Tag: τρομοκρατία

Η υπόθεση στο αρχείο

Σάββατο 19 Αυγούστου. Όπως έχει γίνει κατά κόρον (με ελάχιστες και αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, δεν θα θυμίσουμε εδώ το τι και πως) όλοι οι «ύποπτοι» για τις επιθέσεις στην Καταλωνία είναι νεκροί. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, ούτε να αποκαλύψουν κάτι που δεν θα έπρεπε.

Η «εξουδετερώσή» τους έχει όνομα. Εξωδικαστική εκτέλεση. Είναι εύκολη υπόθεση, αρκεί να ανήκει (ο εκτελεσμένος) σε μια κοινωνική κατηγορία που έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά. Ας πούμε «μουσουλμανικού θρησκεύματος». Ποιος οπαδός των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και γιατί θα ασχοληθεί τώρα αν οι «νεκροί ύποπτοι» έπρεπε να δολοφονηθούν πριν καν απολογηθούν. Ποιος; Κανένας… Τα ανακοινωθέντα της αστυνομίας είναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ! Τελεία και παύλα!

Το κακό (ακόμα και με την στενή έννοια) είναι ότι οι ποινικοποιημένες / περιθωριοποιημένες κοινωνικές κατηγορίες, και άρα η «εκκαθάρισή τους», θα αυξηθούν· δεν θα μειωθούν.

Αν μας θεωρείτε υπερβολικούς απλά θυμηθείτε: πόσο εύκολη είναι στις ηπα η εκτέλεση μαύρου… Άσχετα από θρησκευτικό ή αθεϊστικό ριζοσπαστισμό…

Πεθαίνουμε από βλακεία κτυπημένοι κατακέφαλα

Σάββατο 19 Αυγούστου. Εν τω μεταξύ δεν υπάρχει καμία εξήγηση για τον λόγο που οι δαιμόνιοι «τρομοκράτες τζιχαντιστές» αποφάσισαν μαζικές δολοφονίες στην Καταλωνία.

Δεν χρειάζεται. Η μοχθηρότητα του «κακού» είναι η απόδειξη της μοχθηρότητάς του. Κυκλικός συλλογισμός που έχει γίνει επαρκής. Ναι. Αλλά η επάρκεια του ξεκαρφώματος της (κάθε) προβοκάτσιας δεν οφείλεται στην «μοχθηρότητα του κακού». Οφείλεται στην «ευπιστία του καλού». Δηλαδή στη βλακεία του πληθυσμού.

Λένε ότι η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Αν αυτό ισχύει, τότε οι πρωτοκοσμικοί έχουν αιχμαλωτιστεί ολοκληρωτικά στην βλακεία τους. Δεν χρειάζονται καν ερωτήσεις πια. Δεν τις κάνουν. Δεν τις διανοούνται. Αρκεί η επανάληψη του ίδιου και του ίδιου, που είναι ανεξήγητο – εκτός απ’ την εξήγηση της «κακίας». Κάτι σα νόρμα «φυσικών φαινομένων»…

Κάπως έτσι οι πλέον αναπτυγμένοι (καπιταλιστικά) υπήκοοι του πλανήτη ever έχουν κυλήσει στον πιο βαθύ διανοητικό και συναισθηματικό πρωτογονισμό, στην μεγαλύτερη εξαθλίωση της σκέψης. Και δεν το ξέρουν – πως θα το ήξεραν άραγε;

Μην αναρωτηθείτε «τι θα μας συμβεί λοιπόν;» αφού έχουμε παραδοθεί διανοητικά, συναισθηματικά, ηθικά. Θα μας συμβεί ό,τι αποφασίσουν τα αφεντικά για εμάς.

