Category: Ασταμάτητη μηχανή

All comers

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη >> Mark Knopfler and friends:

(Είμαστε εδώ από παλιά…)

Άνθρωποι και ποντίκια 2025

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.32) >>

Καθόμουν στην κλινική το πρώτο πρωί του κύματος κρύου, κρύο εκείνου του είδους που δεν αγγίζει απλώς το σώμα αλλά ροκανίζει και την ψυχή. Ένας δημοσιογράφος μου είχε γράψει νωρίτερα, ρωτώντας για τον καιρό και τις επιπτώσεις του στους ασθενείς. Διάβασα το μήνυμα και σκέφτηκα να απαντήσω αργότερα. Πίστευα, ανόητα, ότι κάποιος μπορούσε ακόμα να σκεφτεί ήρεμα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν.

Σήκωσα τα μάτια μου.

Μπροστά μου καθόταν μια γυναίκα, σιωπηλή και εξαντλημένη, με δυο μικρά κορίτσια γατζωμένα πάνω της. Ήταν ντυμένα με λεπτά ρούχα, του είδους που θα φορούσε κάποιος μια γλυκειά ανοιξιάτικη μέρα, όχι στη σκληρότητα του χειμώνα. Πάνω τους ήταν ριγμένο ένα σακάκι φθαρμένο και σκισμένο τόσο πολύ που χλεύαζε την ίδια την ιδέα της προστασίας. Στα πόδια τους φορούσαν φτηνές πλαστικές παντόφλες, απ’ αυτές που είναι για τα πλακάκια στο μπάνιο∙ παντόφλες με τις οποίες έπρεπε τα πόδια τους να αντέξουν στη λάσπη και στο κρύο. Ντράπηκα που φορούσα παπούτσια.

Πήρα το χέρι του ενός απ’ τα κορίτσια και το έβαλα στο τραπέζι. Τα δάκτυλά της ήταν μικρά κι ευαίσθητα, δάκτυλα χεριού ενός παιδιού που θα έπρεπε να ζωγραφίζουν ή να γράφουν τ’ όνομά του.

Αλλά όχι, ήταν τραυματισμένα. Το δέρμα ήταν ανοιγμένο. Τα τραύματα ήταν μικρά αλλά βαθιά, και βρώμικα παρ’ ότι φαίνονταν απλά. Έμοιαζαν σα να είναι από κάποια αρρώστια που δεν την ήξερα, δεν ήξερα ένα λατινικό όνομα που θα την εξηγούσε.

Καθώς εξέταζα το χέρι του το κορίτσι μίλησε.

Είπε ότι καθώς κοιμόταν στη σκηνή το προηγούμενο βράδυ ποντίκια της είχαν φάει τα δάκτυλα.

Δεν έκλαψε. Δεν το δραματοποίησε. Απλά το είπε, όπως κάποιος θα έλεγε ότι έβρεξε χτες ή ότι έκανε κρύο.

Και επειδή το μυαλό επαναστατεί όταν βρεθεί αντιμέτωπο με την απόλυτη αισχρότητα, την ρώτησα ξανά, σχεδόν θυμωμένα, σχεδόν σα να την παρακαλούσα να πει κάτι άλλο:

«Ποντίκια»;

«Ναι» απάντησε αμέσως, έκπληκτη που είχα εκπλαγεί.

Ακαριαία κάτι μέσα μου κατέρρευσε. Όχι αργά, όχι φιλοσοφικά, αλλά βίαια. Ο κόσμος συρρικνώθηκε κι έγινε στενός, χωρίς αέρα, λες κι ο θεός ο ίδιος να είχε κάνει ένα βήμα πίσω για να μην δει τι έγινε το δημιούργημά του.

Είχα διαβάσει για τον πόνο. Τον είχα σπουδάσει. Είχα θαυμάσει τις περιγραφές του στα βιβλία. Αλλά αυτό δεν ήταν πόνος. Ήταν η ταπείνωση υψωμένη σε βασική αρχή της ύπαρξης.

Ένας αρουραίος. Ένα ζωντανό πλάσμα που σπρώχνεται απ’ την πείνα και την βρωμιά και ροκανίζει τα δάχτυλα ενός παιδιού που κοιμάται. Μα η μεγαλύτερη φρίκη δεν ήταν ο αρουραίος. Ήταν ότι αυτό ήταν ένα γεγονός που έγινε συνηθισμένο. Το ότι το κοριτσάκι έβρισκε την δυσπιστία μου παράξενη. Το ότι το σύμπαν την είχε μάθει να συμβιβαστεί με το αδιανόητο.

Ήθελα να ουρλιάξω. Ήθελα να κατηγορήσω κάποιον, οποιονδήποτε. Την ανθρωπότητα, τις κυβερνήσεις, την ιστορία, τον θεό. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να κατηγορήσω. Υπήρχε μόνο το χέρι του παιδιού που ήταν ήσυχα ακουμπισμένο στο τραπέζι.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα τι να κάνω. Κανένα εγχειρίδιο ιατρικής δεν με είχε προετοιμάσει γι’ αυτό. Καμιά διάλεξη, καμιά εξέταση, κανένας λαμπρός καθηγητής δεν είχε μιλήσει ποτέ για ποντίκια που τρώνε ζωντανά τα παιδιά ενώ αυτά κοιμούνται. Κι ακόμα κι αν υπήρχε κάπου ένα τέτοιο κεφάλαιο είμαι σίγουρος ότι θα το είχα παραλείψει. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να διαβάσει κάτι τέτοιο και να πιστεύει ότι ζει ακόμα σ’ έναν πολιτισμένο κόσμο;

Αυτό δεν ήταν φτώχια. Αυτό δεν ήταν πόλεμος. Αυτό ήταν ηθική κατάρρευση.

Αργότερα, όταν θυμήθηκα την ερώτηση του δημοσιογράφου για το κρύο και τις επιπτώσεις του, σχεδόν γέλασα. Για να απαντήσει κανείς σε κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται ευφυία, ούτε στατιστικά στοιχεία, ούτε το σχόλιο κάποιου ειδικού. Αρκεί απλά να περπατήσει στους δρόμους της Γάζα για μια ώρα. Αρκεί να κοιτάξει προσεκτικά και τίμια, χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα του.

