Tag: βόρεια κορέα

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.

Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.

Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:

Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!

Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…

Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.

Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».

Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.

Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…

Δευτέρα 31 Ιούλη. Άντε, ας πούμε, ότι αυτά τα πολεμικά παιχνίδια περί την κορεατική χερσόνησο, θα είχαν κάποιο ευνοϊκό αποτέλεσμα για την Ουάσιγκτον. Απίθανο, αλλά ας κάνουμε αυτή την άσκηση σκέψης.

Και μετά; Αφού ο εχθρός είναι το Πεκίνο, τι θα γινόταν μετά; Χτες το κινεζικό καθεστώς έκανε μια στρατιωτική παρέλαση / επίδειξη των όπλων του, επ’ αφορμή των 90 χρόνων απ’ την ίδρυση του «λαϊκού στρατού». Και ναι, ο κινεζικός στρατός δεν έχει πολεμικές εμπειρίες – είναι «άκαπνος» σα να λέμε. Αλλά ούτε ο στρατός του βόρειου βιετνάμ είχε κάποιου είδους «αντικειμενική» υπεροχή όταν πέταξε τον αμερικανικό στη θάλασσα. Κι ύστερα η πολεμική εμπειρία του τωρινού αμερικανικού στρατού ποια είναι; Το ότι ετοιμάζεται να χάσει το αφγανιστάν απ’ τους Ταλιμπάν; Ή ότι εκπαίδευε και εξόπλιζε στη συρία proxies που αποδείχθηκαν “λίγοι”; Μήπως η “πολεμική αρετή” του αμερικανικού στρατού είναι ένας μύθος που καλλιεργήθηκε σε αντιπαράθεση με λιανοντούφεκα;

Κι ύστερα μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως αυτά που έδειξε η παρέλαση είναι όλα κι όλα, και ότι η βαθιά κινεζική ψυχή δεν κρατάει κρυμμένα μυστικά, και μάλιστα μυστικά επικίνδυνα; Όχι. Στο κάτω κάτω αυτό κάνει κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του.

Συνεπώς;

Κυριακή 9 Ιούλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία: οι πύραυλοι, με πυρηνικές ή διαφόρων ειδών (συχνά ισοδύναμης καταστροφικότητας) «συμβατικές» κεφαλές, είναι ένα όπλο που στη διάρκεια του 3^ου παγκόσμιου φτιαχνόταν και αποθηκευόταν, αλλά στον 4^ο θα χρησιμοποιηθεί. Χρησιμοποιείται ήδη και όχι μόνο στο αφγανικό και στο συριακό πεδίο μάχης.

Φυσικά η λέξη «πύραυλος» από μόνη της δεν λέει πολλά. Τι βεληνεκούς, με τι τροχιά, με τι φορτίο, εκτοξευμένος από που, σημαδεύοντας τι είδος στόχου, με τι ακρίβεια: αυτά είναι βασικά. Μια σειρά κρατών «αναπτύσσουν» το σχετικό know how και κάνουν δοκιμές με διάφορα βεληνεκή, σε διάφορες τεχνολογικές αναβαθμίσεις. Όλα, φυσικά, γίνονται για την προστασία της ειρήνης…

Να, για παράδειγμα, μια ενδεικτική καταγραφή τέτοιων δοκιμών απ’ τις αρχές του 2017 ως τώρα:

• H ινδία δοκίμασε έναν agni-2 μεσαίου βεληνεκούς, έναν βαλλιστικό agni-3 μεγάλου βεληνεκούς (από 3.000 έως 5.500 χιλιόμετρα) και έναν διηπειρωτικό βαλλιστικό agni-5 (από 5.500 χιλιόμετρα και πάνω – ICBM). Υποθέτει κανείς ότι με τέτοια πυραυλικά προσόντα το Νέο Δελχί «κάνει ειρήνη» με το Πεκίνο…
• Το πακιστάν έκανε δοκιμή ενός ababeel μεσαίου βεληνεκούς, με πολλαπλές κεφαλές. Η Ισλαμαμπάντ «κάνει ειρήνη» με το Νέο Δελχί, και το ανάποδο.
• Η κίνα και η ρωσία έκαναν δοκιμές διηπειρωτικών, και
• Η Ουάσιγκτον δικές της, πυραύλων minuteman 3 και trident (αυτοί οι τελευταίοι εκτοξεύονται από υποβρύχια). Εδώ μιλάμε γενικά για «επι γης ειρήνη»…

Μετά απ’ αυτά ποιο είναι το πρόβλημα με την βόρεια κορέα (αλλά και με το ιράν – γι’ αυτό μια άλλη φορά…);

Κυριακή 9 Ιούλη. Το βορειοκορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι άθλιο για τους υπηκόους του (αν και πάντα υπάρχουν αρκετοί που βολεύονται). Όμως το να προβάλλονται πανηγυρικά και παγκόσμια οι όποιες πυραυλικές δοκιμές του είναι, από μόνο του, δημαγωγία.

