Year: 2019

Οι βρυκόλακες της ανατολικής Μεσογείου

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Όσο καιρό η Αθήνα (είτε μόνη της είτε παρέα με την Λευκωσία και το Τελ Αβίβ) «πιπίλαγε» τον θρυλικό east med, εκτός απ’ τα υπόλοιπα και σοβαρά (το τεράστιο κόστος κατασκευής του, τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα, την αβεβαιότητα για το αν θα περισσεύει αρκετό γκάζι για να διοχετευτεί μέσω αυτού, την υποχρεωτικά υψηλή τιμή του γκαζιού στο τέλος της διαδρομής) σκόνταφτε ξανά και ξανά στο ίδιο εμπόδιο: την Ρώμη.

Ο ιταλικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να παίζει παιχνίδια με φαντάσματα και φανταστικούς σωλήνες, μόνο και μόνο για να προκληθεί η Άγκυρα και η αοζ της! Δεν έχει καν κανένα λόγο να ποντάρει σε προμήθειες φυσικού αερίου με σωλήνα από τόσο μακριά όσο τα ισραηλινά ή τα νοτιοκυπριακά κοιτάσματα (αν και όποτε) όταν έχει αγωγό φυσικού αερίου απ’ την αλγερία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και μέσα στην δική του κρίση / αναδιάρθρωση, το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο δεν θα γινόταν τσόντα ούτε της Αθήνας, ούτε της Λευκωσίας ούτε το Τελ Αβίβ! Όμως αν ο ιταλικός καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται για το «είδος» east med, τότε ο αγωγός ούτε σαν φαντασίωση δεν μπορεί να σταθεί.

Και να τώρα η παρέλαση της δημαγωγίας. Το ρημαδογκουβέρνο «ξέθαψε» τον eastmed (μια ιστορία που είναι τελειωμένη πια, ειδικά αφότου έγινε πεντακάθαρα σαφές ότι το τουρκικό καθεστώς έχει αοζ στην ανατολική Μεσόγειο που συνορεύει με την αιγυπτιακή – και το εννοεί…) Θα υπογράψει λέει ο ρημαδοΚούλης στις 2 Γενάρη την «συμφωνία κατασκευής του» – μια άχρηστη πρακτικά ενέργεια, αφού δεν υπάρχει καν και καν η βασική μελέτη (μόνο κάποιες προ-μελέτες έχουν γίνει). Θα την υπογράψει με τα φιλαράκια του ελληνικού «αντιτουρκισμού» απ’ τη Λευκωσία και το Τελ Αβίβ, παρότι κι αυτοί ξέρουν το παραμύθι.

Να τι έγραφε απελπισμένος ένας ελληνοκύπριος πατριώτης στον δεξιό καθεστωτικό (νοτιοκυπριακό) «φιλελεύθερο» πριν 2 μέρες (22 Δεκέμβρη). Επί τη ευκαιρία μαθαίνουμε ότι η ιδέα της “υπογραφής” ήρθε απ’ το Τελ Αβίβ:

Να και μια ευχάριστη είδηση. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, είπε στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι θέλει να προχωρήσουν με την κατασκευή του αγωγού EastMed, να υπογράψουν συμβόλαια και να μην περιμένουν όσους το σκέφτονται ακόμα, όπως η Ιταλία. Ευχάριστη είδηση μέσα στη δυστυχία που δημιουργεί η τουρκική πρόθεση να σαμποτάρει αυτό τον αγωγό διότι βλάπτει τους δικούς της.

Αλλά, να διερωτηθούμε λίγο κι εμείς. Όταν μιλάμε για εκείνους που το σκέφτονται ακόμα, μήπως περιλαμβάνονται και «δικοί μας» πολιτικοί ηγέτες; Μήπως, «ευχάριστη είδηση» είναι μόνο για όσους από εμάς ελπίζουν ακόμα ότι υπάρχει διάθεση να αντιδράσουμε στην τουρκική πειρατεία με όποιο τρόπο μπορούμε ελπίζοντας να αποτρέψουμε την πλήρη και τελεσίδικη ένταξη της πατρίδας μας στην τουρκική επικράτεια; Διότι, για να λέμε την αλήθεια, όσο συζητείται ο EastMed, άλλο τόσο ακούμε επιχειρήματα από πολιτικούς μας ηγέτες εναντίον του. Ως να βάλθηκαν να τον σαμποτάρουν οι ίδιοι πριν από τον Ερντογάν.

