Month: March 2020

Κι αυτό «πίεση» το λένε…

Τρίτη 10 Μάρτη. Πριν 2 μέρες (Κυριακή 8 Μάρτη, Το νόημα 2) αναφερόμενοι στον παγκόσμιο πόλεμο και στο Idlib, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

Το Ριάντ (ένας απ’ τους βασικούς ηττημένους απ’ τις εξελίξεις στο Idlib…) εξαπέλυσε οικονομική επίθεση στη Μόσχα. Η κρατική Aramco (αυτή που έφαγε τις επιθέσεις με drones στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη…) πουλάει το πετρέλαιό της με μεγάλη έκπτωση στα ευρωπαϊκά δυιλιστήρια: 8,5 δολάρια το βαρέλι πιο φτηνά απ’ το ρωσικό (με τιμή αναφοράς εκείνη του brent) – με σκοπό να πετάξει (ή να περιορίσει σημαντικά) την ρωσική παραγωγή απ’ την ευρωπαϊκή αγορά… (Πουλάει επίσης φτηνότερα απ’ το αμερικανικό σχιστολιθικό, πράγμα που σημαίνει ότι αναπόφευκτα υπάρχει μια επίθεση και προς τα εκεί…) Αυτό σημαίνει ότι το σαουδαραβικό καθεστώς θα αυξήσει την εξόρυξη του δικού του πετρελαίου…

Η επίθεση αποφασίστηκε την Κυριακή (η συνάντηση Erdogan – Putin είχε γίνει την Πέμπτη..) · και χτες γκρεμοτσάκισε τα χρηματιστήρια. Αλλά δεν ξεκίνησε μόνη της. Μια μέρα πριν (το Σάββατο) το καθεστώς του τοξικού έδεσε πρίγκηπες και δεκάδες αξιωματικούς του στρατού, που είναι αντίπαλοι της γραμμής του (στην υεμένη και στη συρία…). Τρεις απ’ τους συλληφθέντες παλατιανούς είναι ένας αδελφός του τοξικοπατέρα και δύο ανήψια του. Ειδικά ο πρώτος με επιρροή…

Φαίνεται πως η «πατριωτική» (και όχι και τόσο φιλο-ισραηλινή και φιλο-αμερικανική) φράξια των σαουδαραβικών ελίτ δεν έχει εξαφανιστεί, παρά τις εκκαθαρίσεις και την τρομοκρατία του τοξικού. Κι όταν η ιμπεριαλιστική γραμμή του ηττάται, παθαίνει σύγκρυο. Τρέμει την εσωτερική αντιπολίτευση, τρέμει όμως και τους διεθνείς συσχετισμούς.

Με δυο λόγια το σαουδαραβικό καθεστώς, βλέποντας ότι καταρρέει σταθερά, προσπαθεί μ’ ένα salto mortale να αναγκάσει την Μόσχα να «διαπραγματευτεί», κι όχι μόνο σε ότι αφορά την παραγωγή υδρογονανθράκων (που ήταν, υποτίθεται, η αφορμή της επίθεσης «οικονομικού πολέμου» μέσω τιμών)…

Θα υποκύψει το ρωσικό καθεστώς σε τέτοιον εκβιασμό; Και μάλιστα απ’ τους ξοφλημένους πετρελαιάδες του Ριάντ; Απίθανο. Δεν χρειάζεται πάντως να κάνει κάτι άμεσα, δεδομένου η απόφαση «πλημμυρίζουμε την αγορά με φτηνό πετρέλαιο» στρέφεται και κατά της Τεχεράνης.

Οι υεμενίτες Huthis είναι στη θέση τους, και μια χαρά. Αντεπιτίθενται και ανακαταλαμβάνουν σταθερά εδάφη στην υεμένη. Και έχουν τα μέσα (και τους συμμάχους…) να τιμωρήσουν την πετροαναίδεια του τοξικού…

Εγώ μένω κρεβάτι! (ένας ασθενής στην ευρώπη)

Τρίτη 10 Μάρτη. Το ιταλικό κράτος (μέσω της κυβέρνησής του) προχώρησε σ’ αυτό που ακόμα και πριν λίγες εβδομάδες ήταν αδιανόητο – ειδικά για πρωτοκοσμικό κράτος. Έβαλε σε καραντίνα ολόκληρη την επικράτεια – για τον φόβο αυτού του τσαχπινογαργαλιάρη covid-19! (Αν αυτός ο ιός έχει μανούλα σίγουρα τον καμαρώνει!). Την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ο πρωθ. Κόντε την ονόμασε «εγώ μένω σπίτι» (για τους άστεγους: «εγώ μένω γέφυρα»!)

Δεν πρόκειται ακριβώς για εφαρμογή του δικαίωματος στην τεμπελιά! Ούτε, απ’ την άλλη, για επιβολή του νηστεία και προσευχή – για να ξορκίσουμε το κακό! Ενδεχομένως η απαγόρευση να έχει και εικονικές πλευρές. Για παράδειγμα όσοι δουλεύουν (αντί να χουζουρεύουν…) θα μπορούν μεν να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς – αλλά μπορεί να πέφτουν σε αστυνομικά μπλόκα και να απολογούνται για το που πάνε και γιατί. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αποδεικνύουν τον «σωστό» σκοπό των μετακινήσεών τους, δηλαδή να έχουν κάποια απόδειξη, κάποια βεβαίωση για τον προορισμό τους. (Αν θυμίζει δικτατορία και «απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά την δύση του ηλίου» είναι ο.κ.). Απ’ την άλλη απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις και τα δημόσια γεγονότα (επίσης κάθε είδους).

Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα διευθετηθεί η λειτουργία του καπιταλισμού στην ιταλία υπό τέτοιες συνθήκες… Μπορούμε όμως να φανταστούμε ότι πρόκειται για σπασμωδική (κρατική) απόφαση, γεμάτη «τρύπες» και «if… then» που θα πρέπει να την διαχειρίζονται όργανα της τάξης που πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία των θεσμών αστυνόμευσης αναλαμβάνουν τέτοιου είδους καθήκοντα. Φανταζόμαστε επίσης ότι οι ιταλοί και οι ιταλίδες (για λόγους ανάγκης ενδεχομένως) θα σκαρφιστούν 100 τρόπους να κρατήσουν την ζωή τους όσο πιο κοντά γίνεται στα συνηθισμένα.

Προς τι αυτός ο κυβερνητικός πανικός; Οι αριθμοί δείχνουν την αφορμή, αλλά δεν λένε όλη την αλήθεια. Σε σύγκριση με τη νότια κορέα και το (υποτιμημένο…) ιράν η ιταλία εμφανίζεται να έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Με τα χθεσινά στοιχεία:

Νότια κορέα: 7382 βεβαιωμένα κρούσματα – 51 νεκροί.

Ιράν: 6566 βεβαιωμένα κρούσματα – 194 νεκροί.

Ιταλία: 9172 βεβαιωμένα κρούσματα – 463 νεκροί.

Αυτό σημαίνει σαν «ποσοστά θνησιμότητας» (επί των βεβαιωμένων κρουσμάτων): νότια κορέα 0,69%, ιράν 2,95%, ιταλία 5%. Με δεδομένο ότι στην κίνα, όπου ο πρώτος κόσμος απήλαυσε το θέαμα του covid-19 (με τον αντισινισμό του καναπεδάτο), η θνησιμότητα είναι 3,8% (χτες 80859 βεβαιωμένα κρούσματα – 3122 νεκροί) το ιταλικό κράτος δικαιούται να έχει θορυβηθεί για το ότι δείχνει ως τώρα να κατακτάει το χρυσό μετάλλιο στην ολυμπιάδα υγιεινιστικής φοβίας 2020.

Τί φταίει; Η ιταλική κοινωνία έχει (σε διάφορες περιόδους εποχικής γρίπης) μεγαλύτερη θνησιμότητα απ’ τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Αυτό αποδίδεται στον μεγαλύτερο αναλογικά (σαν ποσοστό) αριθμό ηλικιωμένων με επιβαρυμένη υγεία (παίζει μήπως ρόλο το βιομηχανικό εργατικό παρελθόν αυτών των συνταξιούχων;)· η κατεξοχήν ευαίσθητη «ηλικιακή ομάδα» στις επιπλοκές της γρίπης (και τώρα του covid-19), δηλαδή στις πνευμονίες. Αυτή η υψηλή ιταλική θνησιμότητα από διάφορους τύπους γρίπης δεν έχει διαφύγει της προσοχής διαφόρων ερευνητών – επειδή αφορά την γενική στατιστική της δημόσιας υγείας, το ζήτημα των (αντιγριπικών) εμβολιασμών, κλπ. Το γεγονός που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ωστόσο αυτό: παρότι το ποσοστό θνησιμότητας και τα απόλυτα νούμερα θανάτων από γρίπη (κυρίως στους άνω των 65) είναι μεγάλα στην ιταλία (αισθητά μεγαλύτερο απ’ το τωρινό του covid-19 και απ’ τα μεγαλύτερα στην ευρώπη) ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε να βάλει σε καραντίνα ολόκληρη την επικράτεια – ή έστω τμήματά της!

Όπως έγινε εξ’ αρχής στην κινεζική επικράτεια, έτσι και σ’ όλη την συνέχεια (ως τώρα) υπάρχει μια έντονη δυσαναλογία ανάμεσα στα «μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας» που λαμβάνονται απ’ τα κράτη και τα πραγματικά ποσοτικά δεδομένα του covid-19· που δείχνονται ακόμα πιο δυσανάλογα όταν γίνεται σύγκριση με την διαχείριση άλλων επιδημιών, κυρίως της γνωστής και αντι-ηρωϊκής γρίπης κάθε χειμώνα. Υπάρχει ένα διπλό επιστημονικό / ιατρικό επιχείρημα υπέρ αυτής της δυσαναλογίας που δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να αμφισβητήσουμε – αλλά μεταφέρει την συζήτηση πέρα, και ενδεχομένως μακριά απ’ τον ίδιο τον covid-19 και τα καμώματά του:

ο ιός είναι καινούργιος, ανήκει στην ίδια μεγάλη οικογένεια (κωρονοϊοί)·

που έβγαλε ένα μεγάλο «αστέρι» το 2003 πάλι απ’ την κίνα (επαρχία Guangdong), που ονομάστηκε SARS·

το οποίο είχε πολύ μικρή μεταδοτικότητα (μόλις 8.098 κρούσματα), ισχυρή θνησιμότητα (συνολικά 774 νεκροί – κοντά στο 10%)·

παρά την διασπορά σε 26 κράτη ανά τον πλανήτη (κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο)·

ενώ απ’ την ίδια οικογένεια προερχόταν ένα ακόμα μεγαλύτερο «αστέρι», ο MERS, το 2012, αυτή τη φορά απ’ την σαουδική αραβία·

με ακόμα μεγαλύτερη φονικότητα (2494 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις και 858 θάνατοι)·

και διασπορά σε 27 κράτη (ευρώπη, αφρική, ασία και βόρεια αμερική).

Οι βιοτεχνολόγοι διεθνώς λένε λοιπόν ότι ο covid-19 είναι καινούργιος και άγνωστος· και δεν ξέρουν δύο βασικά πράγματα γι’ αυτόν: α) πως να τον αντιμετωπίσουν (εμβόλιο), και β) αν και πως μπορεί να αυτο-μεταλλαχτεί, μεγαλώνοντας την φονικότητά του.

