Category: Ασταμάτητη μηχανή

Leila Bounous

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Η μισο-αλγερινή μισο-βρεττόνη Leila ήταν η πρώτη τραγουδίστρια των Orange Blossom. Μπήκε στο συγκρότημα το 2002, και ήταν η φωνή της μπάντας στο lp Everything Must Change, του 2005. Έφυγε για να ακολουθήσει solo διαδρομή, σαν τραγουδίστρια αλλά και συνθέτρια.

Στο πρώτο βίντεο είναι στο τραγούδι Denya μαζί με τους Orange Blossom το 2007. Στο δεύτερο είναι σε mini live, απ’ το στούντιο Batiskaf, πέντε χρόνια μετά, το 2012. Μην χάσετε σε καμμία περίπτωση το πρώτο, και σίγουρα μην χάσετε το δεύτερο!

Ένας γύπας στις λιβυκές ακτές

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Τον «έχουμε»: ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας άπλωσε τα φτερά του και πέταξε ως την Βεγγάζη, όπως προτείναμε ανοικτά – επειδή ψοφάει για πόλεμο (μέσω τρίτων κατά προτίμηση). Συναντήθηκε αυτοπροσώπως με τον «στρατάρχη Haftar»… Συνεπώς; Τί;

Το ελλαδιστάν ψάχνει να βρει τον τρόπο να κλείσει μια καρέκλα στην αναμενόμενη «συνάντηση του Βερολίνου», για το «μέλλον της λιβύης» – με το επιχείρημα ότι έχει «νόμιμα συμφέροντα γι’αυτό το μέλλον»…. Τρέχει ένας κάποιος ιδρώτας στην φάτσα του γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα: το ελλαδιστάν προσπαθεί να σκάσει στη σκηνή όχι απλά τελευταίο αλλά «μετα-τελευταίο»· και σίγουρα καταϊδρωμένο. Για όσα κράτη ασχολούνται (ή παρασταίνουν ότι ασχολούνται) με το «λιβυκό πρόβλημα» το ελλαδιστάν δεν ήταν αυτό που τους έλειπε. Επιπλέον, επειδή έτσι τα φέρνει η γεωπολιτική μοίρα, το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει καρέκλα δίπλα στη Μόσχα, την οποίο ωστόσο έχει διακριτικά (;) χεσμένη – μπορούμε να υποθέσουμε το γιατί.

Μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει οι σπασμωδικές κινήσεις των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού μπορεί να μην δείχνουν τις συνέπειές τους… Αλλά μας τραβάνε απ’ το μανίκι πιο βαθιά σε κάτι που ελάχιστα μπορούν να ελέγξουν στο πως (και πότε) θα εξελιχθεί. Και, φυσικά, θα υπάρξουν αργά ή γρήγορα συνέπειες, που δεν θα μπορούν να διαχειριστούν.

Θα μας τις πετάξουν εθνικιστικότατα στα μούτρα – αυτό είναι σίγουρο ότι ξέρουν να το κάνουν….

(φωτογραφία πάνω: Επιτέλους, η συνάντηση των γιγάντων! Ο «τζενεράλ» – ο Haftar ντε! δεν τον μάθατε ακόμα; – με την σιδερωμένη του στολή, κάτω από ένα μονοκέφαλο κοτόπουλο – που, δεν μπορεί, κάτι θα σημαίνει….

κάτω: Ο πουχαθηκεςρεμαριονέτα Guaido μιλάει στο τηλέφωνο… Πίσω του δεν έχει κοτόπουλα αλλά χριστούς και παναγίες… Με ποιον νομίζετε ότι μιλάει; Η ασταμάτητη μηχανή ισχυρίζεται ότι τα λέει με τον «τζενεράλ» και του εξηγεί πόσο σημαντικό πράγμα στη ζωή των ανθρώπων είναι να τους αναγνωρίζει το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο….

