Τετάρτη 26 Φλεβάρη. Δ) Η τεράστια διαφορά στην αξιοποίηση του «ανθρώπινου κεφαλαίου» ανάμεσα στο «μοντέλο της αγοράς» και στο «κρατικίστικο κινέζικο μοντέλο» είναι μήπως μια υπερβολή της αισχρά περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής; Οι τρεις πάνω φωτογραφίες για το πως φτιάχνονται όχι ένα αλλά δύο πλήρως εξοπλισμένα νοσοκομεία (των 1000 κλινών το καθένα) μέσα σε 10 ημέρες, με τον «κινέζικο τρόπο» διαχείρισης του κεφαλαίου (: εργασίας και τεχνικών δυνατοτήτων), δεν σηκώνει ούτε αμφιβολία ούτε παζάρια. Είναι απλά το πολεμικό όνειρο κάθε καπιταλιστικού κράτους στη δύση· που απέχει πολύ απ’ το να μπορεί να το πλησιάσει σήμερα.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Υπάρχει κάτι ακόμα πιο βαθύ. Τι σημαίνει η «οικονομία της αγοράς» για τις ατομικές ευθύνες έναντι της συλλογικής προστασίας απέναντι σ’ έναν (θεωρούμενο) Υγιεινιστικό Αρμαγεδώνα (άρα και σε οτιδήποτε θα μπορούσε να πουληθεί σαν τέτοιου είδους μεταφορά / αλληγορία) – και τι σημαίνει το «κράτος – πατέρας – φροντιστής» στις ίδιες συνθήκες; Τι σημαίνει σε συνθήκες κρίσης συσσώρευσης το “όλοι έναντίον όλων” που είναι η κοινωνική ενσωμάτωση του νεοφιλελευθερισμού, και τι σημαίνει στις ίδιες συνθήκες το “όλοι υπό τον αφέντη / υπηρέτη του γενικού καλού” (που στην κίνα είναι το κόμμα/κράτος/κεφάλαιο, μια ολοκληρωτική μορφή), ε;
Στη δεύτερη (πρόσφατη) περίπτωση, αν δεν φοράς μάσκα και δεν ακολουθείς κατά γράμμα της κρατικές οδηγίες, συλλαμβάνεσαι σα «δημόσιος κίνδυνος», χωρίς δεύτερη κουβέντα… Στη πρώτη περίπτωση, ίσως διεκδικήσεις το «ανθρώπινο δικαίωμα της διαφωνίας σου»… Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε ότι αυτό έχει αρχίσει ήδη να τελειώνει στον δυτικό κόσμο, κι όχι μόνο σε ζητήματα βιολογικής υγείας… Υποθέτουμε επίσης (κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο) ότι σε συνθήκες επιδημίας δεν σας έβγαινε ούτε το «κάτω το κράτος», ούτε το «κεφάλαιο και κράτος γεννούν το φασισμό» – που ωστόσο εξακολουθούν να ισχύουν.
Ε) Στην αρκετά ψηφιοποιημένη κεντρική διοίκηση του νοτιοκορεατικού κράτους, το αντίστοιχο τηλεφωνικό νούμερο 112 (αριθμός έκτακτης ανάγκης) έστελνε και συνεχίζει να στέλνει μέσω καταιγισμού μηνυμάτων οδηγίες / διαταγές για την δέουσα συμπεριφορά – μετά τα πρώτα κρούσματα στην πόλη Daegu… Το ενδιαφέρον για εμάς είναι το πως αυτή η τεχνολογία (που ανήκει στην 3η βιομηχανική επανάσταση αλλά θα ολοκληρωθεί σύντομα στην 4η) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον καθολικό έλεγχο στο κοινωνικό εργοστάσιο δίκοπα: απ’ την μια μεριά σαν μαζική (και ταυτόχρονα ισχυρά διαφοροποιημένη χωρικά και χρονικά) αποστολή εντολών / οδηγιών για το τι πρέπει (και τι δεν πρέπει) να κάνει ο καθένας in case of emergency· και απ’ την άλλη σαν έλεγχος σε πραγματικό χρόνο (και χώρο: geodata) του τι κάνει και που βρίσκεται ο καθένας.
Ας το επαναλάβουμε: το γεγονός ότι αυτή η διπλή διαδικασία είναι αυτονόητα αρμοδιότητα και ευθύνη όχι των ιδιωτικών επιχειρήσεων επικοινωνιών (τύπου social media) αλλά του κράτους, ακόμα και ενάντια στην κυκλοφορία του πανικού μέσω των ιδιωτικών επικοινωνιών, δεν είναι απλά ένα τεχνικό ζήτημα… Είναι πολιτικό ζήτημα!!! Που αφορά κάτι που είναι ήδη γνωστό κατ’ αρχήν, σε όποιους μπορούν να καταλάβουν τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα: σε τελευταία ανάλυση η οικονομία του φόβου, που είναι η πολιτική οικονομία του ελέγχου της παραγωγής, της κατανάλωσης, της ζωής συνολικά σε συνθήκες ψηφιακής επέκτασης / αναπαράστασης, είναι εύλογο να χρειάζεται σαν «κεντρικό διαχειριστή» την μορφή – κράτος (ή το παρακράτος που εμφανίζεται πειστικά σαν μορφή – κράτος), σε συνεργασία πάντα με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις… Οπωσδήποτε μ’ ένα «μονοπώλιο» τελικής διεύθυνσης.
Στ) Στο «και πέντε», στα μέρη μας, άρχισε από χτες η mainstream δημαγωγία να ανακυκλώνει φετούλες αλήθειας: ε, εντάξει, δεν είναι τίποτα σπουδαίο· πολλοί δεν καταλαβαίνουν καν ότι έχουν κολλήσει τον κοροναϊό· ε, η θνησιμότητα είναι μικρότερη από της γρίπης· κλπ κλπ κλπ…
Φαίνεται ότι κάποιοι στο ελληνικό γκουβέρνο, τώρα που «ο εχθρός είναι προ των πυλών», άρχισαν να ανησυχούν ότι ο πανικός – του – λαού θα υπερκεράσει εύκολα τις έτσι κι αλλιώς περιορισμένες πρακτικές δυνατότητες του (ελληνικού) κράτους (άρα και τους δικούς τους ρόλους). Οπότε το έχουν ρίξει στις ενέσεις ψυχραιμίας… Μάταια: η δουλειά έχει γίνει και έχει πιάσει…
(Τώρα θα αρχίσουν να βγαίνουν φράγκα απ’ τις διάφορες μικροαστικές βδέλες. Κι όποιος σκεφτεί ότι τα ίδια περνούν και οι μετανάστες / πρόσφυγες, θα έχει πετύχει διάνα….)