Month: December 2019

Του αγίου brexit ανήμερα…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Μεγάλη μέρα η σημερινή στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας! Ο BorDuk, ακολουθώντας μια ανορθόδοξη πολιτική τακτική, μετά από πάμπολλες «ήττες» (οι κριτικοί του πολιτικού θεάματος δεν έχασαν καμμία ευκαιρία να τον χαρακτηρίζουν looser…) θα απολαύσει την στρατηγική του νίκη: έσωσε το κόμμα των συντηρητικών, κι όχι απλά το έσωσε… Θα είναι και πρώτο. Μπορεί ο ίδιος να ξαναστεφτεί πρωθυπουργός. Το βασικό πάντως είναι το πρώτο: διασώζοντας τους tories δίνει παράταση ζωής στο αγγλικό πολιτικό σύστημα. (Για πόσο; Θα φανεί.)

Ο «αλλοπρόσαλλος», «ψεύτης», «καραγκιόζης» (όλα αυτά και πολλά άλλα ισχύουν!) απόφοιτος του Eton έπαιξε τον ρόλο του σωστά. Κάθε επιμέρους αποτυχία του την πούλαγε σαν θυματοποίηση. Έπιασε έτσι τον ψυχοσυναισθηματικό σφιγμό όλων εκείνων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας που νοιώθουν «θύματα» – και τους μάζεψε γινόμενος ο πιο γνήσιος εκπρόσωπός τους. Το ότι η σημαία του γράφει “brexit” είναι βασικό· αλλά τα «θύματα» που βρήκαν το φως τους στο ακατάστατο μαλλί του Borduk δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

Τι τους περιμένει αλήθεια; Η απαλλαγή του καπιταλισμού της αυτού μεγαλειότητας απ’ τις δεσμεύσεις της νομοθεσίας της ε.ε. σημαίνει «απελευθέρωσή» του σε δύο κυρίως πεδία. Εκείνο της εργατικής νομοθεσίας, και εκείνο της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας της υγείας των υπηκόων. Ο «απελευθερωμένος» απ’ αυτά τα δεσμά αγγλικός καπιταλισμός θα επιδιώξει να γίνει αφεντικό μιας «εθνικής» offshore, με ελάχιστα εμπόδια για το επιχειρείν παντού όπου τα αφεντικά νοιώθουν ότι εμποδίζονται. Χρήση χημικών στα τρόφιμα, μεταλλαγμένα, καλλυντικά, φάρμακα, προστασία προσωπικών δεδομένων: να ένα μέρος του «ζουρλομανδύα» της ε.ε. απ’ τον οποίο δραπετεύει πλέον ο βρετανικός λέων. Όσο για μισθούς, μεροκάματα, κλπ; Το ντάμπινγκ είναι πάντα παράδεισος (για τους σφετεριστές της παραγωγής του πλούτου…).

Θα κάνει «αυτοδύναμη κυβέρνηση» ο Borduk; Η ασταμάτητη μηχανή δεν διακινδυνεύει τέτοια πρόβλεψη – δεν «πιάνει» αυτά τα εκλογικά συστήματα με τις πολλές μονοεδρικές περιφέρειες…

Είναι και κάτι προβληματάκια με την βόρεια ιρλανδία ή την σκωτία. Υποθέτουμε ότι επ’ αυτών η κυβερνοτακτική του BorDuk, αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα είναι «βλέποντας και κάνοντας»…

Ο σωστός αντι-σημίτης…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. … είναι θερμός φίλος του ισραηλινού απαρτχάιντ. Όχι, ούτε κακόγουστο αστείο είναι αυτό, ούτε υπερβολή.

Μιλώντας πρόσφατα στο εθνικό συνέδριο του ισραηλινο-αμερικανικού συμβουλίου στη Florida, το ψόφιο κουνάβι εκδήλωσε τον καϋμό του: …Πρέπει να κάνουμε τον λαό της χώρας μας, αυτής εδώ της χώρας, να αγαπάει περισσότερο το ισραήλ, πρέπει να σας το πω αυτό. Πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να τους κάνουμε να αγαπήσουν περισσότερο το ισραήλ γιατί έχετε εβραίους που είναι σπουδαίος λαός – που δεν αγαπούν αρκετά το ισραήλ….

Αν οποιοσδήποτε κατηγορήσει συλλήβδην τους εβραίους για οτιδήποτε είναι, πράγματι, αντισημίτης. Αν, όμως, ο κατήγορος είναι το ψόφιο κουνάβι, ο καλύτερος φίλος του ρατσιστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, η πολιτική βιτρίνα που «χάρισε» σ’ αυτό το καθεστώς την κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα υψώματα του Golan και ετοιμάζεται να «χαρίσει» την κατεχόμενη δυτική Όχθη, ε λοιπόν, αυτός απαλλάσσεται! Γιατί στον διεστραμμένο και αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού που προωθεί και επιβάλλει το ισραηλινό καθεστώς προκειμένου να προβοκάρει όσους / όσες υποστηρίζουν τα δίκαια του παλαιστινιακού αγώνα, “αντισημίτες” είναι, πια, (μεταξύ άλλων) και οι δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο που στρέφονται εναντίον του ισραηλινού καθεστώτος!!! Είναι «αντισημίτης» όποιος τολμάει να μιλάει για το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, όποιον θεό ή μη θεό κι αν προσκυνάει. Ειδικά, όμως, αν είναι εβραίος, είναι «αντισημίτης» επειδή είναι «εβραίος-που-μισεί-τον-εαυτό-του» σύμφωνα με τον ισραηλινό / κρατικό ορισμό της “εθνικής ορθότητας” (μια εξαιρετική ιδέα για χρήση απ’ όλους τους εθνο-φασίστες του κόσμου, εναντίον των αντιπάλων τους).

