Κατά τα άλλα…

Κυριακή 13 Αυγούστου. Το γεγονός ότι ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping μίλησε χτες τηλεφωνικά με το ψόφιο κουνάβι (στο golf resort του…) συστήνοντας «αυτοσυγκράτηση και υπομονή» στο ζήτημα της Πγιονγκγιάνγκ έχει το ειρωνικό ενδιαφέρον του.

Το κινεζικό καθεστώς, έχοντας καταλάβει έγκαιρα το ποιόν του ψόφιου κουναβιού και, κυρίως, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο στρατηγικός αντίπαλος του αμερικανικού καπιταλισμού είναι ο κινεζικός και το ανάποδο, αντιμετωπίζει τον αμερικάνο πρόεδρο με … καλωσύνη. Αυτό το είδος της «καλωσύνης» που μπορεί να ταΐζει διακριτικά την μεγαλομανία του: σα να χαϊδεύει κανείς το κεφάλι του ηλίθιου λέγοντάς του «τι τζιμάνι είσαι εσύ!»

Έτσι, σύμφωνα με καθεστωτικές πηγές του Πεκίνου, η συμβουλή για «αυτοσυγκράτηση» πήγε μαζί με την υπενθύμιση του «πόσο σημαντική θεωρούμε την επίσκεψή σας στο Πεκίνο… την οποία πρέπει να προετοιμάσουμε καλά». Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν «μα εσείς, ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος που σας περιμένουμε πως και πως, θα ξεμπουρδελιάσετε την περιοχή για έναν παλιο Κιμ;»

Φυσικά, το ψόφιο κουνάβι απ’ την μεριά του, ζώντας σ’ αυτήν την παρατεταμένη «κρίση ταυτότητας» στα 70 του (: τώρα είμαι επιτέλους ο βασιλιάς του πλανήτη ή όχι;) και όντας η βιτρίνα που είναι, μπορεί χτες να λέει το ένα και αύριο το άλλο. Αν είχε σκούρο δέρμα, άδειο πορτοφόλι και την ίδια εμμονή με την φράτζα του, θα είχε διαγνωστεί με κάποιο «σύνδρομο» και θα ζούσε πήγαιν’ έλα ανάμεσα σε κάποιο ίδρυμα και σε κάποιο απάγκιο πεζοδρομίου.

Το κακό που του συμβαίνει στην παρούσα φάση είναι ότι κανείς στον πλανήτη δεν περιμένει ή πιστεύει στα σοβαρά ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς θα κτυπήσει αμερικανικό έδαφος, στο guam ή οπουδήποτε αλλού. Συνεπώς ελάχιστοι συμμερίζονται στην υποτιθέμενη ψοφιοκουναβική «πυγμή». Μάλλον το αντίθετο. Οι (επίσημες) αντιδράσεις, με δικά μας λόγια, είναι γενικά μεταξύ του «κάτω, κάτω Αζόρ! κάτσε κάτω!» και του «δεν πάει καλά ο άνθρωπος».

Αφού, αφρίζοντας, θέλει να δαγκώσει και τον Μαδούρο… Γιατί (λέει) «έχουμε στρατό σε όλον τον κόσμο…». Σα να βγήκε από reality show…

(Κατά την προχθεσινή καθεστωτική και αντι-Τραμπ washington post, παρά τα γαυγίσματα του ψόφιου κουναβιού, ο αμερικανικός στρατός δεν ετοιμάζεται για πόλεμο. Ο αρχιναύαρχος και επικεφαλής του αμερικανικού γεεθα Joseph Dunford έχει ξεκινήσει περιοδεία στην αμερικανική βάση στη Χαβάη, και μετά θα πάει στο Τόκιο, στη Σεούλ και στο Πεκίνο· κάτι που δεν θα έκανε αν ετοιμαζόταν για σύγκρουση στην περιοχή. Ενώ το αεροπλανοφόρο ronald reagan και ο συνοδευτικός του στόλος, μετά από τρίμηνη περιπολία στην ευρύτερη περιοχή, επέστρεψαν την Τετάρτη στο γιαπωνέζικο λιμάνι Yokosuka. Αν είχαν «πολεμικές οδηγίες» θα παρέμεναν σε ετοιμότητα στα ανοικτά της κορεατικής χερσονήσου.