Πράγματι, και τα δύο επιχειρήματα ενός πανικού που προέρχεται «απ’ τα πάνω» (και, φυσικά, βρίσκει απεριόριστο γόνιμο έδαφος «απ’ τα κάτω») είναι εύλογα. Μόνο που αυτό μετατοπίζει το κέντρο βάρους των κρατικών αντιδράσεων. Απ’ τον covid-19 τον ίδιο στην τεχνοεπιστημονική άγνοια γι’ αυτόν. Εδώ και δύο μήνες η «πραγματική» πραγματικότητα (αν μας επιτρέπεται ο πλεονασμός…) ΔΕΝ είναι «φυλαχτείτε, ο covid-19 είναι φονιάς» (δεν είναι περισσότερο απ’ τις παραλλαγές διάφορων ιών γρίπης, που δεν κινούν κανένα ενδιαφέρον δημόσιας τάξης). Αλλά, στην τιμιότερη των περιπτώσεων, «φυλαχτείτε, επειδή δεν ξέρουμε αν ο covid-19 μπορεί να γίνει φονιάς».

Η διαφορά είναι τεράστια. Η πρώτη περίπτωση αφορά έναν μικροσκοπικό οργανισμό και τα χαρακτηριστικά του. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την «τεχνοεπιστημονική κοινότητα» και το πως αυτή εδράζεται και δρα μέσα στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Ή μήπως να πεταχτώ θυμωμένος;

Τρίτη 10 Μάρτη. Υπάρχει ένα αόρατο βαθύ χάσμα στις καπιταλιστικές κοινωνίες, που βαθαίνει από τεχνοεπιστημονική «επανάσταση» σε τεχνοεπιστημονική «επανάσταση». Είναι το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτό που θα λέγαμε μέση κοινωνική γνώση (ακόμα και για ζητήματα απτά, όπως το σώμα, η καλή του κατάσταση, κλπ) και σ’ αυτό που λέγεται επιστημονική γνώση – για τα πάντα. Σε όλους τους κλάδους (και όχι μόνο τους σχετικούς με την υγεία) αυτό που λέγεται τεχνοεπιστήμη είναι συσσωρευμένη και ισχυρά διαχωρισμένη απ’ τις κοινωνίες γνώση (δεν συζητάμε εδώ αν αυτή η γνώση είναι έγκυρη ή όχι – τεράστιο αλλά διαφορετικό θέμα). Οι υπήκοοι εκπαιδευόμαστε σταθερά και συστηματικά να πιστεύουμε ότι οι επιστήμονες ξέρουν – και δεν μπορούν παρά να ξέρουν! Μάλιστα όσο πιο επείγον είναι ένα ζήτημα (τα ζητήματα υγείας ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία) τόσο πιο έντονα η επιστημονική φιγούρα (ο «γιατρός») αναδεικνύεται, στα όρια της μαγείας, σε γνώστη/σωτήρα. Και επειδή «ξέρουν» οι επιστήμονες (ή αυτό υποστηρίζουν) νομιμοποιείται κάθε μεταφορά πόρων (κατ’ αρχήν χρήματος) προς τις έρευνές τους. Χωρίς κανένα έλεγχο και καμμία γνώση των χρηματοδοτών (: της εργασίας…) για το τι είναι και τι αφορούν αυτές…

Είναι, κατά συνέπεια, αδιανόητο για οποιοδήποτε κλάσμα, τμήμα της όποιας «επιστημονικής κοινότητας» να δηλώσει δημόσια ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Είναι αδιανόητο να παραδεχτεί αυτό που συμβαίνει τώρα (με τον covid-19) αλλά επίσης συμβαίνει συχνά σε πολλά ζητήματα, ίσως λιγότερο επείγοντα αλλά όχι ασήμαντα: πάνω στην παντοκρατορία της κατοχής της γνώσης στηρίζεται αφενός η υπεροχή της «επιστημονικής γνώσης» μέσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες, αφετέρου οι υλικοί όροι της ζωής των επιστημόνων. Οι χρηματοδοτήσεις.

Θα δεχόμασταν σαν θέμα σοβαρής έρευνας και συζήτησης το κατά πόσον ακόμα και η τεχνητή, με άγνοια (και με ψέμματα) συντήρηση της «κοινωνικής εμπιστοσύνης» στη γνώση των επιστημόνων είναι προτιμότερη απ’ το να αφεθεί χώρος για κάθε δεισιδαιμονία (παρότι άφθονες δεισιδαιμονίες ανθούν γύρω γύρω, ακόμα και μέσα στους επιστημονικούς κύκλους). Θα συμφωνούσαμε – δεν πάσχουμε από “αντι-επιστημονικό” πάθος… Υπάρχει οπωσδήποτε κι ένα επόμενο ζήτημα, του πως η όποια επιστημονική γνώση γίνεται εμπόρευμα, και επιστρέφει στις κοινωνίες που συντηρούν οικονομικά την επιστημονικότητα για να ξαναπληρωθεί (πολλές φορές πανάκριβα) σαν κάτι διαχωρισμένο και φετιχιστικό.

Αλλά τώρα το ζήτημα είναι αυτό: τα κράτη λαμβάνουν πρωτοφανή μέτρα ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου, εν ονόματι ενός φαντάσματος θανάτου που είναι μόνο φάντασμα, επειδή η «επιστήμη δεν ξέρει»… Όσο κι αν θεωρηθεί εύλογο το ότι το «να μην ξέρεις» επιτρέπει το «να φοβάσαι ακόμα και το χειρότερο», εδώ συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό: μαζική εξαπάτηση με όρους κρατικής εξουσίας. Γιατί ακόμα κι αν οι επιστήμονες δεν θέλουν να πουν ανοικτά «δεν ξέρουμε» με έναν τρόπο που θα κλόνιζε την κοινωνική εμπιστοσύνη στην επιστημοσύνη (τους), θα έπρεπε να έχουν κάνει κάτι άλλο, και να το έχουν κάνει έγκαιρα και αποφασιστικά: να εμποδίσουν πειστικά την ανάπτυξη των μαζικών φοβιών για το χειρότερο· και την κρατική δράση που μοιάζει να καλύπτει προληπτικά την απόσταση ανάμεσα στην ασημαντότητα της τωρινής εκδοχής του covid-19 και το (άγνωστο) ενδεχόμενο μιας όντως επικίνδυνης μετάλλαξής του… Ενώ είναι σίγουρο ότι το know how αυτής της κρατικής δράσης ανοίγει και θα προχωρήσει (και) σε άλλους δρόμους.

