Tag: νόμοι σχέσεις

Κερδοφορία και έλεγχος

Παρασκευή 31 Μάη. Πιθανότατα η δυνατότητα του οχήματός σας (αυτοκινήτου ή/και μοτοσυκλέτας) να “ενημερώνεται” διαδικτυακά για την κατάσταση της κίνησης και των δρόμων, να “συνδιαλέγεται” με προπορευόμενα οχήματα και με εκείνα που ακολουθούν, να φρενάρει “μόνο” του αν χρειαστεί, και άλλα που δεν μπορούμε να φανταστούμε, να σας ενθουσιάζει – ή να σας φοβίζει. (Το λογικό πάντως θα ήταν να σκεφτείτε ότι αν οδηγείτε ήδη έναν υπολογιστή, δεν βλάπτει να αναβαθμιστούν οι επικοινωνιακές δυνατότητές του).

Εκείνοι που σίγουρα θα χαρούν θα είναι οι ασφαλιστικές εταιρείες. Χάρη στο internet of things, χάρη δηλαδή στην διαρκή δικτύωση του οχήματός σας, θα είναι σε θέση να έχουν πλήρη «εικόνα» της οδηγικής σας συμπεριφοράς. Κατά συνέπεια θα μπορούν να εξειδικεύουν τα ασφαλιστικά συμβόλαια, όχι μόνο με βάση το αν έχετε προκαλέσει στο παρελθόν ατυχήματα, αλλά με βάση την (διαρκώς ελεγχόμενη) οδηγική συμπεριφορά σας, και την πιθανότητα να προκαλέσετε ατύχημα στο μέλλον… Επιπλέον θα μπορούν να σας συνετίζουν σε πραγματικό χρόνο, ενημερώνοντάς σας ότι «μετά απ’ το σανίδωμα του γκαζιού που έκανες πριν 5 λεπτά τα ασφάλιστρα αυξήθηκαν κατά τόσο…» Εννοείται πως αυτά θα γίνονται για το καλό της κερδοφορίας τους…

Στο ίδιο διάστημα, ως τα τέλη του 2020, οι ειδικοί (των σχετικών επιχειρήσεων) εκτιμούν ότι θα είναι διασυνδεμένες στο internet of things 100 εκατομμύρια λάμπες φωτισμού, και πάνω από 200 εκατομμύρια «φορετές» (wearable) συσκευές. Πιθανόν να είναι χαριτωμένο το να ανάβεις (ή να σβήνεις) τα φώτα του σπιτιού σου ενώ βρίσκεσαι εκτός· να ανάβεις ή να κλείνεις τον θερμοσίφωνα, να ανοίγεις ή να κλείνεις τα ηλεκτρικά ρολά, και πολλά άλλα. Λιγότερο χαριτωμένο είναι ότι αυτά θα έχουν ένα κάποιο κόστος, καθώς θα είναι υπηρεσίες προσφερόμενες από εταιρείες. Και καθόλου χαριτωμένο δεν θα είναι το ότι όλα αυτά θα είναι «data» («big data») που θα ανήκουν σ’ αυτές τις εταιρείες – και όχι μόνο.

Όσο για τα wearables; Αρνούμαστε να φανταστούμε το τίμημα (και όχι μόνο το οικονομικό) που θα έχει πλέον ο ναρκισσιμός της αυτο-επιτήρησης… Οι οικονομέτρες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι αισιόδοξοι πάντως: εκτιμούν ότι στα τέλη του 2020, σε ενάμισυ χρόνο από τώρα, η καθολική δικτύωση θα είναι μια μπίζνα τουλάχιστον 14 τρισεκατομυρίων δολαρίων (παγκόσμια).

Εν τω μεταξύ δεν έχουμε ακόμα στοιχεία για το πόσο θα εκτοξευτεί η κερδοφορία της βιομηχανίας της υγείας μέσα απ’ την διαρκή και πληθωρική ατομική και οικιακή δικτύωση…

Κι αυτή είναι μόνον η αρχή…

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Παρασκευή 31 Μάη. Είναι, ίσως, πιθανό να υποψιαστείτε το γιατί ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος περιλαμβάνει υποχρεωτικά έναν πόλεμο (που λέγεται “εμπορικός”) για την “μοιρασιά” αυτής ακριβώς της τεράστιας νέας παγκόσμιας αγοράς: συσκευών, αισθητήρων, δικτύων και υπηρεσιών.

Είναι επίσης πιθανό να θεωρήσετε ότι οι καπιταλιστικές κοινωνίες τείνουν πια προς ένα Οργουελιανό μοντέλο καθολικού και λεπτομερούς (κρατικού) ελέγχου. Αυτό είναι πράγματι μια πλευρά της σε εξέλιξη πραγματικότητας· όχι, όμως, η μοναδική. Θεωρούμε εξίσου σημαντική (αν όχι σημαντικότερη) την διαμόρφωση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου (συμπεριλαμβανόμενης, οπωσδήποτε, της “κοινωνικότητάς” του) που απολαμβάνει να ζει όλο και περισσότερο εξαρτημένος απ’ τις ψηφιακές μεσολαβήσεις. Αδιαφορώντας όχι μόνο για το αν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι διαρκώς και περισσότερο ελέγξιμος (όχι αναγκαστικά απ’ το κράτος, σίγουρα όμως και απ’ αυτό) αλλά και για το ολοφάνερο ήδη γεγονός ότι ελέγχει όλο και λιγότερα στην καθημερινή του ζωή.

