Tag: νόμοι σχέσεις

Μillennials γενικά

Πέμπτη 7 Μάρτη. Είναι απίθανο κάποια ταχύρρυθμα αντι-μαθήματα περί καπιταλισμού να τους βοηθούσαν πρακτικά. Επειδή τέτοιου είδους αντι-γνώση θα απαιτούσε απ’ αυτές κι αυτούς να προδώσουν την τάξη τους· να φτύσουν τα όνειρα κοινωνικής ανόδου και ευμάρειας πάνω στα οποία έκτισαν τις ζωές τους (με πτώματα άλλων, αγνώστων, στα θεμέλια). Θα έπρεπε να απεκδυθούν όλα τα στολίδια του νεοφιλελεύθερου Εγωϊσμού τους, όχι για να κάνουν παραχωρήσεις στον ανατέλλοντα νεο-κρατισμό, αλλά για να εξοπλιστούν (συλλογικά) εναντίον του· και όχι μόνον.

Το να κρατούν τόσα εκατομμύρια πρωτοκοσμικών στην ίδια αγκαλιά σπουδαίες ελπίδες και απογοητεύσεις, λαμπρά όνειρα και ματαιώσεις, δεν είναι σωσίβιο. Πολύ πιθανότερο είναι δηλητήριο. Για παράδειγμα ο κυνισμός, που είναι βασικό εργαλείο και συναισθηματικός εξοπλισμός υπέρ της κοινωνικής ανόδου (όταν υπάρχουν τέτοιες προοπτικές) δεν “μαραίνεται” μόλις σπάσει η σκάλα – προς – τα – επάνω. Φωλιάζει και εκδηλώνεται (δαγκώνοντας) όπου βρει· ακόμα και τους ίδιους τους φορείς του.

Αδιέξοδο; Όχι ακριβώς. Τα αντιμαθήματα περί καπιταλισμού δείχνουν τι ακριβώς χρειάζεται για να ξανα-ανοίξουν οι προοπτικές: ένα γερό “ξεκαθάρισμα” τόσο σε “ανθρώπινο κεφάλαιο” όσο και σ’ όλες τις υπόλοιπες μορφές του κεφάλαιου. Ένα “γκρέμισμα” τέτοιας κατάλληλης κλίμακας ώστε οι “προοπτικές” να ξανα-αποκτήσουν, πάνω απ’ τα ερείπια και τους τάφους, ένα “σημείο φυγής” στο βάθος – του – ορίζοντα.

Δεν είναι παρήγορο. Αλλά οι millennials του κόσμου δεν είναι « της γης οι κολασμένοι»· και δεν θέλουν να απασχολούνται με τέτοια φριχτά ενδεχόμενα. Στον πυρήνα του turbo-ατομισμού βρίσκεται πάντα η ελπίδα «εγώ θα τα καταφέρω», κι ας γίνει κόλαση (για τους άλλους)…

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει μια σοφία· σοφία δόλια, επειδή κρύβει το γιατί συμβαίνει έτσι: επειδή η ελπίδα σκοτώνει τα πάντα στο πέρασμά της…

Τα υπερτροφικά Εγώ 1

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν διαβάσατε τα αποσπάσματα απ’ την κινεζική λαϊκή ημερησία που δημοσιεύσαμε το περασμένο Σάββατο θα καταλάβατε ποιο είναι το δίπολο πολιτικής εξουσίας που παρουσιάζει η καθεστωτική εφημερίδα. Απ’ την μια μεριά ο “σοφός ηγεμόνας” (εν προκειμένω το κράτος / κόμμα) που φροντίζει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά για το καλό του λαού· το κινεζικό μοντέλο. Απ’ την άλλη η δημοκρατία των υπετροφικών Εγώ που θεωρούν ότι έχουν άποψη για τα πάντα· ή, οπωσδήποτε, για οτιδήποτε κληθούν να “απαντήσουν” μέσω ψήφου· το δυτικό μοντέλο…

Το ότι ένα καθεστωτικό «μέσο» υπερασπίζεται το καπιταλιστικό καθεστώς που του αναλογεί δεν είναι περίεργο. Το γεγονός, όμως, ότι είναι εύκολο να περιγελάσει την δημοκρατία των ψηφοφόρων, το απαύγασμα δηλαδή της ιστορικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας που ονομάστηκε «δημοκρατία», είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Επειδή μπορεί (ένα κινεζικό «μέσο») να υποδείξει πράγματι την παρακμή. Και μάλιστα στους ναούς αυτής της «δημοκρατίας»: το αγγλικό και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.

Δεν είναι μυστικό ότι οι ηπα και η αγγλία υπήρξαν πρωτοπόροι του νεοφιλελευθερισμού, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80. Όχι απλά και μόνο σαν «οικονομική διαχείριση» των προβλημάτων που είχαν προκαλέσει οι εργατικές αρνήσεις λίγο νωρίτερα. Αλλά και σαν ιδεολογία γενικής χρήσης. Οι ύμνοι στο άτομο και στην ατομικότητα έγιναν στον ύψιστο πολιτικά βαθμό απ’ το στόμα της Θάτσερ, νωρίς νωρίς στην πρώτη της πρωθυπουργία: δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα είπε θριαμβολογώντας…. Οι “γιάπηδες” ήταν το πρώτο ανθρωπολογικό είδος που ο Θατσερισμός έκανε πετυχημένη εξαγωγή στα ’80s και στα ’90s…

Ο «τουρμπο – ατομικισμός» υπήρξε ο κινητήρας και η νομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, και απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το μόνο «ιερό» στο οποίο θα άξιζε να προσφέρει ο καθένας θυσίες (των άλλων κατά προτίμηση…) – ένα ιερό με παγκόσμια ακτινοβολία. Η ένταση και η έκταση στις οποίες τα μυθοποιημένα Εγώ και τα «ατομικά συμφέροντα» κάθε είδους έγιναν η κυρίαρχη νόρμα διέφεραν φυσικά ανάλογα με την ιστορία κάθε κοινωνικού σχηματισμού. Ως το 2008 – 2009 πάντως, μέσα από διαδοχικές «κρίσεις» και «ανακάμψεις», καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός έμοιαζαν οι δύο όψεις του ενός, μοναδικού και παγκόσμιας αξίας νομίσματος.

