Tag: βόρεια κορέα

Πόλεμος (χαμηλής έντασης, ακόμα) 2

Σάββατο 29 Ιούλη. Ενώ αυτά συμβαίνουν προς Ατλαντικό μεριά, στον Ειρηνικό, το κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, οι αμερικανικές κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας ανήκουν στη σφαίρα της αμήχανης εμμονής. Η Πγιονγκγιάνγκ είναι το «σαμάρι» – το «γαϊδούρι» είναι το Πεκίνο. Αλλά κανείς απ’ τους δύο δεν συγκινείται.

Μπορεί να έχει ξεχαστεί. Όταν, όμως, ο κινέζικος καπιταλισμός έγινε δεκτός στον π.ο.ε., στις αρχές του 21ου αιώνα, ο προορισμός του ήταν (σύμφωνα με τα συμφέροντα της δύσης) να είναι παραγωγός φτηνών ειδών που είναι βασικά για την κοινωνική αναπαραγωγή της (σε μεγάλο βαθμό) υποτιμημένης πρωτοκοσμικής εργατικής τάξης, έτσι ώστε να παραμείνει το εργατικό κόστος στη δύση σχετικά χαμηλό (και η εργατική αυτοπεποίθηση το ίδιο!)· ενόσω η ανερχόμενη κινεζική μεσαία τάξη θα γινόταν καταναλωτής των πρωτοκοσμικών ακριβών εμπορευμάτων – διέξοδος στην πρωτοκοσμική υπερπαραγωγή. Επιπλέον θα ήταν χρήσιμο η κινεζική επικράτεια να διαλυθεί, και να υπάρχει μια μόνιμη εσωτερική ένταση και μια σχετικά αδύναμη κεντρική εξουσία.

Το πρώτο έγινε, το δεύτερο όχι. Αλλά το πράγμα δεν σταμάτησε εκεί. Ο κινέζικος καπιταλισμός δεν αυτοπεριορίστηκε στον δυτικό καταμερισμό. Είναι πλέον σε θέση να κατασκευάζει τα πάντα, ειδικά τα «πρώτης γραμμής» εμπορεύματα, και το made in PRC δεν σημαίνει πια, καθόλου, δευτεράτζα. Μπορεί να σημαίνει high tech και «πρωτοποριακό».

Αυτό είναι μεγάλος πονοκέφαλος, και όχι μόνο για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Είμαστε σίγουροι ότι και στην ευρώπη αρκετοί θα έβλεπαν ταιριαστή με τα συμφέροντά τους την επιστροφή, δια της βίας, του κινεζικού καπιταλισμού στον περιορισμένο ρόλο που είχε προβλεφτεί γι’ αυτόν πριν 20 χρόνια. Όμως να: πέρα απ’ τα διαστημικά προγράμματα, τα οπλικά συστήματα, τους υπερυπολογιστές, τα ηλεκτρικά ι.χ.· πέρα απ’ τους κινέζους μεγιστάνες που αγοράζουν ότι κουνιέται στη δύση (ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αναποδο)· πέρα απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις παγκόσμιου βεληνεκούς και τα εμπορικά deal του Πεκίνου παντού στον πλανήτη, έχει αρχίσει να φτιάχνει και στρατιωτικές βάσεις. Όχι «κάτω» αλλά «μέσα» στη μύτη των δυτικών: αυτή στο Djibouti είναι η πρώτη τέτοιου είδους, αλλά δεν θα είναι και η τελευταία. Δίπλα στη μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην αφρική, το camp Lemonnier. Κάτι λέει το Πεκίνο, έτσι δεν είναι;

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα με κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ θα την βγάλει η Ουάσιγκτον; Δε νομίζουμε.

Πύραυλοι 1

Κυριακή 9 Ιούλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία: οι πύραυλοι, με πυρηνικές ή διαφόρων ειδών (συχνά ισοδύναμης καταστροφικότητας) «συμβατικές» κεφαλές, είναι ένα όπλο που στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου φτιαχνόταν και αποθηκευόταν, αλλά στον 4ο θα χρησιμοποιηθεί. Χρησιμοποιείται ήδη και όχι μόνο στο αφγανικό και στο συριακό πεδίο μάχης.