Ήταν ένα σωστό σύνθημα, στα ντουβάρια αυτής της πόλης, πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα το internet ήταν γνωστό μόνο στους «ειδικούς»: ο πολιτισμός σας τελειώνει μόλις κοπεί το ρεύμα. Στην σε εξέλιξη 4η βιομηχανική επανάσταση μια μακρόχρονη διακοπή ρεύματος (που θα σημαίνει και διακοπή «επικοινωνιών») δεν θα σημαίνει μόνο το τέλος του «πολιτισμού». Αλλά και το τέλος οποιασδήποτε αυταπάτης περί «ανθρωπινότητας»…

Εντάξει. Η «σούπερ ανθρωπινότητα» θα είναι η απάντηση… Στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Και ως σύμβολα έσεσθε

Τετάρτη 29 Μάη. Η σκηνοθεσία για λογαριασμό των εγκαινίων ενός δημόσιου έργου που είναι ακόμα γιαπί, δεν είναι απλά ένα «πολιτικό» γεγονός. Είναι μάλλον κάτι πιο σύνθετο, ας το πούμε «πολιτικο-ηθικό». Τέτοιου είδους παραμυθιάσματα δεν είναι συνυφασμένα με την εξυπηρέτηση της εξουσίας· και, επιπλέον, δεν έχουν προκαθορισμένο «ιδεολογικό πρόσημο». Μπορεί μια πολιτική βιτρίνα να δεχτεί να πέσει τόσο χαμηλά, μπορεί όχι· το τι θα επιλέξει δεν αλλάζει τον ρόλο της. Φωτίζει όμως το ποιόν του «υποκειμενισμού» κάθε πολιτικής βιτρίνας. Και δεν πρόκειται για ποιόν στιγμιαίο, σαν σαρδάμ της γλώσσας. Η σκηνοθεσία χρειάζεται σχεδιασμό, δουλειά, έξοδα – και κυρίως έγκριση «απ’ τα πάνω». Η σκηνοθεσία είναι διάρκεια. Και έχει συνέπειες: εκείνος που θέλει να κάνει παιχνίδι με τέτοια φτηνά κόλπα εξαπάτησης, είναι ικανός να κοροϊδεύει με οποιονδήποτε τρόπο.

Η «πρώτη φορά αριστέρα» έχει δώσει ρεσιτάλ παραμυθιών, όχι μόνο σαν κυβέρνηση αλλά και νωρίτερα, σαν αντιπολίτευση. Το ότι οι ψηφοφόροι / πελάτες την συγχωρούν κατά καιρούς δεν διορθώνει το ζήτημα. Αναδεικνύει, πέρα απ’ την εξαπάτηση, και τον κυνισμό της ιδιοτέλειας – της μικροαστικής μάζας. Μπορεί ο καθένας να καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύουν· μπορεί και να κολακεύεται μ’ αυτό, επειδή υποθέτει ότι έστω και σαν στόχος κοροϊδίας απ’ τους πολιτικούς, έχει μια κάποια σημασία. Μετά, απλά, κάνει τους δικούς του προσωπικούς και ιδιοτελείς λογαριασμούς για το τι τον συμφέρει.

Ο εξοχότατος π.ε.τ. συνεχίζει να λέει ψέμματα (πράγμα που είναι το λογικά αναμενόμενο) με ιδιαίτερες επιδόσεις στο να αυτοδιαψεύδεται. «Δεν είπα – ή δεν έκανα – αυτό» ενώ το έχει πει / κάνει· ενώ υπάρχουν και οι καταγραφές ότι το έχει πει / κάνει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνει την εντύπωση, τόσο αυτός όσο και οι πέριξ του, ότι δεν θυμούνται καν τι έχουν πει / κάνει… Είναι παθολογικό γιατρέ;

Οι συγκεκριμένες βιτρίνες δεν ζουν την «πολιτική αποστολή» τους σαν κανονική ζωή. Την ζουν με πουσαρισμένο τρόπο, σαν σύμβολα. Τα σύμβολα δεν έχουν χρονικότητα· έχουν μόνο διάρκεια. Δεν έχουν παρελθόν· (θέλουν να) είναι εσαεί, έχοντας μόνο παρόν. Ένα αιώνιο παρόν, ένα παρόν που καλό θα ήταν να προεκτείνεται όσο περισσότερο γίνεται. Τα σύμβολα τα ίδια δεν έχουν μνήμη· μνήμη έχουν μόνο εκείνοι που τα βλέπουν ή τα χρησιμοποιούν.

Εν τέλει τα σύμβολα είναι σαν τις ζωγραφισμένες λινάτσες μπροστά απ’ το γιαπί. Σκηνοθετούν, φτιάχνουν ατμόσφαιρα.

Συνεπώς έχουμε μπροστά μας μια ειδική μορφή ψευδολογίας της εξουσίας (υπάρχουν και άλλες, εννοείται): την εκκένωση του ιστορικού χρόνου όταν γίνεσαι σύμβολο. Είναι παθολογικό, με ιδιαίτερο τρόπο: ανήκει στην παθολογία του Θεάματος – αν και σαν ειδική περίπτωση.

