Tag: βιετνάμ

Νοτιοανατολική ασία 1

Σάββατο 16 Φλεβάρη. Την περασμένη Τρίτη κάναμε μια σύντομη αναφορά στα λεγόμενα του Ben Rhodes, πρώην βασικού συμβούλου του Obama. Μεταξύ άλλων θρηνούσε για την αλλαγή γραμμής στην Ουάσιγκτον, και για το γεγονός ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση γκρεμίζει την παγκόσμια επιρροή (των ηπα) που είχε προσπαθήσει να συγκρατήσει η προηγούμενη διοίκηση των δημοκρατικών.

Μια κρίσιμη περιοχή τέτοιων «οικοδομικών εργασιών» είναι η νοτιοανατολική ασία. Η Ουάσιγκτον έχει κάνει μεγάλες «επενδύσεις» (κυρίως αν και όχι αποκλειστικά μέσω στρατιωτικών σχέσεων) με τα κράτη της περιοχής (φιλιππίνες, βιετνάμ, καμπότζη, μαλαισία, ινδονησία) και ο λόγος είναι προφανής: πρόκειται για τον βασικό «προμαχώνα» για την ανάσχεση της θαλάσσιας επέκτασης του Πεκίνου.

Όταν η Ουάσιγκτον έχασε την Μανίλα (με την εκλογή του Duterte) έχασε ένα βασικό «εργαλείο πίεσης» προς τον κινεζικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό. Η κόντρα της Μανίλα με το Πεκίνο για την κυριότητα διάφορων νησίδων και ατολών στη νότια θάλασσα της κίνας ήταν που επέτρεπε στην Ουάσιγκτον να εμφανίζεται ταυτόχρονα σαν «προστάτης της ελευθερίας» στον Ειρηνικό και «προστάτης των αδυνάτων» απέναντι στον κινέζικο γίγαντα.

Εδώ και 2 περίπου χρόνια η Ουάσιγκτον χάνει και την Πχνομ Πενχ – την καμπότζη. Αντίστοιχα την κερδίζει το Πεκίνο. Το κράτος της καμπότζης (όπως και το γειτονικό του βιετνάμ) κυβερνώνται από «κομμουνιστικά κόμματα», είναι δηλαδή μονοκομματικό κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται πρακτικά. Αυτή η ιδεολογική / πολιτική συγγένεια με το Πεκίνο θα ήταν αρκετή για να δικαιολογήσει την αμοιβαία έλξη (πιο έντονη στην περίπτωση της καμπότζης, ανερχόμενη στην περίπτωση του βιετνάμ).

Δεν πρόκειται, όμως, γι’ αυτό· ή, έστω, κυρίως γι’ αυτό. Τα κράτη της περιοχής, όπως και όλα όσα στον πλανήτη έχουν σοβαρά προβλήματα καπιταλιστικής ανάπτυξης, ζυγίζουν την ισχύ των όποιων πιθανών συμμάχων τους· και το είδος των ανταλλαγμάτων που μπορούν να πάρουν απ’ αυτούς. Στην περίπτωση της νοτιοανατολικής ασίας μιλάμε κυρίως για γεωπολιτικές προσόδους (το ελλαδιστάν δεν είναι το μόνο καθεστώς του πλανήτη που την βγάζει έτσι!) Αυτές ανεβαίνουν όσο οξύνεται μια αντιπαράθεση παγκόσμιας κλίμακας (όπως αυτή ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο)· αλλά μαζί μ’ αυτή την «αύξηση» γίνονται πιο έντονες οι απαιτήσεις για μια «τελική επιλογή πλευράς».

Το καμποτζιανό καθεστώς δείχνει να έχει αποφασίσει: Πεκίνο. Δεν είναι το πρώτο που παίρνει τέτοια απόφαση. Θυμηθείτε: νότια κορέα, βόρεια κορέα, φιλιππίνες, μαλαισία… Αποφασιστικοί παράγοντες είναι δύο. Απ’ την μια η «απλοχεριά» με την οποία το Πεκίνο ανταμοίβει τις επιρροές του, χωρίς όρους του είδους «δημοκρατία» κλπ. Απ’ την άλλη το τι μεθοδεύει ξανά η Ουάσιγκτον στο όνομα της «δημοκρατίας»: κι εδώ η περίπτωση βενεζουέλα γίνεται άμεσα αντιληπτή σαν «σήμα κινδύνου».

