Month: September 2019

Χάνονται τα σήματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;

Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)

Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!

Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…

Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)

Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.

Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.

Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).

Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…

(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)

Οι χασάπηδες είναι ο.κ.

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Αν τυχόν διαφεύγει (και υπάρχουν αρκετοί άθλιοι λόγοι γι’ αυτό) στη Γάζα οι διαδηλώσεις της Επιστροφής συνεχίζονται. Όπως και οι δολοφονίες και οι τραυματισμοί διαδηλωτών.

Χτες ο ισραηλινός στρατός σκότωσε δυο πιτσιρικάδες, 17 και 14 χρονών. Και τραυμάτισε άλλους 76, τους 46 με σφαίρες.

Αν οι μαζικές δολοφονίες γίνουν ρουτίνα, πιστεύετε ότι εκτός απ’ τους χασάπηδες είμαστε κι εμείς ο.κ.;

Τον λέοντα, τον λέοντα! 1

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Ο Bor-Duk είναι γνωστός ψεύτης. Έχει απολυθεί όχι μία αλλά δυο φορές από μήντια (όταν παρίστανε τον δημοσιογράφο) με αφορμή της ψευτιές του. Αλλά το ψέμα είναι “τρόπος ζωής”. Για παράδειγμα, ενώ είχε αποφασίσει να ζητήσει απ’ την αυτού μεγαλειότητα το γερό κλείσιμο του κοινοβουλίου δύο βδομάδες πριν ανακοινωθεί, το απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε φορά που του γινόταν τέτοια ερώτηση· μέχρι που το έκανε.

Τώρα απορρίπτει μετά βδελυγμίας το ότι θα παραιτηθεί, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Ωστόσο αυτό θα κάνει, με την βοήθεια των 200 βουλευτών που ελέγχει. Και θα το κάνει όχι μετά αλλά πριν την 31η Οκτώβρη. Γιατί αν παραιτηθεί αφού θα έχει ζητήσει μια ακόμα παράταση απ’ την ε.ε., θα είναι εύκολο να χαρακτηριστεί «προδότης»…

Όλα έχουν στρωθεί για να αναδυθεί σαν ο «φύλακας της θέλησης του λαού» (του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2016), εν όψει των νέων εκλογών. Στα μάτια των οπαδών του (ή των οπαδών του Farage, που είναι πια το ίδιο) κάθε ενέργεια σε βάρος του Bor-Duk (από βουλευτές και λόρδους) είναι απόδειξη του ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα (και ο κοινοβολευτισμός σα σύστημα…) απλά συνωμοτούν για να κρατήσουν με το ζόρι τον βρετανικό λέοντα φυλακισμένο στον ευρωπαϊκό ζωολογικό κήπο.

Είναι αναγκαίο να θυμίσουμε τα πολύ πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (Μάης 2019) στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (εκλογών απ’ τις οποίες, κάλλιστα και λογικά, οι οπαδοί της εξόδου θα έπρεπε να απέχουν καταγγέλοντάς τες· ωστόσο η συμμετοχή ήταν η δεύτερη πιο υψηλή απ’ το 1979, στο όχι σπουδαίο πάντως 37%).

Σ’ αυτές τις (ευρω)εκλογές λοιπόν, ο φασίστας και απατεώνας Farage, φτιάχνοντας έναν συνδυασμό στο πόδι με το όνομα “brexit party”, πήρε 30,74% (ερχόμενος μακράν πρώτος). Ενώ οι επίσημοι συντηρητικοί γκρεμοτσακίστηκαν πέφτωντας στο 8,8%…. Γκρεμοτσακίστηκαν, επίσης, και οι εργατικοί (πήραν μόνο 13,72%) ενώ κερδισμένοι βγήκαν οι καθαρά και χωρίς εσωτερικές διαφωνίες υπέρ της παραμονής στην ε.ε. «φιλελεύθεροι», με 19,75% (από 7% στις προηγούμενες…) Σχετικά ενισχυμένοι βγήκαν και οι «πράσινοι», επίσης υπέρ της παραμονής (στο 11,76% από 7,9%).

Τον λέοντα, τον λέοντα! 2

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Από εκείνη την στιγμή και μετά έγινε σαφές ότι ο κίνδυνος για τους toris, το ιστορικό κόμμα της αγγλικής αστικής τάξης, δεν είναι απλά τεράστιος… Η «γεωγραφία» που διαμορφώθηκε σ’ εκείνες τις κάλπες είναι από μόνη της βαθύς γκρεμός. Και παρότι εκείνο το αποτέλεσμα αποτελεί έκφραση του πως ένα και μόνο ζήτημα (αυτό της «εξόδου» απ’ την ε.ε. αλλά και του «είδους» της) μπορεί να ανακατέψει συνολικά τον βούρκο της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» βγάζοντας στην επιφάνεια τέρατα, η διάταξη (των αποτελεσμάτων) ήταν πράγματι τρομακτική· απ’ την σκοπιά της βρετανικής πολιτικής ιστορίας.

