Tag: νόμοι σχέσεις

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 3

Κυριακή 28 Ιούλη. Σύμφωνα με την εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής η αποφασιστική στροφή στην καλλιέργεια των νευρώσεων / ψυχώσεων περί «πανεπιστημιακού ασύλου» δεν ήταν καθόλου το οτιδήποτε συνέβαινε (ή δεν συνέβαινε) μέσα στα ιδρύματα· δεν ήταν, ας πούμε, μια «αύξηση της βίας». Στην πραγματικότητα μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί: απ’ τα ‘90s και μετά οι «πολιτικές εντάσεις» αμβλύνθηκαν αισθητά – σε σύγκριση με τα ηρωϊκά ‘70s.

Η αποφασιστική αλλαγή ήταν η «απελευθέρωση των media», των ραδιοφωνικών σταθμών και των καναλιών· και η εκρηκτική ανάπτυξη της δημοσιογραφίας / δημαγωγίας πιράγχας! Ως χοντρικά τα τέλη των ‘80s η ενδο-ιδρυματική βία, όποια μορφή ή ένταση κι αν είχε, θεωρούνταν σε γενικές γραμμές «ζήτημα των πανεπιστημίων» – ένα είδος αυτοπροστασίας τους από την δυσφήμισή τους. Απ’ τις αρχές των ‘90s και μετά όμως, αυτό άρχισε να αλλάζει. Και όχι μόνο απ’ την μεριά των δημαγωγών πιράγχας αλλά και απ’ την μεριά των πανεπιστημιακών.

Κατ΄ αρχήν, τα πιράγχας της εντόπιας δημοσιογραφίας, «ψάχνοντας θέματα», ήταν ικανά να κάνουν την τρίχα τριχιά κατά βούληση· και, εννοείται, απέναντι στην «ενημέρωση του κοινού» δεν υπήρχε κανένα άσυλο και καμία προστασία. Τα ψέμματα, οι υπερβολές, οι διαστρεβλώσεις, όλες στο ίδιο μοτίβο (που αρέσει στο κοινό…), το μοτίβο «βία – καταστροφή – βία – καταστροφή» έφτασαν σε απίστευτο σημείο: ακόμα και πλαστά «μπάχαλα» πρόβαλαν και ξαναπρόβαλαν οι οθόνες, για το καλό της τηλεθέασης.

Με κάποια καθυστέρηση άρχισαν και οι πανεπιστημιακοί να συμβιβάζονται με την μηντιακή προβολή· και να την επιδιώκουν. Ο Νίκος Μαρκάτος, πρύτανης του εμπ απ’ το 1991 ως το 1997, ήταν ο πρώτος σε τέτοια θέση που επεδίωξε να γίνει (και έγινε) τηλεπερσόνα. Άλλοι, άγνωστοι στο κοινό προφεσσόροι, άρχισαν να συμμετέχουν στην εύκολη «καταγγελιολογία» που ευνοούσαν τα νέα, «ελεύθερα» μήντια – με στόχο όχι μόνο την ανάδειξή τους, αλλά (κυρίως) την ενίσχυση της θέσης τους έναντι ανταγωνιστών συναδέλφων τους, για τα μερίδια από διάφορες «δουλειές» και «δουλίτσες» που θα έπρεπε να γίνονται υπόγεια… Για διάφορους λόγους. Έτσι αρκετοί πανεπιστημιακοί, εγκατέλειψαν την λιτότητα και την αυστηρότητα του ακαδημαϊκού ήθους (ethos) και έγιναν γλάστρες του ενός ή του άλλου μηντιακού στάβλου. Με το αζημίωτο.