Όπως συμβαίνει ήδη. Πεθαίνουμε από βλακεία κτυπημένοι κατακέφαλα…

Εθνική ενότητα

Σάββατο 19 Αυγούστου. Δεν υπάρχει καμία εξήγηση; Χμμμ… Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία εξήγηση του γιατί ο «isis» θα έβαζε στο μάτι την Καταλωνία. Υπάρχει όμως άλλη εξηγήση. Εντελώς διαφορετική…. Αν η γερμανική καθεστωτική deutsche welle έφτασε να γράφει αυτά που θα μεταφέρουμε στη συνέχεια, κινητοποιείστε το πολιτικό σας κριτήριο (ευχόμαστε να έχετε τέτοιο, και να είναι αιχμηρό) για να καταλάβετε το νόημα. Εμείς, σχολιάζουμε στο τέλος (τα αποσπάσματα απ’ την dw είναι με πλάγια…):

Ήξεραν κάτι οι ισπανοί αξιωματούχοι; [προσοχή: οι «ισπανοί»… όχι οι «καταλανοί»].

Μία μέρα πριν τις επιθέσεις, τοπικοί ταξιδιώτες έπεσαν επάνω σε ασυνήθιστα βαριά μέτρα ασφαλείας στον highway που οδηγούσε νότια [απ’ την Βαρκελώνη]. Ο César Martinez και η οικογένειά του ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που έζησαν αυτήν την κατάσταση. «Βαριά οπλισμένες ομάδες μας σταμάτησαν στον A7 καθ’ οδόν προς τη Μάλαγα. Μας αντιμετώπισαν σαν εγκληματίες και είχαμε την εντύπωση πως είχε συμβεί κάτι πολύ κακό. Τελικά έγινε μια μέρα μετά».

Ήξερε κάτι η αστυνομία κοντά στη Μάλαγα;…. Οι ισπανικές και οι μαροκινές μυστικές υπηρεσίες συνεργάζονται στενά…. Αυτό που φαίνεται ότι ξεκαθαρίστηκε μετά τις επιθέσεις της περασμένης Τρίτης είναι ότι η Καταλωνία έχει πρόβλημα ασφάλειας, κάτι που η καταλανική εφημερίδα El Periodico έχει υποδείξει κάμποσες φορές τους τελευταίους μήνες. Η αυτόνομη περιοχή έχει, όπως και η χώρα των Βάσκων, την δική της αστυνομία, την “Mossos d’Esquadra” ή “Mossos”. Έχει, επίσης, την δική της αντιτρομοκρατική υπηρεσία, που θεωρητικά ελέγχεται απ’ την Μαδρίτη. Πάντως, σύμφωνα με ρεπορτάζ, η καταλανική αντιτρομοκρατική υπηρεσία έχει φύγει απ’ τον έλεγχο του ισπανικού κράτους εδώ και μήνες.

Για πολλούς το μήνυμα είναι σαφές: χωρίς την ισπανία η Καταλωνία δεν θα είναι ασφαλής. Κι αυτό ήταν το μήνυμα του εκπρόσωπου του κυβερνώντος λαϊκού κόμματος Rafael Hernando, κατά την διάρκεια μιας τηλεοπτικής ομιλίας του την Παρασκευή [χτες]: «Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι η εμπειρία του ισπανικού κράτους στην μάχη κατά της τρομοκρατίας».

Αυτή η δήλωση έχει ένα ξεκάθαρο διπλό νόημα: «Μην φοβάστε, εμείς είμαστε εδώ» και «η Καταλωνία χρειάζεται την ισπανία». Φυσικά, αυτό το μήνυμα πρέπει να διαβαστεί στο πλαίσιο του κινημάτος για την ανεξαρτησία της Καταλωνίας. Στις 11 Σεπτέμβρη είναι η γιορτή της εθνικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας, και στις 1 Οκτώβρη έχει αναγγελθεί ένα δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της περιφέρειας…

Ο ισπανός πρωθυπουργός Mariano Rajoy άρπαξε την ευκαιρία να ταξιδέψει στην Βαρκελώνη και να κάνει έκκληση για εθνική ενότητα και συνοχή. Δεν έχει plan Β απέναντι στην πιθανή ανεξαρτητοποίηση της Καταλωνίας, αλλά τώρα μπορεί να ποντάρει στο γεγονός ότι οι [ανεξαρτησιακές] προσπάθειες της περιφερειακής κυβέρνησης θα ανασταλλούν καθώς η προσοχή μετατοπίζεται στο να αποφευχθεί μια ακόμα παρόμοια επίθεση.