Παραδοσιακά / ιστορικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εναλλάσσονται στο γκουβέρνο δύο κόμματα, οι τόρις (η «δεξιά») και οι εργατικοί (η «αριστερά»). Οι φιλελεύθεροι είναι γενικά ένα μικρό ενδιάμεσο κόμμα, εφεδρεία για περίπτωση κυβερνητικής ανάγκης. Και ξαφνικά, στην μεν «δεξιά» εμφανιζόταν να ηγεμονεύει μακράν ένας εσμός παλιάτσων τροφοδοτούμενος όμως απ’ τον μαζικό κοινωνικό ανορθολογισμό της «ηρωϊκής εξόδου»· η «αριστερά» πήγαινε στον διάολο, ενώ οι «φιλελεύθεροι» (επίσης «δεξιά» αλλά ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκή) εμφανιζόταν σαν ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας. Πρακτικά (και μ’ έναν βαθμό γενίκευσης), οι μεν “brexiters” πήγαιναν στον Farage, οι δε «remainers» στους «φιλελεύθερους» και στους πράσινους. Όμως αυτό είναι σχήμα αντιπαλότητας κατάλληλο για μπάλα· όχι για διοίκηση από gentlemen…

Για τους διαλεκτικούς υλιστές (η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί ότι ανήκει σ’ αυτό το υπό εξαφάνιση είδος…) τα αποτελέσματα του περασμένου Μάη είναι ένα σύμπτωμα. Ωστόσο το να «αντιμετωπιστεί το σύμπτωμα» είναι η αναμενόμενη πρώτη αντίδραση από καθεστωτικούς κάθε είδους. Και ο Bor-Duk έχει αναλάβει αυτό: να επαναπατρίσει τον μέγιστο αριθμό ψηφοφόρων των συντηρητικών, όχι βέβαια αλλάζοντας τα μυαλά τους, αλλά αναλαμβάνοντας την πολιτική τους έκφραση…. Σε σχέση με τον Nigel Farage o Bor-Duk είναι «τέλειος» με βάση τα κριτήρια της εξουσίας στην αγγλία. Κι αφού η (κοινωνική) δεξιά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει αποκτήσει λεπενικές ιδέες (δεν είναι μόνο η «έξοδος», αλλά και ο ρατσισμός ή/και η νοσταλγία των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων, και φυσικά αυτή η «απλοϊκότητα» που σπάει κόκκαλα…) ένας γόνος της μπουρζουαζίας, ο Bor-Duk, και όχι ένας τυχάρπαστος τύπου Farage θα πρέπει να ηγηθεί του ρεύματος· σαν θεμιτό «πρόσωπο εξουσίας».

Με αυτά τα δεδομένα, όλα τα μπλόκα που η ενωμένη αντιπολίτευση (συν τους φυγάδες συντηρητικούς) βάζει στις διακηρύξεις του Bor-Duk, είναι πρακτικά η συμβολή της στην προσπάθεια διάσωσης των συντηρητικών· και μαζί μ’ αυτούς, της διάσωσης της πολιτικής τάξης στο Λονδίνο.

Ωστόσο η «αντιμετώπιση του συμπτώματος» δεν τελειώνει με την εκλογική ανασύνταξη των συντηρητικών πίσω απ’ τον Bor-Duk. Όσο εκκρεμεί το brexit – τι brexit – πως brexit, κι όσο πηγαίνει από «αναβολή» σε «παράταση» και από «παράταση» σε «αναβολή», τόσο θα ανακατεύεται ο βούρκος.

Φαίνεται πως είτε με την τωρινή είτε με οποιαδήποτε μελλοντική σύνθεσή του το αγγλικό κοινοβούλιο, ή θα έχει μια (κυβερνητική) πλειοψηφία καθαρά λεπενική (οπότε ο βρετανικός λέων θα εκσφενδονιστεί στο άπειρο) ή οι remainers θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ψηφίσουν την μόνη υπαρκτή συμφωνία εξόδου· εκείνη που υπέγραψε η δόλια κυρά May.

