Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Το «ξεφούσκωμα» της υπόθεσης «Ουρούτς Ρέις» (και τα σχετικά κωμικά, συμπεριλαμβανόμενων διάφορων γελοίων δηλώσεων του υπ.αμ.) σημαίνει, μήπως, ότι κάηκε η ελληνική ιμπεριαλιστική μεθόδευση; Όλα (μας) δείχνουν πως όχι.

Συνεντευξιαζόμενος χτες στην κρατική ερτ ο γύπας υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

…Κληθείς να απαντήσει για το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis, ο υπουργός Εξωτερικών ανέφερε πως δεν υπήρξε επεισόδιο γύρω από το πλου του συγκεκριμένου πλοίου και απάντησε ρητά πως δεν ήταν τεστ των ελληνικών αντανακλαστικών. «Δεν νομίζω ότι αριστεύσαμε στην επικοινωνία στο συγκεκριμένο θέμα» παραδέχθηκε.

Σε ερώτηση για την ανακοίνωση του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν ότι η Τουρκία θα κάνει έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο στις περιοχές που κατά την άποψή της ορίζονται από το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, έστειλε το μήνυμα να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. «Θα ευχόμουν και θα εισηγούμουν στην Τουρκία να μην το κάνει αυτό. Φιλική μου συμβουλή προς την Τουρκία θα ήταν να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο» διεμήνυσε ξεκάθαρα…

Το να λέει ένας γύπας ότι «δεν αριστεύσαμε στην επικοινωνία» σημαίνει κάτι του είδους «τινάξαμε τα φτερά μας κάνοντας φασαρία χωρίς να έχουμε μπροστά μας κρέας»… Το να δίνει όμως φιλικές συμβουλές ο σφουγγοκωλάριος του Guaido, του Haftar, του Sisi, των Salman και του Netanyahu σημαίνει (στη γλώσσα των ανθρωποφάγων) ότι η εθνική μηχανή περιμένει μια επόμενη ευκαιρία – για να βρει κρέας…

Αν γίνει έτσι, να είστε σίγουροι: κανένας εθνικός αρχιδημαγωγός δεν πρόκειται να πει …μα δεν έχει οριστεί ελληνική αοζ νότια (ή ανατολικά) της Κρήτης…

(φωτογραφία: Να ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί ο “νέος εθνικός διχασμός” του ποδοσφαιρικού είδους … πάνω απ’ τη Λαμία είναι βουλγαρία…)

Παλαιστίνη

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Η γενναιόδωρη αμερικανική έγκριση στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στην επέκτασή του προκαλεί αυτό που είναι σωστό: μια σειρά «αντιδράσεων» σε διάφορα επίπεδα έντασης. Διαδηλώσεις στην ιορδανία, στον λίβανο· οδομαχίες σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης δυτικής Όχθης…

Εδώ απ’ την Ramallah πριν μια βδομάδα:

Διαδηλώσεις όμως εναντίον του «deal» γίνονται και μέσα στην επίσημη ισραηλινή επικράτεια. Εδώ ισραηλινοί αντεθνικιστές και παλαιστίνιοι (πολίτες β διαλογής του ισραήλ), διαδηλώνουν μαζί στο Τελ Αβίβ με κεντρικό σύνθημα «don’t make apartheid great again!»

Η ψοφιοκουναβική έγκριση και υποστήριξη στην επέκταση της κατοχής και του απαρτχάιντ περιλαμβάνει και το ο.κ. για τον εξανδραποδισμό τουλάχιστον 300.000 παλαιστίνιων που ως τώρα ζουν εντός ισραηλινής επικράτειας, στο λεγόμενο «τρίγωνο», στα βόρεια. Είναι ένα σύνολο αραβικών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών (Kafr Qara, Ar’ara, Baqa Al-Gharbiyye, Umm Al-Fahm, Qalansawe, Tayibe, Kafr Qasim, Tira, Kafr Bara, Jaljulia), όπου ζει το 20% των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους – με αρκετά μαχητική νεολαία.

Το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς έχει σχέδια για την “εκκένωση” αυτής της περιοχής (42 χιλιάδες στρέμματα) εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα μπορεί να δοκιμάσει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, χάρη στο deal και στην προστασία του αμερικανικού κράτους / παρακράτους: να «δώσει» στο υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος» κάποιους μικρούς εποικιστικούς οικισμούς στη δυτική Όχθη και να πάρει το «τρίγωνο», εκκαθαρισμένο.