Ούτε η πραγματική ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων (μέσω της συμμετοχής των προφεσόρων και των εκλεκτών φοιτητών / οπαδών τους σε διάφορα «προγράμματα») ούτε οι γενικευμένοι σεξουαλικοί εκβιασμοί σε βάρος φοιτητριών αξιόθηκαν τον τίτλο τα εγκλήματα που γίνονται μέσα στα πανεπιστήμια. Η αποχαλινωμένη μηντιακή μεσολάβηση σήμαινε υπόγεια νταραβέρια μεταξύ των πιράνχας και κάθε άλλου ενδιαφερόμενου για την «διαφήμιση» ή την «δυσφήμιση» του ενός ή του άλλου ιδρύματος. Αυτοί που περίσσευαν πάντα απ’ αυτούς τους διακανονισμούς «προβολής» (του «καλού» ή του «κακού» στα πανεπιστήμια) και, άρα, ήταν εύκολοι στην στοχοποίηση, ήταν τα «εξωφοιτητικά στοιχεία». Ακόμα κι όταν δεν ήταν καθόλου τέτοια…

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 4

Κυριακή 28 Ιούλη. Γύρω απ’ την ιδέα ότι υπάρχουν, μέσα στην πόλη, «τρύπες» στην αρμοδιότητα και στη δράση των επίσημων μηχανισμών δημόσιας τάξης, κατασκευάστηκε η νευρωσική / ψυχωσική εικονική παραβατικότητα / εγκληματικότητα. Για παράδειγμα ο νυν διευθυντής της καθεστωτικής «καθημερινής» Παπαχελάς δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράφει και να ξαναγράφει στο παρελθόν ότι μέσα σ’ ένα στέκι / κατάληψη στο ε.μ.π. φτιαχνόταν το υλικό των μολότοφ μέσα σε καζάνι… Ήταν τερατώδες ακόμα και σαν προβοκάτσια· ταιριαστό ωστόσο και με την δημαγωγία των πιράγχας αλλά και με τις μικροαστικές φαντασιώσεις: τελικά οι μολότοφ δεν είναι γυάλινα μπουκάλια που γεμίζουν με βενζίνη κατευθείαν απ’ το σωληνάκι οποιουδήποτε δικύκλου, αλλά περιέχουν κάποιον «μαγικό ζωμό» που φτιάχνεται σε καζάνι, με μυστική συνταγή, κουτάλες να ανακατεύουν – και χαμηλή φωτιά…

Η ασταμάτητη μηχανή (και όχι μόνο, άλλωστε) θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες με τις απίστευτες τερατολογίες αυτής της επιχείρησης εικονικής παραβατικότητας / εγκληματικότητας που εδράζεται, υποτίθεται, στα πανεπιστημία. Μόνο ανεκδοτολογικό ενδιαφέρον θα είχε όμως. Στην πράξη οι ιδεολογικοί μηχανισμοί έχουν ισχύ ανάλογη με την αδυναμία των στόχων τους.

Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει σε τίποτα τις επιχειρήσεις (ιδεολογικές ή/και αστυνομικές) εικονικής νομιμότητας. Δεν αλλάζει σε τίποτα ούτε τις πραγματικές τους δυνατότητες ούτε, απ’ την άλλη, την πραγματική τους αδυναμία. Για παράδειγμα, αν αύριο γίνει συμπλοκή μεταξύ αντίπαλων φοιτητικών ομάδων μέσα σε κάποιο ίδρυμα, καμία αστυνομία δεν πρόκειται να μπουκάρει όσες κλήσεις κι αν δεχτεί. Ούτε μπορεί ούτε θέλει να το κάνει – θα βρεθεί μπλεγμένη… Δεν θα είναι κανένα (ανύπαρκτο, έτσι κι αλλιώς) «άσυλο» που θα την εμποδίσει. Θα είναι ότι θα φάει ξεγυρισμένες μηνύσεις απ’ τους γονείς κάποιων φοιτητών· που, πιθανότατα, (θα) ανήκουν στην καλή κοινωνία…