Γι’ αυτό «δεν είναι αντισημίτης» το ψόφιο κουνάβι σύμφωνα με την οργουελιανή «νέα γλώσσα»: επειδή, σύμφωνα μ’ αυτήν, αντισημίτες είναι εκείνοι που κατηγορεί: οι εβραίοι (αμερικάνοι πολίτες) που δεν αγαπούν αρκετά, μπορεί και καθόλου, το ισραηλινό κράτος – και όλοι οι υπόλοιποι, οι μη εβραίοι, που αντιπαλεύουν τον ισραηλινό (και τον αμερικανικό) φασισμό…

Τα ξέρει καλά αυτά το ψόφιο κουνάβι. Γι’ αυτό έχει αυτοανακηρυχτεί «βασιλιάς του ισραήλ» (ο ισραηλινός φασισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα επ’ αυτού) και γι’ αυτό επίσης χρησιμοποιεί τακτικά τη «νέα γλώσσα» για να κατηγορεί τους εβραίους – αμερικάνους και τις οργανώσεις τους όταν υποστηρίζουν είτε το BDS είτε «αιρετικούς» βουλευτές, όπως η σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar…

Το Κίεβο (με το παπαδαριό στα παρασκήνια)

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει την «διεθνή του καριέρα» – αν και χωρίς αποτελέσματα. Κάλεσε προχτές στο Παρίσι τους υπόλοιπους «συνεταίρους» του «κουαρτέτου της Νορμανδίας», δηλαδή την Merkel, την ανεγκέφαλη αλεπού Putin και τον καινούργιο πρόεδρο του Κιέβου Zelenski. Με θέμα την «κατάσταση των συμφωνιών του Minsk».

Απ’ τους τέσσερεις οι δύο (η Merkel και ο Putin), ο καθένας απ’ την δική του πλευρά, είχαν το λιγότερο ενδιαφέρον για το meeting. Ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να εμφανιστεί σαν ο σημαιοφόρος της βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ του project europe και της Μόσχας· κι αυτή η βελτίωση περνάει υποχρεωτικά από την άρση των (ευρωπαϊκών) «κυρώσεων» για την ρωσική εμπλοκή στο Donbass. Θα ήθελε, λοιπόν, κάτι – μάλλον απ’ την πλευρά του Κιέβου παρά εκείνη της Μόσχας – που να μπορεί να «πουληθεί» σαν εξομάλυνση της κατάστασης στην ουκρανία.

Ο Zelenski απ’ την μεριά του βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση. Ο καπιταλισμός στην ουκρανία (ή, σε κάθε περίπτωση, αυτό που μοιάζει με καπιταλισμό εκεί) βρίσκεται μόνιμα σε μια φασιστο-ελεγχόμενη παρακμή. Η ολοκλήρωση του nordstream2 σημαίνει ότι το ρωσικό γκάζι δεν θα χρειάζεται πια τους ουκρανικούς σωλήνες για να φτάσει στην ευρώπη. Κι αυτό οδηγεί με βεβαιότητα και σε χάσιμο των «ενοικίων» διέλευσης (απ’ την gazprom) και σε χάσιμο της γεωγραφικής / γεωπολιτικής σημασίας του ουκρανικού εδάφους για τους ενεργειακούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον κατά του project europe. Σα να μην του έφταναν αυτά ο Zelenski έχει μπλεχτεί (έμμεσα αλλά έχει μπλεχτεί) στις διαδικασίες καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού. Οπωσδήποτε δεν μοιάζει με διαφήμιση αυτό το μπλέξιμο.

Το Βερολίνο, απ’ την στιγμή που ο nordstream 2 τελειώνει, έχει να αντιμετωπίσει κατευθείαν την Ουάσιγκτον, χωρίς την «μεσολάβηση» του Κιέβου. Συνέβαλε σημαντικά στο να ανοίξουν οι πόρτες της κόλασης (δηλαδή των φασιστών και της Ουάσιγκτον) εκεί, όταν απαιτούσε απ’ τον τότε ουκρανό πρόεδρο Yanukovych «τα κέρατά του» – για να υπογραφτεί η συμφωνία σύνδεσης με την ε.ε… Τώρα πια δεν έχει κανένα ζόρι με το τι συμβαίνει στην ουκρανία. Μπορεί να κοιτάει αλλού…

Η ανεγκέφαλη αλεπού έχει, επίσης, σοβαρότερα θέματα απ’ το να νομιμοποιήσει το ουκρανικό φασισταριό. Προτιμάει μεν τον Zelenski για πρόεδρο, αλλά είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: για να «διασωθεί» η ουκρανία (με την καπιταλιστική έννοια) παραμένοντας φιλική προς την Μόσχα, είτε θα πρέπει να διαλυθεί εντελώς, είτε να γίνει ένας αιματηρός εμφύλιος στον οποίο να ηττηθούν οι φασίστες (και οι αμερικάνοι πράκτορες…) – χωρίς άμεση ρωσική συμμετοχή. Συνεπώς το Donbass (και σίγουρα η Κριμέα!) του είναι υπεραρκετά. Θα ήθελε, απλά, «ειρήνη» εκεί – να μην τον ζαλίζουν…

Μ’ αυτά τα δεδομένα, η μικρή σοδειά του ραντεβού στο Παρίσι ήταν στα μέτρα των ελάχιστων αναγκών του Putin: μια (ακόμα) γενική εκεχειρία στην περίμετρο του Donbass, και ανταλλαγή αιχμαλώτων – τελεία!… Είναι αμφίβολο αν ο Zelenski μπορεί να ελέγξει το πρώτο, αφού στο «μέτωπο» βρίσκονται διάφορα φασισταριά, ιδιωτικοί στρατοί και λοιπά. Το δεύτερο μπορεί να το κάνει…

Με το ρωσικό αέριο μέσω ουκρανίας τι θα γίνει; Ο Zelenski πρέπει να κάνει καινούργια συμφωνία με την gazprom ως το τέλος της χρονιάς: για το τι θα αγοράζει και πόσο θα το πληρώνει. Η «καλόκαρδη» gazprom ίσως δεν αφήσει τους ουκρανούς να πεθάνουν απ’ το κρύο φέτος· αλλά θα στρίψει το καρύδι του Zelenski όσο περισσότερο μπορεί.