Προφανώς δεν υπάρχει κανένας διατεθειμένος για τέτοια «ανταλλαγή εδαφών». Αλλά αυτό αφήνει αδιάφορο το ισραηλινό καθεστώς. Σε πρώτη φάση θα αφαιρέσει την υπηκοότητα όλων εκείνων που θέλει να εξανδραποδίσει· «λερώνουν» την μονοεθνική / μονοθρησκευτική ταυτότητα του ρατσιστικού κράτους. Ύστερα θα στείλει τον στρατό και εποίκους – την δοκιμασμένη «συνταγή»…

Αυτά και πολλά άλλα είναι ξεκάθαρα όχι μόνο για τους άραβες της Παλαιστίνης, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους· είναι ξεκάθαρα σ’ όλο τον αραβικό κόσμο, κι ακόμα πιο πέρα σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο· είναι ξεκάθαρα για τους εβραίους αντεθνικιστές σ’ όλο τον πλανήτη: αυτό που μεθοδεύεται είναι μια «τελική λύση» – με «πολιτισμένη» κάλυψη και με verbal παραπλάνηση.

Το 2020 ή θα είναι μια μαχητική χρονιά ή θα είναι επιτάφιος· κι όχι μόνο για την Παλαιστίνη… Ειδικά εκεί όμως οι Παρασκευές θα είναι πολύ δύσκολες ημέρες…

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. ...Η τουρκία απέρριψε το αμερικανικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή, που προωθεί την κατοχή της παλαιστίνης και τον σφετερισμό της Ιερουσαλήμ. Μίλησα με τον Mahmoud Abbas τηλεφωνικά, και συνάντησα τον ηγέτη της Hamas Ismail Haniyeh πρόσωπο με πρόσωπο στην Istanbul… Η ισχυρή αντίδραση της τουρκίας ανάγκασε διάφορα αραβικά κράτη να κάνουν πίσω στην υποστήριξή τους στο σχέδιο. Δυστυχώς τώρα οι ηπα απειλούν εμένα και τον επικεφαλής των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας. Επιπλέον, διάφοροι οικονομικοί οργανισμοί στην τουρκία απειλούνται. Κάντε ό,τι μπορείτε, δεν θα πετύχετε…

Αυτά είναι χθεσινές δηλώσεις του Erdogan στο αμερικανικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg. Έχουν ενδιαφέρον, επειδή δείχνουν την απάντηση του τουρκικού καθεστώτος στους αμερικανικούς εκβιασμούς (σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης) με αιχμή τα εξοντωτικά πρόστιμα στην κρατική τράπεζα Halkbank (περισσότερα πριν δυο μέρες, στο Απ’ το Idlib στο Qamishli). Ο Erdogan «μεταφέρει» την αιτιολόγηση των αμερικανικών απειλών απ’ την συμμαχία του με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη και την Δαμασκό…) στο πολύ πιο ευαίσθητο και με μεγάλη σημασία σ’ όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, «deal του αιώνα». Πετυχημένο…

Δεν θα σώσει όμως ο Erdogan τους παλαιστίνιους και τις παλαιστίνιες· και κανένας άλλος παρόμοιος. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η κατοχή εκεί είναι αξιοποιήσιμη στο ταμπλώ των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων (και το πιο πάνω είναι απλά μια μικρή απόδειξη…), δείχνει – για όσους θέλουν να καταλάβουν – την κεντρικότητά της.

Και ΔΕΝ δείχνει αυτό που μουρμουρίζουν διάφοροι κανάγιες. Ότι «αφού είναι έτσι ας μην ανακατευόμαστε…» Γιατί αν νοιώθουν ότι είναι μικροί, πολύ μικροί για να αλλάξουν τον κόσμο (ενάντια και στους νταβάδες και στους σωτήρες του), ας λουφάξουν· ας πάνε κάπου κρυφά να κλαίνε… να φοβούνται…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Υπάρχει βέβαια λόγος σοβαρός για να λουφάξουν όλοι οι μικρούληδες που, κατά τα λοιπά, θεωρούν εαυτούς τεράστιους: η υπακοή στα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Είναι αυτό το είδος της υπακοής που είναι μεν καθημερινή, όχι όμως απτή· δεν χρειάζεται να διακηρύσσεται, αρκεί να συμβαίνει· μπορεί να μασκαρευτεί με κάθε κουρέλι («κούρασης», «ενηλικίωσης», «ρεαλισμού», ρατσισμού)· και φτιάχνει συμπαγείς «σιωπηλές πλειοψηφίες» που προσπαθούν να πνίξουν οτιδήποτε τις αμφισβητεί.

Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει πάρει θέση στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο· και καθόλου δεν αγνοεί το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί στην Παλαιστίνη. (Την άγνοια δεν θα την επέτρεπε άλλωστε η όλο και πιο στενή συμμαχία του με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ). Οι λέξεις συνεργασία ή συνενοχή (στα εγκλήματα των συμμάχων τους) δεν αποδίδουν σωστά τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών και των πολυάριθμων σιωπηλών ή φασαριόζων λακέδων τους. Δεν αποδίδουν σωστά την δυναμική και των συμμαχιών και των εγκληματικών συνεργιών.

Χτες (η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο) σημειώναμε την «σύσφιξη» των σχέσεων του ελλαδιστάν με τις χούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι. Ο ντόπιος μικροαστικός κυνισμός, διάχυτος στις καθημερινές σχέσεις, προτείνει πως αν-κάνει-κάποιος-κάτι-για-τα-λεφτά δεν είναι υποχρεωτικά εγκληματίας· ακόμα κι αν ο συνεταίρος, ο εργοδότης ή ο χρηματοδότης του είναι. Το «για τα λεφτά τα κάνουμε όλα» έχει φτάσει να θεωρείται αθωωτικός και όχι ενοχοποιητικός δείκτης· απ’ την καθημερινότητα ως την κεντρική, ιμπεριαλιστική πολιτική. Αφού τα λεφτά είναι το ζητούμενο όλων (δεν είναι;) το κυνήγι τους είναι εκ προοιμίου νόμιμο, εύλογο, «αθώο»…

Δίπλα στον μικροαστικό κυνισμό τρέχει όμως ο ενδοκαπιταλιστικός πολεμικός σχεδιασμός. Το πόσο μακριά θα φτάσουν τα κράτη και τα αφεντικά που προσπαθούν να αυξήσουν τις γεωπολιτικές τους προσόδους (μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην παρακμιακή Αθήνα και στο παρακμιακό Τελ Αβίβ) δεν έχει τα όρια της μικροαστικής καθημερινότητας. Έχει πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα. Το ότι «θα φτάσουν πολύ μακριά» αυτά τα κράτη κι αυτά τα αφεντικά υποδεικνύει μεγάλη διάρκεια και πολλές στροφές· κι εκεί έγκειται η δυναμική των ελληνικών ιμπεριαλιστικών επιλογών. Εν τέλει η κοινωνική, μικροαστική συνενοχή στον ιμπεριαλισμό γίνεται μιθριδατισμός.

Μια κοινωνία που έχει αθωώσει το κίνητρο (τα λεφτά, τις προσόδους) δεν μπορεί και δεν θέλει να εμποδίσει και να αντισταθεί στις μεθόδους της κερδοφορίας. Κάποιος που είναι μικρονταραβεριτζής θαυμάζει τον εφοπλιστή που κουβαλάει τόνους ντρόγκας· δεν τον θεωρεί εχθρό του. Συνεπώς οι ντόπιοι μικροαστοί, πορωμένοι απ’ το κυνήγι της όποιας “αρπαχτής”, της έπαρσης, των ψίχουλων και του “να πιάσουμε την καλή”, δεν μπορούν παρά να στηρίζουν ένα κράτος που τους μοιάζει (δικό τους είναι άλλωστε!), ακόμα κι αν δρα σε εντελώς “ανώτερο επίπεδο” εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν είναι σε κλίμακες που τους διαφεύγουν· ακόμα κι αν σκάβει πολλούς και μεγάλους τάφους για να τους θάψει.