Η απάντηση είναι εκεί, αναπνέοντας, αιμορραγώντας, περιμένοντας σιωπηλά κάποιον να παραδεχτεί επιτέλους τι επέτρεψε στον εαυτό του να γίνει αυτός ο κόσμος.

δρ. Ezzideen, 13 Δεκέμβρη 2025, κάπου στη Γάζα

Δαμασκός – Γάζα

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.31) >> Πριν 2 βδομάδες το καινούργιο καθεστώς στη Δαμασκό γιόρτασε την επέτειο της «πτώσης» του Άσσαντ. Πολλά και διάφορα έχουν ακουστεί από «ειδικούς» και μη στη δύση γι’ αυτό το νέο καθεστώς: οκνηροί και ψωνισμένοι δεν ασχολούνται με το τι γράφουν και λένε σχετικά τα αραβικά μήντια, καθεστωτικά και μη.

Έτσι έχουν μεσάνυχτα. Και προσεχώς θα υπάρξουν εκπλήξεις σχετικά. (Κάποια στιγμή θα βρούμε ένα περιθώριο να αραδιάσουμε μερικά πράγματα που – κακώς – αγνοούνται…)

Σε κάθε περίπτωση έγινε παρέλαση στην επέτειο. Στη Δαμασκό. Και ο στρατός του νέου καθεστώτος φώναζε ένα σύνθημα:

Γάζα, Γάζα, το φωνάζουμε δυνατά,

Νίκη και αποφασιστικότητα μέρα νύχτα.

Ερχόμαστε εναντίον σου εχθρέ, ερχόμαστε,

με βουνά φωτιάς θα ανοίξουμε τον δρόμο μας.

Με το αίμα μας θα φτιάξουμε πυρομαχικά,

με το δικό σου αίμα ποτάμια θα γεμίσουν.

 

Είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί οι «ειδικοί» και μη δεν θα περίμεναν ο στρατός του al-Sharaa να φωνάζει κάτι που ούτε κατά διάνοια θα φώναζε ο στρατός του Άσσαντ – έτσι δεν είναι; Και δεν πρόκειται για οποιοδήποτε σύνθημα… Πρόκειται για σύνθημα που φωνάζει η Hamas και η Hezb’ Allah….

Χρειάζεται να πούμε ποιά ήταν η αντίδραση του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος;

(Χμμμ… Σε μια εποχή γενικευμένων αντιπερισπασμών…)

Τα απόνερα μιας ήττας 1

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.27) >> Λέγαμε (κάποτε, εκεί στα ‘90s…) ότι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχασε 2 πολέμους που έκανε (τον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο) και κέρδισε τον 3ο (τον αποκαλούμενο «ψυχρό») τον οποίο δεν έκανε! Και ότι, κατά συνέπεια, τα αφεντικά του θα είχαν διδαχθεί απ’ αυτό το μάθημα της ιστορίας τους, και ότι δεν θα ξαναέμπλεκαν σε σοβαρούς πολεμικούς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και καυγάδες…

Αμ δε!!! Σε μια αναβάθμιση του τευτονικού / προτεσταντικού συνδυασμού βαριάς μυωπίας και ακόμα βαρύτερης έπαρσης, οι κυβερνώσες πολιτικές βιτρίνες στο Βερολίνο δηλώνουν έτοιμες και διατεθειμένες να στείλουν τους υπηκόους τους να «αυτοθυσιαστούν» στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου∙ ενός πολέμου που εν τω μεταξύ έχουν χάσει ήδη!!! Είναι όντως εντυπωσιακό μετά τον απολογισμό 3 παγκοσμίων πολέμων το να «τρώγεσαι» για έναν ακόμα στον οποίο έχεις ηττηθεί-απ’-τα-αποδυτήρια….

Θα δούμε στη συνέχεια που οφείλεται αυτή η «ροπή». Προς το παρόν πέντε μικρά video ντοκουμέντα.

Στο πρώτο η αγαπημένη Annalena ως φρέσκια υπ.εξ. της τρικολόρε κυβέρνησης του «άσσου στο ημίχρονο – δύο τελικό» θλιβερού πρωθ. Soltz, μιλώντας κάπου στο αμέρικα στις 2 Αυγούστου του 2022 (η ρωσική εισβολή στην ουκρανική επικράτεια ήταν ήδη λίγων μηνών, κι όλοι οι δυτικοί περίμεναν την ήττα / διάλυση του ρωσικού καθεστώτος…) είπε μεταξύ άλλων κι αυτά τα ενδιαφέροντα:

… Πρέπει να αδράξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την αξιοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν πιο δυνατό, μη αναστρέψιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο αμερικάνος πρόεδρος George Bush προσέφερε στη Γερμανία την φημισμένη «συνεργασία για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Η ιδέα εκείνη ήταν πιο μπροστά απ’ την κατάσταση εκείνης της εποχής. Στην αρχή των ‘90ς η χώρα μου ήταν απασχολημένη με το να γίνει η επανενοποίηση μια πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για την προσαρμογή της ενιαίας Γερμανίας στην ΕΕ.

Αλλά σήμερα, με τον κόσμο σε μια καινούργια εποχή, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να εμπλακούσε σε έναν συνεταιρισμό για την ηγεσία.

… Τρεις πυλώνες θα είναι κρίσιμοι γι’ αυτόν τον συνεταιρισμό.

Πρώτον, η ασφάλεια. Για πολύ καιρό μετά το 1989, η ασφάλεια δεν ήταν ένα θέμα ανησυχίας για πολλούς Ευρωπαίους και ειδικά για τους Γερμανούς. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μου θεωρούσε τον εαυτό την εντέλει «να βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους μόνο». Αλλά αυτή η άποψη έχει οριστικά αλλάξει. Τα παιδιά ρωτούν τους γονείς τους στο τραπέζι του πρωϊνού: Μαμά, τι είναι ένα πυρηνικό όπλο; Άλλοι λένε: Στ’ αλήθεια μου αρέσει το ΝΑΤΟ. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν γεννήθηκα, εκατομμύρια Γερμανοί που είναι τώρα οι παπούδες αυτών των παιδιών διαδήλωναν για αμαρτυρόμενοι κατά των εξοπλισμών. Σήμερα, αυτοί οι παπούδες, μανάδες, πατεράδες και τα παιδιά τους κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας κουβεντιάζοντας υπέρ των εξοπλισμών ή διαδηλώνουν υποστηρίζοντας την ελευθερία της Ουκρανίας…

Ως γνωστόν η αγαπημένη Annalena ήταν (και παραμένει) προϊόν της συνεργασίας ανάμεσα στο αμερικανικό και στο γερμανικό βαθύ κράτος – μια variada του 21ου αιώνα που δεν θα μπορούσε να παράξει ιδιαίτερη ευφυία. Κι ας μην μιλήσουμε για ιστορική γνώση και επίγνωση… Νόμιζε (η καϋμένη…) το 2022 ότι η πρόταση του 1989 ήταν για έναν 21ο αιώνα όχι αμερικανικό αλλά αμερικανογερμανικό!!! Νόμιζε (ή αυτό παρίστανε) το 2022 ότι το αμερικανικό δόγμα της full spectrum dominance σ’ όλο τον πλανήτη ήταν ακόμα κραταιό και ότι θα μεταφραζόταν και στα γερμανικά….