Vivere pericolosamente?

Τρίτη 10 Μάρτη. Το ιταλικό κράτος μεταφέρει στον δυτικό κόσμο ένα μέρος του «κινεζικού παραδείγματος» με αφορμή την αντιμετώπιση του covid-19, τις μαζικές απαγορεύσεις του κοινωνικά σχετίζεσθαι, αλλά με εντελώς διαφορετικούς όρους και συμφραζόμενα. Το Πεκίνο ήταν σε θέση να δράσει με τον τρόπο που έδρασε επειδή εκεί το κράτος είναι de facto ο επίσημος κεντρικός διαχειριστής του κεφάλαιου και της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η full spectrum dominance του κράτους / κόμματος αποδείχθηκε αποτελεσματική· οι απαγορεύσεις ήταν βασικό μέρος της, αλλά μόνο μέρος της. Όμως το πράγμα δεν τέλειωσε εκεί. Ήδη, στα απόνερα της επιδημίας του covid-19 (που σ’ αυτή τη φάση φαίνεται να έχει ελεγχθεί ως προς την εξάπλωσή της στην κινεζική επικράτεια) η συζήτηση στην κίνα προχωράει.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ των global times (επίσημο όργανο του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος), ο Wang Peng, του ινστιτούτου Chongyang του λαϊκού πανεπιστημίου της κίνας, σχολιάζει ότι … η επιδημία του κορονοϊού έδειξε ότι η κίνα πρέπει να αναπτύξει ένα στρατηγικό πρόγραμμα βιοασφάλειας, δημιουργώντας μεταξύ άλλων στρατιωτικά τμήματα βιοασφάλειας, που θα υπάγονται κατευθείαν στην κεντρική στρατιωτική επιτροπή. Και ο Wu Qian, εκπρόσωπος τύπου του κινεζικού υπ.αμ., θεωρεί ότι … η κίνα πρέπει γρήγορα να φτιάξει τη νομοθεσία βιοασφάλειας και να δημιουργήσει ένα σύστημα νομικής υποστηρίξης που θα εξασφαλίζει την εθνική ασφάλεια… Η σύνδεση (ακόμα και η ταύτιση) «δημόσιας υγείας» και «δημόσιας ασφάλειας» έχει πάρει εκεί την πιο καθαρή και “παραγωγική” ως τώρα ιστορική μορφή της – αλλά αυτό δεν είναι ούτε απλό ούτε μονοσήμαντο όπως θα νόμιζε κανείς.

Δεν κηρύσσει η ασταμάτητη μηχανή «πολιτική ανυπακοή στα μέτρα»! Θέλει ωστόσο να σας υποδείξει τον σαφή κίνδυνο, που δεν μεταδίδεται με φιλιά αλλά θα εξελιχθεί με κλωτσιές στο στομάχι: άσχετα με την επιτυχία τους ή όχι στην «ανάσχεση» ενός ιού που όσο μένει όπως τον γνωρίσαμε είναι κατάλληλος για αστεία, η τροχιά (κρατική αλλά και κοινωνική) που ανοίγει επ’ αφορμή πάει πολύ μακρύτερα από εκεί που θα έφτανε και ο πιο φρικτός συγγενής του covid-19· ο ξάδελφος covid-20 ή ο θείος covid-21.

(φωτογραφία πάνω: Έλεγχος χαρτιών ταξιδιώτισσας στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, χτες…

Κάτω: H «προστασία της δημόσιας υγείας» στην ιταλική εκδοχή της σήμαινε και απαγόρευση των επισκεπτηρίων στις φυλακές. Ακολούθησαν χτες εξεγέρσεις: στη φωτογραφία είναι απλά ένα στιγμιότυπο του ότι οι «δυνάμεις δημόσιας τάξης» αναλαμβάνουν την «προστασία της δημόσιας υγείας»…

Υπάρχουν κι άλλα: στη Foggia καμμιά 50αριά κρατούμενοι απέδρασαν στη διάρκεια της εξέγερσης. Η απάντηση – προς αναζήτησή τους – ήταν η “ανάπτυξη” τανκς στην πόλη…)

Francisco el Hompre

Δευτέρα 9 Μάρτη. Μουσικοί του δρόμου, μεξικάνοι, πολιτογραφημένοι εδώ και χρόνια βραζιλιάνοι, οι αδελφοί Sebastian (κρουστά) και Mateo (κιθάρα) Piraces-Ugarte έφτιαξαν το 2013 με άλλους βραζιλιάνους μουσικούς την μπάντα Francisco el Hombre, βαφτίζοντάς την με το όνομα ενός θρυλικού (στα όρια του μύθου) κολομβιανού λαϊκού ακκορντεονίστα. Στην τωρινή σύνθεση συμμετέχουν η Julianna Strassacapa, ο μπασίστας Rafael Gomes, και ο κιθαρίστας Andrei Martinez Kozyreff. Παίζουν ηλεκτρικά αναβαθμισμένη pachanga, ένα κουβανικό είδος που θεωρείται πρόδρομος της salsa.

Πολιτικοί με τον λατινοαμερικάνικο τρόπο το 2016 έκαναν μια εκστρατεία με όνομα #VaiPraCuba («πάμε Κούβα») για να χρηματοδοτήσουν ένα ντοκυμαντέρ για την κουβανέζικη κουλτούρα, παράλληλα με ένα ταξίδι / τουρνέ στις κουβανέζικες πόλεις.

