Tag: παλαιστίνη

Εκλεκτές συμμαχίες

Σάββατο 30 Γενάρη. Καθώς χιλιάδες συγκεντρώνονταν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου για την διαδήλωση των πιστών στον Donald Trump που κατέληξε στην εισβολή στο αμερικανικό Καπιτώλιο, μια Ισραηλινή σημαία μπορούσε να ειδωθεί μέσα στο πλήθος, να ανεμίζει μαζί με άλλες που υποστήριζαν την συνωμσιολογία του Qanon, την πολιτοφυλακή 111%, και άλλες πολυπληθείς ακροδεξιές κινήσεις. «Η Βίβλος λέει ότι αν ευλογήσεις το Ισραήλ θα είσαι ευλογημένος» εξήγησε ο διαδηλωτής που κρατούσε την σημαία, επαναλαμβάνοντας μια φράση της Βίβλου που είναι απ’ τις αγαπημένες του κινήματος των Χριστιανών Σιωνιστών. «Οπότε είμαστε ένα έθνος που υποστηρίζει το Ισραήλ». Αργότερα η σημαία βρέθηκε έξω απ’ το Καπιτώλιο στη διάρκεια της πολιορκίας του, ενώ ένας άλλος μασκοφορεμένος διαδηλωτής είχε μια ασπρόμαυρη Ισραηλινή σημαία ραμμένη στο παραστρατιωτικό του γιλέκο, μαζί με μια σημαία φίλων της αστυνομίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ισραηλινή σημαία εμφανίζεται σε ακροδεξιές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, σε περιπτώσεις που φαινομενικά έχουν ελάχιστη σχέση με την πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Έχει ανεμίσει μαζί με την σημαία των νοτίων σε μια διαδήλωση στο Αρκάνσας και κρέμεται σε μπαλκόνια απ’ το Μανχάταν ως την Ιερουσαλήμ· ήταν παρούσα στην παρέλαση “Straight Pride” στη Βοστώνη, και σε μια αυτοκινητοπομπή οπαδών του Trump…

Έτσι ξεκινούσε ένα άρθρο στο διεθνιστικό site +972 στις 22 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Μια σημαία εδώ ή εκεί μπορεί να δείχνει μερικά πράγματα· όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει πολύ λίγα απ’ την θρησκευτική παράνοια ενός ικανού αριθμού αμερικάνων που είναι ευαγγελιστές και αυτοχαρακτηρίζονται χαρούμενα σαν “χριστιανοί σιωνιστές”…. Χριστιανοί υποστηρικτές του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού δηλαδή. Από πρώτη ματιά τίποτα περίεργο…

Πολλών ειδών υποστηρικτές έχει στον δυτικό κόσμο το ισραηλινό απαρτχάιντ, αλλά αυτοί οι ευαγγελιστές (αρκετοί και στη βραζιλία – ψηφοφόροι του Μπολσονάρο φυσικά!) είναι μια ειδική κατηγορία (και ο Πομπηίας τέτοιος είναι, έχει δηλώσει ότι κοιμάται με την βίβλο στο προσκεφάλι του…). Κι αυτό επειδή στον πυρήνα του το ιδεολογικό / θρησκευτικό τους δόγμα είναι σκληρά και βαθιά αντι-σημιτικό!

Η ιδέα (και η ερμηνεία του «χριστιανισμού – σιωνισμού») είναι ότι η επιστροφή των εβραίων στους «άγιους τόπους» είναι βασικό τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Η ισραηλινή ιστορικός Anita Shapira έχει βρει μάλιστα στοιχεία ότι ήταν οι «χριστιανοί σιωνιστές» της αγγλίας που «έσπρωξαν» την ιδέα αυτής της «επιστροφής» σε κύκλους εβραίων αστών της ευρώπης την δεκαετία του 1840· διαμορφώνοντας εκείνο που εξελίχθηκε (με την βοήθεια και της αντι-σημιτικής αγγλικής πολιτικής) σε «εβραϊκό εθνικισμό» τις επόμενες δεκαετίες. Στην ουσία αυτή η ιδέα της «επιστροφής» ήταν η κουκούλα της εκδίωξης των ευρωπαίων εβραίων απ’ τα σπίτια και την ιστορία τους στο ευρωπαϊκό έδαφος· και νομιμοποίησε όλους τους διωγμούς και τα εγκλήματα κατά των εβραίων (εναντίον κυρίως των αντεθνικιστών / σοσιαλιστών της ανατολικής ευρώπης: Bund…) απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.

