Month: February 2020

Το νούμερο 8 διήλθε….

Δευτέρα 10 Φλεβάρη. Προς στιγμήν (μια αιωνιότητα παρά κάτι…) φάνησε ότι ο γαλλο-τουρκικός πόλεμος θα ξεκινούσε για ένα οικόπεδο… Το (θαλάσσιο) οικόπεδο νο 8 της νότιας κύπρου. Όταν απ’ τη μια μεριά βρίσκεται ένα (κωλο)γεωτρύπανο, το Yavus, ό,τι στρατιωτική συνοδεία κι αν έχει, κι απ’ την άλλη κοτζάμ γαλλικό αεροπλανοφόρο, με την δική του συνοδεία, ε… Δεν το παίζεις και στο στοίχημα· δεν έχει ενδιαφέρον. Μια ανάποδη τιμονιά να κάνει ο καπετάνιος του δεύτερου, και το πρώτο θα βουλιάξει απ’ τα απόνερα…

Επενδύθηκαν πολλά στην πιθανότητα αυτής της αναμέτρησης. Εθνική κονσομασιόν: να συνηθίσει το πόπολο στην ιδέα ότι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είναι brother in arms. «Φίλος μας». Είναι τόσο «φίλος μας» ώστε (όπως το ελλαδιστάν κάνει πάντα) αν χρειαστεί τσοντάρει κανά λόχο εθελοντών καραβανάδων στην εκστρατεία κατοχής της υποσαχάριας αφρικής, στο Sahel, στο μάλι. Αρκεί ο βασιλιάς να ανταποδώσει λίγο με λιβύη, κεντρική Μεσόγειο, κλπ. (Η πατρίς στέλνει και στην έρημο του τοξικού πρόθυμους στο χακί· είναι κι αυτός φιλαράκι… Γενικά μιλώντας το εμπόριο κρεάτος, “εισαγωγαί – εξαγωγαί”, πάει καλά. Ανεβαίνει!…)

Έτσι είναι οι ιμπεριαλιστικές φιλίες (ή «λυκο»φιλίες, δεν κάνει διαφορά) – κι αλλοίμονο σ’ όποιον τις τρώει. Κι αν βάλει κανείς μπροστά του όλο τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής, με την Μεσόγειο στη μέση κι όλα τα πέριξ σε ακτίνα ως (τουλάχιστον) την Μόσχα, το Λονδίνο, την Τεχεράνη και το Παρίσι, τότε ίσως καταλάβει ότι δεν ήταν το ταλαιπωρημένο απ’ το ταξίδι της επιστροφής στο σπίτι του αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που «διήλθε» του οικοπέδου νο 8, αλλά το αντίθετο: το οικόπεδο νο 8 διήλθε (της πορείας) του γαλλικού πολεμικού διαμαντιού.

Διότι τι είναι ένα θαλάσσιο οικόπεδο και τι ένα πλωτό θηρίο; Ας μην μπερδεύονται οι θείες Λίτσες. «Διερχόμενοι», περαστικοί απ’ αυτή τη ζήση, είναι κατ’ αρχήν οι μωροφιλόδοξοι του εθνικού ιμπεριαλισμού (τους) – και ακόμα περισσότερο οι λακέδες και οι πιστοί τους.

Οι άλλοι είναι βιδωμένοι εδώ γύρω (και πιο πέρα) από παλιά…

Επώνυμα κι “ανώνυμα”

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Το συμβούλιο υπ.εξ. της ε.ε. επρόκειτο να βγάλει μια ανακοίνωση καταδικαστική για το αμερικανο-ισραηλινό «deal του αιώνα»· πράγμα που με βάση το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» θα ήταν εύκολη και απλή υπόθεση. Έξι κράτη / μέλη ωστόσο δεν συμφωνούσαν σε κάτι τέτοιο. Τους αρέσει η νομιμοποίηση και η επέκταση του ισραηλινού απαρτχάιντ, τους αρέσουν οι σφαγές Παλαιστινίων· και ποιος ξέρει τι άλλο. Τα τέσσερα απ’ αυτά γνωστοποιήθηκαν: η ιταλία, η ουγγαρία, η αυστρία και η τσεχία… Υπάρχουν και άλλα δύο «ανώνυμα», που παρά τις προσπάθειές της δεν μπόρεσε να εντοπίσει (καταγεγραμμένα επίσημα) η ασταμάτητη μηχανή.

