Tag: παλαιστίνη

Ανεπιθύμητος

Παρασκευή 11 Γενάρη. Ο έλληνας πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος νο 3 εξακολουθεί να είναι κόκκινο πανί – για τους άραβες (παλαιστίνιους) χριστιανούς. Τον περίμεναν με μπινελίκια πάλι στη Βηθλεέμ – για τους γνωστούς λόγους: πουλάει την “εκκλησιαστική περιουσία” (“του”…) σε ισραηλινούς. Ειδικά (αν και όχι μόνο) στην ανατολική Ιερουσαλήμ (αναλυτικότερα στο Sarajevo 123a, Δεκέμβρης ’17).

Οι άραβες χριστιανοί εξακολουθούν να ζητούν απ’ τον Θεόφιλο νο 3 και όλους τους έλληνες «αγιοαταφίτες» να ξεκουμπιστούν. Και να αναλάβουν το πατριαρχείο άραβες / παλαιστίνιοι παπάδες. Δεν μπορούν να το επιβάλλουν· αλλά, το έχουμε πει, το θέμα ενδιαφέρει έντονα την Μόσχα, πολιτική και εκκλησιαστική.

Τώρα, μάλιστα, που το αρχιτραγάτο της Istanbul ευλόγησε την δημιουργία εθνικιστικού ουκρανικού τραγάτου, έχουν ένα λόγο παραπάνω εκεί, στο «ξανθό γένος»…

Πίσω απ’ τα διπλά και τριπλά τείχη

Δευτέρα 7 Γενάρη. Καταλαβαίνουμε ότι κινδυνεύουμε να ξαναπέσουμε στο θανάσιμο αμάρτημα του (αντεστραμμένου) “αντισημιτισμού” – αλλά αν υπάρχει θεός, όπως υποστηρίζουν οι κατασκευαστές και οι υποστηρικτές αυτού του εγκληματικού κρατικού, ρατσιστικού δόγματος, ίσως μας καταδικάσει με ελαφρυντικά.

Την ίδια ώρα που τα τείχη είναι ο διεθνής mainstream αντιπερισπασμός, το ισραηλινό φασιστικό κράτος αποφασίζει ότι τέλειωσε το πάρτη στις φυλακές του. Όπου υπάρχουν 4.500 παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι, εκ των οποίων πάνω από 300 χωρίς συγκεκριμένο κατηγορητήριο, και χωρίς δικαίωμα να δικαστούν… Είναι, προφανώς, τα καλύτερα μαθήματα απ’ το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ που εμπνέουν την αυτοχαρακτηριζόμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» – με την άδεια και την έγκριση, φυσικά, όλων των υπόλοιπων αυτοχαρακτηριζόμενων δημοκρατιών του καπιταλιστικού πλανήτη.

«Το πάρτυ τέλειωσε» λοιπόν για τους αιχμάλωτους της παλαιστινιακής αντίστασης. Τέρμα τα κοκτέιλ, τέρμα η μουσική στο διαπασών μέχρι το πρωΐ, τέρμα οι διαγωνισμού χορού, τέρμα το ρεμπελιό στις εύφορες και σκιερές κοιλάδες των ισραηλινών κάτεργων… Ή όχι;

«θα τους κάνουμε την ζωή χειρότερη…» ανήγγειλε ο Gilad Erdan, ισραηλινός υπουργός στρατηγικών υποθέσεων και κρατικής ασφάλειας. Που σημαίνει ότι:

– Θα απαγορευτεί στους πολιτικούς κρατούμενους να μαγειρεύουν το φαγητό τους, όπως τώρα. «Αυτό είναι άδικο» είπε ο φασίστας υπουργός «γιατί τρώνε φαγητό καλύτερης ποιότητας απ’ ότι οι ποινικοί κρατούμενοι». Τα ίδια σκατά για όλους – να κάτι αληθινά δημοκρατικό!

– Θα περιοριστούν σημαντικά τα κουπόνια σίτισης που λαμβάνουν οι πολιτικοί κρατούμενοι από διάφορες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για να ψωνίζουν απ’ τις καντίνες των φυλακών). Το πλαστικό χρήμα απαγορεύεται στις ισραηλινές φυλακές!