Επιπλέον αμερικανοί που βρίσκονται στην βόρεια κορέα, δεν έχουν δείξει διάθεση βιαστικής αποχώρησης, ούτε το καθεστώς έχει ζητήσει την άμεση αποχώρησή τους.

Επ’ ευκαιρία μάθαμε ότι υπάρχουν αμερικάνοι στη βόρεια κορέα…).

Να είσαι σίγουρος ότι:

Σάββατο 12 Αυγούστου. … Η κίνα θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ότι αν η βόρεια κορέα εκτοξεύσει πυραύλους που απειλούν αμερικανικό έδαφος και οι ηπα απαντήσουν, η κίνα θα μείνει ουδέτερη. Αν οι ηπα και η νότια κορέα ξεκινήσουν επιθέσεις και προσπαθήσουν να ανατρέψουν το καθεστώς της βόρειας κορέας και να αλλάξουν την πολιτική κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο, η κίνα θα τους εμποδίσει…

Αυτό είναι απόσπασμα από προχτεσινό άρθρο των global times, μιας αγγλόφωνης ιντερνετικής έκδοσης της κινεζικής «λαϊκής ημερησίας», που είναι όργανο του κ.κ. της κίνας. Και είναι κατά την ταπεινή μας άποψη γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι οι αναλυτές των χρησμών της Πυθίας να πέσουν πάνω προσπαθώντας να καταλάβουν τι λέει ακριβώς.

Κατ’ αρχήν υπάρχει μια διατύπωση σε τρίτο πρόσωπο: «η κίνα θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρο…» Δεν το έχει κάνει; Οι συντάκτες του άρθρου, υπό την επίβλεψη του κινεζικού καθεστώτος, απευθύνονται σ’ αυτό με συμβουλές;

Τα υπόλοιπα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Ασύμμετρα, αλλά και με κρυφά αποσιωπητικά. «Αν η Πγιονγκγιάνγκ θέλει να φάει τα μούτρα της ξεκινώντας πρώτη τον καυγά θα μείνουμε ουδέτεροι» λέει η παράγραφος. Που σημαίνει σε πρώτο επίπεδο: μάγκες, αν ξηγηθείτε, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας… «Αν, όμως, τον καυγά τον ξεκινήσουν οι Ουάσιγκτον και η Σεούλ, τότε θα τους εμποδίσουμε.» Πως; Όχι με μαγικά, πάντως….

Δυο λεπτά: ακόμα κι αν το βορειοκορεατικό καθεστώς ξεκινούσε τον καυγά, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο· έτσι δεν είναι; Η «αλλαγή της πολιτικής κατάστασης στην κορεατική χερσόνησο» – ή κάνουμε λάθος; Τότε προς τι η κινεζική ουδετερότητα σ’ αυτήν την περίπτωση αφού το τελικό αποτέλεσμα θα βλάπτει τα κινεζικά συμφέροντα;

Το μόνο που στέκει λογικά είναι να υπάρχει κάτι πίσω απ’ τις γραμμές. Καμία ουδετερότητα! Κάτι του είδους: εμείς, σαν Πεκίνο, θα φροντίσουμε να μην ξεκινήσει η Πγιονγκγιάνγκ τον καυγά, επειδή καθόλου δεν μας συμφέρει…. Αν, όμως, τον ξεκινήσετε εσείς, ω αμερικάνοι, τότε θα έχετε να κάνετε και μαζί μας…

Αυτό ναι. Βγάζει νόημα…

Κούκος μ’ αγκάθια

Σάββατο 12 Αυγούστου. Το να «εκτιμά» το Πεκίνο ότι η Πγιονγκγιάνγκ δεν θα επιτεθεί πρώτη σε αμερικανικές εγκαταστάσεις δεν είναι όντως εκτίμηση. Θεωρούμε πως είναι, απλά, γνώση. Κανείς δεν σχολιάζει το γιατί το κορεατικό καθεστώς ανήγγειλε ότι «μπορεί να κτυπήσει» το Guam, 3.500 χιλιόμετρα μακρυά, ενώ έχει το σύνολο των αμερικανικών βάσεων στην ιαπωνία «στο πιάτο» των μικρομεσαίου βεληνεκούς πυραύλων του; Γιατί, άραγε, «απειλεί κάτι μακρινό» ενώ στα κοντινά θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη ζημιά; Η δική μας απάντηση είναι αυτή: επειδή κάνει διαφήμιση δυνατοτήτων· και δεν σκοπεύει να κάνει χρήση δυνατοτήτων. Σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές.

