Το πολιτικά προσοδικό μοντέλο ποτέ δεν πεθαίνει

Τρίτη 27 Μάρτη. Όσες / όσοι διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo πιθανόν να το ξέρετε. Η «ροπή» των φαιορόζ πρώτα προς τον asset 1 (τον κληρονόμο της μεγάλης ναυτιλιακής περιουσίας του πατέρα του…) και, στη συνέχεια (όταν για κάποιον λόγο – που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε – ο asset 1 θύμωσε και τα «έσπασε», τότε με τους epic «τους βάλαμε σ’ ένα δωμάτιο και τους τα πήραμε» για τις τηλεοπτικές άδειες) η «ροπή» των φαιορόζ προς τον asset 2 (τον θρυλικό λαγό / Ιβάν), επιβεβαιώνει την λειτουργική σχέση μεταξύ «πολιτικής εξουσίας» και πολιτικού προσοδισμού. Δεν είναι φρόνιμο να ξεχνάει κανείς: ο asset 1 ήταν βάσιμα υπόλογος και για το στήσιμο των ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μόνον της Α εθνικής, μια ευχάριστη κατάσταση με προέκταση στον τζόγο της ανατολικής ασίας την οποία, η αλήθεια είναι, δεν έστησε ο ίδιος, απλά την «κληρονόμησε»…), αλλά και για το πρεζεμπόριο του noor 1 πριν γίνει (ή ενόσω ήταν) εκλεκτός επισκέπτης στο Μαξίμου (κατ’ ιδίαν, σαν «δημοτικός σύμβουλος Πειραιά» υποτίθεται). Ειδικά για το πρώτο ήταν σαφής η σχέση asset 1 – Κουμουνδούρου όταν υποστηρίζε φανερά την υποψηφιότητα της κυρίας Δούρου για την περιφέρεια, με αντάλλαγμα την «σιωπηλή» υποστηρίξη απ’ την Κουμουνδούρου της δημαρχιακής υποψηφιότητας του βαθυκρατικού Μώραλη στον Πειραιά· που σήμαινε το χοντροκομμένο «φτύσιμο» του κόμματος στον ίδιο τον δικό του υποψήφιο Θ. Δρίτσα (ο οποίος θύμωσε δημόσια για λίγο τότε, μέχρι να καλμάρει με υποσχέσεις, προφανώς, για διαφορετική «αξιοποίηση»…).

Συνεπώς οι προσανατολισμοί ήταν ξεκάθαροι· στη συνέχεια άλλαξαν τα στρατόπεδα. Ο μεν asset 1 στράφηκε «πολιτικο/προσοδικά» εκεί που είχε παραδοσιακή οικογενειακή φιλία (στο Μητσοτακέικο…) οι δε φαιορόζ αναζήτησαν και βρήκαν παρηγοριά στο πορτοφόλι του asset 2. Οι «στρατοί», με την έννοια της κοινωνικής μάζας αλλά και των αξιωματούχων που παρακολουθούν το χρήμα των asset και τις «προσβάσεις» τους στο νομοθετικό, άλλαξαν στρατόπεδα· το μοντέλο έμεινε στη θέση του, ισχυρό όπως πάντα. Τα υπόλοιπα παίζουν αυτές τις μέρες επί σκηνής…

Ποιο είναι, λοιπόν, το επίδικο; Εκτιμάμε ότι είναι η «μεταμνημονιακή» διαχείριση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και των όποιων μεγαλύτερων προσοδικών περιθωρίων του. Ενδεχομένως, υπό το «κατάλληλο επενδυτικό κλίμα», μπορεί να υπάρξουν και λιγότερο ή περισσότερο μαφιόζικες επενδύσεις… Η οκτάχρονη στενότητα μπορεί να μικρύνει αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Αυτό σημαίνει ότι θα περιθώρια δεν θα χωράνε τους πάντες, όπως για παράδειγμα έγινε στην «χρυσή εποχή» των ‘90s και των πρώτων χρόνων των ‘00s – όπου δεν υπήρχαν “σκάνδαλα”…

Καθώς τα περιορισμένα περιθώρια «ξεπαγώνουν» (και, προφανώς, φαντάζουν μεγάλα – μπορεί και να είναι) τα μαχαίρια ξαναβγαίνουν. Το δικό μας κρέας είναι πάντα στον πάγκο, άμεσα ή έμμεσα· αλλά πόσοι είναι απ’ την τάξη μας που «γουστάρουν την θυσία» τους για το ένα ή το άλλο πολιτικό ή οικονομικό κάθαρμα, για τον έναν ή τον άλλο φανερά ή κρυφά φασίστα;

(Υπάρχει και μια ακόμα εξέλιξη στην ιστορία του ελληνικού προσοδισμού: οι κεντρικές περσόνες είναι fake. Κρατείστε το, δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε εδώ. Ίσως μιαν άλλη φορά…

Στη φωτό οι δύο asset σαν φίλοι· ο δεξιά χωρίς το πασοκικό μούσι που καλλιέργησε αργότερα…)

Comments are closed.