Δευτέρα 8 Ιούλη>> Η παλαιστινιακή αντίσταση, ένοπλη και αποτελεσματική, είναι υποχρεωμένη – ακριβώς επειδή βρίσκεται σε ανοικτό πόλεμο κατά του αποικιοκρατικού, κατοχικού στρατού – να χρησιμοποιεί τις διαπραγματεύσεις σαν τμήμα της τακτικής της. Όλοι και όλες εμείς όμως, που είμαστε έξω και μακριά απ’ την φωτιά και το αίμα του απαρτχάιντ καθεστώτος, δεν έχουμε να διαπραγματευτούμε κάτι. (Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε σε καλύτερη ή πιο μαχητική θέση! Σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε διαφορετική θέση σε σχέση με τις ένοπλες πλευρές του απελευθερωτικού, αντιαποικιακού αγώνα των Παλαιστίνιων).
Σε διαφορετική (σχετικά πολύ πιο ασφαλή…) θέση, αλλά με συγκεκριμένα καθήκοντα. Θα απαριθμήσουμε μερικά που, σε ότι αφορά εμάς εδώ τουλάχιστον, είναι «πρώτης γραμμής».
Πρώτο καθήκον: δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το έγκλημα της εποικιστικής αποικιοκρατίας της Παλαιστίνης ΔΕΝ ξεκίνησε στις 8 Οκτώβρη του 2023 με την πιο πρόσφατη σφαγή, αλλά είναι μια συνεχιζόμενη γραμμή αίματος, θανάτου, εξανδραποδισμού, βίας κάθε είδους, απ’ την στιγμή της επισημοποίησης αυτής της πρωτοκοσμικής, ευρω/αγγλο/αμερικανικής αποικίας που ονομάζεται «κράτος του ισραήλ». Αυτή η ιστορική επίγνωση είναι στρατηγικής σημασίας. Ακόμα κι αν αύριο ή σε μια βδομάδα ή σε ένα μήνα η συγκεκριμένη σφαγή σταματήσει, το απαρτχάιντ καθεστώς θα συνεχίσει να υπάρχει και, κυρίως, θα συνεχίσει να προσπαθεί να υπάρξει μέσα απ’ τον έλεγχο και την εξόντωση των αυτοχθόνων.
Δεύτερο καθήκον: δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι σημίτες ΔΕΝ είναι μόνο οι εβραίοι αλλά και οι άραβες. Οι όροι «σημίτης», «σημιτικός» κλπ εφευρέθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα από γερμανικό πανεπιστήμιο για να ομαδοποιηθούν συγκεκριμένες γλώσσες ομιλούμενες στη μέση Ανατολή: αραβικά, εβραϊκά, ακκαδιανά, φοινικικά. Στα μέσα του 19ου αιώνα, και πάλι στην ευρώπη, ο όρος τροφοδοτήθηκε με εθνοτικό περιεχόμενο (ταυτίζοντας αυθαίρετα «γλώσσα» και «εθνότητα» κατά το πρότυπο της γαλλικής επανάστασης…) ξανά για τους πληθυσμούς της ίδιας γεωγραφικής ζώνης. Για να διευκολύνει γρήγορα την κατασκευή του ευρωπαϊκού αντι-σημιτισμού κυρίως εναντίον των επί πάμπολλες γενιές ευρωπαίων εβραίων (δεν υπήρχαν αξιόλογοι πληθυσμοί αράβων στην ευρώπη τότε…).