Αλλά η υποστήριξη απ’ τους ευαγγελιστές του (απαρτχάιντ) ισραηλινού κράτους δεν είναι το τέλος του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Όταν ο γυιός του αφεντικού γυρίσει στον πλανήτη για να ξεκαθαρίσει οριστικά τα πράγματα, θα βάλει στους εβραίους (λένε οι ευαγγελιστές…), συμπεριλαμβανόμενων όλων όσων θα βρίσκονται στο δικό τους κράτος, ένα σκληρό δίλημμα: είτε να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί, είτε να εξοντωθούν (απ’ τον γυιό του αφεντικού)!!! Είναι παρανοϊκό, αλλά είναι αληθινό: αυτοί οι ακροδεξιοί χριστιανοί υποστηρίζουν το ισραηλινό κράτος σαν ένα βήμα προς την «δευτέρα παρουσία» με τελική φάση είτε τον εκχριστιανισμό όλων των εβραίων του πλανήτη είτε την σφαγή τους! Θα έπρεπε να είναι δακτυλοδεικτούμενοι σαν επίγονοι του ναζισμού· αλλά όχι! Απολαμβάνουν ασυλίας, φιλίας, ‘n’ much more…

Γιατί έτσι; Είναι απλό. Τα αφεντικά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ είναι ρεαλιστές και, προφανώς, δεν φοβούνται την «δευτέρα παρουσία» του γυιού του αφεντικού των χριστιανών. Δεν φοβούνται το «τέλος του έργου» που φαντασιώνουν οι χριστιανο-φασίστες υποστηρικτές τους. Αντίθετα τους θέλουν για συμμάχους στον υπαρκτό, πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο. Πολύ περισσότερο αφού στελεχώνουν υψηλά ως πολύ υψηλά κλιμάκια της εξουσίας – στις ηπα, και όχι μόνο. Αδιαφορούν για το «επί πιστώσει» τέλος του κόσμου που περιμένουν οι ψωνισμένοι χριστιανοί· ενδιαφέρονται μόνο για την «τοις μετρητοίς» υποστήριξή τους χθες, σήμερα, αύριο.

Από στενά πολιτική άποψη αυτή η συμμαχία στέκει. Αν όμως κριθεί με ιδεολογικά κριτήρια είναι, απλά, αποκαλυπτική: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και οι υποστηρικτές του κατηγορούν όσους τους εναντιώνονται σαν φασίστες· ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τις χειρότερες ρατσιστικές και αντι-σημιτικές εκδοχές στην πρωτοκοσμική ιστορία εδώ και αιώνες!

Σε ποιές κοινωνίες και σε ποια εποχή θα μπορούσε να συμβαίνει τέτοια εφιαλτική αντιστροφή των εννοιών αν όχι στις «μεταμοντέρνες» δυτικές του 21ο αιώνα;

Το καθήκον να τελειώσει το ισραηλινό apartheid

Σάββατο 23 Γενάρη. Ο Gideon Levy, αρθρογράφος της ισραηλινής Ha’aretz, είναι γνωστός για τις απόψεις του. Και δεν είναι έκπληξη ότι μετά την B’Tselem και την επίσημη έκθεσή της, δεν καταγγέλει απλά το ισραηλινό απαρτχάιντ. Προχωράει ένα κρίσιμο βήμα πιο πέρα. Να οι τελευταίες παράγραφοι απ’ το άρθρο του πριν 3 ημέρες:

… Ο νέος προσδιορισμός του σαν κράτος απαρτχάιντ μπορεί να αναγκάσει τον κόσμο να αλλάξει στάση. Να πάψει να συγχωρεί τόσα, να σταματήσει να κάνει ό,τι δεν βλέπει. Δεν μπορεί να συνεχίσει το ότι η κατοχή είναι μεταβατική, ότι υπάρχει «μια ειρηνευτική διαδικασία» που απλά «έχει παγώσει» προς στιγμήν, περιμένοντας έναν Παλαιστίνιο «εταίρο», και ότι μια λύση βρίσκεται στη γωνία.

Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Οι Ισραηλινοί ποτέ δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωΐ και θα αναγνωρίσουν ότι η κατοχή δεν είναι καλή ούτε δίκαιη, και ότι πρέπει να τελειώσει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έγινε εδώ και 53 χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να συμβεί ξαφνικά τώρα. Η λύση μπορεί να προκύψει μόνο απ’ την διεθνή κοινότητα – αν απαιτήσει ότι το Ισραήλ πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο και να γίνει αντικείμενο τιμωριών. Αυτό είναι δικαίωμα και καθήκον της διεθνούς κοινότητας.

Αυτό το καθήκον είναι ακόμα πιο επείγον εφόσον δεν μπορούμε πια να μιλάμε για προσωρινές παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας, φευγαλέα εγκλήματα πολέμου ή μια στρατιωτική κατοχή όπως οι συνηθισμένες. Όταν η κατοχή γίνεται απαρτχάιντ και καθορίζει την ταυτότητα του κράτους, η διεθνής δράση είναι απαραίτητη – ναι, ακριβώς όπως έγινε με τη Νότια Αφρική. Εκείνα που πέτυχαν εκεί μπορούν να πετύχουν κι εδώ. Να δούμε τι θα γίνει όταν οι Ισραηλινοί αρχίσουν να πληρώνουν για τις αμαρτίες του κράτους τους. Ένας αληθινός πατριώτης πρέπει να λαχταράει να έρθει αυτή η μέρα. Γι’ αυτό η συζήτηση για το Ισραήλ σαν ένα κράτος απαρτχάιντ είναι τόσο σημαντική.