Τί; Δεν είναι;)

Nord stream 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Μετά την ανακοίνωση τα χαράματα του Σαββάτου (μάλλον ασαφή κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) της ελβετικής Allseas ότι «θα σταματήσει τα έργα πόντισης των σωλήνων του nord stream 2» (εκμεταλλευόμενη ωστόσο το περιθώριο 30 ημέρων που της δίνεται απ’ τις αμερικανικές απειλές), ήταν σειρά του κονσόρτσιουμ να δηλώσει κάτι. Το οποίο «κάτι», δια στόματος του εκπροσώπου Jens Muller, ήταν ότι «… θα συνεχίσουμε τις εργασίες ως την ολοκλήρωση του έργου το συντομότερο δυνατόν, καθώς έχει εξαιρετική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της ευρώπης».

Ενώ ο nord stream 2 τραβάει το ενδιαφέρον (επειδή απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν στέκεται εκτός απ’ την Μόσχα και το Βερολίνο), είναι και ο turk stream 2 στο ίδιο ποινολόγιο. Και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή του βρίσκονται ενώπιον των ίδιων τιμωριών με εκείνες που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή και την λειτουργία του nord stream 2.

Με δηλωμένη την κατ’ αρχήν απόφαση τόσο της Σόφιας όσο και του Βελιγραδίου να προεκτείνουν το 2020 τον turk stream 2 μέσα απ’ τις επικράτειές τους προς την κεντρική ευρώπη, σαν balkan stream (λαμβάνοντας, εννοείται, το δικό τους μερίδιο σε ρωσικό φυσικό αέριο), αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν εμφανίζεται να κάνει πόλεμο εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κρατών, συν – φυσικά – της Άγκυρας και της Μόσχας. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: η Μόσχα κατά κύριο λόγο (και η Άγκυρα σε ότι αφορά τον turk stream 2) βρίσκουν ζεστούς ή χλιαρούς «ενεργειακούς συμμάχους» στο μεγαλύτερο μέρος της ευρώπης.

 

«Ενεργειακός» πόλεμος 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Απο μια πρώτη ματιά μοιάζει μάλλον υπερβολική η επιθετική επιμονή του ψοφιοκουναβιστάν κατά της διακίνησης είτε του ρωσικού, είτε του ιρανικού, είτε του βενεζουελάνικου γκαζιού και πετρελαίου. Μια επιμονή απαγορεύσεων δείχνει ατελέσφορη.

Η επιθετική «πολιτική πωλήσεων» του ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει ντε και καλά στην ευρώπη (και στην ασία) να αγοράζουν τους ακριβούς αμερικανικούς σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες (που εξορύσσονται με σκληρά αντιπεριβαλλοντικές μεθόδους) μοιάζει σαν μια παρανοϊκή εμπορική μανία. Είναι πολύ περισσότερα.

Πίσω απ’ την προέλευση των υδρογονανθράκων βρίσκεται η αχίλλεια πτέρνα της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας: το νόμισμα της τιμολόγησής τους. Η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται, και σωστά, ότι δεν υπάρχει άλλο «βασικό εμπόρευμα» στον 21ο αιώνα στο οποίο να μπορεί να επιβάλλει την δολαριακή τιμολόγηση, κρατώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το «εθνικό νόμισμά» της σε παγκόσμια κυκλοφορία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το μόνο που διαθέτει την φαρέτρα της είναι το όπλο των μέσων της δεκαετίας του ’70: η τιμολόγηση των υδρογονανθράκων σε δολάρια (: «πετροδόλαρα»). Και ξέρουν καλά οι ειδικοί του ψοφιοκουναβιστάν πως αυτό το υπερόπλο ξεδοντιάζεται πια συστηματικά. Έτσι ώστε η μόνη «παράταση ζωής» στην παγκόσμια δολαριακή κυκλοφορία είναι να αναγκάζονται διάφορα κράτη πρώτης γραμμής να αγοράζουν υδρογονάνθρακες αμερικανικής προέλευσης· σε δολάρια. Οι τιμωρίες, οι απειλές ότι «θα σας λιώσουμε» με οικονομικές τιμωρίες αν δεν αγοράζετε από εμάς (και αγοράζετε απ’ τους ρώσους, τους ιρανούς, κλπ κλπ), απ’ αυτό προέρχονται: τον σταδιακό πνιγμό του δολαρίου.