Εκ των υστέρων μια χαρά φαίνεται το δεύτερο σαν γιατρικό για την «αντιμετώπιση του πυρετού»… Για το σύμπτωμα.

Όσο για τα αίτια; Απευθυνθείτε στον κυρ καπιταλισμό!

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

Διαφορετικές τακτικές

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Ενώ η κυρία Merkel (με «πολυμελή επιχειρηματική αντιπροσωπεία») βρίσκεται στο Πεκίνο για δουλειές, ερευνητές της Deutsche Bank ανακαλύπτουν κομμάτια της «κινέζικης φιλοσοφίας» στην καπιταλιστική της αναβάθμιση, με φόντο τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον:

… Πιστεύουμε ότι η κίνα ούτε επιδιώκει να επιτευχθεί γρήγορα μια εμπορική συμφωνία, ούτε προσπαθεί να απαντήσει στις ηπα όσο σκληρά μπορεί… Μάλλον φαίνεται πως έχει εσωτερικεύσει τον εμπορικό πόλεμο θεωρώντας τον δεδομένο, και επιδιώκει να διατηρήσει την ευελιξία της σε συνθήκες αυξανόμενων δασμών…

Αυτό που αρχίζουν να αναγνωρίζουν ορισμένοι (ευρωπαίοι) «παρατηρητές» είναι ότι ενώ το ψοφιοκουναβιστάν επείγεται για άμεσα αποτελέσματα (δηλαδή «νίκες») ο κινεζικός καπιταλισμός δίνει αισθητά μικρότερη σημασία σ’ αυτά και πολύ μεγαλύτερη στον μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στις ανάλογες επιτυχίες του. Ο ένας πυροβολεί κουτάκια, ο άλλος παίζει σκάκι…

Η αμερικανική «βιασύνη» (στα όρια του «άγχους») σ’ αυτήν την αναμέτρηση αποδίδεται στον αμερικανικό εκλογικό κύκλο και στην ανάγκη του ψόφιου κουναβιού να επιδείξει νίκες στους ψηφοφόρους του εν όψει των εκλογών του 2020. Τίποτα πιο λαθεμένο: το ψόφιο κουνάβι είναι ένα σύμπτωμα της παρακμής, αλλά η βιασύνη είναι η έκφραση της ανομολόγητης συνειδητοποίησής της. Γιατί όντως, αν ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο καπιταλισμούς (αμερικανικό και κινεζικό) κάποιος έχει τον χρόνο με την μεριά του, αυτός είναι ο κινέζικος. Αν μέσα σε δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια πέτυχε να κάνει (και να ξεπεράσει) αυτά που σε άλλους χρειάστηκαν πενήντα, τότε είναι στ’ αλήθεια σε θέση να προχωράει «περιμένοντας» χωρίς να χάνει χρόνο σε μια «αναμέτρηση» στην οποία ο αμερικανικός καπιταλισμός δίνει ουσιαστικά μάχες οπισθοφυλακών καθώς υποχωρεί και υποχωρεί.

Τα νούμερα λένε ότι το 80% του κινέζικου αεπ προκύπτει «εσωτερικά», απ’ τις δημόσιες επενδύσεις και την κατανάλωση. Κι εκεί υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο… Απ’ το υπόλοιπο 20% που οφείλεται στις εξαγωγές και στο διεθνές εμπόριο, περίπου το ένα τέταρτο σχετίζεται με τις εξαγωγές στις ηπα. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν το ψοφιοκουναβιστάν έκοβε εντελώς τις εισαγωγές απ’ την κίνα (κάτι αυτοκτονικό σε βάρος των υπηκόων / καταναλωτών…) και πάλι το Πεκίνο θα μπορούσε να το αντέξει μεσομακροπρόθεσμα, εν μέρει αυξάνοντας τις εσωτερικές επενδύσεις (τα «μεγάλα» και «μεσαία» έργα – μεσαία και μεγάλα στην κινέζικη κλίμακα… και τον στρατιωτικό εξοπλισμό) και την κατανάλωση, και εν μέρει με εξαγωγές εμπορευμάτων και χρήματος για επενδύσεις αλλού.

