Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη. Τις δομικές αντινομίες του καπιταλισμού δεν μπορεί να τις ξεπεράσει καμία «διαχείριση» καμίας «κρίσης». Και, κατά συνέπεια, αυτές οι αντινομίες θα γεννούν ξανά και ξανά κρίσεις.
Ούτε ο Κέυνς (στο όνομα του οποίου ορκίζονται διάφοροι) έλυσε αυτές τις δομικές αντινομίες. Η συμβολή του ήταν εντελώς διαφορετική (και σημαντική), όχι όμως εκείνη του οριστικού γιατρού. Στις Ρουσβελτιανές ηπα οι κεϋνσιανές οδηγίες δούλεψαν για περίπου 4 χρόνια, απ’ το 1932 ως το 1936. Μετά «άρχισαν τα ίδια»: αύξηση της ανεργίας, πτώση της κερδοφορίας… Ήταν εκείνο που ο Κέυνς απευχόταν (αν και σαν έξυπνος άνθρωπος καταλάβαινε την καπιταλιστική του λειτουργικότητα), ο Β παγκόσμιος πόλεμος, οι στρατιωτικές προετοιμασίες, και οι πρωτοφανείς ως τότε καταστροφές που προκάλεσε (σε ζωντανή εργασία / ανθρώπους και νεκρή εργασία / κεφάλαιο), που «ξεμπούκωσαν» για λίγες δεκαετίες τις καπιταλιστικές δομικές αντινομίες· και πάλι μόνο σ’ ένα μικρό μέρος του πλανήτη…
Η επιτυχία στη διαχείριση της (τώρα πια) «προηγούμενης» (οικονομικής) όξυνσης, αυτής ας πούμε χοντρικά ανάμεσα στο 2007 και στο 2012, είναι πολύ απτή. Έγκειται στην ακόμα εντονότερη λειτουργία των παγκόσμιας εμβέλειας χρηματοπιστωτικών μηχανισμών!!! Τα «μονεταριστικά» γιατρικά (με κορυφαία την «ποσοτική χαλάρωση» των σημαντικότερων κεντρικών τραπεζών) έχουν οδηγήσει στην επόμενη φάση:
Α) Στον «πολεμικό εξοπλισμό» (weaponizing) του νο 1 νομίσματος διεθνούς χρήσης, του δολαρίου·
Β) Στη μεθόδευση των αντι-δολαριακών νομισματικών «συσπειρώσεων», είτε γύρω απ’ το γουάν είτε γύρω απ’ το ευρώ, με τον χρυσό να αχνοφέγγει στο βάθος σαν «εγγυητής» της καπιταλιστικής νομισματικής τάξης·
Γ) Στην εγκατάλειψη απ’ τους «χρηματοπιστωτικούς επενδυτές» διάφορων assets (κρατικών και επιχειρηματικών ομολόγων) της «περιφέρειας» (πιθανόν, αργά ή γρήγορα, και του «κέντρου») καθώς τα γενικά επιτόκια των κεντρικών τραπεζών θα αρχίσουν να αυξάνονται – η fed οδηγεί την κούρσα.
Τώρα δεν είναι η «φούσκα» των dot.coms στον πάγκο. Ούτε η «φούσκα» των στεγαστικών δανείων. Αυτό μπορεί να αλλάζει την «σκηνοθεσία» αλλά όχι το «σενάριο»: οι καπιταλιστικές δομικές αντινομίες οδηγούν «εκεί που πρέπει»…
Αυτά στα πρώτα βήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης….
(Χωρίς αντίπαλο – αυτό είναι που μας πονάει περισσότερο απ’ όλα).