Φυσικά οι ενδοεξουσιαστικές σπρωξιές δεν γίνονται για την “αλήθεια” (ακριβώς γι’ αυτό χρησιμοποιούν συνέχεια την λέξη). Όμως υπάρχουν σ’ αυτές τις δουλειές ψεύτες και ψεύτες. Υπάρχουν ψεύτες προσεκτικοί, επιλεκτικοί και ικανοί. Υπάρχουν και αλέξιοι που είναι αδέξιοι: έχουν ενσωματώσει τόσο πολύ την συμβολική τους λειτουργία που, τελικά, την αποκαλύπτουν… Σα να λέμε: καίγεσαι τόσο πολύ να εγκαινιάσεις το μετρό Θεσσαλονίκη, που δεν σε νοιάζει καν αν δέκα λεπτά μετά τα “εγκαίνια” ένα χέρι δείξει την απάτη.

Ισχύει λοιπόν το καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα…

Το μη χείρον ως βέλτιστον

Τρίτη 28 Μάη. Μεσημέρι Δευτέρας 27 Μάη 2019. Φανάρι κόκκινο στην Κηφισίας, απέναντι απ’ το “Υγεία”. Τσάντα στην ποδιά του παπιού, εμφανώς «της δουλειάς».

Δίπλα φρενάρει άλλο πάπι. Τσάντα στην ποδιά, εμφανώς «της δουλειάς». Ο οδηγός σηκώνει το τζάμι του κράνους και μου απευθύνεται: Δουλεύεις 8 ώρες; Τώρα θα δουλεύεις 12…

Ύφος έκπληκτο (δικό μου). Είναι, μήπως, δήμαρχος της κουλοδεξιάς; Μπα! Άγνωστος… Συνεχίζει: Τώρα που θα έρθει ο Κούλης θα δουλεύεις 12ωρα! Το είπε: εφτά μέρες την βδομάδα!… Ο συριζα; Σκατά τα έκανε ο συριζα. Αλλά τουλάχιστον… Υποσχέθηκε 10 και έκανε μόνο το 1… Αλλά έστω κι αυτό… Καλύτερα 1 παρά…

Πράσινο φανάρι… «Πράσινο»; Πάει κανείς μακριά αν η ζωή του ισορροπεί στο «υποσχέθηκε 10, έκανε 1, αλλά έστω κάτι είναι κι αυτό»; Πάει μακριά η ζωή που ζητιανεύει και παζαρεύει;

Ναι. Πάει μακριά. Μπορεί να πάει πολύ μακριά. Ο δρόμος λέγεται μοιραλατρεία – αλλά δεν έχει σημασία. Κανένας δεν θα κόλωνε αν μάθαινε το όνομά του. Κι αυτό είναι το θέμα. Ακρωτηριασμένος, παράλυτος (μεταφορικά) καταλήγεις να ζυγίσεις τα genital της κάθε εξουσίας (της κάθε πολιτικής βιτρίνας) για να χαρείς μ’ εκείνη που θα σε σκοτώσει λιγότερο. Ή πιο φτηνά. Hey man, I kill for money – but you are a friend. So I’ll kill you for nothing…

Αυτή είναι η υποτίμηση, η ριζική υποτίμηση, για την οποία σαν αυτόνομοι εργάτες φωνάζαμε δημόσια το 2009! Αυτή ακριβώς. Δεν πετύχαμε τίποτα. Αλλά τον καυγά δεν πρόκειται να τον σταματήσουμε.

Γιατί όταν κάνεις καυγά με το αφεντικό (είτε το ατομικό είτε το γενικό και απρόσωπο) αυτόν δίπλα σου που μουρμουράει στ’ αυτί σου «μην το χοντραίνεις – καλούτσικα είμαστε εδώ – αλλού είναι χειρότερα», τον παίρνεις για ρουφιάνο. Μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι απλά γονατισμένος. Αλλά και πάλι;

Η έριδα συνεχίζεται επ’ αόριστον. Απ’ την μεριά μας οπωσδήποτε.

Marketing

Τρίτη 28 Μάη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ο καταναλωτής πολιτικού (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) image θα συμπεριφερθεί διαφορετικά απ’τον εαυτό του σαν καταναλωτή απορρυπαντικών. Φυσικά διάφοροι επιμένουν ότι οι γιορτές της δημοκρατίας προκαλούν τους υπηκόους να σκεφτούν το συμφέρον τους – αλλά τι διαφορετικό κάνουν τα supermarkets, οι διαφημιστές και η αγορά εμπορευμάτων;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ήθελε να κάνει τα ψηφοδέλτια κουπόνια: ανομολόγητη αλλά συνεπής προσέγγιση του καταναλωτικού ήθους (ethos). Απέτυχε σ’ αυτή τη φάση. Αλλά αλλοίμονο αν οι επαγγελματίες διαφημιστές και PR τα παρατούσαν μετά απ’ τις αποτυχίες τους! Νέος είναι, τενεκές είναι, θα του κάτσει κάποια στιγμή. (Μπορεί και στην επόμενη προσπάθεια… Αν έβγαινε σπαράζοντας στο κλάμα δεν θα συγκινούσε το πόπολο; Αν έβαζε γραβάτα δεν θα έπειθε περισσότερο σαν statesman τώρα που η αίγλη του τρελόπαιδου έχει φάει τα ψωμιά της;)

Καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο σε όσους κυνηγούν κουκιά, με απόχη ή με πολυβόλο, να παραδεχτούν πως κάνουν την ίδια δουλειά με κάθε κυνηγό πελατών στον ύστερο, post modern καπιταλισμό – παρότι έχουν τους ίδιους συμβούλους… Καταλαβαίνουμε το γιατί θέλουν οι δικές τους υποσχέσεις να είναι ανώτερης τάξης από οποιαδήποτε άλλη (εμπορευματική / καταναλωτική) υπόσχεση. Αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι (που δεν είναι!), και για να διασωθεί αυτή η κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στο «ψηφίζω» και στο «ψωνίζω», δεν θα έπρεπε όλοι αυτοί οι κήρυκες κάποιου (εγκόσμιου) παράδεισου να έχουν σίγουρα και αναμφισβήτητα στοιχεία ότι έστω για μια μέρα κάθε τόσα χρόνια, έστω για μια ώρα εκείνην την κρίσιμη ημέρα, οι αλαλιασμένοι (μερικές φορές και χρεωκοπημένοι) καταναλωτές παύουν να είναι τέτοιοι; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ασφαλείς αποδείξεις ότι ο λαός δεν ψηφίζει όπως ψωνίζει;

Περίεργες απορίες έχουμε (πολύ χειρότερα: συνδεδεμένες με τις πολιτικές μας επιλογές και πρακτικές): αμφισβητούμε (κι ακόμα χειρότερα…) την «διαύγεια πνεύματος» του καταναλωτή (συμπεριλαμβανόμενου του ψηφοφόρου) στον προσδιορισμό, με ορθολογικά κριτήρια, των συμφερόντων του! Δεν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Είναι καθαρή εχθρότητα απέναντι σ’ εκείνους που εξουσιοδοτούν τους όποιους εκπροσώπους τους (είτε αποθεώνοντάς τους, είτε σαν το μη χείρον βέλτιστον…) ξέροντας εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να τους ελέγξουν πρακτικά ποτέ· εκτός απ’ το επόμενο ραντεβού κατανάλωσης, μετά από κάποια χρόνια. (Με τέτοια μυαλά πως να μην είμαστε αποσυνάγωγοι σαν αυτόνομοι εργάτες; Αμφισβητούμε το πλήθος των μικροαστών που ονομάζεται «λαός»; Καλύτερα να αμφισβητούσαμε τους νόμους της βαρύτητας ή την σφαιρικότητα της γης!!!)

Τουλάχιστον οι κατασκευαστές και έμποροι κλασσικών εμπορευμάτων βάζουν στις ετικέτες την σύνθεση του προϊόντος και ένα τηλέφωνο «παραπόνων» ή «εξυπηρέτησης του κοινού» – ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να είναι παραμύθι, αλλά έστω συμβολικά αναγνωρίζει το θρυλικό «ο πελάτης έχει δίκιο» – την στιγμή που το έχει. Οι κατασκευαστές πολιτικών προϊόντων αρνούνται τέτοιες ετικέτες. Εντάξει. Αν, όμως, πάθεις δηλητηρίαση (απ’ το πολιτικό προϊόν) ώσπου να έρθει η στιγμή (της γιορτής της δημοκρατίας) για να το ξεράσεις με κάποιο αντίδοτο θα έχεις πέσει σε κώμα… (Πράγμα που συμβαίνει συχνά…)

Άμα το ψάχνει το δίκιο του (ο πελάτης…) για να το βάλει στον φάκελο μια φορά στο όποτε, μπορεί και να το μπερδέψει. Μπορεί να είναι ήδη ζόμπι – της πολιτικής αγοράς βέβαια…

Ασπασμοί των αγγέλων προς τα άστρα

Τρίτη 28 Μάη. Ο δεξιά είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt, πρώην στο Κίεβο, συνδιοργανωτής της προβοκατόρικης σφαγής στην πλατεία Maidan το Φλεβάρη του 2014· και της επίσημης ανάληψης της εξουσίας στην ουκρανία απ’ τους φασίστες. Ο αριστερός είναι ο αρχιτράγος Instabul, που ευλόγησε την απόσχιση των τράγων ουκρανίας απ’ την αρμοδιότητα του αρχιτράγου Μόσχας, αφού πρώτα συμβουλεύτηκε έναν ογκόλιθο στην Αθήνα (τότε υπ.εξ.). Η γραμμή που ακολούθησε είναι η παλιά αγγλική: ζήτω οι «εθνικές εκκλησίες»… Και ο ογκόλιθος υπ.εξ. της αγγλικής γραμμής ήταν (για λόγους ελληνικού “εθνικού συμφέροντος” φυσικά).