Αυτή η ιστορική παρακαταθήκη εξηγεί το γιατί τόσο εύκολα το πρωτοκοσμικό φασισταριό έχει περάσει απ’ τον αντισημιτισμό-εναντίον-των-εβραίων στον αντισημιτισμό-εναντίον-των-αράβων (συμπεριλαμβανόμενων των Παλαιστινίων), που είναι τώρα το «πολιτικό κέντρο» του γενικότερου ρατσιστικού αντι-ισλαμισμού / οριενταλισμού. (Το πράγμα έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε οι kill ‘em all γάλλοι εβραίοι να ψηφίζουν την φασιστοΛεπέν…)
Τρίτο καθήκον: δεν πρέπει να παρασυρθούμε απ’ την «αναθέρμανση» (αν υπάρξει τέτοια…) της παραπλανητικής, εγκληματικής ιδέας των «δύο κρατών», της πρωτοκοσμικής εφεύρεσης που έχει επιτρέψει ως τώρα ένα είδος «μοιρασιάς-των-ευθυνών-για-το-‘προβλημα’» μεταξύ των θεοναζί, απαρτχάιντ εποικιστών και της αντίστασης των αυτοχθόνων – ενόσω οι πρώτοι επεκτείνουν και «εκκαθαρίζουν» ανενόχλητοι τα κατεχόμενα εδάφη του ενός και μοναδικού υπαρκτού εδώ και δεκαετίες κράτους / αστακού, του δικού τους. Μία είναι, μία μπορεί να είναι η απάντηση οποιουδήποτε ανταγωνιστικού κινήματος που σέβεται τον εαυτό του: απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι απελευθέρωση της Παλαιστίνης, άρα τέλος του απαρτχάιντ – που σημαίνει μια ενιαία πολυεθνική, πολυθρησκευτική, δημοκρατική (κρατική) υπόσταση, με ίσια δικαιώματα για όλους και όλες, άσχετα από θρησκεία, γλώσσα ή φυλή.
Τέταρτο καθήκον, και στην πραγματικότητα το καθήκον-των-καθηκόντων: επί δεκαετίες, απ’ τις αρχές των ‘90s, η Παλαιστίνη (σύμφωνα με την αργκώ «το παλαιστινιακό πρόβλημα»…) μπήκε απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών «κάτω απ’ το χαλί», είτε ως «λυμένο» (με τις βρώμικες «συμφωνίες του Όσλο»…) είτε ως αδιάφορο μέσα στη νεοφιλελεύθερη καταναλωτική και αυτοκαταναλωτική ευδαιμονία… Όχι επειδή οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες ζούσαν … εν ειρήνη! Το αντίθετο ακριβώς συνέβαινε: η αντίσταση συνεχιζόταν με κάθε τρόπο, ένοπλο ή μη, όπως συνεχίζονταν και οι σφαγές, οι συλλήψεις και οι αιώνιες φυλακίσεις, οι καταστροφές παλαιστινιακών σπιτιών και χωραφιών, η επέκταση των εποικισμών, η μαζική κράτηση στη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του πλανήτη, τη λωρίδα της Γάζα.
Αν η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη ήταν ιστορικά αναγκαία ήταν οπωσδήποτε και γι’ αυτό: επειδή οι πρωτοκοσμικές «ευαίσθητες» μάζες ΔΕΝ «συγκινήθηκαν» καθόλου με τις άοπλες, μαζικές, αιματηρές, πολύνεκρες διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής ενάντια στον «φράκτη» της Γάζα, διαδηλώσεις που κράτησαν πάνω από 1,5 χρόνο, απ’ τα τέλη Μάρτη του 2018 ως τα τέλη Δεκέμβρη του 2019. Ο περιβόητος «δυτικός ανθρωπισμός» έμεινε αδιάφορος για τις εν ψυχρώ δολοφονίες πάνω από 200 άοπλων διαδηλωτών και διαδηλωτριών και το σχεδιασμένο σακάτεμα πολύ περισσότερων με σφαίρες dum dum (σφαίρες «διασποράς» που κάνουν σκόνη κόκκαλα και ιστούς οδηγώντας υποχρεωτικά σε ακρωτηριασμό, το αγαπημένο «παιχνίδι» του ισραηλινού στρατού…) Γι’ αυτό και δεν έχει κανένας δικαίωμα (κανένα κάθαρμα πρέπει να πούμε…) στα μέρη μας να εκδίδει «καταδικαστικές αποφάσεις» για την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση στο όνομα … της ζωής!!! Δεν έχει κανένα κάθαρμα δικαίωμα να μιλάει για «βαρβαρότητα της Hamas» αφού έχει στηρίξει με πράξεις ή παραλείψεις, με λόγια ή σιωπές, την μόνη υπαρκτή επί δεκαετίες βαρβαρότητα, αυτήν του απαρτχάιντ καθεστώτος.
