Ο σύμμαχος σκοτώνει πάντα

Σάββατο 9 Νοέμβρη. Όταν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ κάνει στρατιωτικές ασκήσεις με τους συμμάχους του (όπως η τωρινή, υπό εξέλιξη, “blue flag 2019”), περιλαμβάνονται άραγε και οι δολοφονίες διαδηλωτών στη Γάζα μέσα στο πρόγραμμα; Ή αυτές γίνονται ανεξάρτητα, με την ρουτίνα του serial killer που έχει πάρει το διεθνές ο.κ. των αφεντικών και των λακέδων τους και, απλά, «κάνει την δουλειά του as usual»; Υποψιαζόμαστε πως έστω και ανεπίσημα γίνεται μια κάποια «ξενάγηση» είτε απ’ την στεριά είτε απ’ τον αέρα· ίσως και κάποια επίδειξη όπλων ή άλλων μέσων καταστολής. Στο κάτω κάτω η «εγγύηση ποιότητας» των ισραηλινών όπλων, στις καθόλου ασήμαντες εξαγωγές τους, είναι η ένδειξη «δοκιμασμένα στην πράξη».

Είτε με την παρουσία συμμάχων (π.χ. ελλήνων) καραβανάδων είτε χωρίς αυτήν, ο ισραηλινός στρατός συνέχισε χτες την φονική καταστολή της εξέγερσης των αιχμάλωτων παλαιστίνιων ανδρών και γυναικών στη Γάζα. Που κρατούν αδιάλειπτα τις διαδηλώσεις της «πορείας της μεγάλης επιστροφής» εδώ και 19 μήνες, απ’ τις 30 Μάρτη του 2018. Η χθεσινή σοδειά ήταν «μέτρια»: μόνο 30 τραυματισμένοι από σφαίρες, κι άλλοι / ες 40 απ’ τα δακρυγόνα, τα ασφυξιογόνα, και τα λοιπά. (Συνολικά έχουν δολοφονηθεί πάνω από 310, και έχουν τραυματιστεί πάνω από 18.000, αρκετοί απ’ τους οποίους έχουν σακατευτεί απ’ τις σφαίρες “dum dum”).

(Έχει καταντήσει «κουραστική» αυτή η επιμονή των παλαιστίνιων… Ε;

Ευτυχώς όμως. Κανείς δεν χάνει τον ύπνο του. Ούτε τον ύπνο του χάνει κανείς, ούτε τα αλλοθί του.

Ωωωω τα άλλοθι!!! Το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο των συνενόχων…)

Απαρτχάιντ

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Νοιώθεις στα σωθικά σου καθημερινά τι είναι η εργατική κατάσταση; Κυκλοφοράει στις φλέβες σου το υπόκωφο μίσος για τα αφεντικά και τους τσατσορούφιανούς τους; Να, λοιπόν, ένας ακόμα λόγος, απτός και άμεσος, να είσαι πρακτικά υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης:

…Απ’ τις 6 ή τις 6.30 το πρωί τους βλέπεις σε ομάδες να περιμένουν. Μισή ώρα νωρίτερα κατάφεραν να διαβούν ένα πέρασμα απ’ την Δυτική Όχθη στο ισραήλ· που σημαίνει πως πήραν την άδεια να περάσουν. Η ώρα που τους βλέπεις σημαίνει ότι είναι εργάτες, και το ότι περιμένουν σημαίνει δύο πράγματα: είτε πως έχει αργήσει ο εργολάβος να περάσει να τους μαζέψει, είτε ότι περιμένουν κάποιον να τους προτείνει ένα μεροκάματο….

Κάπως έτσι ξεκινάει ένα χθεσινό άρθρο της ισραηλινής ha’aretz. Για να συνεχίσει:

