Category: Ασταμάτητη μηχανή

Idlib

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Μετά την απελευθέρωση (ή κατάκτηση, όπως το βλέπει ο καθένας) ικανού εδάφους στα δυτικά του Aleppo, τόσου όσο χρειαζόταν για να εξασφαλιστεί το αεροδρόμιο της πόλης από ρουκέτες, όλμους και ό,τι άλλο επέμεναν να ρίχνουν οι αντικαθεστωτικοί της HTS, η δράση του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να επιστρέφει στο νότο, νότια του M4. Εν τω μεταξύ οι «επαφές» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, σε διάφορα επίπεδα (συμπεριλαμβανόμενης της «κορυφής»…) είναι καθημερινές· ενώ έχει αναγγελθεί για τις 5 Μάρτη μια «τετραμερής», με συμμετοχή Βερολίνου και Παρισιού (είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή ως τότε του τουρκικού καθεστώτος που υποτίθεται ασφυκτιά στο Idlib….)

Γιατί λοιπόν, παρά τις συνεχείς συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας δεν έχει συμφωνηθεί ως τώρα η πολυπόθητη (και πολλά σημαίνουσα…) εκεχειρία στο Idlib; Ένας απ’ τους λόγους, καθόλου αμελητέος, είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πρέπει να ελέγξει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι ως τώρα το «αντικαθεστωτικό δυναμικό» του θύλακα – δηλαδή την HTS. Μπορεί μεν ο συριακός στρατός ‘n’ friends να εξασφάλισε τον έλεγχο του M5 και της δυτικής πλευράς του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να ρίχνουν προς την μεριά του δρόμου από οβίδες μέχρι drones.

Αυτό που απαιτείται απ’ την Άγκυρα (πέρα και πίσω απ’ το θέατρο των δήθεν «σκληρών μαχών» των μισθοφόρων της με τον συριακό στρατό…) είναι να εξασφαλίσει, επιτέλους, τον έλεγχο του Idlib – των 3 εκατομυρίων ενόπλων και αόπλων. Ένας τρόπος υπάρχει πια για να γίνει αυτό, κι αυτόν ακολουθεί το τουρκικό καθεστώς: χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες στα καινούργια “σύνορα”. Και, κάτι που δεν έχει φανεί ακόμα: συγκράτηση των μισθοφόρων του τοξικού και του Τελ Αβίβ μακριά, πολύ μακριά απ’ την ακτίνα βολής κατά των ρωσικών βάσεων.

Διάφοροι διεθνείς “αναλυτές”, εγκάθετοι και μη, συνεχίζουν να ελεεινολογούν την υποτιθέμενη “ήττα” του Erdogan στο Idlib. Αποφεύγουν ωστόσο να απαντήσουν στο ερώτημα των πολλών εκατομυρίων: αν η Άγκυρα ήθελε όντως να αντιμετωπίσει την προώθηση του συριακού στρατού ‘n friends στο Idlib, γιατί μετακόμισε τουλάχιστον 5.000 απ’ τους «δικούς» της αντικαθεστωτικούς στο λιβυκό πεδίο μάχης; Γιατί αδυνάτισε τόσο συστηματικά την όποια άμυνα του Idlib, ενώ μπορούσε να στείλει στον Sarraj είτε τακτικό τουρκικό στρατό σε μεγαλύτερα νούμερα, είτε καυκάσιους μισθοφόρους – οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός απ’ τους πολύτιμους αμυντικούς, λίμπερο και ανασταλτικούς χαφ του θύλακα;

Εγκάθετοι ή μη αυτοί που κάνουν μνημόσυνα στον τουρκικό ιμπεριαλισμό (και, έμμεσα, στο μπλοκ της Αστάνα) ούτε απαντούν, ούτε συσχετίζουν καν το λιβυκό πεδίο μάχης με το συριακό. Η αλήθεια τους είναι δυσάρεστη: η Άγκυρα έκανε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ των δικών της ενόπλων (που παρά τις προσπάθειές της ήταν μειοψηφία στο Idlib – ειδικά μετά την δολοφονία διάφορων “συμβιβαστικών” οπλαρχηγών απ’ την αμερικανική αεροπορία τον περασμένο Οκτώβρη – αυτό έχει ξεχαστεί; – ναι!!!) μεταφέροντάς τους εκτός συριακού πεδίου!

Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος χωροταξικός διαχωρισμός των “moderate” απ’ τους “hard core” είναι εξεζητημένος – υπήρχαν όμως αποτελεσματικότερες ιδέες; Όπως και νάχει δεν είναι αρκετός. Για να είναι βιώσιμη μια εκεχειρία (άντε, με μικρές παραβιάσεις) θα πρέπει οι της HTS σχεδόν να καταθέσουν τα όπλα – έστω στην Άγκυρα. Κι αυτό δεν έχει επιτευχθεί.

Σίγουρα είναι βολικό να διαλέγει κανείς κομμάτια απ’ το συριακό πεδίο μάχης για να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Πρέπει να θυμίσουμε πάντως ότι η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Ντόχα δεν έγινε από ανία. Και οι αιτίες που την έκαναν αναγκαία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο.