Αντίθετα, αν είναι να κυνηγήσει κανάν αφρικάνο μετανάστη που πουλάει («παράνομα» προφανώς – πως αλλιώς;) λαθραία παπούτσια αυτό… Αυτό είναι παιχνιδάκι! Φυσικά, τα ίδια λαθραία παπούτσια πουλιούνται στα καθωσπρέπει μαγαζιά… Επίσης, εξίσου φυσικά, δεν εισάγονται στις τσέπες των μεταναστών αλλά απ’ το λιμάνι του Πειραιά, απ’ τον νο 1 «εθνικό επενδυτή». Τι σημασία έχει όμως; Και κάστανα να πουλούσαν οι μετανάστες, πάλι ένοχοι θα ήταν! Για την εικονική νομιμότητα δύο τρεις καλο-προβεβλημένες (μέσω μήντια) επιχειρήσεις, όσο ασήμαντες κι αν είναι, αποκαθιστούν το «αίσθημα της νομιμότητας».

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 5

Κυριακή 28 Ιούλη. Σημαίνουν τα πιο πάνω πως στα πανεπιστήμια όλα είναι ο.κ.; Η απάντηση εξαρτιέται απ’ την θέση απ’ την οποία μιλάει κανείς. Για την ασταμάτητη μηχανή το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στο ότι τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και οι ευρύτερης απήχησης κοινωνικές ιδεολογίες έχουν καταφέρει εδώ και χρόνια να παράγουν (μέσα στα ιδρύματα) το τέλειο είδος ειδικευμένων ηλίθιων που είχαν αναγγείλει / καταγγείλει οι Καταστασιακοί απ’ την δεκαετία του ’60 – καταστρέφοντας ψυχοσυναισθηματικά χιλιάδες νεαρούς και νεαρές. Λειτουργικά αναλφάβητοι, με βραχυκυκλωμένη οποιαδήποτε κριτική ικανότητα, επιρρεπείς στις αιώνιες αγωνίες της δικαίωσης του ναρικισσισμού τους… δεξιοί, ότι κι αν ψηφίζουν… Το κρισιμότερο στοιχείο αυτής της παραγωγής είναι η ενσωμάτωση ενός μίγματος κυνισμού και φοβιών, που τείνει σχεδόν να εξαφανίσει εκείνο που άλλοτε λεγόταν το ζωντανό κομμάτι της εκπαίδευσης.

Κυνισμός και φοβίες μαζί σημαίνει αυτό: αδιαφορώ (σαν φοιτητής / φοιτήτρια) για οτιδήποτε δεν συνδέεται στενά με το «μάθημα» και την «προοδό» μου· δεν θέλω και είμαι ανίκανος/η να λύσω και το πιο απλό ζήτημα που βρίσκεται εκτός «ύλης» αλλά εντός πανεπιστημίου… Συνεπώς, για κάθε «διατάραξη της ομαλής λειτουργίας» αυτού του ιμάντα συναρμολόγησης που λέγεται «ο φιλόδοξος Εαυτός» θέλω να φωνάξω κάποια εξουσία… Δεν έχω, δεν ξέρω, και δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο… Η τραγική έλλειψη πρακτικού πνεύματος που είναι η πίσω και συμπληρωματική όψη της τραγικής έλλειψης κοινωνικής εμπειρίας, αφήνει άφθονο χώρο και χρόνο για την επίκληση διάφορων μορφών εξουσίας, να “λύσουν το πρόβλημα”. Το όποιο πρόβλημα. Η αστυνομία, οι ψυχολόγοι, οι καθηγητές (ινδάλματα!), οι συνδικαλιστές – ή η οικογένεια…

Τα ιδρύματα είχαν πάντα μια ροπή προς την (ακαδημαϊκή) κλεισούρα. Από τότε που έγιναν θερμοκοιτίδες γέμισαν μωρά.

Οι νευρωσικοί / ψυχωσικοί μικροαστοί επιμένουν: γίνονται νταραβέρια μέσα στα πανεπιστήμια! Δεν θα πούμε όχι, αποκλείεται! Αλλά οι πιάτσες είναι πολύ συγκεκριμές σε κάθε πόλη, και ο νομαδισμός τους είναι συνήθως δουλειά της αστυνομίας!