Πράγματι ο Bush ο Α, ευρισκόμενος σε γερμανικό έδαφος («δυτικογερμανικό» ακόμα τότε…), στο Mainz τον Μάη του 1989, έντρομος για την επικείμενη «γερμανική επανένωση» (ολοκληρώθηκε με επισημότητα τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς) όπως άλλωστε το ίδιο ή και περισσότερο έντρομα ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι, αφού πρώτα έπλεξε (τι άλλο να έκανε;) το εγκώμιο της απελευθερωμένης ευρώπης, έκανε όντως μια «φιλική πρόταση» στον τότε πρωθ. Kohl για «μοιρασιά της κυριαρχίας στον πλανήτη» μεταξύ τους. Όχι βέβαια επειδή σκόπευε να παραιτηθεί απ’ την συνέχιση και διεύρυνση της αμερικανικής-μόνο κυριαρχίας. Αλλά απ’ τον φόβο του ότι σύντομα η Ουάσιγκτον θα βρει μπροστά της μια ανανεωμένη γερμανική επιρροή στην ευρώπη, απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια! Ήταν μια μάλλον απεγνωσμένη πρόταση δούρειος-ίππος…

Κι αν το τότε Βερολίνο δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σ’ εκείνη την «φιλική πρόταση», ήταν α) επειδή καταλάβαινε ότι η σκοπιμότητά της ήταν … αντιγερμανική, και β) επειδή πράγματι σκόπευε να ξαναγίνει το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της ευρώπης∙ κόντρα στην αμερικανική ηγεμονία! (Όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά την «λευκή βίβλο της συνθήκης του Μάαστριχτ», το Νοέμβρη του 1993, ξέρει για τι μιλάμε…)

Ακολούθησαν κάποιες αναλαμπές της γερμανικής (και της γαλλικής) προσπάθειας για «γεωπολιτική χειραφέτηση» απ’ την Ουάσιγκτον. Όπως, ας πούμε, το 2003, όταν Βερολίνο και Παρίσι αρνήθηκαν την συμμετοχή στη «συμμαχία των προθύμων» για την εισβολή στο ιράκ. Για να βαφτιστούν απ’ το γεράκι υπ.αμ. του Μπους του Β Donald Rumsfeld «γερασμένη (δηλαδή παρακμιακή) ευρώπη» σε σχέση με την ανθηρή «νέα ευρώπη», τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, που έδειξαν την δέουσα προθυμία για την «παρέλαση» (όπως νόμιζαν) στην Μεσοποταμία, την εισβολή και κατοχή του ιράκ.

Το να θυμηθεί η ανιστόρητη και αφελής ως ατζέντισσα πράσινη κι αγαπημένη υπ.εξ. Annalena το καλοκαίρι του 2022 μια αμερικανική «πρόταση δήθεν συγκυριαρχίας» (στον πλανήτη) πριν 33 χρόνια, με τωρινό σκοπό (προφανώς) την μοιρασιά της ηττημένης (όπως φανταζόταν…) ρωσίας, είχε εξαρχής μια εντελώς αντεστραμμένη επικαιρότητα: η ανατίναξη των 3 απ’ τους 4 σωλήνες των nord stream 1 και 2 λίγους μήνες μετά την ομιλία της (τον Σεπτέμβρη του ’22) σήμαινε πολύ απλά ότι του λοιπού το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο θα υπηρετούσε το παρακμιακό αμερικανικό… Και ότι δεν θα ήταν συνεταίροι!!!

Στις  7 Φλεβάρη του 2022, πριν καν γίνει η ρωσική εισβολή, ο νυσταλέος Jo, το «αφεντικό» στην Ουάσιγκτον, το είχε ξεκαθαρίσει, έχοντας δίπλα του τον θλιβερό… Προσοχή: εκείνος ως πρόεδρος των ηπα ήταν που είπε «nord stream τέλος» – όχι ο γερμανός πρωθυπουργός ως άμεσα ενδιαφερόμενος! Σε μια διακρατική σχέση μεταξύ γερμανικού και αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου στοιχειωδώς ισορροπημένη ο καϋμένος Soltz θα μπορούσε εν τέλει να υποσχεθεί «στο πλαίσιο των κυρώσεων θα σταματήσουμε να αγοράζουμε ρωσικό φυσικό αέριο»… Δεν θα ήταν αρκετό; Όχι, δεν θα ήταν αρκετό – για την Ουάσιγκτον!!!

H ατζέντισσα, πράσινη κι αγαπημένη Annalena ως υπ.εξ. σκόπευε να πουλήσει το θέμα ως μια γρήγορη μετατροπή του βιομηχανικού γερμανικού κράτους (για την προστασία του κλίματος βρε αδερφέ!!!) σ’ ένα «πράσινο» λιβάδι γεμάτο σκιουράκια και βιοτεχνολογικές μαφίες. Αλλά όχι! Η σύντομη δραματική στιγμή που παίχτηκε στην Ουάσιγκτον στις 7 Φλεβάρη του 2022 είχε το σαφές και ξεκάθαρο νόημα: θα μας υπηρετείτε!