(Λέμε τώρα…)

(φωτογραφία: Όλοι οι πληροφοριοποιημένοι σοφοί της διεθνούς δημαγωγίας, που βλέπουν και προβλέπουν «ενδοΑστανική» σύγκρουση στον θύλακα του Idlib αποφεύγουν τον κόπο να εξηγήσουν το τι σημαντικό έχει αυτή η περιοχή για να γίνει αιτία ενός τόσο σοβαρού καυγά. Ενός ρωσο-τουρκικού πολέμου… Είναι όμως εύλογη η φυγοπονία τους: απλά το κοινό τους δεν κάνει τέτοιες απλές ερωτήσεις, αφού είναι κι αυτό πλρηοφοριοποιημένο! Που σημαίνει: πέφτουν οι σημερινές εντυπώσεις, οι αυριανές θα πατήσουν από πάνω και θα διαγράψουν τις προηγούμενες, και ούτω καθεξής…

Αφού η καθημερινότητα έξω απ’ τον στενό και ζόρικο κύκλο των συνηθισμένων ευθυνών, καθηκόντων και σχέσεων είναι η επιφάνεια μιας τεράστιας λίμνης όπου τα κυκλικά κύματα από ένα βότσαλο σβήνουν γρήγορα για να αντικατασταθούν απ’ τα επόμενα, γιατί να μην αναδύονται τέρατα απ’ τον βυθό της;)

Η κατασκευή της παράνοιας 5

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Ένας νεκρός σε τροχαίο ατύχημα είναι ένας νεκρός. Ένας νεκρός απ’ τον covid-19 δεν είναι «ένας» νεκρός. Είναι ο Πρώτος. Ούτε ο επόμενος είναι «ένας». Είναι ο Δεύτερος.

Η μετατόπιση στον τρόπο αρίθμησης ούτε τυχαία είναι ούτε αθώα. Το απόλυτο αριθμητικό επίθετο (ένας, δύο κλπ) δείχνει ποσότητα. Το τακτικό αριθμητικό επίθετο (πρώτος, δεύτερος, κλπ) δείχνει σειρά. Το αριθμητικό «ένας» σημαίνει «ένας». Το αριθμητικό «πρώτος» σημαίνει έπονται κι άλλοι· περιμένουμε κι άλλους· εντέλει (κρυφά…) θα θέλαμε κι άλλους.

Συνεπώς, πριν καν υπάρξει (μεγάλη) ποσότητα νεκρών απ’ τον covid-19 κατασκευάζεται ο προϊδεασμός του «επερχόμενου κύματος»· η αναμονή του· ή, ακόμα καλύτερα «ποιά αναμονή του;», είναι εδώ, κάπου γύρω! όπου νάναι εμφανίζεται!.. Τι εμφανίζεται; Ο θάνατος! Ατομικός μεν επειδή ΣΕ αφορά· μαζικός δε επειδή έτσι μοιάζει πειστικότερο (σε κοινωνίες υψηλού ατομισμού) ότι μπορεί-και-να-μην-την-γλυτώσεις.

Με το «πρώτος νεκρός» εγκαθίσταται μια «αγωνιστική παράσταση Θανάτου»: κατασκευάζεται η αγωνία (που στα ελληνικά έχει την ίδια ετυμολογική καταγωγή, απ’ τη λέξη «αγών», που με την σειρά της κατάγεται απ’ το «άγω»…) που πρέπει να γίνει αμέσως συναίσθημα, κι όχι να μείνει αδιάφορες λέξεις. «Πρώτος νεκρός»: δεν είναι κάποιος που βιάστηκε να πεθάνει, κάποιος που έτρεξε να πέσει πάνω στον Μαύρο Άρχοντα πριν προλάβουν άλλοι να του πάρουν την δόξα· είναι η αρχή ενός «ντόμινο»!…

Τι κι αν η καταμετρημένη πραγματικότητα δείχνει επίμονα το αντίθετο! Τι κι αν απ’ τους 634 με «θετικό τεστ» στο κρουαζερόπλοιο diamond princess έζησαν οι 632; Τι κι αν απ’ τα 1200 διαπιστωμένα κρούσματα σε 26 κράτη του κόσμου (εκτός κίνας) τα 1192 έζησαν; (Χθεσινή ανάρτηση). Τι κι αν όλες οι καταγραφές δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών δεν εμφανίζει καν συμπτώματα, ενώ ένα ακόμα μεγάλο ποσοστό εμφανίζει ήπια τέτοια (τύπου ήπιας γρίπης);

Η σύγχρονη, post modern και post industrial κατασκευή της παράνοιας ξεπερνάει (για την ακρίβεια: ξεσκίζει!) ακόμα κι εκείνα τα δεδομένα που πριν μισό αιώνα, στον (τότε) καπιταλιστικό κόσμο, θα ήταν καθησυχαστικά…

Η κατασκευή της παράνοιας 6

Κυριακή 23 Φλεβάρη. Η Σούζαν Σόντακ, στο Illness as Metaphor, Aids and its Metaphors (εκδόθηκε το 1991) σημειώνει απ’ την αρχή: … Κάθε νόσος η οποία αντιμετωπίζεται ως μυστήριο και προκαλεί έντονο φόβο πιστεύεται πως είναι ηθικά, αν όχι κυριολεκτικά, μεταδοτική…