Θα πούμε κάτι άλλο: και ποιος σας είπε ότι τα παιδιά σας δεν ντρογκάρονται μαζικά έξω απ’ τα πανεπιστήμια; Προφανώς και θα έπρεπε οι νταραβεριτζήδες να μείνουν μακριά απ’ τα ιδρύματα… Είναι, όμως, η φυσική τους παρουσία εκεί το μόνο ζήτημα;

Αυτά είναι ζόρικα ερωτήματα… Η εικονική νομιμότητα έχει κι αυτήν την αναλγητική λειτουργία: παγώνει την εννόηση της πραγματικότητας σε ελάχιστα συγκεκριμένα καρέ.

Και έτσι όλα πάνε καλά…

Καλοί πελάτες

Σάββατο 27 Ιούλη. … Ενώ δεν μας δίνουν τα f 35, εμείς αγοράζουμε 100 boeing, είναι μια συμφωνία που έχει υπογραφτεί… Είμαστε καλοί πελάτες. Αλλά αν συνεχίσει αυτή η σύγκρουση μπορεί να ξαναδούμε αυτό το θέμα…

Αυτά δήλωσε χτες ο Erdogan μιλώντας στο κόμμα του. Οι τουρκικές αερογραμμές (εταιρεία παγκόσμιας εμβέλειας), στις οποίες το τουρκικό κράτος έχει το 49% των μετοχών, παρήγγειλε το 2013 75 boeing 737 max, και το 2018 άλλα 25 boeing 787-9 dreamliners. Τα 737 max είναι αυτά που δεν πετάνε πλέον, μιας και έπεσαν δύο (σκοτώνοντας κόσμο) εξαιτίας λαθών στο αναβαθμισμένο λογισμικό «ασφάλειας»… Η boeing βρίσκεται ήδη σε μεγάλα ζόρια… Θεωρητικά η Άγκυρα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έχουν κάνει και άλλα κράτη: να παγώσει αυτήν την παραγγελία (των 75 737 max) επικαλούμενη τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα του μοντέλου.

Αλλά όχι. Σε μια επίδειξη «εμπορικού πνεύματος» απ’ αυτό που αρέσει ιδιαίτερα στο ψόφιο κουνάβι, συνδυάζοντας εμπορικές και διακρατικές σχέσεις, ο Erdogan κτυπάει εκεί που πονάει. Δεν λέει (ακόμα) “ακυρώνουμε την παραγγελία”. Λέει σας δίνουμε χρόνο να το ξανασκεφτείτε… Είμαστε καλοί πελάτες…

Το γράψαμε έγκαιρα: με την τακτική των “τιμωριών” και των “κυρώσεων” το ψοφιοκουναβιστάν έχει αρχίσει να πυροβολεί τα πόδια του. Δεν έχει, όμως, περιθώρια να αρχίσει τις εξαιρέσεις – ειδικά όταν οι “καλοί πελάτες” αγοράζουν ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής…

(φωτογραφία: Ο Erdogan υπογράφει το 2018 στη Ν. Υόρκη την επιπλέον παραγγελία).

Δικέφαλα κοτόπουλα 2

Σάββατο 27 Ιούλη. Ξαφνιασμένο το αμερικανικό καθεστώς απ’ την προχτεσινή γελοιοποίηση του ψόφιου κουναβιού, «πνίγει» το θέμα με τα παραποιημένα σήματα, σαν «τεχνικό λάθος». Τι σόι «τεχνικό λάθος»;

Η καθεστωτική washington post βρήκε τον σχεδιαστή του πλαστού (πλην εύστοχου!) σήματος, έναν ρεπουμπλικάνο γραφίστα που δεν γουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Το σήμα το έφτιαξε το 2017, το ανέβασε στο διαδίκτυο και το πούλησε (είπε). Του έκανε (είπε) εντύπωση που κάποιος το ανέσυρε και το χρησιμοποίησε τόσο χοντρά.