Όμως αυτά είναι οικονομικά ζητήματα – και δεν κουβεντιάστηκαν στο Παρίσι…

Η Μόσχα στο Τομπρούκ

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το ελλαδιστάν έχει αγκαλιάσει τον λίβυο στρατηγό Haftar (και τους θαλασσόλυκούς του…) μόνο και μόνο επειδή … απ’ την μεριά του εκτοξεύονται ευκαιρίας δοθείσης «αντιτουρκικές» δηλώσεις… Ο Haftar είναι μια καινούργια ανακάλυψη του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κάνει τις θρυλικές «τριμερείς» να μοιάζουν με ραντεβού σε κατηχητικό… Διότι τα ντόπια αφεντικά δείχνουν διαθέσιμα και για one night stand – εκδήλωση πανικού…

Το ρημαδογκουβέρνο πιθανότατα βασίζεται και ελπίζει στις ισχυρές επιρροές του βασιλιά Macron και του χασάπη Sisi στον Haftar – δεν είναι «σύμμαχοί μας» αυτοί; Αλλά η ισχυρότερη «πλάτη» στον Haftar είναι η Μόσχα. Τόσο σε τεχνικά μέσα όσο και σε μισθοφόρους (wagner group). Το ελλαδιστάν προτιμάει να ξεχνάει ότι πέρα απ’ τα υπόλοιπα πολύ πρόσφατα θεώρησε ότι πρέπει και μπορεί να κάνει αντιρωσικό παιχνίδι στην ουκρανία, μέσω του παπαδαριού. Η Αθήνα ξεχνάει βολικά – η Μόσχα όχι.

Τι ελπίδες έχει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός με τον Haftar; Στα λόγια άπειρες. Στην πράξη πολύ λιγότερες απ’ ότι έχει με τον απαρτχάιντ σύμμαχό του όταν τα πράγματα γίνονται συγκεκριμένα, όπως στο κοίτασμα «Αφροδίτη» – γράφαμε χτες (συνεκμετάλλευση;). Σύμφωνα με την ελληνική ορολογία ο Haftar έχει ένα «ψευδοκράτος» στη λιβύη! Και, φυσικά, η «διεθνής κοινότητα» θα έπρεπε να αποστρέφεται τέτοιους «ψευτο»τύπους…

Αλλά το ζήτημα είναι πολύ περισσότερο παγκόσμιο. Αν η Αθήνα ποντάρει στις φαρδιές πλάτες του βασιλιά της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα πρέπει να υπολογίζει ότι έχει απέναντί της το Λονδίνο, την Ρώμη, ίσως και την Ουάσιγκτον… Αν ποντάρει στις ακόμα φαρδύτερες πλάτες του χασάπη του Καΐρου Sisi θα πρέπει να υπολογίζει ότι έχει απέναντί της την Ντόχα, την Δαμασκό, την Βαγδάτη, την Τεχεράνη – εκτός απ’ την Άγκυρα… Κι αν ποντάρει στη Μόσχα; Χα! Θα πρέπει να πάρει πίσω την “αναγνώριση” των αρχιτράγων της Ουάσιγκτον στο Κίεβο! (Και να αφήσει την Huawei να κάνει τις δουλειές της στο ελλαδιστάν…)

Αν οι ρημαδογκουβέρνοι πουλάνε στους υπηκόους «δωρεάν γεύμα» στο Τομπρούκ, τότε καλύτερα να πάρουν στα σοβαρά τα λεγόμενα του αιώνιου εχθρού Erdogan, ότι «η ελλάδα θα το πληρώσει διεθνώς αυτό που πάει να κάνει στη λιβύη».

Πολλά μπορούν να του καταλογιστούν εκτός απ’ το ότι διαψεύδεται… (Και θα τα πει με τον Putin τηλεφωνικά τις επόμενες ημέρες – για την λιβύη…)

«Θα γίνει, λοιπόν, πόλεμος»;

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το πόπολο τρέφεται με τα σκουπίδια που του σερβίρουν, και είναι ευχαριστημένο. Σχεδόν το σύνολο της μηντιακής δημαγωγίας, και σίγουρα εκείνα τα τμήματά της που ανακατεύουν την συγκινησιακή πανούκλα των υποτελών, βρίσκεται σε … «προπολεμική» φάση. Ταυτόχρονα, αν μπορούμε να δούμε σωστά πίσω απ’ τις γραμμές, ο ρημαδοΚούλης ψάχνει να βελτιώσει (;;;) τους διεθνείς συσχετισμούς υπέρ του ελλαδιστάν, μπας και καταφέρει να διαπραγματευτεί με τον «αιώνιο εχθρό» – μια ρεαλιστική προσέγγιση.

Μοιάζει να υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πολεμοκάπηλη ρητορική και στον (υποχρεωτικό) ρεαλισμό μιας κάποιας διευθέτησης σε σχέση με τις αοζ. Είναι αυτό το είδος του κενού ανάμεσα στην κρατική ιδεολογία για τα κεφάλια των μικροαστών και στην κρατική πολιτική – που υποδεικνύει (η γεφύρωση του κενού…) την κατασκευή ενός … «θερμού επεισοδίου»…

Σε άλλους καιρούς το «θερμό επεισόδιο» έκανε τους ντόπιους πολεμόκαβλους μικροαστούς να χεστούν, και να ανεχτούν ύστερα ανακουφιστικά τον «διάλογο». Το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να ξαναπαίξει τον δικό του ρόλο σ’ αυτό το «παιχνίδι» που τόσο ανάγκη έχει το ελληνικό καθεστώς όταν αναγκάζεται να λογικευτεί (ή να παραστήσει ότι λογικεύτηκε).