Είναι «θέση BDS»!.. Αλλά δεν είναι αφορμή για πανηγύρια. Το τι ήταν, τι είναι και πως έχει γίνει το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι μυστικό για κανέναν! Ούτε τα ο.κ. της «διεθνούς κοινότητας» δόθηκαν επί τόσες δεκαετίες κατά λάθος ή εν αγνοία. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν μια αναγνωρισμένη ισραηλινή οργάνωση προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν την B’Tselem λέει ρητά και κατηγορηματικά ότι “αυτό εδώ είναι απαρτχάιντ”, δεν αλλάζουν (εξαιτίας της) ούτε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε οι συμμαχίες ούτε η υποστήριξη.

Η εμπειρία του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ είναι διδακτική. Ο εσωτερικός αντι-αποικιακός / αντι-ρατσιστικός αγώνας ήταν σκληρός και μακρόχρονος· αλλά αυτό ήταν αδιάφορο για τα δυτικά κράτη και τους ιμπεριαλισμούς τους, που στήριζαν σταθερά την λευκή ρατσιστική μειοψηφία στην εξουσία. Η στάση τους άλλαξε δύσκολα και όσο πιο αργά γινόταν, και μόνο εξαιτίας του κινήματος στις δυτικές μητροπόλεις. Ενός κινήματος μαχητικού και επίμονου, με ξεκάθαρους στόχους και μια γκάμα μέσων.

Αυτό σημαίνει το γνωστό: χρειάζεται οπωσδήποτε το κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ! Αλλά κίνημα – όχι μπλόφες, απομιμήσεις, γκρουπουσκουλιάρικες συνήθειες, κι όλα τα υπόλοιπα τα παρακμιακά που θεωρούνται κανόνας. Ήταν και είναι ξεκάθαρο το γιατί ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ είναι σημαντικός, για όλους τους ιστορικούς και ηθικούς λόγους του κόσμου. Και για έναν επιπλέον: επειδή ένας τέτοιος αγώνας απειλεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στους οποίους συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Apartheid

Τρίτη 19 Γενάρη. Η έκθεση και η ξεκάθαρη στάση της ισραηλινής οργάνωσης B’Tselem (δες Κυριακή 17 Γενάρη…) είχε άμεσο αποτέλεσμα. Την απόδειξη ότι ο φασισμός και ολόκληρο το οπλοστάσιο του απαρτχάιντ θα προσπαθήσουν να τσακίσουν τα πάντα στο δρόμο τους, ακόμα κι αν είναι «εβραίοι-που-μισούν-τον-εαυτό-τους» όπως χαρακτηρίζουν τους διεθνιστές αντιπάλους τους. Ίσως πρώτους και καλύτερους να προσπαθήσει να τσακίσει αυτούς ακριβώς, σε μια κραυγαλέα απόδειξη ότι το πιο αντισημιτικό σύστημα δίπλα και μαζί με τους λευκούς, χριστιανούς φασίστες είναι το ισραηλινό κράτος.

Οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυτικές ολιγαρχίες έχουν δώσει στο ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ το φωτοστέφανο της «μόνης δημοκρατίας στη μέση Ανατολή». That’s it: Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι…

B’Tselem…

Κυριακή 17 Γενάρη. Πρόκειται για την μεγαλύτερη οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού ρατσιστικού καθεστώτος. Και πριν 5 ημέρες «επισημοποίησε» με τον πιο καθαρό και κατηγορηματικό τρόπο, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, εκείνο που οι παλαιστίνιοι, οι συμπαραστάτες τους, δεκάδες χιλιάδες αντεθνικιστές και αντιφασίστες εβραίοι της διασποράς, φωνάζουν εδώ και χρόνια. Η οργάνωση δημοσιοποίησε την έκθεσή της με τίτλο: Ένα καθεστώς εβραϊκής κυριαρχίας απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο: αυτό είναι απαρτχάιντ.

Ο Hagai El-Ad, διευθυντής της B’Tselem, δεν μασάει τα λόγια του. Σ’ έναν άρθρο του στον αγγλικό καθεστωτικό guardian (στο μήντιο που, δεν το ξεχνάμε, σε συνεργασία με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, πολέμησε με λύσσα τον πρώην επικεφαλής των εργατικών Jeremy Corbyn κατηγορώντας τον σαν «αντι-σημίτη» επειδή υποστηρίζε τον αγώνα των παλαιστινίων…) την ίδια ημέρα με την δημοσιοποίηση της έκθεσης:

… Δεν υπάρχει ούτε μια τετραγωνικό εκατοστό στην περιοχή που ελέγχει το Ισραήλ όπου ένας Παλαιστίνιος και ένας Εβραίος είναι ίσοι. Οι μόνοι πρώτης κατηγορίας άνθρωποι εδώ είναι οι Εβραίοι πολίτες όπως εγώ, και απολαμβάνουμε αυτό το καθεστώς τόσο μέσα απ’ τα σύνορα του 1967 όσο και έξω απ’ αυτά, στη Δυτική Όχθη. Χωρισμένοι απ’ τις διαφορετικές καταστάσεις της προσωπικής τους ζωής και απ’ τις πολλές παραλλαγές της κατωτερότητας που τους επιβάλει το Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι που ζουν κάτω απ’ τον ισραηλινό νόμο είναι όλοι ενωμένοι σ’ αυτήν την ανισότητα…. Πρακτικά, μια κυβέρνηση ελέγχει τους πάντες και τα πάντα ανάμεσα στο ποτάμι και στη θάλασσα, ακολουθώντας τις ίδιες οργανωτικές αρχές παντού όπου ασκεί αυτόν τον έλεγχο, δουλεύοντας για να βελτιώσει και να διαιωνίσει την κυριαρχία της μιας ομάδας ανθρώπων – των Εβραίων – πάνω στην άλλη – τους Παλαιστίνιους. Αυτό είναι απαρτχάιντ.

Σε διαφορά με το ΝοτιοΑφρικανικό απαρτχάιντ, η εφαρμογή της δικής μας εκδοχής – απαρτχάιντ 2.0 αν θέλετε – αποφεύγει συγκεκριμένα είδη βαρβαρότητας. Δεν θα βρείτε ταμπέλες «μόνο για λευκούς» στα παγκάκια. Εδώ, η «προστασία του Εβραϊκού χαρακτήρα» μιας κοινότητας – ή του κράτους του ίδιου – είναι ευφημισμοί που σαν λεπτό πέπλο έχουν σκοπό να κρύψουν την αλήθεια. Αλλά η ουσία είναι η ίδια. Το ότι οι ορισμοί του Ισραήλ δεν εξαρτιούνται απ’ το χρώμα του δέρματος δεν κάνει κάποια υλική διαφορά: είναι η κυριαρχική πραγματικότητα που βρίσκεται στην καρδιά του ζητήματος – και είναι αυτή που πρέπει να ηττηθεί.

Συμφωνούμε απόλυτα! Ο παλαιστίνιος Omar Βarghouti, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες και τους δημιουργούς του διεθνούς κινήματος BDS, που αγωνίζεται για την επιβολή κυρώσεων και οικονομικών αποκλεισμών στο απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος όπως είχε γίνει και εναντίον του απαρχάιντ νοτιοαφρικανικού, έστειλε ηλεκτρονικά στην B’Tselem ένα γράμμα αμέσως μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι «… Βοηθάει στο να τελειώσουν τα βίαια και βαθιά ρατσιστικά ψέμματα για την όχι-και-εντελώς-τέλεια Ισραηλινή δημοκρατία, που ένα πρόβλημα έχει μόνο, αυτό που λέγεται ‘κατοχή’»…

Πράγματι, η βοήθεια της B’Tselem είναι καίρια. Μέσα στο απαρτχάιντ κράτος τα πράγματα μπορεί να μοιάζουν «μπετοναρισμένα» και παγωμένα, καθώς όλο και περισσότεροι νεολαίοι αντιφασίστες φεύγουν από εκεί, απελπισμένοι (το λιγότερο) απ’ τον κρατικό και τον κοινωνικό φασισμό. Αλλά ο αγώνας για την απελευθέρωση όλης της Παλαιστίνης, απ’ τη θάλασσα ως το ποτάμι, είναι ένας παγκόσμιος αγώνας. Σ’ αυτή την διεθνή αρένα, βασικά στην δύση, είναι που το φασιστικό ισραηλινό κράτος προσπαθεί να υπονομεύσει και να προβοκάρει την όλο και πιο διαυγή και επεκτεινόμενη συνείδηση του ποιος είναι ο χαρακτήρας του – και του τι πρέπει να γίνει. Το Τελ Αβίβ, οι διεθνείς σύμμαχοί του αλλά και οι κάθε είδους πρόθυμοι λακέδες του έχουν επενδύσει πολλά στη φίμωση της αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, προωθώντας έναν βρώμικο ορισμό του αντισημιτισμού, εξισώνοντας την κριτική στο ισραηλινό απαρτχάιντ με τον ναζισμό…

Ελεύθερη Παλαιστίνη!

Κυριακή 17 Γενάρη. Τώρα η B’Tselem, ενώνοντας θαρραλέα την φωνή της με το διεθνές αντιφασιστικό κίνημα υπέρ των Παλαιστινίων, μεταφέρει σ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους την ευθύνη για την συνέχεια. Και ξέρουμε ποιος είναι (ποιός πρέπει να είναι!) ο τελικός σκοπός.