Και ποιος ήταν αυτός, για να έχουμε καλό ερώτημα; Άγνωστο. Η εταιρεία που ετοίμασε τα σκηνικά της ομιλίας του ψόφιου κουναβιού εικάζει ότι κάποιος υπάλληλός της έψαχνε βιαστικά να βρει το σήμα – και κατέβασε «κάτι» απ’ το internet. Ενδιαφέρουσα άποψη: πριν το προχθεσινό εντυπωσιακό ντεμπούτο του, το παραποιημένο σήμα είναι απίθανο να βρισκόταν μέσα στα 10 πρώτα σε μια σχετική αναζήτηση.

Ο σχεδιαστής, πάντως, είχε γεμίσει την δική του παραλλαγή με τόσες διαφορές που μόνο κάποιος πολύ βιαστικός (και μισότυφλος) δεν θα έβλεπε ότι «κάτι δεν πάει καλά εδώ». Εκτός απ’ τα δύο κεφάλια, τα μπαστούνια του μπέιζμπολ και τα χαρτονομίσματα, είχε αλλάξει και λατινικό ρητό πάνω απ’ το κεφάλι (τα κεφάλια). Το πρωτότυπο λέει E pluribus unum, που σημαίνει «από τους πολλούς, ένας». Το αντίγραφο γράφει το ισπανικό 45 es un titere, δηλαδή «ο 45 είναι μαριονέτα». 45ος πρόεδρος των ηπα είναι το ψόφιο κουνάβι.

Μισότυφλοι ήταν, σίγουρα, οι εκατοντάδες νέοι που παρακολούθησαν την ομιλία του ψόφιου κουναβιού. Τους τύφλωσε η λάμψη της προσωπικότητάς του; Ή, μήπως, η διαρκής ενασχόληση με τις οθόνες των smart phones έχει φτιάξει ένα καινούργιο είδος βαριάς μυωπίας;

Στ’ άρματα!

Σάββατο 27 Ιούλη. Το αμερικανικό κράτος ψάχνει «εθελοντές» (για κατάταξη…) Και σκέφεται να κατεβάσει το όριο ηλικίας ψήφου στα 16 για να νομιμοποιείται να ρίξει πίσω τους τους στρατολόγους του. Τα 16 είναι ηλικία σχολείου ακόμα, αλλά … Δεν παίρνεις από γράμματα; Πάρε τ’ άρματα! Θα βγάζεις λεφτά και, επιτέλους, θα σκοτώνεις κανονικά· όχι όπως στα video games…

Κάτι έρευνες που δείχνουν ότι οι πρωτοκοσμικοί ενηλικιώνονται πλέον στα 30 (καθόλου παράξενο!…) ίσως αποενοχοποιούν το κατέβασμα του ορίου ηλικίας για επαγγελματίες δολοφόνους: αν είναι να περιμένουμε να μεγαλώσουν και να το σκέφτονται και να το ξανασκέφτονται πριν πατήσουν την σκανδάλη ή το “fire” κάποιου control, πάει η αυτοκρατορία…

Πως το λέμε αυτό; Τουρμπομιλιταρισμό ίσως;

Απλές οδηγίες αναγνώρισης κοινωνικών διαταραχών

Παρασκευή 26 Ιούλη. Το να είσαι κλασσικός δεξιός συνεπάγεται κοινωνικές ψυχώσεις. Στις ρητορικές του γιατί το «άσυλο (το ποιό;) πρέπει να καταργηθεί» στην πρώτη ή στην δεύτερη θέση επιχειρημάτων βρίσκονται οι μικροπωλητές στο πεζοδρόμιο έξω απ’ την ασοεε. Οι οποίοι (οι άθλιοι) τι κάνουν νομίζετε; Αν σκάει η αστυνομία καταφεύγουν πίσω απ’ τα κάγκελα. Τόσο χάλια η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας!..