(Θα επανέλθουμε στη συνέχεια…)

Τα (λίγα) χρόνια από τις αρχές του 2022 ως τώρα πέρασαν σα νερό που κυλάει στ’ αυλάκια της Ιστορίας. Όχι μόνο η ρωσία δεν διαλύθηκε, όχι μόνο έχει αναδυθεί απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης νικήτρια και δυναμωμένη, όχι μόνο οι δύο πλευρές του Ατλαντικού ηττημένες παρακμάζουν μαζί, όχι μόνο η άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» θέλει να καταπιεί (δηλαδή να διαλύσει) την πολιτικά και οικονομικά παρακμιακή ε.ε. (ενόσω η Μόσχα επιδιώκει την διάλυση του νατο…), αλλά οι ηττημένοι ευρωπαίοι σωστομερίτες εξακολουθούν να ονειρεύονται αν όχι «τη νίκη τους επί της ρωσίας» σίγουρα το πλιάτσικο σε ότι απομείνει ως ουκρανία – με πρόσχημα «την άμυνα κατά του Putin».

Ιδού λοιπόν πως έφτασαν τα πράγματα. Πριν λίγες ημέρες (11 Δεκέμβρη) ο τσουρομαδηΜερτς προσπάθησε να συγκινήσει έναν μόνιμο αξιωματικό του στρατού του που του είπε ότι «έτσι όπως το πάει, αυτός δεν θα δει τα 40 του γενέθλια»: αμυνόμαστε για να μην αμυνόμαστε (mother f***)! Εννοώντας: Να μπορέσουμε να περάσουμε επιτέλους στην επίθεση….

Αυτοθυσιαστείτε λοιπόν!!!

Πόρκα μιζέρια!!! Από ‘κει που το φτηνό ρωσικό αέριο θα αποκτούσε αμαχητί γερμανούς ιδιοκτήτες τώρα να διαφημίζεις στους νεολαίους σου πόσο ωραία είναι τα φέρετρα…

Κάποιοι προσπαθούν να το ρίξουν στην πλάκα:

Άλλοι και άλλες, σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς, παίρνουν την «ώθηση στην αυτοθυσία» στα σοβαρά. Και πολύ καλά κάνουν! (Στα γερμανικά οικογενειακά τραπέζια ΔΕΝ θα κουβεντιάζουν τώρα τον ‘επανεξοπλισμό’ όπως έλεγε η αγαπημένη Annalena το καλοκαίρι του 2022…  Κουβεντιάζουν την άρνηση στράτευσης – και πολύ καλά κάνουν!)

Τα απόνερα μιας ήττας 2

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.17) >> Γιατί, λοιπόν, ήταν λαθεμένη η εκτίμησή μας στα ‘90s για την «ιστορική σοφία» του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου; Γιατί ακόμα και το 2022 ή το 2023 δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απορούσαν «μα τι σκατά επιλογές έχουν κάνει οι γερμανοί βιομήχανοι και κόβουν τις φλέβες τους» (το φτηνό ρωσικό αέριο), ε;

Την δεκαετία του 1990 δεν κάναμε λάθος… Αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ‘00s και με όλο και πιο έντονους ρυθμούς μετά την χρηματοπιστωτική κατάρρευση / κρίση στο τέλος εκείνης της δεκατίας (κρίση της οποίας το κέντρο βρισκόταν στον αμερικανικό χρηματοπιστωτισμό) κάποια βασικά στη σύνθεση του καπιταλισμού στη γερμανία άρχισαν να αλλάζουν. Με τις γερμανικές τράπεζες να ζορίζονται (όπως, άλλωστε, το σύνολο του τραπεζικού τομέα της ευρωζώνης) αυτές οι αλλαγές ήταν αμοιβαία ωφέλιμες: το συσσωρευμένο, αδέσποτο «συγκεντρωμένο χρήμα σε δολάρια» βρήκε στη γερμανική βιομηχανία «πεδίο επενδύσεων» σε πραγματική παραγωγή, παραγωγή εμπορευμάτων. Κι απ’ την μεριά τους οι γερμανικές βιομηχανίες βρήκαν «φρέσκια» χρηματοδότηση απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Ένας ενδεικτικός πίνακας αυτής της εξέλιξης είναι αυτός:

To 2023 οι «άμεσες επενδύσεις» σε δολάρια στη γερμανική βιομηχανία είχαν σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2005.

Όχι «γενικά» στη γερμανική βιομηχανία! Ειδικά. Και από «επενδυτικά ταμεία» (μπορείτε να το πείτε και «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»….) με βαριά ονόματα:

Εν τέλει το 2023 η κατάσταση για τις  μεγαλύτερες (χρηματιστηριακά) γερμανικές εταιρείες (o DAX είναι ο χρηματιστηριακός δείκτης “blue chip” που αφορά τις 40 μεγαλύτερες στο χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης) ήταν αυτή:

Στους 20 «μεγαλύτερους επενδυτές» οι 10 ήταν «αμερικάνοι», με τις γνωστές blackrock και vanguard στην κορυφή… «Γερμανοί» ήταν μόνο 4, ενώ μόλις στη 19η θέση υπήρχε ένας «κινέζος».

Οι συγκεκριμένοι μέτοχοι δεν είναι «πλειοψηφίας». Δεν είναι ιδιοκτήτες των εταιρειών. Αλλά τα τρισεκατομμύρια των (υποτιμούμενων) δολαρίων που διαχειρίζονται έχουν στρατηγική σημασία για το «γερμανικό κεφάλαιο».

Αυτά δεν είναι ούτε παράξενα ούτε .. συνωμοτικά. Έχουν όμως συνέπειες, ειδικά όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός – όπως μετά το 2022: ακόμα κι αν τα γερμανικά αφεντικά της βιομηχανίας θα προτιμούσαν σαφώς το φτηνό και διαρκούς ροής ρωσικό φυσικό αέριο, οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» τους, οι πολιτικές τους βιτρίνες, δεν θα μπορούσαν παρά είτε να το βουλώσουν όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωνε ότι «ρωσικό φυσικό αέριο τέλος!» είτε ακόμα και να χαρούν – αυτό το τελευταίο αφορά σίγουρα τις φαιοπράσινες, αγορασμένες έτσι κι αλλιώς μπιρ παρά.