Όμως αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Lavrov δήλωσε χτες ότι ο nord stream 2 θα ολοκληρωθεί πάση θυσία· επειδή, μεταξύ άλλων, αν σταματήσει, οι ευρωπαίοι θα νοιώθουν ταπεινωμένοι. Δεν πρόκειται όμως απλά για ζήτημα πρεστίζ. Η ε.ε. – και σίγουρα το Βερολίνο – κρατούν στα χέρια τους μια επιλογή «ατομικής βόμβας» εναντίον του «ενεργειακού πολέμου» που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η απαγόρευση εισαγωγής στην ε.ε. υδρογονανθράκων που έχουν εξορυχθεί με αντι-περιβαλλοντικούς τρόπους… Δηλαδή με fracking (: υδραυλική ρωγμάτωση), που είναι η μέθοδος μεγάλου μέρους της αμερικανικής εξόρυξης. Το ιδεολογικό έδαφος για μια τέτοια απαγόρευση είναι έτοιμο: η προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και εκτός επικράτειας του project europe. Η προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος σα να λέμε (δεν σας ανατριχιάζει ο ευρωπαϊκός καπιταλιστικός αλτρουϊσμός;).

Ακόμα, πάντως, και χωρίς να γίνει πρακτικά μια τέτοια κίνηση (μπορεί να αιωρείται σαν απειλή) όταν το ψοφιοκουναβιστάν φτάνει στο σημείο μιας τέτοιας επίθεσης (κατά του nord stream 2) μην περιμένει κανείς πια «συμμαχίες» τύπου νατο…

«Ενεργειακός» πόλεμος 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Ας επανέλθουμε στη σκιά του γύπα υπ.εξ. Δεν είναι τόσο «διαχωρισμένο» ζήτημα σε σχέση μ’ αυτές τις εξελίξεις που θα οξυνθούν (αυτό είναι βέβαιο) το 2020 το πως ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «πλασσαριστεί στη Μεσόγειο – σε σχέση με «ενεργειακές ροές». Φυσικά είναι σκέτη κωμωδία το γεγονός ότι το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει να πουλήσει (σε οποιοδήποτε νόμισμα) οτιδήποτε σε gaz ή σε oil. Έχει βέβαια ελαιόλαδο, αλλά αυτό δεν πιάνεται… Εμπλέκεται όμως στους καυγάδες πουλώντας «αντιτουρκισμό» (και διακριτικά: «αντιρωσισμό») στο βαθμό που αυτές οι «αναθεωρητικές δυνάμεις» απειλούν ή αμφισβητούν ή μπορεί να αμφισβητήσουν μελλοντικά, μεταξύ άλλων, μέσω εμπορίου ενεργειακών πρώτων υλών, τη νομισματική «υγεία» του μεγάλου συμμάχου…

Και πάλι: ένα κράτος – μέλος της ευρωζώνης κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο δολάριο; Δεν είναι αντιφατικό; Μα τι νομίζετε ότι προσπαθούσε να κάνει αυτό το «κράτος μέλος της ευρωζώνης» πριν λίγα χρόνια, υπό τους φαιορόζ, όταν το υπερόπλο Γιάνης ο Αδέσποτος απειλούσε να διαλύσει αυτήν την ευρωζώνη; Σε ποιο ταμπλώ του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού νομίζετε ότι έπαιζαν οι τότε πολιτικές βιτρίνες;

Αν σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης η ελληνική συμμετοχή ήταν έμμεση (: οι αμερικανικές βάσεις, με πρώτη εκείνη της Σούδας, και το εμπόριο / λαθρεμπόριο «αναλώσιμων»…), στο λιβυκό πεδίο μάχης το ελλαδιστάν κάνει πιο άμεσα βήματα συμμετοχής. Αυτά που φαίνονται είναι «διπλωματικά» – δεν παύουν ωστόσο να εγγράφονται στα ταμπλώ του εντατικοποιούμενου 4ο παγκόσμιου πολέμου.