Στην πράξη βέβαια η μορφή κράτος όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε απ’ τις δυτικού τύπου «δημοκρατίες», αλλά ακόμα και στον «αναρχοφιλελευθερισμό» των ηπα κράτησε τα στρατηγικά του καθήκοντα. Δημόσιας τάξης σε μεγάλο βαθμό (το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» έχει αμερικανική καταγωγή…), αλλά και διεξαγωγής «προληπτικών» πολέμων…

Οι εξελίξεις στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (και η διακριτική ανανέωση της σύμφυσης ανάμεσα σε κράτη, αφεντικά «εθνικούς πρωταθλητές» και μήντια) φαινόταν ικανή να προχωράει παράλληλα με το μαζικό νεοφιλελεύθερο ντοπάρισμα των Εγώ. Η πραγματική κρίση άρχισε να εκτυλίσσεται υπόγεια, σαν «αύξηση της δυσπιστίας» ή «κρίση εμπιστοσύνης» (της κοινωνικής βάσης απέναντι στις εξουσιαστικές κορυφές) όταν, στην πρώτη δεκαετία του ’00, η ιδέα πως κάθε επόμενη γενιά υπετροφικών Εγώ θα ανεβαίνει ψηλότερα (κοινωνικά, οικονομικά, συμβολικά) απ’ την προηγούμενη (τους γονείς) άρχισε να σκοτεινιάζει διεθνώς: δεν υπήρχε, πια, χώρος για όλους…

Θυμάστε την «γενιά των 700 ευρώ»; Δεν ήταν ελληνική αποκλειστικότητα…

Τα υπερτροφικά Εγώ 2

Τρίτη 5 Μάρτη. Οι επικλήσεις προς την μορφή κράτος να “λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων” (νέων πτυχιούχων και πολυπτυχιούχων, άρα με εξαιρετικές ατομικές φιλοδοξίες) άρχισε να ξαναγίνεται κοινοτοπία, σε μια θεαματική μεν αλλά απαρατήρητη στροφή 180 μοιρών: ήταν αυτό ακριβώς το κράτος που λίγο νωρίτερα, στα ‘90s, είχε δοξαστεί επειδή δεν θα ανακατευόταν στρατηγικά στην «αγορά εργασίας»· και περιοριζόταν μόνο στο να μην ξαναγίνουν οι εργατικές οργανώσεις (τα συνδικάτα δηλαδή) «καρτέλ» κρατώντας ψηλά μισθούς και μεροκάματα, εμποδίζοντας έτσι (όπως έλεγε το manual…) τα αφεντικά να κάνουν τις «νέες επενδύσεις» τους … που θα περιόριζαν την ανεργία…

Υπερτροφικά και φιλόδοξα Εγώ, έτοιμα να αλληλοκατασπαραχτούν στην «αγορά εργασίας» και, κυρίως, να «φάνε» τους πιο αδύναμους· αλλά και αναζήτηση εκ νέου ενός κάποιου (ασαφούς) κρατικού πατερναλισμού… Αυτός ο συνδυασμός εκδηλώθηκε «πολιτικά / ιδεολογικά»: μια σταδιακή και σταθερή στροφή προς τα «δεξιά», όχι στην «ορθόδοξη» νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αλλά σε μια επιμειξία της με κάποιον α λα καρτ (;) κρατισμό. Αυτό το κράμα, με τη νοσταλγία του κρατισμού, αποτέλειωσε το θόλωμα του βούρκου της πάλαι ποτέ κρατικίστικης αριστέρας· με αποτέλεσμα οπαδοί και ψηφοφόροι να πηδούν εύκολα και χαριτωμένα απ’ τη μια μεριά στην άλλη…

Κι ενώ ο δυτικός καπιταλισμός υποχρεώνεται να περιορίσει τα «μερίσματα» που μπορεί να μοιράζει στους υποτελείς επειδή υποχωρεί η παγκόσμια ηγεμονία του / λεηλασία του πλανήτη, ο δυναμικά και, κυρίως, θεαματικά, αστραπιαία και ηγεμονικά ανερχόμενος κινεζικός καπιταλισμός εμφανίζεται σαν αντι-παράδειγμα. Όχι ιδεολογικά (όπως ο καταναλωτικός ασκητικός του σοβιετικού, γραφειοκρατικού καπιταλισμού) αλλά πραγματιστικά: ανερχόμενα επίπεδα κατανάλωσης plus κόμμα – κράτος.

