Tag: παλαιστίνη

Δευτέρα 14 Μάη. Απέναντι σ’ αυτά οι αντιπολεμικές καρικατούρες συνιστούν μεθοδολογία εκτόνωσης. Κι αυτό επειδή ελέγχονται απ’ όλους όσους έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στην «εθνική γραμμή», δηλαδή στα επιθετικά «εθνικά συμφέροντα» στα πέριξ. Έχουν υιοθετήσει τα επιχειρήματα και την εθνικοφροσύνη, απλά στο τέλος προσθέτουν κι ένα «ειρήνη ημίν»…

Για παράδειγμα, στη διάρκεια της καμπάνιας Μ15, υποχρεωθήκαμε να προσέξουμε από πιο κοντά τόσο διάφορες πολιτικές «απουσίες» (στην υπεράπσιση των παλαιστίνιων και της αντίστασής τους) όσο και την συστηματική προσπάθεια να παρακαμφθεί εντελώς η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, παρότι διατυμπανίζεται τακτικά απ’ την καθεστωτική δημαγωγία. Κρυμμένη, συνήθως, μέσα σε σωλήνες γκαζιού…

Η παράκαμψη του ελληνικού κράτους και των θεσμών του είναι έντεχνη παρότι σερβίρεται σαν «φυσική». Όμως οι διάφορες κατά καιρούς πρεσβείες, πότε η αμερικάνικη και πότε η ισραηλινή, δεν είναι «φυσικός πολιτικός στόχος» στην προκείμενη περίπτωση. Είναι παρελκυστικός πολιτικός στόχος εφόσον μπαίνει στην πρώτη γραμμή.

Το ίδιο, ακριβώς, έγινε με τις δήθεν «αντιδράσεις» κατά των «μνημονίων» και των «κακών ξένων» που… Τα ντόπια αφεντικά, «μεγάλα», «μεσαία» ή «μικρά», που επωφελήθηκαν απ’ την άγρια άμεση και έμμεση υποτίμηση της εργασίας, «καθάρισαν». Η ίδια η άγρια εκμετάλλευση, σαν απρόσωπη καπιταλιστική συνθήκη, δεν βγήκε απλά αλώβητη απ’ την διαχείριση της κρισης α λα ελληνικά, αλλά πολύ πιο ενισχυμένη. Και για να γίνει αυτό φρόντισαν πολλοί· όχι μόνο τ’ αφεντικά…

Βγήκαν όλα αυτά απ’ το κάδρο – για να το πούμε στην δημαγωγική αργκώ – και χάθηκαν στη σκιά πότε της Μέρκελ, πότε του Σόιμπλε, πότε της Λαγκάρντ, και πότε της «επιστροφής στο εθνικό νόμισμα». Όλη η συγκινησιακή μικροαστική «αγανάκτιση» και «αντί-δραση», είτε ήταν αυθόρμητη (καμμία σχέση!) είτε ήταν οργανωμένη, ήταν εθνικά σωστή: έριξε τις «κατάρες» μακριά (στον αέρα) και άφησε το έδαφος ανοικτό, χωρίς κανένα εμπόδιο, για τα ντόπια αφεντικά.

Κάτι παρόμοιο σκηνοθετείται μ’ αυτές τις υποτιθέμενες «αντιπολεμικές διαμαρτυρίες» που υπηρετούν την εθνική ατζέντα: το «κακό» είναι κάπου εκεί, σε αμερικάνικη ή ισραηλινή συσκευασία· το ξορκίζεις· και πέρα απ’ αυτό τίποτα άλλο.

Όμως οι στρατιωτικές συμμαχίες του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους / κεφάλαιου είναι επιλεγμένες· και όχι «επιβεβλημένες δια της βίας από κάποιους τρισκατάρατους». Ήταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. αυτής της τωρινής, της φαιορόζ κυβέρνησης, που παρακαλούσε την Ουάσιγκτον να φτιάξει κι άλλες στρατιωτικές βάσεις στο ελλαδιστάν – δεν του κόλλησε κανένας το πιστόλι στο κεφάλι… Είναι το ελληνικό κράτος που επιζητάει το δέσιμό του τόσο με τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, όσο και την αιγυπτιακή χούντα… Έτσι εννοεί τις προοπτικές “γεωπολιτικών προσόδων”!…  Και, προφανώς, δεν είναι θέμα προσωπικού γούστου της μίας ή της άλλης βιτρίνας. Ήταν και είναι θέμα προσανατολισμού των ηγεμονικών τμημάτων των ελληνικών αφεντικών. Οι υπόλοιποι είναι οι ουρές του προσοδισμού: κάτι θα φάνε… (ή αυτό ελπίζουν).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όσο εύκολα μιλάνε διάφοροι για «πόλεμο», άλλο τόσο μεθοδεύουν την ειρήνη στο εσωτερικό· το δέσιμο στα «εθνικά δίκαια»· την εθνική ενότητα σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» στις πιο αιχμηρές και φιλοπόλεμες αιχμές της: τώρα στην ανατολική Μεσόγειο.