Η «μεταδοτικότητα» είναι μεν ένα πραγματικό στοιχείο για κάποιες ασθένειες· αλλά δεν είναι από μόνη της «αρρώστια»!!! Όμως στην περίπτωση του covid-19 που έχει πραγματική θνησιμότητα πολύ μικρότερη κι από εκείνη της κοινής γρίπης, στην κατασκευή του Φόβου αξιοποιείται με το ίδιο βάρος (ή και με ελαφρά μεγαλύτερο) ο αριθμός των κρουσμάτων· δίπλα στον αριθμό των νεκρών (αρκεί αυτός ο τελευταίος να είναι τουλάχιστον τετραψήφιος). Η ταχύτητα μετάδοσης ενος ιού που γενικά περνάει απαρατήρητος (ως προς τα συμπτώματα) υπονοείται η ίδια σαν παθολογικό ζήτημα, σαν αρρώστια· σαν προκαταβολή θανάτου. Το κοντέρ των κρουσμάτων στην κίνα, πενταψήφιο ήδη, χρησιμοποιείται σαν γενική αναπαράσταση του Κακού (άσχετα απ’ το γεγονός ότι το 97% ζει…)· κι έτσι όχι το μικρό ποσοστό της θνησιμότητας αλλά η «πιθανότητα να κολλήσεις» εμφανίζεται σαν θανατηφόρα αρρώστια!

Ο Σόντακ μνημονεύει ένα σχόλιο του Νίτσε (απ’ το Αυγή: σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις):

…Η σκέψη της αρρώστιας! – Πιστεύω πως θα ήταν σημαντικό να ηρεμήσουμε τη φαντασία του ανήμπορου, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην πρέπει να υποφέρει, όπως γίνεται μέχρι τώρα, περισσότερο από τη σκέψη της αρρώστιας παρά από την ίδια την αρρώστια. Θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό!…

Το αντίθετο ακριβώς είναι το πολύ σημαντικό για τους κατασκευαστές της παράνοιας! Η σκέψη της αρρώστιας (μιας αρρώστιας στατιστικά ασήμαντης…) πρέπει να γίνει έμμονη ιδέα· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να γίνει αρρώστια η ίδια· η σκέψη της αρρώστιας πρέπει να εξασφαλίσει την αποδοχή οποιουδήποτε «μέτρου προστασίας της δημόσιας υγείας» – που οπωσδήποτε περιλαμβάνει στα θεμέλιά του ένα digital (υγιεινιστικό) υπερ-πανοπτικό!

Η σκέψη της αρρώστιας συμπεριλαμβανόμενης της σκέψης της μεταδοτικότητάς της (αποχωρισμένης απ’ την πραγματική θνησιμότητα ή την βαριά νόσηση…) είναι καθολική, μονότονα επαναλαμβανόμενη Προτροπή Φόβου. Ο «ιός» είναι αόρατος – και «παμφάγος». Είναι (εν δυνάμει) παντού: σε πράγματα, σε συνηθισμένες καθημερινές επιφάνειες, στον αέρα. Κι αφού δεν υπάρχει προληπτικό εμβόλιο «θωράκισης» του σώματος του καθενός και, αφηρημένα, της κοινωνίας, η μόνη άλλη λύση είναι ο αποκλεισμός, η καραντίνα όλων όσων προκύπτουν «θετικοί» στα τεστ: ευτυχώς, όμως, χάρη στην 3η βιομηχανική επανάσταση, ο αποκλεισμός δεν είναι απόλυτος… Μπορεί να επικοινωνεί ο καθένας (αποκλεισμένος) με τον «έξω κόσμο» ηλεκτρονικά· ο covid-19 είναι εντελώς «αναλογικός» και δεν κρύβεται σε ηλεκτρόνια…

Έχουμε λοιπόν «προσωρινές Σπιναλόγκες» σαν αναγκαστικό μέτρο, εκπολιτισμένες κατά το ότι η επικοινωνιακή δικτύωση δεν είναι τυπικά παθολογική… Με βάση τις αναπαραστάσεις του Κακού δεν είναι μια χαρά επίκαιρη βιοπολιτική;

Απ’ ότι φαίνεται είναι… Αρκεί να μην σου τύχει!

Η κατασκευή της παράνοιας 2

Σάββατο 22 Φλεβάρη. Το Πεκίνο κάνει το ένα… Το Πεκίνο κάνει το άλλο… Ο covid-19 είναι ο Υιός ο Αναμενόμενος, που θα καταστρέψει τον καπιταλιστικό κόσμο – και θα φταίει η κίνα… Η αρθρογραφία και η δημαγωγία για την επιδημία που τόσο έχει αγαπηθεί (σαν «παγκόσμια απειλή») ξεφεύγει διαρκώς προς καινούργια ύψη τρομοκρατίας. Αρκεί 1 (μία) διαγνωσμένη περίπτωση (όχι θάνατος, απλά «θετικό» αποτέλεσμα στα σχετικά τεστ…) οπουδήποτε στον πλανήτη, και γίνεται αμέσως είδηση. Δεν συζητάμε αν είναι παραπάνω οι περιπτώσεις.

