Τετάρτη 18 Μάρτη. Αυτό που συμβαίνει ακόμα και σ’ αυτήν την αναίμακτη «κρίση / κρατική διαχείριση» στη μεριά της δικής μας τάξης είναι ολέθριο. Τα αφεντικά «ξεφορτώνονται» το εργασιακό κόστος χωρίς συνέπειες· και, απ’ την στιγμή που ο συναγερμός λήξει, θα έχουν όλο το περιθώριο ευελιξίας ως προς το πόσους, ποιούς και πότε θα ξαναπροσλάβουν. Εννοείται πως όσοι / όσες δουλεύουν είτε εντελώς είτε εν μέρει «μαύροι» (για παράδειγμα κατηγορίες μεταναστών / μεταναστριών…) μένουν ξεκρέμαστοι. Επιπλέον η ιδέα ότι οι εργάτες / μισθωτοί πρέπει να «επωμιστούν» ένα μέρος της διαχείρισης της κρίσης, να μείνουν δηλαδή άνεργοι / άνεργες «χωρίς εργοδοτική υπαιτιότητα» και χωρίς ελπίδα να πάρουν το σύνολο των αποδοχών τους (ως εάν ξαφνικά οι ανάγκες τους «μίκρυναν»…) μόνο με την συσκευασία της καθολικής «υγιεινιστικής ευθύνης» θα μπορούσε να περάσει: είναι μια μορφή των «θυσιών» στις οποίες καλείται η τάξη μας σε περιόδους «εθνικής κρίσης»…
Ενδεικτικά: ένα σοβαρό ζήτημα σε πολλές περιπτώσεις είναι το άλμα απ’ την δουλειά σε εργασιακό χώρο στη δουλειά στο σπίτι. Στην πρώτη περίπτωση το ωράριο μπορεί να λειτουργεί σαν φρένο στην διεκπεραίωση του όγκου εργασίας: ο μισθωτός σχολάει, και η δουλειά θα συνεχίσει αύριο. Στη δουλειά στο σπίτι το «σχολάω» δεν υπάρχει με την φυσική έννοια του «φεύγω, να πάω σπίτι μου». Πράγμα που επιτρέπει (ή θα επιτρέψει) στα αφεντικά να φορτώνουν όγκο εργασίας, με το άλλοθι «ε, στο σπίτι σου είσαι, θα το κάνεις». Υπάρχει εδώ μια υπόγεια μετάπτωση απ’ την εξαρτημένη σχέση εργασίας (με ότι όρια βάζει στα αφεντικά) στην εργολαβία. Τα αφεντικά θα την αξιοποιήσουν!
Σημαντικά, προς το παρόν, φαίνονται στην ασταμάτητη μηχανή τα εξής δύο. Πρώτον, ότι με βάση τις «εκκαθαρίσεις» που γίνονται με την ευκαιρία του γενικευμένου lock out, μετά την λήξη του συναγερμού, τα αφεντικά θα απαιτήσουν απ’ τους μισθωτούς κάθε είδους «θυσία» (με την μορφή υπερεργασίας, ή λειψών μισθών / ημερομισθίων, ή…) αφού «στον πόλεμο κατά του κορονοϊού είμασταν όλοι μαζί» και «τώρα πρέπει να ξανα-ανεβάσουμε την εταιρεία» κλπ κλπ. Αυτά θα γίνουν πιο συγκεκριμένα σε λίγες εβδομάδες, αλλά να μην έχετε αμφιβολία: θα γίνουν και με το παραπάνω…
Το δεύτερο είναι πιο γενικό, και δεν είναι υποχρεωτικό ότι τα επιμέρους αφεντικά είναι σε θέση να το καταλάβουν σε όλη την έκταση και ένταση που έχει. Ωστόσο είναι στρατηγικό ζητούμενο (μερικές φορές ακόμα και ομολογημένο) απ’ τα δυτικά κράτη και συγκεκριμένους καπιταλιστικούς κλάδους εδώ και καιρό: ο καθολικός έλεγχος της κοινωνικής αναπαραγωγής – μ’ άλλα λόγια ο λεπτομερειακός έλεγχος (αν είναι δυνατόν) του συνόλου της καθημερινής ζωής. Αυτός ο έλεγχος είναι κρίσιμο «υλικό» της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!!!