… Οι παλαιστίνιοι αναγκάζονται να αγοράζουν την άδεια για να δουλέψουν στο ισραήλ. Μια πρόσφατη έρευνα της Τράπεζας του Ισραήλ εκτιμά ότι περίπου το ένα τρίτο των εργατών απ’ την Δυτική Όχθη στο ισραήλ αναγκάζονται να κάνουν κάτι τέτοιο, που σημαίνει ότι το 2018 πάνω από 20.000 άνθρωποι πλήρωσαν τουλάχιστον 140 εκατομμύρια δολάρια σε ενδιάμεσους και σε ισραηλινές επιχειρήσεις και εργοδότες – για να δουλέψουν…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει. Όντας ρατσιστικό το ισραηλινό καθεστώς, έχοντας φράξει την παλαιστινιακή εργατική τάξη με πολλαπλούς, χωροτακτικούς και θεσμικούς φράκτες και εμποδίζοντας την κίνησή της, έχοντας εξελίξει την διαχείριση των εργατών που εφηύραν οι λευκοί αποικιοκράτες στα άλλοτε νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν, επιβάλλει στην παλαιστινιακή εργατική τάξη της Δυτικής Όχθης (για την Γάζα δεν υπάρχει θέμα: είναι μόνιμα φυλακισμένη…) να πληρώνουν απ’ το ένα τρίτο ως το μισό των μισθών της στους ισραηλινούς νταβάδες και στα ισραηλινά αφεντικά. Για να της επιτρέψει να την εκμεταλλευτούν…

Η ερώτηση «και γιατί οι παλαιστίνιοι εργάτες και εργάτριες αποδέχονται αυτήν την βίαιη υποτίμηση;» είναι ηλίθια. Και μικροαστική. Δεν υπάρχει καμμία «αποδοχή». Υπάρχει μόνο η ανάγκη. Και είναι μεγάλη η ανάγκη αφού το φασισταριό των ένοπλων ισραηλινών εποίκων, μαζί με τον επίσημο στρατό του, καταστρέφει συστηματικά τις παλαιστινιακές καλλιέργειες στη δυτική Όχθη. Είναι ένας απ’ τους βραχίονες της βίαιης προλεταριοποίησης των Παλαιστίνιων· και της «οικονομικής» υποτίμησής τους αμέσως μετά.

Εκτός απ’ την περίπτωση που η εργατική τάξη θα τρέφεται, θα ντύνεται, θα διασκεδάζει και θα ζει καθημερινά με αέρα κοπανιστό, πρέπει να δουλεύει, να έχει έναν κάποιο μισθό, για να μπορεί να αγοράζει τα απαραίτητα εμπορεύματα. (Αν, παρόλα αυτά, κατάφερνε να την βγάζει μόνο αναπνέοντας θα υποχρεωνόταν να πληρώνει τον αέρα…)

Το «πρόστιμο», το «νταβατζιλίκι» που είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν οι παλαιστίνιοι εργάτες και εργάτριες στα ισραηλινά κρατικά και παρακρατικά αφεντικά (αφού ο αέρας δεν φτάνει για να ζήσουν) είναι η πρακτική εφαρμογή της θεσμικής, νομικής απαγόρευσής τους. Το να είσαι παλαιστίνιος εργάτης στον απαρτχάιντ ισραηλινό καπιταλισμό έχει κηρυχτεί «παράνομο», τόσο όσο χρειάζεται για να πληρώνεις για την σύντομη «νομιμότητα» του σημερινού μεροκάματου. Και αύριο πάλι απ’ την αρχή. Συμβαίνει εκεί, σε επίπεδο «διδακτορικού», το ίδιο που συμβαίνει σε επίπεδο «λυκείου» με την απαγόρευση των μεταναστών εργατών στον πρώτο κόσμο. Στη δεύτερη περίπτωση η «πληρωμή» είναι αόρατη, μέσα απ’ το τσάκισμα των μισθών. Στην ισραηλινή περίπτωση είναι φανερή: πληρώνεις για να δουλέψεις, και το ξέρουν οι πάντες. Μέχρι και την κεντρική τράπεζα του καθεστώτος το ξέρει, που μπορεί να μετρήσει την πρόοδο της ρατσιστικής υποτίμησης / εκμετάλλευσης.

Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνετε; Μήπως δεν καταλαβαίνετε το νόημα της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, τον βαθμό της σιωπηλής συνενοχής του καθενός μας; Τί στην ευχή; Για να «δουλεύουν» αυτά τα συστήματα άγριας καπιταλιστικής συσσώρευσης χρειάζεται πολύ διεθνής σιωπή (και αρκετή αποπροσανατολιστική παπαρολογία…)

Σκάσε εσύ, κι άσε τα αφεντικά να κάνουν τις δουλειές τους…

(φωτογραφία κάτω: Παλαιστίνιοι εργάτες περιμένουν να περάσουν τον ρατσιστικό έλεγχο για να τους επιτραπεί να δουλέψουν στην Jenin. Η φωτογραφία είναι απ’ τις 2 Μάη του 2019, αλλά και από σήμερα. Εννοείται: αν τολμήσουν να ανακατευτούν σε κανά πετρίδι προς τον ισραηλινό κατοχικό στρατό δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ. Κάπως έτσι οι ανήλικοι παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, καθώς είναι «εκτός αγοράς εργασίας», βρίσκονται εντός αντίστασης…

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί; Αν όχι σταμάτα να φαντάζεσαι ότι το «εκεί» δεν σε αφορά: πληρώνεις άμεσους και έμμεσους φόρους, που σημαίνει ότι πληρώνεις το ελληνικό κράτος για να υποστηρίζει αυτό το «εκεί»!)

Brixton cats

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Εντάξει. Και να μην το περιμένατε από ‘δω («δεν σε αναγνωρίζω»!) συμβαίνει… Μια inner punk φλέβα που μπορεί να ξεσπάσει απροειδοποίητα.

Εδώ λοιπόν, οι παλαιστίνιοι (που πιθανολογούμε ότι ζουν στην αγγλία) Brixton Cats τα σπάνε. Για την Παλαιστίνη, για την αντίσταση.

Με την κατανόησή σας και τις ευχές μας για την εβδομάδα.

Στις κερκίδες του νότου νοιώθουν ακόμα

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Λένε ότι στα αραβικά γήπεδα τραγουδούν το Rajawi Filistini. Αυτό είναι το τραγούδι:

Κι εδώ είναι ένα γήπεδο που τραγουδάει για την ελεύθερη Παλαιστίνη – στο μαρόκο. Την περασμένη άνοιξη… Ποτάμι φουσκωμένο που βράζει… Ποιός θα το σταματήσει;

Αυτό δεν είναι γιορτή. Είναι ξέφρενο πάρτυ!

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Τι μεγάλη στιγμή «δημοκρατίας» το πλήθος των ψηφοφόρων να διαλέγει ανάμεσα σ’ έναν «κοσμικό» φασίστα και έναν «κοσμικο-θρησκευόμενο» φασίστα! Τι ξέφρενο πάρτυ της δημοκρατίας το να γουστάρει ο ιερός λαός να διαλέγει ανάμεσα στον Netanyahu και στον Gantz!!! Μπορεί όποιος θέλει να κάνει την αναλογία με οποιαδήποτε άλλη «εκλογική διαδικασία» σε κράτος που ξέρει: ένας serial killer εναντίον ενός άλλου serial killer. Βάλτε τα ονόματα που προτιμάτε…

Πιο νικητής όμως μπορεί είναι ένας τρίτος serial killer. Πρώην μπράβος και για κάτι χρόνια υπ.αμ. (φίλος του ψεκασμένου όταν είχε κι αυτός το ίδιο πόστο) ο Avigdor Lieberman είναι πλέον απαραίτητος για να σχηματιστεί κυβέρνηση στο απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ.

Ο «μια φορά μπράβος / μια ζωή μπράβος» Lieberman θέλει, οπωσδήποτε, κυβέρνηση εθνικής ενότητας – για να συμμετάσχει σ’ αυτήν. Βέβαια, αν ο Netanyahu (31 ή 32 έδρες) και ο Gantz (32 ή 33 έδρες) αποφάσιζαν να συγκυβερνήσουν, θα είχαν παραπάνω από τις απαραίτητες 61 – και δεν θα τον χρειάζονταν. Αν οι δικιές του 8 έδρες έχουν αξία είναι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον· όχι και με τους δυο μαζί.

Ωστόσο η «έκκληση για εθνική ενότητα» μπορεί να έχει νόημα πέρα απ’ την όποια φασιστοκυβέρνηση. Με τους συμμάχους του στην Ουάσιγκτον και στο Ριάντ να δείχνουν «σημάδια αδυναμίας», το φασιστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι αναγκασμένο το επόμενο διάστημα να παίξει όλα του τα μιλιταριστικά χαρτιά. Τα τελευταία τέτοια. Επ’ αυτού θα πρέπει να υπάρχει «εθνική ενότητα».