… Έστω κι αν δεν υλοποιηθεί στο τέλος, ήδη με τις διακηρύξεις δημιουργεί θετικές συνθήκες για την απελπισμένη πλευρά μας… Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό τι συμβαίνει στην Κύπρο; Ακούμε καθημερινά δικούς μας πολιτικούς με βαρύνουσα άποψη, να μιλούν για το ανεδαφικό του πράγματος. Για τα δύσκολα πετρώματα που υπάρχουν στον δρόμο του EastMed, για τα μεγάλα βάθη των θαλασσών από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ελλάδα, για το τεράστιο οικονομικό κόστος. Για να καταλήξουν ότι αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Και άρα; Άρα το μόνο που μας απομένει είναι να συνδέσουμε την Κύπρο με την Τουρκία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και μέσα σε αυτό το πνεύμα ακολουθούν πολλά άλλα. Δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Ισραήλ, διότι κάποια στιγμή μπορεί να τα βρει με την Τουρκία και να μας αφήσει σύξυλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αμερική, γιατί κι αυτή κάποια στιγμή θα τα βρει με την Τουρκία. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αίγυπτο διότι ο Σίσι είναι δικτάτορας.

… Πού μας οδηγούν; Στην άνευ όρων προτεκτοριοποίηση της Κύπρου, του Αιγαίου, του Καστελόριζου, της Ρόδου, μετά της Θράκης και μετά της Θεσσαλονίκης. Ακούγεται παρατραβηγμένο; Ακούγεται αδιανόητο;

Ενώ έτσι (και χειρότερα…) έχουν τα πράγματα και οι αγωνίες των εθνικοφρόνων, ορισμένοι ντόπιοι δημαγωγοί, από υπερβάλλοντα ζήλο ή απλά ανομολόγητη απελπισία, βάζουν και την Ρώμη στο φάντασμα του east med! Μόνο που το ιταλικό καθεστώς ΔΕΝ έχει δηλώσει ότι θα στείλει κάποια πολιτική βιτρίνα στην Αθήνα στις 2 Γενάρη για να … υπογράψει την «κατασκευή» (σίγουρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει ως αυτή τη στιγμή).

Θα μπορούσε να έχει λόγους η Ρώμη να «τζαρτζαριστεί» με την Άγκυρα ενώ υποστηρίζουν εδώ και καιρό και οι δύο τον Sarraj, και άρα να βάλει μια τυπική τζίφρα σε ένα φανταστικό σχέδιο (τον east med) που η μόνη του χρησιμότητα είναι ότι προκαλεί το τουρκικό καθεστώς;

Ο μόνος τέτοιος λόγος θα ήταν η προσπάθεια να περιοριστεί η τουρκική επιρροή στην Tripoli, ώστε να μην εμποδίζει την ιταλική. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές αμφιβολίες αν, έστω γι’ αυτό, η Ρώμη θα επέλεγε τον δρόμο της προβοκάτσιας και όχι απευθείας συνεννόηση με τον Erdogan.

(φωτογραφία: Χθεσινό πρωτοσέλιδο των καθεστωτικών και φιλοκυβερνητικών «νέων»…)

Οι πειρατές του Ευφράτη

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Τα συριακά πετρελαιοπήγαδα στα ανατολικά του Ευφράτη, που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός για να κάνουν το κομπόδεμά τους οι ypg proxie του, ήθελαν μια κάποια ανακαίνιση. Βελτίωση των υποδομών. Ειδικά οι εγκαταστάσεις που εκμεταλλεύονται το κοίτασμα στο al Omar, το μεγαλύτερο στη συρία.

Την δουλειά ανέλαβε, ποιος άλλος;, η σαουδαραβική aramco. Τεχνικοί της, μαζί με 30 φορτηγά εξοπλισμού, μπήκαν τις προηγούμενες ημέρες απ’ το ιράκ. Πριν όμως, με ελικόπτερα αποβιάστηκαν στην Deir ez Zor σαουδάραβες πεζοναύτες (πιθανόν μισθοφόροι). Που θα προστατεύουν τους τεχνικούς.