Ε, ναι λοιπόν, είναι αλήθεια: Οι άνεργες και οι άνεργοι αλλά κι αυτοί που δουλεύουν σε σκατοδουλειές πληρωμένες με ψίχουλα· οι συνταξιούχοι που κτυπιούνται για τις κομμένες συντάξεις τους· όλοι όσοι ξηλώνονται για να λαδώσουν στα δημόσια νοσοκομεία· όλοι όσοι δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι παραπάνω από 3 – 4 ημέρες (γιατί δεν τους παίρνει για παραπάνω ή γιατί, απλά, δουλεύουν και στις άδειές τους), οι εκατοντάδες χιλιάδες που μένουν με την μαμά και τον μπαμπά στα 30 τους, όλοι αυτοί κι αυτές κάθε φορά που θυμώνουν ένα πράγμα φέρνουν στο μυαλό τους: τον αφρικάνο μετανάστη που πουλάει ένα ζευγάρι παπούτσια (ή λαθραία τσιγάρα) όντας καβατζωμένος πίσω απ’ τα κάγκελα της ασοεε. (Σίγουρα τον έχουν δει και ξαναδεί στην τηλεόραση…)

Λαϊκίζουμε; Έτσι φαίνεται. Ωστόσο το «πανεπιστημιακό άσυλο» που πρέπει να καταργηθεί είναι το μικρό ψάρι. Το μεγάλο ψάρι είναι τα άσυλα που πρέπει να ανοίξουν σ’ όλη την επικράτεια: αυτοί οι ψυχωσικοί συνάνθρωποί μας, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, έχουν ανάγκη φροντίδας… (Δεν μπορεί το ρημαδοΚουλιστάν να τους πετάει ξεροκόμματα «νόμου και τάξης» και να περιμένει να χορτάσουν…)

Το ξαναλέμε: αν καταργήσετε αυτό το ανύπαρκτο πανεπιστημιακό άσυλο τι σκατά θα ταΐζετε τις μικροαστικές φαντασιώσεις;

(φωτογραφία: Αν φαρδαίνανε λίγο το πεζοδρόμιο;)

Ζήτω ο Bor-Duk!

Πέμπτη 25 Ιούλη. …Ο Μπόρις Τζόνσον, για τον οποίον το ψεύδος αποτελεί δεύτερη φύση, ανακηρύχθηκε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έρχεται αντιμέτωπος με την πλέον περίπλοκη και ανεξέλεγκτη πολιτική κρίση που πλήττει τη χώρα από το 1945 και εντεύθεν. Ο Τζόνσον, του οποίου ο πολιτικός οπορτουνισμός είναι περιλάλητος και η φυγοπονία παροιμιώδης, αποτελεί έναν επιδέξιο δημαγωγό, που ποδηγετεί το ακροατήριό του με νύξεις που αναδεικνύουν στενόμυαλες προκαταλήψεις με αποκλειστικό σκοπό το πολιτικό όφελος. Η προσωπική του ζωή διέπεται από αμετροέπεια, ενώ η πολιτική του σταδιοδρομία χαρακτηρίζεται από ασημαντότητα…

Αυτός ο δημοσιογράφος (των new york times) που έγραψε τα πιο πάνω θα πρέπει να είναι πολύ κακός άνθρωπος – που δεν φοβάται τις μηνύσεις. Έτσι που τον στόλισε τον Bor-Duk τον έκανε χριστουγεννιάτικο δέντρο μέσα στο ντάλα καλοκαίρι!

Ψεύτης, καιροσκόπος, τεμπέλης, δημαγωγός, ακροδεξιός… Χμμμμ! Ιδανικός δηλαδή!! Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Bor-Duk θα παριστάνει μεν τον πρωθυπουργό, αλλά θα είναι περιορισμένης νομιμοποίησης: δεν έχει βγει τέτοιος από εκλογές, αλλά μόνο μέσω κομματικού δημοψηφίσματος, μετά την παραίτηση της δόλιας κυρά May. Το να παριστάνει ότι είναι ο «απελευθερωτής» του βρετανικού λέοντα απέναντι στη μισητή ε.ε. γίνεται έτσι διπλά γελοίο. Όχι μόνο επειδή η ε.ε. δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει οτιδήποτε στην συμφωνία που υπέγραψε η κυρά May, αλλά επειδή κι αυτός δεν είναι καν «ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του αγγλικού λαού» – για να του δώσουν παραπάνω σημασία.

