύσκολο να κατακτήσουν αυτήν την μακεδονία, πολεμώντας και νικώντας το βουλγαρικό κράτος… Αντίστροφα, επειδή θεωρούν λίγο πολύ «του χεριού τους» το μακεδονικό κράτος, απ’ αυτό, σαν ενδιάμεση τακτική αποσταθεροποίησης, ζητάνε … ότι τους κατέβει. Κι αν χρειαστεί «κατεβάζουν τον λαό στο δρόμο να αγωνιστεί για τα εθνικά δίκαιά του»…

Η πολύ υπολογισμένη ιδιοτέλεια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, είτε των ορέξεών του, είτε των φαντασιώσεών του («όπου μας παίρνει»…), φαίνεται και απ’ αυτό. Στο νότο της ιταλικής χερσονήσου υπάρχει ένα σύνολο περιοχών στα παράλια της Καμπανίας, της Απουλίας, της Καλαβρίας και της Σικελίας που έχει το εναλλακτικό τοπικό όνομα magna graecia. «Μεγάλη ελλάδα». Το όνομα έχει ξεμείνει απ’ την εποχή της Ρώμης: υπήρχαν εκεί αποικίες των ελληνικών πόλεων. Από ιστορική και ονοματολογική άποψη η magna graecia καλύπτει όλα τα εθνικιστικά επιχειρήματα που οι ντόπιοι φασίστες και τα τσιράκια τους εκτοξεύουν κατά της δημοκρατίας της μακεδονίας.

Ακούσατε, είδατε ποτέ κανέναν να διαμαρτύρεται γι’ αυτό; Να λέει «η ελλάδα είναι μία και ελληνική»; Να υπονοεί ότι πρέπει αυτά τα ιταλικά εδάφη να «απελευθερωθούν»;

Όχι!! Δεν τα βάζει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός με το ιταλικό κράτος… Οι φαντασιώσεις, οι ψυχώσεις και οι ορέξεις του είναι για «εκεί που τον παίρνει».

Μόνο που όπως συμβαίνει και με την θεία Λίτσα, αυτήν την ιστορική περίοδο, έχει ρετάρει… Έχει βαρέσει μπιέλα… Δεν καταλαβαίνει τίποτα…

Βαθιές αλήθειες – να ξερνάς

Δευτέρα 22 Γενάρη. Πάνω, η υπενθύμιση για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης. Έτσι, για να μη νομίζουν τίποτα παλιοευρωπαίοι ότι θα μας πάρουν τα πλούτη μας, τα πετρέλαιά μας, τον ήλιο και την θάλασσά μας, και τα λοιπά.

Κάτω, αυτοί που εισπράτουν το νοίκι (για λογαριασμό του ιδιοκτήτη). Μπορεί να μην σας φαίνεται θεοκρατικό (το ελληνικό καπιταλιστικό καθεστώς) αλλά φταίει που το έχετε συνηθίσει…

Λάθος σας και λάθος μας η συνήθεια…

Μπίζνες

Δευτέρα 22 Γενάρη. Το εργοστάσιο που συσκευάζει τους “μακεδονομάχους” έχει παραπάνω γραμμές συναρμολόγησης και συσκευασίας. Τι έχει μέσα το πακέτο “το όνομά μας είναι η ψυχή μας”; Το μαζικό σύμπλεγμα κατωτερο-ανωτερότητας που υποδεικνύει “είμαστε γαμάτοι, και γι’ αυτο κάτι θέλουν να μας πάρουν – επειδή είμαστε μικροί κι αδύναμοι”. Δεν έχει ούτε λογική ούτε ειρμό. Δεν πειράζει. Είναι πανουκλιασμένα συγκινησιακό, σκέτο μελόδραμα – και δουλεύει.

