Category: Ασταμάτητη μηχανή

Δόλια κυρά May

Τρίτη 26 Μάρτη. Να πεις ότι η κυρά May δεν τίμησε ξανά και ξανά το house of commons ρωτώντας το, ξαναρωτώντας το, και βάλε; Όχι, θα ήταν ατιμία μια τέτοια άρνηση! Τότε τι τρώγεται αυτό το house και ψήφισε χτες αργά το βράδυ «να πάρει περισσότερο έλεγχο των αποφάσεων, ψηφίζοντας και για διάφορα εναλλακτικά ενδεχόμενα» (την άλλη Τετάρτη, 3 Απρίλη), ε; Μόνο για να σπρώξει την πρωθυπουργό του ακόμα περισσότερο στην (συγκρατημένη) απελπισία;

Δεν βγαίνει νόημα. Η συμφωνία που έκανε η δόλια κυρά May με την ε.ε. δεν προχωράει (και η 12 Απρίλη πλησιάζει). Άλλες ιδέες είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ανεφάρμοστες. Τι είδους είναι αυτά τα «εναλλακτικά ενδεχόμενα» που το πολιτικό προσωπικό του Λονδίνου θέλει να εξετάσει την ώρα που βουλιάζει;

Υπάρχει μια όχι μικρή λεπτομέρεια που τραβάει την προσοχή της ασταμάτητης μηχανής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα απο ‘δω κι απο ‘κει το «ενωμένο βασίλειο» δεν μπορεί να πάρει μια μεγάλη (αντάξια του μεγέθους του!) «παράταση εξόδου», μια extension της προκοπής τέλος πάντων, επειδή αν την πάρει θα πρέπει να συμμετάσχει στις ευρω-εκλογές στα τέλη Μάη. Που σημαίνει ότι η 12η Απρίλη είναι η τελευταία των τελευταίων ημερών (τότε κλείνουν οι κατάλογοι των ευρω-υποψηφίων). Κι αν, λέμε αν, το house of commons αποφάσιζε ότι (υπό τις παρούσες συνθήκες) ΔΕΝ πρόκειται ο λαός να ευρω-ψηφίσει ζητώντας, με βάση αυτή τη δέσμευση, μια παράταση κάποιων μηνών, πού θα ήταν το πρόβλημα;

Η ε.ε. θα ήταν ευχαριστημένη. Το «ενωμένο βασίλειο» θα συνέχιζε να εφαρμόζει όλους τους νόμους της (αφού θα συνέχιζε να είναι τυπικά μέλος) χωρίς καμμία πολιτική εκπροσώπηση και συνδιαμόρφωση οποιασδήποτε απόφασης (αφού ψάχνει τρόπο να φύγει). Οι βρετανοί εθνοπατέρες απ’ την άλλη μεριά θα είχαν χρόνο για να κάνουν ότι νομίζουν: εκλογές, νέο δημοψήφισμα, κυνήγι αλεπούς, εξερεύνηση «εναλλακτικών δεδομένων», κηδεία της αυτού μεγαλειότητας… Οτιδήποτε. Αν σχεδόν 3 χρόνια αποδείχθηκαν λίγα στον βρετανικό λέοντα για να ξεφρακάρει απ’ την πόρτα εξόδου, ας πάρει κάμποση παράταση ακόμα. Μήπως χάσει λίπος και τα καταφέρει να κάνει είτε μπρος είτε πίσω…

Τα νομικά αυτού του ενδεχόμενου δεν τα ξέρουμε. Όμως έτσι κι αλλιώς όλοι οι εκπρόσωποι της αυτού μεγαλειότητας αποχώρησαν απ’ τα όργανα της ε.ε. την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος· παρότι τυπικά το Λονδίνο παρέμενε ακόμα μέλος. Είναι ένα limbo που μπορεί να μην αρέσει στους προτεστάντες (καθότι είναι έμπνευση των καθολικών) αλλά έχει κρατήσει ήδη σχεδόν 3 χρόνια. «Λίγο πάνω λίγο κάτω» τι θα αλλάξει;