Μόνο που τώρα το «σετ» έχει μεγαλώσει πολύ· κι αυτό είναι κατόρθωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που προωθήθηκε πανηγυρικά και «εθνικότατα» επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με τις υπογραφές του ογκόλιθου υπ.εξ. και του ψεκασμένου υπ.αμ. Η «ενοποίηση» του «κυπριακού», των «αοζ», των «γκαζιών» (κάτι φανταστικών eastmed ας πούμε…) και οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, υπό τον γενικό κωδικό «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», μεγάλωσε γεωγραφικά και γεωπολιτικά τόσο πολύ το πεδίο της αντιπαράθεσης (ή των «θεμάτων διαλόγου»…) του ελλαδιστάν με την τουρκία, και το έκανε τόσο πιο σύνθετο (σε σχέση με αυτό που ήταν πριν απ’ αυτήν την μεγαλοφυή ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα) ώστε τώρα κανένα εντόπιο ρημαδογκουβέρνο δεν μπορεί να συζητήσει για τα «νότια της Κρήτης» χωρίς να πρέπει να μιλήσει για τα «δυτικά της κύπρου», το «κυπριακό», την «πολιτική ισότητα» εκεί, κλπ κλπ. Και δεν μπορεί να μιλήσει για τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς να έρθει η κουβέντα στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, τους τόσο πολύτιμους για το ελληνικό καθεστώς… Και, όσο νάναι, θα είναι αναπόφευκτη η διαπραγμάτευση για τις «μεταναστευτικές ροές»… Ούτε οι σύμμαχοι δεν μπορούν να στέκονται στο πλευρό της Αθήνας σ’ όλο αυτό το κουβάρι!

Με δυο λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον τουρκικό, αλλά κυρίως με την ίδια την εθνική γραμμή του που έχει συσσωρεύσει επί χρόνια τόσα πολλά με την μορφή της «εκκρεμότητας – επειδή όπου νάναι η τουρκία διαλύεται…» ώστε το κοινό του (οι υπήκοοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού) θα έπεφτε σε βαθιά κατάθλιψη ακόμα και μόνο με το ξεμπέρδεμά τους.

Θα μπορούσε να ελπίζει κανείς στο «κομμάτιασμα»: συμφωνούμε σε κανά δυο επείγοντα και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για άλλη φορά… Φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο κόλπο. Θα πρέπει το τουρκικό καθεστώς (που έχει πάρει εδώ και καιρό την πρωτοβουλία των κινήσεων) αλλά και οι σύμμαχοί του (ειδικά η Μόσχα και το Πεκίνο) να δείξει απεριόριστη καλωσύνη απέναντι σ’ ένα καθεστώς (το ελληνικό) που παρακαλάει για αμερικανικές βάσεις στο έδαφός του – απεριόριστει καλωσύνη ώστε να δεχτεί την διευκόλυνση του «κομματιάσματος».

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι τέτοια η ιστορική φάση του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ευννοεί, δηλαδή, την τακτική των «εκκρεμοτήτων» και του «πάλι με χρόνια με καιρούς». Το τικ – τακ ακούγεται όλο και πιο έντονα διεθνώς. Κι αφού το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) και οι ντόπιοι λακέδες του έχουν μεθοδεύσει την ελληνική εξωτερική πολιτική όπως ξέρουμε, στην πλευρά του «τικ – τακ» που ξέρουμε καλά και ξέρουν οι πάντες, σε τι μερεμέτια άραγε μπορεί να ελπίζει κανείς;

Πολλές φορές πάει η στάμνα στην πηγή – αλλά μια φορά σπάει…

(φωτογραφία: Τα «θερμά επεισόδια» (οι προβοκάτσιες δηλαδή) ήταν μια μόδα στα ‘80s, ακόμα και στα μέσα των ‘90s (Ίμια), όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρούσε ότι έχει μια κάποια στρατιωτική / μιλιταριστική ισορροπία απέναντι στον τουρκικό. Και ότι ένα «επεισόδιο» θα μείνει μεμονωμένο λόγω της αμοιβαίας καταστροφικότητας που θα προκαλούσε η γενίκευση μιας αναμέτρησης. Τα ‘80s ήταν η θρυλική εποχή του «7 προς 10» – δεν θα εξηγήσουμε εδώ τι σήμαινε, εκτός απ’ το ότι η Αθήνα ένοιωθε μια σχετική «ασφάλεια» απέναντι στην Άγκυρα απ’ την άποψη των στρατιωτικών «μέσων».

Όμως ήδη από τότε το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο ξεκίνησε ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα «εθνικοποίησης» των στρατιωτικών του εξοπλισμών. Που έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια, επί ισλαμοδημοκρατών, στη ναυπήγηση κορβετών, στην κατασκευή στρατιωτικών ελικοπτέρων (που εξάγονται…), σε τουρκική τεχνολογία πυραύλων και drones, κλπ κλπ. Συνεχίζει να διαπραγματεύεται ακόμα τα αμερικανικά f-35, έχοντας καβάτζα ρωσικά…

Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει τεστ στους ρωσικούς S – 400, το «διαμάντι» στο στόλο του, που επιβεβαιώνει ότι τα περί «γαλάζιας πατρίδας» (δηλαδή ανατoλικής Μεσογείου) δεν είναι φανφάρες τύπου ελλαδιστάν, είναι το υπό ναυπήγηση αποβατικό / ελικοπτεροφόρο / «ελαφρύ» αεροπλανοφόρο anadolu, στα ναυπηγεία Sedef στην Istanbul – φωτογραφία πάνω. Εικάζεται ότι θα είναι έτοιμο για δοκιμές στα τέλη του 2020, και «μάχιμο» κάπου το 2021.

Οι συμμαχίες με τύπους σαν τον Haftar είναι, ολοφάνερα, κάτι σαν «σπασμός»…)

Έτσι χάνονται οι πόλεμοι…

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Σε άλλες εποχές (πραγματικά άλλες!) ένας αμερικανικός πόλεμος / κατοχή διάρκειας 18 χρόνων θα ήταν αδύνατος. Θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες στα μετόπισθεν. Αυτή η «πίεση», σε συνδυασμό με την αδυναμία να κερδηθεί και (άρα) να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, θα είχε οδηγήσει προ πολλού στην παραδοχή της ήττας.