Έχετε καμμίαν ιδέα για το ποιά θα μπορούσαν να είναι αυτά τα δύο; Λέτε να είναι κάποια που έχουν στενούς συμμαχικούς δεσμούς τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ; Λέτε το διεθνές όνομα του ενός να αρχίζει από G και του άλλου από C;

Ποιά να είναι άραγε;

(φωτογραφία κάτω: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα: νυχτερινή έφοδος του ισραηλινού στρατού σε σπίτι στη Jenin, στη δυτική Όχθη, στις 6 Φλεβάρη…

Να τα βλέπουν οι σύμμαχοι στα μέρη μας, και να λιγώνονται! Να λένε «κι εμείς ισραήλ θελουμε να γίνουμε»…)

Συρία 1

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία φτηνές περιγραφές διάφορων καταστάσεων σερβίρονται σαν «αναλύσεις», με κάθε σοβαρότητα… Όταν η τουρκική αεροπορία είχε καταρρίψει το ρωσικό su-24 στις 24 Νοέμβρη του 2015 οι πάντες, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι, εντός και εκτός συνόρων, έβλεπαν (πολλοί με βεβαιότητα μάλιστα…) έναν επερχόμενο πόλεμο Μόσχας – Άγκυρας. Μόνο το περιθωριακό (χάρτινο τότε) Sarajevo υποστήριζε το αντίθετο: ότι αυτό που ερχόταν ήταν η στενή συμμαχία των δύο κρατών, μαζί με το ιρανικό και το συριακό, για την αντεπίθεση στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα γράφονται και λέγονται περίπου τα ίδια – πράγμα που διευκολύνει πολύ τόσο την Μόσχα όσο και την Άγκυρα. Κανείς δεν δίνει σημασία στο το τι πραγματικά συμβαίνει στο έδαφος· λες και οι πόλεμοι (ή οι συμμαχίες) είναι μια «παράλληλη πραγματικότητα», που δεν έχει σχέση με την γνωστή, παλιά και ζόρικη υλική πραγματικότητα…

Για παράδειγμα τονίζεται ότι η Άγκυρα έχει στείλει τις τελευταίες ημέρες αρκετό στρατό στο Idlib… ενώ υποτιμάται το γεγονός ότι από χτες ειδική ρωσική «αντιπροσωπεία» βρίσκεται στην Άγκυρα. Αν επιτρέπεται να υποθέσουμε το λόγο αυτής της επίσκεψης / συνάντησης, είναι για να παρακολουθούν μαζί ρώσοι και τούρκοι, σε διαρκώς ενημερωνόμενους χάρτες, την εξέλιξη της προέλασης του συριακού στρατού ‘n’ friends (στους οποίους περιλαμβάνεται και η ρωσική αεροπορία…). Και μόλις ολοκληρωθεί η κατάληψη του αυτοκινητόδρομου Μ5 (που είναι ο δηλωμένος στόχος της επιχείρησης) να πατήσουν (μαζί) το “stop”! (Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν καταληφθεί περίπου 25 χιλιόμετρα απ’ τα συνολικά 300 του Μ5· αυτό μπορεί να γίνει σήμερα αφού οι γραμμές άμυνας των αντικαθεστωτικών έχουν καταρρεύσει…)

Γιατί, λοιπόν, αφού αυτή η επέκταση του συριακού καθεστώτος στον θύλακα του Idlib είναι ουσιαστικά συμφωνημένη (μέσα στο μπλοκ της Αστάνα…) η Άγκυρα «φορτώνει» με στρατό ό,τι έχει περισσέψει απ’ αυτόν; Πρώτον, επειδή έτσι μπορεί να είναι πειστική ότι «προστατεύει» τους εκεί αντικαθεστωτικούς. Και δεύτερον για να τους ελέγχει πιο πιεστικά. (Υπολογίζεται πως υπάρχουν λίγες δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικά ντουφέκια ακόμα στον θύλακα, και το μεγαλύτερο μέρος τους εξακολουθεί να χρηματοδοτείται απ’ τον τοξικό…) Αυτή είναι η δέσμευση που έχει αναλάβει έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα· κι εκεί ήταν που απέτυχε ως τώρα.

Αυτές οι (τελευταίες) χιλιάδες αντικαθεστωτικών μαζεύτηκαν (συν γυναιξί και τέκνοις) στο Idlib επειδή σ’ όλες τις προηγούμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, στην υπόλοιπη συρία, τους δινόταν η ευκαιρία να αποχωρήσουν με τα όπλα τους: ήταν μια εύλογη και λειτουργική επιλογή του μπλοκ της Αστάνα, προκειμένου να μην γίνονται σφαγές. Τις μεσολαβήσεις και τις διαπραγματεύσεις τις αναλάμβανε συνήθως ο ρωσικός στρατός… Από τότε ήταν φανερό ότι κάποια στιγμή το Idlib θα ήταν ένα «πρόβλημα που πρέπει να λυθεί».