Ενώ, λοιπόν, η δόλια κυρά May (: Νικίας…) θα σχολάσει μάλλον ατιμωτικά, δεν βλέπουμε ποιον συμφέρει τελικά μια μαλλιοκούβαρα (: χωρίς συμφωνία) αγγλική έξοδος όπου νάναι. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν η προβληματική αγγλία συνεχίσει να την βγάζει στην «αυλή» της ε.ε., στο «σπιτάκι του σκύλου» (μιλώντας από «πολιτική άποψη» πάντα…). Θα τρώει εκεί, θα κάνει τα κακάκια της εκεί, θα γαυγίζει και κανάν περαστικό – cool δηλαδή…

(φωτογραφίες: Δεν είναι δύσκολο να πέσει κανείς «θύμα των εντυπώσεων» – είναι και πειρασμός! Πάνω το βρετανικό house of commons. Πρόκειται για το παλιότερο κοινοβούλιο στο πλανήτη. Και οι πράσινες ταπετσαρίες στα καθίσματα μοιάζουν να είναι χοντρικά το ίδιο παλιές. Από αισθητική άποψη σίγουρα (: δερματίνη…) Στριμωγμένο, με 650 βουλευτές να κάθονται σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, λίγο καλύτερο απ’ του Γκίνη, έχει μια πατίνα παλιών και περασμένων μεγαλείων – ή δικαστικής αίθουσας του 19ου αιώνα. Διακρίνεται όρθια η δόλια κυρά May, κι αυτή είναι όλη κι όλη η θέση του / της πρωθυπουργού όταν αγορεύει: μπροστά σ’ έναν πάγκο κάπως καλύτερα τακτοποιημένο απ’ το τραπέζι μου… Μ’ ένα επίχρυσο ματσούκι στην άκρη, που δεν αποκλείεται να είναι αυτό που δίνει η βασίλισσα στον καθε φορά εκλεγμένο πρωθυπουργό, για να του δείξει την εύνοιά της… (Όποιος ξέρει σίγουρα μας λέει…)

Κάτω το γερμανικό κοινοβούλιο (bundestag), χωρητικότητας 709 βουλευτών. Άλλος αέρας. Πρωτευουσιάνικος, τεχνοκρατικός, λουσάτος…

Θα πείτε: ναι, αλλά το πάνω κοινοβούλιο φαίνεται πιο άμεσο, πιο δημοκρατικό. Σωστά: φαίνεται…)

Sadino Rockers, Anita Tijoux, Shadia Mansour

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πίσω στο αγαπημένο μουσικό χρυσωρυχείο του στούντιο el la makinita. Οι ska χιλιανοί Sadino Rockers και η γαλλο-χιλιανή ράπερ Anita Tijoux (Anamaria Tijoux Merino) σε μια ηχογράφηση πριν 5 χρόνια.

Κι εδώ η Anita Tijoux με την παλαιστίνια Shadia Mansour:

Επειδή κι ο δικός μας κόσμος είναι Ένας. Και είναι καλύτερος…

Μόσχα – Καράκας, ένας πόλεμος δρόμος

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πηδώντας τον Ατλαντικό, σε μια επίδειξη ιμπεριαλιστικής αυτοπεποίθησης, η Μόσχα το έκανε: έστειλε στο Καράκας τον αρχιστράτηγο Vasily Tonkoshkurov (αρχηγό του ρωσικού στρατού) μαζί με 100 πεζοναύτες. Μετά από αίτημα του Μαδούρο φυσικά!

Δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να πανηγυρίσει κανείς, όσο εχθρικός κι αν είναι απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Παρότι 100 πεζοναύτες δεν είναι σπουδαία στρατιωτική δύναμη (μπορούν, πάντως, να γίνουν περισσότεροι…), και παρότι ο Tonkoshkurov πήγε στο Καράκας για την έμφαση στη ρωσική κίνηση και όχι για να στρατοπεδεύσει, είναι η πρώτη φορά που ρωσικός στρατός πατάει επίσημα στην “πίσω αυλή” της Ουάσιγκτον απ’ το 1962 και την τότε “κρίση της κούβας”.