Ο γνωστός εβραιο-αμερικάνος δημοσιογράφος Peter Beinart έσπασε το ταμπού των καθεστωτικών φιλο-απαρτχάιντ απόψεων στις ηπα το περασμένο καλοκαίρι μ’ ένα άρθρο του στο Jewish Currents, και ένα δεύτερο στους καθεστωτικούς new york times. Είναι κάποιος που δηλώνει ότι “άλλαξε γνώμη”:

… Δεν πιστεύω πια σ’ ένα Εβραϊκό κράτος… Η λύση των δύο κράτων είναι αδύνατη πια, και ο πλήρης έλεγχος του Ισραήλ πάνω σε εκατομμύρια Παλαιστινίων που στερούνται βασικά δικαιώματα θα οδηγήσει σε πόλεμο, ίσως ίσως και σε εθνοκάθαρση. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πρέπει τώρα να εργαστούν για να δημιουργήσουν ένα πλήρως δημοκρατικό διε-εθνικό κράτος που να αντιπροσωπεύει και την Εβραϊκή και την Παλαιστινιακή ταυτότητα, όπως το Βέλγιο ή η Βόρεια Ιρλανδία μετά την συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής…

Πιθανόν να πρόκειται για πρόταση συμβιβασμού απ’την μεριά του, μπροστά τον κίνδυνο της κατάρρευσης, αργά ή γρήγορα, του απαρτχάιντ. Πιθανόν, επίσης, οι συσχετισμοί δύναμης παγκόσμια και τοπικά δεν μην υπόσχονται ένα λαμπρό μέλλον σ’ ένα τόσο βάρβαρα αντιμουσουλμανικό κράτος σαν το ισραηλινό. Το δημοκρατικό (έστω, σύμφωνα με τα γνωστά δυτικά πρότυπα) διεθνικό κράτος μπορεί να φαίνεται δύσκολος στόχος, όχι όμως δυσκολότερος απ’ τον ίδιο στόχο που επιτεύχθηκε στη νότια αφρική.

Αρκετοί, με την συνηθισμένη βιασύνη των καφενείων, θα πουν ότι ακόμα κι αν όλη η ιστορική Παλαιστίνη απελευθερωθεί απ’ την ρατσιστική βία, η ταξική πραγματικότητα και διαστρωμάτωση θα παραμείνει ισχυρή – όπως έγινε μετά την δημιουργία του νέου νοτιοαφρικανικού κράτους. Ναι, αυτό είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο – ωστόσο οι Παλαιστίνιοι (και μαζί τους όλοι όσοι υποστηρίζουν τον αγώνα τους) δεν παλεύουν για μια όαση κομμουνισμού και αταξικής κοινωνίας στην άκρη της ανατολικής Μεσογείου! Ούτε οι ένοπλες οργανώσεις τους, άσχετα απ’ την ιδεολογία τους, υποσχέθηκαν ή υπονόησαν ποτέ κάτι τέτοιο εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Συνεπώς θα ήταν προτιμότερο αν οι “μελαγχολικοί προφήτες” αυτού του είδους φρόντιζαν να κάνουν κάτι της προκοπής στα μέρη που ζουν, αντί να αμπελοφιλοσοφούν πρακτικά υπέρ του απαρτχάιντ.

Είναι βέβαιο ότι τόσο η υποκειμενική όσο και η αντικειμενική θέση της αραβικής και της ισραηλινής εργατικής τάξης στην απελευθερωμένη Παλαιστίνη θα είναι καλύτερη χωρίς τον στρατό παντού, τα τείχη παντού, την ρατσιστική βία παντού, τις φυλακές / κάτεργα. Και θα είναι ευκολότερο (ευκολότερο, όχι εύκολο!) να αποσαφηνιστούν οι αντίπαλοι, οι καπιταλιστικές και οι προσοδικές ελίτ – άσχετα απ’ την εθνικότητα ή την θρησκεία τους.

Είναι καιρός που η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απορρόφησε τις δυνάμεις μας – και φυσικά αυτός ο πόλεμος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τους επόμενους μήνες, ίσως και χρόνια. Ας διπλασιάσουμε λοιπόν την διαθεσιμότητά μας, για να χωρέσει στη σωστή τους θέση κι όλα όσα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Ευχαριστώντας την μηχανοποίηση…

Δευτέρα 11 Γενάρη. Η «οικειοποίηση των μέσων παραγωγής» (της ζωής) απ’ την καπιταλιστική βιο-μηχανία και τις υπηρέτριες βιο-πληροφορικο-τεχνολογίες είναι φυσικό φαινόμενο, ή έχει ένα φυσικό ανάλογο (τους ιούς) που τη νομιμοποιεί – αυτό λέει η αριστερή αποκάλυψη της αλήθειας για τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής… Σαν δικαιολόγηση της προτροπής «όλοι στις πλατφόρμες!» Και που ακριβώς τελειώνει αυτή η «οικειοποίηση» άραγε;

