Τετάρτη 5 Απρίλη. Την μια μέρα (στις 30 Μάρτη, απ’ την Άγκυρα) ο υπ.εξ. του ψόφιου κουναβιού Rex Tillerson δηλώνει ότι «η τύχη του προέδρου Άσαντ θα αποφασιστεί απ’ τον συριακό λαό»… Όλοι ερμηνεύουν την δήλωση σαν «στροφή προς τον προσκοπισμό» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο συριακό πεδίο μάχης: ενδιαφέρεται μόνο να πατάξει τους παλιοτρομοκράτες…. Τι μεγαλείο ψυχής!!! Άχου το!!!
Πέντε ημέρες μετά, όμως, η πρέσβειρα των ηπα στον οηε Nikki Haley συμπληρώνει (και ξεκαθαρίζει): … Δε νομίζουμε ότι ο λαός θέλει άλλο τον Άσαντ· ούτε νομίζουμε ότι θα έχει κάποιο αξίωμα που θα του το δώσει (ο λαός)…. Είναι εγκληματίας πολέμου…
Αναμφίβολα είναι τέτοιος, νάνος πάντως μπροστά στους εγκληματίες πολέμου της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της. Όμως τι θα ήθελε (η ψοφιοκουναβική κυβέρνηση) να κάνει «ο λαός της συρίας»; Ποια είναι η «σωστή απόφαση» που πρέπει να πάρει ο έρμος;
Υπάρχει λύση απλή στο ερώτημα. Η Ουάσιγκτον θεωρεί ήδη «λαό της συρίας που δεν γουστάρει τον Άσαντ» και το κουρδικό πεζικό της, των ypg. Εφόσον το αμερικανικό (και ισραηλινό) σχέδιο είναι το κομμάτιασμα της πρώην συριακής κρατικής επικράτειας, κι αφού την δουλειά την έχει αναλάβει πια απευθείας ο αμερικανικός στρατός, σα «λαός που δεν γουστάρει να έχει ο Άσαντ αξιώματα» δεν έχει νόημα να θεωρείται η όποια συριακή αντιπολίτευση σε μια μελλοντική ενιαία συρία. Αλλά οι σεχταριστές που θα κάνουν πράξη αυτό το σχέδιο: αντίθεση (στον Άσαντ και στο καθεστώς του) plus έδαφος. Ή ανάποδα: έδαφος, και “άντε παράτα μας ρε Άσαντ με την εδαφική σου ακεραιότητα!”.
Είναι μια καλά ζυγισμένη (απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ αλλά και το Ριάντ) προοπτική. Έχει μόνο ένα αδύνατο σημείο, μεσομακροπρόθεσμα: πολεμώντας τους παλιοτρομοκράτες (για να διαλύσει την συρία) η Ουάσιγκτον να αρχίσει να ματώνει τόσο πολύ ώστε να αναγκαστεί να τα μαζέψει (τουλάχιστον στρατιωτικά) στερώντας τους υποτακτικούς της απ’ την άμεση και αυτοπρόσωπη υποστήριξή της.
Αυτό, όμως, είναι μόνο ένα ενδεχόμενο.