Η μόνη περίπτωση για διάφορα καθεστώτα της νοτιοανατολικής ασίας να μείνουν αυταρχικά (είτε λέγονται «κομμουνιστικά» είτε όχι) αναπτυσσόμενα ταυτόχρονα από καπιταλιστική άποψη (εντασσόμενα, αν θέλετε, σε βελτιωμένες θέσεις στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό) είναι να συμμαχήσουν με το Πεκίνο. Και, στον βαθμό που μπορούν, να αντιγράψουν το δικό του μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης: υπό μονοκομματική κρατική διεύθυνση.

Όταν, απ’ την άλλη μεριά, η Ουάσιγκτον «τιμωρεί» με διάφορες οικονομικές κυρώσεις όποιον δεν είναι στα μέτρα της, φτάνοντας ξανά (όπως άλλοτε) να απειλεί στρατιωτική εισβολή εναντίον ενός καθεστώτος (Μαδούρο) που, σε τελευταία ανάλυση, έχει την τυπική νομιμοποίηση εκλογών, οι μνήμες της αιμοβόρας αμερικανικής ιμπεριαλιστικής δράσης στην ανατολική ασία στα ‘60s και στα ‘70s «ξυπνούν». Δεν είναι στενά ιδεολογικό το ζήτημα, του είδους 3ος παγκόσμιος και «δημοκρατία εναντίον κομμουνισμού». Είναι σκέτο ζήτημα γεωπολιτικών επιρροών, όπως άλλωστε ήταν και τότε, κάτω απ’ το χαλί της ιδεολογίας. Κι αφού μια τέτοια «αφύπνιση» γίνεται στη σκιά ενός ασιάτη γίγαντα που είναι διατεθειμένος να προσφέρει την προστασία του (όχι μόνο στρατιωτική αλλά και οικονομική) και δεν βαρύνεται με στρατιωτικές εκστρατείες ούτε με ιδεολογικές απαιτήσεις, είναι σαφές ότι το κλάμα του Rhodes έχει σοβαρή βάση.

Κι έρχεται η σειρά του Ανόι. Που επίσης έχει θέματα με το Πεκίνο για τη νότια θάλασσα της κίνας. Αλλά… προηγείται ο ρεαλισμός…

(φωτογραφία στη μέση: Τα αποτελέσματα αμερικανικού carpet bombing στην καμπότζη, στη διάρκεια του πολέμου στο βιετνάμ…

Κάτω: ο καμποτζιανός πρωθ. Hun Sen με τον Xi Jinping στο «παλάτι της ειρήνης» στην Phnom Penh, στις 13 Οκτώβρη του 2016. Ο ένας γυιός του είναι νο 2 στη στρατιωτική ιεραρχία ενώ ο άλλος επικεφαλής των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών).

…Και κρύο του λουτρού

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, η σύνοδος του apec πέτυχε ένα μοναδικό κατόρθωμα. Για πρώτη φορά στην 29χρονη ιστορία του θεσμού χθες δεν βγήκε κοινό ανακοινωθέν με τα συμπεράσματα της συνόδου· ούτε, καν, έτσι, για τους τύπους. Η αιτία είναι χοντροκομμένα απλή. Τα κράτη μέλη του οργανισμού ικανοποιούνται σε γενικές γραμμές απ’ τις προδιαγραφές του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου (ποε) – όλα τα κράτη, εκτός από ένα. Τις ηπα. Ο Pence τράβηξε το σπαθί του όχι μόνο για να καταγγείλει το Πεκίνο αλλά και για να εκβιάσει τα μέλη του οργανισμού να ζητήσουν την αναμόρφωση του ποε – με τρόπο που να βολεύει τη Ουάσιγκτον και την «ζήτω τα διμερή εμπορικά deal» τακτική της.