Το κορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι κακό ψυχρό κι ανάποδο, αλλά αντικειμενικά μιλώντας αμύνεται. Η επιθετική ρητορική του είναι μέρος αυτής της άμυνας. Ανορθόδοξη ίσως, όχι και ανεπίκαιρη όμως. Το αμερικανικό καθεστώς, απ’ την μεριά του, θα ήθελε μεν να επιτεθεί, αλλά πριν θα ήθελε να έχει μια «παγκόσμια αποδεκτή δικαιολογία». Έτσι εισέβαλε στο αφγανιστάν, έτσι εισέβαλε στο ιράκ, έτσι εισέβαλε στη συρία, και οπουδήποτε αλλού: με «ηθικό πλεονέκτημα», κατασκευασμένο.

Αν η Πγιονγκγιάνγκ δεν κάνει το λάθος να θεωρήσει ότι μπορεί να επιτεθεί ενώ αμύνεται (και έχουμε αρκετούς λόγους να πιστεύουμε ότι δεν θα το κάνει), η Ουάσιγκτον είτε πρέπει να φτιάξει γρήγορα μια (ψευτο)πιστευτή αφορμή (μια προβοκάτσια δηλαδή)· είτε να περιμένει για αργότερα. Αν θεωρεί ότι έχει τέτοια περιθώρια. Αλλιώς… (Το ψόφιο κουνάβι απειλεί ότι έχει σηκώσει τον «κόκκορα» στο περίστροφό του…. Εντάξει, αλλά το αντιγράφει από κάποιο γουέστερν….)

Στην περίπτωση του «Χ» το ποιος θα θεωρηθεί ότι «έχασε στα σημεία» είναι θέμα ερμηνείας. Αλλά για το ποιος δεν σκοπεύει να χάσει, έστω και ελάχιστα, σταβοπατώντας, αυτός είναι σίγουρος: το Πεκίνο…

Στην αυλή του γίνεται ο καυγάς…

(ο όρος «κούκος με αγκάθια» είναι απ’ την πόκα…)

Πόλεμος νεύρων 1

Παρασκευή 11 Αυγούστου. … Οι πύραυλοι Hwasong-12 που θα εκτοξευτούν απ’ τον KPA [«λαϊκό στρατό της κορέας»] θα διασχίσουν τον ουρανό πάνω απ’ τους ιαπωνικούς νομούς Shimane, Hiroshima και Koichi… Θα καλύψουν μια απόσταση 3.356,7 χιλιομέτρων σε 1.065 δευτερόλεπτα, και θα πέσουν στο νερό 30 – 40 χιλιόμετρα μακριά απ’ το Guam

Μπορεί να σας φανεί παράξενο ή ενδιαφέρον. Αλλά αυτή ακριβώς είναι η (κατά το καθεστωτικό bbc) ανακοίνωση του γενικού αρχηγού του βορειοκορεατικού στρατού Kim Rak Gyon, μέσω του κρατικού πρακτορείου ειδήσεων KCNA. Συνιστά αυτό απειλή επίθεσης κατά των αμερικανικών βάσεων στο Guam; Όχι βέβαια!!! Ο κυβερνήτης του Guam Eddie Calvo έβαλε το ζήτημα στη λογική του βάση όταν σχολίασε στο Reuters την βορειοκορεατική «απειλή»:

… Η βόρεια κορέα προτιμάει να είναι απρόβλεπτη, και στο παρελθόν έχει εκτοξεύσει αιφνιδιαστικά πυραύλους… Τώρα μας στέλνουν προειδοποιητικό τηλεγράφημα για το κτύπημά τους, που σημαίνει ότι δεν θέλουν να γίνει καμία παρεξήγηση. Νομίζω ότι φοβούνται…