Όσοι είναι «ειδικοί» αλλά όχι δημαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι τελευταίες «μαζεμένες» δοκιμές της Πγιονγκγιάνγκ δείχνουν μεν μια τεχνολογική εξέλιξη, ένα τεχνολογικό βήμα· αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα τέτοια βήματα μέχρι να φτάσει το βορειοκορεατικό καθεστώς σε πραγματική θέση να απειλεί την αμερικανική ενδοχώρα. Θα χρειαστούν κάποια χρόνια, μπορεί και δέκα, και πολλές δοκιμές ακόμα για να έρθει αυτή η στιγμή· τόσο χρειάστηκαν κι άλλες στρατιωτικές «υπερδυνάμεις» για να βελτιώσουν την προώθηση, την ακρίβεια και την δυνατότητα μεταφοράς «βαριών» πυρηνικών κεφαλών για τους δικούς τους πυραύλους. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να απαγορεύει τέτοιου είδους δοκιμές· ή, διαφορετικά, όλοι είναι «παράνομοι» και όχι μόνο το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αυτό που δείχνεται, δηλαδή «ένας τρελός με πυραύλους και πυρηνικά»… Είναι ελαφρά διαφορετικό, και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Α) Ένα ακόμα κράτος (φιλικό προς το Πεκίνο) που αμφισβητεί την αμερικανική ηγεμονία στον δυτικό Ειρηνικό / ανατολική ασία, ή/και Β) ένα ακόμα κράτος που θα μπορούσε να «τα βρει» με το άλλο του μισό, τη νότια κορέα, και τότε…

Γιατί ναι μεν θα αργήσει αρκετά η Πνιονγκγιάνγκ να απειλήσει πραγματικά … την Αλάσκα! Αλλά για την αμερικανική βάση στο Guam, στα ανατολικά των φιλιππίνων, κάπου στα δυτικά του Ειρηνικού, δεν ισχύει το ίδιο. Αυτή απέχει γύρω στα 3.000 χιλιόμετρα απ’ την βόρεια κορέα. Και, προφανώς, είναι hot spot για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό…

Κυριακή 9 Ιούλη. Πριν λίγους μήνες διάφοροι «ειδικοί» έβαζαν στοίχημα ότι θα γίνει αμερικανική επίθεση στην βόρεια κορέα· εμείς λέγαμε «όχι», ή «όχι ακόμα». Τώρα πάλι το ψοφιοκουναβιστάν “έχει θυμώσει”. Όμως την αμερικανική θαλάσσια ηγεμονία στον Ειρηνικό δεν την απειλεί (σοβαρά…) η βόρεια κορέα· την απειλεί όμως, πολύ σοβαρά, το Πεκίνο. Και δεν είναι μόνο του. Ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν να εμπλακεί άμεσα η Μόσχα, με μεγάλη χαρά θα έβλεπε (και βλέπει) τις πρακτικές πλευρές μιας τέτοιας αμφισβήτησης.

Η βόρεια κορέα, λοιπόν, τόσο για τις ηπα όσο και για τους συμμάχους της στην περιοχή (Τόκιο…;) είναι το σαμάρι. Που το βαράει κάποιος για να ακούσει το γαϊδούρι. Πόσο πολύ όμως μπορεί να βαρέσει κανείς το «σαμάρι» αν το ουσιαστικό πρόβλημά του είναι το «γαϊδούρι»;

Ακόμα και το επιτελείο ενός ψόφιου κουναβιού καταλαβαίνει την συνθετότητα του ζητήματος. Ενώ μια επίθεση στη βόρεια κορέα θα ήταν μια “βολική” ιστορία από στρατιωτική άποψη, θα μπορούσε να σημάνει όχι “πόνο” για το “γαϊδούρι” αλλά απώλεια της νότιας κορέας.

Μια τέτοια επίθεση δεν θα εμπόδιζε αλλά μάλλον θα επιτάχυνε τη διαρκή τεχνολογική αναβάθμιση του «λαϊκού στρατού» του κινεζικού καθεστώτος, πολύ πιο απειλητική απ’  τους βορειοκορεάτικους Hwasong-14 και Hwasong-7.

Ανησυχεί η Ουάσιγκτον… Χωρίς να το φωνάζει (πολύ).

Τετάρτη 3 Μάη. Το παρακάτω βίντεο είναι ενδεικτικό (και κατά τη γνώμη μας όχι υπερβολικό) του τι φυράματος είναι η τωρινή αμερικανική διοίκηση. Δυστυχώς πρέπει να ξέρει κανείς μερικά αγγλικούλια για να το παρακολουθήσει.

Κατά τα υπόλοιπα, η βιτρίνα αυτής της διοίκησης, το ψόφιο κουνάβι, έχει πείσει ότι είναι, στα γεράματά του, ο εξής τύπος: αν πάει και τον σκουντήσει κάποιος λέγοντάς του είσαι άντρας ρε; αν είσαι ρίξε καμιά 20αριά πυραύλους στην βόρεια κορέα! αυτός θα δώσει την διαταγή.

Πίνοντας την σαμπάνιά του και κλάνοντας. Όμως τι άλλο αξίζει μια αυτοκρατορία που παρακμάζει εκτός από έναν Κόμμοδο;