– Θα περιοριστεί σημαντικά η παροχή νερού στις πτερυγές τους. Θα περιοριστεί επίσης σημαντικά η πρόσβασή τους στα λουτρά. Οι ντουζέριες θα απομακρυνθούν απ’ τις πτέρυγες (ίσως μεταφερθούν σε ζωολογικούς κήπους…) «Αφήνουν επίτηδες συνέχεια ανοικτό το νερό στις βρύσες σαν μορφή διαμαρτυρίας» – επιτέλους, λίγη οικολογική συνείδηση δεν θα έβλαπτε ω παλιοτρομοκράτες!

– Θα τους απαγορευτεί να βλέπουν στην τηλεόραση διεθνή ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Έλεος! Το ποδοσφαιρικό θέαμα διαφθείρει! Απο ‘δω και πέρα μόνο παιδαγωγικά ισραηλινά μιλιταριστικά κόμικς.

– Θα περιοριστούν τα επισκεπτήρια. Οι επισκέψεις αράβων βουλευτών του ισραηλινού κοινοβουλίου θα απαγορευτούν εντελώς. (Όχι να κάνουμε και παράπονα για τις συνθήκες κράτησης, ε;)

– Θα καταργηθεί η κατανομή της κράτησης των πολιτικών κρατουμένων σε διαφορετικές πτέρυγες με βάση την πολιτική τους ένταξη. Απο ‘δω και στο εξής οι αιχμάλωτοι της Hamas και της Fatah θα είναι φυλακισμένοι μαζί – με την ελπίδα ότι θα σκοτωθούν μεταξύ τους (ναι, αυτό ακριβώς υπονοήθηκε!).

Δεν είμαστε προφήτες, αλλά κάτι μας λέει ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι της Hamas και της Fatah θα προτιμήσουν να μην σκοτωθούν, παρά τις όποιες διαφωνίες τους. Μπορεί, μάλιστα, να προκύψουν και βήματα προσέγγισης που δεν θα αρέσουν καθόλου στο φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Ωστόσο δεν πρέπει να το αδικήσουμε. Όταν το «συλλογικό εγώ» σου είναι ένα σφυρί κι όταν θέλεις όλα τα «προβλήματα» να είναι πρόκες, ένα μόνο μπορείς να κάνεις. Να καρφώνεις και να βαράς ξανά και ξανά. Ακόμα και στον αέρα.

Δεν περιμένουμε απ’ τα ντόπια καλόπαιδα / τσατσορούφιανους του ισραηλινού απαρτχάιντ να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτήν την κρατική βία, από «αντιφασιστικές» θέσεις. Έτσι κι αλλιώς ο «αντιφασισμός» τους είναι μια απάτη που έχει αποκαλυφθεί πλέον. Πέφτει στην ευθύνη όλων των υπόλοιπων να προσθέσουν την κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές στο λογαριασμό της έχθρας τους τόσο σ’ αυτό το ρατσιστικό καθεστώς όσο και στην ελληνο-ισραηλινή φιλία και συμμαχία.

Το γρηγορότερο. Πριν ξεμείνουμε από «αριστερούς» καραγκιόζηδες στο γκουβέρνο.

Μία η Παλαιστίνη – παντού

Παρασκευή 4 Γενάρη.

Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στην πρώτη γραμμή στη λωρίδα της Γάζα, στις 14 Δεκέμβρη. Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται – σε λίγο θα κλείσει ένας χρόνος διαδηλώσεων, δολοφονιών, αδιαπραγμάτευτης αντίστασης…

 

Το σπίτι μιας χήρας στον προσφυγικό καταυλισμό al- Amari κοντά στη Ramallah, κατεστραμμένο απ’ τον ισραηλινό στρατό, στις 15 Δεκέμβρη. Ο γυιός της πέταξε ένα μάρμαρο από μια ταράτσα και σκότωσε έναν ισραηλινό στρατιώτη, στη διάρκεια συγκρούσεων μετά από εισβολή του στρατού στον καταυλισμό. Αυτό λέγεται «ισραηλινή δικαιοσύνη» – όχι ναζισμός.

 

Διαδήλωση / κηδεία του 18χρονου Ayman Shubeir στην Deir al-Balah, στη λωρίδα της Γάζα, στις 22 Δεκέμβρη. Είναι ένας απ’ τους 295 παλαιστίνιους διαδηλωτές που δολοφόνησε ο ισραηλινός στρατός μέσα στο 2018 στη λωρίδα της Γάζα (κυρίως) και στη δυτική Όχθη. Οι τραυματισμένοι είναι πάνω από 29.000, εκ των οποίων οι 6.000 από κανονικά πυρά στη λωρίδα της Γάζα.