Μια διάσταση της Παγκόσμιας Παλαιστίνης είναι λοιπόν αυτή: το ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία συνεπάγεται υποχρεωτικά το ενάντια στην εντόπια μικροαστική σαπίλα σ’ όλες τις εκφάνσεις της – που νομιμοποιεί αυτή τη συμμαχία. Είτε στο όνομα του «αντιτουρκισμού» είτε, ακόμα πιο πλατιά και πιο υπόγεια, στο όνομα του «να φτιαχτούμε»…

Η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Είναι αξιοθαύμαστη η συνέπεια της εθνικής ιμπεριαλιστικής γραμμής, και η συνέχεια ανάμεσα στην προηγούμενη φαιορόζ και στην τωρινή ρημαδοΚουλική διακυβέρνηση. Κι όχι απλή συνέχεια: αναβάθμιση.

Απ’ την μεριά είναι η συστοιχία των “patriot” που θα στερηθεί μεν η πατρίς, θα δώσει όμως κουράγιο στο χειμαζόμενο και κυκλωμένο από εχθρούς βασίλειο των Σαούντ. Η συστοιχία θα συνοδεύεται και από μια 100αριά – 150αριά έλληνες καραβανάδες, για χειρισμούς, συντήρηση, βοηθητικές εργασίες κλπ. Μια χαρά στόχος φαίνεται αυτό το σετάκι για την επόμενη φορά που ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός τυχοδιωκτισμός δεν θα οδηγήσει σε ιρανική επίθεση σε 2 μόνο βάσεις αλλά σε κάτι ευρύτερο. Όμως έτσι είναι οι φίλοι: στις δύσκολες στιγμές φαίνονται…

Απ’ την άλλη μεριά είναι η επίσκεψη του ρημαδοΚούλη στο Ριάντ και στο Αμπου Ντάμπι, με ένα καλό σετ ρημαδοϋπουργών. Το ελληνικό γκουβέρνο ψάχνει για λεφτά («επενδύσεις») και το κάνει με όλο και πιο αδίστακτο τρόπο. Το δίδυμο των τοξικών στις αραβικές πετροχούντες μετράει τον χρόνο ανάποδα, «κι όποιος προλάβει πήρε!» Το ότι αυτό το δίδυμο είναι βουτηγμένο στο αίμα, απ’ την υεμένη ως το ιράκ και απ’ το αφγανιστάν ως τις φιλιππίνες, είναι αναμφίβολα επενδυτικό προσόν για τα ελληνικά εθνικά κριτήρια…

Εκεί έγκειται η «ποιοτική διαφορά» της τωρινής κυβέρνησης απ’ την προηγούμενη, που άνοιξε και έστρωσε τον δρόμο: ο ψεκασμένος πούλαγε βλήματα (η γνωστή υπόθεση με τα 300 χιλιάδες που όμορφα όμορφα θάφτηκε συναινετικά και εθνικά) ενώ ο ρημαδοκούλης πουλάει προστασία, σαν μικρονταβατζής – ελπίζοντας με καλύτερες απολαβές.

Πιο σοβαρά: το δέσιμο του ελληνικού ιμπεριαλισμού πάνω στον άξονα γίνεται όλο και πιο σφικτό. Πάντα εθελοντικά και με χαρά – όπως τιτιβίζει (επάνω) ο ρημαδοΚούλης. Οι μηχανισμοί της απώθησης καθησυχάζουν: «δεν έγινε και τίποτα». Ωστόσο το γεγονός ότι δεν υπάρχει χασάπης στην ευρύτερη περιοχή (Netanyahu, Sisi, τοξικός Ριάντ και τοξικός Αμπού Ντάμπι) με τον οποίο να μην έχει στενά νταραβέρια το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, ξεπερνάει κατά πολύ την περιοχή της ηθικής· που στο κάτω κάτω είναι άσχετη με τις κυβερνο-λέρες. Οι βιτρίνες των ελληνικών αφεντικών όχι μόνο δεν αγνοούν ότι θα κληθούν να μας σπρώξουν στον πάγκο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ευρύτερη περιοχή· όχι μόνο επιδιώκουν ανταλλάγματα γι’ αυτές τους τις υπηρεσίες (κι όχι, βέβαια, περισσότερο τουρισμό…)· όχι μόνο προστατεύουν τα «εθνικά συμφέροντα» (εφοπλιστές, κατασκευαστικούς ομίλους, βιομηχανίες…) που δρουν σ’ αυτά τα χουντοκράτη· αλλά επιπλέον φωνάζουν ότι είναι διατεθειμένα για ακόμα χειρότερα.