Οι δυνατότητες των βαλιστικών (μεσαίου βεληνεκούς) Hwasong 12 είναι γνωστές. Η πιο πρόσφατη δοκιμή τους έγινε στις 14 του περασμένου Μάη. Είναι γνωστό ότι το βεληνεκές τους είναι περίπου 4.500 χιλιόμετρα. Το Guam απέχει γύρω στα 3.500 χιλιόμετρα απ’ τις ακτές της βόρειας κορέας, συνεπώς είναι μέσα στην εμβέλειά τους. Η προκαταβολική ανακοίνωση και η σχολαστικότητά της (θα κάνει τόση απόσταση, θα περάσει πάνω από ‘κει και ‘κει, θα πετάει για τόσο και θα πέσει στο βάθος του ορίζοντά σας) είναι διαφήμιση: το ξέρετε ότι είστε μέσα στην ακτίνα των πιο δοκιμασμένων πυραύλων μας· σας το επιβεβαιώνουμε.

Του ίδιου τύπου είναι και το βορειοκορεατικό σενάριο «ο στρατός θα ετοιμάσει το σχέδιο και σε λίγες ημέρες ο πρόεδρος θα το εγκρίνει». Πρόκειται για show τεχνοπολεμικής ικανότητας… Και το μόνο που θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς είναι γιατί το ολοκληρωτικό βορειοκορεατικό καθεστώς θα έπρεπε να εξαιρείται απ’ τον ώριμο θέαμα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα καθωσπρέπει καθεστώτα, πολιτικά, στρατιωτικά, θρησκευτικά, επιχειρηματικά, στον πλανήτη;

(φωτογραφία: ντάλα καλοκαίρι δεν είναι το καλύτερο να ασχολείσθε με πυραύλους. Αν έχει πάνω απ’ το κεφάλι σας ουρανό, καλύτερα να περιμένετε να νυχτώσει και να χαζέψετε τα αυγουστιάτικα πεφτάστερα. Αγκαλιά με την παρέα σας.

Αν, παρόλα αυτά, επιμένετε, αυτό είναι ένα διάγραμμα με τις δυνατότητες των βορειοκορεατικών πυραύλων· δεν είναι βέβαιο ακόμα αν μπορούν να κουβαλήσουν και πυρηνικές κεφαλές… Οι ψηλές και στενές καμπύλες αριστερά είναι οι τροχιές των δοκιμαστικών εκτοξεύσεων, που για πολλούς λόγους – και τεχνικούς – γίνονται ανορθόδοξα. Οι εστιγμένες γραμμές είναι οι πραγματικές τροχιές αν οι πύραυλοι χρησιμοποιηθούν για κακούς σκοπούς…)

Πόλεμος νεύρων 2

Παρασκευή 11 Αυγούστου. Η παρατήρηση … Νομίζω ότι φοβούνται… του Calvo αξίζει μεγαλύτερης προσοχής. Γιατί ο συνδυασμός μιας βορειοκορεατικής απειλής (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για επίθεση στις αμερικανικές βάσεις στο Guam με την ασυνήθιστη προαναγγελία των λεπτομερειών μιας τέτοιας ενέργειας θα μπορούσε, πράγματι, να δείχνει ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει αγγίξει το όριο των δυνατοτήτων του – απέναντι στις ηπα. Όχι «τεχνικά» (εκεί έχει περισσότερες) αλλά «πολιτικά». Και ότι κινείται με την επιβραδυνόμενη ταχύτητα ενός πυραύλου / πυροτεχνήματος που πλησιάζει την κορύφωση της τροχιάς του, πριν αρχίσει να πέφτει: έχει πατήσει, απ’ την μια μεριά, την πολύ ζόρικη επιφάνεια μιας επίθεσης, την οποία, απ’ την άλλη μεριά, θα προτιμούσε να μην κάνει. Κι αυτό από θέση σχετικής (απέναντι στις ηπα) αδυναμίας.