Τα αριστερά δεκανίκια της γενετικής μηχανικής απογείωσης, έχοντας υπονομεύσει προ πολλού τον εργατικό ανταγωνισμό με τους συνδικαλιστικούς ελιγμούς τους, πάσχουν (δικαιολογημένα!) από οξεία μυωπία. Η τωρινή γενετική «οικειοποίηση των μέσων παραγωγής» δεν είναι κάτι μια κι έξω, κάτι με ημερομηνία λήξης, ούτε το τέλος της διαδρομής. Είναι η αρχή της. Κάπου στη μέση αυτή η διαδρομή γράφει ευγονική 2.0. Δεν το καταλαβαίνουν, δεν το υποψιάζονται – τι κρίμα! Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Η «επιβίωση του ισχυρότερου» φυσικά επιχειρήματα επικαλέστηκε πριν ένα αιώνα· και δεν είχε ακόμα ιδέα για την «οικειοποίηση» των κυττάρων ως «μέσων παραγωγής μιας υγιούς ζωής». Την φανταζόταν όμως. Τώρα σχεδιάζεται σ’ έναν ευρύτερο καταμερισμό εργασίας…

Χάσκουν έτσι σαν γκρέμια αναπάντητα τα ερωτήματα που δεν θέλει να απαντήσει κανείς αριστερός ψάλτης:

– Γιατί οι δυτικές φαρμακο-μαφίες έπεσαν με τα μούτρα απ’ την στιγμή 0 στην προώθηση, σαν δήθεν «θεραπείας για την φονικότητα του covid», των πλατφορμών γενετικής μηχανικής (που τις προετοιμάζουν εδώ και χρόνια ως το σημείο να «μαρσάρουν» περιμένοντας τον πυροβολισμό της εκκίνησης της γενικής εφαρμογής τους…) και όχι στην κατασκευή κλασσικών εμβολίων (όπως η εξόχως καπιταλιστική κίνα), που είναι το ίδιο αποτελεσματικά;

– Γιατί όλοι αυτοί οι εντόπιοι αριστεροί ψάλτες υποστηρίζουν τον πλατφορμιασμό που ως σήμερα είναι εφαρμογή του δυτικού καπιταλισμού και όχι τον εμβολιασμό με τα κανονικά εμβόλια, π.χ. του rival Πεκίνου, όπως για παράδειγμα κάνει ο «αιώνιος εχθρός» (τουρκία); Είναι αυτή υγιειονομική απόφαση ή μήπως είναι πολιτική / γεωπολιτική επιλογή, εναρμονισμένη απόλυτα με τις «χαρούλες» του ρημαδογκουβέρνου με τον κάθε κύριο pfizer; Μήπως υιοθετούν σιωπηρά αλλά κατηγορηματικά τον ενδοκαπιταλιστικό τεχνολογικό ανταγωνισμό, ακόμα κι αν πρόκειται για την τόσο πολύτιμη «υγεία του λαού»; Μήπως παραδέχονται ότι έχουν ενσωματωθεί στα τάγματα των «πειθαρχημένων στρατιωτών στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» – εξοπλισμένοι από συγκεκριμένες μεριές; Μετά το φιάσκο του «έξω απ’ την ε.ε. – ζήτω η δραχμή» της προηγούμενης δεκαετίας κατέληξαν στο  «μέσα στην ε.ε. – ζήτω οι δυτικές φαρμακο-μαφίες»;

– Γιατί όλοι αυτοί οι επαναστάτες και υπερασπιστές (υποθέτουμε) της «λαϊκής δικαιοσύνης» παρακάμπτουν τη νομική ασυλία που έχουν εξασφαλίσει οι «σωτήρες» μας; Μήπως επειδή συμφωνούν; Ή μήπως το ζήτημα θα αντιμετωπιστεί μετά την επανάσταση, την κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και τα υπόλοιπα τα όμορφα;

– Γιατί όλοι αυτοί οι φλογεροί υπερασπιστές της φυσικότητας (και της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας) της γενετικής μηχανικής δεν λένε κουβέντα για το κοινό μυστικό ότι οι πλατφορμιασμοί, για όλο το 2021 και το 2022, είναι μέρος της «φάσης 3» των δοκιμών και ότι, κατά συνέπεια, οι πλατφορμιαζόμενοι είναι τα δωρεάν πειραματόζωα – μέχρι να βγουν τα οριστικά συμπεράσματα για την θεραπευτική αξία των πλατφορμών; Το αντέχει η επαναστατική τους συνείδηση ότι εκεί που οι φαρμακο-μαφίες έπρεπε να πληρώνουν τα πειραματόζωα στις προηγούμενες φάσεις των πειραμάτων, τώρα πληρώνονται γενναία; Απ’ ότι φαίνεται ναι. Το αντέχει και το παρα-αντέχει…

– Γιατί δεν λένε κουβέντα για τις διαταγές που ετοιμάζονται για τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό; Τους αρέσει το υγιειονομικό, και προσεχώς γενετικό απαρτχάιντ; Ξέχασαν άραγε τι σημαίνει «απαγορεύεται η διέλευση στους μη εγκεκριμένους»; Ξέχασαν ότι τις απαγορεύσεις δεν τις επιβάλουν οι ιοί αλλά τ’ αφεντικά; Ξέχασαν ότι υπάρχει ακόμα απαρτχάιντ στα κοντινά του πλανήτη, στην κατεχόμενη απ’ το ρατσιστικό /μιλιταριστικό Τελ Αβίβ Παλαιστίνη; Μήπως έφτασε η ώρα να το θαυμάσουν (όπως κάνουν εδώ και χρόνια κάτι άλλα λαμόγια);