Ο Rajoy βασίζεται στο πολιτικό του ένστικτο και ανακοίνωσε ήδη ότι η εθνική αντιτρομοκρατική υπηρεσία (η μεγαλύτερη στην ευρώπη εξαιτίας της επί πολλές δεκαετίες αναμέτρησης με την βασκική οργάνωση ΕΤΑ) θα συντονίσει τις έρευνες και τα επιπλέον μέτρα ασφαλείας στην περιοχή. «Έχουμε κερδίσει ήδη πολλές μάχες κατά της τρομοκρατίας, κι εμείς οι ισπανοί θα κερδίσουμε και αυτήν» είπε ο Rajoy. Δεν υπάρχει κάποια ανακοίνωση απ’ την “Mossos”.

Αυτά γράφει η dw στην αγγλική ηλεκτρονική έκδοσή της υπό τον τίτλο Terror attacks in Spain could pose problems for Catalonian independence. Ούτε στα αποσπάσματα που αναδημοσιεύουμε ούτε πουθενά στο υπόλοιπο άρθρο (μικρά κομμάτια είναι που δεν μεταφέραμε) δεν υπάρχει η παραμικρή συσχέτιση με “τζιχαντιστές”, “isis”, “μέση Ανατολή”. Το ρεπορτάζ αναφέρεται σε εσωτερική υπόθεση της ισπανικής επικράτειας!

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν χρειάζεσθε τα δικά μας σχόλια. Όταν ένα καθεστωτικό μήντιο σαν την γερμανική dw νοιώθει ότι μπορεί να γράψει τα πιο πάνω, αυτό σημαίνει πως ξέρει ότι δεν θα προκληθεί εξαιτίας του ρεπορτάζ της γενική εξέγερση στην Καταλωνία! Το κόλπο με την «τακτική της έντασης» δούλεψε πετυχημένα, για άλλη μια φορά!

Δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε τον πειρασμό ενός σχολίου. «Εθνική ενότητα»; «Αντιτρομοκρατική προστασία»; «Μας χρειαζόσαστε, ξεχάστε τις χωριστές κρατικές δομές»; Νταβατζιλίκι της Μαδρίτης και της πολιτικο/οικονομικής της καπιταλιστικής ελίτ πάνω στην Βαρκελώνη και στην καταλανική καπιταλιστική ελίτ; Αυτά ΔΕΝ είναι τα «παράπλευρα αποτελέσματα» μιας τρομοκρατικής ενέργειας που οργάνωσε ο isis, απ’ τα βάθη της μέσης Ανατολής, χωρίς λόγο και αιτία… Όχι! Με κανένα θεό ή δαίμονα!!! ΕΙΝΑΙ, αντίθετα, τα επιδιωκόμενα κέρδη μιας σφαγής που οργανώθηκε στη Μαδρίτη!!! Με πολύ σαφή στόχο. Και το κατάλληλο timing. Και την αρμόζουσα «επικοινωνιακή διαχείριση».

Τώρα: αν βρέθηκαν οι συνηθισμένοι χρήσιμοι ηλίθιοι, άραβες, ισπανοί ή αρειανοί, που μετά το κατάλληλο «μασάζ» απ’ τις ισπανικές υπηρεσίες (που φυσικά εμφανίστηκαν σ’ αυτούς σαν «ριζοσπαστικό ισλαμ» – τι άλλο;) ανέλαβαν το πρακτικό μέρος της βρώμικης δουλειάς, ε, αυτό το έχουμε δει πια τόσες φορές (και χωρίς «τζιχαντιστές»…) ώστε είναι βαρετό. Άλλωστε από ευπιστία οι πρωτοκοσμικοί έχουν όλοι διδακτορικά – τι να πουν για τους άλλους;

Εξάλλου οι συγκεκριμένοι “κακοί” χειρώνακτες είναι όλοι νεκροί. Κανείς τους δεν θα μιλήσει…

