Tag: βόρεια κορέα

Πέμπτη 14 Μάρτη. Το γράψαμε πριν 2 ημέρες (ανατολική ασία 1) και μετά από μερικές ώρες ήταν η επίσημα ανακοινωμένη στάση του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Stephen Biegun, επικεφαλής της αμερικανικής διαπραγματευτικής ομάδας με την Πγιονγκγιάνγκ, ο ίδιος ακριβώς που στις 31 Γενάρη μιλώντας στο πανεπιστήμιο του Stanford με πολλούς ειδικούς στο ακροατήριο είπε ότι η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη και διατεθειμένη για σταδιακή και παράλληλη διαμόρφωση μιας τελικής συμφωνίας για την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας, βγήκε σε εκδήλωση για την αμερικανική πολιτική για τα πυρηνικά (των άλλων) του «ίδρυματος Carnegie» (αν δεν κάνουμε λάθος πρόκειται για βιτρίνα της c.i.a….) για να πει, περίπου, ότι ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο. Και ότι η τακτική του ψοφιοκουναβιστάν ήταν πάντα «ή όλα ή τίποτα».

Η δυστυχία ενός μεγαλοστελέχους που δεν αποφασίζει τίποτα, μόνο υλοποιεί διαταγές: γίνεται ρόμπα! Αν αυτή ήταν η «γραμμή» της Ουάσιγκτον από πάντα, τότε η πρώτη συνάντηση ψόφιου κουναβιού – little rocket man στη Σιγκαπούρη δεν θα έπρεπε να έχει γίνει. Ούτε, φυσικά, θα είχε υπογραφεί τότε το κοινό ανακοινωθέν που υπονοεί (σχεδόν καθαρά) αμοιβαία διαδοχικά βήματα. Η συντονίστρια της συζήτησης στο Carnegie, επίσημη διαπιστευμένη των new york times στο αμερικανικό πεντάγωνο δημοσιογράφος Helene Cooper, παρατήρησε στον Biegun ότι η Ουάσιγκτον μετακίνησε τα γκολπόστ προσθέτοντας στο λογαριασμό τα χημικά και βιολογικά όπλα του Kim. Ο υπάλληλος διαπραγματευτής ήταν μονότονος στις απαντήσεις του: «πάντα αυτή ήταν η άποψή μας».

Είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον «άλλαξε γραμμή» μεταξύ 1^ης και 21^ης Φλεβάρη όταν υπήρξε μια ανακοίνωση τύπου απ’ το ψοφιοκουναβιστάν που διέψευδε ότι υπάρχει μια «βήμα το βήμα» αμερικανική τακτική. Τότε δεν δόθηκε σημασία σ’ εκείνη την διάψευση καθώς θεωρήθηκε μέρος της επερχόμενης διαπραγμάτευσης στο Hanoi. Τώρα πρέπει να ειδοθεί με άλλο μάτι.

Έγινε κάτι στη διάρκεια εκείνου του τρι-βδόμαδου; Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Κι αυτό επειδή σ’ εκείνο το διάστημα το κύριο δημαγωγικό ενδιαφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν, θα το θυμάστε, η αναμενόμενη από στιγμή σε στιγμή ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο… Θα μπορούσε να θεωρηθεί πιθανό ότι η αποτυχία εκεί, στην «πίσω αυλή», άρα η αδυναμία να πουληθεί μια «επιτυχία», οδήγησε στην σκλήρυνση της γραμμής σε σχέση με τη βόρεια κορέα, ώστε να μην κατηγορηθεί το ψοφιοκουναβιστάν σαν «ενδοτικό»;

Με τις αναγκαίες επιφυλάξεις λέμε: γιατί όχι;

(φωτογραφία: Ο Stephen Biegun στην καρέκλα του…)

Πέμπτη 14 Μάρτη. Αν η Σεούλ (ίσως περισσότερο απ’ το Πεκίνο και την Μόσχα) είχε ανάγκη ένα ή δύο βήματα ακόμα (με την μορφή της κατάργησης κάποιων κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ) ώστε να προχωρήσει σε μια αξιοσημείωτη οικονομική και πολιτική συνεργασία βορρά – νότου, τώρα έχει στριμωχτεί. Φάνηκε καθαρά αυτό στις 12 Μάρτη, απ’ τον Moon Chung-in, ειδικό σύμβουλο του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon για την ενοποίηση, τις εξωτερικές υποθέσεις και της εθνικής ασφάλειας. Μιλώντας σε δημοσιογράφους επέρριψε την Ουάσιγκτον την κύρια ευθύνη για την αποτυχία της συνάντησης στο Hanoi – και υπερασπίστηκε την βήμα – βήμα διαχείριση του ζητήματος.