Φυσικά η λέξη «πύραυλος» από μόνη της δεν λέει πολλά. Τι βεληνεκούς, με τι τροχιά, με τι φορτίο, εκτοξευμένος από που, σημαδεύοντας τι είδος στόχου, με τι ακρίβεια: αυτά είναι βασικά. Μια σειρά κρατών «αναπτύσσουν» το σχετικό know how και κάνουν δοκιμές με διάφορα βεληνεκή, σε διάφορες τεχνολογικές αναβαθμίσεις. Όλα, φυσικά, γίνονται για την προστασία της ειρήνης…

Να, για παράδειγμα, μια ενδεικτική καταγραφή τέτοιων δοκιμών απ’ τις αρχές του 2017 ως τώρα:

  • H ινδία δοκίμασε έναν agni-2 μεσαίου βεληνεκούς, έναν βαλλιστικό agni-3 μεγάλου βεληνεκούς (από 3.000 έως 5.500 χιλιόμετρα) και έναν διηπειρωτικό βαλλιστικό agni-5 (από 5.500 χιλιόμετρα και πάνω – ICBM). Υποθέτει κανείς ότι με τέτοια πυραυλικά προσόντα το Νέο Δελχί «κάνει ειρήνη» με το Πεκίνο…
  • Το πακιστάν έκανε δοκιμή ενός ababeel μεσαίου βεληνεκούς, με πολλαπλές κεφαλές. Η Ισλαμαμπάντ «κάνει ειρήνη» με το Νέο Δελχί, και το ανάποδο.
  • Η κίνα και η ρωσία έκαναν δοκιμές διηπειρωτικών, και
  • Η Ουάσιγκτον δικές της, πυραύλων minuteman 3 και trident (αυτοί οι τελευταίοι εκτοξεύονται από υποβρύχια). Εδώ μιλάμε γενικά για «επι γης ειρήνη»…

Μετά απ’ αυτά ποιο είναι το πρόβλημα με την βόρεια κορέα (αλλά και με το ιράν – γι’ αυτό μια άλλη φορά…);

Πύραυλοι 2

Κυριακή 9 Ιούλη. Το βορειοκορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι άθλιο για τους υπηκόους του (αν και πάντα υπάρχουν αρκετοί που βολεύονται). Όμως το να προβάλλονται πανηγυρικά και παγκόσμια οι όποιες πυραυλικές δοκιμές του είναι, από μόνο του, δημαγωγία.

Όσοι είναι «ειδικοί» αλλά όχι δημαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι τελευταίες «μαζεμένες» δοκιμές της Πγιονγκγιάνγκ δείχνουν μεν μια τεχνολογική εξέλιξη, ένα τεχνολογικό βήμα· αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα τέτοια βήματα μέχρι να φτάσει το βορειοκορεατικό καθεστώς σε πραγματική θέση να απειλεί την αμερικανική ενδοχώρα. Θα χρειαστούν κάποια χρόνια, μπορεί και δέκα, και πολλές δοκιμές ακόμα για να έρθει αυτή η στιγμή· τόσο χρειάστηκαν κι άλλες στρατιωτικές «υπερδυνάμεις» για να βελτιώσουν την προώθηση, την ακρίβεια και την δυνατότητα μεταφοράς «βαριών» πυρηνικών κεφαλών για τους δικούς τους πυραύλους. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να απαγορεύει τέτοιου είδους δοκιμές· ή, διαφορετικά, όλοι είναι «παράνομοι» και όχι μόνο το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αυτό που δείχνεται, δηλαδή «ένας τρελός με πυραύλους και πυρηνικά»… Είναι ελαφρά διαφορετικό, και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Α) Ένα ακόμα κράτος (φιλικό προς το Πεκίνο) που αμφισβητεί την αμερικανική ηγεμονία στον δυτικό Ειρηνικό / ανατολική ασία, ή/και Β) ένα ακόμα κράτος που θα μπορούσε να «τα βρει» με το άλλο του μισό, τη νότια κορέα, και τότε…

Γιατί ναι μεν θα αργήσει αρκετά η Πνιονγκγιάνγκ να απειλήσει πραγματικά … την Αλάσκα! Αλλά για την αμερικανική βάση στο Guam, στα ανατολικά των φιλιππίνων, κάπου στα δυτικά του Ειρηνικού, δεν ισχύει το ίδιο. Αυτή απέχει γύρω στα 3.000 χιλιόμετρα απ’ την βόρεια κορέα. Και, προφανώς, είναι hot spot για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό…