Με τέτοια κοινά ενδιαφέροντα ήταν λογικό να συναντηθούν (που αλλού;) στην Αθήνα. Με θέμα την επίσκεψη του αρχιτράγου στο ψοφιοκουναβιστάν… Ο Pyatt δήλωσε ενθουσιασμένος:

…Είναι πάντα μεγάλη τιμή για μένα να συναντώ την αγιότητά του. Ήταν ιδιαίτερα σημαντική η συζήτηση μεταξύ μας, γιατί μπορέσαμε να κουβεντιάσουμε τα σχέδια για την υποδοχή της αγιότητάς του στην Washington, αυτό το φθινόπωρο… Θα είναι η πρώτη επίσκεψη του οικουμενικού πατριάρχη στις ηπα περίπου σε μια δεκαετία, και θα γίνει σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή στη ζωή της εκκλησίας…

Καταλαβαίνουμε την σημαντικότητα των στιγμών, ειδικά για το ψοφιοκουναβιστάν και την ζωή της εκκλησίας. Απ’ την μια οι έλληνες έστειλαν με την ψήφο τους στις Βρυξέλλες τον γραμματοκομιστή του γυιού του θεού – ξέρετε ποιον. Απ’ την άλλη, όπως το έθεσε ο κυρ Pyatt:

… Συζητήσαμε και για τον πολύ σημαντικό ρόλο που παίζει ο οικουμενικός πατριάρχης σαν θρησκευτικός ηγέτης σε μια γκάμα άλλων ζητημάτων, στη μέση Ανατολή, και φυσικά στην ουκρανία όπου η φωνή της αγιότητάς του είναι τόσο σημαντική, και σ’ όλον τον ευρύτερο ορθόδοξο κόσμο…

Το πιάσαμε το υπονοούμενο: το ερειπωμένο κύρος του πατριαρχείου Ιεροσολύμων και η πιθανότητα να «σκουπίσει» τους ορθόδοξους χριστιανούς αιχμάλωτους παλαιστίνιους / άραβες η χαζή αλεπού (ο Putin) μέσω του δικού πατριάρχη – και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς…

Λοιπόν, κυρ Pyatt μην ανησυχείτε. Με μια καλή τιμή θα τα βρείτε με την αγιότητά του. Απ’ τη θέση του και μόνο θα σας στοιχίσει όμως παραπάνω απ’ τους μισθοφόρους της Maidan.

(επεξήγηση τίτλου: Οι άγγελοι είναι του big αφεντικού. Τα άστρα είναι της αμερικανικής σημαίας. Τι δεν καταλαβαίνετε;)

Κάτι ψιλά

Δευτέρα 27 Μάη. Τώρα που τέλειωσε αυτή η γιορτή της δημοκρατίας, και πριν ξεκινήσει η επόμενη (στα μέρη μας every day is a party της δημοκρατίας…), κι αφού ο Γιάνης έκανε σεφτέ στα κουκιά, η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να τονίσει κάτι που κανείς άλλος δεν θεώρησε άξιο προσοχής. Αυτή η καταραμένη η κουλοδεξιά έχει απεριόριστο τακτ απέναντι στο φαιορόζ γκουβέρνο – και μην δίνετε σημασία που μαλλιοτραβιούνται πότε πότε. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες.

Πώς αποδεικνύνεται αυτή η βαθιά σχέση ανάμεσα στις διάφορες «δεξιές» (ας πούμε: φράξιες) του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους; Σίγουρα σε όλα τα ζητήματα «εθνικής γραμμής». Μόνο που εδώ έχει γίνει κάτι άλλο.

Στις 7 Μάη (πριν 20 μέρες, σε κάργα προεκλογική περίοδο δηλαδή) ο ροζ βουλευτής κύριος Γιάννης Δέδες συνέπεσε στο ίδιο «τηλεοπτικό πάνελ» με το στέλεχος του πασοκ-Α κύριο Σπύρο Καρανικόλα. Ήταν υποχρεωμένοι να τσακωθούν, κι αυτό ακριβώς έκαναν. Αυτά είναι που ειπώθηκαν, σε γλώσσα ρεπορτάζ:

… Στην κορύφωση της έντασης ο κ. Καρανικόλας του είπε ότι «το πρώτο εξάμηνο του 2015 κόστισε στη χώρα 200 δισ. ευρώ».

Απαντώντας, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δέδες είπε «πέστε τις αλήθειες, για να πούμε κι εμείς τις αλήθειες. Η αλήθεια είναι ότι ούτε πρόκειται για 200 δισ., ούτε για 100. Είναι συγκεκριμένα 86 δισ. ευρώ» τόνισε. Η παραδοχή του κ. Δέδε προκάλεσε την «έκρηξη» του εκπροσώπου του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος τον ρώτησε αν θεωρεί «λίγα τα 86 δισ. που χρεώσατε στον ελληνικό λαό». Ο Γιάννης Δέδες στη συνέχεια είπε ότι «λέμε την αλήθεια. Εμείς ομολογούμε ότι κάναμε ένα σοβαρό λάθος. Το είπα ενδεχομένως στο διάλειμμα και δεν ακούστηκε στον φακό. Είπα ότι κάναμε ένα σοβαρό λάθος τους πρώτους έξι μήνες».

Ώπα! Ο κυβερνητικός βουλευτής κυρ Δέδες βγήκε και είπε ότι εκείνο το ηρωϊκό και περιπετειώδες “α εξάμηνο πρώτης φοράς” του 2015 είχε ένα κόστος 86 δισεκατομυρίων ευρώ… και; Και; Καμμία “αντιπολίτευση”, είτε αξιωματική είτε αναξιωματική, δεν πήρε την ασίστ! Κανένας. Όλοι έκαναν ότι δεν άκουσαν…

Το επιπλέον ενδιαφέρον είναι ότι το νούμερο “86” δεν είναι ένα “στρογγυλό νούμερο”, που το πετάς χοντρικά για να ξεμπερδέψεις. Δείχνει μετρημένο. Και έτσι πρέπει να είναι, αφού αυτόν τον λογαριασμό για το α εξάμηνο της πρώτης φοράς τον έβγαλε η τράπεζα της ελλάδας – του γνωστού τρισκατάρατου Στουρνάρα. Αυτόν τον υπολογισμό χρησιμοποίησε ο κυβερνητικός βουλευτής, μιας και αποφάσισε να πει αλήθειες. Και δεν άνοιξε η γη στην Κουμουνδούρου να τον καταπιεί.