Αυτό, δυστυχώς, είναι το ένα και μοναδικό παράδειγμα του πολέμου στο βιετνάμ. Τώρα, ο πόλεμος στο αφγανιστάν, αναδεικνύει (ίσως) ένα καινούργιο παράδειγμα: ενός πολέμου που έχει χαθεί προ πολλού, που συνεχίζεται επί χρόνια μέσω επίσημων ψεμμάτων μεταξύ των μηχανισμών, και που ίσως αλλάξει χαρακτήρα όχι επειδή προκάλεσε κάποια μαχητική αντιπολεμική / αντι-ιμπεριαλιστική κατακραυγή στα μετόπισθεν, αλλά … σαν επιπόλαιη και αδικαιολόγητη σπατάλη…

Προχτές η καθεστωτική washington post άρχισε την δημοσίευση των highlights από 2.000 σελίδες «εσωτερικών εγγράφων» του αμερικανικού καθεστώτος, με εκθέσεις και συνεντεύξεις κορυφαίων αμερικάνων αξιωματικών, διπλωματών και λοιπών, σχετικά με τον πόλεμο στο αφγανιστάν. Το υλικό αυτό δεν είναι διαρροή των wikileaks· αποκτήθηκαν νόμιμα απ’ την καθεστωτική εφημερίδα, μετά από αιτήσεις με βάση τη νομοθεσία περί «ελευθερίας της πληροφόρησης» (της ποιάς;;;;;). Επιπλέον, με τον ίδιο τρόπο, η w.p. έβαλε χέρι σε εκατοντάδες εσωτερικές σημειώσεις του θρυλικού Donald Rumsfeld, ένδοξου υπ.αμ. του Bush του Β.

Τι δείχνει αυτό το υλικό, σαν απόψεις των ίδιων των κατακτητών του αφγανιστάν; Κάτι ανάμεσα στο «δεν ξέρουμε τι μας γίνεται», στο «τα έχουμε κάνει σκατά», και στο «απλά ξοδεύουμε δισεκατομμύρια που δεν ξέρουμε που πάνε». Ένας αρχιπεζοναύτης, ονόματι Jeffrey Eggers, το πήγε τόσο μακριά όσο δεν θα φανταζόταν κανείς: «…. Μετά τον θάνατο του Osama bin Laden είπα ότι θα γελάει στον τάφο του μ’ αυτά που κάνουμε και ξοδεύουμε στο αφγανιστάν». Κι ένας ακόμα πιο γνωστός, ο αρχιστράτηγος Michael Flynn, που πρόλαβε να δουλέψει ένα φεγγάρι και σαν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού, έλεγε σε μια εσωτερική συνέντευξη του 2015: «Απ’ τους πρεσβευτές μέχρι το πιο χαμηλό επίπεδο, όλοι λένε ότι κάνουμε σπουδαία δουλειά στο αφγανιστάν. Αλήθεια; Και τότε γιατί χάνουμε;»

Οι αποκαλύψεις των «afghanistan papers» αφορούν την ανομολόγητη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς… Αλλά ελλείψει γνήσιου αντιπολεμικού / αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν, αυτές οι αποκαλύψεις μπορούν να οδηγήσουν στα εξής δύο ενδεχόμενα, που δεν αποκλείουν το ένα το άλλο:

Α) Στην ενίσχυση του ψόφιου κουναβιού, που όλο θέλει να φέρει «τον στρατό πίσω στο σπίτι» και όλο δεν τον αφήνουν εκείνοι που βγάζουν λεφτά, γαλόνια, ή και τα δύο απ’ τέτοιους πολέμους.

Β) Στην ιδιωτικοποίηση της κατοχής του αφγανιστάν: είναι η πρόταση που έχει κάνει ο «πρίγκηπας του θανάτου», ο γνωστός Erik Prince, ιδιοκτήτης της πρώην blackwater και νυν academi. O Prince θέλει διακαώς εδώ και πάνω από ένα χρόνο να αντικατασταθεί ο τακτικός αμερικανικός στρατός από λίγες χιλιάδες καθαρμάτων / μισθοφόρων (υπαλλήλων του), σαν πολύ φτηνότερη και αποτελεσματικότερη (για τις τσέπες του) λύση.

Το ψόφιο κουνάβι γουστάρει πολύ την ιδέα του Prince. Ειδικά αν το project το πληρώνει η ίδια η κυβέρνηση της Καμπούλ (από πού; απ’ το εμπόριο ηρωίνης…), όπως ας πούμε η πετροχούντα του Ριάντ πληρώνει την «προστασία» του τακτικού αμερικανικού στρατού. Ως τώρα τον εμπόδιζαν οι καραβανάδες, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν «ανήθικο» και θα προσέβαλε το «κύρος του αμερικανικού στρατού» διεθνώς.

Ο.Κ. Αλλά όταν μια (πρώην) αυτοκρατορία κατρακυλάει, αφήνει μερικά (πραγματικά ή φανταστικά) «σύνορά» της στη φύλαξη – έναντι – προσόδων. Κι ό,τι προκύψει…

Έχει ξαναγίνει. Ψάξτε το…

(φωτογραφία: Οι «ειδικές δυνάμεις» – των ταλιμπάν…)

Η μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Δεν είναι που οι πανέλληνες (όπως λέμε «πανηλίθιοι») ανακάλυψαν τον λύβιο στρατηγό Haftar… Δεν είναι που τον υιοθέτησαν αμέσως σαν σύμμαχό τους («μωρέ κι απ’ τα μπάζα να είναι μας κάνει…»). Είναι που τον έχουν αναγορεύσει σε τιμωρό του Erdogan!!! Διότι «πανέλλην» σημαίνει μνήμη μισού χρυσόψαρου· ούτε καν ολόκληρου. Ξέχασαν, λοιπόν, οι αληθινοί πατριώτες, ότι σαν τιμωρό του Erdogan είχαν ανακηρύξει για χρόνια, μέχρι σχετικά πρόσφατα, τον Putin (ω ναι!) απ’ τον οποίο περίμεναν όχι μόνο να διαλύσει την μισητή τουρκία αλλά επιπλέον να κάνει δώρο στους έλληνες … την Istanbul! Ω ναι! Τι ωραίες εποχές!