Εδώ στο τραγούδι Encaldeirando, στο αναγεννημένο στούντιο La Makinita.

(Αυτά μαζί με τις ευχές μας για την εβδομάδα. Α! Λέγεται πως τόσο οι κάρτες του “πλαστικού χρήματος” αν τις πιάνουν διάφορα χέρια όσο και τα χαρτονομίσματα είναι φορείς covid-19. Καλύτερα λοιπόν να αγοράζουμε και να μην πληρώνουμε: για την προστασία της δημόσιας υγείας ρε γαμώτο!)

Τί ακριβώς είναι ο Έβρος;

Δευτέρα 9 Μάρτη. … Την Δευτέρα, με την κορύφωση της κρίσης στον Έβρο, ο Μπορίσοφ βρέθηκε στην Άγκυρα σε επίσημο δείπνο με τον Ερντογάν και μεταξύ άλλων τον ευχαρίστησε για το ότι τηρεί την συμφωνία ε.ε. – τουρκίας στα βουλγαροτουρκικά σύνορα. Γιατί όχι; Από τη Σόφια μεταδιδόταν ότι η πίεση στη μεθόριο με την τουρκία είναι μηδενική την ώρα που λίγο παρακάτω από τον μεθοριακό σταθμό του Καπετάν Αντρέεβο στις Καστανιές, γινόταν «κόλαση».

Η φιλία μεταξύ των ηγετών έχει τη δική της αξία, αλλά τα συμφέροντα ως γνωστόν στις διεθνείς σχέσεις υπερισχύουν…

Αυτά έγραφε την περασμένη Τετάρτη η καθεστωτική «καθημερινή», με μια έντονη δόση ειρωνείας για τις σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Σόφια…. Δεν ήθελε (ο αρθρογράφος) να γίνει πιο συγκεκριμένος για το ποια συμφέροντα επιτρέπουν τις καλές σχέσεις ανάμεσα στα δύο κράτη (σε σύγκριση με τα συμφέροντα που παράγουν τις κακές σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας…). Τουλάχιστον θύμισε ότι υπάρχουν κι άλλα σύνορα μεταξύ ευρώπης και τουρκίας, εκτός απ’ τα ελληνοτουρκικά: τα βουλγαροτουρκικά… Γιατί ο παλιάνθρωπος εθνικός εχθρός των ελλήνων δεν «πίεσε» κι εκεί αν όντως το μόνο που θέλει είναι τα «πιέσει την ευρώπη»; Ποιά άραγε είναι τα συμφέροντα που κάνουν το ελληνικό κράτος εχθρικό προς το τουρκικό (και το ανάποδο) σ’ αυτήν την γεωγραφική περιοχή ενώ μεταξύ Σόφιας και Άγκυρας υπάρχει φιλία; Η καθεστωτική εφημερίδα και οι συντάκτες της κρατάνε καλά κρυμμένο το μυστικό. Πυκνό μυστήριο καλύπτει την υπόθεση!!!

Όμως αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται… Πριν 2 ημέρες (το περασμένο Σάββατο) ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt (ο συνυπεύθυνος για την σφαγή στην πλατεία Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνάμε τις επιτυχίες του ανδρός..) μαζί με αμερικάνο υφ.υπ.εξ. Matthew Palmer (αρμόδιο για θέματα ευρώπης και ευρασίας), επισκέφτηκε την «ταραγμένη περιοχή». Για την ακρίβεια την αγαπημένη Αλεξανδρούπολη… Και δεν παρέλειψε να υποδείξει κάτι τις που λέγεται συμφέροντα, εμπόλεμα συμφέροντα. Δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Η παρουσία μου, η παρουσία του Ματ (ο Palmer) εδώ είναι μια χειρονομία αλληλεγγύης προς τον λαό της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, τον λαό του Έβρου, ο οποίος δοκιμάζεται από την πρόσφατη κλιμάκωση της μεταναστευτικής κρίσης στα σύνορα, αλλά αντικατοπτρίζει επίσης την ισχυρή στρατηγική εστίαση που έχει θέσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη…

Δεν είναι κρίμα που (από ιμπεριαλιστική σεμνότητα προφανώς…) το ελληνικό γκουβέρνο δεν επέδειξε την συγκεκριμένη επίσκεψη με την ίδια ένταση που το έκανε για την επίσκεψη της κυρίας Ursula von der Leyen…;;; Πάντως δεν είναι καθόλου κρίμα που (το γκουβέρνο και οι δημαγωγικοί μηχανισμοί του) παριστάνουν ότι ο Έβρος είναι «σύνορο της ευρώπης» (και μάλιστα το μοναδικό) – ενώ εξελίσσεται σε «σύνορο των ηπα»!

Όχι, αυτή η «παρεξήγηση» δεν είναι ούτε λάθος ούτε κρίμα….

Τί ακριβώς είναι η «πίεση»;

Δευτέρα 9 Μάρτη. Για κακή τύχη της ελληνικής εθνικιστικής / ιμπεριαλιστικής ρητορικής υπάρχει κι άλλο «σύνορο ευρώπης – τουρκίας». Στην κύπρο! Είναι μια μέτρια περίπτωση για όσους μετανάστες και πρόσφυγες θέλουν να πατήσουν ευρωπαϊκό έδαφος σαν βήμα νο 1. Απ’ την τουρκία στην βόρεια κύπρο ταξιδεύει κανείς πολύ απλά. Και απ’ την βόρεια κύπρο περνάει στη νότια με τα πόδια – δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Θα αναρωτηθεί κανείς: και γιατί τότε οι πρόσφυγες / μετανάστες δεν ακολουθούν αυτόν τον εύκολο δρόμο; Πρώτον, επειδή είναι ένας δρόμος που δεν αφήνει κέρδη για τα «γραφεία παράνομων ταξιδίων» – άρα δεν προτείνεται σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες της γεωγραφίας στην ανατολική Μεσόγειο. Και δεύτερον, επειδή απ’ τη νότια κύπρο μπορεί κανείς να διαφύγει προς την κεντρική ευρώπη μόνο αεροπορικά: είναι ο σχετικά πιο ακριβός τρόπος, άρα αφορά ανθρώπους που έχουν (ή μπορούν να βρουν) το αναγκαίο χρήμα για πλαστά διαβατήρια, λαδώματα, κλπ. Αυτή την στιγμή πρέπει να υπάρχουν στη νότια κύπρο τουλάχιστον 8.000 πρόσφυγες / μετανάστες, κυρίως σύριοι· απ’ αυτούς κάτι περισσότεροι από 1000 έχουν αναγνωριστεί σαν πολιτικοί πρόσφυγες.