Πύραυλοι 3

Κυριακή 9 Ιούλη. Πριν λίγους μήνες διάφοροι «ειδικοί» έβαζαν στοίχημα ότι θα γίνει αμερικανική επίθεση στην βόρεια κορέα· εμείς λέγαμε «όχι», ή «όχι ακόμα». Τώρα πάλι το ψοφιοκουναβιστάν “έχει θυμώσει”. Όμως την αμερικανική θαλάσσια ηγεμονία στον Ειρηνικό δεν την απειλεί (σοβαρά…) η βόρεια κορέα· την απειλεί όμως, πολύ σοβαρά, το Πεκίνο. Και δεν είναι μόνο του. Ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν να εμπλακεί άμεσα η Μόσχα, με μεγάλη χαρά θα έβλεπε (και βλέπει) τις πρακτικές πλευρές μιας τέτοιας αμφισβήτησης.

Η βόρεια κορέα, λοιπόν, τόσο για τις ηπα όσο και για τους συμμάχους της στην περιοχή (Τόκιο…;) είναι το σαμάρι. Που το βαράει κάποιος για να ακούσει το γαϊδούρι. Πόσο πολύ όμως μπορεί να βαρέσει κανείς το «σαμάρι» αν το ουσιαστικό πρόβλημά του είναι το «γαϊδούρι»;

Ακόμα και το επιτελείο ενός ψόφιου κουναβιού καταλαβαίνει την συνθετότητα του ζητήματος. Ενώ μια επίθεση στη βόρεια κορέα θα ήταν μια “βολική” ιστορία από στρατιωτική άποψη, θα μπορούσε να σημάνει όχι “πόνο” για το “γαϊδούρι” αλλά απώλεια της νότιας κορέας.

Μια τέτοια επίθεση δεν θα εμπόδιζε αλλά μάλλον θα επιτάχυνε τη διαρκή τεχνολογική αναβάθμιση του «λαϊκού στρατού» του κινεζικού καθεστώτος, πολύ πιο απειλητική απ’  τους βορειοκορεάτικους Hwasong-14 και Hwasong-7.

Ανησυχεί η Ουάσιγκτον… Χωρίς να το φωνάζει (πολύ).

Δημιουργική ασάφεια

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο πιο πρόσφατος πύραυλος που δοκίμασε το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι άραγε εντελώς ICBM (δηλαδή με ακτίνα πάνω από 3.400 μίλια) ή περίπου; Μπορεί να φτάσει το βόρειο κομμάτι της αμερικανικής ηπείρου ή κτυπάει μόνο τα νησιά / βάσεις του ειρηνικού; Θα μπορούσε να σκάσει στην Αλάσκα και στους φίλους της κυρίας Πέιλιν ή θα έφτανε και στο L.A.;

Αυτά είναι ερωτήματα. Εκείνο που είναι επίσης ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ουάσιγκτον, όχι για να προστατέψει τον εαυτό της, αλλά για να δείξει στους συμμάχους της στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό ότι “εγώ είμαι εδώ, μην ανησυχείτε”.

Ο “φυσικός” προστάτης του βορειοκορεατικού καθεστώτος είναι το νοτιοκορεατικό. Και όχι από καλωσύνη. Αλλά μόνο επειδή η Σεούλ είναι μέσα στην ακτίνα των κρυμμένων σε σπηλιές κανονιών της Πγιονκγιάνγκ. Και η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να θυσιάσει τη νοτιοκορεατική πρωτεύουσα για να πείσει το Τόκιο ότι “είμαι εδώ”. Θα έχει συνέπειες αν το κάνει.

Το ψόφιο κουνάβι ζητάει διαρκώς απ’ το κινεζικό καθεστώς να μαζέψει το βορειοκορεατικό. Αυτό δείχνει ένα είδος βραχυκυκλώματος ασυνήθιστο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001: ζητάει από έναν βασικό του ανταγωνιστή του να βγάλει τις ηπα απ’ την δύσκολη θέση.

Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική, όταν ταυτόχρονα συνοδεύεται από στρατιωτική πίεση στα τεχνητά νησιά που έχει φτιάξει το Πεκίνο στη νότια θάλασσα της κίνας; Δεν μας φαίνεται, αλλά δεν είναι και η αρμοδιότητά μας να ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως πως για όσο καιρό η Ουάσιγκτον θα έχει “τα χέρια της δεμένα” στη Σεούλ, η Πγιονκγιάνγκ θα κάνει δοκιμές. Όλο και πιο ICBM.