Είναι ένα αντι-παράδειγμα που δεν απέχει τόσο πολύ όσο φαίνεται απ’ την τρέχουσα κατάσταση των «αγωνιών» της δύσης· έχει, όμως, ακόμα διαφορές ιστορικού χαρακτήρα με κάποιο βάρος. Το κινεζικό μίγμα επιδεικνύει φανερά και με αυτοπεποίθηση τον συγκεντρωτισμό της πολιτικής (και οικονομικής) εξουσίας που στην δύση κρύβεται πίσω … απ’ τα «likes» των ψηφοφοριών – και της δημαγωγίας. Απ’ την άλλη όχι απλά αναγνωρίζει αλλά αξιοποιεί δυναμικά την «δημοκρατία της κατανάλωσης» – το πεδίο δηλαδή που τα υπετροφικά Εγώ των υποτελών μπορούν να αναζητούν την ικανοποίησή τους.

Το πλεονέκτημα του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου είναι ότι εφαρμόζεται και λειτουργεί σε (εκτεταμένες) περιοχές του κόσμου που δεν έχουν ιστορική παράδοση «φιλελευθερισμού» με την δυτική έννοια: είναι γνωστό ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ότι μπορούσε επί αιώνες για να κρατήσει την όποια «δημοκρατία» σαν αποκλειστικά δικό του προνόμιο. Και τα κατάφερε.

Απ’ την μεριά τους όμως τώρα αρκετά απ’ τα δυτικά αφεντικά και ένα ικανό μέρος των δυτικών υπηκόων έχουν αρχίσει να «ζηλεύουν» (ομολογημένα ή ανομολόγητα μικρή σημασία έχει) αυτήν την δυναμική, αποτελεσματική καπιταλιστική απολυταρχία που έρχεται απ’ την Ανατολή… Και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η δική τους “δημοκρατία” (ολιγαρχία στην πράξη) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φράγμα…

Ο φόρος της βροχής

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν είναι κάποιος μακριά μπορεί να θαυμάσει την εφευρετικότητα των κυνηγών φόρων. Ο Phil Murphy, κυβερνήτης του New Jersey (δημοκρατικός) θα ανέβαινε στο βάθρο – αν υπήρχε πρόνοια για την βράβευση των πιο προχωρημένων φορολογικών ιδεών.

Ο «φόρος της βροχής» που προωθεί θα φορολογεί τα σπίτια με βάση την μη κατοικίσιμη και μη χωμάτινη επιφάνειά τους (ας πούμε ανοικτό πάρκινγκ ή στρωμένα μονοπάτια). Επειδή (λέει το σκεπτικό του «φόρου της βροχής») το βρόχινο νερό που πέφτει σε τέτοιες επιφάνειες μολύνεται καθώς κυλάει προς το αποχετευτικό δίκτυο, συνεπώς επιβαρύνει την πολιτεία με τα έξοδα καθαρισμού του (στις εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού). Τα έσοδα απ’ τον «φόρο της βροχής» θα πάνε (είπε ο κυρ Phil) στη βελτίωση του αποχετευτικού συστήματος του New Jersey…

Θα επιστρέψουν οι προς φορολόγιση στην παμπάλαιη λύση της στέρνας, να μαζεύουν το «νερό τους» απ’ την βροχή για να μην επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό της πολιτείας; Ή θα αρχίσουν λειτανείες ζητώντας απ’ τον μεγαλο-ανύπαρκτο να σταματήσει εντελώς τις βροχές;

Άβυσσος η αμερικανική ψυχή. Και πιθανόν τρύπια…

Γειά σου ρε μάγκα!

Δευτέρα 4 Μάρτη. Καθόλου δεν μας αρέσουν τα μνημόσυνα και τα «ο νεκρός δεδικαίωται»! Όμως, αν όχι για άλλους λόγους, πρέπει να πούμε ένα «γειά» στον Γιάννη Μπεχράκη, κι ας φαίνεται παρέξενο: χωρίς να κρατάμε ακριβή λογαριασμό είναι σίγουρο ότι έχουμε χρησιμοποιήσει φωτογραφίες του.

Δεν στεκόμαστε στις βραβεύσεις του – δεν μας αφορούν. Στεκόμαστε σ’ αυτό το κράμα καλώς εννούμενου ιδεαλισμού και αδρεναλίνης που καλλιεργεί κάποιος για τα κυτταρά του· αυτό το κράμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση με μέσο μια φωτογραφική μηχανή επιδιώκει, το λέει (και το εννοεί) να μην υπάρχει κανείς που θα πει «δεν ήξερα». Σκοπός έντιμος – και δύσκολος.

Ο Μπεχράκης γεννήθηκε το 1960. Ανήκει άρα σ’ αυτή τη γενιά ανθρώπων που είδαν (ή έμαθαν ελάχιστα αργότερα) την δύναμη που είχαν οι αποκαλυπτικές φωτογραφίες απ’ τον αμερικανικό πόλεμο στο βιετνάμ – την δύναμη που είχαν να θεριέψουν (τεκμηριώνοντάς το) το αντιπολεμικό / αντιιμπεριαλιστικό κίνημα τόσο στις ηπα όσο και στην ευρώπη. Υπήρξε λοιπόν ένα έντιμο τέκνο μιας εποχής όπου το φωτογραφικό ντοκουμέντο στερούσε, πράγματι, όλα τα εθελόδουλα άλλοθι… Όλα τα «δεν ξέρω»…