Δεν υπάρχει καμμία διαφωνία, είτε στρατηγική είτε τακτική, ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα ως προς το τι θα ήταν το καλύτερο με όλους αυτούς τους ηττημένους μισθοφόρους: θα έπρεπε να παραδεχτούν την ήττα τους και να διαπραγματευτούν μια ειρηνική λύση. Όμως δεν είναι όλοι σύριοι. Ένας ικανός αριθμός τους προέρχεται από άλλα μέρη του κόσμου· και η ειρήνη σημαίνει ότι θα πρέπει να φύγουν, χωρίς όμως να μπορούν να γυρίσουν στα μέρη τους. Πάνω σ’ αυτό, στην απελπισία που κάνει τους ανθρώπους να μην βλέπουν την πραγματικότητα, πατάει ο τοξικός (αλλά και η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Λονδίνο) και συνεχίζουν να τους υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η στρατιωτική διαχείρισή τους έχει αποδειχθεί η μόνη ρεαλιστική λύση. Και σ’ αυτό, επί της ουσίας, συμφωνούν η Άγκυρα με την Μόσχα. Απλά ο τρόπος είναι διαφορετικός ανάμεσά τους. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends πρέπει να ανακαταλάβει εδάφη για να περιορίσει την δράση τους· ενώ ο τουρκικός πρέπει να εμφανίζεται σαν προστάτης τους στο υπόλοιπο έδαφος· με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στο ίδιο. Στον περιορισμό της δράσης τους.

Ας πούμε κάτι του είδους “ο καλός και ο κακός μπάτσος”…

Συρία 2

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Υπάρχει σ’ αυτό το σημείο ένα ζήτημα που δεν θίγεται. Στο πρόσφατο παρελθόν η Ουάσιγκτον (και από κοντά το Λονδίνο και το Παρίσι) εμφανίζονταν σαν προστάτες αυτών των αντικαθεστωτικών μέσω του φλογερού πάθους τους για την τύχη των αμάχων, κλπ. «Κανονικά» θα έπρεπε ήδη να έχει σκηνοθετηθεί μια «επίθεση με αέρια κατά αμάχων» (δήθεν απ’ τον συριακό στρατό), και θα έπρεπε η ανθρωπιστική δύση να έχει κινητοποιηθεί προπαγανδιστικά και όχι μόνο, ακόμα και με πυραύλους, για να σταματήσει η «σφαγή των αθώων στο Idlib»… Τι έχει συμβεί τώρα; Οι συνήθεις υπερασπιστές των αδυνάτων βαρέθηκαν;

Όχι! Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να περάσει απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε ένα ψήφισμα που να καταδικάζει τις συνεχιζόμενες, αδικαιολόγητες και ανελέητες επιθέσεις στο λαό του Idlib απ’ το καθεστώς Άσαντ, την ρωσία, το ιράν και την Χεζμπ’ Αλλάχ… Δεν υπήρχε περίπτωση να εγκριθεί αφού η Μόσχα (και το Πεκίνο) έχει βέτο εκεί…

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως ο λόγος που οι δυτικοί “προστάτες των άμαχων” δεν έχουν αναλάβει άμεση δράση στο Idlib είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται η Άγκυρα σαν ο άμεσος και κοντινός «προστάτης» τους. Δεν θα πρέπει να ήταν δύσκολο για το τουρκικό καθεστώς να πείσει την Ουάσιγκτον ότι «παίρνει την υπόθεση στα χέρια του» και ότι, κατά συνέπεια, «δεν χρειάζεται η παρέμβασή της, που θα περιπλέξει τα πράγματα». Αν λάβει κανείς υπόψη του πως η επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends κρατάει πάνω από μήνα, εκτιμάμε πως ήταν κυρίως η Άγκυρα που της εξασφάλισε τον ζωτικής σημασίας χρόνο να προχωρήσει, χωρίς τα εμπόδια που θα είχε αν εμφανίζονταν «τιμωροί». (Φυσικά το Τελ Αβίβ δεν θα μπορούσε να συγκρατηθεί: προσπάθησε να κτυπήσει την Δαμασκό…)

Το αν οι εκτιμήσεις μας είναι σωστές ή όχι θα αποδειχθεί γρήγορα. Το βέβαιο είναι, σε κάθε περίπτωση, ότι η κατασκευή ψευδών εντυπώσεων είναι μέρος ενός πολέμου σαν αυτόν που γίνεται (και) στο συριακό πεδίο μάχης. Όπου, ας το θυμίσουμε, το ψοφιοκουναβιστάν είναι στρατιωτικά παρόν…