Αλλά οι δολοφονίες σχεδόν 300 διαδηλωτών στην «εγγύς ανατολή», στην Παλαιστίνη, ειδικά όταν γίνονται από ένα τόσο και τέτοιο πρωτοκοσμικό κράτος, δεν έχουν αξία μπροστά σε, ας πούμε, ένα μικροαστικό show τύπου «κίτρινα γιλέκα». Μιλώντας πιο γενικά: η ρητή ή άρρητη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πρωτοκοσμικών (των ελλήνων συμπεριλαμβανόμενων) είναι: καλύτερα να δολοφονούνται ΕΚΕΙ παρά να δραπετεύουν, να διαφεύγουν, και να έρχονται ΕΔΩ.

Καλύτερα να τους σκοτώνουν οι φασίστες εκεί παρά να πέσει το βάρος των δολοφονιών τους στους φασίστες εδώ.

Επίσης, σε ότι αφορά ειδικά το ελληνικό κράτος / παρακράτος: «τι ωραία που έχουμε συμμάχους αληθινούς χασάπηδες, αυτούς στο Τελ Αβίβ και τους άλλους στο Κάιρο! Πόσα μαθαίνουμε απ’ αυτούς τους έμπειρους!..»

Το χρυσό (;) δωμάτιο με τους καθρέφτες…

Πέμπτη 3 Γενάρη. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου αντισημιτικό… Είναι κι άλλοι…

Με βάση τον κρατικίστικο, ρατσιστικό και αντεστραμμένο ορισμό περί «αντισημιτισμού» που λανσάρει το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του, η unesco είναι «αντισημιτικός οργανισμός». Οπότε το 2017 δήλωσε την αποχώρησή του απ’ αυτόν – που έγινε οριστικά, σύμφωνα με το καταστατικό του οργανισμού, στο τέλος του 2018. Μαζί αποχώρησε και η Ουάσιγκτον. Πριν, απ’ το 2011 (με κυβέρνηση Obama) ηπα και ισραήλ είχαν πάψει να πληρώνουν τις εισφορές τους στην unesco… Επειδή δέχτηκε την «παλαιστίνη» (την ποιά;) σαν «πλήρες μέλος».

Οι αφορμές έχουν αξία μόνο σαν επιβεβαίωση μιας ιδεολογικής παράνοιας, αναμενόμενης από καθεστώτα ρατσιστικά, μιλιταριστικά – που χάνουν το «πάνω χέρι» όπως είχαν μάθει. Ο Netanyahou για παράδειγμα, απέρριψε τον περασμένο Σεπτέμβρη την πρόσκληση της unesco να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο για τον αντισημιτισμό, επειδή – προφανώς – θα αφορούσε τον πραγματικό αντισημιτισμό, κι όχι την ισραηλινή θηριώδη αντιστροφή της έννοιας και της ιστορίας.

Το πιο ενδιαφέρον πάντως είναι ότι η σταδιακή διάλυση όλο και περισσότερων πολυμερών οργανισμών και συμφωνιών, που μορφοποιούσαν (μερικές φορές ουσιαστικά, άλλες φορές συμβολικά) την «παγκόσμια τάξη» μετά το τέλος του Β παγκόσμιου, γίνεται από θέσεις αδυναμίας. Παρότι τα «αναθεωρητικά» κράτη (πρώτα και κύρια οι ηπα και μετά το ισραήλ) παριστάνουν ότι νοιώθουν τόσο δυνατά ώστε να «ξεπερνούν» δεσμεύσεις και συμφωνίες που, έτσι λένε, τα φρενάρουν στις επιδιώξεις τους (πάντα για το καλό της ανθρωπότητας)…

Αυτή καθεαυτή η «παγκόσμια τάξη», όποια μορφή κι αν έχει, είναι – μάρτυρας η ιστορία – μια ενδιάμεση κατάσταση. Έχουν υπάρξει διάφορες τέτοιες περίοδοι, στην καπιταλιστική ιστορία, απ’ τον 19ο αιώνα και μετά. Πάντα μεσολαβούσαν ανάμεσα στην οριστικοποίηση κάποιων συσχετισμών δύναμης και την ανάδυση νέων και ρευστών τέτοιων· αμφισβητήσεων, προκλήσεων – τελικά πολέμων. Για να λυθούν οι λογαριασμοί του ποιος είναι ποιος….

