Τρίτη 7 Μάρτη. Το θυμάται, άραγε, κανείς; Μετά από 7 χρόνια οργιώδους δημαγωγίας, μικροαστικών φαντασιώσεων, παγκόσμιων συνωμοσιών (κατά των ελλήνων, φυσικά!), αναμνήσεων απ’ τα χρόνια της βρώμικης, βγαλμένης απ’ το αίμα των μεταναστών εργατών, ευδαιμονίας των ’90, και παρέλασης “πουλημένων” ή απλά “ανίκανων” (εκλεγμένων…) πολιτικών, το να το θυμίζουμε μπορεί να μοιάζει “τρελό”: η αιτία όλων των “δεινών” βρίσκεται στο ότι το ελληνικό κράτος (και, μαζί του, μεγάλο μέρος του ντόπιου επιχειρείν και οι ελληνικές τράπεζες) δεν θεωρείται αξιόπιστο σα δανειζόμενος απ’ τους αγοραίους δανειστές χρήματος. Τις περιβόητες “αγορές”. Αυτοί οι διεθνείς έμποροι χρήματος κρίνουν ότι το ελληνικό κράτος (με βάση το ιστορικό του αλλά και τα δομικά χαρακτηριστικά του) ΔΕΝ είναι ικανό να ξεπληρώνει τα χρέη του. Και έχουν σοβαρά επιχειρήματα γι’ αυτήν την εκτίμηση.
Αυτό, όλο κι όλο. Η εφταετία των μνημονίων ΔΕΝ αφορά τίποτα άλλο απ’ την “διόρθωση” ορισμένων οφθαλμοφανών αδυναμιών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, έτσι ώστε να ξαναγίνει αξιόχρεο, όχι απέναντι στο Βερολίνο ή στο δντ, αλλά απέναντι στις διεθνείς αγορές χρήματος.
Αυτό, όλο κι όλο. Κι αυτό έχει αποδειχθεί ΑΔΥΝΑΤΟ! Όχι μόνο (ή κυρίως) επειδή τα “προγράμματα δομικής προσαρμογής” των τρισκατάρατων πολιτικών δανειστών είναι καλύτερα ή χειρότερα, αυστηρότερα ή πιο χαλαρά, απάνθρωπα ή φιλάνθρωπα… Αλλά επειδή επί τόσα χρόνια ΚΑΜΙΑ κοινωνική και πολιτική συμμαχία στην ελλάδα ΔΕΝ αναγνώρισε, έστω με διαφορετική προσέγγιση απ’ αυτήν την δανειστών, ότι ΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ στο ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου, και ΚΑΜΙΑ διαφορετική πρόταση για την επίλυσή τους δεν προτάθηκε, συζητήθηκε, εγκρίθηκε, εφαρμόστηκε…
“Κανένα πρόβλημα δεν είχαμε – όλα τα δημιούργησαν οι τρισκατάρατοι ξένοι”. Αυτή είναι η mainstream ελληνική αλήθεια. Κι αφού είναι αυτή, μετά από εφτά χρόνια, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ δανειζόμενος, διεθνώς…