Δεν είναι λίγα όλα αυτά. Που δείχνουν ότι το να ξεπετάει κανείς τον καπιταλισμό και τον νεοκρατισμό του 21ου αιώνα με ένα «ελάτε ρε, πως κάνετε έτσι;» είναι εγκληματική (και συνειδητή) συνενοχή. Δεν έχουμε μπροστά μας και γύρω μας την «οικειοποίηση» αλλά την απαλλοτρίωση της ζωής (τώρα πια και της ανθρώπινης) στην κλίμακα του κυττάρου, του RNA, του DNA, απ’ τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε κι άλλα (ερωτήματα)… αλλά έτσι κι αλλιώς δεν περιμένουμε απαντήσεις.

Όποιος έχει δει τα σάπια δόντια του ενσωματωμένου συνδικαλισμού ξέρει τι είδους «απάντηση» είναι η στρεψοδικία…

(Οι απαιτήσεις για περισσότερους γιατρούς; Ναι, σωστές είναι… Είναι όμως το ίδιο σωστές όσο σωστό ήταν να ζητάει η γερμανική σοσιαλδημοκρατία γάζες και φάρμακα για τους φαντάρους που η ίδια έστειλε να σαπίζουν και να σκοτώνονται και να σκοτώνουν στα χαρακώματα του Α παγκόσμιου… Τι έπρεπε, δηλαδή, να κάνει εκείνη η εθνικιστική και πολεμοκάπηλη σοσδιαλδημοκρατία; Να αδιαφορήσει για τον στρατό; Σωστά τον νοιαζόταν…

Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι….)

(φωτογραφίες: Απ’ την χθεσινή διαδήλωση μνήμης στο Βερολίνο. Η καταστολή της έγινε για καθαρά υγιεινομικούς λόγους… Αλλά υπάρχουν περισσότεροι τρόποι για να δολοφονείται τακτικά η Roza…)

15χρονοι…

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Η δολοφονία ενός 15χρονου μπορεί να είναι ρουτίνα – για έναν κατοχικό στρατό. Ο νεαρός παλαιστίνιος Ali Ayman Nasr Abu Aliya που δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στην κοιλιά την περασμένη Παρασκευή, ανήμερα των γενεθλίων του, δεν είναι ο πρώτος ανήλικος που “καθαρίζει” ο ισραηλινός στρατός φέτος. Όχι στην αντάρτικη λωρίδα της Γάζα, αλλά στην γεμάτη μπαντουστάν δυτική Όχθη.

Ναι, κάμποσοι νεαροί παλαιστίνιοι πετούσαν πέτρες στον στρατό που περιφρουρεί έναν καινούργιο οικισμό αποίκων έξω απ’ το χωριό τους. Οι άποικοι παιρνούν καθε μέρα απ’ την al Mughayyir και σπάνε αυτοκίνητα παλαιστινίων ή παράθυρα των σπιτιών· κανονικές, καθημερινές φασιστικές παρελάσεις.

Ναι, το να πετάς πέτρες στους κατοχικούς θεωρείται έγκλημα απ’ όλους τους συμμάχους του απαρτχάιντ καθεστώτος. Ο Ali δεν συμμετείχε, απλά παρακολουθούσε. Τι μ’ αυτό; Την επόμενη φορά θα ήταν κι αυτός στο «μπούγιο».

Ναι: με ιούς και εμβόλια ή χωρίς η Παλαιστίνη αντιστέκεται – και δολοφονείται…

(φωτογραφίες: al Mughayyir, Νοέμβρης και Δεκέμβρης 2020)

Παλαιστίνη

Δευτέρα 30 Νοέμβρη. Το 1977 ο οηε κήρυξε την 29 Νοέμβρη (κάθε χρονιάς) “ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης” στον αγώνα των Παλαιστινίων. Σαν διεθνής θεσμός έκανε ό,τι μπορούσε: το 1977 το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κατείχε το 3% της παλαιστινιακής δυτικής Όχθης. Στην φετεινή επέτειο έχει καταλάβει το 43%, έχει κτίσει άπειρους οικισμούς, έχει μετατρέψει την υπόλοιπη δυτική Όχθη σε μια αλυσίδα από μπαντουστάν· και εκκρεμεί η κατάληψη μεγάλου μέρους απ’ ότι έχει απομείνει…

Μπορεί η κινηματική διεθνής συμπαράσταση στην Παλαιστινιακή αντίσταση να έχει πέσει θύμα της τρομοεκστρατείας και των πραξικοπημάτων, αλλά δεν έχει λήξει· όπως ελπίζουν και εύχονται οι φίλοι και οι οπαδοί του ισραηλινού φασισμού. Είμαστε στριμωγμένοι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά με διάφορους τρόπους, κάτω απ’ αυτά τα πραξικοπήματα, κατ’ οίκον αιχμάλωτοι και με κινούμενα check points στους δρόμους, είμαστε τώρα περισσότερο Παλαιστίνιοι παρά ποτέ!