Δεν είχε όμως να παρουσιάσει κάποια αξιόλογη ιδέα για το ξεπέρασμα του αδιέξοδου. Και το ζήτημα «αμερικανική σκλήρυνση» γίνεται πιο σύνθετο επειδή το ψοφιοκουναβιστάν ΔΕΝ πρόκειται να αφήσει τον Moon «ήσυχο». Θα ενισχύσει (υπόγεια) την φιλοαμερικανική και αντι-Πγιονγκγιάνγκ δεξιά αντιπολίτευση , έτσι ώστε να του δυσκολέψει την ζωή ως τις επόμενες εκλογές.

Αυτό σημαίνει ότι το νοτιοκρεατικό καθεστώς (και συνολικά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) θα πρέπει να κινηθούν, κατ’ αρχήν απομονώνοντας την Ουάσιγκτον. Βερολίνο και Παρίσι έχουν εκδηλωθεί παραπάνω από μια φορές υπέρ της κορεατικής επαναπροσέγγισης. Και παρότι το γερμανικό και το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο είναι «απασχολημένα» με τις δικές τους κόντρες με την Ουάσιγκτον, δεν αποκλείεται να χρειαστούν μια «ενίσχυση» μπαίνοντας πιο ενεργητικά στο πλάι του Moon (και όχι μόνο…) Δεν έχουν να χάσουν τίποτα…

Θα δείξει..

(φωτογραφία: Οι σωματοφύλακες και το ψόφιο κουνάβι στο Hanoi, στις 28 Φλεβάρη…)

Τρίτη 12 Μάρτη. Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα διεκδικήσει το νόμπελ ειρήνης με κάποιου είδους κίνηση σχετική με την βόρεια κορέα. (Ίσως, μέσα στην παράκρουση, βασίζεται στη “συμφωνία του αιώνα” για την Παλαιστίνη…)

Το βούλιαγμα της πρόσφατης συνάντησης ψόφιου κουναβιού – little rocket man στο Hanoi αποδεικνύεται μεθοδευμένο, σαν ένα πρώτο βήμα είτε αποφυγής οποιασδήποτε μελλοντικής κίνησης, είτε και επιστροφής στην κλασσική «σκληρή γραμμή». Ακόμα και ως τα τέλη Γενάρη οι επίσημες αμερικανικές δηλώσεις αφορούσαν μια προσέγγιση (της περιβόητης απο-πυρηνικοποίησης της Πγιονγκγιάνγκ) βήμα – βήμα. Όπου οι βορειοκορεατικές κινήσεις και οι αμερικανικές (άρση κυρώσεων) θα πήγαιναν παράλληλα. Τώρα, όμως, το βιολί αλλάζει. «Κανείς στην κυβέρνηση δεν ήταν υποστηρικτής της βήμα – βήμα διαδικασίας» φέρεται να δήλωσε κάποιος εκπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν την προηγούμενη βδομάδα. Η «γραμμή» τώρα είναι: πρώτα το βορειοκορεατικό καθεστώς θα διαλύσει όλες τις εγκαταστάσεις του (πυρηνικές και πυραυλικές) και θα καταστρέψει όλες τις πυρηνικές κεφαλές, και μετά η Ουάσιγκτον θα σταματήσει τις κυρώσεις…

Αυτή η «επιστροφή στα παλιά» στρέφεται, φυσικά, όχι μόνο εναντίον της Πγιονγκγιάγκ αλλά ενάντια στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Πολύ έντονα κατά του Moon, που δεν μπορεί πια να ελπίζει στην «επιχείρηση γοητείας» που εγκαινίασε στις αρχές του 2018 με τον Kim. Ο Moon είχε στηρίξει μεγάλο μέρος της πολιτικής επιρροής του στο εσωτερικό της νότιας κορέας στην ειρήνευση με τον βορρά. Τώρα θα πρέπει να κάνει αυτό που είχε διαφανεί σαν απαραίτητο ήδη απ’ το περασμένο φθινόπωρο: να παρακάμψει την Ουάσιγκτον, με διεθνείς και μονομερείς κυρώσεις όμως σε ισχύ. Ή να υποστεί τις συνέπειες μιας ήττας.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για το Πεκίνο, το οποίο εκτός απ’ τις δικές του κόντρες με την Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται έντονα για το τι μπορεί να διευκολύνει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία «στη μύτη» του.

Με τον βίαιο τρόπο που κινείται όλο και πιο καθαρά η Ουάσιγκτον φαίνεται ότι απλά αδιαφορεί για την «διεθνή κοινή γνώμη» και τις απόψεις οποιουδήποτε άλλου εκτός απ’ τους πολύ στενούς και εξασφαλισμένους (;) συμμάχους της. Αν, όμως, «πολώνει» τις καταστάσεις η μία πλευρά η άλλη (όποια κι αν είναι) πρέπει να δει το πως δεν θα καθηλωθεί.

