Τρίτη 27 Μάρτη. Από κάποια άποψη, αν μπορούσε κάποιος να το παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία, θα είχε το γούστο του: οι οπαδοί του asset 1 (που έχει λερωμένη τη φωλιά του και στα στησίματα των ποδοσφαιρικών μάτς και στη χοντρική πρέζας – πες με noor 1) εναντίον του asset 2 (του οποίου η φωλιά έχει ρωσική μαφία, λαθρεμπόριο τσιγάρων, ξέπλυμα, παπάδες, και ποιος ξέρει τι άλλο). Κι όταν μιλάμε για οπαδούς δεν εννοούμε απλά τους γηπεδικούς: αυτοί είναι οι πελταστές, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό… Το πράγμα ανεβαίνει γρήγορα (το ελλαδιστάν είναι χωριό…) και φτάνει ως τα ρετιρέ της κοινωνικής ιεραρχίας (και εξουσίας).
Δεν γίνεται, όμως, να το απολαύσουμε στη σκοτεινή αίθουσα. Ζούμε μέσα στο “έργο”, σαν οι ενάντια στη θέλησή τους κομπάρσοι – μάζα. Το ότι αναλύσαμε έγκαιρα την κρατικοποίηση του εγκλήματος (τετράδιο για εργατική χρήση νο 2…) μας γλυτώνει από παραπλανητικούς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Αλλά, επίσης, μας σπρώχνει (από εργατική / κριτική / αναλυτική άποψη) πιο κοντά στο επίδικο: στη νομή της εξουσίας.
Το ποδόσφαιρο (όπως στις αρχές των ‘90s τα media, στο “σκάνδαλο Κοσκωτά”) είναι μόνο μια βιτρίνα του αγώνα γι’ αυτή τη νομή…