Category: Ασταμάτητη μηχανή

Aziza Brahim

Δευτέρα 8 Ιούλη. Λένε ότι αποκαθιστά κανείς την ωριμότητα της σχέσης του με τον κόσμο όταν είναι παντού ξένος. Λένε ότι people are strange when you’re a stranger… Λένε ότι “πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού”… (Αυτά είναι “παλιά”, ε;) Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλά «μακρυά» και πολλά «αλλού» για να ζήσεις τις χαρές και τα ζόρια του ξένου· και ότι υπάρχουν άπειροι άντρες και άπειρες γυναίκες να χαζέψεις, σα ξένος, κάνοντας ένα τσιγάρο καθισμένος σ’ ένα πεζούλι – μπορεί και περισσότερα (τσιγάρα). ‘Ωσπου να πιάσεις κουβέντα.

Λένε επίσης ότι αν δεν μπορείς να χαζέψεις τον κόσμο φυσώντας τον καπνό στο πλάι σου (στο πλάι του…), δεν θα μάθεις ποτέ τι είναι ο χρόνος.

Η Aziza Brahim θα μπορούσε να χρειάζεται συστάσεις, αλλά όχι σήμερα. Σαχάρα, στρατόπεδα προσφύγων, φυγάδες, επιζήσαντες, δολοφονημένοι… Εδώ, χωρίς περισσότερα, η Aziza σε συναυλία στο Μπιλμπάο, στη Βασκία, πριν λίγα χρόνια.

Ξένη…

https://www.youtube.com/watch?v=Jo0eGnL-7Fo

Anarchy in oasis

Δευτέρα 8 Ιούλη. Δεν είναι κολάζ. Είναι μια λεπτομέρεια απ’ την Tozeur, κάπου στην δυτικοκεντρική τυνησία, κάπου στα όρια της ερήμου.

Αναρχικοί και εκεί; Ναι. Όχι μόνο αναρχικοί. Σε ότι αφορά τα σύμβολα στους τοίχους εδώ κι εκεί «φυτρώνουν» αστέρια. Αλλά δεν λέμε περισσότερα, γιατί εύκολα γίνονται φολκλόρ.

Στο κάτω κάτω ποιος ασχολείται μ’ αυτούς τους «απολίτιστους»; Όπως λέει κάθε μαμά και κάθε ρατσιστής «δεν μιλάμε με αγνώστους»…

Η γιορτή της δημοκρατίας…

Δευτέρα 8 Ιούλη. Είναι δημιουργικό να παρακολουθεί κανείς εκλογές όντας μακρυά. Απροειδοποίητα εκείνο που (μας) είναι εχθρικό αποδεικνύεται επιπλέον γελοίο, ένα χοντροκομμένο και κακόγουστο αστείο, καθώς (για παράδειγμα…) οι ρητορικές του ελληνικού “εθνικού μεγαλείου” (υπάρχει άλλη διακύβευση μέσα στις κάλπες; όλοι οι σωτήρες και όλοι οι ανατροπείς επ’ αυτού φιλολόγησαν προεκλογικά) στριμώχνονται σε μια ασήμαντη κουκίδα στο χάρτη.

Ωστόσο ο ελληνικός λαός έκανε το καθήκον του: προσέλαβε άλλη μια φορά 300 άτομα με ελάχιστο μισθό 6.000, απ’ τους οποίους οι περισσότεροι δεν θα χρειάζεται να πατάνε καν στη δουλειά, όπως συνήθως· ενώ όσοι / όσες πατάνε θα πληρώνονται από 8 χιλιάρικα και πάνω.