Αυτή είναι η πρώτη ύλη. Η ελληνική μικροαστική κουτοπονηριά, και τα σύνδρομα μεγαλείου παρέα με τα συμπλέγματα κατωτερότητας. Έτσι φτιάχτηκε όχι απλά το ελληνικό κράτος αλλά η μόνιμη εθνική ιδεολογική ηγεμονία μιας χούφτας αφεντικών / κοτζαμπάσηδων (με το καιρό πήραν άλλα ονόματα) πάνω σ’ ένα μόνιμα αλαφιασμένο και αλλοπαρμένο πλήθος υπηκόων, που την Κυριακή την ψωνίζει ότι έκανε “εξαγωγή πολιτισμού” στο σύμπαν (οπότε το σύμπαν του χρωστάει) και την Δευτέρα κλαψουρίζει “ελεήστε τον αόμματο”… Γι’ αυτό το εργοστάσιο που επεξεργάζεται αυτήν την “πρώτη ύλη” έχει βγάλει κι άλλες σπουδαίες εμπορικές επιτυχίες. Και πάντα είχε τους ανάλογους πωλητές.

Μία, για παράδειγμα, ήταν ότι “οι ξένοι θέλουν να μας κατακτήσουν”, γι’ αυτό “και μας έφεραν τα μνημόνια” – εκεί που είμασταν μια χαρά… Να θυμίσουμε ποιοι ήταν οι πωλητές και πόσα κονόμησαν;

Μην σας τρομάζει: Η πραγματική ελληνική εθνική κουλτούρα δεν παίρνει αλλαγή. Η μόνη αλλαγή της είναι η καταστροφή της.

Στερνή μου γνώση…

Δευτέρα 22 Γενάρη. Έπρεπε να περάσουν 8 χρόνια για να επιβεβαιώσει ένας τεχνοκράτης κυβερνητικός υπάλληλος (ο υφ.υπ.οικ Χουλιαράκης) ένα ελάχιστο απ’ όσα είχαμε υποστηρίξει δημόσια, σαν αυτόνομοι εργάτες, έγκαιρα, πριν 9 χρόνια, τον Μάρτη και τον Μάη του 2009, χωρίς να διεκδικούμε ίχνος σοφίας – περιγράφοντας κριτικά τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και τις αιτίες της παγκόσμιας καπιταλιτικής κρίσης…

Δεν ήταν τα “μνημόνια” που προκάλεσαν την κρίση είπε προχτές (σε εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης) αλλά η κρίση που έφερε τα “μνημόνια”… Όσο για το τι προκάλεσε την ελληνική παραλλαγή της κρίσης; Ασφαλώς ο υφυπουργός ξέρει. Και για να μην πολυλογεί το συμπύκνωσε σε μια μυστηριώδη φράση: να μην γυρίσουμε στις παλιές κακές μας συνήθειες… Να μην τρώμε τα νύχια μας δηλαδή; Να μην βάζουμε το δάκτυλο στη μύτη μπροστά σε κόσμο; Να μην φτύνουμε κάτω; Τι;

Φυσικά, το ότι ο ακαδημαϊκός οικονομολόγος είναι (και πληρώνεται σαν) υφυπουργός οικονομικών το οφείλει στο ακριβώς αντίθετο: στη θηριώδη αντοχή των “παλιών, κακών συνηθειών”, που τόνωσε και θέρισε το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου, με διάφορες μορφές και παραλλαγές, από εκείνη την μαύρη 5η Μάη του 2010 και μετά… Μεταξύ των οποίων (μορφών) ήταν το κόμμα / όχημα της Κουμουνδούρου και η φαιορόζ κυβέρνηση, της οποίας είναι μέλος. Αν την τωρινή του σοφία ο κυρ Γιώργος την διαφήμιζε το 2014 και το 2015 δεν θα έβρισκε ούτε την δική του ψήφο στο κουτί…

Η απάντηση στην προτροπή του (ηθικολογική έτσι κι αλλιώς) ήρθε χτες απ’ τον βούρκο της Σαλονίκης. Δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος της συγκεκριμένης έκφρασης της μαύρης αντίδρασης. Δεν ήταν μεγάλο, ήταν όμως ικανό και επαναλήψιμο: σημασία έχει ότι μπορεί να μοστράρει το μέγεθός της· και πως “μιλάει” (και επικοινωνεί) μονοπωλιακά, από θέση “φάρου”, με όλα τα εθνικά συμπλέγματα. Μπορεί να μην έχει άμεσα πρακτικά αποτελέσματα. Όμως η “φαντασιακή θέσμιση της εξουσίας” που έλεγε και ο Καστοριάδης είναι πολύ πρακτική… Διαχρονικά!