Ο Μπεχράκης πέθανε προχτές. Πέθανε σε μια εντελώς άλλη εποχή. Πέθανε σε μια εποχή που ο θάνατος των Άλλων είναι τόσο της μόδας, τόσο πολύ οργανικό στοιχείο του πρωτοκοσμικού καννιβαλισμού και της απάθειας της μαζικής πρωτοκοσμικής μικροαστικής πλέμπας, ώστε δεν υπάρχει εδώ και καιρό καμία εικόνα εγκλήματος κατά των Άλλων που να προκαλεί ηθικές κρίσεις στον πρώτο κόσμο. Εκτός αν είναι κάποιο πουλί, κάποιο σκυλί – ή κάποιο μωρό, κι αυτό για λίγο. Ο Μπεχράκης έζησε σαν φωτο-κατάσκοπος αληθειών που κρύβονται, αλλά ήταν πια στην ώριμη κοινωνία του Θεάματος… Όπου τίποτα δεν λειτουργεί σαν πρόκληση στην ηθική και στην αξιοπρέπεια (αφού δεν υπάρχουν τέτοιες, κι αφού «έχουμε άλλες δουλειές»…)· όπου η συναίνεση και η εθελοδουλεία εξασφαλίζονται όχι μέσω της απόκρυψης αλλά μέσω του πληθωρισμού και της επίδειξης του θανάτου των Άλλων· όπου η ακηδία και ο κυνισμός θεωρούνται προσόντα· όπου οι εικόνες κατασκευάζονται μαζικά και όπου τα πάντα είναι εικονικά και ρηχά – σε βαθμό μαζικών αλλά αθόρυβων πνιγμών.

Ο Μπεχράκης πέθανε στα 58 του, από καρκίνο. Είχε αυτό που έμαθε απ’ τη γενιά του: μια ορισμένη γενναιότητα. Αλλά, αν πράγματι προσπάθησε κάτι, το προσπάθησε μάταια. Εν τω μεταξύ η γενιά του καλοβολεύτηκε σε δουλειές και πόστα. Και οι επόμενες στις virtual επιβεβαιώσεις…

Ξέρουμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Τι πάει να πει «εις μάτην»… Οπότε, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο γι’ αυτόν εκτός από κάποιες φωτογραφίες του, μιλώντας την πνιγμένη φωνή της γενιάς του, ένα μόνο: άντε γεια ρε μάγκα, ακόμα κι αν εργάστηκες εις μάτην…

(φωτογραφίες by giannis behrakis: Πάνω, ένας πρόσφυγας απ’ τη συρία κρατάει αγκαλιά το κοριτσάκι του δίνοντάς του κουράγιο και στοργή, καθώς περπατάει μέσα στη βροχή προς την Ιδομένη – 10 Σεπτέμβρη 2015. Οι «δικοί μας» πατεράδες δεν περπατάνε στη βροχή κυνηγημένοι – ευτυχώς…. Οπότε δεν τους νοιάζει…

Κάτω, πρόσφυγες και μετανάστες, μέσα στη βροχή, παρακαλάνε μακεδόνες μπάτσους να τους αφήσουν να περάσουν τα σύνορα – πάλι 10 Σεπτέμβρη 2015. Ξανά ευτυχώς έχουμε ευρωπαϊκά διαβατήρια, και δεν χρειάζεται να παρακαλέσουμε μπάτσους… Οπότε δεν μας νοιάζει…

Τι είπες ρε μάγκα; Κανείς να μην μπορεί να πει «δεν ήξερα»; Μα οι άνθρωποι έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τις έγνοιες τους και τις γιορτές τους! Σαν πιο πολύτιμο απ’ όλα έχουν πια αυτό: τον κυνισμό τους. Δεν πρόκειται να τον διαπραγματευτούν για τίποτα (και καμία γνώση) στον κόσμο!

Ελευθερώθηκαν απ’ το «δεν ξέρω»! Δεν επικαλούνται άγνοια. Αδιαφορία επικαλούνται! Φτηνό βερμπαλισμό σαν επίδειξη “ενδιαφέροντος” επικαλούνται! Το «δεν με νοιάζει» και το «ναι μωρέ»… Άλλοτε το λένε, άλλοτε το εννοούν, και άλλοτε το ψευτοκουκουλώνουν έτσι ή αλλιώς.

Άλλαξε από καιρό η φάση Μπεχράκη… Δεν υπάρχουν ούτε εικόνες ούτε λόγια να ανακατέψουν με τις κλωτσιές τους τα στομάχια. Τίποτα δεν προκαλεί εκείνη την βαθιά θυμωμένη σιωπή που φαντάστηκες. Φλυαρία για το τίποτα και σήκωμα των ώμων… Θωρακίστηκαν ξανά, και οι «αναίσθητοι» και οι «ευαίσθητοι». Αν όχι όλοι στα μέρη μας, η συντριπτική πλειονότητά τους – όπως κι αν το παίζουν… Απέκτησαν αυτές τις αλλοίθωρες αισθήσεις κι αυτόν τον αλλοίθωρο ψυχισμό που επιβεβαιώνει ότι η εποχή έγινε εντελώς σιχαμερή… Ο βούρκος εκείνων που όχι μόνο ξέρουν, αλλά έχουν και “άποψη” – σε ιδανικές συνθήκες ατμοσφαιρικής πίεσης και θερμοκρασίας…

Οπότε όλα απ’ την αρχή…)

Οι βιτρίνες είναι ωραίες

Κυριακή 3 Μάρτη. Μια φορά κι έναν καιρό, πριν όχι πολλές δεκαετίες, ας πούμε στα ‘70s και στα ‘80s, αυτοί κι αυτές του ροζ σκέλους του γκουβέρνου (έλεγαν πως) είχαν σαν είδωλα και καθοδηγητές τους (στην πολιτική και στην θεωρία) τον Πουλατζά και τον Αλτουσέρ. Ακόμα κι αν αυτός ο τελευταίος αποδείχθηκε αργότερα «απατεώνας» ως προς τις γνώσεις του για τον Μαρξ, οι αναλύσεις και των δύο είτε για την δομή και τα χαρακτηριστικά του κράτους στη σχέση του με το κεφάλαιο είτε για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (στην υπηρεσία και των δύο) είχαν την αξία τους.

