Category: Ασταμάτητη μηχανή

Φρέσκα κουλούρια!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Πριν 10 (ολογράφως: δέκα) ολόκληρες μέρες, κάτω απ’ τον τίτλο Κουράγιο! κοροϊδεύαμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα για τον αγαπημένο του στη βενεζουέλα (τον Guaido), που έχασε και το πόστο του προέδρου της εθνοσυνέλευσης, μετά την μεταστροφή διάφορων οπαδών του. Γράφαμε ειρωνικά:

Κουράγιο γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα! Κουράγιο! Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα αλλάξει το παρατσούκλι σου. Κι αν ξέμεινες από προεδρική αγάπη και φιλία, προσευχήσου στον Haftar. Πάλι ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα θα σε λέμε (δεν θα σε αλλάξουμε σε ρημαδοΧαφταροΝικόλα, όχι!).

Δεν πρέπει να αλλάζουν όνομα τα όρνια, ακόμα κι αν είναι εθνικά…

Πού να ξέραμε οι ανόητοι! Πού να ξέραμε πως ο τηλέγραφος ανάμεσα στην ελληνική πρεσβεία στο Καράκας (ή, αν δεν υπάρχει εκεί, κάπου γύρω) και το υπουργείο του γύπα είχε χαλάσει (μάλλον). Και ότι τα νέα ήρθαν με γράμμα, με ένα εμπορικό πλοίο, που όσο νάναι έκανε καιρό να περάσει τον Ατλαντικό.

Χθες λοιπόν, ξαναλέμε: χθες, 15 Γενάρη, το μαγαζί του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα κτύπησε κεραυνοβόλα, αφήνοντας εμβρόντητο για την ταχύτητα των αντιδράσεών του όχι απλά τον πλανήτη αλλά τον γαλαξία ολόκληρο:

 …Σε ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εξωτερικών εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του “για τα πρόσφατα σοβαρά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βενεζουέλα και είχαν ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση, από τις δυνάμεις ασφαλείας, της εισόδου στην Εθνοσυνέλευση και τη μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος του Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης και μεταβατικού Προέδρου της χώρας, Χουάν Γκουάιδο, καθώς και βουλευτών της αντιπολίτευσης, κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης”. Οι ενέργειες αυτές, σημειώνει το υπουργείο Εξωτερικών, συνιστούν ευθεία παραβίαση των δημοκρατικών αρχών, της λειτουργίας του κράτους δικαίου και της ελευθερίας της έκφρασης, ενώ αποτελούν ουσιώδη παρεμπόδιση της λειτουργίας του μόνου νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένου θεσμού στη Βενεζουέλα…

Ο γύπας περίμενε μήνες μέχρι να αναλάβει το πόστο του υπ.εξ. για να αναγνωρίσει τον Guaido – όταν τον είχαν ξεχάσει σχεδόν όλοι. Τώρα, που τον παρατάνε και οι οπαδοί του, βελτίωσε την ταχύτητά του.

Να γιατί ζηλεύουν το ελλαδιστάν και το ρημαδογκουβέρνο του στας ευρώπας και δεν τολμούν να το καλέσουν να αναγνωρίσει και τον «τζενεράλ» στο Βερολίνο: στα λεξικά η λέξη «αστραπή» έχει δίπλα την φωτογραφία του γύπα…

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)

Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».

Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.

Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…

(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)

Ο εχθρός είναι εδώ!

Πέμπτη 16 Γενάρη. Οι αιτίες των διαμαρτυριών (στο ιράν) ήταν – στην πλειονότητά τους – σωστές. Η αφορμή ήταν λάθος: η κατάρριψη ενός πολιτικού αεροπλάνου και η δολοφονία των 175 επιβατών του είναι φρικτή· αλλά δεν είναι εκείνο το γεγονός που θα μπορούσε να γίνει καταλύτης της εναντίωσης σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς. Μάλλον το αντίθετο… Το σύνθημα «ο εχθρός είναι εδώ» είναι πέρα για πέρα σωστό. Αλλά το υπονοούμενο ότι «ο φίλος είναι εκεί» (στην αμερική) είναι όχι απλά λάθος. Είναι δουλοπρεπές. Στο Χονγκ Κονγκ σήκωσαν και ξανασήκωσαν αμερικανικές και αγγλικές σημαίες, ψάχνοντας για «ελευθερωτές». Θα το έκαναν και στην Τεχεράνη;

Σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου – και το ιράν δεν είναι εξαίρεση – συμβαίνει ξανά και ξανά το ίδιο. Πίσω απ’ τις εξεγέρσεις, που συνήθως έχουν δίκιο κατ’ αρχήν, βρυκολακιάζει η εξαφάνιση του ενδιαφέροντος για έγκαιρη οργάνωση, έγκαιρη διασαφήνιση των στόχων και των μεθόδων, τρόπους προστασίας του αγώνα από εγκάθετους, τρόπους διαρκούς συλλογικού επανελέγχου της πορείας του όποιου αγώνα. Εκτός απ’ την περίπτωση της χιλής (και της βολιβίας, ενάντια στο πραξικόπημα) μοιάζει ως εάν τα υποκείμενα που εμπλέκονται σε τέτοιες εκρήξεις να εκτοξεύονται σαν «ελατήρια», που έχουν μεν συσσωρεύσει ένταση, δεν έχουν όμως καμμία εμπειρία οργάνωσης, μακρόχρονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης, τακτικών… Όχι μόνο φαίνεται ότι δεν έχουν καμμία εμπειρία σοβαρής οργάνωσης· φαίνεται, επίσης, να την θεωρούν ασήμαντη μπροστά στο δίκιο του πετάγματος του «ελατηρίου», και κυρίως, μπροστά στην αυταρέσκεια του «πλήθους». Αν έχουν κάτι κοινό όλες αυτές οι εξεγέρσεις είναι ότι είναι επικίνδυνα μεταμοντέρνες…

Κάθως τέτοιες δράσεις / αντιδράσεις εξελίσσονται στο χρόνο, είναι πιθανό να διαμορφώνονται κάποιες πρωτόλειες οργανωτικές πυκνώσεις. Είναι διαχειριστικές: προορίζονται να διαχειριστούν το μεροδούλι – μεροφάι μιας διαμαρτυρίας που τραβάει καιρό. Αλλά δεν μπορούν, γιατί δεν έχουν την εμπειρία και κάποτε ούτε την θέληση, να αντιμετωπίσουν ίσως τον μεγαλύτερο εχθρό του όποιου αρχικού δίκιου: τους εγκάθετους. Που έχουν βασική εκπαίδευση ή οδηγίες ώστε να εκτρέπουν καλοπροαίρετους αλλά αφελείς εξεγερμένους.

Οι πολιτικές οργανώσεις φαίνονται συχνά ξεπερασμένες (αν όχι και εχθρικές)· εν μέρει δίκαια, επειδή οι περισσότερες τέτοιες είναι γερασμένα υπόλοιπα και ρετάλια του 20ου αιώνα. Η πολιτική οργάνωση σαν προϋπόθεση οποιουδήποτε εξεγερσιακού, ριζοσπαστικού δίκαιου είναι, όμως, διαφορετική υπόθεση. Η «διαχείριση πλήθους» εκ μέρους των κάθε είδους αφεντικών και των κάθε είδους λακέδων τους έχει κάνει πολλά βήματα τα τελευταία 30 χρόνια· πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να φανταστεί ο μέσος υπήκοος. Τις τεχνικές “διαχείρισης πλήθους” δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει ούτε ο αυθορμητισμός ούτε το πάθος – για – τη – λευτεριά!

«Ο εχθρός είναι εδώ»: στην Τεχεράνη, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία, στην Άγκυρα – παντού. Δεν φτάνει, όμως, μόνο το σύνθημα: πρέπει όχι μόνο να ξέρεις τους εχθρούς σου, αλλά να τους ξέρεις όλους και συγκεκριμένα. Να μπορείς να τους αναγνωρίσεις έναν έναν πριν σε τορπιλίσουν. Η άμεση καταστολή μπορεί να είναι βάρβαρη, αλλά τουλάχιστον είναι ορατή. Η υπονόμευση από μέσα είναι αόρατη…

Πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς τις μέγιστες αποστάσεις από εκείνους που θα τρέξουν να σε κολακέψουν – και τους λακέδες τους.

Η αποτροπή

Πέμπτη 16 Γενάρη. Μπορεί να είναι οι φαντασιώσεις του που τις εκλαμβάνει κι αυτός και η αγέλη του σαν πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είναι πράγματι ένα βασικό βήμα μετάβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη στρατιωτική αντιμετώπιση των ανταγωνιστών του και της όλο πιο καθαρής και πετυχημένης αμφισβήτησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για τον Πομπηία: υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν και καρδιακός φίλος της Αθήνας, τόσο του προηγούμενου όσο και του τωρινού γκουβέρνου· σίγουρα ως τώρα.