Οι γονατισμένοι υπήκοοι ας κρατήσουν την ανάσα τους… Κι ας παρακαλέσουν τις βιτρίνες να τους χαρίσουν μερικά τσουβάλια σαουδαραβικής άμμου: κάπου να χώσουν τα κεφάλια τους…

(φωτογραφία: Διαδοχικά πλάνα ενός εφαλτηρίου…)

Ψοφιοκουναβιστάν

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Να, λοιπόν, που μια εκτίμησή μας αποδείχτηκε λάθος – κατ’ αρχήν… Το ψόφιο κουνάβι δεν οδηγήθηκε σε παραίτηση, και κατά συνέπεια θα προχωρήσει αγέρωχα την προεκλογική του εκστρατεία. Η απόρριψη της καταδίκης του είναι δεδομένη: με την εξαίρεση ενός συντηρητικού γερουσιαστή, οι υπόλοιποι (συντηρητικοί) ψήφισαν υπέρ του σαν μπλοκ: πρόκειται για γεγονός οριστικό την δεδομένη στιγμή. Χρειάζονταν 3 ακόμα (συντηρητικοί) για να καταδικαστεί· δεν βρέθηκαν. Κι αυτό είναι γεγονός.

Ωστόσο, ακριβώς πίσω απ’ τα γεγονότα, υπάρχουν τα βασικά δεδομένα κάποιας υπονοούμενης συναλλαγής ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους του μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η άρνηση (των συντηρητικών γερουσιαστών) να εξεταστούν μάρτυρες κατά την διάρκεια της «δίκης». Είτε «παλιοί» (όπως ο πράκτορας της cia που διέρρευσε τα στοιχεία για το τηλεφώνημα του ψόφιου κουναβιού με τον ουκρανό Zelensky…) είτε «καινούργιοι», όπως ο πολύς νεοσυντηρητικός και πρώην σύμβουλος ασφαλείας Bolton. Του οποίου το βιβλίο (που «δίνει» το ψόφιο κουνάβι) αναμένεται κάποια στιγμή τον Μάρτη. Η εξέταση μαρτύρων είναι δουλειά της βουλής είπαν, κλείνοντας μια κι έξω το θέμα· παρότι τα λεγόμενα του Bolton έγιναν γνωστά μετά το τέλος της ανακριτικής διαδικασίας στη βουλή.

Αν καλούνταν αυτοί οι μάρτυρες σε ακρόαση απ’ τους γερουσιαστές θα ήταν πολύ δυσκολότερο σε κάποιους να απαλλάξουν το ψόφιο κουνάβι. Μοιάζει λοιπόν ότι το να μην καταθέσουν (κάτι που διευκόλυνε την απαλλαγή) ήταν προϊόν κάποιου παρασκηνιακού ενδοκομματικού (μαφιόζικου…) συμβιβασμού ανάμεσα στους υποστηρικτές της «γραμμής Trump» και εκείνους της «γραμμής Pence».

Ήδη ο τρόπος που εξελίχθηκε η «δίκη», και το γεγονός ότι η χωρίς μάρτυρες απαλλαγή του ψόφιου κουναβιού ήταν απλά θέμα κομματικών συσχετισμών και κομματικής πειθαρχίας στη γερουσία (53 συντηρητικοί έναντι 45 δημοκρατικών + 2 ανεξάρτητους), είναι αντικείμενο κριτικών όχι μόνο απ’ τους δημοκρατικούς αλλά και από διάφορους κύκλους συντηρητικών. Υπονοεί αυτό ένα είδος ομηρίας του ψόφιου κουναβιού απ’ τους σκληροπυρηνικούς του αμερικανικού βαθέος κράτους απο ‘δω και στο εξής;

Θα φανεί – αυτά δεν κρύβονται…

Αντισινισμού συνέχεια

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Με τον «κορονωϊό» να είναι στις προπαγανδιστικές δόξες του (που να ήξερε ο καϋμένος τι σημαίνει «κοινωνία του Θεάματος»!) καθώς έχει εντοπιστεί τουλάχιστον μια περίπτωση σε 28 (απ’ τα σχεδόν 200) κράτη του πλανήτη, οι αντι-σινικές θεωρείες συνωμοσίας οργιάζουν. Συγκλίνοντας στο ότι το Πεκίνο «λέει ψέμματα», «κρύβει τα πραγματικά στοιχεία» (που, προφανώς, δείχνουν ότι ο 2019-nCoV είναι σκέτο δρεπανηφόρο) κλπ κλπ.