Rambla

Παρασκευή 18 Αυγούστου. Να θυμίσουμε το ανακοινωμένο για την 1 Οκτώβρη δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλωνίας; Να θυμήσουμε ότι τις ερχόμενες ημέρες, μέσα στον Αύγουστο, η καταλανική κυβέρνηση θα έκανε τις τελικές ανακοινώσεις γι’ αυτό; Ή να θυμίσουμε τις βόμβες στο ψαχνό στο σταθμό της Μαδρίτης τον Μάρτη του 2004;

Θα μας πείτε καχύποπτους… Ο.Κ. Αν βρείτε, πάντως, πουθενά, κάποια σοβαρή εξήγηση του γιατί ο δόλιος «isis», σε μια εποχή που ηττάται στρατιωτικά και στην συρία και στο ιράκ και έχει, άρα, πολύ σοβαρά προβλήματα (και μετακομίζει στην κεντρική και στη νοτιοανατολική ασία…), διάλεξε σα στόχο την εντελώς άσχετη πρωτεύουσα της Καταλωνίας (η Μαδρίτη, σαν πρωτεύουσα του ισπανικού κράτους, δεν συμμετέχει καν στις επιχειρήσεις, έχει αποσύρει τον στρατό της απ’ το ιράκ απ’ το 2004…), θα την ακούσουμε.

Κατά τα άλλα δεν αποκλείουμε οι δράστες και αυτής της επίθεσης – στο – ψαχνό να είναι «γνωστοί», «πρώην γνωστοί», «ύποπτοι», «υποψήφιοι», «στο ραντάρ», «χαμένοι απ’ το ραντάρ» κλπ των ισπανικών «αρχών ασφαλείας»….

Όπως έχει συμβεί σχεδόν σε όλες τις ως τώρα παρόμοιες επιθέσεις στην ευρώπη…

(Ίσως νεώτερες / νέωτεροι να μην ξέρουν τι έγινε με τη σφαγή στη Μαδρίτη. Από σεβασμό στους τωρινούς αλλά και στους τότε δολοφονημένους θα το αναφέρουμε με άλλη ευκαιρία…)

Οχήματα 1

Τετάρτη 16 Αυγούστου. Αφού εκτός απ’ τους «τρομοκράτες» και κάθε βαρεμένος πρωτοκοσμικός μπορεί να χρησιμοποιήσει το αμάξι του σαν όπλο (εξολόθρευσης ανυποψίαστων), μήπως τα εντελώς αυτόματα και «έξυπνα» ι.χ. πρέπει να διαφημίζονται και σαν «αντιτρομοκρατικά»; Να κοκαλώνει μόνο του το robocar μόλις βλέπει έστω και στο ελάχιστο παρέκλιση απ’ την πορεία· και να ειδοποιεί την αστυνομία…

Μη βαράτε: μια σκέψη κάναμε… (Δωρεάν. Όπως συνήθως…)

Τρομοκράτες;

Δευτέρα 7 Αυγούστου. …Ένας αυστραλός έστειλε τον ανυποψίαστο αδελφό του στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ προκειμένου να πετάξει με πτήση της αεροπορικής εταιρείας Etihad Airways ενώ μετέφερε μια κρεατομηχανή, η οποία ήταν αυτοσχέδια βόμβα, που είχε κατασκευαστεί με τις οδηγίες υψηλόβαθμου διοικητή του ισλαμικού κράτους…

Αυτό το ρεπορτάζ αφορά μια αποτυχημένη απόπειρα ανατίναξης αεροπλάνου (εν πτήσει) στην αυστραλία, που δημοσιοποιήθηκε στις 4 Αυγούστου. Είναι κάτι απ’ αυτά που υποστηρίζουμε εδώ και χρόνια («… εν τη ερήμω…»): ότι, δηλαδή, άγνωστος αριθμός «τρομοκρατικών επιθέσεων» στο ευρωπαϊκό έδαφος (κυρίως βόμβες στο ψαχνό) είναι πολύ πιθανό να είχαν σαν «φυσικούς δράστες» ανθρώπους που ήταν άσχετοι, δεν ήξεραν, και χρησιμοποιήθηκαν δόλια σαν «βαποράκια». Αυτό είναι πολύ πιθανό – έως βέβαιο (για ‘μας): αρκεί να πρόσεχε κανείς ορισμένες παράξενες “τεχνικές πλευρές” αυτών των σφαγών…

Απο ποιούς χρησιμοποιήθηκαν άσχετοι; Αυτό είναι το άλλο σημαντικό, που επίσης είναι θέση μας: όχι από «μυστηριώδεις τζιχαντιστές» αλλά από πρωτοκοσμικές μυστικές υπηρεσίες.