Όμως το ότι η νότια κύπρος είναι ως τώρα “special” ευρωπαϊκό σύνορο / έδαφος δεν θα εμπόδιζε καθόλου τον «κακούργο» Erdogan να κατευθύνει τις «ροές» προς τα εκεί!!! Ε; Αφού είναι παλιάνθρωπος, αφού καταρρέει, αφού – αφού – αφού… Μπορείτε να φανταστείτε εύκολα τι θα ακουγόταν αν μερικές χιλιάδες πρόσφυγες / μετανάστες περνούσαν απ’ την βόρεια στη νότια κύπρο: ο «κακούργος», που εκβιάζει την ευρώπη για μια λύση στο κυπριακό στα μέτρα του, που εκβιάζει τους αθώους ελληνοκύπριους πότε με την αοζ και πότε με τους μετανάστες, ο μπήξε και ο δείξε… Αλλά – εντελώς ανεξήγητα… – ο «κακούργος» δεν επέλεξε αυτήν την εκδοχή!!!

Μια μικρή ανακεφαλαίωση τώρα. Υπάρχουν 4 (τέσσερεις) ζώνες που θα μπορούσαν να ονομαστούν «σύνορα τουρκίας – ε.ε.». Τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα· τα τουρκοελληνικά στον Έβρο· τα τουρκοελληνικά στο ανατολικό Αιγαίο· τα σύνορα μεταξύ βόρειας και νότιας κύπρου. Απ’ αυτές τις 4 (τέσσερεις) ζώνες ο αιώνιος εχθρός, που «πιέζει την Ευρώπη», διάλεξε μία και μόνο μία· και υποδειγματικά απέφυγε ή και εμπόδισε τις άλλες τρεις… Διάλεξε τον Έβρο, και μάλιστα όχι οποιοδήποτε σημείο του, αλλά το μόνο οχυρωμένο, όπου το πέρασμα των μεταναστών θα ήταν αδύνατο: τις Καστανιές…

Τι έχει άραγε ο Έβρος (όχι σαν ποτάμι αλλά σαν ελληνικός νομός…) που τον έκανε τόσο «ελκυστικό για την άσκηση πίεσης στην ε.ε.»; Έχει σχέση η «ιδιαιτερότητά» του με την αμερικανική «στρατηγική εστίαση» της Ουάσιγκτον στην Αλεξανδρούπολη; Έχει σχέση αυτό το κάτι τις του Έβρου με τις καλές σχέσεις Σόφιας – Άγκυρας (και τις εχθρικές Αθήνας – Άγκυρας);

Κι αν ναι τι σχέση έχει το show με τους μετανάστες / πρόσφυγες κι απ’ τις δυο μεριές των συνόρων με αυτήν την «ιδιαιτερότητα» του Έβρου;

Ε;

H γεωπολιτική….

Δευτέρα 9 Μάρτη. Η «ιδιαιτερότητα» του Έβρου έχει γίνει βαριά και γεωπολιτική: βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ανταγωνιστικούς, αντίπαλους, εχθρικούς αγωγούς φυσικού αερίου. Ο ένας, υπό κατασκευήν, είναι ο transbalkan, που θα αποτελεί συνέχεια του turkstream 2 και μέσω βουλγαρίας και σερβίας θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη (φωτογραφία επάνω). Ο άλλος, στα σχέδια ακόμα, είναι ο IGB, που σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα παίρνει αέριο απ’ την πλωτή εγκατάσταση εξαέρωσης υγροποιημένου αερίου (LNG) έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη, για να το διοχετεύει επίσης προς βορράν… (φωτογραφία κάτω).

Δεν θα εκπλαγείτε αν θυμίσουμε ότι τον πρώτον σωλήνα τον προωθούν / στηρίζουν η Μόσχα, η Άγκυρα, ένα μεγάλο μέρος των αφεντικών στη Σόφια (και ο Μπορίσοφ αυτοπροσώπως), το Βελιγράδι, και οι τελικοί αποδέκτες του αερίου στην κεντρική ευρώπη· ενώ τον δεύτερον η Ουάσιγκτον, η Αθήνα, οι έλληνες εφοπλιστές / γκαζάδες (που καθορίζουν εν προκειμένω τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού), και δεν ξέρουμε ποιος άλλος. Δεν θα εκπλαγείτε αν συμπεράνετε πως οι καλές σχέσεις μεταξύ Μπορίσοφ και Ερντογάν οφείλονται και στον υπό κατασκευήν transbalkan· ούτε αν μάθετε ότι η προέκταση του turkstream 2 (σαν χάραξη) παρέκαμψε την ελληνική επικράτεια (πηγαίνοντας κατευθείαν στην βουλγαρική) επειδή στο ελλαδιστάν υπάρχει too much «Pyatt» – δηλαδή «αμερικανική στρατηγική εστίαση» στην Αλεξανδρούπολη και σ’ όλη την ζώνη προς βορρά – και όχι μόνο… Εν τέλει δεν θα ξαφνιαστείτε αν θυμίσουμε ότι στην Αλεξανδρούπολη ο αμερικανικός στρατός φτιάχνει αεροναυτική βάση, με τις ευλογίες τόσο του προηγούμενου φαιορόζ γκουβέρνου, όσο και του τωρινού ρημαδό-…

