Month: March 2020

Θεία Λίτσα σκέτη

Τετάρτη 4 Μάρτη. Άσχετα με το τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης και τους σχεδιασμούς του τουρκικού καθεστώτος, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο προχώρησε σε στρατιωτική «επίδειξη δύναμης» εναντίον των προσφύγων / μεταναστών και στην ανάλογη φασιστική εκστρατεία στο εσωτερικό ΌΧI επειδή ήταν αναγκασμένο. Ήταν / είναι επιλογή.

Ήταν / είναι επιλογή το γεγονός πως ενώ εδώ και καιρό Άγκυρα εκτοξεύει διάφορα περί προσφύγων και μεταναστών η Αθήνα ΔΕΝ επεδίωξε οποιουδήποτε είδους συνεννόηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών)· αλλά ακολούθησε σταθερά μια γραμμή κλιμακούμενου soft πολέμου. Ήταν και είναι επιλογή να προσπαθούν (διάφοροι ντόπιοι μηχανισμοί) να εξασφαλίσουν «αύξηση της αμοιβής» τους σαν «συνοριοφύλακες» για λογαριασμό μιας κάποιας «ευρώπης» – ευχόμενες σε τελευταία ανάλυση το να υπάρχουν «απειλές»: έτσι ανεβάζουν το κασέ τους ακόμα και οι μικρονταβάδες. Ήταν και είναι επιλογή η αναζωπύρωση του εθνο-ρατσισμού και των πιο σκληροπυρηνικών μηχανισμών τους… καθόλου παράδοξα εναντίον μιας «ιδέας» του ρημαδοΚούλη, ότι το ελλαδιστάν χρειάζεται μερικές χιλιάδες μετανάστες / πρόσφυγες σαν μόνιμους κατοίκους, επειδή έχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα…

Η ερώτηση «και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;» είναι επιεικώς ανόητη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτό που είναι! Το ερώτημα, αν έχει ακόμα νόημα, δεν πρέπει να αφορά το ελληνικό κράτος αλλά τους εσωτερικούς αντιπάλους του· αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι.

Η κινηματική εμπειρία δεκαετιών δείχνει ότι είναι βασικό να έχει γίνει εκείνη η πολιτική (και «ιδεολογική») επεξεργασία και συστηματική δουλειά που, κατ’ αρχήν, εμποδίζει την απρόσκοπτη κυκλοφορία των εθνικιστικών, ρατσιστικών, κρατικίστικων ρητοριών σε τέτοιες σύνθετες καταστάσεις, όπου ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλισμός συγκλίνουν (πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν…). Η αξία αυτής της προεργασίας (που χρειάζεται περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ όσο η συγκέντρωση «like»…) έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά σε ακόμα πιο δύσκολα ζητήματα – στο παρελθόν. (Φυσικά υπήρχαν και οι άνθρωποι που ήταν αποφασισμένοι να αναλάβουν τέτοιο έργο· όχι την επίδειξη και την προσωπική προβολή τους. Ο «υποκειμενικός παράγοντας» μπορεί να ανεβάσει – ή να σκατώσει – τα πάντα).

(φωτογραφία: Από μικρό ή από φασίστα μαθαίνεις την αλήθεια! Μόλις χτες γράφαμε μεταξύ άλλων… το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Έγινε κι αυτό!)

Τα σύνορα, προ πάντων αυτά!!

Τρίτη 3 Μάρτη. Αξιοποιώντας την μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων, κατασκευάζοντας το θέαμα της εχθρικής εισβολής, το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Χρησιμοποιεί το τουρκικό καθεστώς στη δεδομένη συγκυρία τους πρόσφυγες / μετανάστες για δικούς του λόγους; Ναι – αν και δεν είναι βέβαιο ότι αυτοί οι λόγοι εξαντλούνται στην ρυμούλκηση του «ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος» στις εξελίξεις στο Idlib. Υπάρχουν κι άλλα σοβαρά ενδεχόμενα, που δεν είναι του παρόντος.