Δεν θα είναι cool το 2019…

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Δυο μέρες μόνο πριν το δεύτερο ραντεβού τους, αυτή τη φορά στην πρωτεύουσα του βιετνάμ, και ενώ ο “little rocket man” Kim ταξιδεύει ήδη προς το Hanoi σιδηροδρομικά (μόνο 4.000 χιλιόμετρα η μία διαδρομή, σχεδόν τρία μερόνυχτα ταξίδι…), το τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει το ψόφιο κουνάβι (και πίσω απ’ αυτό οι σωματοφύλακες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) κινείται στη σφαίρα των εικασιών.

Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση του ψοφιοκουναβιστάν, η Ουάσιγκτον θέλει να προτείνει στην Πγιονγκγιάνγκ ένα ωραίο πακέτο μαστιγίων – και – καρότων (όπου τα δεύτερα είναι «αμερικανικές επενδύσεις» στη βόρεια κορέα…) προκειμένου να εξασφαλίσει μια συμφωνία με συγκεκριμένα βήματα αποπυρηνικοποίησης. Ο αξιωματούχος επί της σχετικής προπαγάνδας δεν άφησε να εννοηθεί ότι θα πρόκειται για μια «βήμα βήμα» διαδικασία, αλλά μάλλον ένα πακέτο take it – or leave it.

Άλλοι, πιο ρεαλιστές, εκτιμούν πως ακόμα κι αν είναι έτσι, το ψόφιο κουνάβι θα επιδιώξει στο Hanoi ένα «πρώτο βήμα», που θα είναι το επίσημο μορατόριουμ πυραυλικών και πυρηνικών δοκιμών· κάτι που το καθεστώς Kim κάνει ήδη εδώ και ένα χρόνο…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει την εντύπωση ότι ο συγκερασμός των ατομικών φιλοδοξιών του ψόφιου κουναβιού και την μεσομακροπρόθεσμης τακτικής της αμερικανικής ηγεμονίας στην ανατολική ασία ίσως βρίσκεται σε κάτι που θα μπορεί να πουληθεί διεθνώς σαν «προκαταβολή εν όψει…» – προκαταβολή εκ μέρους του βορειοκορεατικού καθεστώς. Αυτό είναι απαραίτητο για να δικαιολογήσει την ψοφιοκουναβική υποψηφιότητα για το νόμπελ ειρήνης· χωρίς, όμως, να υπονοεί έστω και στο ελάχιστο ότι η Ουάσιγκτον θα συμβιβαστεί με την μη «πλήρη αποπυρηνικοποίηση» της βόρειας κορέας. Το τι θα μπορούσε να είναι το αμερικανικό αντάλλαγμα γι’ αυτήν την προκαταβολή δεν το ξέρουμε. Όμως η άρση ορισμένων κυρώσεων (για την οποία πιέζει ο νοτιοκορεάτης Moon) είναι απ’ αυτά τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» που οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ακυρωθούν. Θέλουμε να πούμε: δεν στοιχίζουν τίποτα από γεωπολιτική άποψη.

Θα ξέρουμε σε λίγες ημέρες. Ωστόσο δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς στο ότι σ’ αυτήν την φάση η Ουάσιγκτον δοκιμάζει τακτικούς ελιγμούς στην ανατολική ασία· κι όχι, βέβαια, ανοικτή υποχώρηση. Απ’ την άλλη μεριά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ δεν συγκροτείται από ανήλικους…

Παρά την όποια ταλαιπωρία, το ταξίδι με το τραίνο του Kim δικαιολογεί κι αυτό: στην επιστροφή του απ’ το Hanoi να κάνει και μια στάση στο Πεκίνο. Να πει δυο (ενημερωτικές) κουβέντες με τον σύντροφο Xi Jinping, πίνοντας ένα νερό στο σταθμό…

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Τέτοιες μέρες πέρυσι δεν ήταν η λατινική αμερική στην ημερήσια διάταξη του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Ήταν η ανατολική ασία. Όχι η βενεζουέλα του «δικτάτορα Μαδούρο». Αλλά η βόρεια κορέα του «δικτάτορα Kim Jong Un» (τα εισαγωγικά για διάφορους λόγους).