(φωτογραφία: Μην παραξενευτείτε: δεν υπάρχει αμερικανική πρεσβεία στη Δαμασκό!! Έχει μετακομίσει αλλού – δεν ξέρουμε που – αλλά παριστάνει ακόμα ότι είναι “u.s. embassy Damascus”! Παλιά αυτό λεγόταν κοροϊδία. Τώρα λέγεται εναλλακτική πραγματικότητα, και είναι της μόδας…)

Λιβύη

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Αν έχετε καιρό να ακούσετε νέα του τρελού ελληνικού έρωτα στο λιβυκό πεδίο μάχης, του «τζενεράλ» Haftar, δεν είναι επειδή τα κακάρωσε. Απλά η «πένσα» Μόσχας και Άγκυρας έχει αποδειχθεί αποτελεσματική ως τώρα. Οι όποιοι μισθοφόροι του «τζενεράλ» έχουν σταματήσει στα προάστεια της Tripoli, και ενώ πέφτουν κανονιές απ’ την μία ή την άλλη μεριά, είτε στην Tripoli είτε στα βόρεια της Σύρτης, δεν υπάρχει κάποια αξιοπρόσεκτη αλλαγή στον έλεγχο των εδαφών εδώ και βδομάδες. Απλά ο «τζενεράλ» συνεχίζει τον πετρελαϊκό αποκλεισμό (των εσόδων) του Sarraj, κάτι που αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο) θα αναγκαστεί να σταματήσει.

Οι διεθνείς προσπάθειες για μια συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας συνεχίζονται, χωρίς επιτυχία. Στις χθεσινές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, με την μεσολάβηση του οηε, η πλευρά του Sarraj επέμεινε σ’ αυτό που έχει βάλει απ’ την αρχή σαν όρο (και έχει αποδεχθεί και η Μόσχα): ότι ο στρατός του Haftar θα πρέπει να γυρίσει στις θέσεις που είχε πριν τον Απρίλη του 2019 – δηλαδή στην Benghazi. Ο «τζενεράλ» δεν θέλει ούτε να τ’ ακούει αυτά. Ένας τσενεράλ δεν υποχωρεί ποτέ!!! Οπότε οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν, παρά την «καλή πίστη και τον επαγγελματισμό» των δύο ομάδων, που έσπευσε να αναγνωρίσει ο ειδικός απεσταλμένος του οηε για τη λιβύη Ghassan Salame. Τί να πει κι αυτός; Είναι «καλά παιδιά» – αυτό…

Την παγίωση της κατάστασης και το αξιοσημείωτο φρενάρισμα των πολεμικών επιχειρήσεων του «τζενεράλ» τα εγγυώνται αυτά που η ελληνική πολιτική βιτριναρία σιχαίνεται να παραδεχτεί: οι μερικές χιλιάδες ένοπλοι που μετακόμισε απ’ την συρία στην Tripoli η Άγκυρα και απ’ την άλλη μεριά η διακριτική απόσυρση των μισθοφόρων της ρωσικής wagner group που επέβαλε η Μόσχα. Με τούτα και με τ’ άλλα ο («θαθελαμετοκεφάλιτου») Sarraj όχι μόνο είναι πάντα στη θέση του, αλλά συμπεριφέρεται κανονικά, σύμφωνα με τα γαλόνια της διεθνούς αναγνώρισής του. Η καυτή ανάσα του ελλαδιστάν δεν τον αγγίζει! Και, φυσικά, εξακολουθούν να ισχύουν οι υπογραφές του στο τρισκατάρατο «μνημόνιο» με τον Erdogan. Επιπλέον, ενώ θα έπρεπε να έχει δημιουργηθεί μια «ευρωπαϊκή ναυτική δύναμη» για να ελέγχει την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων (τίνος;), πράγμα που θα έδινε το περιθώριο στο ελλαδιστάν να στείλει καμμιά φρεγάτα προς τον κόλπο της Σύρτης, το πράγμα έχει κολλήσει: κράτη που δεν έχουν ναυτικό, όπως η αυστρία, θέλουν η «δύναμη» να είναι αεροπορική… Είναι αρκετοί οι ψιλικατζήδες που είδαν φως στη λιβύη και θέλουν να μπουν – έτσι είναι, όμως, ο καπιταλισμός…

Λοιπόν; Τέτοιος έρωτας, τέτοιο πάθος απ’ το ρημαδογκουβέρνο για τον «τζενεράλ» και να πάνε χαμένα; Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες… Στον επόμενο γύρο το ελλαδιστάν θα πρέπει να δει τι θα κάνει αν τουρκικό γεωτρύπανο αρχίσει να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που αντιστοιχεί στη λιβυκή αοζ (αυτήν που συμφώνησαν Sarraj και Erdogan…).