Γιατί; Επειδή σ’ αυτόν τον οξυμένο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό «τα βουνά δολαρίων» δεν ήταν πια μόνο … επενδύσεις-με-σκοπό-την-πραγματική-αξιοποίησή τους. Έγιναν καθοδήγηση! Η προοπτική ενός «φιλικού» πλιάτσικου στη ρωσική επικράτεια (που θα διαλυόταν…) ήταν αναμφίβολα ιδιαίτερα ελκυστική. Αν γινόταν… (Αλλά δεν έγινε…)

Και ύστερα όχι «απλή, ‘φιλική’ καθοδήγηση»! Ενόσω είχε ήδη αποφασιστεί ο «έλεγχος» των γερμανικών βιομηχανιών επί γερμανικού εδάφους (πριν καν αυτήν καθ’ αυτήν την ρωσική εισβολή: ο πόλεμος κατά της φτηνής ενεργειακής τροφοδοσίας τους είχε ξεκινήσει απ’ την πρώτη θητεία του ψόφιου κουναβιού, με τις «κυρώσεις» κατά των κατασκευαστών του nord stream 2…) και ένα μήνα πριν πέσουν οι «τίτλοι τέλους», στις 16 Αυγούστου του 2022 το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo πέρασε τον ψευδεπίγραφο «inflation reduction act» που (δήθεν στο όνομα της ‘προστασίας του κλίματος’) επιδοτούσε γενναία την μετακόμιση ευρωπαϊκών βιομηχανιών (και οπωσδήποτε γερμανικών…) σε αμερικανικό έδαφος! Προνοητικό το Joνυσταλεάν: στις 26 Σεπτέμβρη του 2022 (πρώτη επέτειος των εκλογών, ανατίναξη των αγωγών…) οι γερμανοί βιομήχανοι βρέθηκαν με το μαχαίρι στο λαιμό…

Ο αμερικανικός νόμος του 2022 δεν κάρπισε αμέσως. Αλλά οι στόχοι του ήταν σαφείς. Στις 30 Νοέμβρη του 2022 για παράδειγμα, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα βρισκόταν στις ηπα. Και εκδήλωσε την δυσφορία του γι’ αυτόν:

Όλοι οι πλιατσικολόγοι περίμεναν το καλοκαίρι του 2023. Την θρυλική ουκρανική αντεπίθεση, οργανωμένη και εξοπλισμένη απ’ το νατο, που θα έφερνε τον ουκρανικό στρατό στη θάλασσα του Azov κάνοντας φύλλα και φτερά τον ρωσικό στρατό, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Φευ – όνειρο ήταν και χάθηκε.

Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο, μέσα του 2023 και μετά, παρά τις περί του αντίθετου φανφάρες, ήταν σαφές (εκεί που έπρεπε να είναι…) ότι η «απεξάρτηση της γερμανικής βιομηχανίας απ’ το φτηνό φυσικό αέριο» δεν θα οδηγούσε στην … άνθισή της. Τα «μεγάλα ονόματα» των γερμανικών αφεντικών θα έπρεπε να μετακομίσουν: είτε προς τις ηπα του «inflation reduction act», είτε προς την κίνα. Τα περισσότερα προτίμησαν την πρώτη εκδοχή∙ κάποια (και) την δεύτερη.

Αλλά, φυσικά, οι χιλιάδες εργολαβικές και υπεργολαβικές επιχειρήσεις των «μεγάλων ονομάτων» επί γερμανικού εδάφους βρέθηκαν στο κενό. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι όντως εντυπωσιακό:

Να ένας ενδεικτικός πίνακας:

Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι ο παράγοντας που έφερε τα γερμανικά αφεντικά (και τις πολιτικές βιτρίνες τους, φτάνοντας ως τον τωρινό τσουραμαδηΜέρτς) «ώμο με ώμο» με την παρακμιακή Ουάσιγκτον ήταν η χρηματοδοτική έφοδος των αμερικανικών funds στον γερμανικό δευτερογενή;

Όχι μόνο.

Οπωσδήποτε έχει ξεχαστεί και σίγουρα δεν μνημονεύεται σαν κάτι σημαντικό. Όμως η μακρόβια πρωθ. Merkel συστηματικά προσπάθησε να «πείσει» τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να εγκαταλείψουν σταδιακά μεν αλλά γρήγορα τους κινητήρες εσωτερικής καύσης και να περάσουν στην ηλεκτροκίνηση. Η αιτία ήταν βέβαια η tesla. Αλλά και ο τεχνολογικός συντηρητισμός των ceo των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, που καθώς ήταν σίγουροι για την παγκόσμια υπεροχή της ποιότητάς τους (μιας ποιότητας ατσαλιού και άνθρακα σχεδόν ενός αιώνα) έβλεπαν επί χρόνια τα ηλεκτροκινούμενα ως μειωμένης απόδοσης και αξίας, «οχήματα για περιορισμένη κίνηση στις πόλεις» και μόνο. Περίπου σαν πατίνια…

Γύρω στο 2018 ή 2019 η Merkel άρχισε να χάνει την υπομονή της.

Το κράτος προσπαθεί να συνετίσει τμήματα του κεφαλαίου; Ακούγεται παράδοξο αλλά δεν είναι. Ούτε καν πρωτότυπο.

Ήταν ωστόσο αργά. O Wan Gang, γερμανοεκπαιδευμένος μηχανικός, δούλευε στην γερμανική audi από το 1991 ως επικεφαλής του τμήματος τεχνολογικής έρευνας και εφαρμογών… Έφυγε για την κίνα το 2000 μ’ ένα ντοσιέ γεμάτο ιδέες για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όχι μόνο από τεχνολογική αλλά και από οικονομική και πολιτική άποψη: δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε διεθνώς στους κινητήρες εσωτερικής καύσης ήταν η (σωστή…) άποψή του∙ πρέπει να κάνουμε ένα τεχνολογικό άλμα. Το κινεζικό κράτος δεν τον προσπέρασε (το 2000) ως ονειροπόλο. Τον έκανε επικεφαλής του «προγράμματος 863» για την συνολική «οικονομία» της ηλεκτροκίνησης∙ το 2002 πρόεδρο του πολυτεχνείου στο Tongji. Και το 2007 υπουργό τεχνολογίας και επιστημών. Ήταν τόσο έντονη η συγκέντρωση του κινεζικού κράτους στην τεχνολογία της ηλεκτροκίνησης ώστε ο Gang έγινε ο πρώτος υπουργός που δεν ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος! (Θεωρείται ο πατέρας της κινέζικης βιομηχανίας ηλεκτρικών οχημάτων. Μετά την συνταξιοδότησή του το 2017 ασχολείται με το υδρογόνο…).