Όπως αυτούς τους τελευταίους μήνες.

Ο πρόεδρας

Τετάρτη 3 Μάη. Το παρακάτω βίντεο είναι ενδεικτικό (και κατά τη γνώμη μας όχι υπερβολικό) του τι φυράματος είναι η τωρινή αμερικανική διοίκηση. Δυστυχώς πρέπει να ξέρει κανείς μερικά αγγλικούλια για να το παρακολουθήσει.

Κατά τα υπόλοιπα, η βιτρίνα αυτής της διοίκησης, το ψόφιο κουνάβι, έχει πείσει ότι είναι, στα γεράματά του, ο εξής τύπος: αν πάει και τον σκουντήσει κάποιος λέγοντάς του είσαι άντρας ρε; αν είσαι ρίξε καμιά 20αριά πυραύλους στην βόρεια κορέα! αυτός θα δώσει την διαταγή.

Πίνοντας την σαμπάνιά του και κλάνοντας. Όμως τι άλλο αξίζει μια αυτοκρατορία που παρακμάζει εκτός από έναν Κόμμοδο;

Της κορέας 2…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Η Ουάσιγκτον και η Σεούλ επιταχύνουν την εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος THAAD (Termonal High Altitude Area Defence), ισραηλινής κατασκευής, στη νότια κορέα. Υποτίθεται ότι το σύστημα είναι ανάλογο των patriot, και ότι μπορεί να αναχαιτίσει πυραύλους μέσου βεληνεκούς (από 880 μέχρι 5.500 χιλιόμετρα). Αν είναι λίγοι…

Και ιδού ένας λόγος που το Πεκίνο ίσως θυμώνει με την Πγιονγκγιάνγκ. Επιδεικνύει έναν στρατιωτικό τσαμπουκά που δεν μπορεί να οδηγήσει με επιτυχία ως το τέλος του μόνη της, χωρίς κινεζική βοήθεια· και απ’ την άλλη νομιμοποιεί την εντατικοποίηση της αμερικανικής παρουσίας στη νότια κορέα, κάτι που το Πεκίνο θεωρεί εχθρικό. Μ’ άλλα λόγια: το βορειοκορεατικό καθεστώς αντικειμενικά δουλεύει υπέρ των αμερικανικών (και ιαπωνικών) συμφερόντων, και εναντίον των κινεζικών.

Εκτός εάν το Πεκίνο εφαρμόζει την συμβουλή: έχε τους φίλους κοντά και τους εχθρούς κοντύτερα.

(φωτογραφία: τα συστατικά του THAAD δεν γίνονται απ’ όλους δεκτά στη νότια κορέα… Εδώ δεν φαίνονται οι διαδηλωτές, μόνο ένα πανό: το πλάνο είναι γεμάτο μπάτσους…)

Της κορέας 3…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Σε άρθρο των global times, που θεωρούνται ότι εκφράζουν την κεντρική επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος της κίνας, αφήνεται η υπόνοια ότι το Πεκίνο θα μπορούσε, ίσως (…) να ανεχτεί μια περιορισμένης έκτασης «χειρουργική» αεροπορική επίθεση των ηπα στη βόρεια κορέα… Σε καμία περίπτωση όμως εισβολή του στρατού της νότιας στο βορειοκορεατικό έδαφος.

Είναι αυτό μια σταθερή θέση; Ή μια τελευταία προειδοποίηση προς την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν μπορεί να κάνει μαγκιές με ξένα (δηλαδή κινεζικά) κόλλυβα;

Δεν βάζουμε στοίχημα. Ειδικά για τις ιμπεριαλιστικές τακτικές «μεγάλων δυνάμεων» στην ασία. Όμως υπάρχουν (ή έτσι τα βλέπουμε) κάποια «δευτερεύοντα» σημάδια που δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να είναι ευχαριστημένη προς το παρόν με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της κορεατικής χερσονήσου· με την προϋπόθεση ότι το καθεστώς της βόρειας κορέας δεν θα κάνει κάποια καινούργια «απαγορευμένη δοκιμή».