Αυτή είναι η υλική βάση της «αντοχής στο χρόνο» του κινεζικού καπιταλισμού, σίγουρα για το ερχόμενο διάστημα. Συν αυτά που προκύπτουν από δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις μη εμπορικού περιεχομένου. Όπως αυτή, για παράδειγμα, της δεξιάς γερμανικής die welt, που λίγο πριν την αναχώρηση της Merkel αναδημοσίευσε (κάτω απ’ τον τίτλο «η στρατηγική χρεωκοπία της αμερικής»…) μια πολύ πρόσφατη έκθεση ενός think tank του πανεπιστημίου του Σίδνευ. Σύμφωνα με την οποία οι κινεζικοί πύραυλοι μπορούν να καταστρέψουν όλες τις στρατηγικές αμερικανικές εγκαταστάσεις στην ασία μέσα σε λίγες ώρες, αφού το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει τρόπο να τους αντιμετωπίσει.

Time is not just today’s money…

…αλλά και μία γνωστή

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Προσέξτε λοιπόν, για τους πιο πάνω και άλλους προφανείς λόγους, το πως έχει αρχίσει (κυρίως στις ηπα αλλά, εν μέρει, και στην ευρώπη, μέσω διάφορων μήντια…) η κατασκευή του αντι-σινισμού…

Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν συμφωνεί με διάφορες «εκτιμήσεις» ότι ο Bor-Duk έχει «καταστραφεί πολιτικά». Αυτά που περιγράφονται σαν «ήττες» του (από ένα κοινοβούλιο που έτσι κι αλλιώς είχε μεν μια τυπική πλειοψηφία συντηρητικών + dup αλλά στραπατσάρισε άνετα την δόλια κυρά May) δουλεύουν μια χαρά για μπετονάρισμα της κομματικής του βάσης. Κι αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο που τον ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή.

Δεν είναι, λοιπόν, τα πράγματα μαύρα για τον Bor-Duk. Όμως το να τον αντιμετωπίζει ο φίλος του Netanyahou σαν βιτρίνα, αυτό ναι. Είναι κτύπημα κάτω απ’ την μέση!

Ο ισραηλινός φασιστοπρωθυπουργός έκανε χτες ένα «ταξίδι αστραπή» στο Λονδίνο, με προειδοποίηση μιας μονάχα ημέρας, για να αποφύγει τις εναντίον του διαδηλώσεις. (Που δεν απέφυγε τελικά, φωτογραφία κάτω). Το «φωτογραφείστε μας» γεγονός ήταν βέβαια η συνάντησή του με τον Bor-Duk. Αλλά κράτησε μόνο ένα μισάωρο· κι ένα μισάωρο ήταν ίσια ίσια όσο χρειαζόταν για να πει ο Netanyahou «αυτός ο Macron είναι για πολλές κλωτσιές που αβαντάρει τους ιρανούς» και ο οικοδεσπότης του να του πει «ναι, ναι… Τι άλλα; Έχετε εκλογές ε; Κι εμείς θα κάνουμε…».

Φαίνεται πως ο πραγματικός λόγος της ισραηλινής επιδρομής (με την διπλωματική έννοια) στο Λονδίνο ήταν η συνάντηση του Netanyahu με τον αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper, που διορίστηκε στο πόστο πολύ πρόσφατα, και βρισκόταν επίσης στο Λονδίνο. Είχε προηγηθεί τηλεφωνική τους κουβεντούλα πριν 3 ημέρες, και ο Esper κάλεσε τον ισραηλινό φασιστοπρωθυπουργό να τα πουν από κοντά, κι όσο δυνατόν στο πιο «ξεκάρφωτο» και δήθεν τυχαίο. Έτσι προέκυχαν σαν αναγκαίες οι χαιρετούρες και οι φωτογραφίες με τον Bor-Duk…

Τώρα το τι θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν ο επικεφαλής ενός ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος και ο υπ.αμ. του ψοφιοκουναβιστάν, δεν μπορούμε να το φανταστούμε… Ίσως ο πρώτος ρώτησε αν ο φετεινός χειμώνας θα είναι βαρύς… και τότε ο δεύτερος του απάντησε «έτσι φαίνεται, οι ινδιάνοι κόβουν από τώρα ξύλα»…

Τί άλλο;

Προσεχώς πρόστιμα…

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Να λοιπόν πόσο όμορφα κι απλά, πόσο γλυκά, χαρούμενα και αόρατα, περνάει και η ελληνική κοινωνία, λίγο εδώ και περισσότερο εκεί, στα ήθη της 4ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης.