Έτσι όταν το γερμανικό κράτος εκπροσωπούμενο απ’ την Merkel τραβούσε τα αυτιά των ceo των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών για την μυωπία τους, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010, η τεχνολογική εμπορική «πλημμύρα του Πεκίνου» είχε ήδη σκάσει στο Βερολίνο. Και όχι μόνο. Όχι μόνο εκεί, όχι μόνο στις αυτοκινητοβιομηχανίες.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, μπροστά σε κάτι που δεν είχαν διανοηθεί πως θα μπορούσε να (τους) συμβεί και για το οποίο δεν υπήρχε κανένα ιστορικό προηγούμενο, τα αφεντικά της γερμανικής βιομηχανίας (γενικά) είχαν (θεωρητικά…) δύο επιλογές. Είτε να γίνουν μεσοπρόθεσμα μια επαρχία του κινεζικού καπιταλισμού∙ είτε να «καταφύγουν» μεταφορικά ή/και κυριολεκτικά στην προστασία της Ουάσιγκτον ελπίζοντας πως όσο αυτή έχει την (στρατιωτική) υπεροχή παρακμάζοντας οικονομικά, αφενός θα καταφέρουν να ανασχέσουν σε κάποιο βαθμό το κινεζικό κεφάλαιο / την κινέζικη τεχνολογία, αφετέρου (μέσω της διάλυσης της ρωσίας…) θα προικοδοτηθούν με πρώτες ύλες… (- Είστε πιστός υπηρέτης των ηπα; – Ναι, όταν πεθάνει ελπίζω να μου αφήσει κάτι τις… για να θυμηθούμε τον γιγάντιο Altan…)

Κι έτσι φτάσαμε σ’ αυτήν την απελπισμένη προτεσταντική εκδοχή της αυτοθυσίας, την οποία εκπροσωπεί ο τσουρομαδηΜερτς. Όχι μόνο την ζητούμενη αυτοθυσία των γερμανών υπηκόων… Αλλά ακόμα και την μισοαυτοκτονία του ίδιου του γερμανικού κράτους: η «ιδέα» του τσουρομαδηΜερτς ήδη απ’ το καλοκαίρι του 2025 να κατασχεθούν τα «παγωμένα» ρωσικά assets ως «κάλυψη» για ισόποσο «δάνειο» στο φασιστοΚίεβο με (αποκλειστικό) σκοπό να αγοράσει ευρωπαϊκά (και, κυρίως, γερμανικά) όπλα για να σταματήσει την … ρωσική απειλή, έχει γίνει ήδη stand up comedy. Αλλά μελετιέται και θα μελετηθεί σαν το απόλυτο άλμα στο κενό…

Γιατί; Επειδή ο ρωσικός στρατός θα ξαναμπεί στο Βερολίνο; Όχι βέβαια. Επειδή το make america great again σημαίνει για τους ιστορικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον (ποιος δεν το έχει καταλάβει;): πρώτα θα κάνετε την america great again με δικά σας έξοδα – και μετά βλέπουμε για εσάς!

Το ονομάσαμε έγκαιρα «κανιβαλισμό μεταξύ των ηττημένων» στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Εκεί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό… (Κι αν κάτι αθερίνες σαν αυτές στα μέρη μας ξελιγωμένες με την κυρία τάδεOil νομίζουν ότι θα την γλυτώσουν κάνουν λάθος. Αλλά ξέρουν: οι μαλάκες υπήκοοι θα την πληρώσουν – για την πατρίδα οι μ…)

Ο πάγος στο λαιμό

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.07) >> Η ιδέα να χρησιμοποιηθούν τα «παγωμένα» στη δύση (κυρίως αλλά όχι μόνο στο βέλγιο) περιουσιακά στοιχεία (ομόλογα και χρυσός) της ρωσικής κεντρικής τράπεζας σαν «κάλυψη» για να δοθούν έως 200 δις δολάρια «δάνειο» στο φασιστοΚίεβο από διάφορες απόψεις είναι … Ιμαλάια σε σχέση με την παραχώρηση διάφορων ευρωπαϊκών μιλιταριστικών γκάτζετς. Τι σημαίνει «κάλυψη»; Σημαίνει ότι αν το Κίεβο δεν (θα) μπορούσε να πληρώσει το δάνειο, θα κατάσχονταν οριστικά ισόποσα ρωσικά assets.

Πρώτα τα πρώτα. Η ε.ε. είναι «πεπειραμένη» σ’ αυτό το είδος της χρηματιστικής πειρατείας. Πριν απ’ την ρωσία έχει «παγώσει» περιουσιακά στοιχεία στο έδαφός της από: το ιράν, την βενεζουέλα την συρία, το ιράκ, τον λίβανο, την υεμένη, την λιβύη, το μάλι και άλλους. Πρόκειται είτε για assets κρατικά είτε και για ιδιωτικά.

Μ’ αυτό το ιστορικό, ιστορικό του «προστάτη της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων» (….), το «πάγωμα» των ρωσικών assets ήταν ποιοτικό άλμα: πρόκειται για πυρηνική δύναμη, όχι για κλωτσοσκούφι. Αυτή η ημικατάσχεση που τάισε τόσο πολύ την φαντασία της κάθε κυρίας Ursula, της κάθε κυρίας Kaja, του κάθε τσουρομαδηΜέρτς (και του κάθε don Rico, για να μην ξεχνιόμαστε…) έχει ως εξής:

Βέλγιο / euroclear (180 δις ευρώ ή 210 δις δολάρια)

Ιαπωνία (28 δις ευρώ ή 32,8 δις δολάρια)

Αγγλία (27 δις ευρώ ή 31,6 δις δολάρια)

Γαλλία (19 δις ευρώ ή 22,3 δις δολάρια)

Καναδάς (15,1 δις ευρώ ή 17,7 δις δολάρια)

Λουξεμβούργο (10 δις ευρώ ή 11,7 δις δολάρια)

Ελβετία (6,2 δις ευρώ ή 7,3 δις δολάρια)

ΗΠΑ (4,3 δις ευρώ ή 5 δις δολάρια)

Εκείνο που δεν απασχόλησε ποτέ τις μέσα-στην-άσπρη-σκόνη πολιτικές βιτρίνες της ε.ε. ήταν πως όταν μία, δύο, τρεις δρούν σαν αστυφύλακες (χωρίς καν δικαστική απόφαση) / δεσμοφύλακες του υλικού πλούτου άλλων φτάνοντας εν τέλει ως την Μόσχα, τότε η κρίση εμπιστοσύνης των «άλλων» όλου του πλανήτη είναι δεδομένη. Δεν είναι (ή δεν ήταν) τέτοιο το καλοκάγαθο δόγμα των ισχυρών κρατών / καπιταλισμών (όταν ήταν τέτοιοι). Ήταν «δώστε μας τα πλούτη σας να τα φυλάμε και μην ανησυχείτε».