Εξάλλου δεν είναι ακόμα βέβαιο (και πως θα μπορούσε;) ότι η νότια κορέα (κατά κύριο λόγο) θα ήταν διατεθεμένη να υποστεί τα αντίποινα μιας αμερικανικής επίθεσης αν δεν πρόκειται να δοκιμάσει να καταλάβει εδάφη της βόρειας κορέας – κάτι που το Πεκίνο θεωρεί casus belli.

Οι επόμενες ημέρες και νύχτες θα δείξουν τι είναι που εγκυμονείται…

Της κορέας…

Τετάρτη 26 Απρίλη. Η συγκέντρωση στρατών γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και η φιλοπόλεμη ρητορική της Ουάσιγκτον πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες ανάφλεξης στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Φαίνεται πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κερδίσει το έδαφος που έχει χάσει στην ανατολική ασία στη διάρκεια της φιλόδοξης μεν αλλά όχι ιδιαίτερα πετυχημένης εκστρατείας “Asian pivot” της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα). Μια ακόμα απόδειξη της συνέχειας στην αμερικανική «εξωτερική πολιτική».

Κάνουμε ωστόσο την σκέψη ότι ο αποφασιστικός παράγοντας για το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες και βδομάδες εκεί ΔΕΝ είναι ο διακηρυγμένος αμερικανικός τσαμπουκάς αλλά οι αδήλωτες προθέσεις του Πεκίνου. Κάνει μεγάλη διαφορά αν το κινεζικό καθεστώς ξεκαθαρίσει στην Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση κατά της Πγιονγκ Γιανγκ θα θεωρηθεί επίθεση και κατά του Πεκίνου, ή όχι.

Το είδος των όπλων που μαζεύει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο κάνει για αεροπορικές επιδρομές κατά της βόρειας κορέας, και ως εκεί. Παρότι το βορειοκορεατικό καθεστώς διαθέτει 1200 (ρωσικής κατασκευής) αεροπλάνα, τόσο αυτά όσο και το σύστημα αεράμυνάς του θεωρείται «παλιομοδίτικο» και όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικό· πράγμα που θα έκανε ευκολότερη την δουλειά της αμερικανικής αεροπορίας και των συμμάχων της. Το είδος της απάντησης που το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει «δουλέψει» επί χρόνια είναι πυραυλική. Με ή χωρίς πυρηνικά. Αρχίζοντας με το ευκολότερο, επειδή είναι κοντά: με στόχους στη νότια κορέα ή/και στην ιαπωνία. Και οι δύο έχουν εξοπλιστεί με (αμερικανικά) αντιπυραυλικά συστήματα, που σημαίνει ότι το βορεοκορεατικό καθεστώς θα έχει ελπίδες «να βρει στόχο» όσο περισσότερους πυραύλους εκτοξεύσει μαζί και ταυτόχρονα.

Η Ουάσιγκτον δεν θα χαλιόταν ιδιαίτερα αν υπήρχαν σοβαρές απώλειες στους δύο «συμμάχους» της, τη νότια κορέα ή/και την ιαπωνία – μάλλον θα χαιρόταν (κρυφά) επειδή έτσι θα αναγκάζονταν να δεθούν ακόμα περισσότερο στο δικό της άρμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από οικονομική άποψη ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι σταθερά ανταγωνιστικός του αμερικανικού…

Όμως η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του κινεζικού στρατού στην υπόθεση (για να μην μιλήσουμε για τον ρωσικό…) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Γιατί σε αντίθεση με το καθεστώς της Πγιονγκ Γιανγκ το Πεκίνο έχει την δυνατότητα να κτυπήσει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα· αποφεύγοντας το έδαφος της νότιας κορέας ή/και της ιαπωνίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ άσχημο «νέο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που θα έπρεπε υποχρεωτικά να κλιμακώσει τον πόλεμο, με εξαιρετικά αβέβαια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση το να χάσουν έστω και ένα αεροπλανοφόρο θα ήταν για τους αμερικάνους το τέλος της ηγεμονίας τους στις θάλασσες του πλανήτη.