Αν υπήρχε κάποια πρωτοτυπία στη μέθοδο ανάλυσης δεν υπήρχε πάντως κάποια έκπληξη στο γενικό συμπέρασμα. Η μορφή κράτος είναι το κόμμα των αφεντικών· με τις φράξιές του(ς), τις εσωτερικές αντιθέσεις του(ς)… αλλά αυτό. Το κόμμα των αφεντικών: στο οποίο περιλαμβάνονται και οι πολιτικές βιτρίνες, σίγουρα των «κομμάτων εξουσίας». Όποια κι αν είναι αυτά.

Είναι γι’ αυτό, για παράδειγμα, κοινοτοπία να πούμε ότι οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού καπιταλισμού (αδιάφορο απ’ τα «ιδεολογικά» χαρακτηριστικά τους) πρέπει οπωσδήποτε να υπηρετούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών· του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», με παγκόσμιο κύκλο εργασιών. Είναι κοινοτοπία: οι πιο πρόσφατοι, οι φαιορόζ, αποδεικνύουν ότι οι εφοπλιστές είναι αφεντικά τους απ’ το καλοκαίρι του 2015… Ή, ότι πέρα απ’ αυτό, πρέπει να υπηρετούν και τα συμφέροντα άλλων αφεντικών, κυκλωμάτων ή/και μηχανισμών του κράτους / παρακράτους. Ας πούμε της εκκλησίας, που είναι ταυτόχρονα κεφάλαιο και ιδεολογικός μηχανισμός.

Μα τι «θεωρία συνωμοσίας» είναι αυτή που ανασύραμε; Δεν είναι ο λαός, η μάζα των απλών ψηφοφόρων, που επιλέγει τους πολιτικούς εκπροσώπους και τις κυβερνήσεις του; Δεν είναι, για παράδειγμα, ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος ένας λαοπρόβλητος ηγέτης – και μάλιστα αριστερός;

Γελοιοδέστερο του γελοίου! Οι post modern μικροαστικές μάζες που άγονται και φέρονται από κάθε διαφημιστή, κάθε τσαρλατάνο και κάθε φαντασίωσή τους, αποκτούν ξαφνικά πλήρη συνείδηση μπροστά στις κάλπες και αποφασίζουν ποιον θα εξουσιοδοτούν να τις κυβερνήσει τα επόμενα χρόνια!!! Συγκινητικό! Ανατριχιαστικό!!!

Όχι βέβαια. Οι ψηφοφόροι, σαν αντικείμενα χειραγώγησης απ’ τους κατάλληλους μηχανισμούς, απλά επικυρώνουν τις επιλογές των πραγματικών αφεντικών. Και το ξέρουν – ελπίζοντας να ανταμοιφθούν. Κι αν, καμμιά φορά, το πράγμα πάει να ξεφύγει, επεμβαίνει … η τεχνολογία, για τις απαραίτητες «διορθώσεις»… (όπως, ας πούμε, στις εκλογές του 2000). Ίσως, μάλιστα, για να μην προκύπτουν πανικοί (όπως εκείνο το βράδυ της 9ης Απρίλη του 2000, στη διάρκεια της καταμέτρησης) θα ήταν ασφαλέστερο να υπάρχουν αλγόριθμοι «αυτόματης προσαρμογής» της «έκφρασης της θέλησης του λαού» – με «διακριτικές» διορθώσεις…

Τι στο διάολο χρειάζεται η τεχνολογία αν όχι για να υπηρετεί κι αυτή, με τους τρόπους της, τα αφεντικά;

Φαιορόζ 1: οι εντεταλμένοι…

Κυριακή 3 Μάρτη. Η κυβερνητική συνεργασία των ροζ με τους φαιούς απ’ τις αρχές του 2015 δεν ήταν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) one night stand – όπως έχει αρχίσει να παρουσιάζεται εκ των υστέρων, στη χώρα των λωτοφάγων. Ήταν μια επιλογή διαρκείας, που ξεκίνησε (υπόγεια και προσεκτικά) απ’ το 2012 – και συνεχίζεται ως τώρα, άσχετα με την πορεία του ψεκασμένου αρχηγού. To σημαντικότερο: ήταν μια επιλογή διατεταγμένη. Και οι μεν και οι δε «πήραν την εργολαβία» απ’ τα πραγματικά καπιταλιστικά αφεντικά «του τόπου». Όπως, άλλωστε, ίσχυε και με την προηγούμενη κυβερνοσυνεργασία: μετά το «λάθος» της κυβέρνησης Παπαντρέου του Γ, που διορθώθηκε άρον άρον (με την βοήθεια του λαού φυσικά!) με ένα παλατιανό πραξικόπημα (στο κόμμα του το ίδιο) στα τέλη του 2011, καμμία κυβέρνηση διαχειρίστρια της κρίσης α λα ελληνικά δεν θα έπρεπε να παίξει με το παιχνιδάκι των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή του ξεπεράσματος του πολιτικο-προσοδικού μοντέλου κράτους / κεφάλαιου στο ελλαδιστάν!