Eξοπλισμός…

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Έχουν περισσότερα ναυπηγεία απ’ ότι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Ναυπηγούν τα αεροπλανοφόρα τρία – τρία, τα υποβρύχια τέσσερα – τέσσερα, και τα αντιτορπιλικά σε δεκάδες. Πρόκειται για το κινεζικό καθεστώς… Και είναι μόνο ένα θαύμα της ανθρώπινης βλακείας η ερώτηση «λέτε να υπερφαλαγγίσει το Πεκίνο την Ουάσιγκτον στη θάλασσα;». Λέτε να συμβεί τέτοιο πράγμα;

Ο θρύλος της αγγλικής ναυτικής υπερδύναμης (η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ…) τέλειωσε «όμορφα κι ωραία»· αν και έχουμε το βαρύ προνόμιο να ζούμε σ’ ένα μέρος του πλανήτη όπου αυτό το τέλος είχε πολύ αίμα… Ο θρύλος της αμερικανικής ναυτικής υπερδύναμης συνεχίζει, αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πρακτικά εδώ και εφτά δεκαετίες. Όλο κι όλο το «ψωμί» αυτού του θρύλου είναι οι ποσότητες: αν η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, διαθέτει 12 αεροπλανοφόρα με όλο τους το σόι το καθένα, τότε θα θεωρηθεί ισάξιος και αμφισβητίας όποιος έχει, χμμμ, τουλάχιστον 10. Το Πεκίνο απέχει αρκετά ακόμα απ’ αυτό το νούμερο (έχει έτοιμα 2 και 1 ακόμα στα τελειώματα…) – οπότε μπορεί η κουβέντα να συνεχιστεί για αρκετά χρόνια.

Αν βλέπει κανείς μοχθηρούς σχιστομάτηδες, τότε μπορεί ακόμα και να τους απωθήσει. Αν, όμως, βλέπει το καπιταλιστικό δυναμισμό μιας κοινωνίας της οποίας ο πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ το άθροισμα όλων των δυτικών, και η οποία έχει (και «αναπτύσσει») know how παντού, σ’ όλους τους τομείς τεχνοεπιστημονικής αιχμής, με διαρκείς, συνεχόμενες και πολλαπλασιαζόμενες επιτυχίες πρώτης γραμμής, τότε το ζήτημα του στρατιωτικού εξοπλισμού του Πεκίνου έχει άλλα χαρακτηριστικά. Όπως και η (τεχνολογική μεταξύ άλλων) σχέση του με την Μόσχα.

Ωστόσο η απορία «μήπως μελλοντικά το Πεκίνο υπερφαλαγγίσει…» έχει μια δόλια σκοπιμότητα. Την ιδέα ότι αφού δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα μπορεί ακόμα να εμποδιστεί. Δεν έχουμε υπόψη κάποιο παράδειγμα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων όπου ένας εξαιρετικά δυναμικός καπιταλισμός «εμποδίστηκε» απ’ τους ανταγωνιστές του χωρίς πόλεμο και εκτεταμένη καταστροφή.