Να καθαρίσει το περήφανο (και ανύπαρκτο) ναυτικό του «τζενεράλ» αποκλείεται! Ίσως πρέπει να δώσει ένα κουπί βοηθείας ο βασιλιάς Macron, που είναι εξυπηρετικός και αεροπλανοφόρος…

Μέση Ανατολή

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Πριν λίγες ημέρες (Τετάρτη 5 Φλεβάρη, Από το Idlib στο Qamishli), κάνοντας μια υποχρεωτικά σύντομη επισκόπηση των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, σημειώναμε μεταξύ άλλων:

…Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης. Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα.

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

…

Η (για τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς) «ανεξήγητη» κατά κύριο λόγο φραστική ένταση μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας για το Idlib (πυροδοτημένη απ’ την πρώτη), με άλλα λόγια το θέαμα μιας “σύγκρουσης” ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο συμμάχους, έφερε ένα αποτέλεσμα. Προσωρινό: το αμερικανικό δικαστήριο που εξετάζει την υπόθεση της Halkbank δέχτηκε να την «παγώσει»!… Για την ακρίβεια, μια σειρά ενστάσεων των δικηγόρων της τουρκικής τράπεζας περί αναρμοδιότητας του αμερικανικού δικαστικού συστήματος να ελέγξει την Halkbank παραπέμφθηκε πριν λίγες ημέρες προς εξέταση σ’ ένα ανώτερο επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει πως μέχρι να εκδοθεί απόφαση σταματάει η εκδίκαση… (Ένας δημοκρατικός γερουσιαστής, μέλος της οικονομικής επιτροπής του αμερικανικού υπ.οικ., ονόματι Ron Wyden, «στράβωσε» με την εξέλιξη, και ζητάει εξηγήσεις για την εμπλοκή του ψόφιου κουναβιού σ’ αυτήν…).

Φαίνεται ωστόσο ότι η μεν “αναστολή” θα είναι προσωρινή, ο δε αμερικανικός εκβιασμός διαρκείας. Πρακτικά, στον θύλακα του Idlib, ο τουρκικός στρατός δεν έχει εμποδίσει την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends. Ο ένας απ’ τους δύο στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμους, ο Μ5 που συνδέει το Aleppo και την Δαμασκό, είναι ήδη σχεδόν υπό τον πλήρη έλεγχο του Άσαντ, ενώ η Άγκυρα φτιάχνει «φυλάκια» δυτικότερα.

Όμως αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει κυρίως τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι η βορειοανατολική συρία, και οι κοινές περιπολίες τουρκικού και ρωσικού στρατού κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων. Είναι σημαντική αυτή η περιοχή επειδή από εκεί πηγαινοέρχεται (στο ιράκ) ο αμερικανικός στρατός στις βάσεις στην κατεχόμενη ανατολική συρία. Αν αναγκαστεί να αναδιπλωθεί στο ιράκ, θα προσπαθήσει να μετακομίσει στο ιρακινό κουρδιστάν – συνεπώς ο συγκεκριμένος διάδρομος θα εξακολουθήσει να έχει μεγάλη σημασία…

Συγκεκριμένες προβλέψεις δεν θα κάνουμε. Αλλά οι αμερικανικές προσπάθειες για «οχύρωση» στο συριακό / ιρακινό πεδίο μάχης θα οξύνουν την αναμέτρηση· το θεωρούμε σίγουρο.

Πρόβες;

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Φούσκωσε γρήγορα, από ώρα σε ώρα, πριν μια βδομάδα, το Σάββατο 1/2: «η Άγκυρα προκαλεί στέλνοντας ένα ερευνητικό πλοίο στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, νότια του Καστελόριζου»… Μια ελληνική φρεγάτα είναι έτοιμη για… Ο δημαγωγικός βομβαρδισμός κατασκευάζε την ομίχλη εν δυνάμει «θερμού επεισοδίου»· μ’ όλες τις εθνοπατριωτικές κορώνες… Δυστυχώς δεν μπορούμε εδώ να αναπαράξουμε την δραματουργία – αλλά σας διαβεβαιώνουμε: ήταν βγαλμένη απ’ τα καλύτερα διαθέσιμα εγχειρίδια των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών για psy-ops… (Μέχρι και βίντεο “ανέβασε” ο γνωστός έμπορος θεϊκής αλληλογραφίας, με πύραυλο να βυθίζει το άθλιο εχθρικό πλοίο· προφανώς, σαν άνθρωπος των μηχανισμών, το είχε έτοιμο…)

Ύστερα το πράγμα ξεφούσκωσε. Ένας απ’ τους εθνικούς αρχιδημαγωγούς (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν «ρεαλιστής») έγραφε στην καθεστωτική «καθημερινή» μετά από μέρες, την περασμένη Τετάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «επικίνδυνη άγνοια»:

Πριν διχαστούμε ανάμεσα σε προδότες και πατριώτες για το αν πρέπει να προσφύγουμε στη Χάγη και άλλα πολλά, καλό θα ήταν να είμαστε σίγουροι για το ακριβώς μιλάμε. Η άγνοια είναι επικίνδυνο πράγμα, ειδικά όταν χαρακτηρίζει δήθεν ειδικούς ή απλά «ξερόλες».