Με δυο λόγια: η 1 (μία) απ’ τις 4 (τέσσερεις) συνοριακές ζώνες «ε.ε. – τουρκίας», και μόνον αυτή, έχει αυτό το προσόν: προορίζεται για αμερικανο(ελληνική) επιχειρησιακή βάση εναντίον τόσο των pipe project Άγκυρας και Μόσχας προς τα βαλκάνια και την κεντρική ευρώπη, όσο και εναντίον κάθε κράτους χωριστά. Πολύ κοντά στην Μαύρη Θάλασσα, κι ακόμα κοντύτερα στα Δαρδανέλια (: ρωσικός στόλος…) αλλά και στην έξοδο του καναλιού που φτιάχνει ο Ερντογάν ώστε να υπάρχει δεύτερη θαλάσσια διαδρομή απ’ την Μαύρη Θάλασσα στο βόρειο Αιγαίο και ανάποδα – που δεν θα υπάγεται στη διεθνή Συνθήκη του Μοντρέ…

Εντελώς συμπτωματικά εκεί “παίχτηκε το δράμα”… Εντελώς… Κοίτα να δεις κάτι πράματα…

… και η «εργαλειοποίηση», φανερή και κρυφή

Δευτέρα 9 Μάρτη. Όπως με την σύνδεση των μεταναστών / προσφύγων στην τουρκική πλευρά του Έβρου με το Idlib η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία προσπάθησε να θολώσει τα νερά παρακάμπτωντας οποιαδήποτε πραγματική εξήγηση για τα κίνητρα του τουρκικού καθεστώτος, το ίδιο επεδίωξε και πέτυχε παραλείποντας οποιαδήποτε εξήγηση του γιατί αυτός ο άθλιος εθνικός εχθρός δεν «βομβάρδισε» με γυναίκες και παιδιά τη Σάμο ή το Καστελόριζο· τη νότια κύπρο ή την βουλγαρική επικράτεια… Κάτι σοβαρό έπρεπε να κρυφτεί – κι αυτό δεν μπορεί παρά να αφορά το «ειδικό» παρόν (και ακόμα περισσότερο το «ειδικό» μέλλον) αυτής της περιοχής. Στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Παραμένει όμως ακόμα ένα κενό. Με ποιόν τρόπο αφενός το τουρκικό καθεστώς και αφετέρου το ελληνικό χρησιμοποίησαν τους μετανάστες / πρόσφυγες σε μια τέτοια light και έμμεση σύγκρουση σχετικά με τον ενεργειακό και στρατιωτικό έλεγχο αυτής της μικρής μεν αλλά κρίσιμης ζώνης;

Εδώ η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ακόμα κάτι ακλόνητο να καταθέσει! Μόνο μια υπόθεση εργασίας που, το παραδέχεται, δεν έχει αυτήν την στιγμή ατσάλινα επιχειρήματα υπέρ της. Σπρώχνοντας το τουρκικό καθεστώς μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες / μετανάστες πάνω στο φράχτη του Έβρου (το επαναλαμβάνουμε: το πιο οχυρωμένο σημείο του συνοριακού ποταμού) πέρα απ’ το να τραβήξει το Βερολίνο (και όποιον άλλον) στο ζήτημα της αποκατάστασης / ανοικοδόμησης της συρίας, προσπάθησε να κάνει την ζώνη του νομού Έβρου «περισσότερο ευρωπαϊκή υπόθεση» – κόντρα στην (ελληνο)αμερικανοποίησή της. Και, αντίστροφα, το ελληνικό καθεστώς, ακολουθώντας υποδειγματικά την πιο σκληρή απ’ τις παραλλαγές της αντιμεταναστευτικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών, κατασκεύασε μια προσομοίωση του «τραμπισμού» (: της λογικής του τείχους στα σύνορα με το μεξικό και της στρατιωτικής διαχείρισης των λατίνων μεταναστών) σε τυπικά «ευρωπαϊκό έδαφος». Μ’ άλλα λόγια «αμερικανοποίησε» το ζήτημα – παρόλες τις «εκκλήσεις» για «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», που απαιτούν πάντως την ενίσχυση αυτής ακριβώς της στρατιωτικοποίησης ολόκληρης της χερσαίας ζώνης στα δυτικά του ποταμού.

Η στρατιωτικοποίηση της «διαχείρισης των ροών» δεν είναι άγνωστη στα «ήθη» της «ευρώπης κάστρου»! Είναι γνωστή τόσο στα βουλγαροτουρκικά σύνορα· όσο και στους ισπανικούς θύλακες στο μαρόκο· με έναν διαφορετικό τρόπο είναι γνωστή και στην τακτική της Ρώμης που ενισχύει τις λιβυκές ένοπλες συμμορίες για να κάνουν την δουλειά της «αποτροπής» για λογαριασμό της. Είναι γνωστή επίσης και στο κυνήγι των διεθνών μκο στη Μεσόγειο και στον ανατολικό Αιγαίο – που τώρα μοιάζει να έχει κοπάσει, αλλά έφτασε σε ακραίες καταστάσεις μέχρι και πριν λίγους μήνες.