Και φυσικά δεν ήταν μια μαριονέτα τύπου Guaido (που την αγνοούν ακόμα και οι υποτιθέμενοι οπαδοί του) το «πρόσωπο / σύμβολο». Αλλά, σαν “αντι-σύμβολο”, μια ντίβα της Πγιονγκγιάνγκ, η Kim Yo Jong, που (είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα είτε λόγω διδακτορικών στις τεχνικές του θεάματος) εμφανίστηκε σαν μυστήριο στην παγκόσμια σκηνή (στην πολιτική της κορεατικής ενοποίησης αλλά και στις κερκίδες των γηπέδων) – και σαν μυστήριο έμεινε: ενδιάμεσα πρόλαβε να εξοντώσει (σίγουρα απ’ την άποψη των εντυπώσεων) τον αμερικάνο αντιπρόεδρο Pence…

Ήταν η σημαιοφόρος μιας καταιγιστικής «επίθεσης ειρήνης» οργανωμένης ως τις λεπτομέρειες απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για να βραχυκυκλώσει τις αμερικανικές κινήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ένας χρόνος μετά, κι ενώ η μυρωδιά του θανάτου πλανάται (και) στην άλλη άκρη του κόσμου, είναι αρκετός για να απαντήσουμε (βιαστικά) στην ερώτηση: τι πέτυχε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ από τότε ως τώρα; Τι πέτυχε το ψοφιοκουναβιστάν;

Το ένα σίγουρο είναι ότι ο τρόπος που κινήθηκαν Moon και Kim, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ (με την υποστηρίξη Μόσχας και Πεκίνου) από τον Γενάρη του 2018 και τους επόμενους μήνες, πράγματι βραχυκύκλωσε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (αλλά και του Τόκιο). Αν δεν κάνουμε λάθος ο αιφνιδιασμός και η αδυναμία άμεσων αμερικανικών αντι-μέτρων εκδηλώθηκαν για πρώτη φορά ως τότε με την μορφή ενός «σχίσματος»: το μεν κολακευμένο ψόφιο κουνάβι να συμφωνεί σε συνάντηση κορυφής με τον Kim «little rocket man», σχεδόν χωρίς ατζέντα· και οι σωματοφύλακες πίσω του να προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν ακόμα και τους συμβολισμούς της «ειρηνευτικής προσπάθειας» – που ήταν εναντίον τους.

Αν στην κατηγορία «συμβολισμοί» η ήττα της Ουάσιγκτον αποδείχθηκε γρήγορα ταπεινωτική, στην πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού τα αποτελέσματα ήταν λιγότερο δραματικά· αν και όχι ασήμαντα. Οι ηπα αναγκάστηκαν (εξαιτίας, κυρίως, του νοτιοκορεάτη Moon) άλλα στρατιωτικά γυμνάσια στην κορεατική χερσόνησο να τα ακυρώσουν και άλλα να τα περιορίσουν. Αναγκάστηκαν, ουσιαστικά, να προσαρμόσουν τις κινήσεις των στρατιωτικών βραχιόνων τους στη συρρίκνωση των «δικαιολογιών» τους. Όμως απ’ την άλλη μεριά το σωστό θα ήταν να μιλάει κανείς για «τακτική αναδίπλωση» παρά για «στρατηγική υποχώρηση»: οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα παραμένουν στη θέση τους…

Οι ενδοκορεατικές σχέσεις προχώρησαν μεν, αλλά αρκετά πιο αργά απ’ τις διακηρύξεις των Moon και Kim. Εκεί βρίσκεται, ίσως, η αμερικανική επιτυχία: αν και η νομιμοποίηση των μονομερών κυρώσεων της Ουάσιγκτον κατά της Πγιονγκγιάνγκ στριμώχτηκε έντονα και παρατεταμένα, το ψοφιοκουναβιστάν κατάφερε, ένα χρόνο μετά, να μην έχει αποσύρει επίσημα καμμία· και ανεπίσημα λίγες. Το έδαφος που κινδύνευε να χάσει τις πιο ζόρικες στιγμές το ρέφαρε κερδίζοντας χρόνο.

Υπολογίζοντας ότι η ανατολική ασία παραμένει το νούμερο 1 μέτωπο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, μπορούμε να πούμε ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ «κέρδισε τον γύρο του 2018» – αλλά στα σημεία. Δεν υπήρξε «διπλωματικό νοκ άουτ» – προφανώς επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο.

Το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των στενών συμμάχων τους πιέζεται φανερά πια σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / μέση Ανατολή / κεντρική ασία / ανατολική ασία είναι ένα δεδομένο· αλλά όχι ένα οριστικό δεδομένο. Προσπαθεί να αντεπιτεθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – και η λατινική αμερική είναι ένα μέρος αυτής της αντεπίθεσης (άσχετα με τις ευθύνες του καθεστώτος Μαδούρο, και όχι μόνο).

Ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος γίνεται πιο σύνθετος. Αυτό είναι βέβαιο – και καθόλου αισιόδοξο…

(φωτογραφία: Η ντίβα Kim Jong Un στις κερκίδες του γηπέδου για το ματς χόκευ επί πάγου, μεταξύ ελβετίας και νότιας κορέας – πέρυσι…)