Γιατί, όμως, δεν είναι οι «νέοι αμφισβητίες» της προηγούμενης «παγκόσμιας τάξης» (π.χ. το Πεκίνο) που την προβοκάρουν με καταγγελίες και αποχωρήσεις και είναι οι παλιοί ωφελημένοι; Ειδικά το Τελ Αβίβ θα έπρεπε να εκδηλώνει απεριόριστη ευγνωμοσύνη για τον οηε και όλες τις υπηρεσίες του: μπορεί, μεν, να βγάζουν κατά καιρούς ανακοινώσεις και ψηφίσματα που στρέφονται κατά του ρατσισμού του, αλλά αυτά είναι σκέτα χαρτιά. Ένας σωρός άχρηστων «αποφάσεων». Ποτέ ο οηε δεν διανοήθηκε να επιβάλλει στο Τελ Αβίβ ούτε ένα ψήφισμά του… Όπως ποτέ δεν διανοήθηκε η υπηρεσία ατομικής ενέργειας (του οηε κι αυτή) να απαιτήσει την επιθεώρηση των «κρυφών» (ο κόσμος τόχει τούμπανο…) ισραηλινών πυρηνικών εγκαταστάσεων, επιβάλλοντας αυστηρές κυρώσεις σε αντίθετη περίπτωση. Το εποικιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος χρωστάει τα πάντα στον οηε και στη χρήσιμη «κομψή αδράνεια» των μελών του, που του έχει εξασφαλίσει ένα καθεστώς «εξαίρεσης» για 7 δεκαετίες… Γιατί, λοιπόν, τσινάει τώρα, παρέα με την Ουάσιγκτον, και δεν βρίσκει αυτήν την μακρόχρονη οηέδικη προσφορά του γούστου του;

Ίσως επειδή αυτοί είναι που βιάζονται (καθώς η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση τους αφήνει μικρά περιθώρια), πριν παλιώσουν και ξεπεραστούν ακόμα περισσότερο, να «λύσουν τους λογαριασμούς» τους (τους ιμπεριαλιστικούς τέτοιους) βγάζοντας τα γάντια της διπλωματίας και φορώντας τα γάντια με τις σιδερογροθιές.

Καίνε τις παλιές γέφυρες για να φτιάξουν (ελπίζουν) δικές τους, αποκλειστικά στα μέτρα τους. Έχουν όμως, πλέον, υπολογίσιμους αντιπάλους…

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Δείτε την διάλεξη του ιστορικού Joseph Massad (πέρυσι, στη Βιέννη), που προβλήθηκε απ’ το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία στις 21 Δεκέμβρη. Ο Massad διατρέχει (έντονα και συμπυκνωμένα – αλλά τεκμηριωμένα) την γέννεση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη του 19ου αιώνα· κι ύστερα την στρατηγική συμμαχία του με τον εβραϊκό εθνικισμό…

 

Το σημείο έκρηξης της ιδεολογίας 1

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Το ισραήλ ζήτησε απ’ την γερμανίδα πρωθυπουργό Angela Merkel να σταματήσει να χρηματοδοτεί το Εβραϊκό Μουσείο στο Βερολίνο, μεταξύ άλλων οργανισμών, έγραψε την Τρίτη η γερμανική εφημερίδα Tageszeitung.

Ο λόγος πίσω απ’ αυτή την απαίτηση ήταν η έκθεση του μουσείου για την Ιερουσαλήμ που «παρουσιάζει μια Μουσουλμανική – Παλαιστινιακή εννόηση της πόλης» ανέφερε το ρεπορτάζ.

Στην επιστολή, που στάλθηκε κατευθείαν στο γραφείο της πρωθυπουργού και όχι μέσω της ισραηλινής πρεσβείας, ζητιέται απ’ την Merkel να σταματήσει την χρηματοδότηση και σε άλλους οργανισμούς για τους οποίους υπάρχει ο ισχυρισμός ότι είναι αντι-ισραηλινοί.

Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, χριστιανικές οργανώσεις υπέρ των Παλαιστινίων, και το ισραηλινό site +972, που δέχεται χρηματοδότηση απ’ το ίδρυμα Heinrich Boll.

Αν και η Tagezzeitung δεν παρέθεσε καθαρές αποδείξεις ότι η επιστολή στάλθηκε από ισραηλινούς αξιωματούχους, η γερμανική κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι υπάρχουν συζητήσεις μεταξύ των δύο κρατών για την χρηματοδότηση συγκεκριμένων οργανισμών, σε σχέση με την γραμμή του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu.