Αν δεν κάνουμε λάθος οι ελληνικές κατηγορίες είναι κατά τι ηπιότερες απ’ το ότι ο Erdogan χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες / μετανάστες σαν «ανθρώπινη ασπίδα»… Λοιπόν; Τί κάνει το ελληνικό φασιστικό κράτος / παρακράτος στην περίπτωση που έχει απέναντί του «ανθρώπινες ασπίδες»; Τις πυροβολεί (ένας σύρος μετανάστης δολοφονήθηκε – σε τουρκικό έδαφος – από ελληνικές σφαίρες) κι αυτό δεν είναι δήλωση του Erdogan αλλά ρεπορτάζ του guardian· ή προσπαθεί να τις πνίξει.. Το παρακάτω video είναι ενδεικτικό:

Οι ντόπιοι φασίστες απολαμβάνουν τον ευχάριστο αιφνιδιασμό τους: μπορούν να «προσφέρουν φαγητό στις δυνάμεις ασφαλείας» σ’ αυτήν την πρόβα εκστρατείας. (Και θέλουν να σκοτώσουν τους Άλλους, επιτέλους σαν “εθνική ανάγκη”…)

Go back! (Απ’ την Μέρκελ στην Τζαμίλα)

Τρίτη 3 Μάρτη. Το όποιο αντιρατσιστικών προθέσεων εντόπιο πολιτικό ρεύμα έχασε όχι μόνο χρόνο αλλά (κυρίως) τον προσανατολισμό του όταν, τα προηγούμενα χρόνια, βρήκε σαν πιασάρικο (και τεμπέλικα εύκολο) θέμα το να κατηγορεί τις μ.κ.ο. Κι αν ούρλιαξε η ασταμάτητη μηχανή «λάθος μαλάκες!» κι αν δεν ούρλιαξε αποδείχθηκε αδιάφορο. Κι αν πάλι ούρλιαξε: προσέξτε, ο στρατός και το παρακράτος κάνουν κουμάντο, και πάλι αποδείχθηκε αδύναμο. Αποδείχθηκε όμως και κάτι ακόμα. Πρώτον, ότι την στρατηγική κατά των μ.κ.ο. την είχε / έχει το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Και δεύτερον, ότι ο θάνατος των Άλλων δεν είναι τοπικό φαινόμενο· είναι η πρωτοκοσμική κάθε φορά «εθνική συμβολή», ένας κρίκος δηλαδή, σε μια ιμπεριαλιστική φονική αλυσίδα. Αν ένας από εσάς που διαβάζετε αυτές εδώ τις αράδες είχε ξεκινήσει από (διαλέξτε μέρος του κόσμου σαν αφετηρία…) και βρισκόταν τώρα στις Καστανιές θα το ήξερε πολύ καλά· και θα το εξέφραζε με τον πιο απλό τρόπο: με πέτρες….

Η σύνθεση κρατικού, θεσμικού ρατσισμού και εθνικού ιμπεριαλισμού δεν έγινε προχτές. Συστηματοποιήθηκε στα χρυσά χρόνια του φαιορόζ γκουβέρνου. Που ήταν αρκετά σε διάρκεια έτσι ώστε ο οποιοδήποτε δεν είχε ποτίσει απ’ το καιροσκοπισμό των public relations να καταλάβει ότι κάτι βρώμικο συνέβαινε, και ότι κάποια σχέση υπήρχε ανάμεσα στο κάθαρμα Μουζάλα (: «φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο» – στα κάτεργα των νησιών) και στο κάθαρμα ψεκασμένο υπ.αμ. (: «αμερικάνοι πάρτε βάσεις στο Αιγαίο»).

Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι η ωρίμανση αυτής της σύνθεσης! (Το ελληνικό κράτος δεν περιμένει στον Έβρο – δηλαδή στην Αλεξανδρούπολη – την frontex! Αυτό που περιμένει είναι τον αμερικανικό στρατό…) Όπως θα ήταν αναμενόμενο, το τωρινό «βήμα μπροστά», το «αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» (!!), αποδίδεται, σαν αιτιολόγηση και ευθύνη, στον «εθνικό εχθρό»: στο τουρκικό καθεστώς. Πράγματι, η Άγκυρα κάνει την δική της σύνθεση ανάμεσα στα πλήθη των μεταναστών / προσφύγων και στην εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική της. Αλλά η πραγματική αιτία της ελληνικής σύνθεσης, με τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά, δεν είναι η τουρκική! Στα δακρυγόνα και στις σφαίρες του Έβρου και στις φασιστοσυγκεντρώσεις στη Λέσβο και όπου αλλού, δεν εκδηλώνεται «ο αντίπαλος ενός τωρινού σατανικού σχεδίου του Erdogan», αλλά η ελληνική εκδοχή του Salvini – plus η ελληνική συμμετοχή στον 4ο παγκόσμιο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή. Τα δακρυγόνα και οι σφαίρες στον Έβρο ΔΕΝ είναι η «αναγκαστική» αντίδραση στα σχέδια του παλιοErdogan αλλά η ιστορική κλιμάκωση του φράχτη, των «επαναπροωθήσεων», των ξυλοδαρμών (ακόμα και των κλοπών) στην ίδια περιοχή, τα προηγούμενα χρόνια. Το λιμενοφασισταριό (που προσπαθεί να βουλιάξει τις βάρκες) και οι «επιτροπές πολιτών» στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν είναι το δήθεν φυσιολογικό reflex στο πως ο Erdogan διαχειρίζεται τον θύλακα του Idlib· αλλά η κατευθείαν προέκταση των τακτικών «ανάσχεσης» (των «ροών») των κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα.

Για να το πούμε πιο σύνθετα: η εθνική ιδεολογία δεν ανακαλύπτει τώρα ξαφνιασμένη έναν μοχθηρό εχθρό. Αντίθετα αρπάζει την ευκαιρία για να ακονίσει ακόμα πιο συστηματικά τα δίκοπα μαχαίρια της, αφενός εναντίον των φυγάδων απ’ τη μέση Ανατολή, την Αφρική, την κεντρική Ασία (που είναι πεδία πολέμου των συμμάχων της…), αφετέρου εναντίον του «αιώνιου εχθρού» σε βάρος του οποίου μεθόδευσε την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου· και έχασε.

Υποθέτουμε ότι θα δυσκολευτείτε να αποσπάσετε τα γεγονότα απ’ την κυρίαρχη ιδεολογική εκστρατεία και να τα γυρίσετε στην ιστορική τους γενεαλογία και πραγματικότητα. Αν πράγματι σας ζορίζει αυτό, λυπούμαστε. Σας προτείνουμε φιλικά αυτό: αφιερώστε δέκα λεπτά απ’ την ζωή σας για να σκεφτείτε πώς θα ήταν αυτό το ζήτημα (το «μεταναστευτικό»….) αν η Αθήνα δεν βρισκόταν σε (ημι)εμπόλεμη κατάσταση με την Άγκυρα· αν υπήρχε αυτό που λέγεται «σχέσεις καλής γειτονίας»· κι αν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες και τα εκατομμύρια των λακέδων τους (η θεία Λίτσα σαν κοινωνικό και πολιτικό γεγονός) δεν φλέγονταν απ’ το όνειρο ότι η τουρκία είναι ένα κράτος που πρέπει να διαλυθεί…

Δέκα λεπτά θα χρειαστούν, όχι παραπάνω…. Όσα «δεν φαίνονται» είναι τα σημαντικότερα στην ιστορία των σύγχρονων πολέμων!… Και ίσως αυτό συνέβαινε πάντα…

(Δεν ξέρουμε αν είναι εφικτή, δηλαδή ώριμη, η κινηματική απάντηση σ’ αυτήν την σύνθεση… Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να είναι! Ξέρουμε ακόμα ότι αυτή εδώ η ελεεινά περιθωριακή άκρη του κυβερνοχώρου δεν λυπήθηκε κανέναν κόπο προκειμένου να συμβάλει σ’ αυτό.