Ακόμα κι αν στους 35 τόνους φορτίο που πήραν μαζί τους στο Καράκας ο στρατηγός και οι 100 πεζοναύτες του δεν περιλαμβάνονται πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές (όπως το 1962) η πρόκληση της Μόσχας προς την Ουάσιγκτον δεν είναι απλά επιδεικτική. Μόνο να οξύνει τις αντιθέσεις μπορεί: το ψοφιοκουναβιστάν αναγόρευσε την ανατροπή του Μαδούρο σε μείζονα στόχο του· και μετά από 2 μήνες, όχι μόνο ο στρατός της βενεζουέλα δεν στράφηκε κατά του Μαδούρο, αλλά το καθεστώς ενισχύεται ανοικτά απ’ την Μόσχα. Πράγμα που σημαίνει ότι το «κόλπο Guaido» τελειώνει αφού η ρωσία δείχνει διατεθειμένη να απλωθεί (στρατιωτικά και όχι μόνο) πολύ μακρύτερα απ’ όσο υπολόγιζε ενδεχομένως το ψοφιοκουναβιστάν: ως κάτω απ’ τη μύτη του…

Παρότι το ψοφιοκουναβιστάν δεν θα απειλήσει πυρηνικό πόλεμο εναντίον της Μόσχας γι’ αυτήν την πρώτη “απόβαση” ρωσικού στρατού στην Καραϊβική (όπως στην “κρίση της κούβας”) δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια.

Σε κάθε περίπτωση επαναλαμβάνουμε την παρατήρηση που είχαμε κάνει απ’ την αρχή γι’ αυτήν την υπόθεση. Πρώτα το ψοφιοκουναβιστάν και στη συνέχεια το καθεστώς Μαδούρο έβαλαν (και) την βενεζουέλα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο… Πράγμα που σημαίνει ότι απο ‘δω και στο εξής θα υπάρχουν ανοικτές συνδέσεις της καραϊβικής (και όχι μόνο) με τα υπόλοιπα επιμέρους μέτωπα…

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 1…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα σημεία του πλανήτη όπου οι εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (όχι του μοναδικού, αλλά του πιο “λαβωμένου” άρα και επικίνδυνου…) εκτοξεύουν απειλές του είδους “all options are on the table”. Για παράδειγμα η βόρεια κορέα (ως τα τέλη του 2017, και μπορεί μελλοντικά και πάλι) ή η βενεζουέλα.. Δεν υπάρχει, όμως, άλλο μέρος του κόσμου στο οποίο η Ουάσιγκτον να αναγνωρίζει, δυο φορές, την στρατιωτική κατοχή εδάφους. Αυτό το μέρος είναι η μέση Ανατολή. Πρώτα ήρθε η αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής της Ιερουσαλήμ· και τώρα η αναγνώριση της κατοχής των συριακών υψωμάτων του Golan. Σημαντικό: πρόκειται για εδάφη που επίσημα τουλάχιστον το αμερικανικό καθεστώς θεωρούσε ως σχετικά πρόσφατα σαν αυτό που είναι: εδάφη που έχουν κατακτηθεί στρατιωτικά (δηλαδή παράνομα) και θα πρέπει να επιστραφούν στους «κυρίους» τους με βάση την «διεθνή νομοθεσία».

Η «διεθνής νομοθεσία» δεν είναι ένα ενιαίο πολιτικό υποκείμενο. Υποθέτουμε ότι σας προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα – κατ’ αρχήν σωστά. Αν, όμως, προσπαθήσετε να σκεφτείτε αυτές τις εξελίξεις «ουδέτερα», από κάποια απόσταση, θα διαπιστώσετε ότι αν αυτή η «διεθνής νομιμότητα» απαγόρευε την στρατιωτική κατάκτηση εδαφών έχοντας, ίσως σαν μοναδικό εργαλείο αυτής της απαγόρευσης την «μη αναγνώριση της κυριότητας» του κατοχικού στρατού (όχι, οπωσδήποτε, χωρίς τη συναίνεση της «οντότητας» που έχει χάσει την κατεχόμενη περιοχή) με ό,τι αυτή η «μη αναγνώριση» συνεπάγεται, αν λοιπόν αυτό είναι το «ψαχνό» της «διεθνούς νομιμότητας» απ’ το 1945 και μετά, τότε αυτή έχει τελειώσει οριστικά. Έχει τελειώσει οριστικά χωρίς «διάδοχη κατάσταση» ανάλογης αρμοδιότητας. Χωρίς, δηλαδή, μια καινούργια «διεθνή νομιμότητα»…

Κι αυτό το τέλος συμβαίνει εδώ δίπλα, με την συνειδητή (αν και όχι μεγάλου βάρους) υποστηρίξη και του ελληνικού κράτους…

(φωτογραφία: Δεν είναι ο «μυστικός δείπνος». Είναι η συμμορία των 3 plus 1…)

 