Σε απάντηση που δόθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth την Κυριακή, το γραφείο του πρωθυπουργού δεν αρνήθηκε την απαίτηση. «Ο Πρωθυπουργός έθεσε το ζήτημα της διακοπής χρηματοδότησης Παλαιστινιακών και Ισραηλινών ομάδων και μη κυβερνητικών οργανώσεων που κατηγορούν τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις σαν εγκληματίες πολέμου, υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή τρομοκρατία και κάνουν εκκλήσεις για μπουκοτάζ του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ θα συνεχίσει να πολεμά αυτές τις οργανώσεις» έγραφε η απάντηση.

Αυτά έγραφε η ισραηλινή καθεστωτική Ha’aretz την Κυριακή 9 Δεκέμβρη του 2018.

Η επέλαση της πανούκλας

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Έχουν σημασία όλα αυτά πέρα απ’ την υπεράσπιση των αγώνων των παλαιστινίων; Ναι, έχουν και παραέχουν. Δεν πρόκειται για ένα «τοπικό ζήτημα» – εξάλλου το Τελ Αβίβ και οι συμμαχοί του το έχουν διεθνοποιήσει ήδη.

Αν κρατήσει κανείς τον «σκληρό πυρήνα» της μεθόδευσης, δηλαδή ότι ένα κράτος διαμορφώνει μια ιδεολογία / ασπίδα των εγκλημάτων του και αυτήν προσπαθεί να την επιβάλλει παντού, είτε με την βία των απειλών είτε με την βία των απαγορεύσεων (της εγκληματοποίησης) , τότε θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος στον πλανήτη που να μην μπορεί να κάνει το ίδιο. Δεν υπάρχει ούτε ένα που να μην θέλει να κάνει το ίδιο, εάν μπορεί να επικαλεστεί έναν μείζονα «εθνοκρατικό» κίνδυνο.

Χθες αναφερθήκαμε στο Tallinn. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σ’ ένα κράτος που το έχει πολύ εύκολο να φτιάχνει «εθνικούς κινδύνους». Και, κατά συνέπεια, ξέρει επειδή το έχει ξανακάνει πολλές φορές αυτό: το να προσπαθήσει να θωρακιστεί μέσα απ’ την (λίγο πολύ γνωστή) ιδεολογία / ασπίδα που διαθέτει – έτσι ώστε απ’ την μια να ομογενοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του κοπαδιού, και απ’ την άλλη να καταστείλει τους εσωτερικούς του αντιπάλους.

Κι αν αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι τα πράγματα δεν βρίσκονται σε τέτοια φάση, μην κάνετε το λάθος να φανταστείτε πως το ίδιο θα συμβαίνει και τα επόμενα χρόνια. Η εθνική ιμπεριαλιστική γραμμή συναντάει σοβαρά προβλήματα (στους διεθνείς συσχετισμούς) και σε συνδυασμό με την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου πλην των εφοπλιστών (έχουμε γράψει πολλές φορές γι’ αυτήν, θα ξαναγράψουμε) είναι πιθανό (και πάντως δεν μπορεί να αποκλειστεί) ότι κάποια στιγμή θα επιχειρήσει ένα εσωτερικό «μπετονάρισμα», κάποιου είδους αυταρχική κεφαλαιοποίηση του μικροαστικού δυναμικού (βλακείας και εθελοδουλείας) που υπάρχει διαθέσιμο σε αφθονία.

Αυτά δεν είναι πρόβλεψη, ούτε βέβαια τα λέμε για να σπείρουμε τον πανικό. Θα τα λέγαμε πρόγνωση: παρατηρούμε τι συμβαίνει διεθνώς καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται. Η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση έχει σταματήσει να κρύβεται πίσω από φιλελεύθερες κουρτίνες· προχωράει με όλο και μεγαλύτερη «αυτοπεποίθηση» προς διάφορες μορφές κρατισμού / παρακρατισμού, που είναι παραλλαγές του ίδιου μοντέλου απόλυτου εσωτερικού ελέγχου. Total dominance που θα έλεγαν και οι αμερικάνοι…

Κι όποιος θέλει να πιάσει με τα χέρια του θηρίο για να καταλάβει ότι αυτό υπάρχει, είναι άξιος της μυωπίας του…