Ακούσαμε και διαβάσαμε, για παράδειγμα, ότι τουρκικό ερευνητικό σκάφος μπήκε και βγήκε από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το εν λόγω σκάφος βρισκόταν όμως πάνω από 150 μίλια νότια από το Καστελλόριζο. Τα ελληνικά χωρικά ύδατα βρίσκονται στα 6 μίλια. Ακούσαμε επίσης ότι παραβιάστηκε η ελληνική αοζ. Η οποία δεν έχει οριστεί ακόμη… Και τέλος, διαβάσαμε σε επίσημη ανακοίνωση ότι το «Ορούτς Ρέις» βγήκε εκτός του ελληνικού FIR, λες και ήταν αεροσκάφος… Η ευκολία με την οποία αναμασώνται κλισέ και λανθασμένα στερεότυπα από ραδιόφωνα, σάιτ και τηλεοράσεις είναι πραγματικά εντυπωσιακή…

Το ότι η εφημερίδα της οποίας είναι διευθυντής ο εν λόγω «ρεαλιστής» συμμετείχε στην παραπληροφόρηση δεν είναι, πάντως, καθόλου εντυπωσιακό! Αν είσαι επαγγελματίας ψεύτης μπορείς να κοροϊδεύεις ακόμα και τους πελάτες σου.

Έχει όμως σημασία (έστω: για εμάς) ότι κανένας εθνικός δημαγωγός δεν έγραψε ή μετέδωσε οποιοδήποτε παραμύθι για την (ανύπαρκτη) «εισβολή» και την «πρόκληση» του τουρκικού ερευνητικού επειδή βρισκόταν κάπου εκεί γύρω… και το είδε… Όλοι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εκείνες τις ώρες της περασμένης Παρασκευής / Σαββάτου πήραν οδηγίες (και «non papers»…), δηλαδή «γραμμή», είτε απ’ το ελληνικό υπουργείο πολέμου, είτε απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, είτε και απ’ τα δύο. Συνεπώς, αντίθετα απ’ τα λεγόμενα του εθνικού αρχιδημαγωγού, το ζήτημα εμφανίστηκε μεν βαρύ κι ασήκωτο στα μήντια – αλλά (τίποτα εντυπωσιακό…) διαμορφώθηκε κατάλληλα προς εσωτερική κατ’ αρχήν κατανάλωση απ’ το ρημαδογκουβέρνο.

Για ποιο λόγο; Την Παρασκευή 31 Γενάρη (μερικές ώρες πριν κτυπήσει ο “εθνικός συναγερμός”), γράφαμε μεταξύ άλλων (Αφού φέτος δεν έχει κάνει κρύα, ποιός γουστάρει φωτιά στη θάλασσα;) κι αυτό:

… Αν, για παράδειγμα, το ελλαδιστάν προκαλούσε μια προβοκάτσια, ένα «θερμό επεισόδιο», νότια της Κρήτης ας πούμε, έχοντας εξασφαλίσει τις πλάτες του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron – και την μεσολαβητική ουδετερότητα του ψοφιοκουναβιστάν; Αν το ελληνικό κράτος / παρακράτος προκαλούσε ένα τέτοιο «θερμό επεισόδιο» (υπερασπίζοντας, as usual, το εθνικό και το διεθνές δίκαιο – ξέρετε τώρα…) παριστάνοντας (με μια κάποια γαλλική βοήθεια…) ότι επίκειται «γενική πολεμική ανάφλεξη»… και μετά πήγαινε το πράγμα σε διαπραγματεύσεις Αθήνα Άγκυρας μέσω μιας θεαματικής (με το «θ» κεφαλαίο…), δηλαδή εικονικής τροποποίησης των συσχετισμών; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο και πιο αποδεκτό ακόμα και για τις αιωρούμενες θείες Λίστες;

Συμπτωματικά ή όχι, αυτές οι «περιθωριακές» απόψεις της ασταμάτητης μηχανής είχαν αξία πρόβλεψης μέσα σε λίγες ώρες: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο απέδειξε ότι πάει γυρεύοντας. Στην περίπτωση του Ουρούτς Ρέις, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως από υπερβάλλοντα ζήλο, έβαλε μπροστά την δημαγωγική μηχανή του – αλλά «δεν έκατσε».