Πριν μια βδομάδα, στις 15 Φλεβάρη, ανακοινώθηκε ένας θάνατος απ’ τις επιπλοκές του covid-19 στη γαλλία… Επρόκειτο για έναν 80χρονο κινέζο, που είχε ταξιδέψει για τουρισμό απ’ την επαρχία Hubei (το «επίκεντρο») στη γαλλία… Η είδηση του «πρώτου θανάτου στην ευρώπη» έσπειρε τον τρόμο που μπορούσε… Εκείνα που δεν ειπώθηκαν ήταν αυτά:

Πρώτον, ο 80χρονος είχε πάει στο Παρίσι με την κόρη του (50 χρονών; 55; 60;) που επίσης αρρώστησε· και έγινε καλά… Δεύτερον, στις 15 Φλεβάρη είχαν διαπιστωθεί πάνω από 500 «θετικές» περιπτώσεις, σε 24 κράτη (πλην την κίνας) – και μόνον 3 θάνατοι. Παγκόσμια θνησιμότητα επί των διαπιστωμένων περιπτώσεων (και όχι, βέβαια, επί του συνολικού πληθυσμού των 24 κρατών…); 0,6%…

Στις 21 Φλεβάρη (χτες) οι «θετικές» περιπτώσεις εκτός κίνας, σε 26 κράτη, ήταν 1200 – και οι θάνατοι 8. Θνησιμότητα; 0,66%… Οι 634 περιπτώσεις ήταν σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο έξω από ιαπωνικό λιμάνι – με συνoλικά 3711 επιβάτες (τουρίστες και πλήρωμα). Οι θάνατοι ήταν 2. Θνησιμότητα; 0,3%…

(Στην κίνα το αντίστοιχο ποσοστό 3%… Συνεπώς το κινεζικό καθεστώς δεν είναι σπουδαίος ψεύτης, αφού αναγνωρίζει πενταπλάσια έως δεκαπλάσια θνησιμότητα στην επικράτειά του σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο… Κάποιοι έχουν αρχίσει να διατυπώνουν θεωρίες περί “καχεκτικού dna” των κινέζων και των ασιατών γενικά, που είναι υποτίθεται επιρρεπές σε σοβαρές βλάβες από τέτοιους “κορωνο-ιούς”…)

Η κατασκευή της παράνοιας 3

Σάββατο 22 Φλεβάρη. Έναντι αυτών των πραγματικών δεδομένων, η κατασκευασμένη «πραγματικότητα» (εντός εισαγωγικών οπωσδήποτε!) περιλαμβάνει τα εξής:

– η οικονομία (ο καπιταλισμός) της κίνας είναι υπό κατάρρευση·

– το παγκόσμιο εμπόριο απειλείται με μεγάλη ύφεση·

– τα χρηματιστήρια κλυδωνίζονται ή όπου νάναι θα κάνουν βουτιές·

– οι παγκόσμιες μεταφορές (εμπορευμάτων και ανθρώπων) απειλούνται με κρίση·

– η παγκόσμια «εξάπλωση του covid-19» μπορεί να σκοτώσει 70, 100 ή 170 εκατομμύρια ανθρώπους (ότι βολεύει τον κάθε προφήτη)·

– η προμήθεια πρώτων υλών (κατ’ αρχήν απ’ την κίνα) απειλείται·

– οι ηπα απειλούνται, γιατί δεν έχουν τις υποδομές υγείας για να αντιμετωπίσουν τέτοια επιδημία·

– η αφρική θα νεκρώσει γιατί τα εκεί κράτη έχουν υπανάπτυκτα συστήματα υγείας·

– οι ολυμπιακοί στο Τόκιο απειλούνται, κι αν υπάρξει πρόβλημα εκεί θα καταρρεύσουν οι τουριστικές επιχειρήσεις παγκόσμια·

– τραγικό το λάθος οι «μεγάλες εφοδιαστικές αλυσίδες» (αυτό που έχει ονομαστεί «παγκοσμιοποίηση») γιατί να, τώρα, αν η κίνα γονατίσει ο υπόλοιπος κόσμος θα σέρνεται…

Το μόνο που δεν έχει αποδοθεί ακόμα στον covid-19 είναι η επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής· αν και γίνονται και τέτοιες προσπάθειες από «οξυδερκείς αναλυτές» – που πουλάνε μούρη.

Ποιός είναι ο κοινός τόπος αυτής της εκστρατείας περί επερχόμενης Αποκάλυψης; Είναι συντονισμένη από κάποια «μυστηριώδη κέντρα»;

Για το δεύτερο δεν θα απαντούσαμε «ναι», εκτός απ’ αυτό: το «κέντρο» (για τον δυτικό κόσμο) είναι ιδεολογικό: οι κοινοτοπίες του ρατσισμού, που στην προκειμένη περίπτωση (και για προφανείς λόγους…) είναι ο αντισινισμός. Για το πρώτο, μαζί με τον αντισινισμό, η εκστρατεία στηρίζεται σε φτηνά κόλπα με αριθμούς. Αντί να τονίζεται πως παρά την εύκολη μεταδοτικότητά του ο covid-19 είναι ουσιαστικά ακίνδυνος, επαναλαμβάνεται με σαδιστική απόλαυση ο αριθμός των νεκρών στην κίνα. Χίλιοι· χίλιοι πεντακόσιοι· δυο χιλιάδες… Η διαρκής επανάληψη αυτών των αριθμών έχει στόχο να περάσει υποδόρεια την αίσθηση ότι είναι μεγάλοι· οι νεκροί είναι πολλοί!… (Καμμία σχέση αν μιλάμε για οποιαδήποτε ασθένεια ή επιπλοκές). Κι αφού το 2.000 είναι «μεγάλος αριθμός» τότε το 1 είναι εισαγωγή στο 2.000… Στους οποίους (2.000), φυσικά, ΘΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ!!!