Προχτές ο Πομπηίας έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο του Stanford με τίτλο: «Η αποκατάσταση της αποτροπής: το παράδειγμα του ιράν». Και μόνο η αναφορά στο ιράν σαν «παράδειγμα» θα μπορούσε να προϊδεάζει για το γεγονός πως ότι κι αν καταλαβαίνει το ψόφιο κουνάβι για τον κόσμο, οι ανασυγκροτημένοι «σωματοφύλακες» (η «γραμμή Pence») αντιμετωπίζουν πράγματι το ιρανικό καθεστώς σαν το πιο «αδύναμο κρίκο» στην αλυσίδα των αντιπάλων τους. Εξ ου και το «παράδειγμα του ιράν»… Να τι είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πομπηίας, αναγνωρίζοντας έμμεσα επί τη ευκαιρία ότι η δολοφονία του Soleimani δεν είχε σχέση με «τις επιθέσεις που ετοίμαζε» (δήθεν…):

Ο πρόεδρος Trump και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στην ομάδα του για την εθνική ασφάλεια ξανα-καθιερώνουμε την αποτροπή, την πραγματική αποτροπή, εναντίον της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν… Ο αντίπαλός σου πρέπει να καταλάβει όχι μόνο ότι έχεις την ικανότητα να του προκαλέσεις κόστος αλλά ότι στην πραγματικότητα το επιδιώκεις… Η σημασία της αποτροπής δεν περιορίζεται στο ιράν. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να αποτρέπουμε τους εχθρούς υπερασπιζόμενοι την ελευθερία. Αυτό είναι στο σύνολό του το ζήτημα της δουλειάς του προέδρου Trump να γίνει ο στρατός μας περισσότερο δυνατός από ποτέ…

Πράγματι η δολοφονία του Soleimani ήταν μόνο ένα παράδειγμα. Ο Πομπηίας ανάφερε σαν άλλα την αποχώρηση της Ουάσιγκτον από διάφορες συμφωνίες με την Μόσχα για τον έλεγχο όπλων· τον εξοπλισμό της (φασιστικής) ουκρανίας με αναβαθμισμένα όπλα· και τα στρατιωτικά γυμνάσια του αμερικανικού ναυτικού στη νότια θάλασσα της κίνας. Μοιάζουν σα όχι η πιο επικίνδυνη «ποικιλία» μέσων… Αλλά:

«Αποτροπή» στην ιμπεριαλιστική ορολογία είναι ένας ευφημισμός του «μη πλήρους πολέμου». Του «πολέμου στο παρατσάκ». Περιλαμβάνει διάφορα «μέτρα»: από τιμωρίες οικονομικού είδους μέχρι προβοκάτσιες και πόλεμο μέσω εργολάβων. Ωστόσο – κι εκεί το ιράν είναι όντως παράδειγμα – καθώς αυτές οι τακτικές οργανώνονται κατά δόσεις και στάδια, κάθε επόμενη πιο επιθετική μερίδα αποτελεί έμμεση αλλά σαφή παραδοχή της αποτυχίας της προηγούμενης «αποτροπής».

Σε σχέση με το ιράν η αποτυχία των οικονομικών τιμωριών σήμαινε κλιμάκωση (της «αποτροπής»…): μαφιόζικη δολοφονία (του Soleimani). Έτσι εξελίσσεται η «αποτροπή», ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την σκάλα της όξυνσης της διακρατικής βίας. Απέτυχε και αυτή η «δόση αποτροπής» (έχει αρχίσει να φαίνεται αυτό στο ιράκ), παρότι έφτασε στο κατώφλι του ανοικού, all out πολέμου: αν αυτός δεν ξεκίνησε, αυτό οφείλεται στην Τεχεράνη και στους συμμάχους της και όχι στην «αποτελεσματικότητα» του Pompeo, του Pence και της αγέλης τους.