Ο τενεκεδένιος (που τότε δεν ήταν ακόμα παγκόσμιας εμβέλειας…) και ο ψεκασμένος, μαζί με τα συνεργεία τους, διορίστηκαν στο γκουβέρνο στις αρχές του 2015… Το ήξεραν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, εννοείται και οι προηγούμενοι, το ήξεραν και οι ίδιοι έγκαιρα. Δεν συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο το βράδυ της 25ης Γενάρη του 2015 ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος και είπαν ο ένας στον άλλον «ρε κάπου σε ξέρω… θες να συγκυβερνήσουμε;». Ούτε, φυσικά, παρουσίασαν ποτέ και σε κανέναν (απ’ τον λαό…) το αναλυτικό πρόγραμμα της κυβερνητικής τους συνεργασίας… Ο λαός, ολιγαρκής και στις «αντιμνημονιακές» παράνοιές του, απλά επικύρωσε την επιλογή που είχαν κάνει τα αφεντικά… Κανείς, εννοείται, δεν αναρωτήθηκε στα σοβαρά ποιο ακριβώς ήταν το προσόν του ψεκασμένου για το πόστο του υπ.αμ. Όμως αυτή ήταν η απόφαση των αφεντικών.

(Οι σοβαρές αναλύσεις της δομής κράτος και του συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου θεωρούνται βαρετές πλέον. Ο «απλός άνθρωπος» θέλει «αποδείξεις», σαν αυτές που παίρνει απ’ τα μπακάλικα.

Να, λοιπόν, μία ενδεικτική στιγμή όπου η κουρτίνα τραβήχτηκε για λίγο, και όποιος πρόλαβε κατάλαβε τα «παρασκήνια» – τον πραγματικό χαρακτήρα της κεντρικής εξουσίας στην ελλάδα. Στις 9 Οκτώβρη του 2016 ο ψεκασμένος, παρόντος του τενεκεδένιου, είπε στον αρχιτραγότατο την γνωστή κουβέντα: ζήτα μου να ρίξω την κυβέρνηση και την ρίχνω αμέσως. Γιατί μίλησε έτσι; Επειδή ο αρχιτραγότατος είναι ένας απ’ τους εργοδότες, ένα απ’ τα αφεντικά! Και των δύο – όχι μόνο του ενός. Αυτό αποδείχθηκε ακόμα μια φορά τότε, αφού ο τενεκεδένιος, σαν μεγαλοϋπάλληλος της ίδιας «κρατικής εταιρείας», έκανε απλά γαργάρα την προσβολή που του έκανε ο συγκυβερνήτης του: ήλπιζε ότι το συγκεκριμμένο αφεντικό είχε αρκετούς λόγους για να μην τον / τους απολύσει. Είχε δίκιο: το αφεντικό έδειξε μεγαλοθυμία…

Ο αρχιτραγότατος, φυσικά, δεν είναι το μοναδικό πραγματικό αφεντικό. Είναι ένα ανάμεσά τους. Αναφέραμε ήδη και την «ένωση ελλήνων εφοπλιστών». Υπάρχουν κι άλλα…).

Η πρώτη αποστολή του ντουέτου ήταν διπλή. Αφενός να ανανέωσει την προστασία των βασικών μηχανισμών του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, που βρίσκονταν υπό την πίεση των ευρωαπαιτήσεων για μεταρρυθμίσεις (οι γνωστές 140 «εκκρεμότητες»), μια πίεση που δεν μπορούσε πια να διαχειριστεί το προηγούμενο πρασινόμαυρο πολιτικό προσωπικό. Για την επιτυχία αυτό του σκέλους το γκουβέρνο ενισχύθηκε αμέσως με πασοκικά και νεοδημοκρατικά στελέχη που «ξέρουν την δουλειά».

Αφετέρου να τραβήξει την κόντρα με την ευρωζώνη ως τα άκρα, με την ελπίδα ότι η «τρόικα» θα παραιτηθεί απ’ τις απαιτήσεις για δομικές «μεταρρυθμίσεις» απ’ τον φόβο μην και το ελλαδιστάν αποχωρήσει… Η εκστρατεία αυτή αποδείχθηκε καταστροφική, αφού το «κόμμα της δραχμής» (και του απόλυτου και ανεξέλεγκτου πολιτικού προσοδισμού) εκπροσωπούμενο επάξια απ’ την «πρώτη φορά αριστεροφασιστική κυβέρνηση» είχε άφθονη μαφιόζικη κουλτούρα – και κανένα σχέδιο εξόδου…

Σ’ αυτό το διάστημα η αποστολή ήταν «εθνική». Μέχρι το δημοψήφισμα πρακτικά δεν υπήρχε αντιπολίτευση στην εκστρατεία εκείνη…

Φαιορόζ 2: εργολαβία διαρκείας…

Κυριακή 3 Μάρτη. Μετά την “αντιμνημονιακή καταστροφή”, τα ίδια αφεντικά ανανέωσαν την εργολαβία στους φαιορόζ. Με έμφαση, πια, στο πρώτο σκέλος: αυτό που ο γιγάντιος ροζ υπουργός Αποστόλου είχε πει ανοικτά “ψηφίζουμε αλλά δεν εφαρμόζουμε”. Απ’ την μεριά τους οι “τροϊκανοί” (που έγιναν “θεσμοί”), μετά τα όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015, παραιτήθηκαν διακριτικά απ’ τον αυστηρό έλεγχο του τι και πως εφαρμόζεται απ’ αυτά που ψηφίζονται – το ενδιαφέρον τους εστίασε κυρίως στο πως θα ξεφορτωθούν την πολιτική ευθύνη για τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου… (Και, φυσικά, στο πως οποιαδήποτε μελλοντική κατάρρευση αυτού του συμπλέγματος θα αφήσει ανεπηρέαστη την ευρωζώνη…)

Σ’ όλη αυτήν την 4ετή κυβερνοδιαδρομή, η συνεργασία ψεκασμένων / τενεκεδένιων ήταν άψογη. Μια “ιδανική σχέση” θα έλεγε κανείς. Οι φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν ποτέ δεν έλειψαν. Και η συμπληρωματικότητα μεταξύ αποδείχθηκε ξανά και ξανά: τα κάτεργα για τους μετανάστες / πρόσφυγες στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (η φροντίδα τους ανήκει στο υπ.αμ…) το αποδεικνύουν.