Η μέση Ανατολή γεμάτη “ειρηνοποιούς”…

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Σίγουρα δεν έχετε διαβάσει οτιδήποτε που να συσχετίζει την «ειρηνοποιό» διάθεση του ψόφιου κουναβιού με το «κύμα φιλίας» προς το καθεστώς Άσαντ που έχει σηκωθεί απ’ όλους τους άραβες καθεστωτικούς, οι οποίοι μέχρι πριν όχι πολύ καιρό έλεγαν ότι είναι ένα κάθαρμα (είναι!) που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι (με ηλεκτρικό πριόνι…)… Ε;

Κι όμως! Το ένα μετά το άλλο διάφορα αραβικά καθεστώτα, σειχάτα, εμιράτα, χούντες, κλπ, έχουν ξεκινήσει την «αποκατάσταση των σχέσεών τους» με τον διάβολο Άσαντ. Το συριακό καθεστώς θα κληθεί στην επόμενη σύνοδο των αραβικών κρατών (απ’ όπου είχε πεταχτεί με τις κλωτσιές πριν 7 χρόνια), ενώ όλοι αυτοί οι χρυσοντυμένοι ποντικοί της ευρύτερης περιοχής έχουν αρχίσει τα βήματα για το ξανα-άνοιγμα των πρεσβειών τους στη Δαμασκό. Το κόλπο διάλυσης της συρίας έληξε, και όλοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα… Άλλος πιο γρήγορα κι άλλος πιο αργά.

Ο μόνος που φαίνεται «αδικημένος» είναι το ισραηλινό καθεστώς… «Φαίνεται»… Είναι; Αν, για παράδειγμα, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτευούσας του, το ψόφιο κουνάβι του αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες και τα (κατεχόμενα απ’ το 1967 συριακά) «υψώματα του Γκολάν» σαν δικό του έδαφος, θα εξακολουθεί να νοιώθει «αδικημένο»; Για όνομα του μεγαλοδύναμου: όχι!!! (Αυτό θα είναι, άλλωστε, προκαταβολή άλλων αναγνωρίσεων…)

Προσοχή: δεν θα στραβώσει η Δαμασκός που η Ουάσιγκτον κάνει δώρο στο Τελ Αβίβ συριακό έδαφος; Φυσικά!!! Προέχει όμως ο ρεαλισμός: για να πάρει το συριακό καθεστώς τα εδάφη του («υψώματα του Γκολάν») θα πρέπει να νικήσει κατά κράτος το ισραηλινό. Υπάρχει τέτοια περίπτωση σε μια ένας-μ’-έναν αναμέτρηση; Όχι, ούτε γι’ αστείο! (Σ’ έναν all out παγκόσμιο πόλεμο ίσως – αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει σ’ αυτόν…)

Οπότε: η Ουάσιγκτον λέει «στο Τελ Αβίβ πάρτε τα», παραβιάζει άλλη μια φορά δεκάδες αποφάσεις του οηε (αλλά ποιος τον …. τον οηε;), η Δαμασκός θυμώνει, η Μόσχα την συμβουλεύει «αυτοσυγκράτηση, πρώτα η ανασυγκρότηση…», το ίδιο και η Τεχεράνη… Κι έτσι η εδαφική / πολιτική πραγματικότητα παραμένει μεν θολή κι αμφισβητούμενη, αλλά …

… Αλλά ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «μεταβατική περίοδος»; Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «αύξηση εκκρεμοτήτων» στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 2

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Ψάχνοντας στα ράφια της ιστορίας για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τις πολλές χιλιάδες εβραίων ανά τον κόσμο (αλλά κάποιους και μέσα στο ισραήλ) που δηλώνουν αντίθετοι στην εποικιστική αποικιοκρατία του ισραηλινού κράτους, στη βία της κατοχής της παλαιστίνης και στα εγκλήματα κατά των παλαιστινίων, τα αφεντικά του Τελ Αβίβ έχουν ανασύρει έναν παλιό όρο. «Εβραίοι που μισούν τον εαυτό τους» – ψυχοπαθείς δηλαδή. (Πόσα άλλα κράτη μπορούν να κάνουν το ίδιο εναντίον των «δικών τους» αντεθνικιστών; Όλα!!!)