Προς το παρόν φαίνεται ότι οι πολεμοκάπηλοι της Ουάσιγκτον ονομάζουν «αποτροπή» την αλυσίδα των αποτυχιών τους· επειδή φαντάζονται ότι περισσότερο – απ’ – το – ίδιο δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πετύχει…

Άλλος για μάλι;

Τετάρτη 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το γαλλικό κράτος με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Είναι και το γερμανικό: η στρατολόγηση έχει μπει στη δημόσια ζωή και εκεί. Για την υποσαχάρια αφρική υποτίθεται, όπου το αυθεντικό μαύρισμα εναλλάσσεται με «αμμόλουτρα»· και φέρετρα. Ποιός, όμως, είναι τόσο ανόητος; Μπες εσύ στο χακί, και μην σε νοιάζει· πάντα θα υπάρχει «περιπέτεια»…

Πολύς καιρός πέρασε από τότε που στη γερμανία υπήρχε ένα δυναμικό αντιπολεμικό (και αντιπυρηνικό, και… και…) κίνημα… Για να μπορεί τώρα η bundeswehr να μοστράρεται σαν καριέρα, και για να μπορεί να διαφημίζει τόσο δημόσια, ανοικτά και πρόστυχα ότι υπάρχουν νεαροί και νεαρές με «κλίση» στον μιλιταρισμό, πάει να πει ότι πολύς καιρός πέρασε…

Άλλοτε έλεγαν: «Κατατάξου! Η πατρίς σε χρειάζεται!». Πέρασε καιρός όμως, κι αυτά τα παλιά είναι αντιεμπορικά. Τώρα λένε:

Καθοδήγησε / ακολούθησε την κλίση σου…

Αγωνίσου / ακολούθησε την κλίση σου…

Τεχνολογία / ακολούθησε την κλίση σου…

Και το τελευταίο κτύπημα: τα video games στα καλύτερά τους! Σκοτώστε αληθινά!!

Είναι σαφές το πολιτικό νόημα σ’ όλη την ευρύτητά του;

(Στ. η μηχανή ευχαριστεί!)

Ζητούνται νέοι με έφεση στην περιπέτεια

Τετάρτη 15 Γενάρη. Το μοντέλο στρατολόγησης είναι αμερικάνικο· και post modern. Μια σειρά κράτη ψάχνουν για τους εθνικούς (και μη…) μισθοφόρους τους, σε πολέμους που δεν απαιτούν μαζικούς στρατούς και (ακόμα) γενικές επιστρατεύσεις· αλλά είναι πόλεμοι· κομμάτια του παζλ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, που έχει ακόμα περιθώρια όξυνσης.

Και τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι (είτε από ανάγκη είτε από γούστο) «εθελοντές», αμερικάνοι, γάλλοι, γερμανοί, οτιδήποτε, όταν τελειώσει η «φασούλα» της εύκολης εκκαθάρισης «μαυριδερών», κι αρχίσει ο πόλεμος να γίνεται πιο σοβαρός;

Το καθεστωτικό αμερικανικό cnn έκανε ένα ρεπορτάζ στην αμερικανική αεροπορική βάση στο ιράκ, στην Ayn al-Asad, μετά την πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στις 8 Γενάρη. Αξίζει να αφιερώσετε 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα απ’ την ζωή σας για να δείτε το video που ακολουθεί. (Θα χρειαστούν και τα αγγλικούλια σας…)

Πρώτον επειδή δείχνει ότι οι πύραυλοι των “τρομοκρατών” (των φρουρών της επανάστασης), εκτός απ’ το να ρίχνουν κατά λάθος πολιτικά αεροπλάνα, είναι πραγματικά πολύ ζημιάρικοι. Κυρίως, όμως, για το δεύτερο: το πόσο “χέστηκαν”, και πόσο “χεσμένοι” θα παραμείνουν οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ από ‘δω και στο εξής.

Γιατί πράγματι, εκείνη την ημέρα η Τεχεράνη ειδοποίησε (μέσω ενδιάμεσων) ότι “τις επόμενες ώρες θα απαντήσουμε” – χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς ούτε το πως ούτε το πότε. Τους νέους με έφεση στην περιπέτεια της Ayn al-Asad τους έχωσαν οι διοικητές τους στα μπούνκερ που είχε φτιάξει ο Hussein (ένα είδος ιστορικής δικαίωσης του ιρακινού δικτάτορα;;)· κι όσους δεν χωρούσαν εκεί τους έδιωξαν μακριά.