Παρότι υπό άλλες συνθήκες τα μικρότερα (σε σχέση με την κίνα) κράτη θα τόνιζαν τις υπαρκές διαφορές ή και αντιθέσεις του με τον κινεζικό καπιταλισμό, η επιθετικότητα με την οποία είναι υποχρεωμένη να κινείται η Ουάσιγκτον τα βάζει σε μια θέση που δεν είναι επιλογή τους: να γίνουν εχθροί του Πεκίνου κάτω απ’ την ομπρέλα της Ουάσιγκτον…. Το επιλέγει κανείς με ελαφριά καρδιά; (Όχι, εκτός αν το νο 1 εθνικό του κεφάλαιο είναι οι εφοπλιστές – ονόματα δεν λέμε…)

Μιλώντας γενικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κάθε άλλο παρά «καλό όνομα» στη νοτιοανατολική ασία. Και τώρα κάνει ό,τι μπορεί για να θυμίζει το παρελθόν του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες τα νοτιοασιατικά κράτη δεν είναι αυτονόητα διατεθειμένα θα ακουμπήσουν το μέλλον τους στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα. Κι όσο περισσότερο η Ουάσιγκτον επιδεικνύει την όποια στρατιωτική της πυγμή, τόσο πιο πολύ το βιετνάμ, η ταϋλάνδη, η μαλαισία, η σιγκαπούρη, και οι φιλιππίνες (του Duterte…) κάνουν και ξανακάνουν δεύτερες σκέψεις. «Από ‘δω ή από ‘κει;».

Σαν ταύρος σε υαλοπωλείο η Ουάσιγκτον διακινδυνεύει να χάσει περισσότερα στην ευρύτερη περιοχή απ’ όσα έχει χάσει ως τώρα.

Απ’ την άλλη μεριά έτσι συμβαίνει με τους παγκόσμιους πολέμους, όσο οξύνονται σαν ενδοκαπιταλιστικοί, διακρατικοί ανταγωνισμοί: διάφορα κρατικά αφεντικά, οπορτουνιστικά κινούμενα, παίζουν «πάσο» όσο περισσότερο μπορούν…

Απ’ τον εμπορικό πόλεμο στον άλλον…2

Κυριακή 11 Νοέμβρη. Εν τω μεταξύ δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός ότι ενώ η Ουάσιγκτον είναι (πασίγνωστα) ιμπεριαλιστική, το Πεκίνο υστερεί μόνο κατά το ότι ο ιμπεριαλισμός του δεν φτάνει (ακόμα τουλάχιστον) στην καραϊβική.

Οι κινεζικές αξιώσεις κυριότητας πάνω στη θάλασσα της νότιας κίνας (πάνω χάρτης) θα μπορούσαν να θεωρηθούν (επιεικώς) εξοργιστικές! Είναι, πάντως, αυτές οι αξιώσεις που προσφέρουν άλλοθι στην Ουάσιγκτον (εσχάτως και στο Λονδίνο) να εμφανίζεται σαν ο «εγγυητής της ελευθερίας στη θάλασσα» (της νότιας κίνας) επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την συμμαχία τόσο του βιετνάμ όσο και των φιλιππίνων.

Προς το παρόν η Μανίλα έχει βγει στην άκρη. Το βιετνάμ παίζεται. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα κάτσει να χάσει – αυτό είναι σίγουρο…

Ανορθόδοξος πόλεμος 1

Κυριακή 5 Αυγούστου. Στην αρχή η Ουάσιγκτον «επιβάλει κυρώσεις» (ας το πούμε αλλιώς: βγάζει εκτός – οικονομικού – νόμου) διάφορες ρωσικές εταιρείες όπλων ή εταιρείες / υπηρεσίες πληροφοριών. Ο λόγος; Απλός: ο ρόλος της Μόσχας στην ουκρανία… η προσάρτηση της Κριμέας… ο ρόλος της στη συρία… ακόμα ακόμα και η μόνιμη εμπλοκή της στις τακτικές αμερικανικές εκλογές (!!!) (Μήπως να τις καταργήσουν εντελώς, να ησυχάσουν εκεί στο αμέρικα;).

Αυτό έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους πέρυσι, με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Μετά, και σα συνέπεια, «τιμωρούνται με κυρώσεις» όσα κράτη αγοράζουν όπλα ή έχουν σχέσεις με τις τιμωρημένες ρωσικές εταιρείες / υπηρεσίες: το πράγμα πάει αλυσιδωτά, αλλιώς δεν θα δούλευε…