Δεν έχει ο τοξικός εμπιστοσύνη στον αμερικανικό στρατό; Ούτε στους ypg λακέδες του; Ή η χούντα του Ριάντ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για την δική της άμεση πολεμική συμμετοχή στην ευρύτερη μέση Ανατολή;

Leila Bounous

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Η μισο-αλγερινή μισο-βρεττόνη Leila ήταν η πρώτη τραγουδίστρια των Orange Blossom. Μπήκε στο συγκρότημα το 2002, και ήταν η φωνή της μπάντας στο lp Everything Must Change, του 2005. Έφυγε για να ακολουθήσει solo διαδρομή, σαν τραγουδίστρια αλλά και συνθέτρια.

Στο πρώτο βίντεο είναι στο τραγούδι Denya μαζί με τους Orange Blossom το 2007. Στο δεύτερο είναι σε mini live, απ’ το στούντιο Batiskaf, πέντε χρόνια μετά, το 2012. Μην χάσετε σε καμμία περίπτωση το πρώτο, και σίγουρα μην χάσετε το δεύτερο!

Ένας γύπας στις λιβυκές ακτές

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Τον «έχουμε»: ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας άπλωσε τα φτερά του και πέταξε ως την Βεγγάζη, όπως προτείναμε ανοικτά – επειδή ψοφάει για πόλεμο (μέσω τρίτων κατά προτίμηση). Συναντήθηκε αυτοπροσώπως με τον «στρατάρχη Haftar»… Συνεπώς; Τί;

Το ελλαδιστάν ψάχνει να βρει τον τρόπο να κλείσει μια καρέκλα στην αναμενόμενη «συνάντηση του Βερολίνου», για το «μέλλον της λιβύης» – με το επιχείρημα ότι έχει «νόμιμα συμφέροντα γι’αυτό το μέλλον»…. Τρέχει ένας κάποιος ιδρώτας στην φάτσα του γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα: το ελλαδιστάν προσπαθεί να σκάσει στη σκηνή όχι απλά τελευταίο αλλά «μετα-τελευταίο»· και σίγουρα καταϊδρωμένο. Για όσα κράτη ασχολούνται (ή παρασταίνουν ότι ασχολούνται) με το «λιβυκό πρόβλημα» το ελλαδιστάν δεν ήταν αυτό που τους έλειπε. Επιπλέον, επειδή έτσι τα φέρνει η γεωπολιτική μοίρα, το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει καρέκλα δίπλα στη Μόσχα, την οποίο ωστόσο έχει διακριτικά (;) χεσμένη – μπορούμε να υποθέσουμε το γιατί.

Μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει οι σπασμωδικές κινήσεις των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού μπορεί να μην δείχνουν τις συνέπειές τους… Αλλά μας τραβάνε απ’ το μανίκι πιο βαθιά σε κάτι που ελάχιστα μπορούν να ελέγξουν στο πως (και πότε) θα εξελιχθεί. Και, φυσικά, θα υπάρξουν αργά ή γρήγορα συνέπειες, που δεν θα μπορούν να διαχειριστούν.

Θα μας τις πετάξουν εθνικιστικότατα στα μούτρα – αυτό είναι σίγουρο ότι ξέρουν να το κάνουν….

(φωτογραφία πάνω: Επιτέλους, η συνάντηση των γιγάντων! Ο «τζενεράλ» – ο Haftar ντε! δεν τον μάθατε ακόμα; – με την σιδερωμένη του στολή, κάτω από ένα μονοκέφαλο κοτόπουλο – που, δεν μπορεί, κάτι θα σημαίνει….

κάτω: Ο πουχαθηκεςρεμαριονέτα Guaido μιλάει στο τηλέφωνο… Πίσω του δεν έχει κοτόπουλα αλλά χριστούς και παναγίες… Με ποιον νομίζετε ότι μιλάει; Η ασταμάτητη μηχανή ισχυρίζεται ότι τα λέει με τον «τζενεράλ» και του εξηγεί πόσο σημαντικό πράγμα στη ζωή των ανθρώπων είναι να τους αναγνωρίζει το ελληνικό ρημαδογκουβέρνο….