Κρίνουμε, λοιπόν, ότι το «κλειδί» βρίσκεται στο Πεκίνο. Αν, δηλαδή, έχει τους δικούς του (όχι γνωστούς…) λόγους να «αφήσει» την Πγιονγκ Γιανγκ για «λίγο στην τύχη» της, δηλαδή σε μια ορισμένη ήττα. Μια «ελεγχόμενη» ήττα που θα συνοδευτεί από σοβαρές ζημιές (σε καπιταλιστικές υποδομές) τόσο της νότιας κορέας όσο και της ιαπωνίας, εξαιτίας της όποιας βορειοκορεατικής «άμυνας». Αν δεν έχει τέτοιους λόγους, κι αν δεν θέλει επ’ ουδενί να έχει η Ουάσιγκτον μια στρατιωτική επιτυχία κάτω απ’ την μύτη του, τότε εικάζουμε ότι η Ουάσιγκτον με το μέγεθος των «αρμάδων» που έχει μεταφέρει στην περιοχή, θα περιοριστεί σε μια παρέλαση… Ενόσω το βορειοκορεατικό καθεστώς θα εμφανίσει κάποια στοιχεία «υποχώρησης» και «διάθεσης για διάλογο». (Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τέτοιος είναι ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτον προς το παρόν: με μια καλή ένοπλη παρέλαση να αναγκάσει το Πεκίνο να «μαζέψει» την Πγιονγκ Γιανγκ…).

Σε κάθε περίπτωση ακούγεται μακιαβελικό το ότι οι συγκρούσεις ενός παγκόσμιου πολέμου δεν είναι υποχρεωτικά «ευθύγραμμες». Πρέπει να σημειώσουμε πάντως ότι αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρχίσει να αποκτάει πρόβλημα και στο αφγανικό πεδίο μάχης… Που σημαίνει (κατ’ εμάς) ότι επείγεται, προς το παρόν, για «εύκολες νίκες» και όχι για έναν full παγκόσμιο πόλεμο.

Ακούγεται αισιόδοξο; Ίσως. «Προς το παρόν».

Ασία

Παρασκευή 21 Απρίλη. Στις ίδιες δηλώσεις του ο Tillerson έβαλε στη θέση του και το βορειοκορεατικό καθεστώς: σκοπεύουμε να το ξαναβάλουμε στη λίστα των κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία… με σκοπό να αναγκάσουμε την Pyongyang να συμβιβαστεί μαζί μας… Οι απειλές του αμερικάνου υπ.εξ. συμπλήρωσαν εκείνες του αντιπροέδρου Pence (ο «τρελός σκύλος» ήταν απασχολημένος αλλού…) που πήγε να ευλογήσει την αμερικανική βάση στην ιαπωνική Yokosuka, και το αεροπλανοφόρο Roland Reagan…

Αυτά, την ώρα που η θρυλική «αρμάδα» (με επικεφαλής ένα ακόμα αεροπλανοφόρο, το Carl Vinson) βρίσκει τον δρόμο της, τελικά, προς τη βόρεια κορέα… Την ώρα, επίσης, που Πεκίνο (κυρίως) και Μόσχα (σε προς το παρόν μικρότερο βαθμό απ’ ότι το Πεκίνο) συγκεντρώνουν στρατό με όλα τα απαραίτητα στα σύνορά τους με την βόρεια κορέα.

Οι αμερικανικές απειλές και η συγκέντρωση στρατών δεν σημαίνουν υποχρεωτικά έναν πόλεμο αύριο. Δεν γίνεται απ’ την άλλη να σημαίνουν … «ειρήνη»!

Μόνο που μας δημιουργείται ένα (τολμηρό…) ερώτημα, που προς το παρόν δεν έχουμε στοιχεία ούτε να το απαντήσουμε ούτε να το απορρίψουμε. Θα ήταν δυνατόν Ουάσιγκτον και Πεκίνο, αφήνοντας προς στιγμή στην άκρη την στρατηγική αντιπαλότητά τους, να συμφωνήσουν μυστικά, μαζί με την Σεούλ φυσικά (και την ανοχή της Μόσχας) την μοιρασιά της βόρειας κορέας μεταξύ νότιας (κατά κύριο λόγο) και κίνας;

Η τακτική της «διάλυσης» δεν έχει χρησιμοποιηθεί ακόμα στην ανατολική ασία. Το βορειοκορεατικό καθεστώς απ’ την άλλη μεριά, εσωτερικά τυρρανικό απέναντι στον ίδιο του τον πληθυσμό, δεν είναι απαραίτητο σε κανέναν, εκτός απ’ τον εαυτό του.

Θα φανεί…