Μας τραβάνε απ’ το μανίκι· κι απ’ τη μύτη· κι από τ’ αυτί· κι απ’ τα μάτια· κι απ’ τα μυαλά…

Την Δευτέρα 14 Μάη θα “συμπέσουν” δύο γεγονότα. Στην Ιερουσαλήμ / Quds με τιμές και πανηγύρια θα εγκαινιάζεται η αμερικανική πρεσβεία. Και στη Γάζα ο ισραηλινός στρατός θα πυροβολεί στο ψαχνό. Έχει αναγγελθεί σφαγή…

Την Δευτέρα 14 Μάη το απόγευμα θα είμαστε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών… Εσείς;

Δίψα για αίμα. Η ισραηλινή καθεστωτική Ha’arez, στην ηλεκτρονική της έκδοση, ντοκουμεντάρει ότι η Hamas (ακούς ντόπια ορδή από τσιράκια; – όχι… σιγά μην παρατήσεις την εργολαβία σου…) προτείνει επίμονα στο Τελ Αβίβ μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει το τέλος του αποκλεισμού / περικύκλωσης της λωρίδας της Γάζας – και το ισραηλινό καθεστώς κάνει το κορόιδο.

Γιατί; Θέλει αίμα!!! Θέλει αίμα αράβων / παλαιστίνων, μέχρι να στεγνώσουν όχι μόνο τα δάκρυά τους αλλά και οι αρτηρίες τους.

Τάχει υπολογίσει όλα τα ανθρωποφάγο ισραηλινό καθεστώς;

(Δες το υλικό της εκδήλωσης για τα “γκάζια” στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο την περασμένη Τετάρτη 9 Μάη στους συνδέσμους πιο κάτω. Για υπότιτλους στο video επέλεξε το “cc > ελληνικά” κάτω δεξιά στην οθόνη προβολής).

Παρασκευή 11 Μάη. Ενόψει των εγκαινίων της αμερικανικής πρωτεύουσας στην (δυτική) Ιερουσαλήμ / Quds (σε 3 ημέρες…) το ισραηλινό καθεστώς μοιράζει προσκλήσεις σε διεθνείς διπλωματικές αποστολές. Κάποιες (τις λιγότερες) τις έχουν αποδεχθεί, άλλες (τις περισσότερες) όχι… Αλλά πόσο μπορεί να διαρκέσει η ηχώ της συγκεκριμένης τελετής; Ίσια ίσια μέχρι να ακουστούν οι σειρήνες…

Η υλοποίηση μιας απόφασης ενός αμερικάνου προέδρου που είναι κάτι σαν παγκόσμιο ανέκδοτο, ο οποίος επιπλέον κουβαλάει τις διεθνείς συνέπειες της πολύ πρόσφατης και τυχοδιωκτικής απόφασής του να σκίσει την υπογραφή του σε μια διεθνή συμφωνία (για τα πυρηνικά του ιράν), θα έπρεπε να προσφέρει μια παγερή ικανοποίηση ακόμα και για το ισραηλινό καθεστώς· αν δεν καιγόταν τόσο για συμβολισμούς (επειδή χάνει ουσιαστικά).

Καταλαβαίνουμε: είναι πολύ δύσκολο για το προκεχωρημένο φυλάκιο της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στη μέση Ανατολή να υπάρξει σαν κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό που ήταν πάντα, απ’ την δημιουργία του την ίδια: ένα κράτος φονιάς, ένας κράτος βασανιστής, ένα κράτος α λα λευκή νότια Αφρική άλλοτε. Είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι αδύνατο. ..

Όπως συμβαίνει σε πολύ πιο «αντι-ηρωϊκές» περιπτώσεις, το να σου κτυπάνε την πλάτη όταν έχεις πέσει στην πρέζα δεν είναι ο τρόπος για να ξεμπερδέψεις. Κι ύστερα, αυτό που μπορεί ο κάθε πρεζάκιας να πιστεύει για τον εαυτό του σαν superiority, έχει συνήθως μια κατάληξη που λέγεται overdose.

(Πόσο σκουλίκια μπορεί να είναι αυτοί που σκίζουν ή “πατάνε” τις αφίσες της καμπάνιας Μ15; Πόσο ενεργούμενα του Τελ Αβίβ και των ελληνικών υπηρεσιών;

Και σε ποιά “τύχη” ελπίζουν άραγε; Ε;)