Όμως 86 δισεκατομμύρια χασούρα σε 6 μήνες είναι 86 δισεκατομμύρια χασούρα σε 6 μήνες!! Είναι σχεδόν το ¼ του τωρινού δημόσιου χρέους (στα 355 δισεκατομμύρια), έτσι: μπαμ και κάτω!

Αλλά αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής χρέωσης… Η ρημαδοδεξιά και οι υπόλοιποι είναι large και δεν απείλησαν με «εξεταστική επιτροπή» για να πάνε «όλοι οι υπεύθυνοι» στη φυλακή… Όχι. «Εθνική ενότητα» διάολε, κι ας παίζει μαλλιοτράβηγμα. (Για … τα Εξάρχεια).

Ακόμα πιο large είναι όμως ο λαός. Όχι μόνο δεν του λείπουν τα 86 δισεκατομμυριάκια, αλλά έριξε και κάμποσα κουκιά στον Γιάνη. Προφανώς η συνενοχή κρατάει ακόμα, αφού εκείνα τα 86 δισεκατομμυριάκια «πέταξαν» κάτω από τα συνεχή χειροκροτήματα του πλήθους, και τον απερίοριστο θαυμασμό για τους «μάγκες» που «κάνουν άνω κάτω την ευρώπη». Απ’ αυτή την άποψη υποσυνείδητα ο λαός ίσως νοιώθει ότι τα 86 δισεκατομύρια είναι η αναβίωση του:

Θα τα κάψω

τα ρημάδια τα λεφτά μου

για να δω αν την καρδιά μου

ή το χρήμα αγαπάς.

Πήρες την καρδιά μου,

πάρε και τα λεφτά μου,

πάρ’ τα και χαλάλι σου…

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί, ω πολιτικές βιτρίνες, μην κάνετε τσιγκουνιές! Όχι 86· 186 δισεκατομμύρια να πάει το γδάρσιμο!

(Για κάντε την διαίρεση των 86 δις με τα 10 μύρια του πληθυσμού. Για βγάλτε το κατά κεφαλήν εισιτήριο εκείνου του πανηγυριού…)

Ήταν ένας κότσυφας που τονε λέγαν Σταύρο…

Δευτέρα 27 Μάη. Καθαρά και μόνο για λόγους υπενθύμισης του παραμυθιάσματος στο οποίο είναι επιρρεπής ο λαός (όλος, όχι μόνο ο μισός, ο καθένας τα δικά του..), πρέπει να βοηθήσουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε μια φαιορόζ προεκλογική εκστρατεία (για τις ευρωεκλογές) που έγινε αποκλειστικά και μόνο σαν εκστρατεία για «εθνικές» εκλογές (επιδεικνύοντας πολύ περισσότερα από ιδεολογική και πολιτική άποψη απ’ όσα φαίνονται από πρώτη ματιά), για να ρίξει τα θεμέλια του δικού του κόμματος ο π.ε.τ., με το τι είχε συμβεί πριν μόλις 5 χρόνια. Το ρεπορτάζ για το τότε είναι (τι άλλο;) απ’ την καθεστωτική «αυγή»:

Η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στη Ρώμη έδωσε μια νέα ώθηση στην κοινωνική, κινηματική και πολιτική Αριστερά της «Άλλης Ευρώπης», που ολοκλήρωσε το Σάββατο την πρώτη πανιταλική συνδιάσκεψη των επιτροπών της.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη διήμερη επίσκεψή του στην Ιταλία συναντήθηκε με όλες τις συνιστώσες της ιταλικής Αριστεράς, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση του Π. Φερέρο, την Αριστερά Οικολογία Ελευθερία του Ν. Βέντολα και του Ν. Φρατογιάνι έως την Πολιτική Δράση του Αντόνιο Ινκγρόια, με τον γραμματέα του ιστορικού συνδικάτου εργατών μετάλλου FIOM CGIL Μ. Λαντίνι, ενώ για μια ακόμη φορά το υπό κατάληψη Θέατρο “Βάλε” άνοιξε τις πόρτες του στον «σύντροφο Αλέξη» για να φιλοξενήσει τη συνάντησή του με τους εκπροσώπους της ιταλικής κουλτούρας και του πολιτισμού. Η επίσκεψη του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την Πέμπτη με μια συνέντευξη Τύπου με τον νομικό Στέφανο Ροντοτά και τους ευρωβουλευτές της «Άλλης Ευρώπης» Μπάρμπαρα Σπινέλι και Ελεονόρα Φορέντζα με θέμα την υπεράσπιση της δημοκρατίας, της εργασίας και των κοινών αγαθών στην Ιταλία και την Ευρώπη.

Η ιταλική Αριστερά επεφύλαξε μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε στην ανοιχτή συγκέντρωση που πραγματοποίησε στην κατάμεστη πλατεία Φαρνέζε την Παρασκευή το απόγευμα και στη γιορτή της Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας στην ιστορική για τους αριστερούς πλατεία Σαν Τζιοβάνι την Πέμπτη το βράδυ.