Κι αν το «πάγωμα» είναι μια φορά πειρατεία, η «αξιοποίηση» (δηλαδή η κλοπή) που επί μήνες φαντασίωναν και κουβέντιαζαν ήταν δέκα κι εκατό!!!  Για ποιόν λόγο ένα κράτος (ή/και πλούσιοι υπηκοοί του) να «εμπιστευτούν μια τράπεζα» (δεν είναι ακριβώς ‘τράπεζα’, για την οικονομία του σχολίου την χαρακτηρίζουμε έτσι) που θα τους εκβιάζει με όπλο …τις καταθέσεις τους; Επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν τον πλούτο τους; Θα βρουν, θα φτιάξουν! Και επιπλέον: θα πάψουν να διατηρούν αυτά τα περιουσικά τους στοιχεία σε ευρώ (ή/και σε δολάρια…)

Λένε ότι η εμπιστοσύνη φεύγει καλπάζοντας πάνω σε άλογο – και έρχεται με τα πόδια. Ισχύει γενικά, ισχύει και για τις ενδοκαπιταλιστικές διακρατικές σχέσεις. Αν η ε.ε. (μαζί με τις ηπα ή και μόνη της) ήταν το μόνο «καταφύγιο» ή (κυρίως) το μόνο αφεντικό του πλανήτη, τότε ίσως (ίσως λέμε…) θα μπορούσε να αδιαφορεί για τι φεύγει καλπάζοντας και τι έρχεται μπουσουλώντας. Αλλά αυτή η αποκλειστικότητα έχει πεθάνει προ πολλού. Όσο για την μυθολογία περί «μοναδικού σερίφη στην πόλη»; Ας ρωτηθεί όχι κάποιος άλλος αλλά η Ansar Allah στην υεμένη!!!

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο απορρίφθηκε τελικά επειδή διάφορα κράτη / μέλη της ε.ε. (με επικεφαλής το βέλγιο) φοβήθηκαν τις συνέπειες. Αλλά η κλονισμένη εμπιστοσύνη δεν αποκαταστάθηκε, κι ούτε πρόκειται: όταν χρησιμοποιείς τα άγια των αγίων ιδιοκτησίας τρίτων ως όπλο εναντίον τους μπορεί και να σου προκύψει εκπυρσοκρότηση… Αλλά αυτό δεν αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και δρας στους συσχετισμούς δύναμης που έχεις μέσα στο ταραγμένο σου μυαλό. Είτε πετύχεις τον στόχο σου είτε όχι έχεις αρχίσει να πυροβολείς∙ κι άρα έχεις γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος. Έχεις αποκτήσει ροπή προς το «τελικό σημείο Tony Montana»… (: Scarface).

Η κυρία Ursula κτυπιόταν ότι δεν θα φύγει απ’ την πρόσφατη «σύνοδο» αν δεν αποφασιζόταν χρηματαποστολή για το Κίεβο. (Δεν σκέφτηκαν να την κρατήσουν για πάντα μέσα σ’ ένα δωμάτιο να κλαίει και να οδύρεται… Κρίμα). Αντί για το backup των «παγωμένων» αποφάσισαν να δώσουν ένα δάνειο 90 δις ευρώ (με μηδέν επιτόκιο…) στον τοξικό του Κιέβου, με την χωρίς προηγούμενο υποσημείωση ότι θα το πληρώσει μόνο αν πάρει πολεμικές αποζημιώσεις απ’ την Μόσχα. Αν νικήσει δηλαδή. Άρα ποτέ.

Τρία κράτη (τσεχία, σλοβακία, ουγγαρία) ξεκαθάρισαν «χωρίς εμάς». Οπότε έμειναν οι 24 απ’ τους 27. Το ωφέλιμο για το Κίεβο ποσό δεν είναι 90 δις, είναι 45. Τα άλλα 45 είναι αποπληρωμή προηγούμενου δανείου. Αυτά τα 24 κράτη θα δανειστούν (με επιτόκιο κοντά στο 3%…) για να δανείσουν (χωρίς επιτόκιο)∙ και επειδή δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα δανεικά, θα αγκαλιάσουν ζεστά τους υπηκόους τους και θα τους ψιθυρίσουν στ’ αυτί: μήπως σου έχουν μείνει τίποτα ψιλά; (Για το ελλαδιστάν τα «ψιλά» είναι κοντά στα 500 ευρώ το κεφάλι για κάθε ενήλικο… Γελοίο ποσό για έναν πόλεμο-κατά-της-ρωσίας, σωστά;)

Αυτό δείχνει την δομική πλέον επικινδυνότητα των ευρωπαϊκών (όπως και των αμερικανικών) αφεντικών: απέχει λίγο μόνο απ’ την άμεση φονικότητα. Διότι αυτό που αποφάσισαν να κάνουν στη συγκεκριμένη συγκυρία (το δάνειο των 90 ή 45 δις χωρίς επιτροφή), αν τελικά το κάνουν, βάζει ενέχυρο όχι πια τα «παγωμένα» ρωσικά assets αλλά τους «παγωμένους» υπηκόους τους… Με ποιον σκοπό; Να συντηρήσουν τον ιμπεριαλισμό τους στην μέσω-εργολάβου μορφή που έχει ως τώρα στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Με έναν rodeo τρόπο πρωτοφανή για τα πιο πρόσφατα 60 ή 70 χρόνια των δυτικών ολιγαρχιών, τα αφεντικά τους κλέβουν το δημόσιο χρήμα για να το κάνουν όπλα και, επιπλέον, για να χρηματοδοτήσουν κάποιους που αγοράζουν βίλες, σκόνη με το κιλό, και φτιάχνουν χρυσές χέστρες (εκτός ουκρανίας) – για να μην χρεωκοπήσουν λέει…

Λαϊκίζουμε; Όχι. Αν για την τάξη μας είναι μια φορά δύσκολο να ζει κάτω απ’ τις νόρμες «ακμαίων» καπιταλισμών, είναι τρισχειρότερη η ζωή κάτω απ’ την παρακμή τους: ξερνάει φασισμό.