Τόσο οι επεξεργασίες του «συμβουλίου για την εργατική αυτονομία» (σε εξέλιξη…) όσο και επιμέρους αναλύσεις σε διαδοχικά τεύχη το cyborg (σχεδόν σε όλα!!!) έχουν εντοπίσει αυτό το στρατηγικής σημασίας στοιχείο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην σε εξέλιξη 4η βιομηχανική επανάσταση: την ψηφιοποίηση – και τον ψηφιακό έλεγχο – του συνόλου του «κοινωνικού εργοστάσιου», όχι μόνο των «παραγωγικών» αλλά και των «καταναλωτικών» πλευρών του, και όλων των αλληλουχιών ανάμεσά τους.
Δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή το κατάλληλο μέρος (και ο κατάλληλος τρόπος!) για να εκτεθούν αυτές οι αναλύσεις και η συνακόλουθη υπόδειξη των καπιταλιστικών τάσεων της αναδιάρθρωσης που, πάντως, για εμάς ήταν σαφείς πολύ πριν σκάσει ο covid-19 και η έντεχνη μυθοποίησή του. Αρκεί, εδώ, ένα παράδειγμα.
Υποτίθεται ότι «η γενική υγιεινιστική προστασία» του κάθε φορά (εθνικού) πληθυσμού πάσχει (σ’ αυτή τη φάση) από έλλειψη πληροφοριών. Έλλειψη πληροφοριών για την κατάσταση της υγείας του / της καθενός χωριστά· έλλειψη πληροφοριών για την συμπεριφορά του (αν είναι η δέουσα ή όχι), ακόμα και για την ακριβή γεωγραφική θέση του (αν τηρεί ή όχι τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας)· τέλος έλλειψη πληροφοριών για τις κοινωνικές συναναστροφές και επαφές του / της πριν ή/και κατά την διάρκεια της «μόλυνσης».
Το κινεζικό κράτος ήταν θεαματικά πιο μπροστά σ’ αυτό το ζήτημα, στο βαθμό που αυτό (και όχι ιδιωτικές εταιρείες, με την νομοθεσία προστασίας των προσωπικών δεδομένων) ήταν ο ιδιοκτήτης όλων αυτών των data· οπωσδήποτε του «γεωεντοπισμού», ακόμα και αναδρομικά, σε χρονικό βάθος εβδομάδων πίσω. Είχε, με άλλα λόγια, ένα τεχνολογικά σαφώς πιο προχωρημένο «πανοπτικό» – σε σχέση με τα δυτικά κράτη / καπιταλισμούς. Στη δύση αυτό θεωρείται αξιοζήλευτο, χωρίς να το φωνάζει κανείς…
Όμως τα φορετά, οι μικροϋπολογιστές που φοριούνται σαν ρολόγια και που τεχνικά είναι ήδη σε θέση να καταγράφουν / κατασκοπεύουν (στέλνοντας σε μακρινές βάσεις δεδομένων…) διάφορα χαρακτηριστικά του σώματος (θερμοκρασία, παλμούς κ.α.) είναι ήδη εδώ! Αν γίνονταν υποχρεωτικά (πάντα για λόγους «προστασίας της δημόσιας υγείας από επιδημίες και άλλα προβλήματα»…) κι αν τα δεδομένα τους βρίσκονταν υπό την κρατική εποπτεία, θα «λύνονταν τα χέρια» του κόμματος αφεντικών! Δεν θα υπήρχε καμμία έλλειψη πληροφοριών!
Αυτό το παράδειγμα, καθόλου «επινοημένο», είναι μια υπόδειξη του τι σημαίνει καθολικός έλεγχος της κοινωνικής αναπαραγωγής. Δεν είναι καθόλου η μοναδική!
(φωτογραφία: Το μέλλον είναι εδώ, εφφετσίζικα…)