Τους επόμενους τρεις γεμάτους μήνες η φαρσοτραγωδία της άλλοτε ένδοξης επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα εξελιχθεί σε νέα θεατρικά ύψη. Μετά την δόλια κυρά May που οι αντίπαλοί της την χαρακτήριζαν από άγευστη και αδύναμη έως κρυφοremainer (καθόλου «κρυφό»!), το καθαρόαιμο θηρίο Bor-Duk θα φάει σίδερα! Το πιθανότερο να τα τρώει με πολύ κόσμο εναντίον του στους δρόμους…

(Προφορικά το Bor-Duk έχει τουρκικό ηχόχρωμα. Δεν το διαλέξαμε τυχαία: ο νέος άγγλος πρωθ. έχει μια τουρκική ρίζα, από κάποιον παππού του.)

Fight back

Σάββατο 20 Ιούλη. Περισσότερη φασαρία έκανε ο φόβος και οι έμποροί του (: δημαγωγοί, επαγγελματίες τρομοκράτες) παρά ένας μέτριος σεισμός ο ίδιος.

Όμως: πώς λεγόταν η φοιτητική παράταξη στην οποία ανήκε, σαν φοιτητής πολιτικών μηχανικών, ο νεαρός Αλέξης; Εγκέλαδος!

Συνεπώς χτες έγινε κάτι απ’ τα πιο κάτω:

– Μια πρώτη επίδειξη εκείνου που το σε εκκόλαψη κόμμα του π.ε.τ. ονομάζει «δυναμική αντιπολίτευση»· ή

– Μια στιγμιαία νοσταλγική επιστροφή του π.ε.τ. στο παρελθόν του· ή

– Μια προκαταβολική κίνηση του λόμπυ των ντόπιων μηχανικών, για το τι χρειάζεται για να ανοίξουν οι δουλειές τους, τώρα που έρχεται επιτέλους η πολυαναμενόμενη ρημαδοΚουλοανάπτυξη.

Όπερ έδει δείξαι!

(Φωτογραφία: Νάτο! Νάτο λέμε! Κτύπησε ο αντίχριστος! Έρχεται το τέλος του κόσμου!!! Μετανοείτε!!!

Δεν θέλετε, ε; Α να χαθείτε παλιο υλιστές!)

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε!

Δευτέρα 15 Ιούλη. Ο τύπος λέγεται Frank Zapata (απλή συνωνυμία με τον μεξικάνο επαναστάτη) και είναι ο εφευρέτης του «flyboard» – ή όπως αλλιώς ονομαστεί. Είναι ό,τι κοντινότερο στο «μαγικό χαλί του Αλαντίν» θα μπορούσε να προσφέρει αυτή τη στιγμή η τεχνολογία, αλλά δεν είναι καθόλου χαριτωμένο. Ο Zapata χρηματοδοτήθηκε γενναία απ’ τον γαλλικό στρατό (με πάνω από 1 μύριο ευρώ) για να εξελίξει την εφεύρεσή του· και χτες, «ημέρα της πτώσης της Βαστίλης» (εθνική επέτειος για τους γάλλους, με παρελάσεις και λοιπά) έκανε μια θεαματική πτήση πάνω απ’ τον Macron οπλισμένος… Με την άδειά του φυσικά! Ίσως για να θυμίσει ότι μελλοντικά όχι μόνο ο στρατός αλλά και η αστυνομία θα «σκάει (κυριολεκτικά) από εκεί που δεν το περιμένεις».

Στο παρακάτω video προτιμήσαμε την πιο σπορ εκδοχή του πράγματος· άοπλη και φυσιολατρική. Εν μέρει επειδή αυτή η εφεύρεση μπορεί να καιροφυλακτεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον για να κάνει τους κούριερ κυριολεκτικά «ελικόπτερα». Και εν μέρει επειδή …τέρμα οι δικαιολογίες για την καθυστέρηση στη δουλειά επειδή «είχε κίνηση»!!!!

Εντάξει; Συνεννοηθήκαμε;