Τί; Δεν είναι;)

Nord stream 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Μετά την ανακοίνωση τα χαράματα του Σαββάτου (μάλλον ασαφή κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) της ελβετικής Allseas ότι «θα σταματήσει τα έργα πόντισης των σωλήνων του nord stream 2» (εκμεταλλευόμενη ωστόσο το περιθώριο 30 ημέρων που της δίνεται απ’ τις αμερικανικές απειλές), ήταν σειρά του κονσόρτσιουμ να δηλώσει κάτι. Το οποίο «κάτι», δια στόματος του εκπροσώπου Jens Muller, ήταν ότι «… θα συνεχίσουμε τις εργασίες ως την ολοκλήρωση του έργου το συντομότερο δυνατόν, καθώς έχει εξαιρετική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της ευρώπης».

Ενώ ο nord stream 2 τραβάει το ενδιαφέρον (επειδή απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν στέκεται εκτός απ’ την Μόσχα και το Βερολίνο), είναι και ο turk stream 2 στο ίδιο ποινολόγιο. Και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή του βρίσκονται ενώπιον των ίδιων τιμωριών με εκείνες που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή και την λειτουργία του nord stream 2.

Με δηλωμένη την κατ’ αρχήν απόφαση τόσο της Σόφιας όσο και του Βελιγραδίου να προεκτείνουν το 2020 τον turk stream 2 μέσα απ’ τις επικράτειές τους προς την κεντρική ευρώπη, σαν balkan stream (λαμβάνοντας, εννοείται, το δικό τους μερίδιο σε ρωσικό φυσικό αέριο), αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν εμφανίζεται να κάνει πόλεμο εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κρατών, συν – φυσικά – της Άγκυρας και της Μόσχας. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: η Μόσχα κατά κύριο λόγο (και η Άγκυρα σε ότι αφορά τον turk stream 2) βρίσκουν ζεστούς ή χλιαρούς «ενεργειακούς συμμάχους» στο μεγαλύτερο μέρος της ευρώπης.

 

«Ενεργειακός» πόλεμος 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Απο μια πρώτη ματιά μοιάζει μάλλον υπερβολική η επιθετική επιμονή του ψοφιοκουναβιστάν κατά της διακίνησης είτε του ρωσικού, είτε του ιρανικού, είτε του βενεζουελάνικου γκαζιού και πετρελαίου. Μια επιμονή απαγορεύσεων δείχνει ατελέσφορη.

Η επιθετική «πολιτική πωλήσεων» του ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει ντε και καλά στην ευρώπη (και στην ασία) να αγοράζουν τους ακριβούς αμερικανικούς σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες (που εξορύσσονται με σκληρά αντιπεριβαλλοντικές μεθόδους) μοιάζει σαν μια παρανοϊκή εμπορική μανία. Είναι πολύ περισσότερα.

Πίσω απ’ την προέλευση των υδρογονανθράκων βρίσκεται η αχίλλεια πτέρνα της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας: το νόμισμα της τιμολόγησής τους. Η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται, και σωστά, ότι δεν υπάρχει άλλο «βασικό εμπόρευμα» στον 21ο αιώνα στο οποίο να μπορεί να επιβάλλει την δολαριακή τιμολόγηση, κρατώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το «εθνικό νόμισμά» της σε παγκόσμια κυκλοφορία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το μόνο που διαθέτει την φαρέτρα της είναι το όπλο των μέσων της δεκαετίας του ’70: η τιμολόγηση των υδρογονανθράκων σε δολάρια (: «πετροδόλαρα»). Και ξέρουν καλά οι ειδικοί του ψοφιοκουναβιστάν πως αυτό το υπερόπλο ξεδοντιάζεται πια συστηματικά. Έτσι ώστε η μόνη «παράταση ζωής» στην παγκόσμια δολαριακή κυκλοφορία είναι να αναγκάζονται διάφορα κράτη πρώτης γραμμής να αγοράζουν υδρογονάνθρακες αμερικανικής προέλευσης· σε δολάρια. Οι τιμωρίες, οι απειλές ότι «θα σας λιώσουμε» με οικονομικές τιμωρίες αν δεν αγοράζετε από εμάς (και αγοράζετε απ’ τους ρώσους, τους ιρανούς, κλπ κλπ), απ’ αυτό προέρχονται: τον σταδιακό πνιγμό του δολαρίου.