Εννοείται πως όλοι νίκησαν· στις γιορτές της δημοκρατίας δεν υπάρχουν ηττημένοι!!! Σίγουρα όχι ανάμεσα σε εκείνους / εκείνες που προσλαμβάνονται. Όσο για όσους έμειναν απ’ έξω; Έγλυψαν, μαλαγάνεψαν τον λαό, αλλά αυτός την είδε αλλιώς. Τι να γίνει όμως; Άμα έχεις κολακέψει το “υποκείμενο” (τους μικροαστούς) δεν μπορείς μετά να το βρίζεις, έτσι δεν είναι;

Κουλοδεξιά από σήμερα λοιπόν, και τα σκυλιά δεμένα – ο λαός αποφάσισε! (Υπάρχουν και συνέπειες, αλλά έχουμε χρόνο γι’ αυτές. ‘Εχουμε και τσιγάρα…)

… και το hangover της

Δευτέρα 8 Ιούλη. Ένα απ’ τα στοιχεία της φάρσας (μπορεί να μοιάζει περιθωριακό αλλά κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής μόνο τέτοιο δεν είναι) βρίσκεται στο εξής: μετά από 7 χρόνια γενναίας και πανηγυρικής κοινοβουλευτικοποίησης διάφοροι εντάσσουν στο πολιτικό βιογραφικό τους την χθεσινή (κοινοβουλευτική) αποτυχία των βοθρολυμάτων! Παριστάνουν όλοι αυτοί οι γενναίοι “αντιφασίστες” ότι κρατούσαν τη μύτη τους για πάνω από 2.500 χιλιάδες μέρες και νύχτες, απ’ τον Μάρτη του 2012… Αλλά επιτέλους (λένε) “η δημοκρατία μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα” – χάρη στους “αγώνες” τους φυσικά!!!!

Αλήθεια; Έγιναν τέτοιες σκληρές μάχες; Μάτωσαν τόσα παλληκάρια στο “αντιφασιστικό” μέτωπο; Ωιμέ! Πέρασε τόσος καιρός και δεν μάθαμε (οι ανόητοι) τι έχουν κάνει αυτοί οι γενναίοι ενάντια στον ελληνικό κρατικό / παρακρατικό φασισμό του παρακάτω είδους:

Ένα σκουπιδάκι στο μάτι

Πέμπτη 6 Ιούνη. Πάνω φωτογραφία: Αξημέρωτα εκατοντάδες παλαιστίνιοι εργάτες στέκονται στην ουρά για να περάσουν τον “έλεγχο εξόδου” απ’ τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, τη λωρίδα της Γάζας. Θα πάνε να δουλέψουν, για ένα γαμημένο μεροκάματο, στο εργοστάσιο του δεσμοφύλακα…

(Ο οποίος είναι πολύ στενός σύμμαχος του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, “έχω ένα σκουπιδάκι στο μάτι και δεν μπορώ να δω”…)

Μεσαίες φωτογραφίες: Πότε πότε, είτε πριν σχολάσουν είτε μετά, ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει τα σπίτια τους – μερικές φορές μαζικά, μερικές φορές “παραδειγματικά”. Εδώ πριν ένα μήνα, στις 5 Μάη. (Έζησες ποτέ παρέα με το θάνατο;)

Ο λόγος του εκνευρισμού του δεσμοφύλακα είναι γνωστός. Δεν κάθονται ήσυχοι οι αιχμάλωτοι. Αντιστέκονται. Κάποτε και ένοπλα (παρότι απελπισμένα). Φταίει κι αυτή η απόφαση του οηε (Α/RES/37/43) της 3ης Δεκέμβρη του 1982, που τους αναγνώρισε το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης.

(Τι; Έχει παρθεί τέτοια απόφαση στον οηε – των – κρατών; Ναι. Όχι λόγω καλωσύνης – ας αφήσουν οι τσατσορούφιανοι τα παραμύθια… Λόγω των κινημάτων υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης, που το επέβαλαν…)

Κάτω φωτογραφία: Γενικά, πάντως, ο νόμος και η τάξη βασιλεύουν κανονικά.