(φωτογραφία: Ο γνωστός καλός τσαμπουκαλεμένος χάρτης, με την όχι οριοθετημένη ελληνική αοζ να δίνει φιλάκια στην όχι οριοθετημένη νοτιοκυπριακή αοζ – απ’ την εφημερίδα του εθνικού αρχιδημαγωγού… Τα πολεμικά είναι, προφανώς, για να συνηθίζει το πόπολο στην ιδέα…

Προσέξτε την λεπτομέρεια του σκηνοθέτη: οι τουρκικές φρεγάτες είναι πάνω στη υποτιθέμενη συνοριακή γραμμή, ενώ οι ελληνικές σε σαφώς πιο αμυντική θέση. Αν υπάρχει VAR για τέτοιες περιπτώσεις, στελεχωμένο με τους κατάλληλους ανθρώπους, σίγουρα θα δώσει πέναλντι – υπέρ του ελλαδιστάν…)

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Το «ξεφούσκωμα» της υπόθεσης «Ουρούτς Ρέις» (και τα σχετικά κωμικά, συμπεριλαμβανόμενων διάφορων γελοίων δηλώσεων του υπ.αμ.) σημαίνει, μήπως, ότι κάηκε η ελληνική ιμπεριαλιστική μεθόδευση; Όλα (μας) δείχνουν πως όχι.

Συνεντευξιαζόμενος χτες στην κρατική ερτ ο γύπας υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

…Κληθείς να απαντήσει για το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis, ο υπουργός Εξωτερικών ανέφερε πως δεν υπήρξε επεισόδιο γύρω από το πλου του συγκεκριμένου πλοίου και απάντησε ρητά πως δεν ήταν τεστ των ελληνικών αντανακλαστικών. «Δεν νομίζω ότι αριστεύσαμε στην επικοινωνία στο συγκεκριμένο θέμα» παραδέχθηκε.

Σε ερώτηση για την ανακοίνωση του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν ότι η Τουρκία θα κάνει έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο στις περιοχές που κατά την άποψή της ορίζονται από το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, έστειλε το μήνυμα να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. «Θα ευχόμουν και θα εισηγούμουν στην Τουρκία να μην το κάνει αυτό. Φιλική μου συμβουλή προς την Τουρκία θα ήταν να μην συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο» διεμήνυσε ξεκάθαρα…

Το να λέει ένας γύπας ότι «δεν αριστεύσαμε στην επικοινωνία» σημαίνει κάτι του είδους «τινάξαμε τα φτερά μας κάνοντας φασαρία χωρίς να έχουμε μπροστά μας κρέας»… Το να δίνει όμως φιλικές συμβουλές ο σφουγγοκωλάριος του Guaido, του Haftar, του Sisi, των Salman και του Netanyahu σημαίνει (στη γλώσσα των ανθρωποφάγων) ότι η εθνική μηχανή περιμένει μια επόμενη ευκαιρία – για να βρει κρέας…

Αν γίνει έτσι, να είστε σίγουροι: κανένας εθνικός αρχιδημαγωγός δεν πρόκειται να πει …μα δεν έχει οριστεί ελληνική αοζ νότια (ή ανατολικά) της Κρήτης…

(φωτογραφία: Να ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί ο “νέος εθνικός διχασμός” του ποδοσφαιρικού είδους … πάνω απ’ τη Λαμία είναι βουλγαρία…)

Παλαιστίνη

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Η γενναιόδωρη αμερικανική έγκριση στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στην επέκτασή του προκαλεί αυτό που είναι σωστό: μια σειρά «αντιδράσεων» σε διάφορα επίπεδα έντασης. Διαδηλώσεις στην ιορδανία, στον λίβανο· οδομαχίες σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης δυτικής Όχθης…

Εδώ απ’ την Ramallah πριν μια βδομάδα:

Διαδηλώσεις όμως εναντίον του «deal» γίνονται και μέσα στην επίσημη ισραηλινή επικράτεια. Εδώ ισραηλινοί αντεθνικιστές και παλαιστίνιοι (πολίτες β διαλογής του ισραήλ), διαδηλώνουν μαζί στο Τελ Αβίβ με κεντρικό σύνθημα «don’t make apartheid great again!»

Η ψοφιοκουναβική έγκριση και υποστήριξη στην επέκταση της κατοχής και του απαρτχάιντ περιλαμβάνει και το ο.κ. για τον εξανδραποδισμό τουλάχιστον 300.000 παλαιστίνιων που ως τώρα ζουν εντός ισραηλινής επικράτειας, στο λεγόμενο «τρίγωνο», στα βόρεια. Είναι ένα σύνολο αραβικών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών (Kafr Qara, Ar’ara, Baqa Al-Gharbiyye, Umm Al-Fahm, Qalansawe, Tayibe, Kafr Qasim, Tira, Kafr Bara, Jaljulia), όπου ζει το 20% των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους – με αρκετά μαχητική νεολαία.

