Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Το ζήτημα αυτό, ενώ έχει πάντα στο κέντρο του τον αγώνα των παλαιστινίων αντρών και γυναικών εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ, δεν περιορίζεται καθόλου εκεί!
Σε ότι αφορά την μεταμοντέρνα αντιστροφή των εννοιών απ’ τους φασίστες, την ξέρουμε πολύ καλά από πρώτο χέρι. «Όσοι υποστηρίζουν τους μετανάστες / πρόσφυγες είναι ρατσιστές» – λένε οι ντόποιοι φασίστες. «Εναντίον των ελλήνων»… (Όσοι υποστηρίζουν τους παλαιστίνιους είναι ρατσιστές – λένε οι φασίστες του ισραηλινού καθεστώτος και οι διεθνείς σύμμαχοί τους…) Άρα: ο πόλεμος στις ιδεολογικές μεταστροφές και στη διασπορά της σύγχισης, απ’ όπου κι αν προέρχονται, είναι ήδη σημαντικό πολιτικό καθήκον μας.
Εξίσου σημαντικό είναι κι αυτό: αν ένα κράτος (οποιοδήποτε κράτος) πετύχει να θωρακιστεί απέναντι στην εναντίον του λόγω και έργω κριτική, οποιοδήποτε «επιχείρημα» κι αν χρησιμοποιήσει, τότε και κάθε άλλο κράτος θα επιδιώξει να κάνει το ίδιο – με τα δικά του επιχειρήματα. Αν υπάρξει ένα «ιερό» κράτος, θα είναι απλά η αρχή. Θα ακολουθήσουν κι άλλα «ιερά» κράτη. Οι «εκλεκτές, ελέω θεού ηγεμονίες» δεν είναι καινούργιο κόλπο…
Υπάρχει κάποιος λόγος για να μην επιδιώκει να είναι «υπεράνω κριτικής» το ελληνικό, το γαλλικό, το τουρκικό, το αμερικανικό, το ρωσικό, το κινεζικό ή το αιγυπτιακό κράτος; Όχι! Το καθένα μπορεί να εφεύρει την δική του νομιμοποίηση. Όποιος δεχτεί ότι ενός κράτους η νομιμοποίηση είναι «ιερή» (αδιάφορα τα επιχειρήματα, έτσι κι αλλιώς θα είναι σαθρά), θα αναγκαστεί να το δεχτεί και για τα επόμενα. Σύγκριση στην «ιερότητα» δεν μπορεί να γίνει!
Η ισραηλινή τακτική δεν είναι εξαίρεση. Το αποδεικνύει η ευκολία που έχει γίνει αποδεκτή από μερικά (λίγα προς το παρόν, αλλά το πράγμα έχει προοπτική) κράτη. Όπως συμβαίνει με την «αναγνώριση της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσας» του απαρτχάιντ κράτους, έτσι και στην επικύρωση της ιδεολογικής του «ιερότητας», κανένα σύμμαχο κράτος δεν κινείται έξω απ’ τα συμφέροντα των αφεντικών που εκπροσωπεί. Μια φασιστική πρακτική από κάπου ξεκινάει. Ή κάπου έχει το πιο ηχηρό κέντρο της. Ή κάπου γίνεται νόμιμο παράδειγμα. Κάθε φορά που εγκρίνεται επεκτείνεται: υπάρχουν πολλοί και διάφοροι που θα επωφεληθούν απ’ αυτήν… Πρώτοι απ’ όλους οι σύμμαχοί της.
Μ’ αυτόν τον απροσδόκητο τρόπο, η υπόθεση του παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος προεκτείνεται έξω απ’ τα όρια της ιστορικής, γεωγραφικά προσδιορισμένης Παλαιστίνης. Τα (δι-εθνικά, δια-θρησκευτικά, δια-σεξουαλικά) κινήματα υποστηρίξης στην παλαιστινιακή αντίσταση ανάγκασαν τον ισραηλινό φασισμό να διεθνοποιηθεί κατασκευάζοντας τις ιδεολογικές αντιστροφές που τον βολεύουν· αυτή η διεθνοποίηση γίνεται ευχάριστα δεκτή από άλλα κράτη που κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς και τις δικές τους παρόμοιες αντιστροφές· το πεδίο της αναμέτρησης διευρύνεται. Και βαθαίνει.
Σας περιμένουμε εκεί. Εδώ. Παντού. Μ’ όλη την συνείδησή σας!