Έχοντας καλοθητεύσει στην παρέλαση των πολιτικών βιτρινών ο κυρ Χουλιαράκης το ξέρει: όσο θάρρος έχει τώρα για να βγει να πει, χωρίς περιστροφές, αφήστε τις μαλακίες, δημοκρατία της μακεδονίας λέγεται και έτσι θα την λέμε, άλλο τόσο είχε (όταν ο αρχηγός του ορυόταν «go back Merkel») να βγει και να πει δυνατά αφήστε τις μαλακίες, έτσι και σταματήσουν να μας δανείζουν αυτοί θα γυρίσουμε πριν την ανακάλυψη του τροχού…

Η δειλία δεν ήταν ποτέ προϋπόθεση ή προσόν της εντιμότητας… Ούτε η υστεροβουλία.

Είναι η πολιτική οικονομία ηλίθιε!

Δευτέρα 22 Γενάρη. Δεν υπάρχει θέμα “επιστροφής”: δεν έγινε ποτέ κάποιου είδους “αναχώρηση”! Όταν ο συνάδελφός του στις υπουργικές καρέκλες με το όνομα Αποστόλου έλεγε δημόσια, στο κοινοβούλιο, «…θα το ψηφίσουμε αλλά δεν θα το εφαρμόσουμε…» κλείνοντας πονηρά το μάτι στους συναδέλφους του, συνομιλούσε με την εδώ και 180 ιστορία της θεσμικής συγκρότησης του νέου ελληνικού κράτους. Κι αυτή η θεσμική συγκρότηση, συμπεριλαμβανομένων όλων όσων απλώνονται γύρω της, πίσω της, μπροστά της, είναι «πολύ παλιά συνήθεια» για να αλλάξει το φθινόπωρο του 2018 – επειδή (και καλά) ανησυχεί ετεροχρονισμένα ο κυρ Χουλιαράκης.

Το αυτοαποκαλούμενο «αριστερό» του κόμμα, αυτό που του έδωσε την καρέκλα, είναι μόνο μια απ’ τις χαρούμενες και δημοφιλείς απάτες αυτής της εθνικής πολιτικής και ιδεολογικής ιστορίας. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία. Και είναι κάτι παραπάνω από γελοίο να μιλάει κανείς απ’ την έτσι ανώδυνα και εύκολα εξασφαλισμένη θέση του για «παλιές συνήθειες» όταν έχει δίπλα του, στο υπουργικό συμβούλιο, ογκόλιθους, ψεκασμένους και άλλους που κάνουν το ίδιο όπως εδώ και 180 χρόνια, υπηρετώντας το συνηθισμένο εθνικό συμφέρον: ψάχνουν κάποιον να πληρώσει γεωπολιτικό νοίκι – να παίρνει ο ιδιοκτήτης το μερδικό του, (δες πιο πάνω…) να περισσεύει κάτι και για τους υπόλοιπους.

Όσο για τους άλλους, τους αντιπολιτευόμενους; Αυτοί πάντα φασίστες ήταν: τον «φιλελευθερισμό» τον αγάπησαν για την χάρη του να «μειώνει το εργατικό κόστος». Αν δεν είναι για την αντιεργατική αρβύλα του, κατά τα υπόλοιπα, είναι μόνο για one night stand…

Απ’ την άλλη, κι αυτό καπιταλισμός είναι. Όχι για σεμινάρια, αλλά πάντως καπιταλισμός. Δεν το ξέρει ο οικονομολόγος;