Όμως αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Lavrov δήλωσε χτες ότι ο nord stream 2 θα ολοκληρωθεί πάση θυσία· επειδή, μεταξύ άλλων, αν σταματήσει, οι ευρωπαίοι θα νοιώθουν ταπεινωμένοι. Δεν πρόκειται όμως απλά για ζήτημα πρεστίζ. Η ε.ε. – και σίγουρα το Βερολίνο – κρατούν στα χέρια τους μια επιλογή «ατομικής βόμβας» εναντίον του «ενεργειακού πολέμου» που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η απαγόρευση εισαγωγής στην ε.ε. υδρογονανθράκων που έχουν εξορυχθεί με αντι-περιβαλλοντικούς τρόπους… Δηλαδή με fracking (: υδραυλική ρωγμάτωση), που είναι η μέθοδος μεγάλου μέρους της αμερικανικής εξόρυξης. Το ιδεολογικό έδαφος για μια τέτοια απαγόρευση είναι έτοιμο: η προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και εκτός επικράτειας του project europe. Η προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος σα να λέμε (δεν σας ανατριχιάζει ο ευρωπαϊκός καπιταλιστικός αλτρουϊσμός;).

Ακόμα, πάντως, και χωρίς να γίνει πρακτικά μια τέτοια κίνηση (μπορεί να αιωρείται σαν απειλή) όταν το ψοφιοκουναβιστάν φτάνει στο σημείο μιας τέτοιας επίθεσης (κατά του nord stream 2) μην περιμένει κανείς πια «συμμαχίες» τύπου νατο…

«Ενεργειακός» πόλεμος 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Ας επανέλθουμε στη σκιά του γύπα υπ.εξ. Δεν είναι τόσο «διαχωρισμένο» ζήτημα σε σχέση μ’ αυτές τις εξελίξεις που θα οξυνθούν (αυτό είναι βέβαιο) το 2020 το πως ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «πλασσαριστεί στη Μεσόγειο – σε σχέση με «ενεργειακές ροές». Φυσικά είναι σκέτη κωμωδία το γεγονός ότι το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει να πουλήσει (σε οποιοδήποτε νόμισμα) οτιδήποτε σε gaz ή σε oil. Έχει βέβαια ελαιόλαδο, αλλά αυτό δεν πιάνεται… Εμπλέκεται όμως στους καυγάδες πουλώντας «αντιτουρκισμό» (και διακριτικά: «αντιρωσισμό») στο βαθμό που αυτές οι «αναθεωρητικές δυνάμεις» απειλούν ή αμφισβητούν ή μπορεί να αμφισβητήσουν μελλοντικά, μεταξύ άλλων, μέσω εμπορίου ενεργειακών πρώτων υλών, τη νομισματική «υγεία» του μεγάλου συμμάχου…

Και πάλι: ένα κράτος – μέλος της ευρωζώνης κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο δολάριο; Δεν είναι αντιφατικό; Μα τι νομίζετε ότι προσπαθούσε να κάνει αυτό το «κράτος μέλος της ευρωζώνης» πριν λίγα χρόνια, υπό τους φαιορόζ, όταν το υπερόπλο Γιάνης ο Αδέσποτος απειλούσε να διαλύσει αυτήν την ευρωζώνη; Σε ποιο ταμπλώ του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού νομίζετε ότι έπαιζαν οι τότε πολιτικές βιτρίνες;

Αν σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης η ελληνική συμμετοχή ήταν έμμεση (: οι αμερικανικές βάσεις, με πρώτη εκείνη της Σούδας, και το εμπόριο / λαθρεμπόριο «αναλώσιμων»…), στο λιβυκό πεδίο μάχης το ελλαδιστάν κάνει πιο άμεσα βήματα συμμετοχής. Αυτά που φαίνονται είναι «διπλωματικά» – δεν παύουν ωστόσο να εγγράφονται στα ταμπλώ του εντατικοποιούμενου 4ο παγκόσμιου πολέμου.