… Μέσα σε ιδιαίτερα θερμό και συντροφικό κλίμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε στο Θέατρο «Βάλε» με τη συλλογικότητα της κατάληψης και τους εκπροσώπους της ιταλικής διανόησης, του πολιτισμού και των τεχνών, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ένα ευρωπαϊκό μανιφέστο στήριξης του πολιτισμού και των ανθρώπων του και τη δημιουργία δικτύου των μορφών αντίστασης στην πολιτιστική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.

… Το Σάββατο το πρωί πραγματοποιήθηκε η πρώτη εθνική συνδιάσκεψη των επιτροπών στήριξης του «Ψηφοδελτίου Τσίπρας», όπου αποφασίστηκε η δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου με τη συμμετοχή και των συντονιστών των ομάδων εργασίας που θα διαμορφώσουν την πολιτική του ιδιαίτερου αυτού χώρου τους επόμενους μήνες. Η «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» στοχεύει να αποτελέσει έναν ανοικτό πολιτικό χώρο διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της ιταλικής Αριστεράς, φιλοδοξώντας να διευρύνει την παρουσία της στην πολιτική και κοινωνική ζωή μέσα από μέτωπα για τη δημιουργία μιας μεγάλης λαϊκής Αριστεράς στην Ιταλία…

Γειά σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!… Που την ψώνισες, μαζί με τους αυλικούς και τους σφουγγοκωλάριους, ότι είσαι “παγκόσμιας εμβέλειας”…

Ένα μόνο υπήρξε το πραγματικό πολιτικό σου έργο: “ξέπλυνες” τους οριτζινάλ δεξιούς… Αυτό και μόνον αυτό. Τώρα τους παραδίδεις την σκυτάλη, όπως ήταν αναμενόμενο…

Γιατί στον κόσμο αρέσουν τα σκουπίδια;

Τρίτη 21 Μάη. Ονομάζονται (στα μέρη μας) “σειρές” και όχι “σήριαλ” – μια γελοία μετονομασία, μόνο όσο χρειάζεται για τους κάτω των 35 χρόνων θεατές ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν έχουν γίνει ίδιοι με τους γονείς τους· πιθανόν χειρότεροι… Τότε που υπήρχαν «σήριαλ» και όχι «σειρές»· σαν, ας πούμε, το peyton place…. Ανάμεσα στους τωρινούς εθελόδουλους των διάφορων «games of…» και τους γονείς τους μεσολαβούν πλήθος από σήριαλ, απ’ το «τόλμη και γοητεία» μέχρι τα «φιλαράκια», απ’ τα βραζιλιάνικα σήριαλ ως τα τουρκικά, απ’ το CSI μέχρι (…) που ξεχάστηκαν: από πολιτική άποψη εκείνο που ενώνει τις γενιές των εξαίσιων θυμάτων είναι αυτό: η απώλεια της κριτικής μνήμης. Λογιών λογιών πανέξυπνοι (έτσι νομίζουν…) οπαδοί της μίας ή της άλλης «σειράς», δεν έχουν καταλάβει το στοιχειώδες: ότι όλο το κόλπο (των «σειρών»….) είναι η λεηλασία της μνήμης τους μέσα απ’ την (όλο και πιο χειρουργική) οργάνωση των εντυπώσεων. Μια λεηλασία που ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ: ξεδοντιάζεται η συσχέτιση του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, κι αυτό είναι στρατηγικής σημασίας. Τελικά όλα είναι ένα παρόν και μάλιστα ειδικού τύπου: είναι το αιώνιο παρόν της θέασης, προσφερόμενο σε εξαρτησιογόνες δόσεις.

Δεν είναι βαρετό, είναι εκνευριστικό το να προβάλουν διάφοροι οπαδοί τις «σεναριακές» ή τις «σκηνοθετικές» αρετές του ενός ή του άλλου σήριαλ / σειράς. Προφανώς!!! Η βιομηχανία του θεάματος έχει κάνει πολλές προόδους απ’ τα ‘60ς! Προόδους τεχνικές, ψευδοπροόδους σεναριακές. Είναι άλλο πράγμα το δι-κάμερο και άλλο το εξα-κάμερο τράβηγμα – σωστά… Είναι άλλο το μοντάζ στο χέρι και άλλο το ψηφιακό – σωστά… Όμως το σημαντικό γεγονός είναι διαφορετικό. Είναι άλλο να το γίνεσαι (mainstream) σε κλίμακα γειτονιάς, δουλειάς ή σογιού (από στόμα σε στόμα δηλαδή), και είναι άλλο να γίνεσαι το ίδιο πράγμα, global event, ψηφιακά. Η δόση της αυτοεπιβεβαίωσης στην δεύτερη περίπτωση είναι χιλιάδες mg! Εδώ η ποσοτική διάσταση μετατρέπεται σε ποιοτική! Για τον (διαρκή) συγκινησιακό έλεγχο μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο πρόκειται διάολε!!!

Τα υπόλοιπα; Ας ονομαστούν και ας σκηνοθετηθούν με οποιοδήποτε άρτιο τεχνικά τρόπο… Trush πολυτελείας είναι – όπου τα θύματα νομίζουν ότι βλέπουν το “περιεχόμενο” ενώ βλέπουν μόνο την συσκευασία. (Όποιος νομίζει ότι οι psy-ops είναι του “χεριού” του είναι πανηλίθιος!)