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 2…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Κάποιοι θα αναφέρουν, ίσως, το παράδειγμα της Κριμαίας – και της προσάρτησής της στη ρωσία. Η περίπτωση είναι αισθητά διαφορετική. Η Μόσχα είχε την στοιχειώδη ευφυία να κάνει ένα “ανεξαρτησιακό / ενωσιακό” δημοψήφισμα στην Κριμαία· και να αξιοποιήσει, έτσι, ένα κεφάλαιο της “διεθνούς νομιμότητας” που αφορά την αυτοδιάθεση των πληθυσμών. Έδειξε την περίπτωση του κοσόβου, που αποσχίστηκε απ’ την άλλοτε γιουγκοσλαβία, σαν προηγούμενο όπου η “λαϊκή θέληση” αποτελεί ισχυρό νομιμοποιητικό παράγοντα της αλλαγής συνόρων… Ακροβασία προφανώς· παρόλα αυτά εντός των ορίων της “διεθνούς νομιμότητας”…

Κάποιοι άλλοι θα αναφέρουν την εισβολή των ηπα και των πρόθυμων συμμάχων τους στο ιράκ. Πράγματι ήταν μια επιχείρηση “εκτός οηε” – για την οποία, ωστόσο, η τότε αμερικανική διοίκηση αναγκάστηκε να εφεύρει και να χρησιμοποιήσει διάφορα ψέματα ώστε να την ψευτο-νομιμοποιήσει…

Τώρα, τόσο στην περίπτωση της Ιερουσαλήμ / al Guds όσο και των υψωμάτων του Golan δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα: μετά από 50 χρόνια κατοχής (καταδικασμένης ξανά και ξανά στα λόγια απ’ την «διεθνή κοινότητα») μια παρακμιακή μεν αλλά ισχυρή στρατιωτικά «μεγάλη δύναμη» αναγνωρίζει την «χρησικτησία» στρατιωτικά κατεχόμενων εδαφών εκ μέρους ενός συμμάχου της – κόντρα στη θέληση των σύρων Δρούζων που ζουν στο Golan… Κι έτσι, απ’ την δική της μεριά, διαμορφώνοντας ένα εμφατικό «ιστορικό προηγούμενο», υποδεικνύει σε κάθε ενδιαφερόμενο (κράτος, συμμαχία αφεντικών) να πράξει τα ανάλογα – αν μπορεί… Η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να «λύσει τα σκυλιά». Το πρώτο «λύσιμο», το «παράδειγμα», είναι εδώ. Δίπλα…

Είναι προφανές ότι η Ουάσιγκτον ΔΕΝ κινείται σαν παγκόσμιος πειρατής, και μάλιστα για λογαριασμό ενός συμμάχου της, έχοντας την εκτίμηση ότι αυτή η τωρινή «διεθνής νομιμότητα» θα συνεχίσει να υφίσταται, έστω και ξεδοντιασμένη, για τα επόμενα 10, 20 ή 50 χρόνια. Ακόμα και σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κράτος / κεφάλαιο σαν το αμερικάνικο υπάρχουν οι ειδικοί που καταλαβαίνουν ότι αν η πειρατεία μείνει τέτοια για καιρό, είναι πιθανό κάπου αλλού στον πλανήτη να στραφεί κατά των αμερικανικών συμφερόντων… Και, σε κάθε περίπτωση, το να μείνει «δακτυλοδεικτούμενη» για καιρό η Ουάσιγκτον σαν «rogue state» θα έχει διάφορες επιπτώσεις (αφού έχει και αντιπάλους…)

Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον προχωράει τώρα στη νομιμοποίηση της στρατιωτικής κατάκτησης εδαφών ενός συμμάχου της, είναι επειδή ξέρει (: δηλαδή σχεδιάζει) σύντομα αυτή η περίπτωση (η ισραηλινή…) να είναι μια μικρή λεπτομέρεια μέσα σε γενικότερες και ευρύτερες στρατιωτικές συγκρούσεις. Στέκεται δηλαδή συνειδητά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον αρμό ανάμεσα στην «παλιά διεθνή νομιμότητα» (αυτή που συμβολικά λέγεται «οηε») την οποία αποτελειώνει πανηγυρικά και στην άγνωστη «καινούργια», που θα προκύψει κάποτε, μετά, με άλλους συσχετισμούς δύναμης…

Μ’ άλλα λόγια: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν φτύνει εκείνο που έφτιαξε πριν 70 χρόνια για την χαρά της ροχάλας!! «Κλείνει εκκρεμότητες» και ανοίγει λογαριασμούς, εν όψει…

Εν όψει τίνος; Εν όψει μια ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων.