Ο όρος είναι παμπάλαιος. Εφευρέτης του ο ιδρυτής του εβραϊκού εθνικισμού Theodor Herzl, ο οποίος ήξερε ήδη από τότε πως η μεγάλη πλειοψηφία των εβραίων ήταν αντιεθνικιστές. Στο βιβλίο του «Το Εβραϊκό Κράτος» που εξέδωσε το 1896, παρουσίασε όσους εβραίους ήταν αντίθετοι στο σχέδιό του σαν «αντισημίτες εβραϊκής καταγωγής» (!!!). Λίγο μετά, κάποιοι εβραίοι αντιεθνικιστές επέστρεψαν τον χαρακτηρισμό στον Herzl, κατηγορώντας τον ότι κι αυτός, όπως όλοι οι πραγματικοί αντισημίτες, δεν μπορεί να ανεχτεί τις διαφορές γνώμης στο εσωτερικό των εβραϊκών κοινοτήτων. Ωστόσο ο όρος «εβραίος που μισεί τον εαυτό του» άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός το 1930, όταν ο εβραιο-εθνικιστής Theodore Lessing εξέδωσε βιβλίο με αυτόν τον τίτλο.

Με τέτοια βαριά ιστορία δεν είναι παράξενο που ο όρος αυτός έχει ξαναεπιστρατευτεί. Το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς δεν αντέχει την αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του (όπως, άλλωστε, κάνουν όλα τα φασιστικά καθεστώτα στην ιστορία). Και προσπαθεί να εξοπλίσει την διανοητική, ιδεολογική και πολιτική αστυνομία του με «διαγνώσεις» υποτίμησης των αντιπάλων του. Σε πρώτη φάση.

Ποινικοποίησης όσων μπορεί, ψυχιατρικοποίησης των υπόλοιπων…

Μερικοί “αντισημίτες” ακόμα;

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Εκτός απ’ τις χιλιάδες των αντι-εθνικιστών εβραίων σ’ όλο τον πλανήτη (με σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές απόψεις) υπάρχει άλλη μια κατηγορία αντιεθνικιστών – αντιισραήλ εβραίων, που γενικά αντιμετωπίζεται με ειρωνεία: οι βαθιά θρησκευόμενοι.

Καμία θρησκεία δεν είναι του γούστου μας! Ούτε μας λείπουν επιχειρήματα που τα ψάχνουμε στην μία ή στην άλλη θρησκο-ιδεολογία. Αυτό όμως δεν είναι εμπόδιο στην υλιστική ιστορική γνώση. Που υποδεικνύει με βεβαιότητα πως ενώ τόσο στον χριστιανισμό όσο και στον μουσουλμανισμό τα θρησκευτικά δόγματα (και οι πλασιέ τους) πράγματι χρησιμοποιήθηκαν σαν ιδεολογική επένδυση πολιτικών εξουσιών (κρατών του ενώ ή του άλλου είδους), καμμία απ’ τις 3 «μονοθεϊστικές θρησκείες» (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός) δεν ήταν υποστηρικτική, από άποψη «αρχών», ειδικά της μορφής «έθνος κράτος». Κι ο λόγος ήταν απλός: οι ιερείς τους αντιλάμβάνονταν αυτές τις θρησκείες σαν global. Ή, ειπωμένο με μια πιο βατή ορολογία, αντιλαμβάνονταν τους πιστούς τους σαν πολυεθνικό «αντικείμενο».

Συνεπώς, το ότι υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι εβραίοι που είναι εναντίον του εβραϊκού εθνικισμού (και, κατά συνέπεια, εναντίον του ισραηλινού κράτους) δεν είναι καθόλου ανιστόρητο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι και των άλλων δύο θρησκειών το ίδιο αντίθετοι στα «δικά τους» εθνικά κράτη… Αν αυτό δεν συμβαίνει δεν οφείλεται σε «θεολογικούς» αλλά σε ιστορικούς λόγους: η θρησκευτική / ιδεολογική επένδυση μορφών της κοσμικής εξουσίας (βασιλείων, αυτοκρατοριών, εθνικών κρατών) είναι μια ιστορία πολλών αιώνων τόσο για τον χριστιανισμό όσο και για τον μουσουλμανισμό. Μέχρι που έγινε «φυσική υπόθεση». (Τόσο «φυσική» ώστε στα μέρη μας να κυβερνούν και οι παπάδες…)