Και οι πρεζάκηδες γουστάρουν την πρέζα – για να μην ξεχνάμε τα βασικά…

(φωτογραφία πάνω: Αν παραπέμπει στον καπιταλισμό της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και στον φασισμό, κανένα πρόβλημα. Η 4η βιομηχανική επανάσταση χρειάζεται την μαζική παραγωγή βλακείας με διαφορετικό τρόπο. Τα αναισθητικά της «αισθητικής εξοικείωσης» με ένα παρελθόν που είναι – και σκηνοθετείται – σαν εξωτικό σε σχέση με το τώρα, βοηθούν σ’ αυτό…

κάτω: το Lord of the Ring ήταν κινηματογραφικό και όχι τηλεοπτικό σήριαλ. Η επιτυχία του γέννησε ένα αναβαθμισμένο αντίγραφο, με το ίδιο νόημα “δια-σκέδασης”. Η μυθολογία ενός φανταστικού “μεσαίωνα” σαν αλληγορία για τον ύστερο καπιταλισμό: το “καλό”, το “κακό”, η σχετικότητά τους… )

Να λοιπόν πως…

Τρίτη 21 Μάη. Η απόφαση της Google να «κόψει» τις αναβαθμίσεις του λειτουργικού android που μπορεί να χρησιμοποιεί στα κινητά της η κινεζική Huawei εμφανίζεται στη διεθνή δημαγωγία περίπου σα να κόβει η αργεντινή την εξαγωγή πορτοκαλιών στην ευρώπη. Θα πεθάνει κανείς από έλλειψη ψηφιακής βιταμίνης C; Όχι. Το θέμα έχει ενδιαφέρον (για την ασταμάτητη μηχανή σίγουρα) επειδή έχει διάφορα επίπεδα.

Πρώτα το πιο επιφανειακό. Η κινεζική Huawei, που έχει επικηρυχτεί απ’ την Ουάσιγκτον, εκτός από ενοχλητικά πρωτοπόρα στην εγκατάσταση (κεραίες, λογισμικό) 5G δικτύων, έχει πια ένα καλό κομμάτι τις παγκόσμιας αγοράς smart phones. Το 2018 το ποσοστό της ήταν 13,5% (δεκαπλάσιο απ’ ότι δέκα χρόνια νωρίτερα), με εκτόξευση στο 17% το πρώτο τρίμηνο το 2019. (Η Samsung είχε το ίδιο διάστημα το 21%, η Apple 12%, η επίσης κινεζική Xiaomi 8%). Μετά την απαγόρευση εξαγωγής αμερικανικών τσιπς στην κινεζική εταιρεία, η ανακοίνωση της Goggle μοιάζει σαν «επίθεση καπάκι».

Επειδή θα επανέλθουμε σ’ αυτό, η Google είναι τυπικά υποχρεωμένη να πειθαρχήσει στην απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν για απαγόρευση εμπορικών σχέσεων με το κινέζο δαίμονα. Πρακτικά ωστόσο αυτή η απαγόρευση θα πάρει σάρκα και οστά (ψηφιακά πάντα) όχι στην τρέχουσα εκδοχή του android για κινητά (οι εφαρμογές ήδη τρέχουν), όχι στην επόμενη αναβάθμιση του λειτουργικού (η Huawei όπως και όλοι οι κατασκευαστές την έχουν προαγοράσει), αλλά την μεθεπόμενη – κάποια στιγμή το 2020. Τότε τα κινητά της κινέζικης εταιρείας στο βαθμό που τρέχουν στο android θα έχουν όντως πρόβλημα σε κάποιες εφαρμογές.

Προφανώς αυτή η κίνηση επιδιώκει να «κόψει» τις πωλήσεις κινητών της Huawei ανά τον κόσμο… Η κινεζική εταιρεία απ’ την μεριά της, μετά τον αποκλεισμό της απ’ τα αμερικανικά τσιπς, δήλωσε ξανά προετοιμασμένη: έχει φτιάξει (άφησε να διαρρεύσει…) το δικό της λειτουργικό. Αν και δεν έχει υπάρξει αναλυτική εξήγηση του γιατί το λειτουργικό της Huawei θα είναι ελκυστικό παρά το ότι θα έχει διάφορες ελλείψεις εφαρμογών προσαρμοσμένων στο android, μπορούμε να υποθέσουμε τι θα μπορούσε να είναι το ατού του: έτοιμες εφαρμογές 5G (χωρίς προηγούμενο και ανταγωνιστή)! Σε τελική ανάλυση, όσοι / όσες θέλουν το facebook τους, ας κρατήσουν παλιά Apple τους· αλλά για τις θεαματικές 5G εφαρμογές ας αποκτήσουν άλλο ένα smart phone (σε προσιτή τιμή…) απ’ τους «ειδικούς». Κινέζους ή νοτιοκορεάτες.

Είναι τόσο πιθανό ώστε να το θεωρήσουμε βέβαιο: αυτός που θα χάσει μεσοπρόθεσμα δεν θα είναι η Huawei αλλά η Google: το ότι ανακοινώνει τον προσεχώς περιορισμό χρήσης του λειτουργικού της από ένα ικανό μέρος του πλανήτη είναι, επιεικώς, σα να πυροβολάει τα πόδια της από τώρα.

Ενδιαφέρον…