Και περίμεναν. Και περίμεναν. Και περίμεναν, αποκλεισμένοι μέσα στα τσιμέντα, χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν…Και ύστερα νύχτωσε, και ήρθε αυτό που περίμεναν… Και δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό… Και δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν… Και προσεύχονταν σε θεούς και δαίμονες να αντέξουν τα μπετά των μπούνκερ…

Και μετά από ώρες τους είπαν «ντάξει, τέλειωσε», και βγήκαν έξω. Και είδαν τι έγινε… Και πήραν μια γεύση του τι θα είναι ένας πόλεμος «πιο κανονικός» απ’ το να σκοτώνεις (κατά προτίμηση από αέρα) «μαυριδερούς». Και χέστηκαν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ. Επειδή καταλαβαίνουν ότι η Τεχεράνη (ή οι ιρακινοί συμμαχοί της) δεν θα προειδοποιεί πάντα… Επειδή καταλαβαίνουν ότι «ο καλύτερος στρατός στον κόσμο» είναι τα δικά τους πτώματα…

Όπως χέζονται οι γάλλοι ή οι γερμανοί νέοι (που ακολουθούν την κλίση τους κάτω απ’ την Sahara) όταν άλλοι «μαυριδεροί» στο Sahel, παλιάνθρωποι αναμφισβήτητα, «κατεβάζουν» κανά στρατιωτικό ελικόπτερο, μαζί με το περιεχόμενό του. Αλλά έχουν υπογράψει συμβόλαιο, και δεν μπορούν να φύγουν, να αναζητήσουν τίποτα άλλες «κλίσεις» τους…

Κι έτσι… Περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν… Για την τελευταία κλίση: την οριζοντίωση! Είτε στο μέτωπο είτε μετά, αυτοκτονώντας…

Ω «τζενεράλ»!

Τετάρτη 15 Γενάρη. Και αχάριστος είναι και πείσματα κάνει. Υποτίθεται ότι έχει στόχο να καταλάβει την Tripoli τις επόμενες ημέρες – γι’ αυτό ζήτησε μια «παράταση χρόνου» δήθεν για να το σκεφτεί, για να υπογράψει την συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας. Μ’ άλλα λόγια ο στρατηγός Haftar προσέβαλε όχι μόνο τον Erdogan (όπως νομίζει), αλλά και τον βασικό του κηδεμόνα: το ρωσικό καθεστώς.

Το τι είναι ο Haftar είναι γνωστό – σε όλους εκτός απ’ τους έλληνες. Πρώτον, ένα σκοπό έχει και μόνον αυτόν: να γίνει το αφεντικό της λιβύης επιβάλλοντας μια στρατιωτική δικτατορία. Δεν συζητάει τίποτα άλλο. Δεύτερον, καθώς είναι παραδοσιακός καραβανάς δεν έχει αντίληψη του τι σημαίνει «πολιτική». Είναι μονοκόμματος σε βαθμό κακουργήματος. Τρίτον, επειδή έχει λεφτά (από τα εμιράτα) και στρατιωτική υποστηρίξη (και απ’ την Μόσχα) θεωρεί ότι ελέγχει τους συσχετισμούς. Με δυο λόγια: δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο εκτός από σφαίρες και βόμβες.

Είναι αυτά προσόντα για να μακροημερεύσει σε μια εποχή και σ’ ένα γεωγραφικό περιβάλλον όπου οι σφαίρες και οι βόμβες είναι μόνο ένα μέσο ανάμεσα σε άλλα; Η ασταμάτητη μηχανή έχει τις αμφιβολίες της (φιλοσοφικά πάντα…) Ειδικά απ’ την στιγμή που ο “τζενεράλ” έχει μεγαλοπιαστεί τόσο ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να παρεμβληθεί ανάμεσα στη Μόσχα και την Άγκυρα· και να παριστάνει ότι «θέλω να το συζητήσω με τους αξιωματικούς και τους φύλαρχους – θα σας πάρω τηλέφωνο», ενώ στην πραγματικότητα θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα κόντρα στα πραγματικά δεδομένα και συμφέροντα γύρω του. Τόσο στη λιβύη όσο και στην κεντρική Μεσόγειο.

Δεν ξέρουμε (και πως θα μπορούσαμε;) τι θα κάνει τις επόμενες ημέρες. Δεν ξέρουμε αν έχει την ιδέα ότι μπορεί να βγάζει γλώσσα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, όχι στους αντιπάλους του (αυτό είναι εύκολο) αλλά στη Μόσχα, στο Βερολίνο, ή στην Ρώμη. Ξέρουμε όμως αυτό: αν χρειαστεί να βγει απ’ τη μέση (και βγει) η ιστορία δεν θα του αφιερώσει ούτε υποσημείωση.