Όμως έρχεται γρήγορα η στιγμή που η Ουάσιγκτον διαπιστώνει ότι αν αρχίσει να τιμωρεί πελάτες της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας θα τους χάσει για πάντα από εν δυνάμει δικούς της πελάτες αλλά και συμμάχους. Η ινδία, το βιετνάμ και η ινδονησία ανήκουν (δυστυχώς για τους σχεδιαστές της αλυσιδωτής κυρωτικής έκρηξης…) σ’ αυτήν την κατηγορία. Ψωνίζουν εδώ και δεκαετίες απ’ το ρωσικό οπλοστάσιο, είναι ευχαριστημένοι σαν πελάτες απ’ την ποιότητα, εννοείται ότι απ’ την Μόσχα ψωνίζουν και τα απαραίτητα ανταλλακτικά, και δεν γίνεται να αλλάξουν μαγαζί δια της βίας επειδή η αμερικανική πολεμική βιομηχανία «καίγεται» για πωλήσεις.. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν;

Πριν 3 μέρες η αμερικανική γερουσία, με ψήφους 87 έναντι 10 ενέκρινε ένα νόμο (που είχε ήδη περάσει και απ’ την βουλή των αντιπροσώπων) που δίνει το δικαίωμα στο ψόφιο κουνάβι να κάνει εξαιρέσεις στην τιμωρία των πελατών των τιμωρημένων ρωσικών πολεμικών «οντοτήτων». Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα δείξουν σαφώς την διάθεση να απομακρυνθούν απ’ την «ρωσική επιρροή». Να κόψουν, σα να λέμε, τις κακιές παρέες.

Έχουμε, λοιπόν, την αναβίωση μιας παλιάς μεθοδολογίας που λεγόταν «η πολιτική των κανονιοφόρων», σε καινούργια εκδοχή. Στο παρελθόν, όταν κάποια «μεγάλη δύναμη» θεωρούσε ότι κάποιο (με θέα την θάλασσα) κράτος / πελάτης της δεν συμπεριφέρεται (πολιτικά ή οικονομικά) «όπως πρέπει», έστελνε μερικά πολεμικά πλοία έξω απ’ το άτακτο λιμάνι της πρωτεύουσας. Τώρα η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο με όπλο τον παγκόσμιο κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου…

(φωτογραφία: το τάκλιν στην καρωτίδα είναι κόκκινη κάρτα ή απλή παρατήρηση;)

Ασία – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ενόσω, για ένα εξάμηνο απ’ την αρχή του χρόνου, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μπλέξει στην κορεατική «επίθεση ειρήνης» με πρωταγωνιστές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ έχοντας βραχυκυκλώσει ως προς τους άμεσους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του στα πέριξ, φαίνεται πως έχει χάσει έδαφος και στο ακόμα πιο «κύριο» πεδίο μάχης στον Ειρηνικό. Στη νότια θάλασσα της κίνας.

Αν δει κανείς τον χάρτη των κινεζικών αξιώσεων κυριότητας και ελέγχου σ’ όλη αυτή τη θαλάσσια ζώνη, είναι πράγματι τερατώδεις – από ιμπεριαλιστική άποψη. Ειδικά απέναντι στο βιετνάμ και, σε δεύτερο βαθμό, στις φιλιππίνες. Η τακτική του Πεκίνου φαίνεται ότι είναι αφενός να κατοχυρώσει στρατιωτικά τον έλεγχο της περιοχής και, στη συνέχεια, να κάνει διακρατικές συμφωνίες κοινών οικονομικών project εκμετάλλευσής της, με τα κοντινά ασιατικά κράτη. Είναι ένα είδος «καλόκαρδου νταβατζή».

Απέναντι η Ουάσιγκτον παριστάνει τον υπερασπιστή της ελευθερίας, με έναν τρόπο που δεν κάνει καν τον κόπο να κρύψει ότι αυτό που υπερασπίζεται είναι η παγκόσμια ναυτική υπεροχή της. Και το κάνει στρατιωτικά· ή, σε κάθε περίπτωση, μόνο έτσι μπορεί να κινηθεί. Αυτός ο νταβατζής δεν έχει φήμη καλής καρδιάς, ειδικά στην ανατολική ασία: πόλεμοι στο βιετνάμ, την καμπότζη, το λάος… Γι’ αυτό τώρα θέλει να εμφανίζεται σαν «ιδεολόγος».