Βασικό λοιπόν: «οι νεκροί είναι πολλοί». Συνακόλουθα, το ότι το Πεκίνο «λέει ψέμματα» έχει σκοπό να υποδαυλίσει την υποψία ότι «οι νεκροί είναι ακόμα πιο πολλοί»; Πόσο πολλοί; Άγνωστο – αλλά μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιάδες (η φαντασία οφείλει να καλπάζει!… Έχουν φτιάξει κρυφά κρεματόρια εκεί στην κίνα!!!). Άρα, μέσα στις κρυμμένες (στην κίνα) αλλά επερχόμενες (somewhere near you…) εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών ΕΧΕΙΣ ΑΝΕΤΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ!!! Τρέξε! Κρύψου!

Η μηχανική του πανικού έχει απλά τρικ· βασίζεται όμως στην ανάδευση ενός υλικού ήδη άφθονου στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Της συγκινησιακής πανούκλας. Πληθυσμοί που στην καθημερινή τους ζωή παλατζάρουν ανάμεσα στον κυνισμό και την ακηδία απ’ την μια μεριά και στην «υπερευαισθησία» απ’ την άλλη (σαν «αναπλήρωση») είναι ιδανικοί για προπαγανδιστικά σερί τρομοκρατικών κτυπημάτων στο κεφάλι: η καταστροφολογία είναι το εμπόρευμα με την μεγαλύτερη ζήτηση σε τέτοιες συνθήκες. Προσφέρει μια διεστραμμένη απόλαυση σ’ αυτούς που το πουλάνε· και μια επιβεβαίωση της αξίας της κλεισούρας στα οικογενειακά διαμερίσματα για όσους το αγοράζουν.

(φωτογραφία: Η χαρτογραφική διάσταση της μηχανικής του πανικού. Το κατάλληλα εκπαιδευμένο πρωτοκοσμικό βλέμμα βλέπει σ’ αυτές τις κόκκινες βούλες αίμα, θάνατο· και δεν προσέχει καν την τεράστια δυσαναλογία του μεγέθους τους σε σχέση με την έκταση των κρατών. Αλλιώς πρόκειται για τυπικό δείγμα «έγκυρης» εξαπάτησης, με μέσα οπτικού εκβιασμού…)

Η κατασκευή της παράνοιας 4

Σάββατο 22 Φλεβάρη. Πάντα η υγιεινιστική τρομοκρατία είναι ειδική (και ιδιαίτερα διεισδυτική) εκδοχή της γενικής κρατικής / καπιταλιστικής τρομοκρατίας. Η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο έχει την εντύπωση πως η τωρινή εκστρατεία έχει κάτι επιπλέον – σε σύγκριση με προηγούμενες («γρίπη των πτηνών», «γρίπη των χοίρων»). Τώρα υπάρχει γεωπολιτική γείωση που υπονοεί την ενοχοποίηση ενός συγκεκριμένου κράτους (του κινεζικού)· και απ’ την άλλη μεριά οι πρόθυμοι αυτής της εκστρατείας δείχνουν συστηματική λύσσα στο να εμφανίζουν τον covid-19 σαν την «αλ Κάιντα» των γριπο-ιών…

Περιστατικά σαν αυτά στην νοτιοκορεατική Daegu (γενικός πανικός με έναν μόνο θάνατο) ή στην ουκρανία (όπου το ότι είναι φασίστες δεν φαίνεται αρκετό σαν εξήγηση…) δεν θυμάται η ασταμάτητη μηχανή να είχαν συμβεί στο παρελθόν, σαν παράγωγα των προηγούμενων υγιεινιστικών τρομοκρατικών εκστρατειών. Ούτε θυμάται να είχαν “αναπτυχθεί” τόσο λεπτομερειακές αναπαραστάσεις οικονομικής καταστροφής εξαιτίας μιας ακίνδυνης επιδημίας.

Παίζει ρόλο η ακόμα εντονότερη μηχανοποίηση / μεσολάβηση των εντυπώσεων απ’ τα λεγόμενα «social media» στην εντατικοποίηση των κρίσεων ατομικού και συλλογικού πανικού και εφαρμοσμένης παράνοιας; Η καθολική πληροφοριοποίηση έχει φτάσει στο σημείο της μαζικής παραγωγής ψυχοσυναισθημάτων διπολισμών;

Όπως και νάχει η «διαχείριση» του covid-19 αποδεικνύεται χιλιάδες φορές ποιο επικίνδυνη απ’ τον ίδιο. Είναι βιοπολιτική, που βρίσκεται στα όρια «άσκησης βιολογικού πολέμου» – και όχι μόνο στην κίνα.