Εδώ κοτζάμ έλληνες, κοτζάμ χρυσή βίδα του πλανήτη και τους σύμπαντος, και ψάχνουν να βρουν εισιτήριο στη «μαύρη», μπας και χωθούν από καμμιά πίσω πόρτα στη διάσκεψη του Βερολίνου…. (Επειδή, όπως λένε με θυμωμένο παράπονο οι ντόπιοι δημαγωγοί, «μα καλά, θα πάρει μέρος το κονγκό και όχι εμείς;»).

Το «ουδείς αναντικατάστατος» ποιο ψώνιο το παίρνει σοβαρά υπόψη του;

Ο Αναμενόμενος

Τετάρτη 15 Γενάρη. Η punk ψυχή της ασταμάτητης μηχανής καταλαβαίνει πολύ καλά τον νταλκά του παπαδαριού και των οπαδών του για τα «αγέννητα παιδιά». Σου λένε: μια φορά κι ένα καιρό το αφεντικό (ο «μεγαλοδύναμος») έκανε το κόλπο του, βίασε μ’ έναν κρίνο το Μαράκι, επειδή ήθελε να στείλει ένα γυιό να κάνει κανά μεροκάματο παριστάνοντας ότι θα σώσει τους ανθρώπους… Κι αν θελήσει να του κάνει – του γυιού – ένα αδερφάκι; Κι αν θέλει να ξαναστείλει κανάν σωτήρα; Nα πάει στράφι το θεϊκό σχέδιο εξαιτίας μιας έκτρωσης;

Έχουν κι αυτοί το δίκιο τους. Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του ζητήματος. Αν η Μαρία είχε κάνει έκτρωση η ανθρωπότητα θα είχε γλυτώσει πάμπολλα δεινά – απ’ τους οπαδούς του αφεντικού. Δεν φταίει βέβαια η Μαρία· έτσι τα έφερε η ζωή…

Ωστόσο όλα αυτά είναι άχρηστος διάλογος και τσάμπα καυγάς. Τα νέα έρχονται από μακρυά· αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο έγκυρα. Υπάρχει εκεί στο αμέρικα ένας τύπος με καροτί μαλλί, που κελαηδάει, και υποστηρίζει ότι είναι ο Αναμενόμενος! Και μάλιστα δεν το υποστηρίζει μόνον αυτός. Το υποστηρίζει και ο αντιπρόεδρός του (ο εκ δεξιών Pence), και ο υπουργός του επί των εξωτερικών (ο γνωστός Πομπηίας), καθώς και μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρων.

Λόγω ηλικίας αυτού του Αναμενόμενου δεν είναι εύκολο να βρεθούν τα στοιχεία της σύλληψής του. Κι όποιος πει «να γιατί είναι χρήσιμη επιλογή η έκτρωση» θα είναι σα να λέει «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη». Όμως αν ο Αναμενόμενος είναι ήδη εδώ, ας πάψουν οι πράκτορες και οι ατζέντηδές του να τον ψάχνουν στα biological waste των γυναικολογικών κλινικών!

Ενώ Εκείνος δουλεύει για το Τέλος του Κόσμου αυτοί χάνουν τον χρόνο τους με ξεπερασμένα κηρύγματα – οι δειλοί!

(φωτογραφία: Θα ήταν η προέλευση του κόσμου, του Courbet, αλλά πρόκειται εδώ για την αλλοτρίωση του κόσμου. Όσοι φοβούνται την αυτοτέλεια του γυναικείου σώματος – και κάθε σώματος – μπορεί να θεωρήσουν το smart phone σαν σεμνότυφη συσκότιση· πράγμα που ενδεχομένως ισχύει γενικά…)

Η προειδοποίηση

Τρίτη 14 Γενάρη. Το γράμμα του τμήματος τύπου της ιρανικής πρεσβείας στην καθεστωτική «καθημερινή» δημοσιεύτηκε εκεί την Παρασκευή 10 Γενάρη. Εσείς που διαβάζετε μερικά πράγματα εδώ, το είδατε στην ασταμάτητη μηχανη την Κυριακή 11 Γενάρη. (Ελπίζουμε να το είδατε…)

Χτες (Δευτέρα 12 Γενάρη) το ανακάλυψαν διάφοροι mainstream δημοσιογράφοι, διάφορων πολιτικών προσανατολισμών. Διαβάζουν κι αυτοί την ασταμάτητη μηχανή; Δεν ξέρουμε, ούτε θα μπορούσαμε. Ωστόσο, σε μια τουλάχιστον περίπτωση, το ότι αναπαράχτηκε ένα μικρό λάθος που είχαμε κάνει στο σχολιασμό μας, δείχνει πως «ναι». Κάποιοι μαθαίνουν απ’ το περιθώριο… Καλά κάνουν.