Τώρα μπορεί η δυτική καταναλωτική ευδαιμονία να υποχωρεί μαλλιοκούβαρα (όχι όμως και η αυτοκαταναλωτική / αυτοκαταστροφική περιδίνηση…) Μπορεί η σφαγή πάνω από 40.000 ανδρών, γυναικών, παιδιών και η συστηματική ισοπέδωση της ζωής 2 εκατομμυρίων κρατούμενων να έχει προκαλέσει σοκ ή και (ειρηνόφιλη…) αγανάκτηση. Ωστόσο οι βαθύτερες αιτίες του πρωτοκοσμικού ρατσισμού ή, έστω, της αδιαφορίας για τις κατεχόμενες περιοχές του πλανήτη δεν έχουν εξαφανιστεί. Έτσι ώστε μια κάποια «ανακωχή», «εκεχειρία» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί) στη Γάζα μπορεί να λειτουργήσει ξανά ως υπνωτικό. «Έχουμε να ασχοληθούμε με άλλα»…
Ναι, αν υπήρχε ένα σοβαρό εργατικό, ανταγωνιστικό κίνημα στη δύση θα έπρεπε να έχει πολλούς επιμέρους αντικαπιταλιστικούς και αντικρατικούς στόχους. Ναι, η Αλλαγή (καπιταλιστικού) Παραδείγματος φέρνει «δυστυχία» στους πληβείους και κέρδη για τα αφεντικά. Όμως ακριβώς επειδή έτσι συμβαίνει, η Παλαιστίνη δεν είναι «κάτι-που-περίσσεψε-απ’-το-παρελθόν», απ’ τον 20ο αιώνα… Είναι πια προκαταβολή, το πιο ωμό προμήνυμα κινδύνου που έρχεται απ’ το μέλλον: οι σύγχρονες εργατικές τάξεις ακόμα και στον «πρώτο» λεγόμενο κόσμο ζουν όλο και πιο έντονα υπό κατοχή (διαφορετική σε ένταση βαρβαρότητας αλλά όχι σε στρατηγική σημασία για τα αφεντικά…), και ο εποικισμός τους απ’ τα όλο και περισσότερα αντι-ανθρώπινα φετίχ της 4ης βιομηχανικής επανάστασης καταστρέφει ό,τι είχε απομείνει εκτός εμπορίου απ’ τις ανθρώπινες / κοινωνικές σχέσεις.
Ναι, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε τίποτα κρατώντας τον κατακερματισμό, την παράθεση και την αντιπαράθεση των επιμέρους στόχων, δίνοντας ευκαιριακές (και άγονες) προτεραιότητες πότε στον έναν και πότε στον άλλο… Και ναι, η Παλαιστίνη δεν είναι «κάτι-για-να-δείχνουμε-καλοί-άνθρωποι!» Στην πολιτική σύνθεση των επιμέρους ζητημάτων η Παλαιστίνη είναι (πάντα ήταν αλλά αγνοούνταν…) η αστραπή που φωτίζει όλο τον ορίζοντα μέσα στη μακριά νύχτα…
Δεν επιχειρούμε να πείσουμε τον οποιοδήποτε! Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι το κράτος, το παρακράτος και το κεφάλαιο απέναντι στα οποία «έχουμε να ασχοληθούμε με άλλα…», τα ελληνικά, τόσο με «δεξιές» όσο και με «αριστερές» πολιτικές βιτρίνες έφτιαξαν στρατηγική σχέση / συμμαχία με το απαρτχάιντ καθεστώς. Όχι τυχαία: για να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο απ’ τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Ήταν και παραμένει μια εμπόλεμη ιμπεριαλιστική επιλογή που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις. Απ’ τα predator και τις (ισραηλινές) τεχνολογίες επιτήρησης και ελέγχου ως τις ισραηλινές «επενδύσεις» (π.χ. σε ακίνητα…), και απ’ την παροχή «διευκολύνσεων» (βάσεων ή μισο-βάσεων) στους μεγάλους συμμάχους ως τα πολεμικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα, προς έμμεση στήριξη του θεοναζί καθεστώτος.
Πράγμα που σημαίνει πως όποιος / όποια θέλει να βγάλει την Παλαιστίνη απ’ τον ορίζοντα των «έχουμε να ασχοληθούμε…» θα την βρίσκει (αντεστραμμένη) εκεί που δεν το περιμένει…