Στα τέλη του 2017 / αρχές του 2018, εν όψει των ψευτοδιαπραγματεύσεων “για το μακεδονικό” που είχε αναλάβει ο ογκόλιθος, και έχοντας επίγνωση ότι στις επόμενες εκλογές “τα ποσοστά θα πέσουν” και οι ψεκασμένοι δεν θα δουν βουλευτικά έδρανα, ο αρχιψεκασμένος ανέλαβε μια αποστολή – με σκοπό να διασωθεί μετεκλογικά η “άψογη σχέση”, και να συνεχίσει η κυβερνοεργολαβία: να πλαγιοκοπήσει απ’ τα ακροδεξιά την κουλοδεξιά, έτσι ώστε αφενός το κόμμα του ενισχυθεί, αφετέρου η κουλοδεξιά να χάσει αισθητά πόντους, ψήφους και επιρροή. Η αποστολή σχεδιάστηκε με την παραδοχή ότι ο επικεφαλής της ν.δ. και αρκετοί απ’ τα στελέχη της θα εκδηλώνονταν θετικά υπέρ των διαπραγματεύσεων και μιας λύσης (η οποία, έτσι πήγαινε το πράγμα, θα καιγόταν στα Σκόπια).

Η παραδοχή είχε έρεισμα. Αλλά ο κυρΚούλης δεν είναι ορκισμένος νεοφιλελεύθερος! Είναι ένας κλασσικός οππορτουνιστής δεξιός πολιτικός – γι’ αυτό εξάλλου βρίσκεται στη θέση του εν αναμονή πρωθυπουργού! Έκανε, λοιπόν, απότομη στροφή στα ακροδεξιά (μετά το πρώτο συλαλλητήριο στη Σαλονίκη) και απέκρουσε γρήγορα την κυκλωτική κίνηση του ψεκασμένου. (Ας το θυμίσουμε: ο τενεκεδένιος φρόντισε να ενημερώσει και να ανταλλάξει “απόψεις” επί του θέματος και πάλι με ένα απ’ τα αφεντικά του: τον αρχιτραγότατο…)

Μετά την αποτυχία του σαν δεξιό εξτρέμ, ο ψεκασμένος δοκίμασε μια έσχατη προσπάθεια μήπως καταφέρει να ψειρίσει την κουλοδεξιά σαν “κεντρώος χαφ”. Απέτυχε κι εκεί ακόμα πιο γρήγορα.

Μετά απ’ αυτές τις αποτυχίες μπήκε αναγκαστικά σε διαθεσιμότητα. Αυτός – όχι το τσούρμο του! Το τσούρμο του συνεχίζει την εργολαβία της κυβερνοσυνεργασίας. Έτσι ώστε είναι σωστό και δίκαιο να υποστηρίζουμε ότι οι φαιορόζ συνεχίζουν να κυβερνούν· ενισχύοντας τόσο τον πασοκικό όσο και τον “καραμανλικό” σκελετό τους, όσο μπορούν φυσικά…

Μουτρωμένος ο ψεκασμένος (εκεί που πήγαινε για μαλλί βγήκε κουρεμένος) είπε διάφορα. Ένα απ’ αυτά, όμως, είχε ιδιαίτερη αξία επειδή συμπύκνωνε την αποστολή που του είχαν αναθέσει τα πραγματικά αφεντικά. Είπε: τους έχω δέσει πολύ γερά με τις ηπα, δεν μπορούν να φύγουν… Αναφερόταν όχι μόνο στο έταιρο κυβερνητικό ήμισύ του, που άλλωστε έχει περιορισμένη κυβερνοδιάρκεια ακόμα. Αναφερόταν στο ελλαδιστάν σαν πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα. Συνολικά. Εννοείται ότι το “σφικτό δέσιμο” (όχι μόνο με την Ουάσιγκτον αλλά και με το Τελ Αβίβ) έγινε με πλήρη γνώση και συμφωνία των ροζ. Σαν πολιτικών βιτρινών, σαν κόμματος και μελών, σαν επιρροών και οπαδών.