Ωστόσο είναι ψέμα ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε παρά να ρίχνει διακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες εναντίον άοπλων μεταναστών / προσφύγων – προκειμένου να «προστατέψει τα σύνορα της ευρώπης»!!! Αν ήθελε κάτι τέτοιο απλά θα χρειάζονταν άμεσες επαφές και συνεννοήσεις με το τουρκικό καθεστώς! Ακόμα και μια έκτακτη και ακαριαία επείγουσα συνάντηση ευρωπαίων και τούρκων αξιωματούχων, ήδη απ’ το Σάββατο 29 Φλεβάρη, θα μπορούσε να έχει απαιτήσει. Οι ανοικτές «πολιτικές διαβουλεύσεις» με την Άγκυρα θα αφαιρούσαν απ’ την ιστορία (και την όποια «κακόβουλη» τουρκική μεθόδευση) το στοιχείο του συζητήσιμου αυθορμητισμού των προσφύγων / μεταναστών – στην προκειμένη περίπτωση. Και θα έβαζαν το ζήτημα εξ αρχής σε πολιτική (με όρους κρατών) και όχι σε στρατιωτική βάση.

Δεν έκανε όμως αυτό το ρημαδογκουβέρνο! Δεν «πολιτικοποίησε», αλλά αντίθετα στρατιωτικοποίησε ακαριαία την εμφάνιση μερικών εκατοντάδων ανθρώπων στο συνοριακό πέρασμα. Κι εκεί βρίσκεται το “μυστικό”, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Αν το τουρκικό καθεστώς «εργαλειοποίησε ανθρωπιστικά» μερικές εκατοντάδες φυγάδων απ’ την μια μεριά του ποταμού υποδεικνύοντάς τους σχεδόν το «αδύνατο», την επίθεση σ’ ένα φράχτη που από πίσω είχε στρατοαστυνομία, το ελληνικό καθεστώς έκανε το ίδιο σε πολύ χειρότερη version απ’ την άλλη μεριά του ποταμού, χαρακτηρίζοντάς τους «εισβολείς» και αντιμετωπίζοντάς του ανάλογα. «Άοπλη εμπροσθοφυλακή του εχθρού»! Πρόκειται για πλήρη και ακριβέστατη αντιγραφή της ρητορικής του ψόφιου κουναβιού!

Και ασφαλώς ένας Pyatt και ένας Palmer εκτίμησαν αυτή τη στάση, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Όχι μόνο για την ρατσιστική έκφανση της ελληνικής «εργαλειοποίησης» των μεταναστών και των προσφύγων. Όχι μόνο για την επιστράτευση κάθε λαϊκοφασιστικού κατακαθιού, απ’ αυτά που πάντα είναι πρόθυμα να δουλέψουν για κάποιο project «stay behind»… Αλλά και επειδή κυρίως – το λένε με κάθε τρόπο πια – η ζώνη στα δυτικά του Έβρου είναι «ζωτικός χώρος» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· και ο «σουλτάνος» δεν είναι σύμμαχός του…

Υποθέτουμε ότι θα θεωρήσετε τολμηρή την προσέγγισή μας. Εμείς την θεωρούμε κοινότοπη. Κι αυτό επειδή όταν το ελληνικό κράτος καλούσε την frontex και, κυρίως, το νατο (το νατο!!!) να αναλάβουν να εμποδίζουν τις «ροές» μεταναστών και προσφύγων απ’ τα τουρκικά παράλια προς τα ελληνικά νησιά (θυμάστε πόσα χρόνια τώρα;) αυτό ακριβώς έκανε: εργαλειοποιούσε τους πρόσφυγες / μετανάστες με σκοπό την άτυπη και στρατιωτική κατοχύρωση όχι απλά των θαλάσσιων συνόρων του προς τα ανατολικά· αλλά, κυρίως, την κατοχύρωση του ότι υπάρχει μια συνεχής (θαλάσσια) συνοριακή γραμμή στο ανατολικό Αιγαίο, απ’ την Αλεξανδρούπολη ως το Καστελόριζο· έμμεσα, δηλαδή, την άτυπη μεν αλλά ισχυρή συμβολικά «επιβεβαίωση» του ότι το τουρκικό κράτος δεν έχει αοζ στο Αιγαίο… Αυτήν την εργαλειοποίηση την έκανε το ελλαδιστάν με «δικαιολογία» ότι και η τουρκία, «αφήνοντας ροές», θέλει το ελληνικό κακό. Το κόλπο δεν έπιασε, απλά κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να μπλέκει σε τέτοια κόλπα. Προσπαθήθηκε όμως!

Το να υπάγει τους μετανάστες / πρόσφυγες σε γεωπολιτικές επιθετικές αξιώσεις δεν είναι καθόλου άγνωστο ή ξένο για την ελληνική αντι-μεταναστευτική πολιτική. Από τότε που οι «σκούπες» κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία και το «ξαπόστελμά τους πίσω» παρακολουθούσε την όποια «ανυπακοή» των Τιράνων απέναντι στην Αθήνα – θυμάστε τα ‘90s; Όσες / όσοι έχετε την ηλικία δεν θα πρέπει να τα ξεχνάτε: αν το ένα μάτι του ντόπιου ρατσισμού / κανιβαλισμού γυάλιζε πάντα απ’ την εκμετάλλευση της φτηνής δουλειάς των βαλκάνιων προλετάριων, το άλλο γυάλιζε απ’ τις δυνατότητες να χρησιμοποιηθούν σαν «μάζα κρέατος» για να αποσπαστούν νταβατζιλίδικα πρόσοδοι απ’ τα κράτη καταγωγής τους. Κι αυτό γινόταν συστηματικά επί χρόνια με το αλβανικό κράτος…

Όχι λοιπόν. Παρότι παραδεχόμαστε ότι δεν έχουμε αυτή τη στιγμή ακλόνητα στοιχεία για την θέση μας, μόνο τολμηρή δεν είναι… Το μόνο τολμηρό σ’ αυτήν είναι η συνολική απόρριψη των «αληθειών» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Αυτό; Ναι… Το εννοούμε! Μοναχικά ξεμοναχικά δεν το διαπραγματευόμαστε!

(φωτογραφία: Ο ορισμός του “οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται”… Απ’ την Παλαιστίνη στον Έβρο και πάλι πίσω. Οι εγκάθετοι πίσω απ’ την ανάρτηση λένε πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουν…)