Μακάρι να γίνουμε κι αντάξιοι…

Ο φίλος και σύμμαχος έχει ζόρια…

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Η αυξανόμενη επιρροή της Άγκυρας (και του μπλοκ της Αστάνα συνολικά) στη βάση των αραβικών κοινωνιών έχει αρχίσει να γίνεται εφιάλτης για την αιγυπτιακή χούντα. Μια πρόσφατη (24 Σεπτέμβρη) συνάντηση εκπροσώπων της Hamas και της Fatah στην Istanbul, και η συμφωνία μεταξύ τους για προκήρυξη εκλογών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σύντομα, έχει μπαρουτιάσει το καθεστώς του χασάπη Sisi: χάνει την επιρροή του ακόμα και στους αιχμάλωτους παλαιστίνιους!

Καμμία έκπληξη! Η μία μετά την άλλη διάφορες μικρομεσαίες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου ανακοινώνουν την αγάπη τους για το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· κι αυτό γίνεται – οι παλαιστίνιοι το ξέρουν – ώστε (ανάμεσα στις υπόλοιπες εξυπηρετήσεις προς τον άξονα) να καταστείλουν τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις στους πληθυσμούς τους όταν το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς προσαρτήσει την Δυτική Όχθη. (Ο τοξικός του Ριάντ φοβάται να μπει επίσημα στο κλαμπ «φίλων του απαρτχάιντ». Αν το κάνω θα με σφάξουν οι δικοί μου δήλωσε πρόσφατα).

Για τους παλαιστίνιους (για ένα τμήμα της οαπ προσχηματικά…) αυτή η επίσημη, καθεστωτική αραβική αναγνώριση του απαρτχάιντ καθεστώτος είναι ανάθεμα! Για τον Sisi είναι ευχάριστη εξέλιξη: το Κάιρο έχει “αποκαταστήσει τις σχέσεις” του με το Τελ Αβίβ από το 1978. Έτρεξε μάλιστα να την χαιρετίσει…

Σ’ αυτήν την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, το να συνεχίσουν οι παλαιστινιακές φράξιες να αντιμετωπίζουν φανερά τον Sisi σαν «φίλο» τους, θα ήταν αυτοκτονικό. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν μπορούν να ξεκόψουν: οι αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες είναι βαθιά χωμένες στην διαχείριση του «παλαιστινιακού προβλήματος». Είναι τόσο βαθιά χωμένες ώστε ενώ ο εκλεγμένος Morsi ήταν ο μόνος πραγματικός υποστηρικτής της παλαιστινιακής αντίστασης, όταν ανατράπηκε απ’ τον Sisi βρέθηκε κατηγορούμενος για «εθνική προδοσία» για την υποστήριξή του στη Hamas – και η παλαιστινιακή οργάνωση δεν έβγαλε κιχ…

Η επιλογή του να είναι το τουρκικό καθεστώς και όχι το αιγυπτιακό οικοδεσπότης και μεσολαβητής στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, συζητήσεις και συμφωνίες μεταξύ των βασικών πολιτικών συνιστωσών των παλαιστινίων θα μπορούσε να είναι συμβολική αντίδραση στη στάση του Καΐρου υπέρ της αραβικής νομιμοποίησης (του «ξεπλύματος») του Τελ Αβίβ. Μπορεί όμως να είναι και κάτι περισσότερο: αυτή η «αλλαγή υπερασπιστή» εκ μέρους των παλαιστινίων επιστρέφει στο εσωτερικό της αιγυπτιακής κοινωνίας, σε βάρος της χούντας. Κάνει ευκολότερο το να κατηγορηθεί, κάποια στιγμή, ο Sisi και το συνάφι του σαν προδότες της παλαιστινιακής υπόθεσης. Έχει τους λόγους του ο χασάπης που ανησυχεί.

Κι ίσως να αποκτήσει περισσότερους. Προκειμένου να ξεπεραστεί το δίλημα των παλαιστινίων «Κάιρο ή Άγκυρα» η Μόσχα έχει αυτο-προταθεί να φιλοξενήσει τις τελικές συζητήσεις των παλαιστινίων για τις εκλογές (αν, όντως, ο Abbas αποφάσισε ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος…). Αν η αιγυπτιακή χούντα δεν καταφέρει να «μαζέψει» (με κάποιους εκβιασμούς…) τους όποιους πολιτικούς εκπροσώπους των παλαιστινίων και, αντίθετα, τους δει να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο, ως την ρωσική πρωτεύουσα, τότε ναι: θα απομείνει με την φιλία των ελληνοκυπρίων και της Αθήνας…

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…