Έχει σημασία; Για την δουλειά της αντιπληροφόρησης και της εργατικής κριτικής της ασταμάτητης μηχανής σημασία έχει το τι σκέφτεται (και τι απωθεί) η τάξη μας, ακόμα και στον πιο διευρυμένο προσδιορισμό που θα μπορούσε να έχει (αν κάποια τμήματα αυτής της τάξης επεδίωκαν τον αυτοπροσδιορισμό τους μέσα στις συνθήκες του 21ου αιώνα και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης). Στο κάτω κάτω σ’ εκείνο το γράμμα, δεν είδαμε «την απειλή των μουλάδων» – όπως βολεύει τους φασιστοπατριώτες, δεξιούς κι αριστερούς. Είδαμε την πραγματική κατάσταση, στην οποία μας σέρνουν τα ντόπια αφεντικά· κι όλοι αυτοί οι φασιστοπατριώτες…

Είδαμε, σα να λέμε, μια «απ’ τα έξω» υπόδειξη για το πόσο επείγοντα είναι τα ανταγωνιστικά μας καθήκοντα.

(Παρεπιπτόντως η Τεχεράνη έκανε διάβημα κορυφής – το επίσημο κράτος δηλαδή – για την δήλωση του ρημαδοΚούλη στο αμέρικα, ότι συμφωνεί με την δολοφονία του Soleimani. Κάτι απο δώ κάτι απο κεί, το ελλαδιστάν (νομίζει ότι) «έχει παντού μόνο φίλους» – λες και είναι ο άσσος….)

Η πένσα

Τρίτη 14 Γενάρη. Όπως τα είπαμε εδώ και μέρες αρκετές κι όπως τα ξέρετε (όσες, όσοι παρακολουθείτε τέλος πάντων): η «πένσα» (ή το «μαγνητικό πεδίο», πείτε το όπως θέλετε) Μόσχας – Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης δουλεύει. Και μάλιστα δουλεύει γρηγορότερα απ’ όσο εκτιμούσε η ασταμάτητη μηχανή.

Από μόνο του το γεγονός ότι Sarraj και «τζενεράλ» Haftar βρίσκονται στη Μόσχα μετά των κηδεμόνων τους, παρόντων πρωτοκλασσάτων τούρκων αξιωματούχων (υπ.εξ., υπ.αμ., επικεφαλής της mit) για να υπογράψουν εκεχειρία μιλάει από μόνο του. Δεν τα λέει όλα όμως. Θα μπορούσε κάποιος να ξεγελαστεί (και ξέρουμε στο ελλαδιστάν περίπου 10 εκατομμύρια τέτοιους) υποστηρίζοντας ότι «έλα μωρέ, άλλη μια θεαματική κίνηση». Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε….

Αρχίζοντας απ’ το τέλος: την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές το σύμφωνο της εκεχειρίας το έχει υπογράψει ο Sarraj και κάποιοι ενδιάμεσοι. Ο Haftar ζήτησε κάποιες ώρες «να το σκεφτεί». Για να κάνει τα τηλέφωνά του στο Παρίσι, στο Κάιρο και στο Αμπού Ντάμπι… Αυτοί που έχουν απομείνει να θέλουν να καταλάβει την Tripoli είναι οι πιο αδύναμοι σ’ αυτήν την ιστορία: ο χουντικός Sisi και ο τοξικός των εμιράτων. Θα συμβιβαστούν.

Ο “τζενεράλ” Haftar έχει πάρει ήδη, άλλωστε, το «αντάλλαγμά» του για την υπογραφή και την πειθαρχία του: την Σύρτη. Κι αν συνεχίσει να κάνει τον σκληρό θα είναι αχάριστος – η αχαριστία είναι θανάσιμο αμάρτημα! Τυπικά την Σύρτη την κατέλαβε πριν μερικές μέρες. Ουσιαστικά του παραδόθηκε απ’ τους ένοπλους που πολεμούν με την πλευρά του Sarraj και αποχώρησαν αμαχητί: «για να μην υπάρξει αιματοχυσία» είπαν. Καταλάβαμε: την Tripoli απαγορεύτηκε στον «τζενεράλ» να την κατακτήσει· ίσως μάλιστα θα πρέπει να υποχωρήσει / αποχωρήσει απ’ τις περιοχές της που έχει καταλάβει… Σε αντάλλαγμα του δόθηκε η Σύρτη…. Δεν φαίνεται κακό deal.