(φωτογραφία: Διαδήλωση Δρούζων, χτες, ενάντια στην «ισραηλινοποίηση» του Golan…)

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 3…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Για την Ουάσιγκτον είνα σχετικά εύκολο να παίξει στην περιοχή τον ιστορικό της ρόλο, τον ρόλο του νεκροθάφτη της (παλιάς) “διεθνούς νομιμότητας”, υπό τον όρο, φυσικά, ότι μελλοντικά γεγονότα θα καταχώσουν την τωρινή πειρατεία. Είναι σχετικά εύκολο επειδή η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, ο πολεμικός της στόλος έχει ακόμα την υπεροπλία, και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ την υπογραφή “διαταγμάτων”…

Για το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς όμως δεν υπάρχει “νίκη” εδώ, άσχετα με τα όποια πανηγύρια στο Τελ Αβίβ. Όσες υπογραφές κι αν βάλει το ψόφιο κουνάβι, για να κρατήσει ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όντως την γη που τώρα του χαρίζει ο σύμμαχός του θα πρέπει να βρεθεί στη μεριά των τελικών νικητών του 4ου παγκόσμιου· όποτε υπάρξουν τέτοιοι. Για να κρατήσει τις “κτήσεις” του αυτό το καθεστώς χρειάζεται, οπωσδήποτε, μια κάποια “διεθνή νομιμότητα” που να τις αναγνωρίσει σαν έδαφός του· κι όχι τα διατάγματα του ψόφιου κουναβιού. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ισραηλινό καθεστώς θα βρεθεί με την μεριά των νικητών μελλοντικά. Δεν είναι βέβαιο αν θα έχει καν και καν αξία η τελική έκβαση: πρόκειται για ένα κράτος πολύ μικρό (εδαφικά) για να αναλαμβάνει τον ρόλο όχι του “προκεχωρημένου φυλακίου της δύσης” στη μέση Ανατολή, αλλά (πια) της “προπορευόμενης μπουλντόζας” της Ουάσιγκτον…

Όχι μόνο δεν “λύνει κανένα απ’ τα σοβαρά υπαρξιακά του προβλήματα” το ισραηλινό καθεστώς… αλλά μάλλον τα επιδεινώνει, έχοντας “βάλει όλα τα λεφτά του” στο αμερικανικό χαρτί / στις αμερικανικές κάνες και αρβύλες. Μπορεί, προς το παρόν, να ελπίζει ίσως σε κάποιου είδους “ανοχή” τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Όταν, όμως, επισημοποιείται η κατάκτηση εδαφών μέσα σ’ έναν εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο, η οποιαδήποτε “ανοχή” είναι, απλά, θέμα τακτικής. Και η τακτική είναι πάντα προσωρινή.

Το βασικό γεγονός είναι ότι σήμερα, με τα συγχαρίκια και τις αγκαλιές ψόφιου κουναβιού – Netanyahou, και τα δύο κράτη αποχωρούν απ’ τον οηε· με έναν «μεταμοντέρνο» τρόπο… Δεν θα το βροντοφωνάξουν· αυτά είναι «παλιές μέθοδοι». Ωστόσο περί αυτού πρόκειται.

Ιστορικό προηγούμενο

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πριν έναν αιώνα, στις 25 Γενάρη του 1919 και στις 28 Ιούνη της ίδιας χρονιάς δημιουργήθηκε η “κοινωνία των εθνών”. Σαν ένας διεθνής θεσμός μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων με σκοπό το “ποτέ ξανά” μετά το σφαγείο του Α παγκόσμιου πολέμου… Για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα η ελπίδα ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος όπως μορφοποιήθηκε με την δημιουργία της “κοινωνίας των εθνών” ήταν κάτι ιδιαίτερα προχωρημένο. Ήταν η πρώτη μορφή “διεθνούς νομιμότητας” στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.