Αν αυτό είναι μια σωστή κατανόηση των περιστάσεων (ή αν τέτοια είναι η αμερικανική αντίληψη), τότε η Ουάσιγκτον ίσως, ίσως λέμε, έχει αποκτήσει ένα τακτικό πλεονέκτημα. Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται, αλλά σ’ αυτό κανείς δεν δίνει σημασία: το μιλιταριστικό σύμπλεγμα θα αποφασίσει. Υπάρχει κι εκεί ένα όριο, που δεν είναι όριο δυνατοτήτων αλλά όριο συνεπειών. Υπάρχει όμως ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο «τι σε παίρνει να κάνεις». Το πρώτο, απ’ την μεριά της Πγιονγκγιάνγκ, το αναγνωρίζει η ίδια διαφημίζοντας τις λεπτομέρειες μιας επίθεσης έτσι ώστε να κρατήσει ένα «κούτελο» χωρίς να την κάνει. Το δεύτερο, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, το αναγνωρίζει οποιοσδήποτε άλλος εκτός απ’ το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα. Όχι φανερά τουλάχιστον…. Η στρατιωτική μηχανή των ηπα, η τελευταία δυνατότητα της παρηκμασμένης «μόνης υπερδύναμης», αν δεν μπορέσει να επιδείξει σύντομα κάποιου είδους «υποχώρηση του εχθρού”, θα πρέπει να δοκιμάσει να την επιβάλλει· παρότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Πρακτικά μιλώντας αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι μάλλον το βορειοκορεατικό καθεστώς και όχι το αμερικανικό που θα κάνει πίσω – με έναν συμβολικό φυσικά τρόπο. Θα «κάνει πίσω» στο στυλ «μπορούμε αλλά δεν θα το κάνουμε… ακόμα». Φυσικά το πρόβλημα της Ουάσιγκτον είναι τεράστιο μπροστά στο πρόβλημα της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτή η τελευταία θέλει απλά (;) να της αναγνωριστεί το καθεστώς της πυρηνικής δύναμης. Για την Ουάσιγκτον όμως διακυβεύονται (μπορεί και) τα πάντα στον Ειρηνικό. Αυτή η ανισομέρεια «προβλημάτων» θα μπορούσε πράγματι να πείσει την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν χρειάζεται να βιάζεται…

Κι ίσως εκεί είναι στρατηγικός ο ρόλος του Πεκίνου (και σε ότι αφορά τις αποφάσεις της Πγιονγκγιάνγκ) αλλά και της Μόσχας. Θεωρούμε λογικό να ξέρουν ότι τώρα (και για κάποιο καιρό) η αμερικανική ηγεμονία δεν θα καταρρεύσει με απευθείας και πλήρη στρατιωτική αναμέτρηση. Αλλά με διαρκή «τριβή» και φθορά. Που όταν δεν παίρνει την μορφή καθαρής τακτικής ήττας (όπως στο συριακό πεδίο μάχης) θα είναι ανοικτή σε αντίπαλες «ερμηνείες», και εν τέλει σε κάτι σαν «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του…»

Αυτή είναι μια εκτίμησή μας. Θα δούμε αν στέκει…

Το κουνάβι που βρυχάται

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Απείλησε με “φωτιά και οργή που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος”. Αλλά μπορεί να το είπε πάνω στα νεύρα του – τόχει το ελάττωμα. Το σίγουρο είναι ότι το επόμενο τιτίβισμά του ήταν αφιερωμένο στο Μεγάλο Εγώ του:

… Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου ήταν να διατάξω τον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου μας. Έτσι τώρα είναι πιο έτοιμο και αποτελεσματικό από ποτέ… Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσουμε…

Το ψόφιο κουνάβι ανέλαβε στις 20 του περασμένου Γενάρη. Το ότι (νομίζει και φωνάζει πως) μέσα σε κάτι λιγότερο από 7 μήνες τα πυρηνικά όπλα των ηπα εκσυγχρονίστηκαν (κατόπιν της διαταγής του φυσικά…) επιβεβαιώνει απλά ότι δεν έχει καν γνώσεις λυκείου για το θέμα.

