Κυριακή 9 Φλεβάρη. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία φτηνές περιγραφές διάφορων καταστάσεων σερβίρονται σαν «αναλύσεις», με κάθε σοβαρότητα… Όταν η τουρκική αεροπορία είχε καταρρίψει το ρωσικό su-24 στις 24 Νοέμβρη του 2015 οι πάντες, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι, εντός και εκτός συνόρων, έβλεπαν (πολλοί με βεβαιότητα μάλιστα…) έναν επερχόμενο πόλεμο Μόσχας – Άγκυρας. Μόνο το περιθωριακό (χάρτινο τότε) Sarajevo υποστήριζε το αντίθετο: ότι αυτό που ερχόταν ήταν η στενή συμμαχία των δύο κρατών, μαζί με το ιρανικό και το συριακό, για την αντεπίθεση στο συριακό πεδίο μάχης…
Τώρα γράφονται και λέγονται περίπου τα ίδια – πράγμα που διευκολύνει πολύ τόσο την Μόσχα όσο και την Άγκυρα. Κανείς δεν δίνει σημασία στο το τι πραγματικά συμβαίνει στο έδαφος· λες και οι πόλεμοι (ή οι συμμαχίες) είναι μια «παράλληλη πραγματικότητα», που δεν έχει σχέση με την γνωστή, παλιά και ζόρικη υλική πραγματικότητα…
Για παράδειγμα τονίζεται ότι η Άγκυρα έχει στείλει τις τελευταίες ημέρες αρκετό στρατό στο Idlib… ενώ υποτιμάται το γεγονός ότι από χτες ειδική ρωσική «αντιπροσωπεία» βρίσκεται στην Άγκυρα. Αν επιτρέπεται να υποθέσουμε το λόγο αυτής της επίσκεψης / συνάντησης, είναι για να παρακολουθούν μαζί ρώσοι και τούρκοι, σε διαρκώς ενημερωνόμενους χάρτες, την εξέλιξη της προέλασης του συριακού στρατού ‘n’ friends (στους οποίους περιλαμβάνεται και η ρωσική αεροπορία…). Και μόλις ολοκληρωθεί η κατάληψη του αυτοκινητόδρομου Μ5 (που είναι ο δηλωμένος στόχος της επιχείρησης) να πατήσουν (μαζί) το “stop”! (Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχαν καταληφθεί περίπου 25 χιλιόμετρα απ’ τα συνολικά 300 του Μ5· αυτό μπορεί να γίνει σήμερα αφού οι γραμμές άμυνας των αντικαθεστωτικών έχουν καταρρεύσει…)
Γιατί, λοιπόν, αφού αυτή η επέκταση του συριακού καθεστώτος στον θύλακα του Idlib είναι ουσιαστικά συμφωνημένη (μέσα στο μπλοκ της Αστάνα…) η Άγκυρα «φορτώνει» με στρατό ό,τι έχει περισσέψει απ’ αυτόν; Πρώτον, επειδή έτσι μπορεί να είναι πειστική ότι «προστατεύει» τους εκεί αντικαθεστωτικούς. Και δεύτερον για να τους ελέγχει πιο πιεστικά. (Υπολογίζεται πως υπάρχουν λίγες δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικά ντουφέκια ακόμα στον θύλακα, και το μεγαλύτερο μέρος τους εξακολουθεί να χρηματοδοτείται απ’ τον τοξικό…) Αυτή είναι η δέσμευση που έχει αναλάβει έναντι των συμμάχων της στο μπλοκ της Αστάνα· κι εκεί ήταν που απέτυχε ως τώρα.
Αυτές οι (τελευταίες) χιλιάδες αντικαθεστωτικών μαζεύτηκαν (συν γυναιξί και τέκνοις) στο Idlib επειδή σ’ όλες τις προηγούμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, στην υπόλοιπη συρία, τους δινόταν η ευκαιρία να αποχωρήσουν με τα όπλα τους: ήταν μια εύλογη και λειτουργική επιλογή του μπλοκ της Αστάνα, προκειμένου να μην γίνονται σφαγές. Τις μεσολαβήσεις και τις διαπραγματεύσεις τις αναλάμβανε συνήθως ο ρωσικός στρατός… Από τότε ήταν φανερό ότι κάποια στιγμή το Idlib θα ήταν ένα «πρόβλημα που πρέπει να λυθεί».
Δεν υπάρχει καμμία διαφωνία, είτε στρατηγική είτε τακτική, ανάμεσα στα μέλη του μπλοκ της Αστάνα ως προς το τι θα ήταν το καλύτερο με όλους αυτούς τους ηττημένους μισθοφόρους: θα έπρεπε να παραδεχτούν την ήττα τους και να διαπραγματευτούν μια ειρηνική λύση. Όμως δεν είναι όλοι σύριοι. Ένας ικανός αριθμός τους προέρχεται από άλλα μέρη του κόσμου· και η ειρήνη σημαίνει ότι θα πρέπει να φύγουν, χωρίς όμως να μπορούν να γυρίσουν στα μέρη τους. Πάνω σ’ αυτό, στην απελπισία που κάνει τους ανθρώπους να μην βλέπουν την πραγματικότητα, πατάει ο τοξικός (αλλά και η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Λονδίνο) και συνεχίζουν να τους υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η στρατιωτική διαχείρισή τους έχει αποδειχθεί η μόνη ρεαλιστική λύση. Και σ’ αυτό, επί της ουσίας, συμφωνούν η Άγκυρα με την Μόσχα. Απλά ο τρόπος είναι διαφορετικός ανάμεσά τους. Ο συριακός στρατός ‘n’ friends πρέπει να ανακαταλάβει εδάφη για να περιορίσει την δράση τους· ενώ ο τουρκικός πρέπει να εμφανίζεται σαν προστάτης τους στο υπόλοιπο έδαφος· με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στο ίδιο. Στον περιορισμό της δράσης τους.
Ας πούμε κάτι του είδους “ο καλός και ο κακός μπάτσος”…