Και σ’ αυτήν κανένα φασιστόμουτρο δεν περισσεύει.

(φωτογραφία: Το ρεπορτάζ αφορά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Το video του χασάπη Gantz που παρουσιάζεται σαν “κεντροαριστερός” (!!!) το είχαμε δημοσιοποιήσει τότε…

Τώρα ο Gantz κινδυνεύει να κατηγορηθεί απ’ το δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Never mind: αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι “αντισημιτισμός”…)

Ναι… Αλλά όχι εκεί που είμαι εγώ

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Η Μόσχα απαγορεύει, λοιπόν, στο Τελ Αβίβ να “κάνει ό,τι θέλει” στην συριακή ή στη λιβανέζικη επικράτεια. Κάποιοι θα φωνάξουν “ζήτω: ιδού ο άξονας της αντίστασης…”

Όμως η Μόσχα δεν απαγορεύει στο Τελ Αβίβ να “κάνει ό,τι θέλει” απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση· ας πούμε απέναντι στις διαδηλώσεις της Μεγάλης Επιστροφής στη Γάζα… Δεν απαγορεύει την φυλάκιση 1,5 εκατομυρίου παλαιστίνιων στη Γάζα, ούτε το απαρτχάιντ στη δυτική Όχθη… Εκεί ο ισραηλινός φασισμός μπορεί να σκοτώνει ελεύθερα.

Είναι υπενθύμιση: κανένα κράτος δεν πρόκειται να σώσει τους παλαιστίνιους, ό,τι και να διακηρύσσει. Τα κράτη είναι όργανα αφεντικών παντού· έχουν τα δικά τους συμφέροντα, αυτά υπηρετούν. Το πολύ πολύ που κάνουν τα κράτη που υποτίθεται “στηρίζουν” τους παλαιστίνιους, είναι να τους δίνουν λεφτά… (Λεφτά τους υπόσχονται και οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ…) Αλλά δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν ούτε μια κεραία απ’ τα συμφέροντά τους για δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες δολοφονημένους παλαιστίνιους.

Είναι υπενθύμιση: ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ αφορά (και πρέπει να αφορά) κοινωνικά ανταγωνιστικά, κινηματικά υποκείμενα. Σ’ όλον τον κόσμο. Κι αυτά, με την σειρά τους, μόνο να διαφθείρουν την συνείδησή τους μπορούν περιμένοντας κάποιο “κράτος ελευθερωτή”.

Όποιος βλέπει “άξονες αντίστασης” εκεί που υπάρχουν διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και μόνο τέτοιες, βλέπει σίγουρα και τον Batman. Είναι υποχρεωτικό, απ’ την άλλη, να πάψουν οι πάντες να θεωρούν το δίκαιο των παλαιστινίων ανδρών και γυναικών σαν το «υπόλοιπο» τέτοιου είδους αντιθέσεων και αναμετρήσεων.

Ζήτω το φασισταριό!

Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη. Ο φασιστοπρωθυπουργός Netanyahou (φίλος αδελφικός και σύμμαχος της Αθήνας και της Λευκωσίας, για να μην ξεχνιόμαστε) δήλωσε ότι θα προσαρτήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη και όλες τις υπόλοιπες εποικισμένες ζώνες της δυτικής Όχθης – αν εκλεγεί (σε λιγότερο από μια βδομάδα). Κατά την καθεστωτική εφημερίδα times of israel, το ψοφιοκουναβιστάν ήταν ενημερωμένο έγκαιρα γι’ αυτή την δήλωση, και ότι κατά την γνώμη της Ουάσιγκτον:

… αυτές οι προσαρτήσεις δεν θα εμποδίσουν την επίτευξη μιας πολιτικής συμφωνίας [με τους παλαιστίνιους] στο μέλλον…

H Ουάσιγκτον λέει ωμά το ίδιο που λέει ωμά το ρατσιστικό Τελ Αβίβ: ζήτω το απαρτχάιντ! Η επίσημη «προσάρτηση» σημαίνει κλιμάκωση της βίας και της έντασης της στρατιωτικής κατοχής σε βάρος των παλαιστινίων, όπως αυτή εξελίσσεται απ’ το 1967 και μετά. Σημαίνει πολλές διάσπαρτες «λωρίδες της Γάζα», πολλά «μπαντουστάν» μέσα σ’ αυτές τις «προσαρτημένες» ζώνες…. Μόνο στη κοιλάδα του Ιορδάνη (περίπου το ¼ της έκτασης της δυτικής Όχθης…) ζούν 70.000 παλαιστίνιοι: απ’ την φυλακή της τωρινής κατοχής θα περάσουν στην απομόνωση.