Όχι, όμως, για τον εβραϊσμό / ιουδαϊσμό σαν θρησκεία (παρόλο που είναι η μήτρα των δύο άλλων). Η διάλυση του βασιλείου του Judah (μία απ’ τις φυλές του ισραήλ) το 587 π.χ., μετά την κατάκτηση των εδαφών του απ’ την βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, είναι η τελευταία ιστορική έκφανση μιας φυλετικο-θρησκευτικής εξουσίας που θα μπορούσε να σχετιστεί με τον εβραϊσμό σαν θρησκεία. (Για να υπάρχει ένα ιστορικό μέτρο αυτή η χρονολογία είναι πολύ κοντά στον θάνατο του αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα…)

Μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια και την δημιουργία μιας πολυεθνικής πραγματικότητας για πολλές δεκάδες γενιές εβραίων, η πρώτη μορφή κοσμικής εξουσίας (κράτους δηλαδή) που επενδύεται ιδεολογικά με όρους εβραϊσμού / ιουδαϊσμού είναι στην καρδιά της 2ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης, της γεωπολιτικής της, και της κορύφωσης της «αξίας» των μεσανατολικών πετρελαίων: το ισραηλινό αποικιακό κράτος, ηλικίας μόλις 70 χρόνων.

Φαίνεται, γι’ αυτό, με απόλυτη διαύγεια το γιατί εβραίοι απ’ την μια μεριά και ισραηλινό κράτος / ισραηλινός εθνικισμός απ’ την άλλη είναι δύο πραγματικότητες σε τεράστια ιστορική και πολιτική απόσταση μεταξύ τους!!! Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πλούσιας ιστορίας του εβραϊσμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με ένα πολεμοκάπηλο εθνικό κράτος· και εβδομήντα χρόνια εθνοκρατισμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με την γόνιμη πολυεθνικότητα ενός συλλογικού υποκειμένου που κυνηγήθηκε από μια διεστραμμένη θρησκεία (τον χριστιανισμό) σε διάφορα μήκη και πλάτη της «παλαιάς ηπείρου».

Φαίνεται, επιπλέον, με την ίδια διαύγεια, το γιατί η διάλυση του εθνικιστικού / φασιστικού / ρατσιστικού κρατικού μοντέλου που προσπαθεί να επιβάλει μια δια-θρησκευτική μιλιταριστική καπιταλιστική ελίτ (χριστιανική και εβραϊκή) τόσο στο σύνολο των εβραίων όσο και στους άραβες της μέσης Ανατολής (μουσουλμάνους, χριστιανούς, άθεους), για ξεκάθαρα γεωπολιτικούς λόγους και συμφέροντα, είναι νόμιμος αντι-φασιστικός πολιτικός στόχος.

Πολύ περισσότερο τα εβραϊκά (απ’ την άποψη της «θρησκευτικής ορθότητας») επιχειρήματα κατά του ισραηλινού κράτους έχουν αξία ριζικής αμφισβήτησης την στιγμή που το αποικιακό καθεστώς προσπαθεί να θωρακιστεί αυτοχαρακτηριζόμενο («συνταγματικά») σαν αποκλειστικά και μόνο «εβραϊκό κράτος» – κράτος νομιμοποιημένο, δηλαδή, ελέω θεού.

Η ύπαρξη των χιλιάδων λεγόμενων «υπερορθόδοξων εβραίων» προκάλει μεγάλη αμηχανία στους οπαδούς του φασιστικής προέλευσης επιχειρήματος πως όποιος είναι αντίπαλος του δομικού ρατσισμού του ισραηλινού κράτους είναι εχθρός των εβραίων, δηλαδή αντισημίτης… Το ίδιο, φυσικά, ισχύει με την ύπαρξη και αντικατοχική, αντιαπαρτχάιντ δράση των χιλιάδων αντι-εθνικιστών εβραίων της κοινωνικής αριστέρας σ’ όλο τον πλανήτη. Τελικά (κι αυτό είναι ένα απ’ τα βρώμικα μυστικά της καθεστωτικής προπαγάνδας) η ρετσινιά του «φιλοναζί» (γιατί περί αυτού πρόκειται) απευθύνεται και σε πολύ μεγάλο μέρος των πολυεθνικών εβραϊκών κοινοτήτων του πλανήτη!

Επειδή αυτό το καθεστωτικό κόλπο αντιστροφής των εννοιών και λογοκρισίας είναι πολύ πιθανό να θεσμιστεί και στα μέρη μας (σα συνέπεια της ελληνο-ισραηλινής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας) έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά – πριν αρχίσουν να μας φυλακίζουν σαν «εγκληματίες σκέψης»….