Το ενδιαφέρον του πως κατασκευάζονται αυτές οι ενέσεις αποβλάκωσης για μαζική χρήση δεν είναι μόνο στο τι υποστηρίζουν αλλά και στο τι κρύβουν. Όντως, είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι «αποκλείεται, το κινεζικό κράτος είναι τιμιότατο»! Συνεπώς είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν κατευθείαν οι ισχυρισμοί των συνωμοσιολόγων / αντι-σινιστών.

Υπάρχει όμως κάτι που κρύβουν, κάτι που πετάνε έξω απ’ τον ορίζοντα των θεωρημάτων τους, κι ωστόσο είναι πασίγνωστο. Στα 27 κράτη (το 28ο είναι το κινεζικό) έχουν ως τώρα εντοπιστεί 259 περιπτώσεις «κρουσμάτων» μόλυνσης απ’ τον «ιό τον Αναμενόμενο» – και συνολικά 2 θάνατοι. Ένας στις φιλιππίνες και ένας στο χονγκ κονγκ.

Με 2 νεκρούς σε 274 διαπιστωμένα κρούσματα, το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,77%. Ένα μέγεθος εντυπωσιακά μικρότερο απ’ την κινεζική θνησιμότητα 2% στη βάση των επίσημων στοιχείων του κινεζικού κράτους.

Όταν, λοιπόν, το εκτός κίνας διεθνές ποσοστό θνησιμότητας απ’ τον τρομοκράτη κορονωϊό είναι 0,77% και εντός κίνας είναι 2% τί μπορεί να κρύβει το Πεκίνο; Μήπως το ότι εντός κίνας η θνησιμότητα είναι 5%, 15% ή 25% (ενώ διεθνώς μόνο 0,77% – συγγνώμη για την κουραστική επανάληψη…) δηλαδή ότι όλος ο πλανήτης είναι βιολογικά πανίσχυρος ενώ οι κινέζοι υπήκοοι είναι ευάλωτοι σαν μύγες; Αυτό υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι ότι αποκρύβεται;

Δεν βγαίνει άκρη με την βλακεία…

Άντε γεια «αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη»!…

Πέμπτη 6 Φλεβάρη. Έπρεπε να το είχατε υποψιαστεί (με τις περιθωριακές μας δυνάμεις το υποδείξαμε μέσα απ’ τις σελίδες του cyborg…). Κάποιο λάκο είχε η φάβα της μετονομασίας της Ύψιστης Απειλής κατά του ανθρώπινου είδους (που δεν είναι, όχι, ο 2019-nCoV!) από «φαινόμενο του θερμοκηπίου» σε «κλιματική αλλαγή»… Το είχαμε αναρωτηθεί: μήπως ο όρος «κλιματική αλλαγή» είναι πολύ βολικότερος απ’ τον όρο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» επειδή χωράει και την πτώση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας αντί για την άνοδο που εννοείται αποκλειστικά με το «θερμοκήπιο»;

Να, λοιπόν, τα μαντάτα – για να αρχίσετε να στοκάρετε από τώρα κούτσουρα. Σύμφωνα με τη nasa (δεν είναι, δα, κανάς τυχαίος οργανισμός…) ο ήλιος θα πέσει στο χαμηλότερο σημείο εδώ και δύο αιώνες της «δραστηριότητάς» του (άρα και της εκπομπής ενέργειας) το 2020. Δεν θα είναι μια «στιγμή» η φετεινή χρονιά, αλλά η αρχή μιας περιόδου που θα κρατήσει κάμποσο…

… Σα συνέπεια αυτής της φυσικής «χειμέριας νάρκης» της ηλιακής δραστηριότητας, οι θερμοκρασίες στη Γη θα πέσουν… Ίσως κατά μέσο όρο πέσουν κατά 1 βαθμό Κελσίου μέσα σε 12 αρχικούς μήνες…