Ή μήπως όχι; Μήπως δεν έχουν καταλάβει πως όλα αυτά (η στρατιωτική κατοχή, η εποικιστική αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ) είναι για το καλό τους; Ο πρώην αρχηγός του ισραηλινού στρατού Benny Gantz, που στις προηγούμενες εκλογές στο ισραήλ (τον περασμένο Απρίλη) καμάρωνε με προεκλογικό video για το ότι έκανε μπάζα τη λωρίδα της Γάζα το 2014 σκοτώνοντας πολλές εκατοντάδες άμαχους, γυναίκες, παιδιά και σακατεύοντας ακόμα περισσότερους / ες, είναι και πάλι υποψήφιος για τις εκλογές της ερχόμενης Τρίτης. Αυτός ο φασιστοκαραβανάς για να πολιτικά και ιδεολογικά δεδομένα της ισραηλινής κοινωνίας θεωρείται «κεντρώος» (!). Να λοιπόν τι δήλωσε τις προάλλες:

… Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός θα άφηνα τις αμερικανίδες βολευτίνες Ilhan Omar και Rashida Tlaib να επισκεφτούν τις (κατεχόμενες) περιοχές και το ισραήλ. Έτσι θα έβλεπαν με τα μάτια τους ότι το καλύτερο μέρος για έναν άραβα στη μέση Ανατολή είναι στο ισραήλ. Και το δεύτερο καλύτερο μέρος για έναν άραβα στη μέση Ανατολή είναι η δυτική Όχθη…

Νομίζει το φασιστόμουτρο ότι σκέφτηκε κάτι πρωτότυπο. Αλλά έρχεται δεύτερος, αν και πιστός στην υπεράσπιση του ισραηλινού απαρτχάιντ. Στις 17 Σεπτέμβρη του 1977 οι αμερικανικοί New York Times είχαν δημοσιεύσει συνέντευξη του John Vorster, πρωθυπουργού τότε του ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος της νότιας Αφρικής. Κι εκείνος είχε δηλώσει ότι:

… Το επίπεδο ζωής των μαύρων στη νότια αφρική είναι από 2 έως 5 φορές υψηλότερο από κάθε μαύρη χώρα στην Αφρική…

Που σήμαινε ότι «το καλύτερο μέρος» για έναν αφρικάνο ήταν η ρατσιστική, απαρτχάιντ εξουσία των λευκών στη νότια Αφρική…

Οι φασίστες είναι φασίστες, πάντα ίδιοι. Και γιατί όχι; Όταν έχεις μηχανές θανάτου δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο – για το καλό των αιχμαλώτων πάντα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώνεις μαζικά· το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς έχει δοκιμάσει και δοκιμάζει πολλούς.

Όμως δεν μπορεί να σκοτώσει το παλαιστινιακό δίκαιο· το δίκαιο του αγώνα χιλιάδων αντρών και γυναικών, επί πολλές γενιές, εδώ και δεκαετίες. Και γι’ αυτό θα έχει το ίδιο τέλος με το νοτιοαφρικάνικο.

Θα φροντίσουν εκατοντάδες χιλιάδες γι’ αυτό, παντού.

Ινδοκούς

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Και “ξαφνικά” το ψόφιο κουνάβι έκοψε τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες με τους ταλιμπάν…. Έτσι, τουλάχιστον, φαίνονται τα πράγματα. Είναι, όμως το ψόφιο κουνάβι που πήρε την απόφαση, ή μήπως οι ταλιμπάν το ανάγκασαν· χωρίς να το παινευτούν;