(O οποίος νόμος και η οποία τάξη είναι στενοί σύμμαχοι του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, κίνημα με το μέγεθος και την ένταση που θα έπρεπε ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία δεν υπάρχει. Όχι ακόμα, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί η σοφία των ημέρων – σε αντίθεση με τα παλιά, ένδοξα χρόνια – συμβουλεύει ότι προέχει η «πολιτική ιδιοκτησία» των δράσεων. Πως το λένε αυτό; Ιδιωτικοποίηση; Κάπως έτσι.

Μια εντελώς selfie εποχή… Και τα μάτια – ή τα μυαλά; – γεμάτα «σκουπιδάκια»…)

Flying machines – αλλά όχι έπεα πτερόεντα…

Πέμπτη 6 Ιούνη. Ένα απ’ τα δόγματα αυτής της μίζερης selfie εποχής είναι ότι «οι καιροί αλλάζουν, οπότε…» Τα αποσιωπητικά υπονοούν ένα αόριστο συμπέρασμα· και (κυρίως) τη νομιμοποίηση της αναδίπλωσης στον Εαυτό, στις διάφορες γνωστές μορφές του: άτομο, οικογένεια, στενές παρέες, ιδεολογικές βεβαιότητες, συμβατικές συμπεριφορές. Ακόμα περισσότερο αφού το «οι καιροί αλλάζουν» (επιμένουμε να το ονομάζουμε καπιταλιστική αναδιάρθρωση!) συμπίπτει (καμμία σύμπτωση!) με την οξυνόμενη κρίση (δηλαδή την ένταση των καπιταλιστικών δομικών αντινομιών).

Για την εργατική κριτική η «αλλαγή των καιρών» δεν είναι ο μύθος που νομιμοποιεί την υποχώρηση και τον αφοπλισμό της, θεωρητικά και πρακτικά. Είναι το αντίθετο. Πρόκληση. Πολύ περισσότερο που η «αλλαγή των καιρών» είναι το μισό μόνο της πραγματικότητας. Το άλλο μισό είναι το αντίθετο: η συντήρηση και η αντίδραση, συσκευασμένες με παλιούς ή νέους τρόπους.

Η selfie κατάσταση είναι ακριβώς αυτό: συντήρηση και αντίδραση σε «νεοφιλελεύθερη» (συχνά επιθετική και σχεδόν πάντα αυθάδη…) συσκευασία. Τα «ιδεολογικά πρόσημα» της selfie κατάστασης είναι πλαστά. Αυτό που έχει σημασία είναι πως είναι τόσο καλά θωρακισμένη ώστε το μόνο ανατρεπτικό / απελευθερωτικό που θα μπορούσε να της συμβεί είναι να σπάσει· κάτι οδυνηρό σε πρώτο χρόνο.

Η ανταγωνιστική εργατική κριτική πρέπει να λάβει υπόψη της και αυτές τις πλευρές της πραγματικότητας. Η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση είναι (και πάντα ήταν, σε όλες τις προηγούμενες «καπιταλιστικές επαναστάσεις») γεννήτρια συμβιβασμένων υποκειμενικοτήτων. Η ανταγωνιστική εργατική κριτική απαγορεύεται να αγνοήσει οποιαδήποτε πλευρά της πραγματικότητας επειδή άλλες είναι θλιβερές, άλλες «μαγικές», κι άλλες απλά βολικές… Απαγορεύεται να αγνοήσει την «κατασκευή υποκειμενικοτήτων» – οφείλει να αναμετρηθεί μαζί της. Οφείλει να αναμετρηθεί με όλες τις πλευρές της καπιταλιστικής πραγματικότητας καθώς αυτή βρίσκονται σε κίνηση, καθώς εξελίσσονται, οσονδήποτε Εγωϊκές κι αν εμφανίζονται. Άλλες θα πρέπει να γκρεμίσει και άλλες να παρακάμψει, ανάλογα με την εκτίμηση των περιστάσεων. Η εργατική κριτική δεν κάνει δημόσιες σχέσεις. Είναι σε πόλεμο. Δεν μετράει κεφάλια. Φτιάχνει συνειδήσεις. Δεν μαζεύει “επαναστατόσημα”, δεν ψάχνει “σύνταξη”. Λέει πάντα: μόλις τώρα ξεκινάω…