Το ένα σκέλος θεωρούμε ότι αποδείχθηκε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η τελευταία περίπτωση, στο Σίδνεϊ, να ήταν η τυχαία «έμπνευση ενός τρομοκράτη»! Την θεωρούμε δοκιμασμένη τακτική, που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί.

Ας τονίσουμε κι αυτό: «βόμβα στο ψαχνό» στην αυστραλία… Η «τρομοκρατία», σαν πόλεμος 4ης γενιάς, και μαζί της ο isis, μετακομίζουν προς την νοτιοανατολική ασία… Γιατί; Ξέρετε, υποθέτουμε… (κι αυτό αφορά το δεύτερο σκέλος της θέσης μας…)

Το τζίνι και το μπουκάλι

Τρίτη 4 Ιούλη. Μια διακομματική επιτροπή της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ψήφισε ομόφωνα την επαναφορά των αποφάσεων σχετικά με την αμερικανική στρατιωτική δράση (σε συρία, ιράκ, αφγανιστάν και αλλού) στις αρμοδιότητες του κογκρέσσου. Αυτή η απόφαση, στο βαθμό που εφαρμοστεί, μοιάζει ότι αντιστρέφει τυπικά τη νόρμα που καθιερώθηκε μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, όταν δόθηκε το «ελεύθερο» στον κάθε φορά αμερικάνο πρόεδρο να αποφασίζει (με το επιτελείο του) εκστρατείες και κατακτήσεις.

Εκείνοι που κατέκριναν τον προεδρικό μονοπώλιο μιλούσαν για μετα-συνταγματική κατάσταση· όπου το «εκτελεστικό» δεν δεσμεύεται απ’ το «νομοθετικό». Πρόκειται για μια εκδοχή της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης αλλά δεν είναι η μοναδική. Ο αμερικανικός patriot act (και οι έκτακτες νομοθεσίες σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη), πάντα στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, έχουν γίνει κοινοτοπία τις 2 τελευταίες δεκαετίες· και με την έγκριση των κοινοβουλίων.

Συνεπώς μας φαίνεται αδύνατο να ξαναμπεί «το τζίνι στο μπουκάλι». Ορισμένοι βλέπουν την επανα-κοινοβουλευτικοποίηση των αμερικανικών αποφάσεων πολέμου σαν αντιστροφή των κρατικών τακτικών των τελευταίων 25 χρόνων. Όμως αυτός ο πόλεμος, ο 4ος παγκόσμιος, γίνεται σε πολλά επίπεδα. Όχι μόνο σαν δράσεις των «πενταγώνων». Αλλά και σαν επίσημα εγκεκριμένες ενέργειες ειδικών δυνάμεων ή/και των μυστικών υπηρεσιών· μη επίσημα εγκεκριμένες ενέργειες των ίδιων· δράσεις φανερές ή κρυφές ιδιωτών εργολάβων πολέμου· δράσεις «εταιρικών» κρατών, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, που αναλαμβάνουν τις βρωμοδουλειές· κυβερνοεπιθέσεις άγνωστης προέλευσης· εκστρατείες ψυχολογικού πολέμου γνωστής ή άγνωστης προέλευσης· εξωδικαστικές εκτελέσεις «εχθρών»· κλπ κλπ.