Αιτία του ψοφιοκουναβικού εκνευρισμού ήταν μια διπλή επίθεση αυτοκτονίας στο κέντρο της Καμπούλ πρώτα στις 3 και ξανά στις 5 Σεπτέμβρη. Η δεύτερη επίθεση έγινε σε αστυνομικό σημείο ελέγχου, στο “κυριλέ” τμήμα της πόλης, εκεί που βρίσκονται όλες οι διεθνείς αντιπροσωπείες – κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Σκοτώθηκαν τουλάχιστον 10 άτομα (μεταξύ των οποίων ένας αμερικάνος και ένας ρουμάνος πεζοναύτης) και τραυματίστηκαν δεκάδες, κυρίως σεκιουριτάδες και αφγανοί ασφαλίτες. Είναι, άραγε, αφελείς οι ταλιμπάν να κάνουν τέτοιες επίθεσεις, και μάλιστα με “βαρύ συμβολισμό”, την ώρα που, υποτίθεται, είναι έτοιμοι να υπογράψουν την αποχώρηση ενός (μικρού) τμήματος του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν;

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι καθόλου αφελείς. Πρώτον, επειδή αν υπογράψουν συμφωνία που θα δέχεται την παραμονή 8.500 αμερικάνων πεζοναυτών στο αφγανιστάν, θα έχουν αποτύχει· το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει «επί του εδάφους». Και δεύτερον, επειδή το αμερικανικό θέατρο ήταν το εξής: η Ουάσιγκτον είναι ο «ενδιάμεσος» ανάμεσα στους ταλιμπάν και την στηριγμένη απ’ την ίδια κυβέρνηση στην Καμπούλ· και κάνει ό,τι μπορεί για να τους φέρει κοντύτερα, να τα βρουν, για «ένα καλύτερο μέλλον». Συγκινητικό!

Αυτή η σκηνοθεσία, που θα έπαιρνε περισσότερη σάρκα και οστά με την υποτιθέμενη συνάντηση τις επόμενες ημέρες εκπροσώπων των ταλιμπάν και της κυβέρνησης στην Καμπούλ στο camp David, επί αμερικανικού εδάφους, είναι εντελώς αντίθετη με τις απόψεις των ταλιμπάν. Οι οποίοι υποστηρίζουν, και σωστά, ότι η μεν κυβέρνηση είναι μαριονέτα, και δεν συζητούν μαζί της· ο δε κύριος εχθρός είναι οι κατοχικοί στρατοί και ειδικά ο αμερικανικός. Κι αν στο πρώτο θα μπορούσαν να υποχωρήσουν με κάποιον ελιγμό, τι όφελος θα είχαν να υποχωρήσουν στο δεύτερο; Να μείνουν αγκαλιά με μια αμερικανική μεραρχία μαζί μ’ όλα τα «απαραίτητα»; Να συνδιοικούν στην Καμπούλ με κάποιον γκριζομάλη στρατηγό; Να χαιρετιούνται με αμερικάνους πράκτορες και μισθοφόρους; (Λέμε «υποτιθέμενη» συνάντηση επειδή υπάρχουν από αρκετές μεριές βάσιμες αμφιβολίες για το ρεαλιστικό του πράγματος. Κάποιοι θεωρούν τα σχετικά ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα ένα ακόμα πυροτέχνημα, άσχετο με την πραγματικότητα, απ’ αυτά που πετάει απ’ την αγωνία του να πετύχει κάτι… Π.χ.: λίγο πριν ή λίγο μετά την «επέτειο» της 11ης / 9ου θα έσκαγαν ταλιμπάν στις ηπα;)

Είναι εύκολα κατανοητό και στους ταλιμπάν αλλά και στους υποστηρικτές τους (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) πως εκείνος που καίγεται να πουλήσει μια «ειρηνευτική επιτυχία» στο πόπολο, εν όψει εκλογών, είναι το ψόφιο κουνάβι. Και πως ούτε αυτήν δεν μπορεί να πουλήσει καλά καλά, αφού οι σωματοφύλακες έχουν αποφασίσει ότι «οπωσδήποτε θα μείνουν 8.600 πεζοναύτες στο ινδοκούς, να φυλάνε τα σύνορά μας…» Γιατί, λοιπόν, θα έμπαιναν στον κόπο να δώσουν μια προεκλογική χαρά στο ψόφιο κουνάβι, χάνοντας απ’ την άλλη μεριά την δική τους πολιτική αξιοπιστία (εφόσον η αποχώρηση του κατοχικού στρατού είναι ο σταθερά δηλούμενος στόχος τους) και, κατά συνέπεια, την επιρροή τους;