Θα μπορούσε, λοιπόν, να θεωρηθεί “ακίνδυνος”. Ακόμα και “γραφικός”: στις αρχές της περασμένης άνοιξης είχε “προειδοποιήσει” την Πγιονγκγιάνγκ με τον “καλύτερο στρατό του κόσμου”…. Πιο συγκεκριμένα, με μια αεροναυτική αρμάδα με επικεφαλής το αεροπλανοφόρο Carl Vinson, που πλησίαζε υποτίθεται ολοταχώς την κορεατική χερσόνησο, με άγριες διαθέσεις… Μόνο για να αποδειχθεί ότι η περιβόητη αρμάδα βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά, στον ινδικό, σε ασκήσεις με το αυστραλέζικο ναυτικό…

Άσχετος λοιπόν, και αλαζόνας. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα με δαύτον και με την λειτουργία του σαν “βιτρίνα”. Αυτά που λέει και ο χαρακτήρας του είναι ιδανικά για να γίνει κάποια προβοκάτσια (εν αγνοία του) τέτοια που να πρέπει μετά αυτό το Κολοσσιαίο Εγώ Του να διατάξει μια επίθεση κατά της βόρειας κορέας. Έχει δώσει εξετάσεις (και τις πέρασε) όταν διέταξε την επίθεση με κρουζ κατά του Άσαντ, την περασμένη άνοιξη….

Όσο ακίνδυνο κι αν είναι, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι όταν βρυχάται, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι όταν χτενίζει την φράτζα του στον καθρέφτη του. Το δεύτερο είναι η βασική «προεδρική λειτουργία» του Τραμπ – και υποθέτουμε ότι η ιστορία θα τον θυμάται γι’ αυτό και μόνο. Αν (του) φτιάξουν / στήσουν μια «αφορμή» κι αν κάποιοι «διπλανοί» του (κανάς «τρελός σκύλος» Mattis και σία…) τον σκουντήσουν λίγο, είναι όντως ικανός να συμπεριφερθεί σαν ο μεγαλύτερος στρατηγός όλων των εποχών… (Και ύστερα, αν χρειαστεί, αν κάτι δεν πάει καλά, οι διάδοχοί του θα τον ξεφορτωθούν σαν «τρελό» – αφού πρώτα, όμως, έχει κάνει την δουλειά…)

(Ο υπ.εξ. Tillerson είναι πιο καθησυχαστικός. Αλλά είναι ένας φτωχός και μόνος υπ.εξ., που πρέπει να παίζει τον «καλό μπάτσο»…. Ένας προσωρινός Kerry για την καινούργια συντηρητική διοίκηση. Πρόκειται για έναν ρόλο άνευ σημασίας και περιεχομένου αν δεν υπάρχει και «κακός μπάτσος»…)

Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Το άσχημο είναι ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν μπορεί να φρενάρει τους ανταγωνιστές του με «ήπια και ειρηνικά» μέσα. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου έξω απ’ τον ορίζοντά του η βία, το «μέσο» στο οποίο θεωρεί ότι έχει σαφή υπεροχή: αν θες να κάνεις τις επενδύσεις των ανταγωνιστών σου ασύμφορες (γι’ αυτούς), αν το σχέδιο είναι america first (και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο!) τι κάνεις στο τέλος; Σπέρνεις φωτιά…

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Στα τέλη των ‘90s και ακόμα εντονότερα τον πρώτο χρόνο των ‘00s, Μόσχα, Παρίσι (κι από πίσω η υπόλοιπη τότε ε.ε.) πυροβολούσαν συστηματικά τις «κυρώσεις» που είχε επιβάλλει η Ουάσιγκτον (μέσω οηε είναι η αλήθεια) στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, απαιτώντας την οριστική άρση τους. Για ανθρωπιστικούς λόγους. Παράλληλα οι εταιρείες τους ετοιμάζονταν για πετρελαϊκές δουλειές στο ιράκ.

Για να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον αυτήν την αντιπαλότητα, για να κρατήσει την θέση της στον καπιταλιστικό πλανήτη «πάνω», για να κρατήσει για κάποια χρόνια τα ιρακινά πετρέλαια «κάτω» (στα κοιτάσματά τους) και τους ανταγωνιστές της «έξω», έπρεπε να μπει «μέσα». Να κάνει εισβολή στο ιράκ. Έπρεπε να σπείρει φωτιά. Και το έκανε.