Παρότι η “κοινωνία των εθνών” είχε μερικές επιτυχίες στην αποφυγή ή στον τερματισμό κάποιων περιφερειακών συρράξεων, ήταν αδύνατο – προφανώς – να κάνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό “ειρηνικό”. Το 1933 η φρεσκο-ναζιστική γερμανία και η μιλιταριστική ιαπωνία απλά αποχώρησαν απ’ την “κοινωνία” των εθνών. Το 1935 ο Μουσολίνι έστειλε 400.000 στρατιώτες να καταλάβουν την αβυσσηνία (αιθιοπία) – η “κοινωνία των εθνών” ανίκανη για οτιδήποτε άλλο επέβαλε “οικονομικές κυρώσεις” στο φασιστικό καθεστώς… Το 1937 ο Μουσολίνι απλά αποχώρησε απ’ τον διεθνή θεσμό…

Κι ωστόσο αυτές οι “αποχωρήσεις” δεν θεωρήθηκαν το τέλος της “κοινωνίας των εθνών” και της “διεθνούς νομιμότητας” που, υποτίθεται, επρόκειτο να εγγυάται. Τον Μάρτη του 1938 ο στρατός του γ ράιχ εισέβαλε στην τσεχοσλοβακία, και κατέκτησε την σουδιτία (suderenland) – ούτε κι αυτό, όμως, θεωρήθηκε το «τέλος της κοινωνίας των εθνών». Ενώ, ουσιαστικά, ο Β παγκόσμιος είχε ξεκινήσει, οι πάντες παρίσταναν πως «όχι»… «τίποτα δεν θα συμβεί»…

Τυπικά η «κοινωνία των εθνών» συνέχισε την ύπαρξή της ακόμα και σ’ όλη την διάρκεια του Β παγκόσμιου (!!!). Η έδρα της ήταν στη Γενεύη (στην ουδέτερη ελβετία…) και συνέχισε να συνεδριάζει ακόμα κι ως τις αρχές του 1946… Τότε αντικαταστάθηκε από μια καινούργια θεσμοθέτηση της «διεθνούς νομιμότητας», τον «οργανισμό ηνωμένων εθνών»… Που πήρε και τα όποια περιουσιακά στοιχεία της «κοινωνίας των εθνών»…

Η διάλυση τέτοιων θεσμών, που πάντα γίνεται παράλληλα με την εντατικοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων, μπορεί να κρατάει αρκετό καιρό. Όποιος, όμως, δεν την βλέπει ενόσω ξετυλίγεται είναι θεόστραβος…

(φωτογραφία: Ούτε μια επέτειο δεν αξίζει…)

Γάζα

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Μετά την οηέδικη έκθεση για τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους κατά των Παλαιστίνιων, ήρθε το επόμενο βήμα. Μια απόφαση για αποστολή αξιωματούχων του οηε στη Γάζα. Δεν σημαίνει τίποτα ιδιαίτερο – εκτός απ’ το ότι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς “αντέχει” όλο και λιγότερα: εννοείται ότι η απόφαση αρμοδίως καταγγέλθηκε σαν “αντισημιτική”… Είναι δυνατόν όταν η ακμαία (ε;) Ουάσιγκτον αναγνωρίζει στο απαρτχάιντ τα κέρδη του, ο παρακμιακός (σίγουρα!) οηε να ζητάει τα ρέστα;

Η ψηφοφορία για την έγκριση της αποστολής παρατηρητών των ισραηλινών εγκλημάτων, ειδικά στη λωρίδα της Γάζα, έγινε στο συμβούλιο “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” του οηε, όπου συμμετέχουν 47 κράτη. Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον ποιά απ’ αυτά τα κράτη ψήφισαν εναντίον της απόφασης, μπαίνοντας στο πλευρό του φασιστικού Τελ Αβίβ. Σημειώστε λοιπόν: αυστραλία, αυστρία, βραζιλία, βουλγαρία, τσεχία, νησιά φίτζι, ουγγαρία και ουκρανία. (Οι ψήφοι ήταν 23 υπέρ, 8 κατά, 15 αποχές και μία απουσία. Στους “υπέρ” περιλαμβάνονται, φυσικά, και διάφορα καθεστώτα που το τελευταίο ενδιαφέρον τους είναι τα “ανθρώπινα δικαιώματα”. Αλλά υπάρχει και η γεωπολιτική…)

Δεν θα σας ξαφνιάσει. Θεωρούμενα “ευρωπαϊκά” ή “πρωτοκοσμικά”, τα περισσότερα τα “όχι” έχουν ανοικτά ακροδεξιά καθεστώτα ή ακροδεξιές κυβερνήσεις. Απ’ αυτές που είναι οριακά “νεο ναζί” – και σίγουρα δηλωμένα ρατσιστικές.

