Τρίτη 23 Μάη. Το γεγονός ότι το υποστηρίξαμε από πολύ νωρίς, απ’ το 2010, απ’ τις σελίδες του (χάρτινου) Sarajevo δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε: η ρητορική «του δημόσιου χρέους» ήταν, απ’ την αρχή, μια πολιτική παγίδα. Προορισμένη να κρύψει τόσο τα γενικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης όσο (κι αυτό είναι το σημαντικότερο εδώ) τα ειδικά χαρακτηριστικά της ελληνικής εκδοχής της. Το γεγονός ότι αυτή η ρητορική δούλεψε σχεδόν αποκλειστικά στην ελλάδα, ενώ αλλού (στην ιρλανδία, στην ισλανδία, στην ιταλία, στη νότια κύπρο) το πράγμα ονομάστηκε πότε πότε πιο κοντά στην πραγματικότητα (: οι τράπεζες, ο χρηματοπιστωτισμός) θα πρέπει να αποδοθεί (εμείς εκεί το αποδώσαμε) στην «φρέσκια και αβέβαιη» σχέση των ελλήνων με τις τράπεζες· το είδος της οποίας αποδείχθηκε πανηγυρικά απ’ το 2015 και μετά.
Πέρα, όμως, απ’ αυτήν την άποψή μας (που δεν θα παρουσιάσουμε περισσότερο εδώ) υπάρχουν ορισμένα «σκληρά δεδομένα» που υποδεικνύουν ότι η ελληνική «προτεραιότητα στο κόψιμο του χρέους» είναι μια έντεχνη (;) τοποθέτηση του κάρου μπροστά απ’ το άλογο. Ή, επί το ελληνικότερο, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εξ ου και η παράδοξη από πρώτη ματιά σύμπλευση με το άθλιο δντ: αυτό ψάχνει τρόπο για να φύγει απ’ την “φροντίδα της μικρής ασθενούς”, ενώ τα αφεντικά της, εδώ, προσπαθούν να κρύψουν την “αρρώστια” της…
Η απόδειξη, στραμπουλιγμένη μεν αλλά αρκετή αν την προσέξει κανείς, βρίσκεται στην ίδια την ελληνική ρητορική προς τους πάνκακους πολιτικούς δανειστές: μειώστε μας το χρέος (ώστε να μπορούμε να το ξεπληρώσουμε) για να «βγούμε στις αγορές» και να δανειστούμε κι άλλο… Και μάλιστα με επιτόκιο τρεις ή και τέσσερεις φορές μεγαλύτερο!
Σας φαίνεται ότι αυτό στέκει; Τι θα σκεφτόταν κάποιος “fund”, με πολλούς παράδες, που θα παρακολουθούσε ένα κράτος να παρακαλάει τους εταίρους του δανειστές να του μειώσουν τα χρωστούμια – για να μπορεί να ξαναδανειστεί; Θα το θεωρούσε αξιόχρεο αυτό το κράτος; Θα το δάνειζε; Θα το δάνειζε «φτηνά» ή «ακριβά»; Θα το θεωρούσε «αξιόχρεο» όταν ζητάει, για δεύτερη φορά, να του … χαριστούν, για να ξαναδανειστεί, και μάλιστα πιο ακριβά;
Παρά τον παραλογισμό, υπάρχει ένας πολύ σοβαρός, δομικός λόγος που το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει βάλει μπροστά το χρέος και την μείωση του. Καλόμαθε με το psi του 2012. Κυρίως όμως, αν δεν έκανε αυτό, θα έπρεπε να βάλει μπροστά τις περιβόητες δομικές μεταρρυθμίσεις. Και επειδή αυτές που ζητούν οι τρισκατάρατοι είναι σκληρές και απάνθρωπες, θα έπρεπε να έχει βάλει μπροστά τις δικές του δομικές μεταρρυθμίσεις. Τις γλυκιές και ανθρώπινες…
Τέτοιες που, ωστόσο, θα αποδείκνυαν στους αγοραίους δανειστές ότι έχει γίνει αξίοχρεο (που σημαίνει ότι δεν θα δανείζεται πλέον για προσοδικούς λόγους). Κι αφού (και όταν) θα το αποδείκνυαν αυτό οι δικές του ουσιαστικές, δομικές μεταρρυθμίσεις, όταν δηλαδή θα ήταν σε θέση να πει «τώρα μπορώ να ξεπληρώνω τα χρέη μου», τότε θα μπορούσε να στραφεί στους πάνκακους πολιτικούς δανειστές λέγοντάς τους: μήπως μπορείτε τώρα που έχω το ο.κ. των «αγορών», να με διευκολύνετε σε σχέση με τα χρέη που έχω προς εσάς;
Όμως αυτό δεν σκοπεύει να το κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι πραγματικοί του άρχοντες. Δεν το έκανε εδώ και σχεδόν 180 χρόνια! Για να το αποφύγει κάνει το ανάποδο. Πέφτει κάτω, σφαδάζει σα να το έχουν σφάξει, μπας και πείσει τον διαιτητή να δείξει κόκκινη κάρτα στον αντίπαλο, ή να κερδίσει πέναλντι…
Όμως έτσι, ακόμα και στην ιδανικότερη των περιπτώσεων (όπου οι πάνκακοι αποδεικνύονται καλύτεροι), η περιβόητη «έξοδος στις αγορές» θα γίνει με επιτόκιο 4%, 4,5%, ή 5%, για λίγο, ίσα «νάχουμε να λέμε»… Και μετά ξανά πίσω στον φτηνό πολιτικό δανεισμό (γύρω στο 1%) των πάνκακων.