(Αλλά και η παρακμή της δικής μας ταξικής, εργατικής συνείδησης είναι…)

Drones λοξά απ’ την Κρήτη

Οι διαφορετικές γωνίες νυχτερινής λήψης της έκρηξης από ψηλά υποδεικνύουν ότι στην επίθεση συμμετείχαν – μέσα στο σκοτάδι – τουλάχιστον δύο ακόμα drones…

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.04) >> Η επίθεση σε ρωσικό τάνκερ καταμεσής της Μεσογείου θορύβησε για το ενδεχόμενο να απογειώθηκε (απογειώθηκαν: ήταν περισσότερα του ενός…) απ’ το έδαφος της λεβεντογέννας. Τσάμπα ανησυχία η συγκεκριμένη: η απόσταση μεταξύ του δυτικότερου άκρου της Κρήτης και της θέσης του τάνκερ ήταν πολλαπλάσια της μεγαλύτερης εμβέλειας που θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε ιπτάμενο uav, αφού αυτή η εμβέλεια / ακτίνα δράσης δεν ξεπερνάει τα 40, οριακά τα 50 χιλιόμετρα. Επιπλέον (ανάλογα με τον τύπο του) μπορεί να απογειωθεί από ένα ή δύο τετραγωνικά μέτρα: οποιοδήποτε πλεούμενο, ακόμα και αναψυχής, προσφέρεται σαν βάση εκτόξευσης.

Το ζήτημα είναι σοβαρό για άλλους λόγους. Σαν κυριότερο κρίνουμε το ότι αποκλείεται οποιαδήποτε «ουκρανικά κομμάντο» να έδρασαν μόνα τους σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη που λέγεται κεντρική Μεσόγειος, την οποία αγνοούν εντελώς κι απόλυτα. Για να το πάμε μισό βήμα παραπέρα: δεν θα χρειάζονταν καν και καν «κομμάντο» και μάλιστα «ουκρανικά»! Ήταν αρκετό κάποιοι «τρίτοι» να εξυπηρέτησαν τον φασιστοΚίεβο!

Με δεδομένο ότι τέτοιες επιθέσεις χρειάζονται δορυφορική πλοήγηση / καθοδήγηση, το ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι «τρίτοι» που είναι γνώστες της Μεσογείου και μπορούν να εντοπίσουν ένα άδειο δεξαμενόπλοιο σε ανοικτή θάλασσα ανάμεσα σε άλλα περιορίζεται αισθητά… Στα δάκτυλα του ενός χεριού… Έτσι δεν είναι; (Ίσως μάλιστα το δάκτυλο να είναι μόνο ένα, και το όνομά του να αρχίζει από M…)

Η συνηθισμένη προσέγγιση είναι (προφανώς) η «ταυτότητα» του στόχου. Του τάνκερ. Θα μπορούσε όμως ο στόχος να είναι διαφορετικός: ο έλεγχος (οι απειλές, οι προβοκάτσιες) στη Μεσόγειο! Εδώ, στους «ενδιαφερόμενους», σίγουρα δεν περιλαμβάνεται το φασιστοΚίεβο – έτσι δεν είναι;

Για να το πούμε διαφορετικά: αν «κάποιοι» (μακρυά απ’ την Μεσόγειο…) ήθελαν να επιδείξουν ότι ελέγχουν τις θαλάσσιες μεταφορές σ’ αυτό το κομμάτι του πλανήτη τι θα έκαναν; Θα κυνηγούσαν γλάρους και δελφίνια; Ή θα κτυπούσαν ένα πλεούμενο ανταγωνιστή τους;

Κι αν αυτοί οι «κάποιοι» έχουν περισσότερους ανταγωνιστές απ’ την Μόσχα, ποιο θα ήταν το «μήνυμά» τους με την συγκεκριμένη ενέργεια;

Όσο κι αν επιμένουν τα δυτικά αφεντικά και οι δημαγωγοί τους δεν βρίσκεται σε εξέλιξη πόλεμος «ρωσίας – ουκρανίας». Αλλά πόλεμος του νατο κατά του ευρασιατικού project. Με ήδη 3 + 1 πεδία μάχης: ουκρανία∙ δυτική Ασία / μέση Ανατολή (Παλαιστίνη, ιράν…)∙ λατινική αμερική∙ + ταϊβάν…

(Εννοείται ότι το ελλαδιστάν συμμετέχει «ολόψυχα» σ’ αυτόν τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Για τα δικά του συμφέροντα, κάνοντας τους δικούς του υπολογισμούς. Οι υπόλοιποι «κάποιοι», «τρίτοι» κλπ είναι σύμμαχοί του…)

Αυτή η οικογένεια δεν μου κάνει

Δευτέρα 15 Δεκέμβρη >> «Δυτικό ημισφαίριο»; Έτσι λένε για να μην πουν «η αυλή μας που την έχουμε για τα μπάζα»; Αυτοί οι απόγονοι / συνεχιστές των λευκών ευρωπαίων αποικιστών της «νέας γης» είναι πάντα επικίνδυνοι. Αλλά πλέον έχουν γίνει και βαρετοί.
Καιρός για ένα αντι-δόγμα. Το «Latinos Dogma» κόντρα στο «δόγμα Monroe». Απλά: όσοι κάτοικοι της βόρειας αμερικής δεν χορεύουν σάλσα, ρούμπα, σάμπα, τίμπα, μάμπο, να ξεκουμπιστούν και να γυρίσουν από ‘κει που ήρθαν. (Αν δεν καταλάβουν τι και πως, κι αν αρχίσουν τους τσαμπουκάδες, μπορεί οι κιθάρες να είναι μασκαρεμένα οπλοπολυβόλα).

Εδώ οι (γνωστοί) κουβανοί Septeto Santiaguero τραγουδούν κάτι του είδους ότι δεν τους χωράει το σπίτι τους: Esa Familia a mi no me conviene. Δεν θέλουμε να τους βάλουμε ιδέες, αλλά σίγουρα υπάρχει ένα αρκετά μεγαλύτερο, κάπου στο κέντρο της Ουάσιγκτον…