Τρίτη 27 Μάρτη. Παρότι σύμφωνα με τις κάθε είδους mainstream αναλύσεις του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου η δική μας προσέγγιση είναι τουλάχιστον αιρετική, η «περιθωριακότητα» δεν μας χαλάει. Αν (όπως υποστηρίζουμε…) το ελληνικό μοντέλο (καθόλου μοναδικό στον καπιταλιστικό πλανήτη) είναι ο πολιτικός προσοδισμός, ο προσπορισμός δηλαδή οφελημάτων (χρηματικών άμεσα ή έμμεσα, σεξουαλικών, νομοθετικών, κλπ) με βάση την άρθρωση με κάποιο «επίπεδο εξουσίας» (πολιτικής αλλά και θρησκευτικής, στρατιωτικής, εγκληματικής)· κι αν απ’ την δεκαετία του ’90 το βασικό μοντέλο εξουσίας είναι η «δημοκρατική» όσμωση κράτους και παρακράτους, λευκού και μαύρου κεφάλαιου· αν αυτά τα δύο ισχύουν, τότε η «ποσότητα» των πολιτικών προσόδων (κάθε φορά τωρινών και κάθε φορά εν δυνάμει) προσδιορίζει την «ειρήνη» ή/και τον «πόλεμο» ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των αφεντικών και των λακέδων τους. Περισσότερες πολιτικές πρόσοδοι («φαΐ για πολλούς») σημαίνει λιγότερες εντάσεις. Και το ανάποδο.
Συνεπώς το Θέαμα (ή/και η πραγματικότητα) της κόντρας asset εναντίον asset (εννοώντας: αναμέτρηση μεταξύ μπλοκ κρατικών / παρακρατικών κυκλωμάτων / συμμοριών) προκαλεί για εμάς του αιρετικούς και περιθωριακούς δύο ερωτήσεις. Πρώτον: πρόκειται για πραγματική ή εικονική σύγκρουση; Και δεύτερον, αν η σύγκρουση είναι πραγματική, αυτό σημαίνει “σπάνη” των πολιτικών προσόδων; Ή τι;
Η εκτίμησή μας ξεκινάει απ’ το δεύτερο – έχοντας σαν απάντηση στο πρώτο: «πραγματική». Και πάει ως εξής: η επιβεβλημένη απ’ έξω (από μέσα θα ήταν αδιανόητη έως σκληρά «αντεθνική»!!!) πολιτική λογιστικού εξορθολογισμού σε ότι αφορά τα έσοδα και τα έξοδα του ελληνικού κράτους (συμπεριλαμβανομένων των δανείων του και της «αξιοποίησής» τους), εδώ και 8 χρόνια, σήμαινε υποχρεωτικά «περιορισμό της πίτας» των πολιτικών παροχών / προσόδων. Αυτό δημιούργησε εντάσεις μεταξύ διαφορετικών «λόμπυ» για την πρόσβαση και την νομή των έστω περιορισμένων κρατικών δυνατοτήτων. Αλλά και πολλούς συμβιβασμούς. Και προς στιγμήν (αλλά μόνο προς στιγμήν…) μια ισορροπία (απ’ την άποψη των προσδοκιών) πιο χαμηλά. Έως πολύ χαμηλότερα.
Ξέραμε ότι απ’ την στιγμή που θα εμφανιζόταν στον ορίζοντα η προοπτική (πιο σωστά: η φαντασίωση) απαλλαγής απ’ τις εξωτερικές πιέσεις (αυτό που λέγεται «έξοδος απ’ τα μνημόνια»…) οι προσδοκίες θα ξαναφούντωναν και αυτό, λογικά, θα προκαλούσε αύξηση της έντασης του ενδοπροσοδικού ανταγωνισμού. Οι φαιορόζ έχουν φροντίσει να επιβεβαιώσουν την ανάλυσή μας: είτε έχουν πιστέψει ότι πράγματι θα υπάρξει «έξοδος στη γη της επαγγελίας» είτε σκοπεύουν απλά να αξιοποιήσουν για λογαριασμό τους (δηλαδή για λογαριασμό του ιστορικού βαθέος κράτους / πασοκ) τα λίγο μεγαλύτερα περιθώρια πολιτικού προσοδισμού, κινούνται με αξιοθαύμαστη συνέπεια και ακρίβεια στον ιστορικό δρόμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να εντείνει τις κόντρες με άλλες φράξιες συμφερόντων, μικροαστικών, μεσοαστικών, μεγαλο-κάτι, που νοιώθουν ριγμένες…
(φωτογραφία: Ο «καπετάνιος» Γ. Βαρδινογιάννης και ο Γ. Κοσκωτάς τότε. Ο δεύτερος ήταν «μπροστινός». Ήταν η αρχή μιας περιόδου ενός «μοντέλου επιχειρείν» α λα ελληνικά που γενικεύτηκε πολύ γρήγορα, όχι μόνο απ’ τους τότε φίλους του Κοσκωτά αλλά, επιπλέον, απ’ τους τότε αντιπάλους του…)