Τετάρτη 18 Μάρτη. Είναι εύλογο, ειδικά αν κάποιος βρίσκεται στα χαμηλά της «παραγωγικής» πυραμίδας (: εργάτης) να αντιμετωπίσει με δέος και απορία την εντυπωσιακή επέλαση των κρατικών απαγορεύσεων. Μήπως η μορφή κράτος στρέφεται εναντίον του κεφαλαίου; Κι αν όχι τι στο διάολο συμβαίνει;
Ας αρχίσουμε απ’ τα βασικά, που δεν αφορούν την τωρινή κατάσταση, την οποία θα ονομάσουμε γενικευμένο lock out των αφεντικών σε διάφορα κράτη του κόσμου και οπωσδήποτε σε κάποια πρωτοκοσμικά («ευρωπαϊκό διαγωνισμό σκληρότητας» το ονόμασαν οι γερμανοί «πράσινοι», που όμως εγκρίνουν την γερμανική εκδοχή της) – έχουν γενικότερη ισχύ.
Πρώτον: αν το κεφάλαιο, το κεφάλαιο σαν απρόσωπη σχέση εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής και όχι σαν συγκεκριμένα αφεντικά, ήταν εχθρός της καταστροφής, τότε δεν θα γίνονταν πόλεμοι, είτε «τοπικοί» είτε παγκόσμιοι! Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, και η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας: το κεφάλαιο – σχέση ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ μέσα απ’ τις καταστροφές που προκαλεί το ίδιο! Εκείνο που φοβήθηκαν ιστορικά τα αφεντικά αυτής της σχέσης είναι η καταστροφή των σχέσεων εκμετάλλευσης που θα επέβαλε το ταξικός του εχθρός (: η οργανωμένη τάξη μας). Όταν δεν υπάρχει τέτοια απειλή, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος· για το κεφάλαιο σαν σχέση, ας το επαναλάβουμε.
Δεύτερον: προφανώς οποιαδήποτε εμπρόθετη διαδικασία καταστροφής ΔΕΝ αποφασίζεται σε γενική συνέλευση των αφεντικών! Οι πόλεμοι, παγκόσμιοι ή τοπικοί, επηρεάζουν, θίγουν με ανόμοια ένταση και σε ανόμοια έκταση διαφορετικές (επιχειρηματικές) κατηγορίες των αφεντικών. Κάποιες απ’ αυτές, όχι αμελητέες, θα μπορούσαν πράγματι να προτιμούν σοβαρά την «ειρήνη», έστω κατ’ αρχήν. Μπορεί ακόμα και να συμμαχήσουν πολιτικά με ειρηνιστικά κινήματα, ακόμα κι αν αυτά προέρχονται απ’ την εργατική τάξη… Τελικά, στο βαθμό που υπάρχουν «κεντρικές» αποφάσεις και επιλογές για την οργάνωση μιας μεγάλης σε κλίμακα καταστροφής, αυτές δεν θα ληφθούν με «δημοκρατικό τρόπο» μεταξύ των αφεντικών. Θα επιβληθούν από εκείνες τις μερίδες τους που θα έχουν ήδη την μεγαλύτερη ισχύ· και θα έχουν το μεγαλύτερο όφελος απ’ την καταστροφή / αναγέννηση (προτιμάμε τους όρους «κρίση / αναδιάρθρωση»). Τα υπόλοιπα αφεντικά καλούνται να ακολουθήσουν και να προσαρμοστούν· ή θα χαθούν σαν τέτοια (σαν αφεντικά) στην πορεία των εξελίξεων.
Τρίτον: ενώ το κεφάλαιο σχέση (αλλά και πολλά συγκεκριμένα αφεντικά) ΔΕΝ χάνουν από μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή ακόμα κι αν έτσι φαίνεται, εκείνοι που χάνουν πάντα είναι όσοι βρίσκονται στην άλλη άκρη του δίπολου της εκμετάλλευσης. Η όποια εργατική τάξη. Στους επίσημους πολέμους ο ένας τρόπος απώλειας είναι γνωστός: «κρέας» για τα πεδία των μαχών, όποια κι αν είναι αυτά καθε φορά. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Στο βαθμό που στη διάρκεια μιας καταστροφής μεγάλης κλίμακας αναδιοργανώνεται η απόσπαση της υπεραξίας και αναδιατάσσονται οι εσωτερικοί συσχετισμοί μέσα στις γραμμές των αφεντικών, αλλάζουν – και μπορεί να αλλάξουν «ριζοσπαστικά» – αυτά που λέγονται «σχέσεις εργασίας». Όχι υπέρ της τάξης μας φυσικά. Εναντίον της…
Όπως συνέβαινε και στην διάρκεια της πρόσφατης «οικονομικής» όξυνσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης (απ’ το 2008 και μετά) έτσι και τώρα είναι βλακώδες να κοιτάει κανείς το «μικρομάγαζο» που κλείνει (με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και όρους τότε και τώρα!) ή έναν συγκεκριμένο κλάδο που πράγματι εμφανίζει προβλήματα κερδοφορίας (π.χ. αεροπορικές ή τουριστικές επιχειρήσεις). Όταν γίνεται μια τέτοια προσέγγιση όχι μόνο χάνεται η γενική καπιταλιστική λειτουργία της όποιας «δημιουργικής καταστροφής»· όχι μόνο χάνεται η επίγνωση των γενικών χαρακτηριστικών της και των τρόπων που εκδηλώνονται τα επιμέρους τέτοια. Αλλά το πράγμα φτάνει μέχρι και σε υποδείξεις ταξικής συνεργασίας (με τα «μικροαφεντικά», που «υποφέρουν»…)
(φωτογραφία: η μικροκλίμακα της μεγακλίμακας· ω μικροκλίμακα!)