Δευτέρα 1 Απρίλη (ανάρτηση 00.59)>> Είναι σίγουρα ασυνήθιστο, τόσο πολύ ώστε κανείς να μην προσπαθεί καν και καν να το εξηγήσει: ενώ το μεγαλύτερο μέρος του θεοναζί, απαρτχάιντ πληθυσμού συμφωνεί στο τι («να εξαφανίσουμε τους παλαιστίνιους από προσώπου Παλαιστίνης…») οι διαφωνίες για το πως οξύνονται διαρκώς τόσο πολύ ώστε ολόκληρο το «οικοδόμημα» μοιάζει να τείνει προς την αυτο-κατάρρευσή του.
Το περασμένο Σάββατο έγινε στο Τελ Αβίβ η μεγαλύτερη ως τώρα διαδήλωση υπέρ της «επιστροφής των ομήρων» – και κατά του γκουβέρνου, που δεν τους φέρνει πίσω. (Δεν ξέρουμε τι σημαίνει «μεγαλύτερη» για τα δεδομένα αυτής της κοινωνίας…) Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το ρεύμα, χωρίς να είναι ούτε φιλειρηνικό ούτε «φιλοπαλαιστινιακό», απαιτεί τώρα απ’ την κυβέρνησή του να συμφωνήσει σε οποιουσδήποτε όρους θέτει η παλαιστινιακή αντίσταση, προκειμένου να αρχίσει η απελευθέρωση των ομήρων!!! Αν κάτι τέτοιο το υποστηρίξει οποιοσδήποτε οπουδήποτε στον πλανήτη εκτός θεοναζί επικράτειας θα κατηγορηθεί ακαριαία όχι απλά ως «συνοδοιπόρος» αλλά ως «μέλος της Χαμάς»!!! Αλλά εντός συνόρων το απαιτούν χιλιάδες. Κι όχι απλά το απαιτούν. Απειλούν ότι απ’ το επόμενο Σάββατο θα αρχίσουν πιο δυναμικές διαδηλώσεις, και ότι (όπως δήλωσαν στην καθεστωτική εφημερίδα Yedioth Ahronoth συγγενείς των ομήρων) αν δεν υπάρξει συμφωνία άμεσα [με τους όρους της παλαιστινιακής αντίστασης] θα κάψουν την χώρα! (Αυτό πια;;;;!!!!!)
Την ίδια ώρα οι υπερ-ορθόδοξοι (κάμποσες χιλιάδες…) διαδηλώνουν κατά της στράτευσής τους! Ούτε «φιλειρηνισμός», ούτε «φιλοπαλαιστινιασμός» απ’ την μεριά τους (με την εξαίρεση λίγων δεκάδων που είναι αντίθετοι με την ύπαρξη ‘κράτους του ισραήλ’ για λόγους θρησκευτικής ορθοδοξίας…)∙ απλά «αφιέρωση στη μελέτη της βίβλου»… Οπουδήποτε αλλού θα στιγματίζονταν σαν ριψάσπιδες∙ όμως στο θεοναζί καθεστώς αντιμετωπίζονται σαν ένα είδος «καλόγερων» ακριβώς επειδή η θρησκευτική μυθολογία είναι στην καρδιά της κρατικής ιδεολογίας! Και απειλούν κι αυτοί απ’ την μεριά τους να ρίξουν την κυβέρνηση∙ αν και οποιαδήποτε άλλη θα είναι ακόμα πιο φανατικά υπέρ της στράτευσής τους!
Και το «κερασάκι»: αυτούς τους υπερ-ορθόδοξους καλούν πλέον σε «κοινό αγώνα» όσοι συμμετέχουν στο ρεύμα υπέρ της επιστροφής των ομήρων! Έτσι ώστε όσοι δεν θέλουν ούτε να στρατευτούν ούτε να πολεμήσουν (για τον κοινό σκοπό…) και όσοι θέλουν τους συγγενείς και φίλους τους πίσω κι ας απελευθερωθούν οι «κακούργοι» της παλαιστινιακής αντίστασης να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο…
Σουρεαλιστικό; Ίσως – αλλά πραγματικό!