Αυτή η πολυεπίπεδη δομή των πολεμικών επιχειρήσεων του 4ου παγκόσμιου ξενίζει τις μεγάλες μάζες των υπηκόων. Δεν μοιάζει με τον 2ο – λογικό: έλκει την καταγωγή της απ’ τον 3ο. Το σίγουρο είναι ότι ο χαρακτηρισμός «μετα-συνταγματική» (ή «παρα-συνταγματική») τάξη είναι τόσο κοινότοπος ώστε είναι ανιστόρητο να ελπίζει κανείς σε κάτι σαν προ-ιστορία. Μια επιστροφή στα παλιά…

Εκεί, λοιπόν, που διάφοροι βλέπουν το συμμάζεμα της αυθαιρεσίας κάθε ψόφιου κουναβιού, εμείς βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…

Εξωδικαστικές εκτελέσεις

Τρίτη 13 Ιούνη. Το γεγονός ότι το Παρίσι (και, προφανώς, όχι μόνον αυτό) έχει στείλει στο ιράκ (κι όχι μόνον εκεί) ειδικούς φονιάδες για να «καθαρίζουν» τους «τζιχαντιστές γαλλικής υπηκοότητας» δεν πρόκειται να απασχολήσει. Σε τελευταία ανάλυση «πόλεμος γίνεται»…

Όμως και αυτό το γεγονός (όπως και όλα όσα σχετίζονται με την «τρομοκρατία» και την «αντι-τρομοκρατία») είναι ισχυρή απόδειξη μιας βαθιάς «θεσμικής μετάλλαξης» των πρωτοκοσμικών «δημοκρατιών» (κατά δήλωσή τους). Κι αυτή η μετάλλαξη, ή αναδιάρθρωση, ή όπως αλλιώς ονομαστεί, χρησιμοποιεί την «τρομοκρατία» σαν αφορμή και σα νομιμοποίηση· δεν πρόκειται να περιοριστεί εκεί. Το λέμε, το ξαναλέμε, ξέρουμε ότι συναντάει αδιαφορία, κι αυτό είναι τρομακτικό. Όπως και οι συνέπειες.

Θα το έχετε προσέξει: γενικά δεν υπάρχουν «ζωντανοί τρομοκράτες» στις πρωτοκοσμικές φυλακές· εκείνοι που πετάχτηκαν στο Γκουαντανάμο δεν ήταν καν και καν τέτοιοι. Με μία εξαίρεση: τον Σαλάχ Αμπντεσλάμ. Είναι αυτός που το γαλλικό κράτος «κυνηγούσε σ’ όλο τον κόσμο σαν τον εγκέφαλο της σφαγής στο Μπατακλάν»… Για να αποδειχθεί ότι ήταν κάτι λιγότερο από «τελευταίος τροχός» (ήταν ο ένας απ’ τους δύο που πέταξε το εκρηκτικό γιλέκο έξω απ’ το γήπεδο, χωρίς να το πυροδοτήσει – και έκτοτε κρυβόταν στη γειτονιά του στις Βρυξέλες). Όταν τον έδεσε η βελγική αστυνομία πέταξε κάτι εξαιρετικά βιτριολικό προς την γαλλική, που απαιτούσε άμεσα την έκδοσή του: τουλάχιστον εμείς δεν τους σκοτώνουμε!… Ξεχάστηκε (φυσικά!) αυτή η κουβέντα, αλλά είχε σοβαρό νόημα. Ξεχάστηκε και ο ίδιος, όταν εκδόθηκε στο γαλλικό κράτος, που έχει πάψει να μιλάει για τον “εγκέφαλο”…

Γιατί, λοιπόν, οι «τρομοκράτες», είτε στον πρώτο κόσμο είτε στο ιράκ ή στη συρία πρέπει να δολοφονούνται ακόμα κι όταν είναι δυνατόν να συλληφθούν ζωντανοί; Το γαλλικό κράτος (και κάθε παρόμοιο) ισχυρίζεται ότι έχει στείλει τους κεφαλοκυνηγούς του να «καθαρίζουν» επειδή φοβάται μήπως αυτοί οι «τζιχαντιστές» γυρίσουν κάποτε πίσω. Αφού, όμως, τους ξέρει τόσο καλά, όχι απλά με όνομα και επώνυμο αλλά με τόσα στοιχεία ώστε να τους ξετρυπώνει ακόμα και στην πολιορκούμενη Μουσούλη, εύκολα θα τους εντόπιζε στα σύνορά του· και θα τους έδενε, για να δικαστούν…