(φωτογραφία: Ντελιβεράδες… Το υποψιάζεσθε όσοι δουλεύετε πάνω σε δύο ρόδες: σε περίπτωση ανάγκης αυτή η δουλειά που είναι το νευρικό σύστημα των πόλεων θα γίνει η έσχατη ελπίδα επιβίωσης για τους κατοίκους τους…)

Turbo…

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Οι Soul flyers είναι ένα team ριψοκίνδυνων ακροβατών του αέρα – ό,τι κι αν σημαίνει το «ακροβασία» στη συγκεκριμένη περίπτωση: από ελεύθερες πτώσεις μέχρι… Ο Vince Reffet είναι μέλος του team. Το ότι «κλείστηκε» για μια εντυπωσιακή επίδειξη ατομικής πτήσης είναι λογικό απ’ την άποψη του ποιοί θα ήταν διατεθειμένοι να μπουν σ’ ένα τέτοιο project. Ο τοξικός των εμιράτων πληρώνει καλά, και το show ήταν κράχτης για την έκθεση “connecting minds creating future” που οργανώνει το ερχόμενο φθινόπωρο (τέλη Οκτώβρη) στο Ντουμπάι. Ποιός όμως είναι που κάνει τις σχετικές μελέτες και κατασκευές – και γιατί;

Υπάρχει μια αμερικανική εταιρεία (ονόματι jet cat usa) που ειδικεύεται στις μικροτουρμπίνες· και συνεργάζεται με τον αμερικανικό στρατό. Για προφανείς λόγους. Όχι μόνο για τους ιπτάμενους marines, αλλά και για τα drones. Ακόμα και για μελλοντικές χρήσεις απ’ τη nasa.

Η επίδειξη πριν λίγες ημέρες στο Dubai είχε τα δικά της χαρακτηριστικά. Πριν μισό χρόνο, τον περασμένο Αύγουστο, είχαμε αναφερθεί στον Franky Zapata, που πέρασε το κανάλι του Calais (κατ’ άλλους “english channel”) πετώντας με ατομική συσκευή – της οποίας η ανάπτυξη είχε χρημαδοτηθεί απ’ το γαλλικό υπ.αμ. Συνεπώς το show του ήταν διαφήμιση των γαλλικών τεχνικών δυνατοτήτων…

Τώρα ο τουρμπινοκίνητος Reffet «ανέπτυξε» για λίγα δευτερόλεπτα ταχύτητα πάνω από 200 χιλιόμετρα την ώρα. Πράγμα που μπορεί να ενδιαφέρει τους αμερικάνους ιπτάμενους πεζοναύτες ανά τον πλανήτη, απ’ την άποψη της άμεσης επέμβασης εδώ ή εκεί.

Δεν χωράνε εδώ αστεία για σύγχρονους «Ίκαρους» και «Δαίδαλους». Εκείνοι ήταν δραπέτες· οι τωρινοί, όταν το πράγμα καθιερωθεί, θα είναι φονιάδες – τι άλλο;

Η κατασκευή της παράνοιας!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Στη χώρα είχαν ανακοινωθεί τις προηγούμενες ημέρες καμμιά 100αριά κρούσματα. Τα 70 ήταν σ’ εκείνη την περιοχή…. Και χτες ένας πέθανε. Μπορεί να ήταν η «ασθενής 31», μπορεί και όχι. Ένας (1) νεκρός πάντως, μόνον ένας – σε ένα κράτος που τον χειμώνα ’14 – ’15 είχε 14.238 νεκρούς από επιπλοκές της γρίπης· και τον επόμενο, 2015 – 16 είχε 15.485 νεκρούς…

Ένας (1) νεκρός απ’ τον covid-19, στη νοτιοκορεατική πόλη Daegu (τέταρτη σε μέγεθος, με πληθυσμό 2,5 μύρια κατοίκους) χτες… Και; Οι κάτοικοι της πόλης (όχι μόνον αυτοί αλλά κυρίως αυτοί) άρχισαν να αναμεταδίδουν μέσω social media ο ένας στον άλλον πλάνα από κινηματογραφικά θρίλερ με επιδημίες· και δεν βγαίνουν απ’ τα σπίτια τους (οι ντελιβεράδες εξαιρούνται: είναι άνθρωποι για missions imposible…)

Κάτι πολύ νοσηρό συμβαίνει με τους υπηκόους του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού· και δεν οφείλεται σε ιό, ούτε έχει αντίδοτο. Απομακρύνονται ολοταχώς από οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτό που λέγεται (και εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε με το όνομά του) πραγματικότητα, και οχυρώνονται με αόρατο τρόπο, τους «καλούς καιρούς», πίσω απ’ τις οθόνες και τις τεχνικές μεσολαβήσεις των «νέων μήντια». Έτσι ώστε στους «κακούς καιρούς» (ο covid-19 είναι κάτι απλούστερο από βόλτα σε πάρκο· είναι, όπως λένε κάποιοι ρεαλιστές, βαρύ κρύωμα!) να χάνεται κάθε μέτρο. Οπότε θεωρούν «πραγματικότητα» την τρομοκρατία· είτε είναι σχεδιασμένη, είτε είναι ο εμετός των πυροβολημένων netzines που αναπαράγουν μεταξύ τους τους “αυτο”πυροβολισμούς.