Οι ίδιοι ακριβώς μικρόνοες και ψοφοδεείς (η μεγάλη μάζα που ασχολείται με το θέμα δηλαδή) περιμένουν τώρα έναν γηραλέο με πιλίκιο, που παριστάνει τον ναύαρχο του Haftar, (αλλά μιλάει «άπταιστα ελληνικά» – άρα πιθανότατα να τον ψώνισαν κάποιοι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι από καπη στα Άνω Τζούτζουλα…) να βουλιάξει οποιοσδήποτε τουρκικό πολεμικό δει στον ορίζοντα…. Μόνο με το βλέμμα – yes!

Στάθηκε αδύνατο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας, να εντοπίσουμε τον εν λόγω κύριο στις τάξεις των αξιωματικών του στρατηγού Haftar (στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για το στρατό του στρατηγού). Αν και έχει πεζικό, «ειδικές δυνάμεις» και αεροπορία, (καθώς και συμμαχικούς μισθοφόρους…) δεν φαίνεται ο στρατηγός Haftar να έχει άξιο λόγου ναυτικό· αν και κάπου πέσαμε πάνω σε μια φρεγάτα, που ίσως αυτομόλησε απ’ την κυβέρνηση της Τρίπολης· ίσως όχι…

Αντίθετα ο μισητός Sarraj έχει ένα κάποιο «ναυτικό», αν και όχι βαρύ. Ακόμα και επί εποχής Καντάφι ο στόλος ήταν το πιο παραμελημένο όπλο του λιβυκού κράτους. Ό,τι απ’ αυτόν απέμεινε μετά τους δυτικούς βομβαρδισμούς του 2011 ελέγχεται απ’ αυτόν τον μισητό Sarraj. Δεν θα θεωρούνταν αξιόμαχος αυτός ο στόλος, αλλά είναι καλύτερος απ’ τον στα όρια του ανύπαρκτου στόλο του Haftar. Επιπλέον έχει ενισχυθεί με διάφορες ιταλικές «δωρεές» σε λιμενομπατσικές ακάτους.

Δεν ξέρουμε πόσο στοίχισε η παράσταση «θα βυθίσω το Horra» σε λιβυκή version 2019. Αν όμως βοηθάει τους πανέλληνες να κοιμούνται πιο ήσυχοι, ας πάει και το παλιάμπελο…

(φωτογραφία: Θαλασσόλυκος ο μπαγάσας!)

300.000

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ποιός, άραγε, θυμάται τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τα ζογκλερικά του; Ποιός θυμάται εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που θα αγόραζε, υποτίθεται, το Ριάντ, αλλά ίσως και όχι; Ποιός θυμάται πόσο όμορφα θάφτηκε το ζήτημα αφού φαίνεται ήταν ζήτημα «εθνικής πολιτικής» και όχι μόνο η λαμογιέ (και με μαύρο χρήμα στην ουρά) πρωτοβουλία ενός φαιορόζ ψεκασμένου υπ.αμ.;

Ο γνωστός δημοσιογράφος Robert Fisk, παρά την ηλικία του, έχει πάντα όρεξη να ψάχνει – εκεί που δεν πρέπει. Σε ένα χθεσινό άρθρο του με τίτλο «όταν ψάχνεις την γραμμή μεταφοράς των όπλων μερικές φορές καταλήγεις σε μέρη που δεν το περίμενες» έγραψε μεταξύ άλλων:

… Στη συρία, στα υπόγεια του βομβαρδισμένου αρχηγείου της Nusra-al-Qaeda στο Aleppo, βρήκα εκαντοντάδες βλήματα, μαζί με τα έγγραφα της μεταφοράς τους και τις οδηγίες του εργοστασίου. Επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν κατά του καθεστώτος Άσαντ. Αλλά ποιος ήταν ο προμηθευτής;

Είχαν κατασκευαστεί στο Novi Travnik στη Βοσνία, μια πόλη που την ήξερα καλά αφού είχα καλύψει τον πόλεμο στη βοσνία. Ένα απ’ τα έγγραφα της μεταφοράς είχε το όνομα του πωλητή: Ifet Krnjic. Ένοιωσα – σχεδόν πίστεψα – ότι μπορώ να βρω αυτόν τον άνθρωπο…. Και τον βρήκαμε, να ξεκουράζεται στο σπίτι του ένα κυριακάτικο απόγευμα, σ’ ένα κοντινό χωριό.

… Καθώς οι κάμερες είχαν στηθεί ένα γύρω, ο Krnjic πήρε το ντοκουμέντο που είχα φέρει απ’ το Aleppo, έδειξε το όνομά του, και είπε «αυτή είναι η υπογραφή μου». Σε ποιούς είχε στείλει τα βλήματα. Στους σαουδάραβες είπε. Ένας σαουδάραβας υπουργός και τρεις αξιωματικοί είχαν κάνει επίσκεψη στο εργοστάσιό του…. Νάμαστε! σκέφτηκα. Ο Krhjic ήταν αξιοσέβαστος και καλός άνθρωπος, μέλος του παλιού γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος. Έλεγε την αλήθεια, και καταλάβαινε τι έψαχνα: πώς βρέθηκαν αυτά τα βλήματα στη συρία;

Είτε ή πετροχούντα του Ριάντ θα προωθούσε τα «ελληνικά βλήματα» στους μισθοφόρους της στη συρία, είτε θα τα έσπρωχνε στις ευνοούμενες ypg, είτε θα τα χρησιμοποιούσε η ίδια στην υεμένη, το βέβαιο είναι ότι ο ψεκασμένος πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη το 2017. Μαζί με τον «ενδιάμεσο» (ως Βασίλης Παπαδόπουλος μαθεύτηκε) που θα έσπωχνε και πάνω απο 1000 βόμβες, πάλι απ’ τα «ελληνικά αποθέματα», κατ’ αρχήν στο Ριάντ.