Φαίνεται πως εκεί υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα: αυτοί οι τύποι δεν πρέπει να μένουν ζωντανοί, γιατί δεν πρέπει να μιλήσουν. Το τι θα μπορούσαν να πουν αν έμεναν ζωντανοί (έστω και φυλακισμένοι) δεν το ξέρουμε. Επειδή, όμως, έχουμε (τεκμηριωμένη) την άποψη που ξέρετε για το δίπολο «τρομοκρατία – αντιτρομοκρατία», είμαστε βέβαιοι ότι τα πρωτοκοσμικά κράτη φοβούνται οτιδήποτε κι αν πουν. Είτε μιλήσουν για τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών στον πρώτο κόσμο, είτε μιλήσουν για τον ρόλο των πρωτοκοσμικών κρατών και των συμμάχων τους στη δημιουργία του «τζιχαντισμού». Με λεπτομέρειες… Φοβούνται ακόμα και το ενδεχόμενο να αποδειχθεί ότι δεν είναι τέρατα αλλά ευκολόπιστοι που κάπως “ψήθηκαν”…

Εκεί βρίσκεται ένα απ’ τα στοιχεία της «θεσμικής μετάλλαξης» των πρωτοκοσμικών κρατών: σκοτώνουν και θα σκοτώνουν «νομιμοποιημένα» για να κλείνουν στόματα. Κι αυτό δεν (θα) είναι πια μυστικό. (Θα) είναι ευρύτερα γνωστό και «νομιμοποιημένο» μέσω της ανοχής ή της βαρεμάρας. Άλλοτε αυτό θα σερβίρεται σαν «αντιτρομοκρατία». Άλλοτε σαν «ατύχημα». Άλλοτε σαν «τρομοκρατία». Άλλοτε σαν «ξεκαθάρισμα λογαριασμών»….

Είναι η διαδικασία όπου τα κράτη γίνονται ανοικτά παρακράτη. Κι αυτό θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά – θυμηθείτε το…

London calling

Παρασκευή 9 Ιούνη. Μα καλά. Τόσον κόσμο σκότωσε («εκ των ενόντων»…) ο isis για να καταφέρει η κυρά Τερέζα να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και τίποτα; (Κάποιοι ήδη λένε: σκέψου και να μην είχαν παρακινηθεί οι ψήφοι «του νόμου και της τάξης»… Αντιπολίτευση θα ήταν οι συντηρητικοί…)

Δηλαδή τι θέλουν αυτοί οι ξεροκέφαλοι ψηφοφόροι; Να βγάλει ο isis T-shirt με το σλόγκαν «σκέψου αντι-τρομοκρατικά / ψήφισε σωστά»;

Όπως και νάχει νοιώθουμε ότι στην ευρώπη κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Όχι ότι είχαν κάτι να φοβηθούν αν υπήρχε η «ισχυρή διαπραγματευτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία» που ονειρεύτηκε η May. Σκέψου, όμως, το να μην υπάρχει…

(Α, εν τω μεταξύ, εξαφανίστηκαν οι φασίστες του ukip – όχι σαν ιδεολογία, σαν κουκιά! Τι στο διάολο; Δεν έμαθαν ότι στην ελλάδα πολλοί περίμεναν πολλά από δαύτους; Ααααααα….)

Τεχεράνη

Πέμπτη 8 Ιούνη. Λοιπόν; Εξυπηρετούν τόσο καλά τα συμφέροντα της Τεχεράνης αυτές οι δύο χτεσινές επιθέσεις ώστε, το φαντάζεστε, είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι για τους σχεδιαστές τους. Φυσικά ο θρυλικός isis «ανέλαβε την ευθύνη». Όπως συνήθως άλλωστε. Επιπλέον τα αφεντικά του isis είναι τόσο overdose ώστε (θεωρητικά τουλάχιστον) θα μπορούσε κανείς να περιμένει οτιδήποτε από δαύτους. Ωστόσο, στην όλο και πιο στενή περιοχή του πραγματισμού, δεν θα τους συνέφερε μια τέτοια επίθεση – λέμε.