Και πως άραγε, ένας καπιταλιστικός τόσο δυναμικός ώστε να έχει βάσιμες προοπτικές (παγκόσμιας) ηγεμονίας χωρίς να ρίξει μια σφαίρα, θα αναχαιτιστεί μ’ έναν πόλεμο που δεν θα γίνει μόνο στα δικά του εδάφη αλλά και σ’ εκείνα όσων προσπαθούν να τον φρενάρουν;

Ο εκλεκτός του θεού 1

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Θα αντέξει, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι την διαδικασία καθαίρεσής του και θα βγάλει το 2020 σαν υποψήφιος για έναν ακόμα νόστιμο τετραετή γύρο προεδρικής εξουσίας;

Η ασταμάτητη μηχανή είχε την άποψη ότι όχι μόνο οι «δημοκρατικοί» αλλά και διάφοροι «συντηρητικοί» θα πετύχαιναν την απόλυση του ψόφιου κουναβιού, και την αντικατάστασή απ’ τον πολύ πιο σκληροπυρηνικό φασίστα (νυν αντιπρόεδρο) Pence. Η εκτίμηση αυτή δεν βασιζόταν στα στοιχεία του «ukrainegate» αλλά στην αποτυχία της γραμμής «αμυνόμαστε και περνάμε στην αντεπίθεση μέσω οικονομικών μέσων / κυρώσεων» που εξέφραζε, και έχει προσπαθήσει να υλοποιήσει το ψόφιο κουνάβι. Η εκτίμηση αυτή εξακολουθεί να ισχύει.

Ωστόσο, παρά το ότι ακόμα και πρόσφατα οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί στράφηκαν έντονα εναντίον του ψόφιου κουναβιού (όταν έδωσε στον Erdogan το ο.κ. να εισβάλει στη βόρεια συρία, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι αποσύρει τον στρατό του συνολικά απ’ την ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία…), σε ότι αφορά την καθαίρεσή του δεν έχει εκδηλωθεί ως τώρα κάποιο «ρήγμα». Αν αυτό συνεχίσει, η συντηρητική πλειοψηφία στη γερουσία θα εμποδίσει την ολοκλήρωση της καθαίρεσης· και το ψόφιο κουνάβι θα παραμείνει στο πόστο του. (Μαζί με την τακτική του;)

Το γεγονός ότι ο σκληρός πυρήνας του αμερικανικού μιλιταρισμού έχει καταφέρει ως τώρα να «μαζεύει» το ψόφιο κουνάβι κάθε φορά που εκτροχιάζεται σε ότι αφορά τους πολέμους των ηπα σε διάφορα σημεία του πλανήτη (διακηρύσσοντας την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού) θα μπορούσε να δείχνει πως είναι ελέγξιμος. Και πως, κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητη η αντικατάστασή του απ’ τον Pence. Απ’ την άλλη μεριά δεν είναι αυτή η δουλειά ενός αμερικάνου προέδρου σε περίοδο παρακμής της ηγεμονίας: να πηδάει απ’ το παράθυρο και να γαυγίζει «ειρηνόφιλα» τους περαστικούς κουνώντας χαρούμενος την ουρά του, μέχρι να τον ξαναδέσουν τα αφεντικά του…

Ο εκλεκτός του θεού 2

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα (έως σοβαρά προβλήματα) που θα βραχυκυκλώνουν την mainstream αμερικανική «πολιτική ζωή» – πέρα απ’ την «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον και την αποτυχία του «δόγματος Trump» – αν δεν βρεθούν αρκετοί συντηρητικοί εθνοπατέρες να πείσουν το ψόφιο κουνάβι να παραιτηθεί υπέρ του Pence.

Το πρώτο είναι ο θεσμικός διχασμός στο κέντρο της αμερικανικής εξουσίας: οι μεν δημοκρατικοί ελέγχουν την βουλή των αντιπροσώπων και θέλουν την καθαίρεση· οι δε συντηρητικοί ελέγχουν την γερουσία και βρίσκονται ακόμα στο πλευρό του. Αυτά καθ’ οδόν προς τις εκλογές… Το δεύτερο είναι τα «διαδικαστικά» τα ίδια. Έχουν γίνει μόνο δύο τέτοιες «προσαγωγές / δίκες» προέδρων στην αμερικανική ιστορία, μία το 1868 (του Adrew Johnson) και μία το 1998 (του Bill Clinton) και δεν υπάρχει ένα συμπαγές σώμα διαδικαστικών κανόνων για το πως μπορεί να προχωρήση γρήγορα αυτή η διαδικασία – σε συνθήκες πόλωσης. Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλές και διάφορες «τρύπες» που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κάθε πλεύρα, «σούρνωντας» αυτήν την «δίκη».