Ήταν και είναι η βασική επιλογή συμμαχιών τόσο των εφοπλιστών όσο και των υπόλοιπων κυκλωμάτων και μηχανισμών του ντόπιου βαθέος κράτους… (Άσχετα αν υπάρχουν ή όχι περιθώρια τακτικών ελιγμών…)

Φαιορόζ 3: οικογενειακές υποθέσεις…

Κυριακή 3 Μάρτη. Το να εμφανίζονται διάφορα βαριά πεπόνια της περιμέτρου της πολιτικής σκηνής για να πουν “καλούμε τον συριζα τώρα απαλλαγμένο από την παράταιρη συμμαχία με τους ανελ να…” κλπ κλπ είναι η συνέχεια της φάρσας της διαχείρισης της κρίσης με επιπλέον μέσα. Εννοούν ότι η φαιορόζ κυβερνοσχέση ήταν one night stand· και ότι «τώρα που τον/την ξεφορτώθηκες» (ω π.ε.τ.!) μπορεί η «οικογένεια» να ξαναγίνει τέτοια…

Η αντίληψη της καθεστωτικής «πολιτικής» σαν family affair ταιριάζει άψογα στην εξέλιξη που είχε το μοντέλο του πολιτικού προσοδισμού στη διάρκεια των σχεδόν 10 χρόνων της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά: έγινε ακόμα πιο σκληροπυρηνικός (επειδή περιορίστηκαν οι πρόσοδοι), πιο σφικτός, πιο παρακρατικός. Τα βαριά πεπόνια, άθελά τους, επιβεβαιώνουν αυτήν την εξέλιξη, εννοώντας τις «κυβερνοσυνεργασίες» σαν χειρισμούς μέσα σε φαμίλια· ή ανάμεσα σε φαμίλιες.

Φυσικά το ρεφραίν είναι πάντα «προγραμματικές συγκλίσεις». Εκεί που αυτά συμβαίνουν, π.χ. στην γερμανική πολιτική σκηνή (ακριβώς επειδή τόσο το γερμανικό κράτος όσο και το γερμανικό κεφάλαιο έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά) οι «προγραμματικές συγκλίσεις» γίνονται μέσω διαπραγματεύσεων που κρατούν μήνες, και παρουσιάζονται αναλυτικά και δημόσια.

Εδώ τα πραγματικά αφεντικά δεν χρειάζεται να δίνουν λογαριασμό. Άσχετα, λοιπόν, απ’ το ποιούς νομίζει ο λαός ότι εκλέγει, ένα είναι σίγουρο: δεν θα μάθει ποτέ πως οι φαμίλιες του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους…

Θα τρέφεται (και θα χορταίνει), απλά, απ’ τον πατερναλισμό τους….

(φωτογραφία: Το τεύχος νο 10 του τότε σκληρά φιλορόζ περιοδικού unfollow, Οκτώβρης 2012. Συνέντευξη του ψεκασμένου, υπό τον τίτλο όλοι κομμουνιστές είμαστε.

Ή η ανάδυση του διατεταγμένου συνοικέσιου, για να γίνει και το σχετικό «μασάζ» τους οπαδούς…)

… αγάπη μόνο!

Παρασκευή 1 Μάρτη. Ο πρώην δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού Michael Cohen έχει καταδικαστεί σε 3 χρόνια φυλάκιση για οικονομικά αδικήματα. Η φυλάκισή του θα αρχίσει στις 6 Μάη. Μέχρι τότε «δίνει» διάφορα σε βάρος του ψόφιου κουναβιού: καταθέτοντας χτες σε επιτροπή της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων κατηγόρησε τον πρώην πελάτη του για ρατσισμό, ψέματα και απειλές εναντίον διάφορων· που αναλάμβανε ο ίδιος ο Cohen να διεκπεραιώσει…

Ενώ λοιπόν το ψόφιο κουνάβι «διαπραγματευόταν» στο Hanoi και ο Cohen του έσκαβε τον λάκο στην Ουάσιγκτον, εμφανίστηκε επί σκηνής ο 43χρονος Ciccio, κατά κόσμον Francesco Gambino, της ομώνυμης αμερικανο-σισιλιάνικης φαμίλιας. Συνεντευξιαζόμενος στην daily mail ο Francesco (που επίσημα έχει αφήσει τις οικογενειακές υποθέσεις για να ασχοληθεί με την αστυνομική λογοτεχνία… ελπίζοντας, ποιος ξέρει;, ότι κάποιος Coppola θα βρεθεί να σπρώξει στην αθανασία της 7ης τέχνης και την οικογένεια Gambino… ) το ξεκαθάρισε:

… Οι κρατούμενοι αγαπούν τον Trump και μισούν τα ποντίκια. Αν ο Cohen θέλει να βγει ζωντανός απ’ την φυλακή, καλύτερα να κρατήσει κλειστό το στόμα του σε σχέση με τον Trump… Αλλιώς θα έχει την τύχη του Whitey Bulger.

Ο Bulger δολοφονήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη σε μια φυλακή στη δυτική Βιρτζίνια, επειδή είχε αρχίσει να συνεργάζεται με το fbi. Ο Francesco, απ’ την μεριά του, είχε απευθυνθεί πέρυσι στο ψόφιο κουνάβι, ζητώντας να δώσει χάρη στον πατέρα του, που είχε καταδικαστεί για εμπόριο ηρωΐνης… Καλά έκανε: και ο Trump πατέρας είναι..

Δύσκολοι καιροί για το ψόφιο κουνάβι. Την ίδια μέρα που του κράτησε μούτρα ο Kim ο rocketλεβέντης, ανέλαβε την προστασία του ο Gambino ο σουγιάς. Απ’ τον Ειρηνικό στο πεζοδρόμιο… Eίναι καλό ή κακό να τον αγαπούν οι (λευκοί προφανώς…) ποινικοί στις usa;

Ίσως καλό: αν πρόκειται ποτέ να καταλήξει πίσω απ’ τα σίδερα, θα έχει έτοιμους φίλους… Όσο για τις united states; Μα δεν υπάρχει σεβασμός για το προεδρικό αξίωμα; Επιτέλους!! Βγαίνει ο κάθε μαφιόζος και δηλώνει υποστηρικτής του προέδρου;

Ω καιροί!!!