Η εταιρεία που λανσάρει από το μικρό βήμα είναι ασφαλιστική. Το μικρό βήμα είναι μια «εφαρμογή» για κινητό, που (σύμφωνα με τα λεγόμενα της εταιρείας) «στοχεύει να βελτιώσει ο κόσμος την οδηγητική συμπεριφορά του». Μια ιεραποστολική προσπάθεια – έτσι δεν είναι; Να πως την περιγράφει ενθουσιασμένος ένας απ’ τους προωθητές της εφαρμογής πριν λίγους μήνες (κρατάμε τους τονισμούς του πρωτότυπου):

… Αφού την κατεβάσεις στο κινητό σου, δεχθείς τα terms & conditions και περάσεις μερικά βασικά προσωπικά στοιχεία, η εφαρμογή καταγράφει την οδηγική συμπεριφορά σου και σου δίνει ένα σκορ στο τέλος της διαδρομής. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να έχεις το κινητό σε ένα σταθερό – κατά προτίμηση συγκεκριμένο σημείο μέσα στο αυτοκίνητό σου και στο τέλος κάθε διαδρομής – όταν σου έρχεται το notification – να κάνει swipe left και να δηλώνεις τον τύπο της διαδρομής. Ήσουν οδηγός ή επιβάτης; Πήγαινες σε προσωπικό προορισμό ή σε δουλειά; Οδηγούσες αυτοκίνητο ή μηχανάκι;

 Όλοι οι νέοι οδηγοί που κατεβάζουν την εφαρμογή στο κινητό τους ξεκινάνε ως “Nubies”. Πρέπει δηλαδή να πραγματοποιήσουν 400 χλμ. ή 40 διαδρομές μέχρι το σύστημα να αναγνωρίσει το οδηγικό τους μοτίβο. Μόλις ολοκληρωθεί αυτό το πρώτο βήμα το app αρχίζει να λειτουργεί κανονικά δίνοντας στον οδηγό ERGO Stars και ERGO SafeMiles.

…  Τι μετράει η εφαρμογή;

– κατά πόσο χρησιμοποιείς το κινητό σου εν ώρα οδήγησης,

– πόσο απότομα φρενάρεις,

– πόσο απότομα επιταχύνεις,

– την ταχύτητα που διατηρείς όταν οδηγάς όπως επίσης και

– τις ώρες της ημέρας που οδηγάς. (00.00 με 5.00 το πρωί θεωρούνται ώρες με υψηλή πιθανότητα κόπωσης).  

Με βάση αυτά τα στοιχεία η εφαρμογή διαμορφώνει το σκορ σου…

Σπoρ, σκορ και ανταμοιβές!… Μια απλή, αθώα εφαρμογή που “σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος οδηγός”. Ας πούμε: ο Ιαβέρης σε συσκευασία app… Ή μήπως όχι;

Το βήμα αυτό δεν γίνεται αυτή τη στιγμή με τεχνολογίες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή με 5G επικοινωνίες και internet of things. Γίνεται με τεχνολογίες της 3ης βιομηχανικής επανάστασης. Και λανσάρεται με την χαριτωμενιά του σπορτιβισμού και του φιλικού κτυπήματος στην πλάτη με την μορφή κάποιας «έκπτωσης» στα ασφάλιστρα…. Αλλά ο στόχος που είναι πολύ κοντά στον ορίζοντα (και η έξυπνη εταιρεία προετοιμάζεται, παίρνοντας από τώρα θέση στην «αγορά ασφαλειών») είναι α) το ίδιο το αυτοκίνητο να επικοινωνεί διαρκώς με τις βάσεις δεδομένων κάθε ασφαλιστικής εταιρείας ρουφιανεύοντας τον οδηγό· (internet of things), έτσι ώστε β) οι ασφαλιστικές να βάζουν πρόστιμα στους οδηγούς που θεωρούν ότι ανεβάζουν τα έξοδά τους, ή να μην τους ασφαλίζουν καν – θεωρώντας τους «κακούς». Δηλαδή «επικίνδυνους» στο να φορτώνουν τις ασφαλιστικές με έξοδα. Τελικός στόχος; Ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Τί άλλο;

Δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Τόσο τώρα, με την εφαρμογή (ας πάρει το ποτάμι το όνομά της, ελπίζουμε να μην θεωρηθεί διαφήμιση…: «ergo drive ‘n’ win» λέγεται) που είναι προαιρετική όσο ακόμα περισσότερο μελλοντικά (internet of things) όλα τα “data” που θα στέλνει κάθε όχημα στην ασφαλιστική υποχρεωτικά, θα μεταπωλούνται σε διάφορες διαφημιστικές ή/και θα παραχωρούνται στις αρχές ασφαλείας. Στην τελική, για να μην υπάρχουν γκρίνιες σε βάρος των ασφαλιστικών, αυτό το εμπόριο «δεδομένων κίνησης» θα χρεώνεται σε … χακαρίσματα.

Σπουδαίοι καιροί…