Το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς έχει σχέδια για την “εκκένωση” αυτής της περιοχής (42 χιλιάδες στρέμματα) εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα μπορεί να δοκιμάσει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, χάρη στο deal και στην προστασία του αμερικανικού κράτους / παρακράτους: να «δώσει» στο υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος» κάποιους μικρούς εποικιστικούς οικισμούς στη δυτική Όχθη και να πάρει το «τρίγωνο», εκκαθαρισμένο.

Προφανώς δεν υπάρχει κανένας διατεθειμένος για τέτοια «ανταλλαγή εδαφών». Αλλά αυτό αφήνει αδιάφορο το ισραηλινό καθεστώς. Σε πρώτη φάση θα αφαιρέσει την υπηκοότητα όλων εκείνων που θέλει να εξανδραποδίσει· «λερώνουν» την μονοεθνική / μονοθρησκευτική ταυτότητα του ρατσιστικού κράτους. Ύστερα θα στείλει τον στρατό και εποίκους – την δοκιμασμένη «συνταγή»…

Αυτά και πολλά άλλα είναι ξεκάθαρα όχι μόνο για τους άραβες της Παλαιστίνης, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους· είναι ξεκάθαρα σ’ όλο τον αραβικό κόσμο, κι ακόμα πιο πέρα σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο· είναι ξεκάθαρα για τους εβραίους αντεθνικιστές σ’ όλο τον πλανήτη: αυτό που μεθοδεύεται είναι μια «τελική λύση» – με «πολιτισμένη» κάλυψη και με verbal παραπλάνηση.

Το 2020 ή θα είναι μια μαχητική χρονιά ή θα είναι επιτάφιος· κι όχι μόνο για την Παλαιστίνη… Ειδικά εκεί όμως οι Παρασκευές θα είναι πολύ δύσκολες ημέρες…

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. ...Η τουρκία απέρριψε το αμερικανικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή, που προωθεί την κατοχή της παλαιστίνης και τον σφετερισμό της Ιερουσαλήμ. Μίλησα με τον Mahmoud Abbas τηλεφωνικά, και συνάντησα τον ηγέτη της Hamas Ismail Haniyeh πρόσωπο με πρόσωπο στην Istanbul… Η ισχυρή αντίδραση της τουρκίας ανάγκασε διάφορα αραβικά κράτη να κάνουν πίσω στην υποστήριξή τους στο σχέδιο. Δυστυχώς τώρα οι ηπα απειλούν εμένα και τον επικεφαλής των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας. Επιπλέον, διάφοροι οικονομικοί οργανισμοί στην τουρκία απειλούνται. Κάντε ό,τι μπορείτε, δεν θα πετύχετε…

Αυτά είναι χθεσινές δηλώσεις του Erdogan στο αμερικανικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg. Έχουν ενδιαφέρον, επειδή δείχνουν την απάντηση του τουρκικού καθεστώτος στους αμερικανικούς εκβιασμούς (σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης) με αιχμή τα εξοντωτικά πρόστιμα στην κρατική τράπεζα Halkbank (περισσότερα πριν δυο μέρες, στο Απ’ το Idlib στο Qamishli). Ο Erdogan «μεταφέρει» την αιτιολόγηση των αμερικανικών απειλών απ’ την συμμαχία του με τη Μόσχα (και την Τεχεράνη και την Δαμασκό…) στο πολύ πιο ευαίσθητο και με μεγάλη σημασία σ’ όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, «deal του αιώνα». Πετυχημένο…

Δεν θα σώσει όμως ο Erdogan τους παλαιστίνιους και τις παλαιστίνιες· και κανένας άλλος παρόμοιος. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι η κατοχή εκεί είναι αξιοποιήσιμη στο ταμπλώ των ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων (και το πιο πάνω είναι απλά μια μικρή απόδειξη…), δείχνει – για όσους θέλουν να καταλάβουν – την κεντρικότητά της.

Και ΔΕΝ δείχνει αυτό που μουρμουρίζουν διάφοροι κανάγιες. Ότι «αφού είναι έτσι ας μην ανακατευόμαστε…» Γιατί αν νοιώθουν ότι είναι μικροί, πολύ μικροί για να αλλάξουν τον κόσμο (ενάντια και στους νταβάδες και στους σωτήρες του), ας λουφάξουν· ας πάνε κάπου κρυφά να κλαίνε… να φοβούνται…