Μερικά βασικά δεδομένα δεν είναι ίδια τώρα. Ο αμερικανικός στρατός έχει εξαπλωθεί σε διάφορα ενεργά πεδία μάχης: ιράκ, συρία, αφγανιστάν, διάφορα σημεία της αφρικής… Το “πάνω” είναι υπό αμφισβήτηση· ή σκέτη κοροϊδία. Και φυσικά το ιράν (και ο στρατός του) δεν είναι ιράκ… Συνεπώς μια απόβαση / εισβολή θα πρέπει να θεωρείται αδύνατη. Ωστόσο ο αμερικανικός μονόδρομος της βίας είναι περισσότερο από ποτέ τέτοιος: μονόδρομος. Αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί.

Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιου είδους «περιορισμένης διάρκειας ελεγχόμενη επίθεση από μακρυά» (πύραυλοι, βομβαρδισμοί) στη βόρεια κορέα να είναι, ταυτόχρονα, ένα απειλητικό παράδειγμα προς το ιράν και τους οικονομικούς του συνεταίρους: μην μας «γράφεται» γιατί τα κάνουμε λαμπόγυαλο όποτε θέλουμε…

(Έναν συλλογισμό, δυσοίωνο είναι η αλήθεια, διατυπώνουμε… Χωρίς συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα… Όχι κάποια τεκμηριωμένη πρόβλεψη… Στο κάτω κάτω οι πιο φονικές καπιταλιστικές / κρατικές διαδικασίες δεν δίνουν ραντεβού με τους αντιπάλους τους!)

Ουάσιγκτον – Πγιονγκγιανγκ – Ουάσιγκτον

Τετάρτη 9 Αυγούστου.Η βόρεια κορέα καλύτερα να σταματήσει να απειλεί τις ηπα… γιατί θα απαντήσουμε με φωτιά και οργή τέτοια που δεν έχει ξαναδεί ο κόσμος…

Μην βιαστείτε να συμπεράνετε ότι το ψόφιο κουνάβι ανήγγειλε την Αποκάλυψη! Βρίσκεται σε διακοπές, για τις οποίες έχει γκρινιάξει ήδη πολύ ότι δεν τον αφήνουν ήσυχο, ότι όλο τον καλούν στο τηλέφωνο, και ότι δεν μπορεί να ξεκουραστεί… Έχει νευράκια λοιπόν· και φαντάζεσθε πόσο νευριάζουν οι “πετυχημένοι” όταν νοιώθουν ότι δεν ελέγχουν τον χρόνο τους… Επιπλέον την δήλωση την έκανε στη διάρκεια ομιλίας του για τους ηρωϊνοεξαρτημένους, στο N. Jersey. Και πάλι θα πρέπει να είχε τα νεύρα του…

Πιο ενδιαφέρον είναι ίσως ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (εντελώς συμπτωματικά, και οι ιαπωνικές…) φέρονται να αλλάζουν άρδην πρόσφατες εκτιμήσεις τους και να συμπεραίνουν τώρα ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει το know how να βιδώσει πυρηνικές κεφαλές στους βαλλιστικούς πυραύλους του. Επειδή όλο ο κόσμος (οφείλει να) έχει εμπιστοσύνη στα πορίσματα των μυστικών υπηρεσιών, συμπεραίνουμε ότι κάποιοι «σπρώχνουν». Για κάτι πιο aggressive απ’ τις κυρώσεις, εναντίον της βόρειας κορέας. Ίσως παίζει τον ρόλο της και η (τακτική) ήττα στο συριακό πεδίο μάχης.

Είναι εύκολο; Πριν λίγες ημέρες η Ουάσιγκτον (η γραμματεία του ψόφιου κουναβιού) κάλεσε την Σεούλ (την γραμματεία του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon Jae-in) για κουβέντα κορυφής. Ήταν αμέσως μετά την τελευταία βορειοκορεατική πυραυλική δοκιμή. Η απάντηση της γραμματείας του Moon Jae-in θα πρέπει να άφησε κάγκελο την αμερικανική προεδρική γραφειοκρατεία: ο πρόεδρος βρίσκεται σε διακοπές… θα ασχοληθεί με αυτά τα θέματα μετά την επιστροφή του, σε 15 ημέρες… Ουάου! Ακριβώς αυτό: οι διακοπές στη νότια κορέα είναι ιερές, και ο (όχι και τόσο «φιλοαμερικάνος» καινούργιος πρόεδρος) δεν εννοούσε να τις χαλάσει. Να μια διαφορά με τα αμερικανικά ήθη: ο Moon Jae-in δεν απαντάει στα τηλέφωνα όταν έχει άδεια… Ούτε δηλώσεις κάνει! Ούτε τιτιβίζει! Και δεν γκρινιάζει!