Εν τω μεταξύ ο καπιταλισμός προχωράει με άλματα. Παρακολουθούμε αλλού (συνέλευση game over, cyborg) συστηματικά την κίνησή του. Αλλά εδώ δείτε ενδεικτικά το παρακάτω video (11.30 λεπτά, του 2016, χρειάζονται αγγλικούλια…). Προσέξτε ειδικά, προς το τέλος, αυτό που είναι η «αυτο-οργάνωση των μηχανών»· και τα χειροκροτήματα των ανόητων. Νομίζουν οι ανόητοι ότι πρόκειται για «παιχνίδια». Όπως πριν λίγα μόνο χρόνια πίστευαν ότι το internet είναι «ο χώρος της ελευθερίας»· κάποιοι, μάλιστα, της αντικαπιταλιστικής ελευθερίας!

Όμως αυτό είναι ένα δείγμα «ολόκληρης της πραγματικότητας»: η παρέλαση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και η μαζική Εγωϊκή υποτέλεια (φοβική ή ενθουσιώδης) στα μαγικά της…

Ρομποτικές “μέλισσες”

Πέμπτη 6 Ιούνη. Για να τελειώσουμε την σαιζόν με κάπως πιο ανάλαφρο τρόπο. Μην ανησυχείτε! Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος θα έχει και “καλές” εφαρμογές!

Να, για παράδειγμα, ιάπωνες τεχνικοί έφτιαξαν ρομποτικές “μέλισσες” (εδώ και δυό χρόνια…) για να κάνουν την επικονίαση στα λουλούδια, αν ο πλανήτης ξεμείνει από τις κανονικές μέλισσες (υπάρχει μια τέτοια “τάση”…)

Σκεφτείτε το απλά: δεν φοβάστε τις μέλισσες; Ε, τα μίνι ρομπότ δεν θα τσιμπάνε! Φυσικά δεν θα φτιάχνουν μέλι, πρόπολη, κερί… αλλά “σιγά τώρα”!

Where is my mind?

Τετάρτη 5 Ιούνη. Και πάνω που η ασταμάτητη μηχανή θα λείπει (7 Ιούνη με 7 Ιούλη) θα παίξουν στην Αθήνα αυτοί (στις 26 Ιούνη):

Tinariwen (Arhefh Danagh)

και αυτός (στις 27 Ιούνη):

Bombino (live στο Agadez)

Εντάξει… Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα…

Ισχύει πάντως: η έρημος είναι εύφορη γη…

Δημιουργική καταστροφή

Τετάρτη 5 Ιούνη. Το video που ακολουθεί είναι ρωσικής παραγωγής – πράγμα που επιτρέπει ίσως αμφιβολίες για την αντικειμενικότητά του. Απ’ την άλλη μεριά τα βασικά γεγονότα είναι γνωστά.

Αφορά σημεία της κατεχόμενης συριακής επικράτειας απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους ypg συμμάχους του. Ενδεχομένως να ισχύουν παρόμοιες καταστάσεις και σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τον Άσαντ και τους δικούς του συμμάχους – δεν το ξέρουμε.

Ωστόσο είναι μια χρήσιμη διαγώνια ματιά στην πραγματικότητα ενός πολέμου που δεν έχει τίποτα «ηρωϊκό» και τίποτα «απελευθερωτικό»· παρά τις αντίθετες φήμες. Δημιουργική καταστροφή για λογαριασμό μισο-φεουδαρχικών δομών εξουσίας. Και ένα είδος «αναβίωσης» των αρχών του 20ου αιώνα…

(Αγγλικοί υπότιτλοι, 9.43 λεπτά η διάρκεια)