Κι ακόμα αυτό: η εγκατάλειψη, η παραίτηση εισβάλουν από παντού, σαν «φροντίδα του εαυτού». Όταν ο πάγος θα είναι η κανονικότητα, μην ρωτήσετε τι πήγε στραβά…).

Να πεθάνετε ρε, να πεθάνετε!

Τρίτη 3 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σκότωνε αμάχους στο αφγανιστάν (και αυτό μαθαινόταν…) σήκωνε αδιάφορα τους ώμους, λέγοντας «παράπλευρες απώλειες»… Η φράση «χρησιμοποιούν ανθρώπινες ασπίδες» (που τις «καθαρίζουμε»..) ειπώθηκε και ακούστηκε ξανά και ξανά εδώ και χρόνια – στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Αναρωτήθηκε κανείς εδώ στα μέρη μας το πόσο δηλητηριώδη ήταν αυτά τα σλόγκαν και γιατί γίνονταν ευχάριστα και εύκολα αποδεκτά (όπως, άλλωστε, στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου κόσμου), ε; Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ στα σοβαρά (δηλαδή: με το αναγκαίο ηθικό και πολιτικό μίσος) το πόσο στρατηγικά επικοινωνούσε ξανά ο ρατσισμός (οι Άλλοι, η ζωή και οι δολοφονίες τους) με τον ιμπεριαλισμό; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς για τις 10 ή τις 100 αποχρώσεις των σύγχρονων ολοκαυτωμάτων· για τους 10 ή τους 100 τρόπους να απανθρωποποιηθούν οι Άλλοι, άλλοτε σαν «φουκαράδες», άλλοτε σαν «άτυχοι» και άλλοτε σαν «ενεργούμενα του εχθρού»; Αναρωτήθηκε μήπως κανείς για την γραμμή του αίματος που συνδέει το να κηρύσσουν τα ευρωπαϊκά κράτη αμέσως μετά το τέλος του Α και ξανά του Β παγκόσμιου σαν «χωρίς χαρτιά» εκατομμύρια ευρωπαίους με τις πιο πρόσφατες αντιμεταναστευτικές, αντιπροσφυγικές και αντιμουσουλμανικές εκστρατείες;

Είτε η απάντηση είναι «ναι» είτε «όχι», η πραγματικότητα (δηλαδή η αμείλικτη καπιταλιστική Ιστορία σαν αλληλουχία) είναι εδώ. Η εθνικά υπερήφανη κλιμάκωση της απανθρωποποίησης είναι εδώ. Οι «εθνικά ευαίσθητοι» ας ρίξουν όσες ευθύνες θέλουν στον όποιο γείτονα τους βολεύει – πάντα αυτό κάνουν… Το δικό τους μερίδιο όμως το απολαμβάνουν!

Πριν μόλις 4 ημέρες, πριν κατασκευαστεί στο θέαμα της «εισβολής», γράφαμε (Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1) σαν κατακλείδα (και καθόλου δεν χαιρόμαστε):

… Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμία σοφία εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής! Καμμία προφητεία!!! Μόνον αυτό που είναι παντού, και τόσοι πολλοί αρνούνται να καταλάβουν – επειδή τους αποδίδει ευθύνες σοβαρές, τις οποίες η μικρόνοια (;) και η μικροψυχία (;) τους αρνείται να αναλάβει… Στο κάτω κάτω σε καιρούς ζόρικους ο καθένας έχει μια προσωπική ζωή (μια προσωπική σιωπή…) να φροντίσει· ακόμα κι αν την πληρώνουν άλλοι.

«Αρνούνται να καταλάβουν»… Όμως ΑΥΤΟ, όσο δεν βρίσκει εμπόδια τόσο καλπάζει. Κι όσο καλπάζει τόσο…