Eξοπλισμός…

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Έχουν περισσότερα ναυπηγεία απ’ ότι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Ναυπηγούν τα αεροπλανοφόρα τρία – τρία, τα υποβρύχια τέσσερα – τέσσερα, και τα αντιτορπιλικά σε δεκάδες. Πρόκειται για το κινεζικό καθεστώς… Και είναι μόνο ένα θαύμα της ανθρώπινης βλακείας η ερώτηση «λέτε να υπερφαλαγγίσει το Πεκίνο την Ουάσιγκτον στη θάλασσα;». Λέτε να συμβεί τέτοιο πράγμα;

Ο θρύλος της αγγλικής ναυτικής υπερδύναμης (η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ…) τέλειωσε «όμορφα κι ωραία»· αν και έχουμε το βαρύ προνόμιο να ζούμε σ’ ένα μέρος του πλανήτη όπου αυτό το τέλος είχε πολύ αίμα… Ο θρύλος της αμερικανικής ναυτικής υπερδύναμης συνεχίζει, αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πρακτικά εδώ και εφτά δεκαετίες. Όλο κι όλο το «ψωμί» αυτού του θρύλου είναι οι ποσότητες: αν η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, διαθέτει 12 αεροπλανοφόρα με όλο τους το σόι το καθένα, τότε θα θεωρηθεί ισάξιος και αμφισβητίας όποιος έχει, χμμμ, τουλάχιστον 10. Το Πεκίνο απέχει αρκετά ακόμα απ’ αυτό το νούμερο (έχει έτοιμα 2 και 1 ακόμα στα τελειώματα…) – οπότε μπορεί η κουβέντα να συνεχιστεί για αρκετά χρόνια.

Αν βλέπει κανείς μοχθηρούς σχιστομάτηδες, τότε μπορεί ακόμα και να τους απωθήσει. Αν, όμως, βλέπει το καπιταλιστικό δυναμισμό μιας κοινωνίας της οποίας ο πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ το άθροισμα όλων των δυτικών, και η οποία έχει (και «αναπτύσσει») know how παντού, σ’ όλους τους τομείς τεχνοεπιστημονικής αιχμής, με διαρκείς, συνεχόμενες και πολλαπλασιαζόμενες επιτυχίες πρώτης γραμμής, τότε το ζήτημα του στρατιωτικού εξοπλισμού του Πεκίνου έχει άλλα χαρακτηριστικά. Όπως και η (τεχνολογική μεταξύ άλλων) σχέση του με την Μόσχα.

Ωστόσο η απορία «μήπως μελλοντικά το Πεκίνο υπερφαλαγγίσει…» έχει μια δόλια σκοπιμότητα. Την ιδέα ότι αφού δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα μπορεί ακόμα να εμποδιστεί. Δεν έχουμε υπόψη κάποιο παράδειγμα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων όπου ένας εξαιρετικά δυναμικός καπιταλισμός «εμποδίστηκε» απ’ τους ανταγωνιστές του χωρίς πόλεμο και εκτεταμένη καταστροφή.

Και πως άραγε, ένας καπιταλιστικός τόσο δυναμικός ώστε να έχει βάσιμες προοπτικές (παγκόσμιας) ηγεμονίας χωρίς να ρίξει μια σφαίρα, θα αναχαιτιστεί μ’ έναν πόλεμο που δεν θα γίνει μόνο στα δικά του εδάφη αλλά και σ’ εκείνα όσων προσπαθούν να τον φρενάρουν;

Ο εκλεκτός του θεού 1

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Θα αντέξει, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι την διαδικασία καθαίρεσής του και θα βγάλει το 2020 σαν υποψήφιος για έναν ακόμα νόστιμο τετραετή γύρο προεδρικής εξουσίας;

Η ασταμάτητη μηχανή είχε την άποψη ότι όχι μόνο οι «δημοκρατικοί» αλλά και διάφοροι «συντηρητικοί» θα πετύχαιναν την απόλυση του ψόφιου κουναβιού, και την αντικατάστασή απ’ τον πολύ πιο σκληροπυρηνικό φασίστα (νυν αντιπρόεδρο) Pence. Η εκτίμηση αυτή δεν βασιζόταν στα στοιχεία του «ukrainegate» αλλά στην αποτυχία της γραμμής «αμυνόμαστε και περνάμε στην αντεπίθεση μέσω οικονομικών μέσων / κυρώσεων» που εξέφραζε, και έχει προσπαθήσει να υλοποιήσει το ψόφιο κουνάβι. Η εκτίμηση αυτή εξακολουθεί να ισχύει.