Συνήθως ο κύκλος μείωσης της ηλιακής δραστηριότητας είναι 11ετής, και η «εποχή του κρύου» (με την σχετική μείωση της θερμοκρασίας) κρατάει λίγα χρόνια. Αλλά τώρα πρόκειται για μια πιο μακροπερίοδη (φυσική…) μείωση της ηλιακής ενέργειας, και μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για το πόσο θα διαρκέσει η «μίνι εποχή των παγετώνων» που θα προκληθεί. Δέκα χρόνια; Είκοσι; Κάποιοι («ειδικοί») αφήνουν περιθώριο ακόμα και για τριάντα…

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Στο λιώσιμο των πάγων, στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, στην εξαφάνιση παράκτιων πόλεων και νησιών με χαμηλό ύψος – και τα λοιπά τρομακτικά του «φαινομένου του θερμοκηπίου». Καλού κακού κάντε λοιπόν ένα πρόγραμμα και για το «φαινόμενο του ψυγείου»: την προηγούμενη φορά που έγινε κάτι παρόμοιο ήταν μια περίοδος 70 χρόνων, από το 1645 ως το 1715, όπου ο Τάμεσης ήταν μόνιμα παγωμένος…

(Θα υπάρξει, λένε οι «ειδικοί» πρόβλημα και στην παραγωγή διαφόρων τροφίμων στην περίπτωση που ο ήλιος παρακοιμηθεί. Μήπως να το ρίξει και η ανθρωπότητα σε «χειμέρια νάρκη» για καμμιά εικοσαριά χρόνια;)

Κάντο να μοιάζει αληθινό…

Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Το τουρκικό πυροβολικό κτυπάει θέσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends (που προελαύνουν απ’ τα ανατολικά στον θύλακα του Idlib) – και αντιστρόφως. Αυτό είναι αρκετό για να αναβιώσουν τα αγαπημένα θεωρήματα: όπου νάναι η Άγκυρα θα στραφεί εναντίον της Μόσχας… Για όσους βολεύονται έτσι, super: το σύννεφο καπνού δουλεύει!!!

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή έχει καιρό να αναφερθεί στο τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης, αναγκαστικά τώρα η αναφορά θα είναι συμπυκνωμένη. Τα βασικά γεγονότα που θα πρέπει να έχετε υπόψη σας για να καταλάβαιτε τι πραγματικά συμβαίνει εκεί είναι αυτά:

– Ο συριακός στρατός ‘n’ friends (υπάρχουν ενισχύσεις τόσο απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ όσο και από μισθοφόρους των ιρανών φρουρών της επανάστασης), με την δραστήρια δράση των ρωσικών βομβαρδιστικών, έχει «σπάσει» τις άμυνες των χρηματοδοτούμενων απ’ τον τοξικό αντικαθεστωτικών (της Hay’at Tahrir al-Sham, hts), έχει καταλάβει μεγάλο μέρος του αυτοκινητόδρομου Aleppo – Δαμασμός (M4) και προωθείται για να καταλάβει και τον M5, που οδηγεί στη Λατάκια (όπου υπάρχει ρωσική βάση). Στο βαθμό που αυτή η επιχειρήση ολοκληρωθεί (και τα τωρινά δεδομένα αυτό δείχνουν) ο «ανταρτοκρατούμενος» θύλακας του Idlib θα συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά τα 2/5 της έκτασής του· ενώ θα αποκατασταθεί η επικοινωνία του Aleppo με την Δαμασκό και την Λατάκια· και η ασφάλεια της ρωσικής βάσης εκεί…

– Ο αμερικανικός στρατός παρεμποδίζει συστηματικά τις κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες στο ανατολικό τμήμα των συρο-τουρκικών συνόρων…

– Η Άγκυρα μεταφέρει σταθερά (με την πειθώ των μεγάλων μισθών) αντικαθεστωτικούς σύρους ένοπλους στη λιβύη…

Πώς σχετίζονται αυτά (και άλλα γύρω γύρω) που φαινομενικά μοιάζουν άσχετα; Ένα ένα, στη συνέχεια.

(φωτογραφία: Αμερικανικά τεθωρακισμένα μπλοκάρουν ρωσικά στη βόρεια συρία. Face to face σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης: είναι κάποια αναγγελία, κάποια εισαγωγή στα «προσεχώς»;

Πείτε την γνώμη σας…)