Η Daegu άδειασε χτες. …Είναι λες και έπεσε βόμβα στο κέντρο της πόλης είπε ο Kim Geun-woo, ένας 28χρονος κάτοικος της πόλης, στο reuters. Ακόμα και η Dongseong-ro Street, το πιο πολυάνθρωπο σημείο της πόλης, έχει αδειάσει…

Έπεσε βόμβα στην πόλη; Όχι. Πέφτει διαρκώς στα μυαλά – και θα πρέπει να αναμετρηθούμε και στα μέρη μας μ’ αυτήν την θεαματική διανοητική ισοπέδωση / αποκτήνωση…

(φωτογραφία πάνω: Απολύμανση στην κεντρική λαχαναγορά της Daegu – χτες.

Κάτω: Αύριο, ή μεθαύριο, οπουδήποτε… )

Το ανταγωνιστικό κίνημα, μόνον αυτό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Η επιτροπή του οηε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μετά από καθυστερήσεις και δισταγμούς, δημοσιοποίησε πριν λίγες ημέρες έναν κατάλογο 112 μεσαίων και μεγάλων (με διεθνή κριτήρια) εταιρειών που αξιοποιούν τους ισραηλινούς οικισμούς στην κατεχόμενη δυτική Όχθη, κάνοντας μπίζνες (και έχοντας κερδοφορία) σε βάρος των υπό κατοχή Παλαιστίνιων. Υπάρχουν τρανταχτά ονόματα στη λίστα, απ’ το trip advisor, το booking-com και το airbnb, ως την motorola, την jcb και άλλες. Σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (την ποιά;;;;;;) αυτές οι 112 επιχειρήσεις (ισραηλινές κατά κύριο λόγο, αμερικάνικες μετά…) διαπράτουν εγκλήματα πολέμου εκμεταλλευόμενες τις επιχειρηματικές ευκαιρίες της στρατιωτικής κατοχής…

Ε, και; Σύσσωμο, με απόλυτη εθνική ενότητα, το πολιτικό φασισταριό του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατήγγειλε την επιτροπή για όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε: από αντισημιτισμό («τί έχεις Γιάννη; – ότι είχα πάντα…») μέχρι υποστηρίξη της «τρομοκρατίας»… Ο αγαπημένος του ελλαδιστάν Πομπηίας έγινε πιο συγκεκριμένος: έτσι ενισχύεται το BDS είπε…

Η λίστα της επιτροπής του οηε, στην πραγματικότητα, ήταν όσο πιο στενή μπορούσε. Για παράδειγμα δεν αναφέρει την γνωστή ποδοσφαιρική fifa, που περιλαμβάνει στις λίστες της 6 ομάδες ρατσιστών εποίκων της δυτικής Όχθης. Πρακτικά αυτή η λίστα έχει αξία μόνο για εκείνους κι εκείνες που κινηματικά σκοπεύουν να μεταφέρουν ένα ελάχιστο ποσοστό του πόνου των κατεχόμενων Παλαιστίνιων στις εταιρείες που κερδίζουν απ’ αυτόν.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία, ειδικά σε όσους ο πελαργός του πέταξε σε κράτη σαν το ελλαδιστάν: όχι απλά είναι δικό μας καθήκον η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης (πετάξτε στα σκουπίδια όπου ανήκουν τους κανάγιες που δρουν σαν πέμπτη φάλαγγα….)· είναι και βασικό πολιτικό καθήκον, αφού γύρω απ’ την υπέρασπιση αυτή συμπλέκονται πολλά: από τον αγώνα κατά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μέχρι τους αγώνες κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων…

Ανατριχιαστικό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. …«Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό», δήλωσε ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Τούρκου ομολόγου του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί συμβιβασμού στην Ανατολική Μεσόγειο…. (Αυτό είναι αντιγραφή ειδησειογραφική…)

Είναι συγκλονιστικό που ο γύπας υπ.εξ., ο γίγαντας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας “δεν θα συμμετάσχει” σε ατιμίες…. Ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι όπως δήλωσε η ελλάδα “είναι διαχρονικά και πάντοτε ανέτοιμη για ένα ανατολίτικο παζάρι και έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό”… Περί ανετοιμότητας πρόκειται – άρα… Που σημαίνει “κάτσε να ρίξω κάτι επάνω μου…” – πράγμα που θα έκανε έξαλλη την θεία Λίτσα, η οποία κοιμάται φορώντας την χλαίνη και τις αρβύλες της.

Ο τούρκος υπ.εξ. πέταξε κάτι μπηχτές περί ελληνικού συμβιβασμού με την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli· θα μπορούσε να είναι απλή δημαγωγία. Αλλά είναι ευκαιρία για την ερώτηση: πού βρίσκεται το ελληνικό μεγαλεπήβολο σχέδιο για κατάληψη της πρωτεύουσας της λιβύης από τον «τζενεράλ» και τον ελληνόφωνο ναύαρχό του; Πού βρίσκεται ο νταλκάς για τον Haftar; Που βρίσκεται η ακύρωση του άθλιου «μνημονίου»;

Κατά καιρούς τις τελευταίες εβδομάδες οι εντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί μεταδίδουν επικές ειδήσεις περί επικείμενης «πτώσης της Tripoli». Είναι σίγουρο ότι παίρνουν ραβασάκια («non paper») απ’ το υπ.εξ., απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους υφισταμενούς του. Οι οποίοι, άγνωστο τι πίνουν, βλέπουν τακτικά οράματα· τα οποία τα εθνικά υπεύθυνα μήντια αναπαράγουν με χαρά.