Το δίδυμο Μόσχας – Άγκυρας έχει πια γερή έδραση στη διαχείριση του λιβυκού πεδίου μάχης· τόσο γερή ώστε ακόμα και οι ειδικοί και λοιποί δημαγωγοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου έχουν τρομάξει (περισσότερα στη συνέχεια). Δεν είναι, όμως, μόνοι τους ρωσία και τουρκία. Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη έχουν ενημερωθεί έγκαιρα, και συμφωνούν μ’ αυτήν την ρωσοτουρκική «πρωτοβουλία των κινήσεων». Γιατί;

Το Βερολίνο, που ετοιμάζει σε 5 ημέρες μια αρκετά επίσημη διάσκεψη για την «ειρήνη στη λιβύη», χρειαζόταν οπωσδήποτε μια προεργασία που να εγγυάται αν όχι την πλήρη επιτυχία της διάσκεψης σίγουρα μια κάποια «αντοχή» της στο χρόνο· προεργασία που δεν είχε τρόπο να την κάνει. Η Merkel συμφώνησε με τον Putin (και τον Erdogan…) ότι είναι πολύ καλύτερα τοποθετημένοι στο λυβικό πεδίο μάχης προκειμένου να κάνουν την προεργασία και (με ανταλλάγματα) να επιβάλλουν μια εκεχειρία που είναι ικανή προϋπόθεση για την διάσκεψη στο Βερολίνο. Το ανταλλάγματα; Είναι προφανές: επίσημη στρατιωτική παρουσία τους που να «περιφρουρεί την ειρήνη»…. Μικρές βάσεις; Ναι, γιατί όχι; (Αν φτιάξουν και το Παρίσι με τη Ρώμη, ωωωω…)

Όσο για το Παρίσι και την Ρώμη: η δεύτερη, που στηρίζει τον Sarraj, προσπάθησε φιλότιμα να αρπάξει το «χρυσό μετάλλιο της ειρήνης» στη λιβύη, αλλά απέτυχε. Το πρώτο είχε αποτύχει επίσης. Αν επρόκειτο η πρωτοβουλία να αφεθεί σ’ αυτές τις δύο ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, θα έπρεπε να λύσουν και τις μεταξύ τους διαφορές, όχι μόνο για την λιβύη, αλλά για περισσότερα σχετικά με τις ζώνες εκμετάλλευσης της Αφρικής. Η ρωσοτουρκική πρωτοβουλία των κινήσεων είναι, λοιπόν, εξυπηρετική: ναι, μεν, βάζει επίσημα στη διαχείριση της περιοχής δύο κράτη (που έτσι κι αλλιώς ήταν παρόντα ανεπίσημα), αλλά απ’ την άλλη απαλλάσσει Παρίσι και Ρώμη από μια τωρινή “face to face” αναμέτρηση / διαπραγμάτευση, που φαίνεται ότι δεν θέλουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για ένα «μπλοκ της Σύρτης», που είναι πιο προωθημένο γεωγραφικά και γεωπολιτικά απ’ το «μπλοκ της Αστάνα». Αυτή τη φορά αφορά το κέντρο της Μεσογείου (που, πάντως, είναι συνέχεια της ανατολικής Μεσογείου)· αυτή τη φορά συμμετέχουν και ευρωπαϊκά κράτη (κάποια απ’ τα οποία προσπαθούν να βρουν τι και πως θα κάνουν σχετικά με την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, δηλαδή με το ιράν συνολικά…)· αυτή τη φορά, τέλος, η αμερικανική παρουσία / ηγεμονία είναι σχετικά πιο αδύναμη με όρους συμμάχων (μόνον ελλάδα, ισραήλ και νότια κύπρος) – αλλά προσπαθεί να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της…. (προσεχώς περισσότερα…)

(φωτογραφία: Παλιότερη εγκάρδια συνάντηση του ρώσου υπ.αμ. με τον “τζενεράλ”…)