Σαν την ελληνική συμμαχία με το φασιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν έχει κανένας όμως!

Γατάκια!!!

Ένας κινέζος στη Ρώμη

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Δεν τιμά, βέβαια, την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας… Ωστόσο, είναι πολύ πιο εύκολο για τα κράτη μέλη της ε.ε. το τι θα κάνουν με την “αγγλική περίπτωση”, σε σχέση με το τι θα κάνουν με την “κινεζική περίπτωση”. Λογικό: ο κινεζικός καπιταλισμός απλώνεται δυναμικά (οικονομικός ιμπεριαλισμός λέγεται αυτό) – ενώ για τον αγγλικό ούτε ο πιο φανατικός εθνικιστής δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο αυτούς τους καιρούς.

Ο ιταλικός καπιταλισμός είναι εδώ και κάποια χρόνια ένα είδος outsider στον διεθνή καταμερισμό· σίγουρα με βάση την ιστορία του. Παρότι κρατάει ακόμα μια θέση στους G7 είναι αμφίβολο αν την αξίζει… Μια σύγκριση των εταιρειών σημαία που είχε στα ‘70s με την τωρινή κατάσταση είναι αρκετή. Κι ακριβώς επειδή βουλιάζει στη «σχετική υποτίμησή του» στην παγκόσμια διάστρωμάτωση, οι τωρινές ακροδεξιές πολιτικές του βιτρίνες αποφάσισαν ότι μόνο κέρδος θα έχουν αν πιαστούν, σαν από σωσίβιο, απ’ την κινεζική επέκταση. Απ’ το γιγα-σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού», ή αλλιώς την Belt and Road Initiative.

Είναι γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο ιταλικός καπιταλισμός έχει πράγματι παραγωγικές (και καταναλωτικές) δυνατότητες που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Το ότι ο Xi βρίσκεται στη Ρώμη για να υπογράψει δεκάδες συμφωνίες οικονομικής, εμπορικής, βιομηχανικής συνεργασίας είναι (ή φαίνεται πειστικά) μια win – win διαδικασία: το κινεζικό καπιταλιστικό «όραμα» (!!!) όπου «όλοι κερδίζουν» (γκούχου γκούχου…) μπορεί όντως να βρει στην ιταλική περίπτωση μια απόδειξη.

Το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο, που από στρατιωτική άποψη κοιτάει προς Ουάσιγκτον μεριά για όσο, τουλάχιστον, η αμερικανική υπεροπλία στη Μεσόγειο και στην αφρική φαίνεται ισχυρή, όταν αναρωτιέται για το μέλλον του στον διεθνή οικονομικό καταμερισμό φαίνεται πως απαντάει: ας επωφεληθούμε απ’ την κίνα. Λογικό απ’ την μεριά του. Μόνο που αυτό δημιουργεί επιπλοκές στο κατά πόσον τα κράτη μέλη της ε.ε. θα έχουν ενιαία στάση απέναντι στον κινεζικό καπιταλιστικό επεκτατισμό.

Όμως και οι επιπλοκές αυτές είναι εύλογες, στο βαθμό που το project europe δεν είναι ένα «ολοκληρωμένο, ενοποιημένο καπιταλιστικό πεδίο». Για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο (ή και το Λονδίνο) προτιμούν να στήσουν 5G δίκτυα με την συμμετοχή της Hauwei κι ας λυσσάει η Ουάσιγκτον· για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο δεν κάνει πίσω στην τροφοδοσία του με φυσικό αέριο απ’ την ρωσία μέσω nord stream 2 κι ας κτυπιέται η Βαρσοβία, για τον ίδιο λόγο η Ρώμη επιλέγει μια στρατηγική οικονομική συμμαχία με το Πεκίνο, χωρίς να ρωτάει την γνώμη της εσθονίας ή της λετονίας.