Τα γεγονότα επί του εδάφους είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά. Ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί εδώ και εβδομάδες στα περίχωρα της πρωτεύουσας· δεν κάνει καν χερσαίες επιθέσεις. Πότε πότε είτε βομβαρδίζει αεροπορικά είτε κανιοβολεί την Tripoli. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση κατάληψής της. Η Μόσχα του έχει μαζέψει τα λουριά, και όχι μόνο μ’ έναν τρόπο. Επιπλέον, το ότι το ονοματάκι του παρα-ακούστηκε τους τελευταίους μήνες, δεν έχει βγει στα υπέρ του. Μπορεί να έχει πλάτες αλλά δεν φαίνεται να διαθέτει κεφάλι για άλλη χρήση εκτός απ’ το να κρατάει στη θέση του το βαμμένο μουστάκι του.

Με τούτα και με τ’ άλλα ο ξαφνικός έρωτας του ελλαδιστάν με την πάρτη του όχι μόνο δεν πέτυχε «κατάργηση του μνημονίου Sarraj – Erdogan», αλλά ούτε και πρόκειται να το πετύχει στο μέλλον. Επιπλέον, ένα κράτος (το ελληνικό) που επί 45 χρόνια τορπιλίζει την θρυλική «λύση του κυπριακού» και που επί 25 χρόνια ζάλισε (κυριολεκτικά) το σύμπαν με το «το όνομά μας είναι ψυχή μας» σε σχέση με το κράτος της (βόρειας) μακεδονίας, έχει κατακτήσει με το σπαθί του τον διεθνή χαρακτηρισμό οι σπασαρχίδες – κι αυτό δεν είναι υπερβολή δική μας. Εκδηλώνεται με τα φιλικά κτυπήματα στην πλάτη πότε του ρημαδοΓου(αϊ)δονικόλα και πότε του ρημαδοΚούλη: ναι, ναι, δίκιο έχετε… αλλά πρέπει να τα βρείτε…

Προφανώς δεν είναι κάτι που θα ομολογηθεί: την «μάχη της λιβύης» την έχασε η Αθήνα. Έγινε για παράδειγμα η λεγόμενη «επίσημη ανάρτηση» (δηλαδή: ανακοίνωση) απ’ τον οηε της συμφωνίας Tripoli – Άγκυρας για τις αοζ, μια καθαρά τυπική διαδικασία που δεν έχει μεν ιδιαίτερο νομικό βάρος, ωστόσο έγινε στόχος «γενναίας διπλαμωτικής επίθεσης» απ το ελλαδιστάν, με σκοπό να αποφευχθεί (η «ανάρτηση»). Ήταν βλακώδες και εκτός πραγματικότητας εγχείρημα, μέσα στην εθνικιστική ιμπεριαλιστική έξαψη· «πολιτικοποίησε» όμως μια οηέδικη γραφειοκρατική διαδικασία – και απέτυχε, όπως ήταν αναμενόμενο. Όπως απέτυχαν και όλες οι προσπάθειες, με την ψυχή στο στόμα, να απονομιμοποιηθεί ο Sarraj, για να απονομιμοποιηθεί και η υπογραφή του στην οριοθέτηση των αοζ με το τουρκικό καθεστώς.

Με τούτα και με τ’ άλλα το μόνο κέρδος του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ήταν ο ελληνόφωνος «ναύαρχος» του «τζενεράλ» – για την περίπτωση που το ελλαδιστάν ξεμείνει από γενναίες ψαροκασέλες. Κατά τα υπόλοιπα εκείνο που του απομένει είναι μια προβοκάτσια – τα έχουμε πει – που ωστόσο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει κέρδη.

Ή η σιωπηλή παραδοχή της αποτυχίας του.

(φωτογραφία: Ενώ το ελληνικό, χοντροκομμένο μεν ιμπεριαλιστικό δε γνωστό δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» φτιάχνει συμμαχίες με τύπους σαν τον «τζενεράλ», το ο «φίλος του εχθρού μου» δημιουργεί μια κάποια σύγχυση: αυτός τι είναι;

Ο Haftar ελέγχεται σε ικανό βαθμό απ’ την Μόσχα· προχθές πάλι εκεί βρισκόταν, για να ορκιστεί ότι «μόνο πολιτική μπορεί να είναι η λύση στη λιβύη» – τρέχα γύρευε… Αλλά η Μόσχα δεν είναι «φίλος» του ελλαδιστάν, έστω κι αν δεν είναι αναγνωρισμένος εχθρός, όπως είναι για το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν.

Οπότε τι είναι τελικά ο «τζενεράλ»; Να τον κάνει το ρημαδογκουβέρνο σώγαμπρο ή είναι κανάς παλιο προικοθήρας;)