Αν δεν ήταν η νότια κορέα που βάζει φρένο στις πολεμικές φιλοδοξίες της Ουάσιγκτον (και του Τόκιο) η «φωτιά και η οργή» θα είχαν εκδηλωθεί ίσως. Αλλά η Σεούλ δεν θέλει να γίνει ερείπια, και έχει δίκιο. Απομένει μόνο να αποφασίσει η Ουάσιγκτον να την «θυσιάσει». Αλλά αν το κάνει, θα πρέπει να εγκαταλείψει οριστικά τις βάσεις της και τις όποιες φιλοδοξίες της στην κορεατική χερσόνησο: όσοι νοτιοκορεάτες επιζήσουν απ’ τα βορειοκορεατικά αντίποινα σε μια αμερικανική επίθεση στην Πγιονγκγιάνγκ θα είναι σκληρά αντιαμερικάνοι για πολλές γενιές.

Οπότε; Ίσως η Πγιονγκγιάνγκ δεν ξανακάνει απειλητικές δηλώσεις… για τον επόμενο μήνα. Ή, ίσως, η Ουάσιγκτον να βρίσκεται (πραγματικά) σε μεγάλη απελπισία. Που μεσοπρόθεσμα θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη αν αποφασίσει να «ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της» με την βόρεια κορέα με ψοφιοκουναβικό τρόπο: με τον αντίχειρα του αυτοκράτορα στραμμένο κάτω…

Οι ορθολογικές εκτιμήσεις (μας) καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να θέλει αλλά δεν έχει πολλά περιθώρια να “κάψει” το σαμάρι – βόρεια κορέα· ειδικά όταν απ’ αυτό θα επωφεληθεί με διάφορους τρόπους το γαϊδούρι, η κίνα. Αλλά στην ιστορία οι “πρωταγωνιστές” δεν δρούσαν πάντα ορθολογικά, έτσι δεν είναι;

Far east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.

Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.

Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:

Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!

Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…

Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.

Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».

Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.

Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…

Ανατολική ασία

Δευτέρα 31 Ιούλη. Άντε, ας πούμε, ότι αυτά τα πολεμικά παιχνίδια περί την κορεατική χερσόνησο, θα είχαν κάποιο ευνοϊκό αποτέλεσμα για την Ουάσιγκτον. Απίθανο, αλλά ας κάνουμε αυτή την άσκηση σκέψης.

Και μετά; Αφού ο εχθρός είναι το Πεκίνο, τι θα γινόταν μετά; Χτες το κινεζικό καθεστώς έκανε μια στρατιωτική παρέλαση / επίδειξη των όπλων του, επ’ αφορμή των 90 χρόνων απ’ την ίδρυση του «λαϊκού στρατού». Και ναι, ο κινεζικός στρατός δεν έχει πολεμικές εμπειρίες – είναι «άκαπνος» σα να λέμε. Αλλά ούτε ο στρατός του βόρειου βιετνάμ είχε κάποιου είδους «αντικειμενική» υπεροχή όταν πέταξε τον αμερικανικό στη θάλασσα. Κι ύστερα η πολεμική εμπειρία του τωρινού αμερικανικού στρατού ποια είναι; Το ότι ετοιμάζεται να χάσει το αφγανιστάν απ’ τους Ταλιμπάν; Ή ότι εκπαίδευε και εξόπλιζε στη συρία proxies που αποδείχθηκαν “λίγοι”; Μήπως η “πολεμική αρετή” του αμερικανικού στρατού είναι ένας μύθος που καλλιεργήθηκε σε αντιπαράθεση με λιανοντούφεκα;

Κι ύστερα μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως αυτά που έδειξε η παρέλαση είναι όλα κι όλα, και ότι η βαθιά κινεζική ψυχή δεν κρατάει κρυμμένα μυστικά, και μάλιστα μυστικά επικίνδυνα; Όχι. Στο κάτω κάτω αυτό κάνει κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του.

Συνεπώς;