Τους προηγούμενους μήνες το Πεκίνο κατάφερε να προχωρήσει στην στρατιωτικοποίηση διάφορων τεχνητών νησιών που έχει κατασκευάσει, και να αρχίσει την χρήση τους για «ασκήσεις». Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον έκανε καταγγελίες. Όμως καμία απ’ τις επιμέρους κινεζικές κινήσεις δεν ήταν τόσο «χοντρή» ώστε να μπορεί η Ουάσιγκτον να απειλήσει στρατιωτική τιμωρία. Τα χίλια τσιμπίματα καρφίτσας πέτυχαν τελικά αυτό που παραδέχτηκε ο αμερικάνος ναύαρχος Philip Davidson στα τέλη Απρίλη μιλώντας στο αμερικανικό κογκρέσσο:

…Οι οχυρώσεις των νησιών έχουν ολοκληρωθεί. Οι αεροδιάδρομοι είναι έτοιμοι. Τα λιμάνια περιμένουν. Το μόνο που πρέπει να κάνει η Κίνα από τώρα και μετά είναι απλά να μετακινεί τα πλοία και τα αεροπλάνα της… Με λίγα λόγια η Κίνα μπορεί τώρα να ελέγχει την νότια κινεζική θάλασσα σε οποιαδήποτε περίπτωση, εκτός από έναν πλήρη πόλεμο με τις ηπα…

Είναι αναμενόμενο απ’ τους καραβανάδες να χοντραίνουν στα λόγια τις καταστάσεις για να ανεβάζουν την δική τους χρησιμότητα. Ωστόσο μη αμερικάνοι «τρίτοι» παραδέχονται ότι στο πρώτο εξάμηνο του 2018 το Πεκίνο προχώρησε πολύ γρήγορα τις στρατιωτικές κινήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, είτε με την μορφή ολοκλήρωσης υποδομών, είτε με αλλεπάλληλες ασκήσεις.

Χωρίς πάτο

Σάββατο 3 Ιούνη. Πριν κάτι χρόνια ο κυρ Αβραμόπουλος, τότε δήμαρχος της Αθήνας (τώρα επίτροπος στην ε.ε. – μεγαλεία!) είχε υπογράψει με τον τότε δήμαρχο της Σπάρτης την λήξη του Πελοπονησιακού πολέμου… Συνεχιζόταν, και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι…

Πριν ενάμισυ χρόνο, πάλι, τέλη Σεπτέμβρη του ’15, ο ψεκασμένος υπ.αμ. (πάνω φωτό: ο “κύριος Πάνος” ετοιμάζεται να φτύσει στη θάλασσα, για να το βρει στο αλάτι…) απέδωσε τιμές «στους νεκρούς της ναυμαχίας της Σαλαμίνας» – τους Αθηναίους φυσικά… Όχι τους πέρσες… Οι ψυχές τους δεν ησύχαζαν τόσους αιώνες που δεν τις είχε τιμήσει ένας υπουργός άμυνας, και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς…

Η εθνικιστική αυτοϊκανοποίηση (κομψή λέξη…) δεν έχει όρια. Πάντα μπορεί να σε στείλει όχι έξω απ’ τον γαλαξία αλλά έξω και απ’ το υπάρχον σύμπαν· είναι ένα άλλο σύμπαν μόνη της. Συνεπώς τι θα λέγατε αν ο μεγΑλέκος συναντούσε τον Χο-Τσι-Μινχ;

Παράνοια; Ναι, αλλά μην το πείτε. Ο δήμαρχος της Έδεσσας υποδέχτηκε την πρέσβειρα του βιετνάμ τις προάλλες, και την τίμησε (από τοπικό ρεπορτάζ, thanks G.):

… με την πολιτιστική ξενάγηση στα βήματα του Χο Τσι Μινχ και ένα πρόγραμμα με τίτλο «Ο Μέγας Αλέξανδρος συναντά τον Χο Τσι Μινχ»…

Μην το ψάξετε – είναι βαριά περίπτωση. Αλλά στην ελλάδα αυτά περνάνε light. Όπως η υπογραφή της λήξης του Πελοπονησιακού πολέμου… Όπως οι τιμές στη ναυμαχία της Σαλαμίνας…

Μήπως πρέπει να γιορτάζεται και η φορτωμένη χρυσάφι επιστροφή των πολεμιστών grekopithikus protogonus απ’ την μισθοφορική αποστολή τους εναντίον των πολιτισμένων Υκσώς στην αίγυπτο, πριν περίπου 3.000 χρόνια;

Κανονικά θα έπρεπε: κάπως έτσι άρχισε η μεγάλη εποποιΐα των γεωπολιτικών προσόδων!!! Ψεκασμένε και λοιποί φαιορόζ: δέστε την συμμαχία σας με τον Σίσι με τα κατάλληλα (προ)ιστορικά υλικά!!!