Το τρίτο είναι οι «διεθνείς σχέσεις» της Ουάσιγκτον. Ήδη το ψόφιο κουνάβι αντιμετωπίζεται σαν «πρόεδρος περιορισμένης ευθύνης». Το να γίνει πρωταγωνιστής σ’ ένα (ακόμη…) σήριαλ σε παγκόσμια μετάδοση, μπορεί να μοιάζει διασκεδαστικό, αλλά πολύ πιθανόν να αφήσει ακόμα περισσότερο χώρο σε διάφορους αμερικανικούς μηχανισμούς (απ’ τις μυστικές υπηρεσίες ως κυκλώματα του βαθέος κράτους) να δρουν χωρίς πολιτική ευθύνη κανενός.

Το γεγονός ότι ο διεθνής πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης του ψόφιου κουναβιού, η ανεγκέφαλη αλεπού – Putin, κατέθεσε ήδη (με δηλώσεις του κατά του ανυπόστατου κατηγορητηρίου…) είναι σίγουρο πως φυτιλιάζει τους αντι-ρώσους στο αμερικανικό καθεστώς· που δεν είναι λίγοι, ούτε ασήμαντοι.

Με το ψόφιο κουνάβι «υπόδικο» αλλά όχι έκπτωτο το αμερικανικό προεκλογικό 2020 έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει ροντέο…

Έκτακτη ανάγκη…

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο πολλά βαρύς νικητής Borduk ετοιμάζεται όχι μόνο για την νέα εμπορική οικονομική σχέση του Λονδίνου με την ε.ε., αλλά και για την αναθεώρηση του συντάγματος. Ένας απ’ τους στόχους της είναι η «αναδιάρθρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…

Κατά την αγγλική καθεστωτική δεξιά ο παγκόσμιος κατάλογος ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να αντικατασταθεί από έναν αγγλικό τέτοιο… Γιατί; Επειδή – λένε – πρέπει να βρεθούν καινούργιες ισορροπίες μεταξύ των «ατομικών δικαιωμάτων» και του «ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος», όπως εκφράζεται αυτό το τελευταίο απ’ την κυβέρνηση (ή το κράτος)…

Σας πιάνει η μπόχα – έτσι δεν είναι; Δεν είναι δυνατόν – λέει η νικήτρια και κυβερνώσα αγγλική δεξιά – τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι καθολικά και αδιαφοροποίητα, γιατί έτσι τα εκμεταλλεύονται οι «κακοί άνθρωποι»… Για παράδειγμα – λένε – δεν πρέπει να επιτρέπεται στους «κακούς ανθρώπους» να αξιοποιούν την ελευθερία του λόγου κάνοντας «κηρύγματα μίσους»….

Εύκολα θα καταλαβαίνατε μια παρτίδα «κακών ανθρώπων» που πρέπει να εμποδιστούν απ’ την ελευθερία του λόγου, δηλαδή να εγκληματοποιηθούν: λέγονται BDS… (και έχει πολλούς τέτοιους στις τάξεις κόμματος των εργατικών). Ωστόσο το αγγλικό καθεστώς έχει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα με την «ελευθερία του λόγου»: πρόκειται για τις διάφορων ειδών αποκαλύψεις (τύπου wikileaks) για την υπόγεια ή όχι και τόσο υπόγεια δράση του. (Προσεχώς στο Sarajevo.pdf επ’ αυτών…) Εκεί οι διακυβεύσεις είναι ακόμα πιο σοβαρές απ’ ότι το κίνημα μποϋκοτάζ κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ: εκτίθεται ο σκληρός πυρήνας του βαθέος κράτους σε μια ιστορική περίοδο όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Αγνοούμε τις τυπικές απαιτήσεις της συνταγματικής αναθεώρησης στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (π.χ. εύρος κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας). Αλλά οι προθέσεις της μαύρης ορδής του Borduk είναι δηλωμένες. Με βαριά πρόστιμα (ώστε να γονατίζουν οι «κακοί άνθρωποι»), φυλακίσεις, ή/και απελάσεις (αν είναι υπήκοοι άλλων κρατών) θα αποκατασταθεί η «καινούργια ισορροπία»…

Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που τα αφεντικά προελαύνουν (και) με τέτοιο τρόπο…

…και καπιταλιστική αναδιάρθρωση

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Ήταν δειγματοληπτική μεν, αλλά αρκετά μεγάλη. Με συνεντεύξεις σε σχεδόν 42.000 ενήλικους υπηκόους της αυτού μεγαλειότητας που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές, μια μετεκλογική έρευνα του YouGov (μιας αγγλικής εταιρείας στατιστικών ερευνών) έδειξε ένα «χάσμα γενεών» που μπορεί να έχει διάφορες προεκτάσεις σε συνθήκες καπιταλιστικής Αλλαγής Παραδείγματος όπως αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη (φωτογραφία επάνω).

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς το γνωστό: όσο μεγαλώνουν οι υπήκοοι των σύγχρονων καπιταλιστικών δημοκρατιών τόσο πιο συντηρητικοί γίνονται. Αν όμως συνδυάσει το «χάσμα γενεών» με ένα ακόμα «χάσμα», αυτό των τυπικών εκπαιδευτικών προσόντων (φωτογραφία κάτω), μπορεί να ρισκάρει ένα συμπέρασμα σχετικό όχι με την ηλικία αυτή καθαυτή, αλλά με τις «κοινωνικές προοπτικές», στις τυπικές τους εκφάνσεις.

Προκύπτει λοιπόν ότι τα πιο «αισιόδοξα» (νέοι / νέες) ή/και τα πιο καλά «εξοπλισμένα» Ατομικά Κεφάλαια (υπάρχουν αμφιβολίες ότι η βρετανική κοινωνία είναι σε γενικές γραμμές νεοφιλελεύθερη;) απέρριψαν την σκληροπυρηνική εθνικιστική επιλογή του brexiter Borduk· επειδή, ενδεχομένως, έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Την απέρρριψαν υποστηρίζοντας την “αναβίωση” της σοσιαλδημοκρατίας των ‘70s, που πρότειναν οι εργατικοί: έμφαση στην (κοινωνική) αλληλεγγύη – μέσα σ’ ένα ασαφές καθεστώς σχέσεων με την ε.ε. (το πρόγραμμα των εργατικών ήταν τέτοιο…)

Θα μπορούσε να είναι τέτοιες «τάσεις» ένας λόγος για πιο «στιβαρό κράτος / κρίση»; Θα ήταν επιπόλαιο να μιλήσει κανείς για ταξική πόλωση με βάση τις επιλογές μπροστά στις κάλπες, ειδικά εφόσον η ανάλυση της YouGov έδειξε ότι με κριτήριο την ταξική διαστρωμάτωση οι συντηρητικοί «κέρδισαν» την πλειοψηφία τόσο στον «πάτο» όσο και στο «καπάκι» του βαρελιού.

Απ’ την άλλη μεριά οι δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα δείχνουν ότι τα αφεντικά δεν περιμένουν πρώτα να εμφανιστεί μια σοβαρή ταξική πόλωση και μετά την αντιμετωπίσουν. Δρουν προληπτικά.

Απ’ αυτή την άποψη μια «αναθεώρηση του συντάγματος προς τα δεξιά» δεν είναι άσκοπη…