Αλλά ίσως όχι μόνο. Φαίνεται ότι οι χουντικοί του Ριάντ ήθελαν μόνο 100 (χιλιάδες) βλήματα. Τα υπόλοιπα; Κάπου θα «χάνονταν» στη διαδρομή, κάπου θα ξεφορτώνονταν και θα ξαναφορτώνονταν (από έμπειρους και εχέμυθους έλληνες εφοπλιστές) και ίσως κατέληγαν κατευθείαν σε «εθνικά χρήσιμους» παραλήπτες. Ποιός θα τα πλήρωνε; Χμμμμ…

Το βέβαιο είναι ότι ο «μεσάζοντας» έκανε μπίζνες (εμπόριου πολεμικών αναλώσιμων) και με τα βαλκάνια. Ήξερε την δουλειά – θέλουμε να πούμε. Κανένα πρόβλημα ωστόσο. «Εθνική δουλειά» ήταν και είναι – υποθέτουμε ότι έγιναν πιο προσεκτικοί από τότε…

(φωτογραφία: Βόλτα με μαούνα… Τότε που η “σχέση” φαινόταν να είναι ακόμα στο ψήσιμο… Όσο για την καούρα του ισραηλινού προέδρου για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Μα περσικά πλοία βούλιαξαν, διάολε!!!)

Ο θάνατος του δολαρίου;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Η κεντρική τράπεζα της κίνας έχει μπει ήδη στις τελικές δοκιμές εφαρμογής του ψηφιακού γουάν. Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουν τα trials στη χρήση του, με κέντρο την Shenzhen (την κινεζική «silicon valley»), και την συμμετοχή των μεγαλύτερων κινεζικών τραπεζών και παρόχων τηλεπικοινωνιών. Θα μπουν επίσης στο κόλπο απ’ την αρχή η Alibaba και η Tencent…

Στις αρχές του 2020 οι δοκιμές θα επεκταθούν. Το αργότερο στα μέσα της χρονιάς το e-γουάν, σαν «κρυπτονόμισμα», θα είναι διαθέσιμο στην παγκόσμια αγορά. Και θα είναι το πρώτο τέτοιο, μετά την θύελλα των ιδιωτικών (και πειρατικών) «κρυπτονομισμάτων» τύπου bitcoin, που είναι μια χαρά για ξέπλυμα αλλά όχι για σοβαρές δουλειές (λόγω της απίστευτα κυμαινόμενης ισοτιμίας του με πραγματικά νομίσματα / μέτρα της αξίας). Το e-γουάν θα έχει ελεγχόμενη ισοτιμία (απ’ την κεντρική τράπεζα του Πεκίνου) άρα και «κανονική» αξιοπιστία σαν μέσο συναλλαγών. Ενδέχεται (αλλά δεν είναι βέβαιο αυτή την στιγμή) να έχει back up («αντίκρυσμα») σε χρυσό.

Σε κάθε περίπτωση το πρώτο κρατικό «κρυπτονόμισμα» θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα των ως τώρα ιδιωτικών, και κανένα απ’ τα μειονεκτήματά τους. Να μερικά απ’ τα πρώτα.

– Οι συναλλαγές δεν θα μεσολαβούνται (άρα δεν θα ελέγχονται) από κανένα αμερικανοκρατούμενο swift. Πράγμα που σημαίνει ότι και μέσω «κρυπτονομίσματος» (αλλά όχι μόνο έτσι) ο κινεζικός καπιταλισμός αποκτάει τα μέσα για να απαντήσει σε οποιαδήποτε απόπειρα δολαριακού «νομισματικού αποκλεισμού / πολιορκίας» είτε της Hauwei είτε οποιουδήποτε άλλου κινεζικού «θηρίου». «Κυρώσεις»; Κυρώσεις είπατε; Θα τις αναφέρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος σαν χαριτωμένο ανέκδοτο…

– Σαν πρώτο επίσημο κρατικό κρυπτονόμισμα με διεθνή χρήση, το e-γουάν θα είναι το όχημα για να καθορίσει το Πεκίνο (μέσω της κεντρικής τράπεζάς του) τους κανόνες της διασυνοριακής κίνησης και του συστήματος «εκκαθαρίσεων» των αξιόπιστων «κρυπτονομισμάτων» γενικά. Όποιος προλαβαίνει να καθορίσει το «τυπικό» σε τέτοιες διαδικασίες μεγάλης έκτασης και κλίμακας, πιέζει (και συχνά αναγκάζει) και τους επόμενους να τον ακολουθήσουν.

Η ευκολία στη χρήση του e-γουάν (κατ’ αρχήν απ’ όσους έχουν δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό και με τους δορυφόρους του) θα του δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα, και όχι μόνο νομισματικό. Έτσι κι αλλιώς θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες εφαρμογές, είτε από κεντρικές τράπεζες είτε, πιθανόν, από ιδιωτικές εταιρείες με την συμμετοχή τραπεζών και αλυσίδων ψηφιακής λιανικής (αν και το libra του Zuckerberg συναντάει δυσκολίες, και μπορεί να μείνει στα σχέδια). Ο κινεζικός καπιταλισμός μπαίνει στην αρένα πρώτος και μ’ όλο τον οικονομικό και τεχνολογικό «όγκο» του.