Ποιά είναι τα οφέλη για το ιράν; Πρώτον ότι δεν θα μπορεί κανείς πια (είτε το Ριάντ, είτε το Τελ Αβίβ, είτε η Ουάσιγκτον) να κατηγορεί την Τεχεράνη σαν υποκινητή «τρομοκρατών» – κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ίσχυε! Δεύτερον, σε μια περίοδο όξυνσης των διακρατικών εντάσεων στην περιοχή, το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει το Ριάντ σαν πατρώνα της τρομοκρατίας – δικό του δημιούργημα είναι ο isis, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες! Οι «φρουροί της επανάστασης», ο τρίτος πυλώνας εξουσίας στο ιράν, έκαναν ήδη τις σχετικές δηλώσεις.

Το μόνο αρνητικό στοιχείο αυτών των επιθέσεων, σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος, είναι ότι πραγματοποιήθηκαν, και μάλιστα σε καλά φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας. Το σύστημα εσωτερικής ασφαλείας του ιράν περηφανευόταν πως είναι αρκετά αποτελεσματικό (χωρίς να βλέπει κανείς στους δρόμους των πόλεων μπάτσους ή στρατό, σας διαβεβαιώνουμε· απ’ αυτή την άποψη το κέντρο της Αθήνας είναι «Βηρυττός» στην εποχή του πολέμου, στα ‘80s…). Όμως υποψιαζόμαστε ότι η πιο συντηρητική / σκληροπυρηνική πλευρά του καθεστώτος (αυτή που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές) θα φροντίσει να αξιοποιήσει την “μεγαλύτερη ανάγκη για ασφάλεια”, ενδεχομένως φρενάρωντας μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει ο Rouhani στη δεύτερη προεδρική θητεία του. Οπότε, και ως προς την ασφάλεια, “ουδέν κακό αμιγές καλού”…

Ένα επιπλέον σημείο όπου είναι πιθανόν να “βοηθήσουν” αυτές οι επιθέσεις τους προσανατολισμούς του ιρανικού καθεστώτος είναι η ένταξή του στο SCO. Ως τώρα, μετά την επανάσταση του 1979 και την ανατροπή του βασιλιά («σάχη»), η Τεχεράνη δεν είχε ενταχθεί σε καμία στρατιωτική συμμαχία. Αν τώρα πρόκειται να προχωρήσει στο τελικό βήμα, οι «κίνδυνοι απ’ την τρομοκρατία» είναι ένα καλό επιχειρήμα απέναντι σε όσους, ενδεχομένως, θα διαφωνούσαν…

(Αν και το ιρανικό καθεστώς δεν είχε ως τώρα εκδηλωμένο περιστατικό «ισλαμικής τρομοκρατίας» με την γνωστή έννοια, έχει 2 θέματα που θα μπορούσαν να πάρουν και τέτοια μορφή· αν και η «ανάληψη ευθύνης» απ’ τον isis φρόντισε να «μπουν τα πράγματα στη θέση τους». Το πρώτο ζήτημα βρίσκεται στα σύνορα με το πακιστάν και αφορά το Balochistan, μια περιοχή που εκτείνεται και στα δύο κράτη, όπου υπάρχει ένα – μειοψηφικό αλλά δραστηρίο – ένοπλο αυτονομιστικό κίνημα. Εκεί έχουν γίνει κατά καιρούς επιθέσεις κατά του ιρανικού στρατού και των συνοριοφυλάκων. Όπως έχουν γίνει αντίστοιχες και στην πακιστανική επικράτεια.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά τις κουρδικές περιοχές στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με το ιράκ. Το δικό τους αυτονομιστικό κίνημα ηττήθηκε πριν πολλά χρόνια, και έκτοτε δεν υπάρχει ένταση. Ωστόσο είναι γνωστό ότι το Τελ Αβίβ έχει προσπαθήσει να «αναθερμάνει» την δράση ένοπλων κούρδων κατά του ιράν, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας δυο χούφτες «πρόθυμων». Ωστόσο οι ως τώρα προσπάθειές του έχουν αποτύχει, κυρίως επειδή οι κουρδικοί πληθυσμοί εντός της ιρανικής επικράτειας δεν «τσιμπάνε»…)