Ωστόσο, παρά το ότι ακόμα και πρόσφατα οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί στράφηκαν έντονα εναντίον του ψόφιου κουναβιού (όταν έδωσε στον Erdogan το ο.κ. να εισβάλει στη βόρεια συρία, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι αποσύρει τον στρατό του συνολικά απ’ την ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία…), σε ότι αφορά την καθαίρεσή του δεν έχει εκδηλωθεί ως τώρα κάποιο «ρήγμα». Αν αυτό συνεχίσει, η συντηρητική πλειοψηφία στη γερουσία θα εμποδίσει την ολοκλήρωση της καθαίρεσης· και το ψόφιο κουνάβι θα παραμείνει στο πόστο του. (Μαζί με την τακτική του;)

Το γεγονός ότι ο σκληρός πυρήνας του αμερικανικού μιλιταρισμού έχει καταφέρει ως τώρα να «μαζεύει» το ψόφιο κουνάβι κάθε φορά που εκτροχιάζεται σε ότι αφορά τους πολέμους των ηπα σε διάφορα σημεία του πλανήτη (διακηρύσσοντας την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού) θα μπορούσε να δείχνει πως είναι ελέγξιμος. Και πως, κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητη η αντικατάστασή του απ’ τον Pence. Απ’ την άλλη μεριά δεν είναι αυτή η δουλειά ενός αμερικάνου προέδρου σε περίοδο παρακμής της ηγεμονίας: να πηδάει απ’ το παράθυρο και να γαυγίζει «ειρηνόφιλα» τους περαστικούς κουνώντας χαρούμενος την ουρά του, μέχρι να τον ξαναδέσουν τα αφεντικά του…

Ο εκλεκτός του θεού 2

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα (έως σοβαρά προβλήματα) που θα βραχυκυκλώνουν την mainstream αμερικανική «πολιτική ζωή» – πέρα απ’ την «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον και την αποτυχία του «δόγματος Trump» – αν δεν βρεθούν αρκετοί συντηρητικοί εθνοπατέρες να πείσουν το ψόφιο κουνάβι να παραιτηθεί υπέρ του Pence.

Το πρώτο είναι ο θεσμικός διχασμός στο κέντρο της αμερικανικής εξουσίας: οι μεν δημοκρατικοί ελέγχουν την βουλή των αντιπροσώπων και θέλουν την καθαίρεση· οι δε συντηρητικοί ελέγχουν την γερουσία και βρίσκονται ακόμα στο πλευρό του. Αυτά καθ’ οδόν προς τις εκλογές… Το δεύτερο είναι τα «διαδικαστικά» τα ίδια. Έχουν γίνει μόνο δύο τέτοιες «προσαγωγές / δίκες» προέδρων στην αμερικανική ιστορία, μία το 1868 (του Adrew Johnson) και μία το 1998 (του Bill Clinton) και δεν υπάρχει ένα συμπαγές σώμα διαδικαστικών κανόνων για το πως μπορεί να προχωρήση γρήγορα αυτή η διαδικασία – σε συνθήκες πόλωσης. Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλές και διάφορες «τρύπες» που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κάθε πλεύρα, «σούρνωντας» αυτήν την «δίκη».

Το τρίτο είναι οι «διεθνείς σχέσεις» της Ουάσιγκτον. Ήδη το ψόφιο κουνάβι αντιμετωπίζεται σαν «πρόεδρος περιορισμένης ευθύνης». Το να γίνει πρωταγωνιστής σ’ ένα (ακόμη…) σήριαλ σε παγκόσμια μετάδοση, μπορεί να μοιάζει διασκεδαστικό, αλλά πολύ πιθανόν να αφήσει ακόμα περισσότερο χώρο σε διάφορους αμερικανικούς μηχανισμούς (απ’ τις μυστικές υπηρεσίες ως κυκλώματα του βαθέος κράτους) να δρουν χωρίς πολιτική ευθύνη κανενός.

Το γεγονός ότι ο διεθνής πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης του ψόφιου κουναβιού, η ανεγκέφαλη αλεπού – Putin, κατέθεσε ήδη (με δηλώσεις του κατά του ανυπόστατου κατηγορητηρίου…) είναι σίγουρο πως φυτιλιάζει τους αντι-ρώσους στο αμερικανικό καθεστώς· που δεν είναι λίγοι, ούτε ασήμαντοι.

Με το ψόφιο κουνάβι «υπόδικο» αλλά όχι έκπτωτο το αμερικανικό προεκλογικό 2020 έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει ροντέο…