Αυτό ακριβώς θεωρείται ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου. Δεν χρειάζονται πολλές πολλές εξηγήσεις γιατί…

Συνεκμετάλλευση;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ανατριχιάζουν οι θείες Λίτσες του πανελλήνιου (η αυθεντική αιωρείται ακόμα πάνω απ’ τα κεφάλια σας – οι συγγενείς έχουν ησυχάσει αλλά εσείς θα πρέπει να ανησυχείτε για το που και πως θα σκάσει…) με την ιδέα της συνεκμετάλλευσης των (φανταστικών προς το παρόν) κοιτασμάτων, όπου κι αν βρεθούν αυτά (αν και όποτε βρεθούν) με τον αιώνιο εχθρό….

Ευτυχώς! Ευτυχώς λέμε – με τους αιώνιους εχθρούς δεν είναι να κάνεις τέτοια deal!! Μόνο με τους αιώνιους φίλους – ακόμα κι αν δεν βγαίνει άκρη.

Ένα και μόνο ένα κοίτασμα φυσικού αερίου έχει βρεθεί σε νοτιοκυπριακό οικοπεδάκι (που δεν αμφισβητεί ο αιώνιος εχθρός) – αλλά το αμφισβητεί ο αιώνιος φίλος. Η «Αφροδίτη» (αυτό το όνομα πήρε το κοίτασμα) δεν λέει να αναδυθεί στην επιφάνεια της Μεσογείου. Κι αυτό γιατί σύμμαχος – σύμμαχος το Τελ Αβίβ, αλλά μην τα γ….με όλα! Ε;

Φυσικά η εθνικιστική δημαγωγία βγάζει τον σκασμό σχετικά. Για να μην διαταραχτούν οι «διεθνείς συμμαχίες» και αυτά τα τριγωνικά σχήματα του άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ. Που, σε τελευταία ανάλυση (κι αυτό κρατείστε το!), έχουν το περιθώριο να είναι υπεράνω γκαζιών· αν και τα χρειάζονται κι αυτά.

Να λοιπόν η πραγματικότητα από πρώτο χέρι (νοτιοκυπριακή εφ. «πολίτης» χτες). Ο τονισμός δικός μας:

Τη θέση του Ισραήλ υπέρ των διαπραγματεύσεων με την κυπριακή κυβέρνηση για ρύθμιση του θέματος σχετικά με τη διαφορά αναφορικά με τα κοιτάσματα «Αφροδίτη – Γισάι» αντανακλά η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας, η οποία δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή “Globes”, αναφέρει σε σημερινή ανακοίνωσή της η Πρεσβεία του Ισραήλ.

«Η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Ενέργειας στην κοινοπραξία των εταιρειών του κοιτάσματος ‘Αφροδίτη’ αντανακλά την θέση του Ισραήλ, όπως έχει παρουσιαστεί στις συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ισραηλινή Πρεσβεία στη Λευκωσία.

Όπως σημειώνεται, «η κυβέρνηση του Ισραήλ θα ήταν ικανοποιημένη, ανά πάσα στιγμή, να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Κύπρου επί του θέματος της ρύθμισης των δικαιωμάτων των κοιτασμάτων ‘Γισάι’ και ‘Αφροδίτη’, όπως έχει επίσης μεταφερθεί στην κυπριακή πλευρά σε αρκετές περιπτώσεις».

«Τέτοια ρύθμιση», αναφέρεται, «θα επιτρέψει την μεγιστοποίηση των προοπτικών, που υπάρχουν στα δύο κοιτάσματα και θα ωφελήσει και τις δύο χώρες και τις οικονομίες τους, καθώς θα συνεισφέρει στην σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη στο ανατολικό μέρος της λεκάνης της Μεσογείου».

Εξάλλου, στο σχετικό δημοσιεύματα, η «Globes» σημειώνει πως ο Γενικός Διευθυντής του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας, Ούντι Αντίρι με επιστολή του ενημέρωσε την κοινοπραξία του «Αφροδίτη», Noble Energy, Shell και Delek Drilling, ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν στην ανάπτυξη της «Αφροδίτης» μέχρι την επίλυση της διαφοράς.

Όπως ανέφερε ο κ. Αντίρι, το Ισραήλ, σύμφωνα με την Globes, αντιτίθεται στην ανάπτυξη του κυπριακού κοιτάσματος, μέχρι την επίλυση της διαφοράς.

«Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι το κράτος του Ισραήλ δεν έχει απεμπολήσει το μερίδιο του κοιτάσματος Αφροδίτη-Γισάι και δεν έχει καμία πρόθεση να πράξει κάτι τέτοιο», αναφέρει στην επιστολή του ο κ. Αντίρι.

Σύμφωνα πάντα με την Globes, o κ. Αντίρι χαρακτηρίζει το κοίτασμα «Γισάι» – «Αφροδίτη» ως διασυνοριακό και προσθέτει πως οι κυβερνήσεις της Κύπρου και του Ισραήλ είχαν διαπραγματεύσεις αρκετών χρόνων με στόχο την επίτευξη διμερούς συμφωνίας σχετικά με την εκμετάλλευσή του.
Σημειώνει δε πως μία από τις επιλογές που έχουν τεθεί προς εξέταση ήταν η πιθανότητα έναρξης απευθείας διαπραγματεύσεων μεταξύ των αδειούχων και των δύο χωρών, υπό την αίρεση της έγκρισης των δύο κρατών.

Λέγοντας πως μέχρι σήμερα τα δύο κράτη δεν κατέληξαν στην αναγκαία συμφωνία, που θα διευκόλυνε «τη δίκαιη εκμετάλλευση του κοιτάσματος προς όφελος όλων των εμπλεκόμενων μερών», ο ΓΔ του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας μεταφέρει τη θέση της χώρας του ότι «η ανάπτυξη και εκμετάλλευση του κοιτάσματος ‘Αφροδίτη – Γισάι’ από τους αδειούχους και των δύο κρατών δεν μπορεί να αρχίσει πριν την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των Κυβερνήσεων του Ισραήλ και της Κύπρου».

Άντε γειά σας!!!