Εκείνος που θα έπρεπε να ανησυχεί απ’ την επίσκεψη Xi στη Ρώμη είναι… το ελλαδιστάν. Η cosco ήρθε στον Πειραιά επειδή έφυγε απ’ τη Νάπολη στης οποίας το λιμάνι είχε το κεντρικό ευρωπαϊκό hub της (άλλη φορά τα ενδιαφέροντα αυτής της ιστορίας…). Ακόμα και για την διακίνηση κινεζικής (ή ασιατικής) προέλευσης εμπορευμάτων προς την κεντρική ευρώπη ή και τα βαλκάνια, η ιταλική χερσόνησος είναι σαφώς καλύτερα τοποθετημένη γεωγραφικά απ’ την ελληνική. Η Βενετία, η Γένοβα και η Τεργέστη, όλα λιμάνια, είναι μέσα στα τωρινά deal που συζητούν Xi και Conte. Ο πρώτος μιλάει για «νέα φάση της Belt and Riad, στη θάλασσα, στην ξηρά, στις μεταφορές, στο διάστημα και στον πολιτισμό»… Θα μπορούσε η στρατηγική οικονομική σχέση της Ρώμης με το Πεκίνο να σημαίνει έναν σταδιακό μαρασμό της σημασίας του Πειραιά;

Αν αγνοείτε το πως και γιατί έγινε η μετακόμιση απ’ τη Νάπολη μην απαντήσετε «όχι»…. Ο Xi έκανε ειδική επίσκεψη στο Παλέρμο, το οποίο σε απλή γλώσσα σημαίνει ότι θα τον ενδιάφερε η συνεργασία με την σικελική μαφία, μετά το «σπάσιμο» της cosco με την ναπολιτάνικη.

Αν ευοδωθούν αυτοί οι προσανατολισμοί, η ελληνική μαφία – είναι βέβαιο – θα αποκτήσει προβλήματα… Στον “κύκλο εργασιών” της, και όχι μόνο.

Ένας κινέζος στο Παρίσι

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Μετά την θριαμβευτική επίσκεψή του στη Ρώμη ο Xi θα πάει (μέσω Μονακό!) στο Παρίσι. Ο «μικρός Λουδοβίκος» Macron, σαν τωρινός εκπρόσωπος του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, βρίσκεται σε διαφορετική θέση απ’ τις ιταλικές βιτρίνες – κι όχι για ιδεολογικούς λόγους. Το Παρίσι δεν παραδέχεται την διεθνή υποτίμησή του – και ο στρατός που έχει αμολύσει στην υποσαχάρια αφρική, στις πρώην γαλλικές αποικίες, το αποδεικνύει. Μπορεί ο εφιάλτης του Παρισιού να είναι το Βερολίνο· μπορεί να προσπαθεί να κάνει την αδυναμία δύναμη με «ευρωπαϊκά οράματα» (μόνο στα μέτρα του!), αλλά είναι σίγουρο ότι απέναντι στο Πεκίνο έχει – ή θα ήθελε να έχει – μια πιο ευέλικτη στάση. Άλλοτε «ευκαιρία» (: η κινεζική αγορά) και άλλοτε «αντίπαλος». Σίγουρα στην Αφρική.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με τη Ρώμη, το Παρίσι θέλει οπωσδήποτε να κρατήσει τα αγέρωχα προσχήματά του. Μπορεί; Μεσοπρόθεσμα ναι. Όμως υποθέτουμε ότι τα αφεντικά του γαλλικού κεφάλαιου δεν είναι ηλίθια. Ισχύει; Θα φανεί. Αν, σε δέκα χρόνια (μια λογική μονάδα χρόνου) το ιταλικό κεφάλαιο έχει αναγεννηθεί χάρη στις συνεργασίες του με το κινεζικό, ο πρώτος που θα το καταλάβει θα είναι το γαλλικό! Σε ότι αφορά τους «περιφερειακούς ανταγωνισμούς» κανείς απ’ τους δύο, ούτε το Παρίσι ούτε η Ρώμη, δεν κρύβουν εδώ και χρόνια τον εκνευρισμό τους έναντι του άλλου. Και, προοπτικά, η οικονομική αποικιοποίηση της βόρειας αφρικής είναι ένα απ’ τα πεδία σύγκρουσης και μεταξύ τους. Προς το παρόν το Παρίσι έχει το πάνω χέρι (περίπτωση λιβύης). Αλλά για πάντα;

Αν οι κινεζικοί δρόμοι φτάσουν ως την “ιταλική μπότα”, το Παρίσι θα πρέπει να βάλει χαλινάρια στους ιταλο-δράκους… (Μόνο η υπεροψία του γαλλικού καπιταλισμού θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι τέτοιο…)