Όχι. Οι ταλιμπάν μπορούν να είναι βέβαιοι ότι η Ουάσιγκτον είναι αδύνατο να τους σταματήσει. Κι ότι αν δεν τα μαζέψει άμεσα, θα αναγκαστεί να το κάνει αργότερα, αλλά με κακό τρόπο…

Εκτιμάμε πως η συγκεκριμένη διπλή επίθεση σε διαδοχικούς χρόνους, και οπωσδήποτε η δεύτερη εκεί που έγινε, είχε αυτόν τον σκοπό. Να θυμώσει το ψόφιο κουνάβι, και έτσι να στερηθεί το εύκολο φωτοστέφανο μιας ψόφιας «ειρήνης»… Ίσως ίσως και για να αποφασίσει κανά άλλο κράτος της (νατοϊκής) κατοχικής συμμαχίας να μαζέψει τα χακί λιμά του από τώρα …αφού έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει ειρήνη…

Θα μείνει μόνο με το ισραηλινής κατασκευής «deal του αιώνα» το ψόφιο κουνάβι για να το παίξει ειρηνοποιός…. Που όλο είναι να ανακοινωθεί και όσο καθυστερεί. Αλλά αυτό εκτός απ’ τον γαμπρό του και τον φασιστοπρωθυπουργό του ισραήλ δεν πρόκειται να το «αγοράσει» κανείς άλλος. Ας αφήσουμε ότι προήγαγε σε «επίσημο διαπραγματευτή» για το «deal του αιώνα» έναν νεαρό που φτιάχνει τους καφέδες του βασιλογαμπρού και τον βοηθάει στα λογιστικά, στο γραφείο…

Η “america first” στα καλύτερά της!

Οι χασάπηδες είναι ο.κ.

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Αν τυχόν διαφεύγει (και υπάρχουν αρκετοί άθλιοι λόγοι γι’ αυτό) στη Γάζα οι διαδηλώσεις της Επιστροφής συνεχίζονται. Όπως και οι δολοφονίες και οι τραυματισμοί διαδηλωτών.

Χτες ο ισραηλινός στρατός σκότωσε δυο πιτσιρικάδες, 17 και 14 χρονών. Και τραυμάτισε άλλους 76, τους 46 με σφαίρες.

Αν οι μαζικές δολοφονίες γίνουν ρουτίνα, πιστεύετε ότι εκτός απ’ τους χασάπηδες είμαστε κι εμείς ο.κ.;

Η αντίσταση των ανηλίκων δεν είναι παιχνίδι

Κυριακή 1 Σεπτέμβρη. Όταν λέμε «κατοχή» εννοείται: για όλους. Όταν λέμε «ρατσισμός» εννοείται: εναντίον όλων, αδιάφορο το φύλο ή η ηλικία. Όταν λέμε «απαρτχάιντ» εννοείται: κανείς δεν θα γλυτώσει (εκτός αν προσκυνάει καθημερινά τους κατοχικούς…)

Το αυστραλέζικης παραγωγής και διάρκειας 45 λεπτών ντοκυμαντέρ στη συνέχεια (προβλήθηκε πρώτη φορά το 2014) θυμίζει τι σημαίνει να είσαι παλαιστίνιος / α και να μεγαλώνεις σε συνθήκες ρατσισμού, κατοχής, απαρτχάιντ, πολεμώντας τα. Με πέτρες…

(Θυμίζει και κάτι ακόμα, στο οποίο θα επανέλθουμε καποια στιγμή: κανένα «φιλοπαλαιστινιακό» κράτος δεν πρόκειται να δικαιώσει την παλαιστινιακή αντίσταση… Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, πιστεύει και στον Μπάτμαν…

Μόνο το κίνημα μπορεί! Όχι αυτό το ψόφιο και γεμάτο ματαιοδοξίες, δημόσιες σχέσεις, υπολογισμούς επιρροών και μικροπόζες συνονθύλευμα που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια σαν τέτοιο. Αλλά το κίνημα που θα είναι αντάξιο των σκοπών του, αφιερωμένο σ’ αυτούς, όπως έχει υπάρξει άλλοτε στην ιστορία· και ήταν νικηφόρο…)